Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Karamara (spr.)

Sędziowie: SSO Aleksandra Babilon- Domagała

SSO Ewa Opozda-Kałka

Protokolant: sekr.sądowy Katarzyna Komosa

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Andrzeja Hojnowskiego

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2015 roku

sprawy P. K. (1)

oskarżonego o przestępstwa z art.230 § 1 kk i inne

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 12 lutego 2014 roku sygn. akt IX K 1210/11

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  uchyla punkt IX i X w przedmiocie orzeczonych łącznych kar pozbawienia wolności i grzywny;

2.  na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpsw i art. 45 § 1 kw zaskarżony wyrok w zakresie odnoszącym się do czynu przypisanego w punkcie III podpunkt 2 uchyla i postępowanie w tym zakresie umarza, a kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa;

3.  ustalając, iż przypisany oskarżonemu z punktu V, a popełniony w dniu 23 maja 2011 roku na szkodę A. M. czyn stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 kw, na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpsw i art. 45 § 1 kw zaskarżony wyrok w zakresie odnoszącym się do tego czynu uchyla i postępowanie w tej części umarza, a kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa;

4.  uchyla rozstrzygnięcie z punktu V w zakresie kwalifikacji prawnej odnoszącej się do czynu przypisanego oskarżonemu a popełnionego w dniu 18 kwietnia 2011 roku na szkodę K. S., czyn ten kwalifikuje jako przestępstwo art. 284 § 2 kk i za to na podstawie art. 284 § 2 kk i art. 33 § 1, 2 i 3 kk wymierza karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

5.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk orzeczone wobec oskarżonego P. K. (1) kary pozbawienia wolności i grzywny łączy i jako karę łączną wymierza mu karę 3 (trzech) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 280 (dwustu osiemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

6.  zasądza od oskarżonego P. K. (1) kwotę 1520 (jeden tysiąc pięćset dwadzieścia) złotych tytułem opłaty za obie instancje;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego P. K. (1) na rzecz oskarżycieli posiłkowych J. K. i P. K. (2) kwotę po 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat M. T. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu świadczoną oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym;

V.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych należnych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt: IX Ka 1244/14

UZASADNIENIE

P. K. (1) został oskarżony o to, że :

I.  w okresie od sierpnia 2010 roku do listopada 2010 roku daty bliżej K. i w M. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził P. K. (2) i J. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 8.500 zł za pomocą wprowadzenia w błąd w ten sposób, iż powołując się na wpływy w organach wymiaru sprawiedliwości i ścigania w Komendzie Wojewódzkiej Policji w K., Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Biurze Bezpieczeństwa Narodowego, (...) Biura (...), Biura ochrony Rządu w zamian za wyżej wskazaną korzyść majątkową, podjął się załatwienia sprawy polegającej na zatrudnieniu P. K. (2) w służbach specjalnych, podczas gdy w rzeczywistości tego rodzaju wpływów oraz możliwości nie posiadał, tj. o przestępstwo z art. 230 § 1 kk i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.;

II.  w kwietniu 2011 roku w K. daty bliżej nieustalonej użył przemocy wobec P. K. (2) w ten sposób, że uderzył go rękami po ciele oraz zagroził mu pobiciem, uszkodzeniem ciała, porwaniem i zgwałceniem, które to groźby wzbudziły w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, celem zmuszenia go do zwrotu wierzytelności w kwocie 10.000 zł dla byłej żony S. K. (1) oraz uszkodził okulary lecznicze P. K. (2) poprzez ich podeptanie o wartości szkody 300 zł, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od obycia kary 2 lat i 8 miesięcy orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy W. w W. sygn. IIIK 2260/06 – zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w W. z dnia 14 czerwca 2008 roku sygn. akt IX Ka 634/07, którą odbywał w okresie od 20 czerwca 2006 roku do 20 lutego 2009 roku, tj. o przestępstwo z art. 191 § 2 kk i art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk ;

III.  8 maja 2011 roku w K. podał się za funkcjonariusza Policji, a następnie wykonał czynności związane z uprzednio wymienioną funkcją w ten sposób, że przeszukał mieszkanie będące w dyspozycji B. W. po czym zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 450 zł, telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 400 zł oraz gaz pieprzowy wartości 100 zł na szkodę uprzednio wymienionej, tj. o przestępstwo z art. 227 kk i art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk ;

IV.  w dniach 18 kwietnia 2011 roku w K. i 23 maja 2011 roku w B. działając w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób dwukrotnie przywłaszczył powierzone mu rzeczy ruchome o łącznej wartości 3.295 zł działając na szkodę K. S. i A. M., a w tym:

- 18 kwietnia 2011 roku w K. przywłaszczył powierzone mu przez K. S. dwa zegarki marki C. o łącznej wartości 2.885 zł na szkodę uprzednio wymienionej;

- 23 maja 2011 roku w B. przywłaszczył powierzony mu przez A. M. telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 310 zł na szkodę uprzednio wymienionej, tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 kk przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk ;

