Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Janusz Adamski

Sędziowie:SO Maria Stolarczyk (spraw.)

SO Marcin Rudnik

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Wiktorzak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Sieradzu Ryszarda Kostrzewy,

po rozpoznaniu w dniu 04 lutego 2015 r.

sprawy P. P.

oskarżonego o czyn z art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. „O ochronie zwierząt” i innych

na skutek apelacji wniesionych przez Prokuratora Rejonowego w Poddębicach, obrońcę oskarżonego i oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P.

z dnia 20 sierpnia 2014 r. w sprawie sygn. akt VII K 488/12

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 634 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k.:

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając wszystkie apelacje za oczywiście bezzasadne;

2.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa od P. P. 220,00 (dwieście dwadzieścia) złotych opłaty za II-gą instancję oraz obciąża go wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 20,00 (dwadzieścia) złotych.

3.  Zasądza na rzecz Skarbu Państwa od Fundacji (...) 60 (sześćdziesiąt) złotych opłaty oraz 20 (dwadzieścia) złotych wydatków za postępowanie odwoławcze.

4.  orzeka że koszty postępowania odwoławczego związane z apelacją Prokuratora ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 315/14

UZASADNIENIE

Oskarżony P. P. został oskarżony o to, że, że:

I.  W dniu 15 lipca 2012 r. w miejscowości W., gm. P. i w P., woj (...) będąc lekarzem weterynarii, przyjmując zgłoszenie o ujawnieniu bezdomnego psa wymagającego pomocy lekarskiej bez przeprowadzenia niezbędnych badań diagnostycznych, bez istniejącej konieczności, bezzwłocznie uśmiercił wskazanego psa

to jest o czyn z art.35 ust. 1 w zw. z art.6 ust. 1pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t. j. Dz. U. z 2003 r. Nr 106 poz. 1002 ze zm.)

II.  w okresie od 02 stycznia 2009 r. do dnia 14 sierpnia 2012 r. wykonując usługi
weterynaryjne na rzecz Urzędu Gminy w P., U., W., Z., P. i D. w zakresie udzielania całodobowej opieki weterynaryjnej wobec zwierząt bezdomnych uczestniczących w zdarzeniach drogowych, dokonał na terenie miejscowości położonych we wskazanych Gminach, w sposób niehumanitarny, ze szczególnym okrucieństwem polegającym na użyciu preparatu nieprzeznaczonego do eutanazji zwierząt, uśpienia co najmniej dziewięćdziesięciu ośmiu psów, siedemnastu kotów, ośmiu saren i dwóch bocianów, przy czym eutanazja psa dokonana w dniu 07 lipca 2011 r. w P. nie była uzasadniona koniecznością jej bezzwłocznego przeprowadzenia,

to jest o czyn z art.35 ust. 1i 2 w zw. z art.6 ust. 1pkt 3 i art.33 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t. j. Dz. U. z 2013 r. Nr 106 poz. 856)

III.  dniu 16 września 2009 r. w P., woj. (...), działając w krótkich
odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej polegającej na uzyskaniu z Urzędu Gminy w P. środków finansowych z tytułu zawartej z Gminą umowy na świadczenie usług weterynaryjnych polegających na zapewnieniu całodobowej opieki weterynaryjnej zwierzętom bezdomnym uczestniczącym w zdarzeniach drogowych, wystawił fakturę VAT nr (...), w której poświadczył nieprawdę co do wykonania usługi weterynaryjnej wobec zwierzęcia, które było bezdomne – psa potrąconego prawdopodobnie w zdarzeniu drogowym w P. na ul. (...), w sytuacji gdy zwierzę to, wobec którego wykonał zabieg eutanazji, miało ustalonego właściciela, a następnie fakturę przedłożył w Gminie P. uzyskując kwotę 350 zł,

to jest o czyn z art.271 §1 i 3 k.k. w zw. z art.273 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. i art.12 k.k.

