Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Mirosław Cop (spr.)

Sędziowie: SSA Danuta Matuszewska

SSA Andrzej Rydzewski

Protokolant: referent-stażysta Michalina Adamonis

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Krzysztofa Nowickiego

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013 r.

sprawy

S. S.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k.; art. 299 § 1 i § 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.; art. 297 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu

z dnia 7 sierpnia 2013 r., sygn. akt II K 122/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  wymierza oskarżonemu opłatę w kwocie 200 (dwustu) złotych za II instancję i obciąża wydatkami poniesionymi w toku postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

S. S. został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od jesieni 2005 roku do 10 maja 2006 roku, w E. i innych miejscowościach na terenie kraju, razem z M. Z., W. G., M. S., J. Z., J. S., P. P. oraz K. M., brał udział w zorganizowanej grupie, założonej i kierowanej przez L. Z., mającej na celu popełnienie przestępstw polegających na obrocie paliwami nie spełniającymi wymagań jakościowych przewidzianych w ustawie oraz popełnienia przestępstw skarbowych polegających na uszczupleniu należności podatkowych z tytułu podatku akcyzowego, podatku VAT i podatku dochodowego oraz poświadczenia nieprawdy w dokumentach,

tj. o czyn z art. 258 § 1 kk,

II.  w okresie od 21 lutego 2006 roku do 12 kwietnia 2006 roku, w E. i G., działając w ramach zorganizowanej grupy opisanej w punkcie I, czynem ciągłym, z góry powziętym zamiarem oraz wspólnie i w porozumieniu z L. Z., M. Z., J. S. i P. P., podejmował czynności mające na celu udaremnienie lub znaczne utrudnienie stwierdzenia przestępczego pochodzenia środków płatniczych w kwocie co najmniej 302 453 zł, pochodzących z korzyści związanych popełnieniem czynu zabronionego polegającego na obrocie paliwami nie spełniającymi wymagań jakościowych przewidzianych w ustawie oraz popełnienia przestępstw skarbowych polegających na uszczupleniu należności podatkowych z tytułu podatku akcyzowego, podatku VAT i podatku dochodowego oraz poświadczenia nieprawdy w dokumentach, zgromadzonych na rachunku bankowym prowadzonym w Banku (...) SA dla firmy (...) Sp. z o.o., w ten sposób, iż bezpośrednio po zaksięgowaniu środków finansowych, ze wskazanego rachunku bankowego wypłacił pieniądze w łącznej kwocie 284 803 zł, przelane na podstawie poświadczających nieprawdę dokumentów w postaci faktur VAT, dotyczących fikcyjnej sprzedaży oleju napędowego dla Spółki (...), i tak:

⚫

w dniu 21 lutego 2006 roku wypłacił łącznie kwotę 50 025 zł, przelaną w dniu 21 lutego 2006 roku z rachunku bankowego prowadzonego dla spółki (...) na podstawie faktury VAT nr (...),

⚫

w dniu 29 marca 2006 roku wypłacił łącznie kwotę 5 000 zł, przelaną w dniu 29 marca 2006 roku z rachunku bankowego prowadzonego dla spółki (...) na podstawie faktury VAT nr (...),

⚫

w dniu 30 marca 2006 roku wypłacił łącznie kwotę 42 770 zł przelaną w dniu 30 marca 2006 roku z rachunku bankowego prowadzonego dla spółki (...) na podstawie faktury VAT nr (...),

⚫

w dniu 05 kwietnia 2006 roku wypłacił łącznie kwotę 47 915 zł, przelaną w dniu 05 kwietnia 2006 roku z rachunku bankowego prowadzonego dla spółki (...) na podstawie faktury VAT nr (...),

⚫

w dniu 10 kwietnia 2006 roku wypłacił łącznie kwotę 45 023 zł, przelaną w dniu 10 kwietnia 2006 roku z rachunku bankowego prowadzonego dla spółki (...) na podstawie faktury VAT nr (...),

⚫

w dniu 11 kwietnia 2006 roku wypłacił łącznie kwotę 50 030 zł, przelaną w dniu 11 kwietnia 2006 roku z rachunku bankowego prowadzonego dla spółki (...) na podstawie faktury VAT nr (...),