V.  w dniu 21 kwietnia 2011 roku w K. zażądał od K. S. korzyści majątkowej w kwocie 1000 zł, po czym uzyskał korzyść majątkową w kwocie 500 zł, w zamian za zwrot uprzednio bezprawnie zabranej – przywłaszczonej rzeczy w postaci zegarka marki C. o wartości 1590 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 2 kk;

VI.  w okresie od września lub października 2010 roku, daty bliżej nieustalonej, do 24 maja 2011 roku w M., B., w C., w K., działając w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej czterokrotnie doprowadził trzy niżej wskazane osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 4.100 zł za pomocą wprowadzenia w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy pożyczek i zwrotu kwot pożyczek, a w tym:

- we wrześniu 2010 roku lub październiku 2010 roku w M. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził J. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 3.000 zł za pomocą wprowadzenia uprzednio wymienionego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy pożyczki i zwrotu wyżej wskazanej kwoty pożyczki;

- w dniu 19 kwietnia 2011 roku w K. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził K. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 500 zł za pomocą wprowadzenia uprzednio wymienionej w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy pożyczki I zwrotu wyżej wskazanej kwoty pożyczki;

- 23 maja 2011 roku w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził A. M. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 200 zł za pomocą wprowadzenia uprzednio wymienionej w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy pożyczki i zwrotu wyżej wskazanej kwoty pożyczki,

- 24 maja 2011 roku w C. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził A. M. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 400 zł za pomocą wprowadzenia uprzednio wymienionej w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy pożyczki i zwrotu wyżej wskazanej kwoty pożyczki, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk .

Wyrokiem z dnia 12 lutego 2014 roku w sprawie IX K 1210/11 Sąd Rejonowy w Kielcach w ramach zarzutu z punktu I aktu oskarżenia oskarżonego P. K. (1) uznał za winnego, tego że w okresie od sierpnia 2010 roku do listopada 2010 roku, w datach bliżej nieustalonych w K. i w M. działając w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołując się na wpływy w Instytucjach Państwowych – w jednostkach policji; Centralnym Biurze Śledczym, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Biurze Bezpieczeństwa Narodowego, Biurze Ochrony Rządu podjął się pośrednictwa w załatwieniu sprawy polegającej na zatrudnieniu P. K. (2) w służbach specjalnych w zamian za korzyści majątkowe przekazane mu kilkukrotnie, w bliżej nieustalonych datach przez J. K. w łącznej kwocie 8.300 złotych, wprowadzając w błąd w/w co do rzeczywistych wpływów w instytucjach państwowych, na które się powoływał I możliwości załatwienia w/w sprawy, czym doprowadził J. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 8.300 złotych, co zakwalifikował jako przestępstwo z art. 230 § 1 kk i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstaw/e wszystkich zbiegających się przepisów przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 230 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1, 2 i 3 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych. Ponadto na podstawie art. 46 § 1 kk za czyn przypisany w punkcie I wyroku Sąd orzekł wobec oskarżonego P. K. (1) środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. K. kwoty 8.300 (osiem tysięcy trzysta) złotych.

W ramach zarzutu z punktu II aktu oskarżenia Sąd oskarżonego P. K. (1) uznał za winnego tego, że:

1. W kwietniu 2011 roku w K. w dacie bliżej nieustalonej użył przemocy wobec P. K. (2) w ten sposób, że uderzył go rękami po ciele oraz groził mu pobiciem, uszkodzeniem ciała, porwaniem i zgwałceniem, które to groźby wzbudziły w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, celem zmuszenia go do zwrotu wierzytelności w kwocie 10.000 zł dla byłej żony S. K. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za przestępstwo podobne, będąc skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy W. w W. z dnia 4 kwietnia 2007 roku wydanym w sprawie sygn. IIIK 2260/06 zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w W. z dnia 14 czerwca 2008 roku sygn. akt IXKa 634/07 za przestępstwo z art. 191 § 2 kk na karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 20 czerwca 2006 roku do 20 lutego 2009 roku, co zakwalifikował jako przestępstwo z art. 191 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 191 § 2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

2. W kwietniu 2011 roku w K., w dacie bliżej nieustalonej umyślnie uszkodził okulary lecznicze P. K. (2) poprzez ich podeptanie powodując szkodę w kwocie 300 zł po stronie P. K. (2), co zakwalifikował jako wykroczenie z art. 124 § 1 kw i za to na podstawie art. 124 § 1 kw i art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych.

