Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 marca 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt I C 1402/12 z powództwa Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej im. F. S. w G. przeciwko D. K. o zapłatę:

1. zasądził od pozwanej D. K. na rzecz powoda Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej im. F. S. w G. kwotę 57.129,25 zł z odsetkami umownymi maksymalnymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 17 lutego 2012 roku do dnia 14 marca 2014 roku,

2. należność zasądzoną w pkt. 1 czyli łącznie kwotę 81.333,27 zł rozłożył na 84 raty miesięczne, z tym że 83 raty po 968,25 zł, zaś ostatnią ratę w wysokości 968,52 zł, wszystkie raty płatne do dnia 10-tego każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następnego od tego, w którym wyrok się uprawomocni, z odsetkami maksymalnymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od każdego uchybionego terminu płatności rat,

3. nie obciążył pozwanej kosztami procesu,

4. przyznał i nakazał wypłacić na rzecz adwokata P. S. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi kwotę 4.428 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu.

Apelację od powyższego orzeczenia wniosła pozwana, zaskarżając rozstrzygnięcie w części, tj. w zakresie punktów 1 i 2 w zakresie kwoty 18.673,14 zł zasądzonego w punkcie 1 roszczenia, stanowiącej równowartość części umownych odsetek za zwłokę liczonych od pełnej wysokości roszczenia głównego, a co za tym idzie w zakresie ustalenia wysokości rat wskazanych w punkcie 2. Wyrokowi skarżąca zarzuciła:

1.  obrazę prawa materialnego polegającą na niezastosowaniu art. 5 k.c. w zw. z art. 880 k.c. poprzez przyjęcie, że żądanie od pozwanej, będącej poręczycielem, maksymalnych odsetek umownych od pełnej kwoty zadłużenia od dnia wypowiedzenia umowy pożyczki dłużnikowi głównemu, tj. 23 sierpnia 2011 roku, przy jednoczesnym zaniechaniu powiadomienia poręczyciela o fakcie istnienia zaległości oraz wypowiedzenia umowy, jest zgodne z zasadami współżycia społecznego oraz ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem prawa powoda do żądanie adekwatnej kompensaty za opóźnienie w zwrocie pożyczki, podczas gdy przy zastosowaniu w/w art. 5 k.c. wobec faktu, iż powód będąc wierzycielem nie poinformował poręczyciela o istnieniu zaległości w spłacie pożyczki oraz o fakcie wypowiedzenia umowy, a nawet odmówił pozwanej takiej informacji, zgodnie z zasadą współżycia społecznego w postaci zasady lojalności oraz obowiązkiem informowania poręczycieli przez instytucje bankowe i parabankowe o wysokości ich zobowiązań, należało przyjąć, że żądanie zapłaty odsetek karnych od pełnej wysokości kwoty pożyczki od dnia wypowiedzenia umowy dłużnikowi jest zbyt wygórowane i sprzeczne z art. 5 k.c., zaś za adekwatne i zgodne z zasadami współżycia społecznego oraz ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem prawa powoda do żądania adekwatnej kompensaty za opóźnienie w zwrocie pożyczki należało uznać roszczenie jedynie w zakresie żądania maksymalnych odsetek umownych od poszczególnych wymagalnych rat pożyczki, a co za tym idzie zasądzenie roszczenia w części opiewającej na kwotę 62.660,13 zł, które w pełni zaspokajało godny ochrony interes powoda przy jednoczesnym uniknięciu nadmiernego obciążenia pozwanej skutkami zaniechań powoda w poinformowaniu jej o istnieniu zobowiązania;

2.  obrazę przepisów postępowania, tj.:

a)  art. 217 § 2 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. i art. 299 k.p.c. polegającą na braku wydania postanowienia dowodowego oraz zaniechaniu przeprowadzenia dowodu z przesłuchania strony pozwanej w osobie D. K. pomimo złożenia przez pozwaną takiego wniosku w treści sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 22 listopada 2012 roku – na okoliczność braku poinformowania pozwanej przez powoda o wypowiedzeniu umowy pożyczki oraz istnieniu zaległości w spłatach, a także okoliczności, w jakich pozwana dowiedziała się o roszczeniach powoda, które to okoliczności mają znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie w związku z zarzutem działania przez powoda z naruszeniem zasad współżycia społecznego oraz w sposób niezgodny ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem jego prawa do żądania adekwatnej kompensaty za opóźnienie w zwrocie pożyczki.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w punktach 1 i 2 poprzez oddalenie powództwa w części ponad kwotę 62.660,13 zł oraz w konsekwencji zmianę rozstrzygnięcia w punkcie 2 wyroku dotyczącego rozłożenia zasądzonej należności na 84 miesięczne raty po 745,95 zł, zaś ostatnia rata – 746,28 zł, wszystkie raty płatne do dnia 10-tego każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następnego od tego, w którym wyrok się uprawomocni, z odsetkami maksymalnymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od każdego uchybienia terminu płatności rat. Ponadto skarżąca wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu, oświadczając jednocześnie, że nie zostały one uiszczone przez pozwana w żadnej w żadnej części. Jednocześnie pozwana wniosła o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron z ograniczeniem do strony pozwanej na okoliczność braku poinformowania pozwanej przez powoda o wypowiedzeniu umowy pożyczki oraz istnieniu zaległości w spłatach, a także okoliczności, w jakich pozwana dowiedziała się o roszczeniach powoda, które to okoliczności mają znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie w związku z zarzutem działania przez powoda z naruszeniem zasad współżycia społecznego oraz w sposób niezgodny ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem jego prawa do żądania adekwatnej kompensaty za opóźnienie w zwrocie pożyczki.

W odpowiedzi na apelację pozwanej strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji w całości z uwagi na jej bezzasadność w świetle przepisów prawa i ustalonego stanu faktycznego oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje.

apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Istota zarzutów podniesionych w apelacji sprowadza się zasadniczo do wytknięcia Sądowi Rejonowemu nieprawidłowego zastosowania przepisu art. 880 k.c. poprzez obciążenie pozwanej maksymalnymi odsetkami umownymi od pełnej kwoty zadłużenia od dnia wypowiedzenia umowy pożyczki dłużnikowi głównemu, w sytuacji gdy skarżąca nie została należycie powiadomiona o fakcie istnienia zaległości oraz o wypowiedzeniu umowy. Pozwana nie kwestionuje zatem samego faktu istnienia roszczenia, jak również tym razem nie kwestionuje wysokości dochodzonego kapitału, a jedynie nie zgadza się z obciążeniem jej maksymalnymi odsetkami umownymi. Przy czym, o ile w toku postępowania skarżąca kwestionowała jedynie zasadność obciążania jej powyższymi odsetkami w sytuacji braku powiadomienia przez wierzyciela o fakcie istnienia zaległości oraz o wypowiedzeniu umowy, o tyle aktualnie zarzut ten został dodatkowo wsparty argumentacją, iż żądanie przez wierzyciela odsetek karnych od pełnej wysokości kwoty pożyczki od dnia wypowiedzenia umowy dłużnikowi jest nie tylko zbyt wygórowane, ale przede wszystkim jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego oraz ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem prawa. Argumentacji tej Sąd odwoławczy nie podziela.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga fakt, iż zakres odpowiedzialności poręczyciela uregulowany został w sposób wyraźny w ustawie, zwłaszcza w art. 876 § 1 k.c., art. 879 § 1 k.c. oraz art. 881 k.c. Treść powołanych przepisów ustawy nie pozostawia wątpliwości, iż podstawową cechą umowy poręczenia jest jej akcesoryjność. Zobowiązanie poręczyciela pozostaje bowiem w stosunku zależności do zobowiązania dłużnika głównego i zasadniczo dzieli jego los. W przypadku zaspokojenia wierzyciela przez dłużnika lub przez osobę trzecią albo w przypadku wygaśnięcia wierzytelności z innych tytułów wygasa również zobowiązanie poręczyciela. Odpowiedzialność poręczyciela jest zatem uzależniona od istnienia ważnego zobowiązania dłużnika, którego poręczyciel dług poręczył. O akcesoryjności poręczenia przesądza także zależność między zakresem odpowiedzialności poręczyciela a rozmiarem zobowiązania dłużnika, co przekłada się na odpowiedzialność poręczyciela także za wszelkie dodatkowe zobowiązania przewidziane zobowiązaniem głównym (np. odsetki i koszty postępowania).