⚫

w dniu 12 kwietnia wypłacił łącznie kwotę 44 040 zł, przelaną w dniu 12 kwietnia 2006 roku z rachunku bankowego prowadzonego dla spółki (...) na podstawie faktury VAT nr (...),

po czym wypłacone pieniądze przekazał J. S.,

tj. o czyn z art. 299 § 1 i § 5 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk,

III.  w dniu 11 października 2005 roku, w G., działając w celu uzyskania dla siebie kredytu na zakup towarów w postaci komputera przenośnego wraz z akcesoriami oraz telefonu komórkowego marki N. (...) od (...) Bank Spółka Akcyjna we W. w wysokości 6185 zł przedłożył stwierdzający nieprawdę dokument w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach, ostemplowany pieczątką firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. przy ul. (...), dotyczący okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu udzielonego na podstawie umowy kredytu na zakup towarów z dnia 11 października 2005 roku, numer (...),

tj. o czyn z art. 297 § 1 kk,

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 07 sierpnia 2013r. sygn. akt II K 122/12:

I.  oskarżonego S. S. uniewinniono od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach I i II oskarżenia i w tym zakresie na podstawie art. 630 kpk kosztami sądowymi obciążono Skarb Państwa;

II.  oskarżonego S. S. uznano za winnego tego, że w dniu 11 października 2005 roku, w G., działając w celu uzyskania dla siebie od (...) Bank Spółki Akcyjnej we W. kredytu w wysokości 4853,86 zł na zakup towarów w postaci komputera przenośnego wraz z akcesoriami oraz telefonu komórkowego marki N. (...) przedłożył poświadczający nieprawdę dokument w postaci zaświadczenia o zarobkach, wystawiony przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G., przy ul. (...), a dotyczący okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wspomnianego kredytu, udzielonego oskarżonemu na podstawie umowy kredytu na zakup towarów o numerze (...), i zakwalifikowano ten czyn jako występek z art. 297 § 1 kk, przy zastosowaniu art. 58 § 3 kk, na podstawie art. 297 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk skazano oskarżonego S. S. na karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdziestu) zł;

III.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny zaliczono tymczasowe aresztowanie oskarżonego w okresie od dnia 27 września 2012 r. do dnia 21 października 2012 r., uznając tę karę za wykonaną;

IV.  na podstawie art. 44 § 2 kk orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci zaświadczenia o zarobkach, zapisanego w wykazie dowodów rzeczowych z k. 726 akt sprawy, a przechowywanego w aktach sprawy (k. 727);

V.  na podstawie art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2009 r. Nr 146, poz. 1188 z późn. zm.) w zw. z § 2 ust. 3 i § 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. W. kwotę 738 (siedmiuset trzydziestu ośmiu) zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

VI.  na podstawie art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, obciążono go wydatkami w 1/5 części, w tym opłatę w kwocie 200 (dwustu) zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok w części, to jest w punktach II, III oraz VI na korzyść oskarżonego S. S..

Na podstawie przepisu art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

-

naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art. 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. polegające na wydaniu wyroku bez uwzględnienia całokształtu okoliczności ujawnionych w postepowaniu i dokonywaniu ustaleń w niniejszej sprawie z pominięciem istotnych dla rozstrzygnięcia faktów, w szczególności poprzez pominięcie okoliczności, iż oskarżony dokonał spłaty kredytu w całości w dniu 27 czerwca 2006 roku, to jest przed wszczęciem postepowania karnego w zakresie występku z art. 297 § 1 k.k., które to nastąpiło w dniu 14 września 2007 roku – co miało istotny wpływ na treść orzeczenia, albowiem uwzględnienie tych okoliczności doprowadziłoby do uznania, iż w zakresie czynu w postaci występku z art. 297 § 1 k.k. zachodzi wobec oskarżonego negatywna przesłanka procesowa wynikająca z przepisu art. 297 § 3 k.k. i skutkowałoby to umorzeniem postępowania karnego w tym zakresie na podstawie art. 17 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 414 § 1 k.p.k.

Ponadto na podstawie przepisu art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k., zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nie ustaleniu wszystkich istotnych faktów wynikających z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, mający istotny wpływ na treść orzeczenia w postaci:

-

oczywistego braku ustaleń faktycznych Sądu, które pozwalałoby na stwierdzenie, iż zachodzi negatywna przesłanka procesowa wynikająca z przepisu art. 297 § 3 k.k. wobec oskarżonego, w tym brak ustaleń Sądu odnośnie tego, że oskarżony dobrowolnie i regularnie spłacał raty udzielonego mu na podstawie stwierdzającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach kredytu oraz że dokonał spłaty kredytu zaspokajając w całości roszczenie pokrzywdzonego (...) Bank Spółki Akcyjnej we W., nie tylko przed terminem spłaty, ale przede wszystkim przed wszczęciem postępowania karnego w zakresie zarzucanego mu występku z art. 297 § 1 k.k..

