Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2015r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Polikowska

Protokolant: Joanna Szmel

po rozpoznaniu w dniu: 20 lutego 2015r.

s p r a w y : R. K. (1)

syna Z. i J. zd. G.

urodzonego w dniu (...) w K.

oskarżonego o to, że:

w okresie od 10 do 25 kwietnia 2014 roku, w K., woj. (...) pełniąc obowiązki leśniczego leśnictwa (...) w Nadleśnictwie (...) w K. wystawił asygnatę o numerze (...) z dnia 10.04.2014 roku na nazwisko R. K. (2), poświadczając w niej sprzedaż drewna z gatunku brzoza w ilości 1,33 metra sześciennego oraz drewna z gatunku osika w ilości 1,12 metra sześciennego, jednak faktycznie sprzedał R. K. (2) na wystawioną asygnatę o numerze (...) drewno z gatunku świerk S4 OZ w ilości 2,17 metra sześciennego, drewno z gatunku buk M2 w ilości 1,30 metra sześciennego oraz drewno z gatunku buk S4 w ilości 3,13 metra sześciennego przyjmując, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi,

tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 2 k.k.

I.  ustala, że oskarżony R. K. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku przyjmując, iż czynu tego dopuścił się nieustalonego dnia w okresie pomiędzy 10 a 25 kwietnia 2014r., czym wyczerpał znamiona czynu zabronionego opisanego w art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 2 k.k., ustalając jednocześnie, iż wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie są znaczne, na podstawie art. 66 § 1 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne warunkowo umarza na okres 1 /jednego/ roku próby;

II.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego R. K. (1) środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 500 /pięciuset/ złotych płatnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

III.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od podejrzanego R. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 60 złotych.

Sygn. akt II K 1602/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony R. K. (1) był leśniczym Leśnictwa (...) w Nadleśnictwie (...) w K. w okresie od 03 sierpnia 2009 r. do 05 maja 2014 r.

Dowód:

- zeznania świadka J. Z. k. 31-34,

- pismo z dnia 05 maja 2014 r. k. 89,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego R. K. (1) k. 57-58,

R. K. (3) i R. W. podjęli starania celem pozyskania drewna w lesie w ramach tzw. samowyrobu. R. K. (2) skontaktował się z oskarżonym R. K. (1), który wypisał im zezwolenie na wstęp do lasu oraz samowyrób drewna opałowego i gałęzi, w okresie od 01 do 30 kwietnia 2014 r. P. R. M. udał się z R. W. i R. K. (2) do lasu, gdzie pokazał im w oddziale 300 powierzchnię, z której mogli pozyskiwać drewno. Następnie dokonywał sprawdzenia prawidłowości pozyskiwania drewna. Wyrobione drewno R. K. (2) i R. W. składowali w stosach, których obmiaru miał dokonać leśniczy.

Dowód:

- zeznania świadka R. M. k. 55, 67,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego R. K. (1) k. 57-58

- zeznania świadka R. K. (2) k. 29-30, 62-63

- zeznania świadka R. W. k. 25-26, 64-66

- zaświadczenie nr 15/14/06 k. 14,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego R. K. (1) k. 57-58,

W dniu 18 kwietnia 2014 r. Inżynier Nadzoru Obrębu K. M. R. dokonywał kontroli Leśnictwa P.. Na terenie oddziału 300 stwierdził sześć stosów drewna, w tym cztery o charakterze S4 – drewno opałowe oraz dwa o charakterze M2 – gałęziówka i wykonał fotografie tych stosów. Przejeżdżając w dniu 28 kwietnia 2014 r. przez teren oddziału 300 zauważył brak tego drewna. Ustalił, iż drewno to nie zostało przyjęte na stan Leśnictwa P. ani też nie zostało sprzedane. O poczynionych ustaleniach poinformował Nadleśniczego S. O. (1) i sporządził notatkę służbową na okoliczność poczynionych ustaleń. Nadleśniczy J. Z. otrzymaną od M. R. notatkę służbową przekazał swojemu zastępcy S. O. (1) z adnotacją, aby zajął się on tą sprawą. S. O. (1) po otrzymaniu notatki skierował M. R. do kancelarii znajdującej się w leśniczówce w M. celem przeprowadzania kontroli znajdujących się tam dokumentów. Skontaktował się też z Komendantem Staży Leśnej i polecił mu, aby udał się on do miejsca zamieszkania R. K. (2) celem przeprowadzenia oględzin posiadanego przez niego drewna.