Sąd oskarżonego P. K. (1) uznał również za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia czynu stanowiącego przestępstwo z art. 227 kk i art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1, 2 i 3 kk wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

Sąd w ramach zarzutu z punktu IV aktu oskarżenia oskarżonego P. K. (1) uznał za winnego tego, że w okresie od 18 kwietnia 2011 roku do 23 maja 2011 roku w K. i w B. działając w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób, dwukrotnie przywłaszczył powierzone mu rzeczy ruchome o łącznej wartości 3.295 zł działając na szkodę K. S. i A. M., i tak: 18 kwietnia 2011 roku w K. przywłaszczył powierzone mu przez K. S. dwa zegarki marki C. o łącznej wartości 2.885 zł na szkodę uprzednio wymienionej, 23 maja 2011 roku w B. przywłaszczył powierzony mu przez A. M. telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 310 zł na szkodę uprzednio wymienionej, co stanowi ciąg przestępstw z art. 28 4 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 284 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk kk i art. 33 § 1, 2 i 3 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

Jednocześnie Sąd oskarżonego P. K. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie V aktu oskarżenia czynu stanowiącego przestępstwo z art. 286 § 2 kk i za to na podstawie art. 286 § 2 kk w zw. z art. 286 § 2 kk i art. 33 § 1, 2 i 3 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

Ponadto Sąd oskarżonego P. K. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu w punkcie VI aktu oskarżenia czynów stanowiących ciąg przestępstw z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 33 § 1, 2 i 3 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych. Sąd na podstawie art. 46 § 1 kk za czyn przypisany w punkcie VII wyroku orzekł wobec oskarżonego P. K. (1) środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. K. kwoty 3.000 (trzech tysięcy) złotych.

Sąd na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzeczone wobec oskarżonego P. K. (1) w punktach I, III podpunkt 1, IV, V, VI, VII wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności. Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk orzeczone wobec oskarżonego P. K. (1) w punktach I, IV, V, VI, VII wyroku kary jednostkowe grzywny połączył i jako karę łączną wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

Sąd na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego P. K. (1) w punkcie IX wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres 3 (trzech) dni jego zatrzymania w dniach 20 maja 2011 roku 21 maja 2011 roku i 22 maja 2011 roku.

Jednocześnie Sąd zasądził od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Kielcach) na rzecz adwokat M. T. kwotę 2.066,40 (dwa tysiące sześćdziesiąt sześć 40/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonemu P. K. (1) z urzędu oraz na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego P. K. (1) na rzecz oskarżycieli posiłkowych J. K. i P. K. (2) kwotę po 1.596 (jeden tysiąc dziewięćdziesiąt sześć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika z wyboru. Na podstawie art. 626 § 1 kpk i art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego P. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Kielcach) kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 1.600 (jeden tysiąc sześćset) złotych tytułem opłat od orzeczonych kar, a na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych w pozostałej części.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli prokurator i obrońca oskarżonego.

Prokurator zaskarżył powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonego P. K. (1) w części dotyczącej orzeczenia w zakresie czynu przypisanego w/w w pkt I wyroku z art. 230 § 1 k.k. i z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i na podstawie art. 626 § 3 k.p.k. na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o kosztach sądowych. Ponadto Prokurator na podst. art. 103 § 1 i 2 oraz § 4 k.p.w. i art. 109 § 1 i 2 k.p.w. zaskarżył w/w wyrok na korzyść oskarżonego w zakresie orzeczenia opisanego w pkt III ppkt. 2 wyroku dotyczącego czynu stanowiącego wykroczenie z art. 124 § 1 k.w.

Powołując się na przepisy art. 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku a to art. 7 kpk i art. 366 § 1 kpk poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego oraz przyznanie przymiotu pełnej wiarygodności zeznaniom świadka J. K. złożonym w toku postępowania przygotowawczego, podczas gdy są one sprzeczne w zakresie kwoty szkody jaką poniósł uprzednio wymieniony w wyniku zakwalifikowanego z art. 230 § 1 kk art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk z zeznaniami złożonymi w toku postępowania sądowego przez wskazanego świadka i jako takie nie mogą w całości stanowić podstawy ustaleń faktycznych w zakresie kwoty szkody w sytuacji niewyjaśnienia niniejszych sprzeczności;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, poprzez uznanie, że oskarżony P. K. (1) nie będzie w stanie uiścić kosztów prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego w całości podczas gdy uzyskiwanie przez oskarżonego stałego dochodu oraz jego sytuacja rodzinna wskazują, iż jest on w stanie ponosić wyżej wskazane koszty ;

3.  obrazę przepisu prawa materialnego – art. 45 § 1 k.w. poprzez uznanie P. K. (1) w ramach czynu zabronionego zarzuconego mu w pkt. II aktu oskarżenie za winnego popełnienia wykroczenia z art. 124 § 1 kw i wymierzenie mu kary grzywny kwocie 500 zł, podczas gdy czyn ten stanowiący wykroczenie miał miejsce w kwietniu 2011 roku, daty bliżej nieustalonej, a więc jego karalność ustała nie później niż 30 kwietnia 2013 roku .

Powołując się na tak podniesiony zarzut, na podstawie art. 437 § 2 kpk skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie czynu przypisanego P. K. (1) w pkt. I wyroku z art. 230 § 1 kk i z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i rozstrzygnięć z tym związanych, a nadto w zakresie kosztów postępowania i skierowanie w tej części sprawy do ponownego rozpoznania. Jednocześnie wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: umorzenie postępowania przeciwko P. K. (1) za przypisane mu wykroczenie pkt. III ppkt. 2 wyroku, zakwalifikowane z art. 124 § 1 kw – wobec przedawnienia karalności.

