Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2014 r. w Szczecinie

sprawy U. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o wysokość świadczenia emerytalnego

na skutek apelacji ubezpieczonej

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 16 grudnia 2013 r. sygn. akt IV U 2264/13

oddala apelację.

SSA Zofia Rybicka - Szkibiel SSA Barbara Białecka SSA Jolanta Hawryszko

Sygn. akt III AUa 174/14

UZASADNIENIE

Decyzją z 6 września 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w K. na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.; dalej jako: ustawa emerytalna) przyznał ubezpieczonej emeryturę od 1 sierpnia 2013 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Do obliczenia emerytury przyjęto kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego
z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę. Z uwagi na fakt, że dotychczas pobierane świadczenie emerytalne jest wyższe od emerytury obliczonej zgodnie z art. 26 ustawy emerytalnej, zakład podjął wypłatę korzystniejszego świadczenia.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczona podniosła, iż sądziła, że ZUS przeliczy jej emeryturę na podstawie prawa obowiązującego w 2012 r., jednak organ rentowy odjął sumę kwot pobranych emerytur. Wskazała, że nie mgła wcześniej złożyć wniosku z powodów osobistych i zdrowotnych. Wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i obliczenie wysokości emerytury według przepisów obowiązujących
w 2012 r.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania. Stwierdził, że generalną zasadą prawa emerytalno-rentowego jest zasada wnioskowości (art. 116 ust. 1 ustawy emerytalnej). Podtrzymał nadto dotychczasowe stanowisko.

W kolejnym piśmie procesowym ubezpieczona stwierdziła, że w 2007 r. nabyła prawo do wcześniejszej emerytury. Wskazała, że ZUS z urzędu powinien był przeliczyć jej emeryturę po ukończeniu 60 lat. W ocenie skarżącej, ZUS odebrał jej prawa nabyte.

Wyrokiem z 16 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Sąd I instancji ustalił, że ubezpieczona od(...) jest uprawniona do emerytury wcześniejszej na podstawie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. z (...). W dniu (...)r. ubezpieczona zgłosiła wniosek o przeliczenie emerytury w związku z ukończeniem 60 lat. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. decyzją z 6 września 2013 r. przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury w związku z ukończeniem przez nią 60 lat od(...) tj. od miesiąca zgłoszenia wniosku. Emerytura ustalona na nowych zasadach, zgodnie z art. 26 ustawy emerytalnej, jest świadczeniem mniej korzystnym niż świadczenie dotychczas pobierane. Wysokość emerytury obliczona na podstawie art. 26 w/w ustawy wyniosła 1.478,26 zł, natomiast emerytura dotychczasowa wynosi 1.722,82 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie akt emerytalnych ubezpieczonej.

Sąd I instancji zważył, że odwołanie ubezpieczonej nie zasługiwało na uwzględnienie. Stwierdził, że ubezpieczona domaga się przeliczenia emerytury
w związku z ukończeniem 60 lat w dniu (...)., według stanu prawnego obowiązującego przed 1 stycznia 2013 r. Wskazał, że zgodnie z art. 116 ustawy emerytalnej, postępowanie w sprawie świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej. Przepis ten wprowadza generalną zasadę postępowania emerytalnego tj. zasadę wnioskowości (fakultatywności). Działania z urzędu w sprawach świadczeń wymienionych w art. 3 cytowanej ustawy mają charakter wyjątkowy i muszą wynikać wprost z ustawy.

Sąd Okręgowy wskazał, że w wyroku z 18 grudnia 1997 r. (II UKN 425/97), Sąd Najwyższy stwierdził, że zmiana pobieranego świadczenia na inne nie następuje
z urzędu, lecz w wyniku złożenia przez zainteresowanego stosownego wniosku.

Ubezpieczona miała przyznane prawo do tzw. wcześniejszej emerytury na podstawie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. z 28 sierpnia 2007 r., od (...), tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego (55 lat). Zatem, w świetle art. 116 w/w ustawy, organ rentowy nie był zobligowany do przeliczenia świadczenia emerytalnego w związku z ukończeniem przez ubezpieczoną 60 lat, skoro takiego wniosku ubezpieczona nie złożyła. Wniosek o przyznanie prawa do emerytury w związku z ukończeniem 60 lat ubezpieczona złożyła do organu rentowego (...). i decyzją z 6 września 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. przyznał prawo do emerytury od 1 sierpnia 2013 r., obliczając wysokość emerytury zgodnie z obowiązującymi zasadami - art. 26 ustawy emerytalnej, które zostały wprowadzone z dniem 1 stycznia 2013 r.

