Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Śmigiel

Protokolant: Aneta Łokaj

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2013 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 60.000 zł (sześćdziesiąt tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 15 czerwca 2009 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 5.558,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego we Wrocławiu kwoty 189,42 zł oraz nakazuje uiszczenie powódce na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego we Wrocławiu kwoty 63,14 zł tytułem brakującej części kosztów sądowych.

Sygn. akt: I C 1161/10

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym do tut. Sądu 01.10.2010r. powódka M. G. domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 80 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W uzasadnieniu wyjaśniła, że w dniu 01.12.2007r. została potrącona w trakcie przechodzenia przez jezdnię przez samochód osobowy, prowadzony przez J. D. (1). Posiadacz samochodu posiadał obowiązkowe ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej (...) S.A. Po przeprowadzonym postępowania, sprawca wypadku został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. i skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania na 2 lata. W wyniku wypadku, powódka doznała urazu wielomiejscowego w postaci ran tłuczonych ciemieniowej lewej, złamania kości łonowej, złamania kości łokciowej lewej, złamania części bocznej kości krzyżowej po stronie lewej, złamania wyrostka poprzecznego kręgu L5, stłuczenia i otarcia naskórka obu dolnych. Leczenie szpitalne powódki trwało 11 dni, doznane obrażenia były na tyle poważne, że w okresie od 11.12.2007 r. do 14.04.2008 r. nie mogła się samodzielnie poruszać i przebywała w domu pod stałą opieką osób bliskich. Od połowy kwietnia powódka zaczęła używać wózka inwalidzkiego. Dopiero blisko roczna rehabilitacja pozwoliła powódce poruszać się samodzielnie, jednak skutki wypadku są do dzisiaj przez nią odczuwane. Powódka nadal korzysta z zabiegów rehabilitacyjnych, nadto nie może wykonywać jakiejkolwiek pracy powiązanej z wysiłkiem fizycznym oraz z długotrwałą pozycją stojącą. Traumatyczne przeżycia związane z wypadkiem spowodowały także, że korzystała z pomocy psychologa. Powódka wskazała dalej, że w dniu 05.06.2009r. zwróciła się do strony pozwanej z wezwaniem do zapłaty kwoty 160 000 zł tytułem zadośćuczynienia. W wyniku przeprowadzonego w ramach postępowania likwidacyjnego badania lekarskiego stwierdzono u powódki 24% uszczerbek na zdrowiu. W związku z tym pozwany ubezpieczyciel wypłacił w dniu 03.07.2009r. powódce kwotę 40 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Powódka, uznając, że kwota ta jest zbyt niska, wezwała ubezpieczyciela do zawarcia ugody i wypłaty 70.000 zł. Ubezpieczyciel podjął próbę porozumienia, jednak propozycja wypłaty zadośćuczynienia nie była dla powódki korzystna. Powódka podkreśliła przy tym, że ponownie przeprowadzone badanie lekarskie wykazało już 29% uszczerbek na zdrowiu. Dodała, że z uwagi na przepisy prawa podatkowego, które zwalniają z obowiązku zapłaty podatku dochodowego od wypłaconego odszkodowania jedynie w przypadku zawarcia ugody przed sądem bądź w wyniku wydania wyroku zasądzającego, spowodowały, że powódka zdecydowała się wystąpić na drogę procesową. Podkreśliła, że doznane wskutek potrącenia obrażenia ciała spowodowały u niej długotrwałe cierpienia, a do tego znacznie pogorszyły jej ogólny stan zdrowia i samopoczucie. Leczenie i poniesione w związku z tym wydatki odbiły się negatywnie na jej kondycji psychofizycznej. Przez ponad pół roku zmuszona była leżeć w łóżku a później poruszać się wózkiem inwalidzkim. Zdaniem powódki, istnieje także duże prawdopodobieństwo, że obrażenia mogą spowodować w przyszłości dalsze pogarszanie się jej zdrowia, zwłaszcza, że w dalszym ciągu odczuwa jego skutki. Na koniec wskazała, że kwota 120.000 zł tytułem zadośćuczynienia jest adekwatna do poniesionej krzywdy oraz negatywnych skutków emocjonalnych i psychicznych związanych z długotrwałym leczeniem. Kwota ta nie jest wygórowana i mieści się w rozsądnych granicach m.in. ze względu na nieodwracalne skutki wypadku, cierpienie związane z procesem rehabilitacji, wiek, utratę możliwości aktywnego trybu spędzania wolnego czasu oraz fakt utraty możliwości kontynuowania pracy w dotychczasowym miejscu (jako sprzedawca). Powódka zaznaczyła, że była przed wypadkiem bardzo aktywną osobą. Oprócz świadczenia pracy powódka regularnie uprawiała amatorsko sport. Wypadek zniweczył jej wszystkie plany, zaś charakter doznanych obrażeń stawia pod znakiem zapytania możliwość prowadzenia równie aktywnego trybu życia w przyszłości a także posiadania dzieci.