Dowód:

- zeznania świadka M. R. k. 40-41,

- zeznania świadka S. O. (1) k. 56,

- zeznania świadka J. Z. k. 31-34,

- zeznania świadka M. G. (1) k. 19-20, 39,

- dokumentacja zdjęciowa k. 2-3,

- notatka służbowa k. 1

Strażnicy Leśni M. G. (1) i J. J. (2) udali się do M. na ul. (...), gdzie zamieszkiwał R. K. (2). Na posesji tej ujawnili składowane drewno gatunku buk i świerk w łącznej ilości łącznej 6,6 m ^{( 3)}. Obecna podczas oględzin drewna E. K. - konkubina R. K. (2) oświadczyła, iż drewno to zostało przywiezione przez R. K. (2), a dokumenty na nie posiada R. W.. Przybyły na miejsce R. W. okazał asygnatę nr 15/385 Leśnictwa P. z dnia 10 kwietnia 2014 r. podpisaną przez oskarżonego R. K. (1) i potwierdzoną przez R. K. (2) jako nabywcę drewna oraz zaświadczenie PKN nr 15/14/06 wystawione przez oskarżonego na okres od 01 do 30 kwietnia 2014 r. Zaświadczenie to uprawniało R. K. (2) do wjazdu na teren lasu i wykonywania w lesie prac w celu pozyskania drewna. Na zaświadczeniu tym były wskazane sortymenty drewna, które R. K. (2) i R. W. mogli pozyskać i były one zgodne z ujawnionymi na posesji.

Dowód:

- zeznania świadka M. G. (1) k. 19-20, 39,

- zeznania świadka J. J. (2) k. 23-24,

- zeznania świadka E. K. k. 27-28,

- protokół oględzin drewna k. 6,

- dokumentacja zdjęciowa k. 7-13,

- zaświadczenie k. 14,

- obliczenie k. 17,

Asygnata nr 15/385 Leśnictwa P. z dnia 10 kwietnia 2014 r. wystawiona przez oskarżonego R. K. (1) poświadczała sprzedaż drewna z gatunku brzoza w ilości 1,33 m ³ oraz drewna z gatunku osika w ilości 1,12 m ³. Faktycznie R. K. (2) i R. W. na tę asygnatę wywieźli z lasu, za zgodą oskarżonego R. K. (1), drewno z gatunku świerk S4 OZ w ilości 2,17 m ³, drewno z gatunku buk M2 w ilości 1,30 m ³ oraz drewno z gatunku buk S4 w ilości 3,13 m ³.

Dowód:

- zeznania świadka M. G. (1) k. 19-20, 39,

- zeznania świadka J. J. (2) k. 23-24,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego R. K. (1) k. 57-58,

- zeznania świadka R. K. (2) k. 29-30, 62-63

- zeznania świadka R. W. k. 25-26, 64-66

- asygnata k. 15,

Drewno z gatunku brzoza w ilości 1,33 m ³ sprzedane przez oskarżonego R. K. (1) na podstawie asygnaty nr 15/385 M. G. (2) ujawnił w dniu 09 maja 2014 r. na terenie Leśnictwa P.. Nie ustalono natomiast co stało się ze sprzedanym na podstawie tej asygnaty drewnem z gatunku osika.

Dowód:

- zeznania świadka M. G. (1) k. 39,

- dokumentacja zdjęciowa k. 22,

Oskarżony R. K. (1) nie był karany sądownie.