Apelację od powyższego wyroku wniósł również obrońca oskarżonego zaskarżając go w całości co do pkt I, II, III ppkt 1 i 2, IV, V, VI, VII, XIV wyroku na korzyść oskarżonego i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 , 3 i 4 k.p.k. oraz art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1.  co do pkt I, III ppkt 1, pkt IV i V w odniesieniu do czynu na szkodę K. S. pkt VI i VII wyroku obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k, art. 424 § 1 k.p.k. poprzez rażące naruszenie przez Sąd I Instancji zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego oraz zasady obiektywizmu, dokonanie oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sposób wybiórczy, jednostronny i negatywny dla oskarżonego, a nadto z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, a nawet wbrew treści przeprowadzonych dowodów i w konsekwencji przyjęcie, że oskarżony dopuścił się popełnienia przypisanych mu czynów, co w świetle całościowej i wnikliwej oceny zgromadzonego materiału dowodowego było nieuzasadnione i nie pozwalało na przypisanie oskarżonemu winy;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu, że oskarżony swym zachowaniem dopuścił się czynów przypisanych w pkt I, III ppkt 1, pkt IV, V w odniesieniu do czynu na szkodę K. S., VI, VII zaskarżonego wyroku, podczas, gdy zgromadzony materiał dowodowy prowadzi do wniosków odmiennych; zaś w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt V zaskarżonego wyroku na szkodę A. M. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu, że oskarżony swym zachowaniem polegającym na przywłaszczeniu telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 310 zł wypełnił znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 k.k., podczas gdy oskarżony wypełnił swym zachowaniem znamiona wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. ;

3.  Co do czynu z pkt. III ppkt 2 zaskarżonego wyroku – obrazę przepisów postępowania art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 45 § 1 k.w. poprzez wymierzenie oskarżonemu kary co do przypisanego wykroczenia w sytuacji kiedy nastąpiło przedawnienie karalności wykroczenia;

4.  Co do pkt XIV wyroku: obrazę przepisów postępowania – art. 624 k.p.k. i art. 627 k.p.k. poprzez obciążenie oskarżonego kosztami sądowymi w całości, w sytuacji, gdy jego sytuacja rodzinna i majątkowa uzasadniała zwolnienie go z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości.

Powołując się na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I, III ppkt 1, pkt IV, V odnośnie czynu na szkodę K. S., VI, VII, poprzez uniewinnienie oskarżonego, w pkt III ppkt 2 poprzez umorzenie postępowania, zaś w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt IV aktu oskarżenia na szkodę A. M. poprzez przyjęcie, że swym zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 45 § 1 k.w. umorzenie postępowania ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Kielcach do ponownego rozpoznania. W razie zaś gdyby Sąd nie podzielał powyższych zarzutów skarżący jako zarzut ewentualny podniósł rażącą niewspółmierność (surowość) orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych oraz kary łącznej czterech lat pozbawienia wolności i wniósł o jej wydatne złagodzenie oraz o zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów za instancję odwoławczą.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje obrońcy oskarżonego oraz prokuratora okazały się o tyle skuteczne, o ile doprowadziły do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób jak w części dyspozytywnej orzeczenia sądu odwoławczego.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy odniesie się do kwestii, którą podnoszą obaj skarżący a mianowicie do rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego zawartego w pkt III ppkt 2 zaskarżonego wyroku dotyczącego czynu z art. 124 k.w. polegającego na uszkodzeniu okularów leczniczych P. K. (2).

Zdaniem Sądu Okręgowego, co słusznie podnoszą skarżący Sąd Rejonowy w tym zakresie dopuścił się obrazy przepisów postępowania tj. art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. poprzez wymierzenie oskarżonemu kary za wykroczenie, w sytuacji kiedy nastąpiło przedawnienie karalności tego czynu.

Podkreślić należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 45 § 1 kw karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. W aspekcie procesowym przedawnienie powoduje zakaz wszczęcia postępowania i konieczność umorzenia postępowania już wszczętego w sprawie o wykroczenie, w przypadku którego nastąpiło przedawnienie karalności (art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w.).

W niniejszej sprawie wystąpiła ujemna przesłanka procesowa w postaci przedawnienia karalności, albowiem od daty popełnienia czynu upłynął już okres przekraczający dwa lata.

Sąd Rejonowy w pkt III ppk 2 zaskarżonego wyroku przypisał oskarżonemu P. K. (1) popełnienie w dacie bliżej nieustalonej w kwietniu 2011 roku czynu z art. 124 § 1 k.w. na szkodę P. K. (2). A zatem karalność wykroczenia ustała najpóźniej z dniem 30 kwietnia 2013 roku.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w trybie art. 107 § 1 pkt 7 k.p.s.w. uchylił zaskarżony wyrok w zakresie czynu przypisanego w punkcie III podpunkt 2 , a postępowanie w sprawie umorzył. O kosztach sąd orzekł na podstawie przepisu art. 118 § 2 kpsw i zgodnie z treścią powołanego przepisu obciążył nimi Skarb Państwa.