IV.  w dniu 19 marca 2010 r. w P., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej polegającej na uzyskaniu z Urzędu Gminy w P. środków finansowych z tytułu zawartej z Gminą umowy na świadczenia usług polegających na zapewnieniu całodobowej opieki weterynaryjnej zwierzętom bezdomnym uczestniczącym w zdarzeniach drogowych, wystawił fakturę VAT nr (...), w której oświadczył nieprawdę co do wykonania usługi weterynaryjnej wobec zwierzęcia, które było bezdomne - psa uczestniczącego w zdarzeniu drogowym w miejscowości C., w sytuacji gdy zwierzę to, wobec którego wykonał zabieg eutanazji, miało ustalonego właściciela, a następnie fakturę tą przedłożył w Gminie P. uzyskując kwotę 350 zł,

to jest o czyn z art.271 §1 i 3 k.k. w zw. z art.273 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. i art. 12 k.k.

V.  w dniu 01 czerwca 2012 r. w W., woj. (...), działając w krótkich
odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej polegającej na uzyskaniu z Urzędu Gminy w W. środków finansowych z tytułu zawartej z Gminą umowy na świadczenie usług weterynaryjnych polegających na zapewnieniu całodobowej opieki weterynaryjnej zwierzętom bezdomnym uczestniczącym w zdarzeniach drogowych, wystawił fakturę VAT nr (...), w której poświadczył nieprawdę co do wykonania wobec zwierzęcia - psa ujawnionego na posesji w miejscowości B. zabiegów leczniczych uprawniających do uzyskania wynagrodzenia, w sytuacji gdy nie wykonywał wobec zwierzęcia żadnych czynności lekarskich, ponieważ zwierzę w chwili przyjazdu na miejsce było martwe, a następnie fakturę przedłożył w Gminie W. uzyskując kwotę 266,79 zł,

to jest o czyn z art.271 §1 i 3 k.k. w zw. z art.273 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. i art. 12 k.k.

VI.  w okresie 02 stycznia 2009 r. do dnia 04 października 2013 r. w P. i
Z., gm. Dalików, woj. (...), będąc lekarzem weterynarii i prowadząc Gabinet Weterynaryjny z siedzibą w Z., mając obowiązek rzetelnego prowadzenia dokumentacji lekarsko - weterynaryjnej poświadczył nieprawdę w książce leczenia zwierząt, w książce leczenia zwierząt innych niż gospodarskie oraz w książce kontroli środków odurzających i psychotropowych zakładów leczniczych dla zwierząt, zatajając co najmniej 125 przypadków eutanazji zwierząt dokonanej na rzec (...): P., W., U., P., Z. i D. w ramach świadczonych na rzecz (...) usług polegających na zapewnieniu całodobowej opieki weterynaryjnej zwierzętom bezdomnym uczestniczącym w zdarzeniach drogowych, nie wskazując w dokumentach zarówno faktu dokonania eutanazji zwierząt, jak i faktu użycia preparatu służącego do eutanazji z określeniem jego nazwy, a następnie tak nierzetelną dokumentację przedłożył w dniu 28 sierpnia 2013 r. i w dniu 04 października 2013 r. pracownikom Wojewódzkiego Inspektoratu
Weterynaryjnego przeprowadzającym kontrolę w zakresie nadzoru nad obrotem i ilością stosowanych produktów leczniczych u zwierząt

to jest o czyn z art.271 k.k. w zw. z art.273 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k.