Z jednej zatem strony odpowiedzialność poręczyciela rozciąga się na zobowiązania dodatkowe pozostające w ścisłym związku z zobowiązaniem głównym, z drugiej zaś strony odpowiedzialność ta nie może sięgać dalej niż odpowiedzialność dłużnika. Zakres odpowiedzialności poręczyciela jest taki jak dłużnika głównego, a reguła ta rozciąga się również na ocenę wymagalności świadczenia poręczyciela. Odpowiedzialność poręczyciela nie może tym samym powstać wcześniej niż odpowiedzialność tego, za czyj dług on poręcza. Pamiętać przy tym trzeba, że odpowiedzialność poręczyciela nie może ponadto przekroczyć progu nakreślonego umową poręczenia, na przykład w zakresie wielkości zabezpieczenia czy czasu jego trwania. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby poręczyciel przez czynność prawną w każdym czasie zwiększył zakres swojego zobowiązania, brak bowiem racjonalnych przesłanek za pozbawianiem go swobody w tej sprawie. Modyfikacja taka będzie się dokonywała przez zmianę treści pierwotnej umowy poręczenia, w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Gdy jednak poręczyciel po wezwaniu do zapłaty przez wierzyciela (art. 476 w zw. z art. 880 k.c.) dopuszcza się zwłoki w spełnieniu wymaganego świadczenia, to wynikające stąd odsetki stanowią wyłącznie jego zobowiązanie i mogą wykraczać poza ustalone granice odpowiedzialności (tak np. wyrok SA w Gdańsku z 16 lipca 1996 r., I ACr 593/96, Wokanda 1997, nr 2, poz. 44).

W świetle powyższych uwag zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że zakres odpowiedzialności pozwanej jako poręczycielki za dług A. K. odpowiadał treści zobowiązania dłużnika głównego, przy czym z uwagi na brak odmiennych zastrzeżeń pozwanej zawartych w umowie poręczenia, odpowiedzialność apelującej rozciągała się zarówno na należność główną (tj. kapitał pożyczki) jak również na wszelkie świadczenia uboczne, w tym na odsetki za opóźnienie, odsetki karne, czy też opłaty przewidziane w umowie. Powyższe pozwala zatem na stwierdzenie, iż pozwana przyjęła na siebie odpowiedzialność za wykonanie zobowiązania przez pożyczkobiorcę w pełnym zakresie.

W dalszej kolejności należy rozstrzygnąć - stanowiące przedmiot zarzutów skarżącej zarówno w toku postępowania przed Sądem Rejonowym, jak i w apelacji – zagadnienie, jaki wpływ na zakres odpowiedzialności poręczyciela ma fakt braku należytego powiadomiona poręczyciela o fakcie istnienia zaległości oraz o wypowiedzeniu umowy dłużnikowi głównemu. Przede wszystkim zaś wyjaśnienia wymaga, czy w sytuacji braku zawiadomienia poręczyciela o powyższych okolicznościach, wierzyciel jest uprawniony do skutecznego dochodzenia od poręczyciela zapłaty odsetek umownych, w tym zwłaszcza odsetek karnych za opóźnienie w spłacie zadłużenia. Podkreślenia wymaga fakt, iż zawiadomienie poręczyciela o opóźnieniu dłużnika w spełnieniu świadczenia należy do podstawowych obowiązków wierzyciela będącego stroną umowy poręczenia, który to obowiązek wynika wprost z treści przepisu art. 880 k.c. Obowiązek ten można ponadto wyprowadzić także z ogólnego nakazu lojalności stron umowy poręczenia, jak również z przepisu art. 354 k.c., zgodnie z którym wierzyciel powinien współdziałać w sposób odpowiadający celowi społeczno - gospodarczemu umowy poręczenia, której celem jest zabezpieczenie wierzytelności głównej. Za uzasadnione należy uznać stwierdzenie, iż z reguły często tylko wierzycielowi wiadome są istotne dla poręczyciela zdarzenia pojawiające się na tle wierzytelności głównej, zwłaszcza będące wynikiem zachowania dłużnika. W takiej sytuacji naruszenie obowiązku wierzyciela polegające na opóźnieniu zawiadomienia poręczyciela o stanie opóźnienia dłużnika może rodzić jego odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawie art. 471 k.c. z tym, że ciężar dowodu, że poręczyciel poniósł z winy wierzyciela szkodę na skutek zawiadomienia opóźnionego o stanie opóźnienia dłużnika głównego i wykazanie wysokości tej szkody, obciążałby wyłącznie poręczyciela.

O ile jednak za trafne należy uznać stanowisko, iż brak zawiadomienia poręczyciela przez wierzyciela o opóźnieniu dłużnika w spełnieniu świadczenia może w określonych sytuacjach rodzić odpowiedzialność odszkodowawczą wierzyciela z tytułu niewykonania, bądź nienależytego wykonania zobowiązania, o tyle nieprzekonujące, a nadto sprzeczne z ugruntowanym stanowiskiem judykatury, jest twierdzenie, iż brak takiego zawiadomienia ma wpływ na wymagalność oraz na zakres roszczenia względem poręczyciela. Jak podkreśla się w orzecznictwie, akcesoryjny charakter zobowiązania poręczyciela przesądza o tym, iż jego dług staje się wymagalny już z chwilą, gdy dłużnik główny opóźni się ze spełnieniem swego świadczenia. Z tego zaś wynika, że niezawiadomienie poręczyciela o opóźnieniu dłużnika głównego pozostaje bez wpływu na wymagalność roszczenia, które to roszczenie staje się wymagalne automatycznie z chwilą opóźnienia dłużnika w spłacie zobowiązania, czyli niezależnie od poinformowania o tym fakcie poręczyciela (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 stycznia 2004 roku, I ACa 401/03, LEX nr 175232).