Dowód:

- dane o karalności oskarżonego R. K. (1) k. 132,

Oskarżony R. K. (1) ma 34 lata z zawodu jest leśnikiem, jest żonaty, na jego utrzymaniu pozostaje żona i dziecko w wieku 4 lat, nie posiada wartościowego majątku.

Dowód:

- dane osobo – poznawcze oskarżonego R. K. (1) k. 45-46, 57-58,

Oskarżony R. K. (1) podczas pierwszego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przesłuchany drugi raz nie przyznał się do popełnienia tego czynu. Wyjaśnił, że wiosną skontaktował się z nim telefonicznie R. K. (2) w sprawie sprzedaży drewna, które było mu potrzebne. Zgłosił się do niego wraz z mężczyzną o imieniu R.. Zgodził się sprzedać im drewno. Poinformował ich, że w czwartek wystawi im asygnatę na drewno, bowiem w tym dniu jest sprzedaż drewna. W czwartek, w połowie kwietnia umówił się z nimi na Stacji Paliw (...) w K.. Na tej stacji wypisał im asygnatę na drewno, wydrukował paragon fiskalny i mężczyźni przekazali mu pieniądze w kwocie około 300 zł, tytułem zapłaty. Poinformował ich, że drewno jest już wyrobione i znajduje się na stosie na R. przy krzyżówce O. – L.. Mężczyźni poinformowali go, że znajdą transport i skontaktują się z nim, aby pokazał im, które stosy mogą zabrać. Więcej się z nim nie skontaktowali. Uzyskane pieniądze wpłacił do kasy Nadleśnictwa w terminie przewidzianym dla tego rodzaju czynności tj. 7 dni od wystawienia asygnaty. Oskarżony wskazał, że R. K. (2) i R. W. mogli w sprawie wydania drewna kontaktować się też z R. M..

Oskarżony wyjaśnił także, że pod koniec kwietnia 2014 r. odbyła się kontrola I. Nadzoru M. R., który poinformował go, iż kilka dni wcześniej dokonał sfotografowania stosów drewna wyrobionych przez K. i jego kolegę oraz iż był w tym miejscu kilka dni później i drewna tego już nie było. Domagał się wyjaśnień, co stało się z tym drewnem. Kiedy poinformował M. R., że nie wie co stało się z drewnem, zalecił mu on, aby zgłosił jego kradzież Straży Leśnej. Nie zdążył tego zrobić w tym dniu, a na drugi dzień nie zastał Komendanta Straży Leśnej ani jego zastępcy i wrócił do wykonywania swoich obowiązków. W tym dniu został poinformowany przez księgową, że w dniu 05 maja 2014 r. ma stawić się na rozmowę do Nadleśniczego. Gdy stawił się na tę rozmowę został poinformowany o odwołaniu go ze stanowiska Leśniczego Leśnictwa P..

Wyjaśnił nadto, iż w marcu 2014 r. skontaktował się z nim R. K. (2), który chciał dokonać samowyrębu drewna. Wyraził na to zgodę – wypisał zezwolenie na wstęp do lasu, samowyrób drewna opałowego i gałęzi, bez możliwości wywózki i wysłał R. M., by pokazał powierzchnię, z której można pozyskać drewno, działkę w oddziale 300. R. K. (2) i R. W. pozyskiwali drewno z tego oddziału, a gałęzie składowali w stosy. Prace mieli zakończyć pod koniec kwietnia 2014 r. Po zakończeniu wyrabiania drewna mieli go o tym poinformować celem dokonania jego pomiaru i sklasyfikowania, nie dokonali jednakże tego. Za kwotę około 300 zł zostało sprzedane R. K. (2) nie to wyrobione przez niego drewno, tylko gotowe ze stosów z gatunku świerk i osika.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego R. K. (1) w zakresie w jakim wskazywał on na wydanie zgody R. K. (2) na dokonanie samowyrobu drewna w lesie, a także iż miejsce, z którego R. K. (2) miał pozyskiwać drewno – w oddziale 300, wskazał mu R. M.. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie znajdują bowiem odzwierciedlenie w dowodzie z dokumentu w postaci zaświadczenia nr 15/14/06 i uznanych za wiarygodne zeznaniach świadków R. K. (2), R. W. oraz R. M.. Ze wzajemnie korespondujących ze sobą zeznań świadków R. K. (2) i R. W. wynika, iż uzyskali oni zgodę leśniczego R. K. (1) na wjazd na teren lasu i wykonywanie w lesie prac w celu pozyskania drewna. Leśniczy wskazał im miejsce, z którego mieli pozyskać drewno. Pozyskali drewno z gatunku buk i świerk. Miejsce pozyskania drewna w lesie wskazywał R. K. (2) i R. P. R. M.. Z jego zeznań wynika, że udał się on wraz z R. W. i R. K. (2) do lasu, gdzie pokazał im w oddziale 300 powierzchnię, z której mogą pozyskiwać drewno, a następnie dokonywał sprawdzenia prawidłowości pozyskiwania przez nich drewna z gatunku świerk.