Wyrokiem z 20 sierpnia 2014 roku wydanym w sprawie VIIK 488/12 Sąd Rejonowy w Łasku VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P. oskarżonego P. P. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu w pkt I czynu, wyczerpującego dyspozycję art.35 ust. 1 w zw. z art.6 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz.856) i za to na podstawie art. 35 ust. 1 wymienionej wyżej ustawy w zw. z art. 33 §1 i §3 k.k. wymierzył mu karę 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł. Nadto oskarżonego w miejsce zarzucanego mu w pkt II czynu Sąd uznał za winnego tego, że w dniu 07 lipca 2011 r. w P., woj. (...) bezzwłocznie uśmiercił szczeniaka, mimo że nie było to uzasadnione względami humanitarnymi, koniecznością sanitarną czy nadmierną agresywnością zwierzęcia, to jest dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art.35 ust. 1 w zw. z art.33 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz.856) w zw. z art.4 §1 k.k. i za to na podstawie art.35 ust. 1 wymienionej wyżej ustawy w zw. z art.33 §1 i §3 k.k. wymierzył mu karę 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł. Uniewinnił oskarżonego P. P. od dokonania zarzucanych mu w pkt III, IV, V, VI czynów. Na podstawie art.85 k.k. i art.86 §1 i §2 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego karę łączną 220 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł. Nadto na podstawie art.35 ust.5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt orzekł wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 1.500 zł na rzecz (...) Towarzystwa (...) nad Zwierzętami. Na podstawie art.35 ust.4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt orzekł wobec oskarżonego zakaz wykonywania zawodu weterynarza na okres 5 lat. Na podstawie art.63 §2 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego w pkt 6 środka karnego okres zawieszenia prawa do wykonywania zawodu weterynarza przez 6 miesięcy od dnia 28 grudnia 2012 roku do dnia 27 czerwca 2013 roku. Na podstawie art.50 k.k. orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez jednokrotne ogłoszenie w gazecie (...) w wersji papierowej, w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku i orzekł, że koszty postępowania w części dotyczącej uniewinnienia oskarżonego ponosi Skarb Państwa.

W ustawowym terminie powyższe orzeczenie zaskarżył Prokurator Rejonowy w Poddębicach, obrońca oskarżonego i oskarżyciel posiłkowy.

Prokurator Rejonowy w Poddębicach zaskarżył powyższy wyrok w całości, w zakresie punktu III, IV, V i VI aktu oskarżenia, na niekorzyść oskarżonego P. P. i zarzucił rozstrzygnięciu:

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegający na uznaniu , iż oskarżony nie jest podmiotem czynów z art. 271 §1 k.k. opisanych w pkt. III, IV, V i VI, jak też przyjęciu, iż okoliczności udokumentowane w fakturach wymienionych w zarzucie z pkt. III, IV ,V i dokumentach wskazanych w zarzucie z pkt. VI nie są okolicznościami „mającymi istotne znaczenie prawne".

W petitum Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie zarzutów III, IV, V i VI i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Natomiast obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok:

-

w jego punkcie 1 dotyczącym uznania oskarżonego winnym dokonania w dn. 15.07.2012 r. w miejscowości W. (gm. P.) czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 35 ust 1 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy z dn. 21.08.1997 r. o ochronie zwierząt - w całości,

-

w jego punkcie 2 dotyczącym uznania oskarżonego winnym dokonania w dn. 07.07.2011 r. w P. czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 35 ust 1 w związku z art. 33 ust. 1 ustawy z dn. 21.08.1997 r. o ochronie zwierząt w zw. z art. 4 § 1 k.k. - w całości.

Powyższemu wyrokowi w zaskarżonej części zarzucił:

I.  co do jego punktu 1:

1.  naruszenie art. 4 pkt 3 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 3 i art. 35 ust 1 ustawy z dn. 21.08.1997 r. o ochronie zwierząt poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż ustalenie konieczności bezzwłocznego uśmiercenia jest w przypadku lekarza weterynarii decyzją stricte medyczną uzależnioną od podjęcia uprzednio badań diagnostycznych i czynności ratujących życie oraz od oceny szansy wyleczenia zwierzęcia, w sytuacji gdy przepis ów istnienie tej konieczności warunkuje wyłącznie w oparciu o ocenę dostrzeżonych lub możliwych do przewidzenia cierpień zwierzęcia mającego być poddanym eutanazji

2.  naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia tj.:

*

art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości dotyczących w szczególności faktycznego stanu zdrowia psa i skali jego cierpień w chwili dokonania jego eutanazji,

*

art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów wyrażającą się analizą materiału dowodowego wyłącznie pod kątem jego zgodności z tezami postawionymi przez biegłych S. B. i T. M. co skutkowało pominięciem istotnych dowodów świadczących o wiarygodności wersji podanej przez oskarżonego (m. in. wyników wykonanej przez niego sekcji zwłok psa),