Reasumując należy stwierdzić, iż opóźnienie wierzyciela w zawiadomieniu poręczyciela o opóźnieniu się dłużnika głównego ze spełnieniem świadczenia, czy też brak takiego zawiadomienia nie wyłącza - na podstawie art. 880 k.c. - obowiązku wykonania zobowiązania przez poręczyciela, które to zobowiązanie ma zawsze charakter akcesoryjny w stosunku do zobowiązania dłużnika głównego (tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2003 r., sygn. akt II CK 84/02, Pr. Bankowe (...); a także wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2013 roku, I ACa 418/13 opubl. w bazie orzecznictwa L.). Stanowisko to, prezentowane aktualnie szeroko tak w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i w orzecznictwie sądów powszechnych, Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela.

Mając na względzie powyższą argumentację zgodzić się w konsekwencji należy ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż pomimo że powódka nie udowodniła, iż pozwana D. K. jako poręczycielka została zawiadomiona niezwłocznie o opóźnieniu dłużnika w spełnieniu świadczenia, okoliczność ta pozostaje bez wpływu na zakres zobowiązania pozwanej i w rezultacie odpowiada ona za całość wykonania zobowiązania dłużnika, w tym również za należności uboczne, czyli m.in. odsetki za opóźnienie oraz odsetki karne obliczone od zaległości. Stanowią one bowiem część zadłużenia dłużnika głównego, a co za tym idzie z chwilą powstania ich wymagalności również i poręczyciela.

Zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 880 k.c. należało zatem uznać za nieuzasadniony.

Do wyjaśnienia pozostała natomiast kwestia, czy w sytuacji zaniechania powiadomienia poręczyciela o fakcie istnienia zaległości oraz wypowiedzenia umowy żądanie od pozwanej, będącej poręczycielem, maksymalnych odsetek umownych od pełnej kwoty zadłużenia od dnia wypowiedzenia umowy pożyczki dłużnikowi głównemu, tj. 23 sierpnia 2011 roku, jest zgodne z zasadami współżycia społecznego oraz ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem prawa powoda do żądanie adekwatnej kompensaty za opóźnienie w zwrocie pożyczki, czy też stanowi nadużycie prawa. Przed przystąpieniem do dalszych rozważań przypomnieć należy, iż jak podnosi się w orzecznictwie, istotą prawa cywilnego jest strzeżenie praw podmiotowych, a zatem wszelkie rozstrzygnięcia prowadzące do redukcji bądź unicestwienia tych praw mają charakter wyjątkowy. Odmowa udzielenia ochrony prawnej na podstawie art. 5 k.c., z uwagi na jego wyjątkowy - w powyższym ujęciu - charakter musi być zatem uzasadniona istnieniem okoliczności rażących i nieakceptowanych w świetle powszechnie uznawanych w społeczeństwie wartości (tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 2011 roku, II CSK 640/10, LEX nr 964496). Na aprobatę zasługuje również wyrażany w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, iż na zasady wynikające z powołanego przepisu ustawy nie może się powoływać osoba, która sama nie przestrzega zasad współżycia społecznego ( tak np. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 stycznia 2011 roku, I PK 135/10, LEX nr 794776). Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela również stanowisko, w świetle którego przepis art. 5 k.c. nie może stanowić podstawy dla skonstruowania prawa podmiotowego, w oparciu o które dochodzone jest powództwo, może natomiast uzasadniać oddalenie powództwa sprzecznego z zasadami współżycia społecznego albo sprzecznego ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa, na podstawie którego roszczenie jest dochodzone przez powoda (tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2011 roku, III CSK 181/10, LEX nr 864003).