Sąd odmówił natomiast wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego R. K. (4) w zakresie w jakim twierdził on, że na podstawie asygnaty nr 15/385 z dnia 10 kwietnia 2014 r. dokonał on sprzedaży R. K. (2) drewna z gatunku świerk i osika. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie stały w oczywistej sprzeczności przede wszystkim z zeznaniami świadków R. K. (2) i R. W., protokołem oględzin drewna z dnia 29 kwietnia 2014 r., zeznaniami świadków M. G. (1) i J. J. - Strażników Straży Leśnej, którzy na posesji gdzie zamieszkiwał R. K. (2) w dniu 29 kwietnia 2014 r. przeprowadzili oględziny składowanego tam drewna. Ze wzajemnie ze sobą korespondujących zeznań świadków R. K. (2) i R. W. wynika, że po pozyskaniu przez nich drewna z gatunku buk i świerk, oskarżony R. K. (1) dokonał jego pomiaru i wystawił asygnatę nr 15/385. R. K. (2) zorientował się, iż asygnata jest wystawiona nieprawidłowo, na inne drewno niż pozyskane przez ich w lesie i zwrócił na to uwagę oskarżonemu. R. K. (1) jednakże stwierdził, iż na tę asygnatę mają wywozić to drewno, które pozyskali w lesie. Z zeznań wskazanych świadków wynika także, iż oskarżony R. K. (1) nie był obecny podczas wywożenia przez nich wyrobionego drewna z lasu, mimo iż w dniu kiedy dokonywali wywozu R. K. (2) kontaktował się z oskarżonym telefonicznie informując go, że będzie wywoził drewno z lasu. Podczas tej rozmowy R. K. (1) polecił R. K. (2) i R. W., aby pojechali do lasu ładować drewno, a on do nich dojedzie. Jak zeznali wskazani świadkowie czekali na przyjazd oskarżonego, próbowali się z nim skontaktować telefonicznie. Po bezskutecznych próbach kontaktu zdecydowali o wywozie drewna z lasu pod jego nieobecność. Okoliczność przywiezienia przez R. W. i R. K. (2) drewna wyrobionego w lesie na posesję w M. przy ul. (...) potwierdziła w złożonych zeznaniach świadek E. K. – konkubina R. K. (2).