W odpowiedzi na pozew wniesionej w dniu 07.01.2011r. strona powodowa domagała się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu. Przyznała, że w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku z dnia 01.12.2007 r., w którym powódka doznała szeregu obrażeń ciała. Zarzuciła jednak, że jej roszczenie o zapłatę dalszej kwoty 80 000 zł jest nieuzasadnione. Wyjaśniła, że w toku likwidacji szkody wypłaciła na jej 40 000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 1000 zł z tytułu kosztów leczenia. Ustalając wysokość zadośćuczynienia wzięła pod uwagę wszystkie, mające wpływ na wysokość świadczenia, okoliczności, a przede wszystkim trwałe następstwa na zdrowiu ocenione przez lekarzy na 29% trwałego uszczerbku na zdrowiu, czasokres i przebieg leczenia oraz jej wiek i swoistość cierpień z tym związanych. Z karty informacyjnej Wojewódzkiego Szpitala (...) we W., wynikało, że powódka była hospitalizowana przez 10 dni, a w trakcie wykonywanych badań stwierdzono m.in. złamanie kości łokciowej oraz górnej gałęzi kości łonowej lewej. Po zakończeniu leczenia powódka przechodziła także zabiegi rehabilitacyjne. Pozwana dodała dalej, że ustalenie wysokości zadośćuczynienia jest najtrudniejszym elementem postępowania mającego na celu udzielenie ochrony gwarancyjnej w miejsce sprawcy wypadku w związku z jego ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej. Podkreśliła jednak, że dokonała oceny całokształtu okoliczności i postępowanie likwidacyjne przeprowadziła zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem. Pozwana zacytowała orzeczenia Sądu Najwyższego i wskazała, że wartość świadczenia, z uwagi na kompensacyjny jego charakter, powinna być utrzymana w rozsądnych granicach. Wskazała także, że twierdzenie powódki, że może mieć w przyszłości problemy z zajściem w ciążę, nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonej przez nią dokumentacji medycznej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01.12.2007r. około godz. 21.40 powódka M. G., podczas przechodzenia przez przejście dla pieszych na skrzyżowaniu ulicy (...) we W., została potrącona przez samochód osobowy marki M. nr rej. (...) prowadzony przez J. D. (1). Właściciela pojazdu J. D. (2) łączyła z pozwanym towarzystwem (...) S.A. w W. umowa obowiązkowego ubezpieczenia OC potwierdzona polisą nr (...).

Wskutek zdarzenia powódka doznała urazu wielomiejscowego w postaci ran tłuczonych okolicy ciemieniowej lewej, złamania kości łonowej, złamania kości łokciowej lewej, złamania części bocznej kości krzyżowej po stronie lewej, złamania wyrostka poprzecznego kręgu L5, stłuczenia i otarcia naskórka kończyn dolnych.

Powódka została przewieziona do Wojewódzkiego Szpitala (...) przy ul. (...) we W. i przebywała tam 11 dni, tj. w dniach 01.12. - 11.12.2007 r. Podczas leczenia szpitalnego dokonano zszycia rany głowy oraz założono opatrunek gipsowy na lewą rękę, który powódka nosiła do końca marca 2008 r.