Co do apelacji obrońcy oskarżonego

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy merytorycznie rozpoznający powyższą sprawę, starannie przeprowadził postępowanie dowodowe, a następnie dokonał wszechstronnej i wnikliwej analizy i oceny zgromadzonego w ten sposób materiału dowodowego. Wbrew twierdzeniom skarżącego, wspomniana ocena dokonana została z uwzględnieniem reguł określonych w art. 4, 5 i art. 7 k.p.k. Jest wszechstronna, rzeczowa i logiczna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie zawiera też błędów faktycznych i logicznych. Przy czym sąd merytoryczny dokonując ustaleń w zakresie faktów uwzględnił zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść. Szczegółowo i precyzyjnie wskazał też na jakich oparł się dowodach czyniąc ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie. Ponadto, ustalając stan faktyczny i dokonując w tym zakresie oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, stanowisko swoje należycie i przekonująco uzasadnił, zgodnie z treścią art. 424 § 1 k.p.k. Szczegółowo przedstawił w pisemnych motywach wyroku tok swojego rozumowania, precyzyjnie wskazując powody, dla których uznał, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu czynów.

W konsekwencji należy stwierdzić, że ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, znajduje oparcie w prawidłowo dokonanej analizie i ocenie całokształtu materiału dowodowego przeprowadzonego i ujawnionego na rozprawie.

Sąd I instancji czyniąc ustalenia faktyczne w zakresie czynu przypisanych oskarżonemu w pkt I i III wyroku stanowiącego przestępstwa z art. 230 § § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. zasadnie oparł się na stanowczych, logicznych i konsekwentnych w toku całego procesu zeznaniach pokrzywdzonych J. K. i P. K. (2). Jako że oskarżony P. K. (1) pozostawał w bliższych relacjach z P. K. (2) to gównie zeznania tego pokrzywdzonego są miarodajne dla oceny zachowania oskarżonego i w pełni oddają jego charakter. Świadek ten konsekwentnie podawał, iż oskarżony od samego początku znajomość przedstawiał się jako pracownik służb specjalnych, a w miarę kolejnych spotkań rozwijał ten temat wymieniając jednostki w ramach których pracuje m.in. (...) Biuro (...), Biuro Ochrony Rządu. Pokrzywdzony wskazywał, iż oskarżony pokazywał mu swoje zdjęcie w mundurze, prezentował kamizelkę kuloodporną, wizytówki w logiem (...) Biura (...). W świetle powyższego subiektywne są twierdzenia obrońcy oskarżonego podnoszone w uzasadnieniu złożonej apelacji, jakoby oskarżony niechętnie mówił o tym, czym się zajmuje, nie podawał żadnych bliższych szczegółów, zaś posiadanie kamizelki kuloodpornej wynikało jedynie z faktu, iż w związku z innymi toczącymi się postępowaniami uzyskał on status świadka koronnego i w związku z tym posiadał w mieszkaniu rzeczy ułatwiające mu ochronę. Oskarżony nie negował zresztą faktu posiadania przedmiotowych wizytówek. Zdaniem Sądu Okręgowego, co słusznie wyeksponował Sąd I instancji oskarżony od początku swojej znajomości z P. K. (2) dążył do zbudowania swojego wizerunku jako osoby wpływowej zajmującej w strukturach służb specjalnych wysokie stanowisko, co miało uwiarygodnić jego wersję, iż może pomóc pokrzywdzonemu w załatwieniu pracy w służbach specjalnych, po uprzednim przekazaniu przez niego odpowiedniej sumy pieniężnej. Słusznie podkreślił Sąd Rejonowy, iż pokrzywdzony P. K. (2) mógł odnieść mylne wrażenie co do rzeczywistych intencji oskarżonego, będąc przekonany o prawdziwości i szczerości jego zamiarów. Wbrew temu co podnosi skarżący w złożonej apelacji Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do tego, by kwestionować wiarygodność zeznań tegoż świadka, tym bardziej, iż korespondują one z relacją przedstawioną przez świadków J. K. oraz S. K. (2). Potwierdzili oni, iż po tym jak poznali oskarżonego, to zarówno w bezpośrednich z nim kontaktach jak również z relacji ich syna P. K. (2) była mowa o tym, iż jest on funkcjonariuszem służb specjalnych. Potwierdzili oni również fakt, iż pieniądze które przekazali oskarżonemu były przeznaczone na załatwienie pracy dla P. K. (2).

Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do podważenia prawidłowego toku procedowania Sądu Rejonowego, podzielając w całości wnioski końcowe co do odpowiedzialności oskarżonego za czyn przypisany w pkt I wyroku, a tym samym uznając rozstrzygnięcie Sądu w tym zakresie za słuszne i prawidłowe.

Zdaniem Sądu Okręgowego w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi również żadnych wątpliwości wina oskarżonego w zakresie czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia stanowiącego przestępstwo z art. 191 § 2 k.k. właściwie Sąd Rejonowy oparł się w tej mierze na zeznaniach pokrzywdzonego P. K. (2), który wskazał, iż oskarżony żądając spłaty zobowiązań wobec S. K. (1) byłej żony pokrzywdzonego użył wobec niego przemocy polegającej na uderzaniu rękami po ciele, groził mu pobiciem, uszkodzeniem ciała, porwaniem, a groźby te wzbudziły w nim uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Wskazał również, iż oskarżony w trakcie tego zajścia zniszczył mu okulary lecznicze.