*

art. 196 § 3 k.p.k. poprzez niepowołanie nowego biegłego, w sytuacji gdy w stosunku do biegłego T. M., zachodziły powody poddające w wątpliwość jego wiedzę i bezstronność w przedmiotowej sprawie,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż nie zachodziły podstawy prawne do wykonania zabiegu eutanazji, w sytuacji gdy żaden dowód zebrany w sprawie nie negował w sposób niepodważalny wersji podanej przez oskarżonego co do stanu zdrowia zwierzęcia ani motywów jakie kierowały nim przy dokonaniu eutanazji.

II.  co do punktu 2:

1.  naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia tj.:

*

art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości dotyczących stanu zdrowia zwierzęcia, w świetle wynikających z ówczesnych przepisów ustawy o ochronie zwierząt z 1994 r. przesłanek pozwalających wykonać eutanazję jak np. względy humanitarne czy zagrożenie sanitarne

*

art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów wyrażającą się analizą materiału dowodowego wyłącznie pod kątem jego zgodności z tezami postawionymi przez biegłego T. M. co skutkowało pominięciem istotnych dowodów świadczących o wiarygodności wersji podanej przez oskarżonego

- art. 196 § 3 k.p.k. poprzez niepowołanie nowego biegłego, w sytuacji gdy w stosunku do biegłego T. M. zachodziły powody poddające w wątpliwość jego wiedzę i bezstronność w przedmiotowej sprawie

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż nie zachodziły przesłanki do wykonania zabiegu eutanazji (w szczególności odrzucenie wersji o parwowirozie psa) w sytuacji gdy żaden dowód zebrany w sprawie nie negował w sposób niepodważalny wersji podanej przez oskarżonego co do stanu zdrowia zwierzęcia ani motywów jakie kierowały nim przy dokonaniu eutanazji.

W powołaniu na powyższe obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie orzeczenia z punktu 4 wyroku o karze łącznej grzywny i zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego od dokonania czynów zarzucanych mu w punkcie 1 i 2 wyroku, ewentualnie o skierowanie sprawy w zaskarżonym zakresie do ponownego rozpoznania w Sądzie I instancji. Dodatkowo wniósł o zasądzenie na rzecz oskarżonego od Skarbu Państwa zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w wysokości określonej przepisami prawa - za obie instancje.

Oskarżyciel posiłkowy Fundacja (...) zaskarżyła natomiast wyrok w zakresie punktu III i IV aktu oskarżenia podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegających na uznaniu za nieistotny dla sprawy faktu wpisywania w dokumentację stanowiącą opis rachunku dla gminy faktu, iż zwierze ma ustalonego właściciela. Powołując się na powyższe skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok uznając apelacje prokuratora, oskarżyciela posiłkowego i obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadne. W takiej sytuacji uzasadnienie wyroku w tej części sporządza się na wniosek strony. Ponieważ oskarżyciel posiłkowy i obrońca oskarżonego takiego wniosku nie złożyli, dalsze uzasadnienie Sądu II instancji zostanie ograniczone do rozpoznania apelacji prokuratora (art. 457 § 2 kpk w zw. z art. 423 § 1a kpk, zobacz: KPK. Komentarz do art. 457 kpk teza 7 red. Hofmański, rok wydania 2011, Wydawnictwo: C. H. Beck ).

Apelacja ta okazała się bezzasadna. Nie ma bowiem racji skarżący, twierdząc, że oskarżony wystawiając faktury VAT opisane w punktach III, IV, V i VI aktu oskarżenie dopuścił się przestępstw z art . 271 § 1 kk. W tym względzie w pełni zaaprobować należało nie tylko ustalenia Sądu pierwszej instancji co do okoliczności sporządzenia przez P. P. w/w dokumentów, ale i dokonaną w sprawie ocenę prawną jego zachowania. Po dokonaniu prawidłowej, respektującej zasady swobodnej oceny dowodów, analizy ustalonych okoliczności sprawy pod kątem znamion podmiotowych i przedmiotowych przestępstwa z art. 271 kk, Sąd Rejonowy zasadnie uznał, iż oskarżonemu nie można przypisać popełnienia zarzucanych mu w punktach III, IV, V i VI czynów.