Dowód:

- akta szkody nr PL (...),

- dokumentacja medyczna – k. 12-16, 18-29, 44-45,

- zeznania świadka B. D. – k. 88-90,

- zeznania świadka J. G. – k. 90-91,

- zeznania świadka G. G. – kk. 91-92,

- zeznania powódki M. G. – k. 149-151,

- opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowo ortopedycznej lek. med. B. R. – k. 172-174,

- opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii J. W. (1) – k. 252-254,

Doznane przez powódkę obrażenia spowodowały, że w okresie od 11.12.2007 r. do 14.04.2008 r. nie mogła się samodzielnie poruszać. Przebywała wtedy w domu pod stałą opieką osób bliskich – siostry i matki, które pomagały jej we wszystkich czynnościach dnia codziennego, w tym w czynnościach higieny osobistej. Od połowy kwietnia 2008 r. powódka zaczęła poruszać się na wózku inwalidzkim. W czerwcu 2008 r. powódka zaczęła chodzić przy pomocy kuli, oraz rozpoczęła bolesny dla niej proces rehabilitacyjny w (...) Zakładzie (...) we W..

Od 05.12.2009 r. powódka korzystała z pomocy psychologa.

Dowód:

- umowa dzierżawy – k. 46-47,

- dokumentacja medyczna – k. 48-53, 98-105, 108-128, 132-136,

- zaświadczenie – k. 146,

- zeznania świadka K. P. – k. 148-149,

- zeznania świadka B. D. – k. 88-90,

- zeznania świadka J. G. – k. 90-91,

- zeznania świadka G. G. – kk. 91-92,

- zeznania powódki M. G. – k. 149-151,

- opinia biegłego sadowego z zakresu chirurgii urazowo ortopedycznej lek. med. B. R. – k. 172-174,

- opinia biegłego sadowego z zakresu chirurgii urazowo ortopedycznej lek. med. B. R. – k. 172-174,

- opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii lek. med. T. G. – k. 204-208,

Wyrokiem wydanym przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia Fabrycznej XII Wydział Karny w dniu 13.03.2008r. (sygn. akt: XII K 123/08) sprawca wypadku J. D. (1) został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. i skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat.

Dowód:

- Wyrok Sądu Rejonowego dla Wroclawia -Fabrycznej z dnia 13.03.2008r. – k. 10-11

W dniu 27.06.2008r. Lekarz Orzecznik ZUS wydał orzeczenie, w którym orzekł, że w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy, istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 6 miesięcy licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego.

Dowód:

- orzecznika z dnia 27.06.2008r. – k. 17

W dniu 06.04.2009r. powódka zgłosiła szkodę do strony pozwanej.

W piśmie z dnia 05.06.2009r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty świadczenia w kwocie 166 408,50 zł. Wyjaśniła, że na żądana kwotę składają się 160 000 zł z tytułu odszkodowania oraz 6 408,50 zł z tytułu odszkodowania.

W dniu 08.06.2009r. lekarze orzecznicy strony pozwanej, po przeprowadzeniu badania powódki, stwierdzili 24 % uszczerbek na zdrowiu. Na podstawie ich decyzji, w dniu 03.07.2009r. strona pozwana wypłaciła na rzecz powódki kwotę 40 000 zł z tytułu zadośćuczynienia oraz kwotę 1000 zł z tytułu poniesionych kosztów leczenia i kosztów przejazdów.

Dowód:

- akta szkody PL (...),

- orzeczenie lekarskie z dnia 08.06.2009r. – k. 30-34,

- zeznania powódki M. G. – k. 149-151,

- pismo z dnia 03.07.2009r. – k. 35,

- wezwanie z dnia 05.06.2009r. – k. 36-40,

W dniu 22.10.2009r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty dalszej kwoty świadczenia w wysokości 74 108,50 zł, na którą składały się 70 000 zł z tytułu zadośćuczynienia oraz 4 108,50 zł z tytułu odszkodowania. W dniu 22.01.2010r. lekarze orzecznicy strony pozwanej, po ponownym zbadaniu powódki, oszacowali, że doznany przez nią w wypadku z dnia 01.12.2007r. procentowy uszczerbek na zdrowiu wynosi 29%. Przeprowadzone między stronami negocjacje ugodowe, po których pozwana była zdecydowana wypłacić powódce dopłatę 55 000 zł, nie doprowadziły do zawarcia porozumienia.

Dowód:

- wezwanie z dnia 22.10.2009r. – k. 41-42,

- akta szkody (...),

Przed wypadkiem powódka prowadziła aktywny tryb życia. Dużo biegła, ćwiczyła w klubach fitness oraz korzystała ze ścianek wspinaczkowych. Zatrudniona była wtedy w sklepie jubilerskim w Centrum Handlowym (...) we W. w systemie 12 godzinnym.