Zdaniem Sądu Odwoławczego niezasadnie podnosi skarżący, iż Sąd Rejonowy poczynił również niewłaściwe ustalenia w zakresie pozostałych czynów przypisanych oskarżonemu, a zwłaszcza co do czynu z pkt IV wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 227 k.k. i art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Właściwie Sąd i instancji oparł się w zakresie czynu z pkt III aktu oskarżenia na zeznaniach B. W., prawidłowo uznając je za wiarygodny dowodów w sprawie. Pokrzywdzona w swoich zeznaniach wskazała na okoliczności, w jakich oskarżony pojawił się w jej mieszkaniu i nie ukrywała tego, iż wizyta ta związana była ze świadczeniem przez nią płatnych usług towarzyskich. Błędnie podnosi obrońca oskarżonego w złożonej apelacji, iż P. K. (1) nie wiedział czym zajmuje się pokrzywdzona i dopiero w momencie kiedy pojawił się u niej zorientował się, iż świadczy ona usługi towarzyskie, bowiem twierdzenia te pozostają w sprzeczności z relacją przedstawioną przez pokrzywdzoną, która nie miała żadnego powodu aby zataić powyższe okoliczności i fałszywie pomówić oskarżonego. Wskazała ona, iż P. K. (1) przedstawił się jej jako funkcjonariusz policji i po tym fakcie przystąpił do przeszukania jej mieszkania, po czym dokonał na jej szkodę kradzieży pieniędzy i telefonu komórkowego. Słusznie Sąd Rejonowy odmówił uznania za wiarygodną wersji zdarzenia przedstawionej przez oskarżonego, w której wskazywał jakoby nie ukradł telefonu komórkowego, a jedynie kupił go za 200 zł. bowiem pokrzywdzona domagała się rekompensaty finansowej za stracony czas. Wersja ta jest niewiarygodna i nielogiczna w świetle pozostałego materiału zebranego w sprawie, a zwłaszcza zeznań pokrzywdzonej. Wina oskarżonego w tym zakresie nie budzi żadnych wątpliwości.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji poczynił również prawidłowe ustalenia w zakresie czynu z pkt VI aktu oskarżenia stanowiącego przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., opierając się na zeznaniach pokrzywdzonych J. K., K. S. i A. M.. Błędnie podnosi skarżący w złożonej apelacji, iż oskarżony kwotę 3000 zł. jaką otrzymał od J. K. przekazał S. K. (1) na utrzymanie dziecka za zgodą pokrzywdzonego. J. K. kategorycznie zaprzeczył jakoby wyraził zgodę na przekazywanie pieniędzy, zaś suma pieniężna jaką otrzymał od niego oskarżony była tylko i wyłącznie pożyczką podlegającą zwrotowi. Oskarżony pomimo wielokrotnych próśb odmówił oddania pieniędzy.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie zasługują również na wiarę wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim zaprzecza, aby dopuścił się przestępstw na szkodę K. S.. Jej zeznania, które słusznie Sąd Rejonowy obdarzył przymiotem wiarygodności, stanowiły podstawę do czynienia ustaleń faktycznych w zakresie przestępstw popełnionych przez oskarżonego na jej szkodę tj. z pkt IV, V i VI aktu oskarżenia. Świadek ten w sposób konkretny i przejrzysty przedstawiła w swoich zeznaniach okoliczności w jakich doszło do spotkania z oskarżonym, wskazywała na charakter ich znajomości, podnosząc, iż oskarżony w trakcie ich znajomości wielokrotnie mówił jej, iż jest zatrudniony w policji na wysokim stanowisku. Świadek ten wskazała wyraźnie, iż przekazała oskarżonemu dwa zegarki marki C., z których odzyskała tylko jeden. Oskarżony odmówił oddania drugiego z zegarków. Pokrzywdzona była zmuszona wziąć pożyczkę i uregulować należność za przywłaszczony przedmiot. Z całą pewnością wbrew temu co podnosi oskarżony nie była to forma prezentu dla niego, bowiem pokrzywdzona w tamtym okresie znajdowała się w trudnej sytuacji finansowej, i nie mogła sobie pozwolić wówczas na taki wydatek. Pokrzywdzona kategorycznie podkreśliła, iż przekazała oskarżonemu kwotę 500 zł., kiedy ten poprosił ją o ich pożyczenie na 1 dzień, następnie zaś dała mu kolejną kwotę 500 zł. tym razem w zamian za zwrot przywłaszczonego przez oskarżonego zegarka o wartości 1590 zł. Oskarżony pomimo wielokrotnych próśb pokrzywdzonej nie oddał jej pożyczonych pieniędzy. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, iż wprowadził ją w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy pożyczki i w konsekwencji doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