W tym miejscu wskazać należy, iż podmiotem przestępstwa z art . 271 § 1 kk jest funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawiania dokumentu. Pod pojęciem innej osoby należy rozumieć osobę, która na mocy ściśle określonej, szczególnej delegacji o charakterze prawnym, jest upoważniona do wystawiania określonych dokumentów na użytek publiczny, z którymi wiąże się zaufanie w obrocie prawnym. Zgodnie z utrwalonym i jednolitym orzecznictwem Sądu Najwyższego uprawnienie „innej osoby” z art . 271 § 1 kk powinno stanowić uzupełnienie kompetencji funkcjonariusza publicznego i nie może być utożsamiane z ogólną kompetencją do udziału w obrocie prawnym, zaś dokument przez tą osobę wystawiony ma zawierać w swej treści poświadczenie, któremu przysługuje cecha zaufania publicznego, a w związku z tym domniemanie prawdziwości (wyrok SN z dn. 30.08.2011 roku IV KK 190/11, wyrok SN z dn. 29.10.1998 roku IV KKN 128/97). Z wystawieniem dokumentu w rozumieniu art . 271 § 1 kk mamy zatem do czynienia wówczas, gdy osoba go sporządzająca, nawet jeśli nie jest funkcjonariuszem publicznym, to realizuje w ten sposób wynikające z przepisów prawa uprawnienie do sporządzania dokumentów, które odnoszą skutki także w sferze publicznej. Aby przypisać sprawcy popełnienie przestępstwa z art . 271 § 1 kk trzeba zatem zbadać istnienie lub nieistnienie upoważnienia do wystawiania dokumentów.

Ma przy tym rację Prokurator, iż przykładem takiego upoważnienia może być między innymi obowiązek dokumentowania zdarzeń gospodarczych za pomocą faktur, rachunków, paragonów, kiedy to osoby wykonujące usługi lub dokonujące sprzedaży towarów, na żądanie odbiorcy usługi lub kupującego, zobowiązane są wystawić rachunki potwierdzające wykonanie usługi lub dokonanie sprzedaży. W myśl art. 87 § 1 ordynacji podatkowej podmiotem zobowiązanym do wystawienia rachunków na żądanie nabywcy towaru lub usługi jest podatnik prowadzący działalność gospodarczą. Podkreślić wszakże należy, że chodzi tu o podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 3 pkt 9 ordynacji podatkowej, zgodnie z którym jest nią nie tylko działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i wykonywanie wolnych zawodów, ale także każda inna działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej, lub osoby wykonującej taką działalność – do przedsiębiorców. Zgodnie z powyższym podmiotem, na którym ciąży ustawowy obowiązek wystawienia rachunku na żądanie, jest więc każda osoba lub jednostka dokonująca sprzedaży towaru lub usługi, pod warunkiem, że ma ona charakter zarobkowy. Obowiązek wystawienia rachunku, przy tak szerokim pojmowaniu działalności gospodarczej, rozciąga się nawet na osoby fizyczne dokonujące drobnych sprzedaży, pod warunkiem, że zażąda tego kupujący (por. komentarz do art. 87 ustawy – Ordynacja podatkowa Leonard Etel).