Po powrocie do pracy nie była w stanie pracować w pozycji stojącej dlatego pracodawca zdecydował się wypowiedzieć jej umowę o pracę.

U powódki, po dłuższym przebywaniu w jednej pozycji pojawiają się bóle dolnej części kręgosłupa oraz bóle głowy. Jest zmuszona zażywać wtedy środki przeciwbólowe. Ma ograniczoną ruchomość ręki. Aktywność ruchowa powódki po wypadku ograniczyła się do wykonywania ćwiczeń rehabilitacyjnych oraz pływania. Aktualnie powódka pracuje w sekretariacie prywatnego przedsiębiorcy, gdzie wykonuje obowiązki asystentki. W dniu 10.09.2011r. powódka zawarła związek małżeński z K. P..

Dowód:

- zeznania powódki M. G. – k. 149-151,

- zeznania świadka G. G. – kk. 91-92,

- opinia biegłego sadowego z zakresu chirurgii urazowo ortopedycznej lek. med. B. R. – k. 172-174,

- odpis skrócony aktu małżeństwa – k. 238,

W przyszłości mogą u powódki wystąpić zmiany zwyrodnieniowe w obrębie stawu krzyżowo biodrowego po stronie lewej a także nasilać się w obrębie spojenia łonowego. Zmiany pourazowe w obrębie miednicy mogą utrudniać poród siłami natury. Po znacznym przeciążaniu kończyn dolnych i wysiłku mogą okresowo występować dolegliwości bólowe w obrębie miednicy. Trwały uszczerbek na zdrowiu w wyniku obrażeń wynosi 29 %. Ponadto z uwagi na stan obwodowego i ośrodkowego układu nerwowego, tj. urazowe zespoły korzonkowe, (bólowe, ruchowe czuciowe i mieszane), procentowy uszczerbek na zdrowiu wynosi 5 %. Uraz głowy, jakiego powódka doznała w wypadku, nie spowodował następstw neurologicznych.

U powódki, od czasu wypadku występują powtarzające się wspomnienia urazu nasilane przez zdarzenia, miejsce i czas przed wypadkiem. W każdą rocznice zdarzenia czuje się gorzej. Mimo, ze posiada prawo jazdy, boi się samodzielnie prowadzić samochód. Unika sytuacji, które przypominają jej to zdarzenie. Obecne są u niej zaburzenia snu, obniżenie nastroju, zmniejszenie odczuwania przyjemności, redukcja kontaktów społecznych oraz unikanie wychodzenia z domu. Intensywność objawów z czasem uległa zmniejszeniu. Objawy zespołu zaburzeń stresowych pourazowych powinny z czasem wycofać się, jednak w niesprzyjających okolicznościach może dojść do trwałych zmian osobowości. Doznany uszczerbek na zdrowiu w tym zakresie wynosi 10 %.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii lek. med. T. G. – k. 204-208,

- opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii J. W. (1) – k. 252-255,

- opinia biegłego sadowego z zakresu chirurgii urazowo ortopedycznej lek. med. B. R. – k. 172-174,

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w przeważającej części.

Opisany wyżej stan faktyczny Sądu ustalił na podstawie dołączonych przez strony dokumentów, w szczególności: dokumentacji medycznej, z której wynikał zakres doznanych przez powódkę obrażeń w wypadku zaistniałym w dniu 01.12.2007r., okres hospitalizacji, rodzaj przeprowadzonych zabiegów i stan fizyczny powódki. Akta szkodowe i zgromadzone tam faktury VAT i rachunki a także przedprocesowa korespondencja stron stanowiły dowód na okoliczność wysokości poniesionych przez powódkę kosztów leczenia i rehabilitacji, przebiegu likwidacji szkody, wysokości wypłaconego świadczenia przez pozwanego ubezpieczyciela oraz stanowisk stron w sporze.

W ustaleniu stanu faktycznego istotne były sporządzone opinie biegłych z zakresu chirurgii i ortopedii lek. med. B. R., z zakresu neurologii lek. med. J. W. (1)oraz z zakresu psychiatrii T. G.. Sąd uznał, że zostały one sporządzone zgodnie ze zleceniem Sądu w sposób rzetelny i pełny. Biegli przeprowadzili badania oraz dokonali całościowej analizy dokumentacji medycznej i innych dokumentów sprawy i zgodnie ze swoimi specjalizacjami wyciągnęli niebudzące wątpliwości Sądu wnioski a w opiniach uzupełniających udzieli odpowiedzi na zarzuty i pytania stron.