W ocenie Sądu Okręgowego, co prawidłowo wyeksponował Sąd Rejonowy w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów, a zwłaszcza zeznań wszystkich pokrzywdzonych wynika w sposób nie budzący wątpliwości wspólna wersja, iż oskarżony przedstawiał im się jako pracownik służb specjalnych lub funkcjonariusz policji. Oskarżony nie poprzestawał tylko na podaniu samej informacji o swoim miejscu zatrudnienia, lecz z własnej inicjatywy rozbudowywał ją ponad miarę opowiadając o swoich szerokich uprawnieniach i możliwościach, zakresie podejmowanych działań, celem zbudowania swojego wizerunku na potrzeby popełnianych przestępstw.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy uznał, że zarówno ocena materiału dowodowego jak i będące jej efektem ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe i nie ma podstaw do ich zakwestionowania. Ustaleń tych nie mogły podważyć argumenty podniesione przez obrońcę w apelacji, które są nietrafne i nie znajdują żadnego logicznego uzasadnienia. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego okoliczności sprawy i wina oskarżonego nie budzą żadnych wątpliwości.

W ocenie Sądu Okręgowego zasadny okazał się zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w zakresie uznania oskarżonego za winnego czynu popełnionego na szkodę A. M., a polegający na ustaleniu, że oskarżony swym zachowaniem polegającym na przywłaszczeniu telefonu komórkowego marki S. c 3530 o wartości 310 zł. wypełnił znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 k.k.

Zdaniem Sądu Odwoławczego analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt V wyroku co do czynu popełnionego w dniu 23 maja 2011 roku na szkodę A. M. prowadzi jednoznacznie do wniosku, iż oskarżony P. K. (1), na co słusznie zwraca uwagę skarżący wypełnił swoim zachowaniem znamiona wykroczenia z art. 119 § 1 k.w.

Zaznaczyć należy, iż kradzież lub przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej, której wartość nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia za prace stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. (tak art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 27 września 2013 r o zmianie ustawy – kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw zmieniającej nin. ustawę z dniem 9 listopada 2013 r.). Zgodnie zaś z Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 września 2013 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 r. od dnia 1 stycznia 2014 roku minimalne wynagrodzenie za prace wynosi 1680 zł. W takiej sytuacji biorąc pod uwagę wartość przywłaszczonego przez oskarżonego P. K. (1) telefonu na szkodę A. M. tj. kwotę 310 zł. należy przyjąć, iż w tym zakresie oskarżony dopuścił się wykroczenia z art. 119 § 1 k.w.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten części ustalając, iż przypisany oskarżonemu w pkt V, a popełniony w dniu 23 maja 2011 roku na szkodę A. M. czyn stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 kw. Jednocześnie biorąc pod uwagę treść art. 45 § 1 k.w. stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie w tym zakresie wystąpiła ujemna przesłanka procesowa w postaci przedawnienia karalności, albowiem od daty popełnienia czynu upłynął już okres przekraczający dwa lata. Jako że Sąd Rejonowy w pkt V zaskarżonego wyroku przypisał oskarżonemu P. K. (1) popełnienie w dniu 23 maja 2011 roku czynu na szkodę A. M., karalność wykroczenia ustała zatem z dniem 23 maja 2013 roku.

Zatem Sąd Okręgowy w trybie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w i art. 45 § 1 k.w. zaskarżony wyrok w zakresie odnoszącym się do tego czynu uchylił i postępowanie w tej części umorzył, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem konieczna stała się również zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie pkt V co do kwalifikacji prawnej odnoszącej się do czynu przypisanego oskarżonemu, a popełnionego w dniu 18 kwietnia 2011 roku na szkodę K. S., a w konsekwencji w zakresie orzeczonej w tym zakresie kary poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu art. 91 § 1 k.k. Sąd Okręgowy kwalifikując czyn oskarżonego z art. 284 § 2 k.k. wymierzył mu jednocześnie za to przestępstwo w trybie art. 284 § 2 k.k. i art. 33 § 1 , 2 i 3 k.k. karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł.

Zdaniem Sądu Odwoławczego tak orzeczona kara jest proporcjonalną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a nadto spełnia wszystkie dyrektywy jej wymiaru, a w szczególności te, o których mowa w art. 53kk czyniąc tym samym zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Jest to kara sprawiedliwa, w pełni zasłużona i wystarczająco dolegliwa, skutecznie powstrzyma go od popełnienia przestępstw w przeszłości i odniesie pozytywny skutek zapobiegawczy, a nadto uświadomi oskarżonemu naganność popełnionych przez niego czynów, oraz fakt obowiązywania określonych wartości społecznych i konieczności ich przestrzegania.

W związku z powyższą zmianą konieczne stało się ustalenie nowego wymiaru kary łącznej grzywny i pozbawienia wolności, a co się z tym łączny uprzednie uchylenie rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w przedmiocie orzeczonych łącznych kar pozbawienia wolności i grzywny, co też Sąd Okręgowy uczynił uchylając pkt. IX i X zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy przyjmując za podstawę prawną wymiaru kary art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i grzywny połączył i jako karę łączną wymierzył mu kare 3 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 280 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł.