W przedmiotowej zaś sprawie zgodnie z treścią zawartej między stronami umowy, wypłata wynagrodzenia za wykonanie usługi miała nastąpić po wystawieniu przez oskarżonego faktury VAT, co należy traktować jako zgłoszenie przez nabywcę usługi żądania wystawienia rachunku zgodnie z treścią powołanego wyżej art. 87 ustawy – Ordynacja podatkowa. Oskarżony sporządzając przedmiotowe faktury, realizowała zatem w ten sposób wynikające z przepisów prawa uprawnienie do sporządzania dokumentów. Niewątpliwie też zdaniem Sądu Okręgowego wystawione przez oskarżonego faktury mogą być uznane za dokument w rozumieniu art . 271 kk, a tym samym przedmiot czynności wykonawczej opisanych w punktach III, IV i V aktu oskarżenia przestępstw. W tym miejscu odwołać wypada się ponownie do bogatego w tej materii orzecznictwa Sądu Najwyższego, który w postanowieniu z dnia 23.11.2006 roku stwierdził, że tzw. faktura VAT jest dokumentem, o jakim mowa w art .271 § 1 kk, zaś wystawca takiego dokumentu jest „inną osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu”. W postanowieniu z dnia 3.10.2001 roku (V KKN 249/01) Sąd Najwyższy stwierdził, że faktura VAT w sposób pośredni potwierdza rzeczywistą transakcję lub wykonaną usługę, lecz przede wszystkim ma szczególne znaczenie w zakresie realizacji zobowiązań podatkowych. Faktura taka, w myśl ustawy o rachunkowości , jest dowodem księgowym nie tylko dla celów podatkowych, ale również dla celów gospodarczych, a art . 62 kks przewiduje odpowiedzialność karną dla sprawcy, który wbrew obowiązkowi nie wystawia faktury lub rachunku za wykonanie świadczenia, wystawia je w sposób wadliwy, albo odmawia ich wydania. Sąd Najwyższy słusznie zwrócił uwagę, że ta sama faktura VAT nie może być traktowana w dwojaki sposób, inaczej na gruncie art . 53 § 20 kks i art . 115 § 14 kk. Sąd Najwyższy za zasadne uznał zatem stwierdzenie, że faktura VAT również na gruncie kodeksu karnego jest dokumentem w rozumieniu art . 115 § 14 kk i może być uznana za przedmiot czynności wykonawczej przestępstwa określonego w art . 271 kk. Przytoczyć nadto należy wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 31.05.2010 roku (II Aka 103/10), którego argumentację Sąd w pełni podziela, że wystawca nierzetelnej faktury będzie odpowiadać na podstawie art .62 § 2 lub 5 kks (jako lex specialis) wówczas, gdy jego zachowanie godzić będzie w obowiązek podatkowy (interes podatkowy Skarbu Państwa). Jeżeli natomiast jego zachowanie nie będzie godzić w taki obowiązek (interes), to sprawca odpowiadać będzie na podstawie przepisów prawa karnego powszechnego, a więc art . 271 § 1 kk.

W ocenie Sądu nie ulega jednak najmniejszych wątpliwości, że oskarżony wystawiając faktury opisane w punktach III, IV i V aktu oskarżenia w dokumentach tych nie poświadczył nieprawdy. Po pierwsze bowiem umowa o świadczenie usług weterynaryjnych zawarta przez oskarżonego z Gminą P. traktowała o zapewnieniu całodobowej opieki weterynaryjnej w przypadku zdarzeń drogowymi z udziałem zwierząt z terenu gminy P.. Ma przy tym rację Sąd pierwszej instancji, iż wykładnia gramatyczna treści tego zapisu nie pozostawia wątpliwości, że chodzi o wszystkie zwierzęta, a nie tylko zwierzęta bezdomne. Szczególnie, że §1 pkt 4 tej umowy wyraźnie przewiduje usługę polegającą na zapewnieniu opieki weterynaryjnej podczas odławiania bezdomnych zwierząt. Tym samym zgodnie z umową zawartą z Gminą P. oskarżony nie miał obowiązku świadczenia opieki weterynaryjnej jedynie zwierzętom bezdomnym poszkodowanym w zdarzeniach drogowych. Zasadnie przy tym ustalił, Sąd Rejonowy, że umowa o świadczenie usług weterynaryjnych została zawarta przez oskarżonego z Gminą P. w dniu 02 kwietnia 2012 r., a we wcześniejszym okresie nie było podpisanej żadnej umowy, jedynie ustne porozumienia co do świadczenia, przez oskarżonego usług interwencyjnych. Tym samym do czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt III i IV a/o zapisy umowy nr (...) nie mogły mieć zastosowania, bo w dniach 16 września 2009 r. i 19 marca 2010 r. ta umowa nie była zawarta. Brak spisania zasad świadczenia tych usług interwencyjnych przez oskarżonego w okresie od 2009 r. do 2012 r. uniemożliwiało bezsporne ustalenie, czy podpisana w dniu 02 kwietnia 2012 r. umowa nr (...) zmieniała zasady współpracy dotychczas istniejące czy też jedynie potwierdzała je na piśmie. Wskazać przy tym należy, że zeznania świadków - pracowników Urzędu Gminy w P. w tej kwestii też nie były jednolite, co uniemożliwiało bezsporne ustalenie, że przed zawarciem umowy nr (...) zgodnie z ustnymi ustaleniami między gminą P. a P. P. był on zobowiązany do wykonywania usług weterynaryjnych jedynie dla zwierząt nie posiadających właściciela. Z tych też względów w tym zakresie za wiarygodne zasadnie uznał Sąd wyjaśnienia oskarżonego wobec braku jednoznacznych dowodów dla podważenia ich prawdziwości.