Sąd Okręgowy podkreślił, że organ rentowy nie jest zobowiązany do każdorazowego informowania potencjalnego świadczeniobiorcy o wszystkich zmianach przepisów prawnych. Skoro obowiązujące przepisy nie zobowiązują organu rentowego (ZUS) do zawiadomienia osób ubezpieczonych o zmianie przepisów
i postępowanie w sprawach świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest wszczynane na wniosek zainteresowanego, to oznacza, że organ rentowy z urzędu nie mógł podejmować decyzji w przedmiotowej sprawie.

Dalej Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 25 ust. l b ustawy emerytalnej, jeżeli ubezpieczony pobrał emeryturę na podstawie przepisów art. 26 b, 46, 50, 50 a, 50 e, 184 lub 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela, podstawę obliczenia emerytury pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie społeczne.

W powyższej sprawie ubezpieczona nie kwestionuje prawidłowości dokonanych przez ZUS obliczeń, wskazuje jednak na fakt, że w jej ocenie, pomimo złożenia wniosku w dniu 29 sierpnia 2013 r., organ rentowy w decyzji z 6 września 2013 r. powinien przy obliczeniu wysokości emerytury przyjąć przepisy obowiązujące przed 1 stycznia 2013 r.

Zdaniem Sądu Okręgowego, organ rentowy w sposób prawidłowy ustalił ubezpieczonej wysokość emerytury na dzień zgłoszenia wniosku, pomimo że spełniała ona wczesnej przesłanki warunkujące nabycie prawa do emerytury z tytułu ukończenia 60 lat, tj. od(...)., ale takiego wniosku nie złożyła, a organ rentowy nie był zobligowany wcześniej przyznać ubezpieczonej prawa do takiego świadczenia.

Sąd I instancji stwierdził, że ogólną zasadą prawa emerytalno – rentowego jest, że świadczenia wypłaca się na wniosek zainteresowanego, poczynając od spełnienia ustawowych warunków, lecz nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie. Reguła powyższa wyklucza możliwość wstecznego wypłacania świadczeń, tj. za okres po nabyciu prawa, a przed złożeniem wniosku. Sąd Okręgowy stwierdził, że nie można również przyjąć, że ubezpieczona nabyła prawo do wysokości emerytury obliczonej według stanu prawnego obowiązującego do końca 2012 r., skoro emerytura według tych zasad nie była naliczona i ustalona.