W dniu 29 kwietnia 2014 r. Strażnicy Straży Leśnej - M. G. (1) i J. J. (2) udali się na posesję przy ul. (...) w M., gdzie zamieszkiwał R. K. (2). Na posesji tej stwierdzili składowane drewno gatunku buk i świerk w ilości łącznej 6,6 m ^{( 3)}. Jak wynika z ich zeznań obecna podczas oględzin drewna E. K. - konkubina R. K. (2) oświadczyła im, iż ujawnione drewno zostało przywiezione przez R. K. (2), a dokumenty na nie posiada R. W.. Przybyły na miejsce R. W. okazał asygnatę nr (...) Leśnictwa P. z dnia 10 kwietnia 2014 r. podpisaną przez oskarżonego R. K. (1) i potwierdzoną przez R. K. (2) jako nabywcę drewna oraz zaświadczenie (...) wystawione przez oskarżonego na okres od 01 do 30 kwietnia 2014 r., które uprawniało R. K. (2) do wjazdu na teren lasu i wykonywania w lesie prac w celu pozyskania drewna. Na zaświadczeniu tym były wskazane sortymenty drewna, które można było na jego podstawie pozyskać i były one zgodne z ujawnionymi na posesji. Ponadto, jak zeznali wskazani świadkowie, R. W. poinformował ich, że na posesji było więcej o około 4 m ^{( 3)} drewna bukowego, ale R. K. (2) wcześniej dokonał jego sprzedaży. R. W. przekazał im także, iż wraz z R. K. (2) zauważyli, że na asygnacie jest wskazane drewno innego gatunku niż to, które wywozili z lasu i poinformowali o tym oskarżonego R. K. (4). Oskarżony jednakże kazał im wywozić to drewno, mimo że nie było ono zgodne z asygnatą. Zeznania wskazanych świadków w zakresie ujawnionego na posesji przy ul. (...) w M. drewna korespondują z dowodem z dokumentu w postaci protokołu oględzin drewna wraz z dokumentacją zdjęciową. Z zeznań świadka M. G. (1) wynika nadto, iż drewno gatunku brzoza w ilości 1,33 m ^{( 3)}, które zostało sprzedane przez oskarżonego na podstawie asygnaty nr 15/385 R. K. (2) ujawnił on na terenie Leśnictwa Przełęcz podczas patrolu w dniu 09 maja 2014 r. Brak było natomiast możliwości ustalenia, co stało się z drewnem gatunku osika wypisanego na tej asygnacie.

Sąd dał wiarę zeznaniom wskazanych świadków. Brak było bowiem jakichkolwiek podstaw, aby kwestionować ich wiarygodność. Świadkowie R. W., R. K. (2) i E. K. są osobami obcymi dla oskarżonego R. K. (1). Złożone przez R. W. i R. K. (2) zeznania były spójne, konsekwentne, wzajemnie ze sobą korespondowały. Nie mieli ci świadkowie jakichkolwiek powodów, aby pomawiać oskarżonego w przedmiotowej sprawie. R. W. okazał Strażnikom Straży Leśnej wystawioną przez oskarżonego asygnatę nr 15/385, na której były wpisane inne gatunki i inne ilości drewna niż faktycznie wyrobił on w lesie z R. K. (2), a następnie wywiózł z lasu. Drewno, które R. K. (2) i R. W. wywieźli z lasu na podstawie tej asygnaty było składowane na posesji przy ul. (...) w M., poza tym, które wcześniej zostało przez R. K. (2) przekazane w rozliczeniu za transport. Świadkowie M. G. (1) i J. J. (2) są Strażnikami Straży Leśnej, którzy w zakresie swoich obowiązków służbowych dokonali oględzin drewna na posesji nr (...) przy ul. (...) w M.. Również oni nie mieli żadnych powodów, aby w przedmiotowej sprawie podawać nieprawdę. W zakresie relacji jaką złożyli na miejscu przeprowadzanych oględzin R. W. i E. K. ich zeznania korespondowały z tym, co następnie zeznali przesłuchani w charakterze świadków w niniejszej sprawie R. W. i E. K..