W tych okolicznościach słusznie uznał Sąd pierwszej instancji, że oskarżony w opisanych fakturach nie poświadczył nieprawdy zatem nie można mu przypisać popełnienia przestępstwa z art.271 §1 k.k. wobec niespełnienia przesłanek określonych w treści tego przepisu. Skoro oskarżonemu nie można przypisać popełnienia przestępstwa z art.271 §1 k.k., to także nie może on odpowiadać za popełnienie przestępstwa z art.271 §3 k.k., który zawiera typ kwalifikowany przestępstwa z § 1 poprzez określone działanie kierunkowe sprawcy w postaci celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej. Oskarżony nie może również odpowiadać za popełnienie przestępstwa z art.273 k.k., polegającego na używaniu dokumentu określonego w art.271 k.k., skoro faktura za usługę weterynaryjną wystawiona przez oskarżonego jako lekarza weterynarii nie jest dokumentem określonym w art.271 §1 k.k., a więc poświadczającym nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, wystawionym przez funkcjonariusza publicznego lub inną osobę uprawnioną do wystawienia dokumentu.

Oskarżony nie poświadczył też nieprawdy w fakturze VAT nr (...) za wykonanie wobec zwierzęcia - psa ujawnionego na posesji w miejscowości B. zabiegów leczniczych uprawniających do uzyskania wynagrodzenia. Oskarżony bowiem faktycznie przyjechał na miejsce zdarzenia i dokonał oględzin psa, zaznaczając w opisie do faktury VAT, że przyjazd dotyczył psa martwego wyciągniętego ze studni.

Odnośnie zaś zarzucanego oskarżonemu w punkcie VI czynu, to wskazać należy, iż przedmiotem tego czynu była dokumentacja weterynaryjna prowadzona przez oskarżonego. Oczywiście tego rodzaju dokumentację należy uznać za służbową, ale absolutnie nie posiada ona cech dokumentu, o jakim mowa w art. 271 kk. Wszak taka dokumentacja to przecież nic innego, jak zwykła ewidencja, mająca na celu rejestrowanie ilości wykonywanych przez gabinet weterynaryjny usług. Jest to zatem dokumentacja wewnętrzna i nie była wystawiana co do okoliczności mających znaczenie prawne. Jej treść i zakres funkcjonowania były ograniczone tylko do działalności weterynaryjnej oskarżonego, jej przeznaczeniem był użytek wewnętrzny, zatem dokumenty te wywoływały skutki prawne wyłącznie w ramach wewnętrznej działalności P. P.. Oznacza to, że omawiane dokumenty nie wywołują skutków prawnych „na zewnątrz”, w sferze publicznej. Dokumenty przeznaczone tylko do wewnętrznego użytku nie podlegają ochronie z art . 271 § 1-3 k.k.

Z tych wszystkich względów apelację oskarżyciela publicznego uznać należało za bezzasadną.

Rozstrzygnięcie o opłacie za II instancję oraz o wydatkach postępowania odwoławczego znajduje uzasadnienie w treści art . 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) i art . 636 § 1 kpk.