Tak orzeczone kary uwzględniają związek podmiotowo – przedmiotowy istniejący pomiędzy czynami przypisanymi oskarżonemu, a nadto spełniają wszystkie dyrektywy jej wymiaru, a w szczególności te, o których mowa w art. 53kk, czyniąc tym samym zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Tak ukształtowane kary nie będą nosić cech rażącej surowości i będą adekwatną do wszystkich mających wpływ na wymiar kary okoliczności. Zdaniem Sądu Okręgowego wymierzenie kar w takim rozmiarze skutecznie powstrzyma oskarżonego przed ponownym popełnieniem przestępstwa.

Co do apelacji prokuratora

Zdaniem Sądu odwoławczego niezasadny jest podnoszony w apelacji prokuratora zarzut obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 i 366 § 1 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz przyznanie pełnej wiarygodności zeznaniom świadka J. K. w zakresie czynu z pkt I aktu oskarżenia zakwalifikowanego z art. 230 § 1 k.k. oraz art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zakresie kwoty szkody, w sytuacji kiedy te zeznania zawierają sprzeczności.

W ocenie Sądu Okręgowego, wbrew temu co podnosi skarżący Sąd Rejonowy prawidłowo poczynił ustalenia odnośnie wysokości powstałej szkody w związku z popełnieniem czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 230 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Właściwie przyjął, iż oskarżony swoim zachowaniem doprowadził pokrzywdzonego J. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 8300 zł. Czyniąc ustalenia w tej mierze prawidłowo oparł się na zeznaniach J. K.. Faktem jest, iż pojawiają się pewne nieścisłości w zeznaniach tegoż świadka co do wysokości przekazanej oskarżonemu kwoty pieniężnej w zamian na załatwienie pracy dla P. K. (2) w służbach specjalnych, bowiem raz pojawia się kwota 8300 zł. raz 8500 zł. Niemniej jednak, co właściwie wyeksponował Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia zeznając w początkowym etapie postępowania, a więc w momencie kiedy świadek najlepiej pamiętał jaką kwotę przekazał oskarżonemu konkretnie podawał, iż była to kwota 8300 zł.. W późniejszych zeznaniach nie był już taki precyzyjny podając, iż była to kwota około 8500 zł, co wskazuje na to, iż jest to kwota orientacyjna. A zatem należało przyjąć, tak jak to uczynił Sąd I instancji, iż pokrzywdzony w wyniku działania oskarżonego poniósł szkodę w wysokość 8300 zł. Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do tego, by kwestionować wiarygodność zeznań tegoż świadka zarówno co do wysokości powstałej szkody jak również w zakresie całokształtu zachowania oskarżonego w ramach czynu zarzucanego mu w pkt 1 aktu oskarżenia.

Zdaniem Sądu Odwoławczego niezasadnie zarzuca również skarżący błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść poprzez uznanie iż oskarżony nie będzie w stanie uiścić kosztów prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego w całości.

Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do tego, by kwestionować rozstrzygnięcie Sądu I instancji w zakresie kosztów procesu. Sąd ten słusznie uznał, iż oskarżony nie jest w stanie ponieść całości zasądzonych na jego rzecz kosztów sądowych. Prawidłowo określił wysokość tych kosztów oraz wskazał cześć jaką winien pokryć oskarżony. Nie negując faktu, iż P. K. (1) uzyskuje stałe i regularne środki finansowe w kwocie 2000 zł. nie można zapominać o tym, iż z uwagi na rodzaj orzeczonej kary tj. bezwzględnego pozbawienia wolności oskarżony z całą pewnością będzie miał ograniczone możliwości finansowe. Nie może także ujść uwadze fakt, iż wobec oskarżonego obok kary pozbawienia wolności została orzeczona również kara grzywny a także środki karne w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. K. kwoty 8300 zł. za czyn z pkt I wyroku, oraz kwoty 3000 z. w związku z czynem przypisanym mu w pkt VII przedmiotowego orzeczenia. A zatem biorąc pod uwagę całokształt dolegliwości finansowych określonych przedmiotowym wyrokiem nie jest zasadne obciążanie oskarżonego całością kosztów sądowych. Zasądzona kwota 1800 zł. z tytułu kosztów sądowych nie jest nadmiernie zaniżona, odpowiada możliwościom finansowych oskarżonego i jej uiszczenie nie spowoduje znacznego uszczerbku na jego utrzymaniu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 456 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 2 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w sposób jak wyżej w pozostałym zakresie utrzymując go w mocy.

Nadto Sąd, w trybie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 10 ustawy z dnia 23.06.73 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego P. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1520 zł. tytułem opłaty za obie instancje, a także zwolnił go od ponoszenia wydatków przed Sądem odwoławczym.

Ponadto Sąd Okręgowy w oparciu o przepis art.29 prawa o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 1 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie i ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasadził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. T. kwotę 516,60 zł. tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego P. K. (1) w postępowaniu odwoławczym oraz w trybie w/wym. przepisów w zw. z art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowych J. K. i P. K. (2) kwotę po 516,60 zł. tytułem kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

SSO A. Babilon – Domagała SSO Zb. Karamara SSO E. Opozda – Kałka