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadków M. R., J. Z. i S. O. (2). Z zeznań wskazanych świadków wynika w jaki sposób doszło do ujawnienia w Nadleśnictwie Ś. w K. nieprawidłowości w zakresie wystawionej przez oskarżonego R. K. (1) asygnaty nr (...) i podjętych w związku z tym czynności przez pracowników Nadleśnictwa. Świadek M. R. - Inżynier Nadzoru w Nadleśnictwie (...) w K., do którego obowiązków należy nadzór nad gospodarką drewnem - sprawdzanie prawidłowości kwalifikacji i pomiarów na poszczególnych leśnictwach, kontrola pracy leśniczych pod kątem zgodności dokumentacji ze stanem faktycznym w lesie, w złożonych zeznaniach wskazał, że podczas kontroli przeprowadzonej w dniu 18 kwietnia 2014 r. Leśnictwa P. na terenie oddziału 300 stwierdził sześć stosów drewna, w tym cztery o charakterze S4 – drewno opałowe oraz dwa o charakterze M2 – gałęziówka i wykonał ich fotografie. Przejeżdżając w dniu 28 kwietnia 2014 r. zauważył brak tego drewna. Ustalił, że drewno to nie zostało przyjęte na stan Leśnictwa Przełęcz ani też nie zostało sprzedane. O poczynionych ustaleniach poinformował Nadleśniczego S. O. (1), który polecił mu sporządzenie notatki służbowej w związku z poczynionymi ustaleniami. Z zeznań świadka J. Z. wynika, iż został on poinformowany przez M. R., że na terenie oddziału 300 Leśnictwa Przełęcz stwierdzone przez niego na stosie w dniu 18 kwietnia 2014 r. drewno nie znajdowało się w lesie dnia 28 kwietnia 2014 r. i istniała możliwość kradzieży tego drewna. W związku z tą informacją zlecił podjęcie czynności celem wyjaśnienia sprawy. Świadek S. O. (1) w złożonych zeznaniach potwierdził otrzymanie notatki sporządzonej przez M. R.. Jak podał, notatka którą otrzymał zawierała adnotację leśniczego J. Z. o zajęcie się sprawą w niej wskazaną. Skierował zatem M. R. do kancelarii znajdującej się w leśniczówce w M. celem przeprowadzenia kontroli dokumentów oraz skontaktował się z Komendantem (...) Leśnej M. G. (1) i polecił mu, aby udał się on do miejsca zamieszkania R. K. (5) celem przeprowadzenia oględzin posiadanego przez niego drewna, gdyż podczas kontroli oskarżony okazał zaświadczenie o samowyrobie wystawione na osobę R. K. (2).

Walor wiarygodności Sąd przydał pozostałym dowodom z dokumentów zgromadzonym w przedmiotowej sprawie. Brak było bowiem podstaw, aby podważać ich wiarygodność.

Zachowaniem swoim oskarżony R. K. (1) zrealizował znamiona czynu karalnego z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 2 k.k. Oskarżony bowiem nieustalonego dnia w okresie pomiędzy 10 a 25 kwietnia 2014r. w K., pełniąc obowiązki leśniczego Leśnictwa (...) w Nadleśnictwie (...) w K. wystawił asygnatę o numerze 15/385 z dnia 10.04.2014 roku na nazwisko R. K. (2), poświadczając w niej sprzedaż drewna z gatunku brzoza w ilości 1,33 m ³ oraz drewna z gatunku osika w ilości 1,12 m ³, jednak faktycznie sprzedał R. K. (2) na wystawioną asygnatę o numerze 15/385 drewno z gatunku świerk S4 OZ w ilości 2,17 m ³, drewno z gatunku buk M2 w ilości 1,30 m ³ oraz drewno z gatunku buk S4 w ilości 3,13 m ³.

Oskarżony R. K. (1) jako leśniczy Leśnictwa (...) w Nadleśnictwie (...) w K. był uprawniony do wystawienia asygnaty o numerze 15/385. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 lutego 2012 r. III KK 375/11, OSNKW 2012/6/64, OSP 2013/1/4, Biul.SN 2012/6/24 wskazał, iż uprawnienie "innej osoby", o której mowa w art. 271 § 1 k.k., do wystawienia dokumentu powinno stanowić uzupełnienie kompetencji funkcjonariusza publicznego i nie może być utożsamiane z ogólną kompetencją do udziału w obrocie prawnym, a dokument przez tę osobę wystawiony powinien zawierać w swojej treści poświadczenie, któremu przysługuje cecha zaufania publicznego, a w związku z tym domniemanie prawdziwości. Asygnata wystawiona przez oskarżonego R. K. (1) stanowiła nie tylko dokument wewnętrzny rozchodowy Nadleśnictwa Ś. w K., ale stanowiła ona także dowód zakupu przez R. K. (2) tego drewna. Dokumentem tym R. K. (2) mógł się posługiwać podczas kontroli np. Straży Leśnej czy Policji celem wykazania legalności nabycia drewna. Zgromadzone w przedmiotowej sprawie dowody nie pozwoliły na jednoznaczne ustalenie w jakiej dacie oskarżony wystawił przedmiotową asygnatę, z tego względu Sąd przyjął, że miało to miejsce nieustalonego dnia w okresie pomiędzy 10 a 25 kwietnia 2014r.