W ustaleniu stanu faktycznego ważne były również zeznania powódki a także świadków K. P., B. D., J. G. i G. G.. Sąd uwzględnił je w całości ponieważ były spójne i logiczne, wzajemnie się uzupełniały i potwierdzały, były także zbieżne z treścią dokumentów dołączonych do sprawy.

Powódka, domagała się zasądzenia kwoty 80 000 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu z tytułu zadośćuczynienia za doznana w wypadku z dnia 01.12.2007r. krzywdę.

Pozwany ubezpieczyciel wskazywał na konieczność oddalenia powództwa wskazując, że w wypłaconym już świadczeniu z tytułu zadośćuczynienia uwzględnił wszystkie okoliczności sprawy mające wpływ na jego wysokość.

Zgodnie z normą art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W sprawie niniejszej strony nie pozostawały w sporze co do faktu, iż właściciel samochodu, który uczestniczył w wypadku z dnia 01.12.2007r. marki M. nr rej. (...), ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. Nie było zatem wątpliwości o możliwości zastosowania powołanej normy prawnej do rozstrzygnięcia niniejszego sporu. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń jest odpowiedzialnością za ubezpieczającego, ten zaś odpowiada na zasadzie statuowanej w art. 436 k.c. Odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek, ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną wypadkiem oznacza zatem obowiązek naprawienia szkody majątkowej wynikłej z wypadku, jak i obowiązek zadośćuczynienia doznanej krzywdy (szkody na osobie).

Podstawą materialną dochodzonego przez powódkę roszczenia były przepisy art. 444 § 1 i 2 k.c. i art. 445 § 1 k.c.

W art. 445 § 1 k.c. dotyczącym zadośćuczynienia pieniężnego, ustawodawca posługuje się pojęciem niedookreślonym „suma odpowiednia". W bogatym w tej kwestii orzecznictwie ugruntował się, aprobowany także i w piśmiennictwie, pogląd opowiadający się za kompensacyjnym charakterem przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. zadośćuczynienia. (zob. uchwała Sądu Najwyższego z 8.12.1973 r, III CZP 37/73). Dla przykładu tylko Sąd wskazuje na pogląd Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wyrażony wyroku z dnia 13.09.2012 r. ( I ACa 349/12) zgodnie z którym zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę stanowi przybliżony ekwiwalent za doznaną przez pokrzywdzonego szkodę niemajątkową (krzywdę), a zatem powinno ono wynagrodzić doznane przez pokrzywdzonego cierpienia, utratę radości życia oraz ułatwić mu przezwyciężenie ujemnych przeżyć psychicznych. Celem zadośćuczynienia jest naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych dlatego ustalając kwotę zadośćuczynienia należy mieć na uwadze rozmiar cierpień fizycznych związanych z zaistnieniem wypadku, jak i dolegliwości bólowe powstałe w następstwie urazu oraz długotrwałego leczenia. Wśród innych okoliczności wpływających na wysokość zadośćuczynienia jest między innymi wymóg ustalenia go w rozsądnych granicach adekwatnych do aktualnych stosunków majątkowych, bo jak wspomniano jego celem jest pokrycie szkody majątkowej, a nie wzbogacenie poszkodowanego. Kwota zadośćuczynienia winna przy tym odpowiadać aktualnym warunkom życiowym i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Przy ustalaniu zadośćuczynienia trzeba również uwzględniać: rodzaj naruszonego dobra, rozmiar krzywdy, stopień winy sprawcy, przyczynienia się pokrzywdzonego do szkody, wiek pokrzywdzonego. (por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4.06.1968 r, I PR 175/68, uchwałę pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8.12.1973 r, III CZP 37/73 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 03.11.1994 r, sygn. akt: APr 43/94).