Ubezpieczona wniosła apelację od powyższego wyroku. Zarzuciła sprzeczność istotnych ustaleń Sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez przyjęcie, że przeliczenie emerytury po ukończeniu 60 roku życia może być dokonane jedynie na wniosek, a nie z urzędu. W uzasadnieniu apelacji skarżąca podniosła, ze art. 116 ust. 1a ustawy emerytalnej, przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym, daje podstawę do przyjęcia, że ZUS winien z chwilą ukończenia 60 roku życia przez ubezpieczoną, z urzędu przeliczyć emeryturę na zasadach obowiązujących w 2012 r., a nadto powinien z urzędu poinformować ubezpieczoną o przysługujących prawach emerytalnych z chwilą ukończenia 60 roku życia. Stwierdziła, że organ rentowy miał podstawy do przyznania wyższego świadczenia z urzędu, lecz z przyczyn leżących po jego stronie nie uczynił tego; powołała się na wyrok SN z 17 marca 2011 r. I UK 332/10. Wskazała, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych dopiero w sierpniu 2013 r. wydał ulotkę informacyjną,
z której dowiedziała się o swoich uprawnieniach dotyczących przeliczenia emerytury w związku z ukończeniem 60 roku życia. Stwierdziła, że wcześniej organ rentowy
o tych uprawnieniach nie informował. W ocenie apelującej, wprowadzenie przez ustawodawcę cenzusu wieku 60 lat dla kobiet w treści art. 116 ust. 1a ustawy emerytalnej, nie wyłącza prawa do urzędowego przeliczenia (na korzystniejszych warunkach) z urzędu wysokości emerytury. Nabycie praw do emerytury z chwilą ukończenia 60. roku życia i nałożenie na tą sytuację obowiązku wnioskowania, jak uznał to Sąd I instancji, narusza – zdaniem skarżącej - zaufanie obywatela do Państwa i jego organów i jest niezgodne z konstytucyjnymi zasadami państwa prawnego. Podniosła, że przyjęcie stanowiska Sądu I instancji powoduje, że 60-cio letnią kobietę organy państwa, mimo jej uprawnień, mogą ograbić z należnej jej emerytury, tylko
z tego powodu, że nie złożyła stosownego wniosku, licząc przy tym, że organy państwa spełnią swój obowiązek i dokonają przeliczenia nabytych praw. Zdaniem skarżącej, jej uprawnienia do urzędowego przeliczenia wysokości emerytury na zasadach obowiązujących przed 1 stycznia 2013 r. tj. na zasadach obowiązujących
w dacie ukończenia 60 lat w roku 2012 r., znajduje prawne uzasadnienie w art. 133 ustawy nakazującej ZUS rozstrzyganie spraw z datą wsteczną. Apelująca stwierdziła ponadto, że ustawodawca wprowadzając zasadę wnioskowania co do przyznania prawa do emerytury odnosił się tylko do sytuacji, by nie przymuszać obywatela
z urzędu do występowania o prawa emerytalne przed datą ukończenia 60 roku życia przez kobietę i 65 roku życia przez mężczyznę. Uprawnienia wynikające z mocy prawa po osiągnięciu stosownego wieku są, zdaniem skarżącej, uprawnieniami niezbywalnymi i podlegającymi stosowaniu z urzędu. Wskazała również, że nie można w odniesieniu do praw emerytalnych, przyjmować zasady mówiącej, że nieznajomość prawa szkodzi i ustanawiać ZUS w pozycji uprzywilejowanej w stosunku do prawa jednostkowego osoby starającej się o przeliczenie nabytej emerytury w wieku 60 lat. Wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie, że świadczenie emerytalne ubezpieczonej powinno być obliczone na zasadach korzystniejszych, obowiązujących przed 1 stycznia 2013 r.

W kolejnym piśmie uzupełniającym apelację, ubezpieczona wskazała, że Sąd
I instancji nie rozważył w sposób wszechstronny nabycia przez nią uprawnienia do wysokości emerytury obliczonej według stanu prawnego obowiązującego do końca 2012 r., co doprowadziło do wydania niesłusznego orzeczenia na jej niekorzyść. Stwierdziła, że Sąd Okręgowy niesłusznie pominął tak istotną kwestię, że nabyła ona prawo do emerytury 8 lipca 2012 r., a w związku z tym, od tego momentu powstało jej prawo do nabycia świadczenia emerytalnego i to według stanu prawnego obowiązującego w tym czasie. W ocenie skarżącej, wadliwość zaskarżonego orzeczenia polega na tym, że z pominięciem konstytucyjnej zasady ochrony praw nabytych, Sąd I Instancji przyjął, że wysokość świadczenia emerytalnego należy ustalać według stanu prawnego na dzień złożenia wniosku, a nie na dzień nabycia prawa, a takie rozstrzygnięcie jest sprzeczne z konstytucją i narusza podstawową zasadę ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa. Apelująca podkreśliła, że z bogatego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego wynika, że w sferze prawa do świadczeń emerytalno – rentowych, zasadą ochrony praw nabytych objęte są zarówno prawa nabyte w drodze skonkretyzowanych decyzji, przyznających świadczenia, jak i prawa nabyte in abstracto, zgodnie z ustawą przed zgłoszeniem wniosku o ich przyznanie. Stwierdziła, że w tej sytuacji Sąd Okręgowy, winien dokonać oceny prawnej sprawy ubezpieczonej z uwzględnieniem powyższej zasady i ustalić, że jest uprawniona do wysokości emerytury obowiązującej według stanu nabycia tego prawa, to jest od 8 lipca 2012 r. Wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego ubezpieczonej według stanu prawnego obowiązującego przed 1 stycznia 2013 r., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonej okazała się nieuzasadniona.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest prawidłowe. Sąd Okręgowy właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego oraz dokonał trafnej oceny zebranego
w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalając stan faktyczny sprawy. Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia i rozważania prawne Sądu Okręgowego, rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyroki Sądu Najwyższego z 5 listopada 1998 r. I PKN 339/98, OSNAPiUS 1999/24 poz. 776, z 22 lutego 2010 r. I UK 233/09, Lex nr 585720). Sąd Apelacyjny podzielił również stan prawny wskazany jako podstawa rozstrzygnięcia.