Sąd przyjął, iż czyn oskarżonego stanowi wypadek mniejszej wagi. Kwalifikując tenże czyn jako wypadek mniejszej wagi Sąd miał na uwadze, iż znamiona przedmiotowe czynu oskarżonego cechowały się niewysoką społeczną szkodliwością na tyle, iż nie powinno się do niego stosować zwykłych zasad odpowiedzialności za to przestępstwo. Wypadek przestępstwa mniejszej wagi zachodzi bowiem, gdy znamiona przestępstwa, przede wszystkim przedmiotowe, cechują się niewysoką społeczną szkodliwością, na tyle niewielką, że do takiego sprawcy nie powinno się stosować zwykłych zasad odpowiedzialności za przestępstwo. Oceny tej nie należy wiązać z osobowością sprawcy, ani z trybem jego poprzedniego życia, zachowaniem po popełnieniu przestępstwa, czy z nagminnością takich czynów, nie są to bowiem znamiona przestępstwa (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 grudnia 2006 r. II AKa 227/06, KZS 2007/3/41). W wyniku zachowania oskarżonego R. R. (2) K. i R. W. wywieźli z lasu drewno w większej ilości niż wypisane na asygnacie nr 15/385 i innego gatunku. R. K. (2) wyraził chęć zapłaty za drewno, które polecił mu wywieźć oskarżony. Część drewna wypisanego na asygnacie - drewno gatunku brzoza w ilości 1,33 m ³ M. G. (1) ujawnił na terenie Leśnictwa Przełęcz podczas patrolu w dniu 09 maja 2014 r. Nie ustalono natomiast, co stało się z drewnem gatunku osika wypisanego na tej asygnacie.

R. K. (1) nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Jego zawinienie nie budzi zatem wątpliwości. Przestępstwa poświadczenia nieprawdy można dopuścić się jedynie umyślnie, przy czym sprawca musi obejmować swoją świadomością, że poświadcza nieprawdę oraz że poświadczenie to dotyczy okoliczności mających znaczenie prawne. W odniesieniu do tej ostatniej przesłanki - wystarczy godzenie się z taką możliwością, co przy bezpośredniej formie zamiaru poświadczenia nieprawdy prowadzi do konstrukcji zamiaru quasi – ewentualnego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 03 lipca 2013 r. II AKa 106/13, LEX nr 1349894). Oskarżony R. K. (1) miał świadomość, iż wypisał nieprawidłowo asygnatę nr 15/385 – wskazał w niej drewno innego gatunku i w innych ilościach niż wyrobione przez R. K. (2) i R. W. i mimo zwrócenia mu uwagi na to przez R. K. (2) poleciał im wywożenie z lasu wyrobionego drewna gatunku buk i świerk w wyższej ilości, na podstawie tej asygnaty.

Brak jest okoliczności istotnie podnoszących natężenie winy oskarżonego.