Przy ustalaniu kwoty zadośćuczynienia nie można również pomijać czasokresu leczenia się poszkodowanego i odczuwania dolegliwości fizycznych, uczucia krzywdy spowodowanej ułomnością, a także np. niemożności korzystania z przyjemności uprawiania sportów (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10.04.1974 r, II CR 123/74). Zakres ujemnych doznań pokrzywdzonego składających się na pojęcie krzywdy może zależeć również od takich okoliczności, jak np. jego wiek, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość a także ograniczenie zdolności do pracy i utrudnienia w jej wykonywaniu, nie stanowiące podstawy do przyznania renty z ubezpieczenia społecznego (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z 19.10.1961r., 2 CR 804/60, wyrok Sądu Najwyższego z 12.04.1972 r. II CR 57/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4.06.1968 r., I PR 175/68).

W tej kwestii wskazać także należy, że zgodnie z nowszym orzecznictwem Sądu Najwyższego (por: wyrok z 30.01.2004 r. I CK 131/03) powołanie się przez Sąd przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na potrzebę utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie może prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia; podobnie uwzględnianie stopy życiowej społeczeństwa przy określaniu wysokości zadośćuczynienia nie może podważać jego kompensacyjnej funkcji (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 10.03.2006 r. IV CSK 80/05).

W związku z powyższym, w ocenie Sądu, żądanie zapłaty kwoty pieniężnej tytułem zadośćuczynienia za doznaną wskutek wypadku krzywdę, zasługuje na uwzględnienie co do zasady, jednak jego wysokość wymaga ograniczenia. Powódka z tytułu zadośćuczynienia domagała się zapłaty kwoty 80 000 zł, jednak przy całokształcie okoliczności sprawy Sąd doszedł do przekonania, że jest to kwota zbyt wysoka. Adekwatną kwotą zadośćuczynienia, przy uwzględnieniu zakresu doznanych obrażeń, długości okresu leczenia, jego przebiegu a także ilości zabiegów medycznych oraz oszacowany przez biegłych stopień uszczerbku na zdrowiu, jest kwota 60 000 zł (przy uwzględnieniu kwot wypłaconych już w toku postępowania likwidacyjnego). Sąd podkreśla w tej kwestii jeszcze, że leczenie powódki, mimo, że długotrwałe i bolesne, doprowadziło do odzyskania przez powódkę właściwie pełnej sprawności fizycznej. Odczuwa ona wprawdzie dolegliwości związane z bólami głowy czy kręgosłupa, jednak są one przez powódkę łagodzone po przyjęciu ogólnie dostępnych środków przeciwbólowych. Opisywana przez powódkę obawa, że w zawiązku z urazami doznanymi w wypadku, może mieć trudności w zajściu w ciążę, donoszeniem jej ograniczają się, zdaniem biegłego sądowego lek. med. B. R., do utrudnień w porodzie siłami natury. Opisywane przez powódkę uciążliwości w związku z koniecznością rezygnacji z biegania czy wspinaczki nie przesądzają, zdaniem Sądu o przyznaniu jej żądanej kwoty zadośćuczynienia. Zakres opisanych przez nią utrudnień, w stosunku do trybu życia, jaki powódka prowadziła przed wypadkiem jest na tyle niewielki, że umożliwia jej właściwie normalne funkcjonowanie oraz zarobkowanie. Powódka, po okresie rekonwalescencji oraz rehabilitacji, wykonuje obowiązki związane z obsługa sekretariatu, nadto, mimo przebytej traumy, założyła rodzinę zawierając związek małżeński. Okoliczności te były podstawą ograniczenia dochodzonego przez powódkę roszczenia o 20 000 zł, o czym Sąd orzekł, jak w pkt. I i II wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł, w punkcie III sentencji orzeczenia, na podstawie art. 100 k.p.c. i mając na uwadze wynik postępowania tj. częściowe uwzględnienie żądań powódki - rozdzielił koszty stosunkowo zasądzając na rzecz powódki 5 558,50 zł.

W pkt. IV wyroku brakującą kwotą z tytułu poniesionych wydatków na opinie biegłych oraz opłaty sądowej Sąd obciążył strony, zgodnie z regułą wynikającą z powołanego art. 100 k.p.c. w związku z art. 113 ustawy z dnia 28.07.2005r o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.05.167.1398 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, Sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Dlatego też, Sąd nakazał z tego tytułu uiścić powódce na rzecz Skarbu Państwa kwotę 63,14 zł a stronie pozwanej kwotę 189,42zł.