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny wskazuje, że prawo do emerytury nabywa się tylko raz w ciągu życia (por. uzas. wyr. TK z 13 listopada 2012 r., sygn. akt K 2/12, Dz.U.2012.1285). Dotyczy to także emerytury, tzw. wcześniejszej, po ukończeniu 55 roku życia. Wówczas emerytura przyznana wnioskodawcy po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego, w sytuacji gdy był on uprawniony do wcześniejszej emerytury, nie stanowi nowego świadczenia. Prawo do emerytury wcześniejszej nie wygasa, a w związku ze spełnieniem warunku osiągnięcia wieku emerytalnego następuje jedynie ustalenie na nowo podstawy emerytury, tzw. przeliczenie (por. wyrok SA w Lublinie III AUa 1120/12, Lex nr 1271914).
Z wnioskiem o przeliczenie świadczenia emerytalnego można zwracać się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wielokrotnie i z różnych powodów dających podstawę do przeliczenia wysokości świadczenia. Jednak decyzja o wysokości świadczenia emerytalnego, wydana po jego przeliczeniu, nie stanowi nabycia prawa do emerytury. Ubezpieczona nabyła prawo do emerytury od 8 lipca 2007 r. Kolejne decyzje wydane przez ZUS o przeliczeniu emerytury (w tym zaskarżona decyzja z 6 września 2013 r.), nie stanowiły nabycia prawa do tego świadczenia.

Należy stwierdzić, że nie znajdują uzasadnienia twierdzenia ubezpieczonej dotyczące tego, że nieprzeliczenie świadczenia emerytalnego zgodnie z przepisami obowiązującymi w lipcu 2012 r., stanowi naruszenie zasady ochrony praw nabytych. Ubezpieczona nabyła prawo do emerytury w lipcu 2007 r. i organ rentowy nie podjął żadnych działań, które miałyby zmierzać do odebrania przyznanego już ubezpieczonej świadczenia.

Nadto, Sąd Apelacyjny podkreśla, że generalną zasadą prawa emerytalno-rentowego jest zasada wnioskowości. Zgodnie z art. 116 ust. 1 ustawy emerytalnej, postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej. Zgodnie z art. 116 ust. 1a tej ustawy, postępowanie o emeryturę wszczyna się z urzędu, jeżeli wiek emerytalny dla uprawnionych do świadczenia przedemerytalnego lub zasiłku przedemerytalnego określają przepisy art. 24 ust. 1a i 1b oraz art. 27 ust. 2 i 3, jednakże przypadki wymienione w tym przepisie nie dotyczą sytuacji ubezpieczonej, bowiem nie była uprawniona do tych świadczeń przedemerytalnych. Jak prawidłowo wskazał Sąd Okręgowy – działanie organu rentowego z urzędu w sprawach świadczeń z art. 3 ustawy emerytalnej ma charakter wyjątkowy i zawsze musi znajdować oparcie w ustawie.

Ponadto, zgodnie z art. 133 ustawy emerytalnej:

1. W razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń
lub ich wysokości, przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych świadczeń lub do ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż:

1) od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu, z zastrzeżeniem art. 107a ust. 3;

2) za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, o którym mowa
w pkt 1, jeżeli odmowa lub przyznanie niższych świadczeń były następstwem błędu organu rentowego lub odwoławczego.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio również w razie ponownego ustalenia prawa do świadczeń lub ich wysokości wskutek wznowienia postępowania przed organami odwoławczymi albo wskutek kasacji, z tym że za miesiąc zgłoszenia wniosku przyjmuje się miesiąc wniesienia wniosku o wznowienie postępowania
lub o kasację.

Również z tego przepisu wynika zasada wnioskowości - w odniesieniu do kwestii przeliczenia świadczenia.