Dokonując oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego R. K. (1) Sąd kierował się przesłankami wskazanymi w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że społeczna szkodliwość czynu oskarżonego podobnie jak jego wina nie jest znaczna. Oskarżony wpisał do asygnaty nr 15/385 sprzedaż drewna z gatunku brzoza w ilości 1,33 m ³ oraz drewna z gatunku osika w ilości 1,12 m ³, jednak faktycznie sprzedał R. K. (2) na wystawioną asygnatę o numerze 15/385 drewno z gatunku świerk S4 OZ w ilości 2,17 m ³, drewno z gatunku buk M2 w ilości 1,30 m ³ oraz drewno z gatunku buk S4 w ilości 3,13 m ³, takie bowiem drewno R. K. (2) za zgodą oskarżonego na podstawie tej asygnaty wywiózł z lasu. Przełożony oskarżonego Nadleśniczy J. Z. uznał, iż czyn oskarżonego będący przedmiotem niniejszej sprawy wynikał z jego bałaganiarstwa. Ranga dokumentu wystawionego przez oskarżonego w obrocie prawnym nie była wysoka. Dokumentował on bowiem jedynie legalny zakup drewna i mógł służyć jako dowód legalnego zakupu podczas ewentualnej kontroli.

Czyn przypisany oskarżonemu zagrożony jest karą grzywny albo ograniczenia wolności. R. K. (1) nie był dotąd karany za przestępstwa, prowadzi prawidłowy, ustabilizowany tryb życia, zamieszkuje wraz z żoną, na jego utrzymaniu pozostaje jedno dziecko w wieku 4 lat. Jego czyn miał wprawdzie charakter umyślny, nie dowodzi on jednakże skłonności do naruszania przez oskarżonego prawa. Z akt niniejszej sprawy wynika wprawdzie, iż oskarżony został w przeszłości – 04 września 2013 r. - ukarany przez pracodawcę karą porządkową nagany. Ukaranie oskarżonego tą karą nie mogło być brane przez Sąd pod rozwagę w niniejszej sprawie. Zgodnie bowiem z art. 113 § 1 Kodeksu pracy karę uważa się za niebyłą, a odpis zawiadomienia o ukaraniu usuwa z akt osobowych pracownika po roku nienagannej pracy. Zatarcie ukarania karą porządkową po roku nienagannej pracy następuje obligatoryjnie. Oznacza to, że pracodawca ma obowiązek uznać karę za niebyłą i odpis zawiadomienia usunąć z akt osobowych pracownika, jeżeli w ciągu roku od ukarania nie została nałożona na pracownika kara porządkowa (Wiesław Perdeus, Komentarz do art. 113 k.p. stan prawny 15.04.2012 r.). Z uzyskanych przez prokuratora akt osobowych oskarżonego R. K. (1) nie wynika, aby w ciągu roku od tego ukarania została nałożona na niego kolejna kara porządkowa. Wskazane powyżej okoliczności pozwalają zatem na przyjęcie, iż nawet zastosowanie wobec oskarżonego środka oddziaływania łagodniejszego niż kara, będzie skuteczne i sprawi, że nie będzie on naruszał zasad porządku prawnego w przyszłości. Takim środkiem, przesłanki do zastosowania którego wykazano powyżej, jest warunkowe umorzenie postępowania. Długość okresu próby, związanego z warunkowym umorzeniem postępowania wyznaczono na 1 rok. Okres ten pozwoli na zweryfikowanie prawidłowości pozytywnej prognozy kryminologicznej postawionej wobec R. K. (1). Okres ten przy tym nie będzie stwarzał zbytniej dolegliwości dla oskarżonego.

Na podstawie art. 67 § 3 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego R. K. (1) środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 500 zł płatnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Ustalając wysokość tegoż świadczenia Sąd wziął pod uwagę możliwości zarobkowe i majątkowe oskarżonego. Przy tym Sąd zważył by rozstrzygnięcie to nie przekroczyło stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego.

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym wymierzył mu 60 złotych opłaty. Sytuacja finansowa oskarżonego, jego możliwości zarobkowe wskazują, iż uiszczenie przez R. K. (1) kosztów sądowych nie będzie dla niego zbyt uciążliwe. Wysokość opłaty ustalono biorąc pod uwagę wagę czynu, lecz również sytuację finansową oskarżonego.