W świetle powyższych uwag stwierdzić należy, iż w okolicznościach rozpoznawanej sprawy brak jest podstaw do przyjęcia, że żądanie od pozwanej, będącej poręczycielem, maksymalnych odsetek umownych od pełnej kwoty zadłużenia od dnia wypowiedzenia umowy pożyczki dłużnikowi głównemu jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i stanowi nadużycie prawa. Podkreślenia wymaga fakt, iż apelująca zawierając umowę poręczenia świadomie zakresem swojej odpowiedzialności objęła nie tylko należność główną, ale także wszelkie należności uboczne, w tym odsetki za opóźnienie, odsetki karne, a także opłaty przewidziane w umowie. Z treści wspomnianej umowy nie wynika bowiem jakiekolwiek zastrzeżenie, mocą którego pozwana ograniczyłaby zakres przyjętego na siebie zobowiązania. Należy jednocześnie podkreślić, iż pozwana nie tylko przyjęła na siebie pełną odpowiedzialność za zapłatę zobowiązania dłużnika głównego – A. K., ale nadto z faktu, iż umowa ta została zawarta w trakcie, gdy D. K. i A. K. pozostawali w związku małżeńskim i prowadzili wspólne gospodarstwo domowe, wynika, że pozwana nie tylko zdawała sobie doskonale sprawę z wysokości pożyczki, za którą poręczyła, ale nadto musiała mieć ona wiedzę zarówno o wysokości dokonanych spłat przez męża jak i o pozostałym do zapłaty zadłużeniu oraz o fakcie zalegania przez jej męża z zapłatą poszczególnych rat, co doprowadziło do rozpoczęcia naliczania odsetek karnych za opóźnienie w maksymalnej wysokości. W tych okolicznościach zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy dyspozycji art. 5 k.c. nie mógł okazać się uzasadniony. Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 24 października 2013 roku, I ACa 912/13, opubl. w bazie orzecznictwa L.), w którym stwierdził, iż żądanie przez wierzyciela od poręczyciela spełnienia całego świadczenia, które winien był spełnić dłużnik, w sytuacji braku zawiadomienia poręczyciela o zadłużeniu, nie jest nadużyciem prawa.

Chybiony okazał się również zarzut naruszenia przepisów art. 217 § 2 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. i art. 299 k.p.c. poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z przesłuchania strony pozwanej w osobie D. K. na okoliczność braku poinformowania pozwanej przez powoda o wypowiedzeniu umowy pożyczki oraz istnieniu zaległości w spłatach. Co do faktu niepoinformowania pozwanej o wypowiedzeniu umowy pożyczki oraz istnieniu zaległości wskazać należy, iż Sąd Rejonowy twierdzenia skarżącej w tym zakresie generalnie podzielił, czemu dał wyraz w treści uzasadnienia podnosząc, iż powódka nie wykazała, aby rzeczywiście poręczycielka była zawiadamiana o każdorazowym opóźnieniu dłużnika w spłacie należności oraz wypowiedzeniu mu umowy pożyczki, gdyż za potwierdzenie, iż zawiadomienie dotarło do poręczycielki, nie można uznać samej kserokopii książki nadawczej z załączonym pismem. Sąd pierwszej instancji słusznie jednak również podkreślił, iż kwestią wymagającą w niniejszej sprawie zasadniczego wyjaśnienia było nie to, czy pozwana została skutecznie zawiadomiona o zaległości dłużnika głównego w spłacie umowy pożyczki, a także o wypowiedzeniu tejże umowy, lecz jaki był wpływ tej okoliczności na istnienie, a przede wszystkim na wysokość zobowiązania poręczycielki. Ostateczna zaś konstatacja, iż zawiadomienie pozwanej o wypowiedzeniu umowy pożyczki dłużnikowi głównemu zasadniczo nie miało wpływu na wymagalność jej zobowiązania oraz na jego wysokość, co wynika przede wszystkim z akcesoryjnego charakteru umowy poręczenia, pozwoliła na stwierdzenie, iż czynienie ustaleń na okoliczność braku poinformowania pozwanej przez powoda o wypowiedzeniu umowy pożyczki oraz istnieniu zaległości w spłatach było w niniejszej sprawie niecelowe i to nie tylko w kontekście przepisu art. 880 k.c. ale także art. 5 k.c.

Na podstawie art. 381 k.p.c. Sad pominął nowy dowód zgłoszony w apelacji pozwanej, uznając przedmiotowy wniosek dowodowy nie tylko za spóźniony ale nadto za niemający już znaczenia na obecnym etapie sprawy.

Z tych wszystkich względów, a także uwzględniając fakt, że w postępowaniu apelacyjnym nie ujawniono okoliczności, które Sąd drugiej instancji winien wziąć pod uwagę z urzędu, apelacja podlegała oddaleniu w oparciu o art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu zasądzając od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1.200 zł. Na kwotę tę złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika powódki w postępowaniu odwoławczym ustalone w oparciu o § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Uwzględniając wynik niniejszego postępowania oraz fakt, iż przegrywająca spór pozwana była reprezentowana przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 15, § 2 ust. 3 i w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz adw. P. S. kwotę 1.476 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.