Powyższe utrwalone jest w orzecznictwie, np. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 22 października 2013 r. (III AUa 469/13, Lex nr 1388748) wskazał, że pojęcie, jakim posłużył się ustawodawca w art. 133 ust. 1 pkt 1 u.e.r.f.u.s., iż świadczenia przyznaje się do miesiąca, w którym zgłoszono wniosek należy interpretować zawsze łącznie z treścią żądania złożonego wniosku. Jeżeli zatem żądanie - dotyczy przeliczania od określonej daty, a wybór tej daty przez wnioskodawcę ma dla niego znaczenie i korzystnie wpływa na wysokość świadczenia, to nie tylko nie ma przeszkód do uwzględnienia takiego wniosku, ale rodzi się obowiązek organu rentowego w tym zakresie. Przepis art. 133 ust. 1 pkt 1 ustawy należy interpretować jako przepis ustanowiony na korzyść ubezpieczonych, tzn. gwarantujący im prawo do świadczenia od miesiąca złożenia wniosku, niezależnie od daty wydania decyzji w tym przedmiocie, jeżeli sami wyraźnie nie wskazali daty późniejszej. A zatem – nie jest możliwe przeliczenie świadczenia z datą sprzed złożenia wniosku. Ubezpieczony, jeśli jest to dla niego korzystne może jedynie wskazać datę późniejszą przeliczenia świadczenia – po złożeniu wniosku. Natomiast świadczenie może zostać przeliczone od daty złożenia wniosku.

Jak trafnie wskazał Sąd Okręgowy - Sąd Najwyższy w wyroku z 18 grudnia 1997 r. (II UKN 425/97, Lex nr 34195) stwierdził, że zmiana pobieranego świadczenia emerytalno-rentowego na inne, nie następuje z urzędu, lecz w wyniku złożenia przez zainteresowanego stosownego wniosku. Jest to co prawda, pogląd wyrażony
w poprzednio obowiązującym stanie prawnym (na gruncie ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin), jednak zachował aktualność.

Warto również wskazać, że organ rentowy nie jest zobowiązany do każdorazowego informowania potencjalnego świadczeniobiorcy o wszystkich wynikających z obowiązujących przepisów prawa możliwościach przyznawania dodatków wzrostów, czy wręcz innych świadczeń, a jedynie tych, do których potencjalne prawo wynika z charakteru wnioskowanego świadczenia bądź złożonych dokumentów, czy też innych ujawnionych w momencie składania wniosku okoliczności faktycznych i prawnych (por. wyrok SN z 18 listopada 2011 r., I UK 130/11, Lex nr 1129317). Nie można zatem także przyjąć, że organ rentowy winien ubezpieczoną pouczyć w 2012 r., że zbliża się data ukończenia 60 roku życia
i w związku z tym, może ona zgłosić wniosek o przeliczenie świadczenia emerytalnego w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego. Możliwość taka wynika bowiem z obowiązujących przepisów, a nieskorzystanie z niej w korzystnym dla ubezpieczonej terminie, obciąża wyłącznie apelującą, zgodnie
z zasadą ignorantia iuris nocet. W sytuacji, gdyby ubezpieczona miała wątpliwości z dalszym postępowaniem w związku z przyznanym już w 2007 r. świadczeniem emerytalnym, mogła bez problemu zasięgnąć informacji w organie rentowym, czego nie uczyniła.

Zaakcentować należy, że brak jest w prawie ubezpieczeń społecznych podstawy prawnej kreującej obowiązek organu rentowego do działania z urzędu w zakresie informowania ubezpieczonych o wszystkich możliwych kwestiach związanych z potencjalnie przyznawanymi świadczeniami czy też kreującej obowiązek działania z urzędu w zakresie przyznawania czy przeliczania wysokości świadczeń, poza przypadkami określonymi w ustawie.

Reasumując, należało stwierdzić, że zaskarżona decyzja wydana została zgodnie z wnioskiem ubezpieczonej z 29 sierpnia 2013 r., a organ rentowy prawidłowo zastosował przepisy obowiązujące w dacie wydania decyzji.

W związku z powyższym, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację ubezpieczonej jako bezzasadną.

SSA Zofia Rybicka - Szkibiel SSA Barbara Białecka SSA Jolanta Hawryszko