Powyżej wskazany błąd w ustaleniach faktycznych miał wpływ na treść wydanego w niniejszej sprawie orzeczenia albowiem dotyczy on kluczowych w sprawie faktów stanowiących postawę zastosowania dyrektywy art. 297 § 3 k.k. wobec oskarżonego w zakresie czynu polegającego na przedłożeniu przez oskarżonego, stwierdzającego nieprawdę, zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach wystawionego przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G., w celu uzyskania kredytu. Dokonanie rzeczywistych ustaleń faktycznych w sprawie doprowadziłoby do umorzenia postępowania w tym zakresie.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, na podstawie przepisu art. 427 § 1 k.p.k. wniósł o:

-

uchylenie wyroku w zaskarżonej części i umorzenie postępowania karnego we wskazanym zakresie ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tej części sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Z ostrożności procesowej, w przypadku nieuznania zasadności wyżej wskazanych zarzutów, na podstawie przepisu art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

-

obrazę przepisów prawa materialnego, to jest przepisu art. 297 § 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie – pomimo zaistnienia okoliczności określonych w hipotezie tego przepisu, albowiem oskarżony dobrowolnie i regularnie dokonywał spłat na poczet udzielonego mu na podstawie stwierdzającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach kredytu, tym samym zaspokajając w całości roszczenie pokrzywdzonego (...) Bank Spółki Akcyjnej we W. przed wszczęciem postępowania karnego w zakresie zarzucanego mu występku z art. 297 § 1 k.k. – oskarżony zatem spełnił opisaną w dyspozycji przepisu art. 297 § 3 k.k. negatywną przesłankę procesową o bezkarności w zakresie czynu III opisanego w zaskarżonym wyroku.

W tym zakresie, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i umorzenie postępowania karnego we wskazanym zakresie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego na uwzględnienie zasługiwać nie mogła.

Na wstępie do prowadzonych rozważań przypomnienia wymaga, że nieprawomocnym wyrokiem z dn. 7 sierpnia 2013r oskarżonego S. S. Sąd Okręgowy w Elblągu (dalej sąd meriti) uznał za winnego popełnienia przestępstwa opisanego w pkt. II, na tle którego dla potrzeb rozpoznania środka odwoławczego wyeksponowania wymagają takie elementy tego opisu, jak działanie oskarżonego w celu uzyskania kredytu bankowego, podjęcia przez niego takich czynności wykonawczych jak też przedłożenie poświadczającego nieprawdę dokumentu w postaci zaświadczenia o zarobkach.

Do powyższego opisu należy dodać, że oskarżonemu kredytu udzielono, jego raty spłacał regularnie, uiszczając je przed upływem terminu spłaty rat, (wyznaczony na dzień 16 października 2006r.) w dn. 27 czerwca 2006 r.

W dn. 11 maja 2006r. wydane zostało postanowieni o wszczęciu śledztwa dotyczącego wprowadzania do obrotu jako oleju napędowego substancji nie spełniających takich wymagań jakościowych (k.112).

Postanowieniem z dn. 3 sierpnia 2006r. Prokurator Okręgowy w Elblągu w sprawie V Ds 21/06/S zwolnił (...) Bank z zachowania tajemnicy bankowej (k.702 -704) a po uzyskaniu informacji oraz kserokopii dokumentów dotyczących zawartej przez oskarżonego umowy kredytowej (k. 717 – 723), postanowieniem z dn. 14 września 2007 r. (uzupełnionego postanowieniem z dn. 27 listopada 2008 r.) postawił oskarżonemu zarzuty popełnienia przestępstw, w tym przestępstwa określonego w art. 297 § 1 k.k., powtarzając te zarzuty w akcie oskarżenia skierowanym do sądu.

W ramach tych uwag wskazać należy, że przestępstwo oszustwa kredytowego jest przestępstwem powszechnym, formalnym, podmiot ochrony określany jest abstrakcyjnie, strona podmiotowa wyczerpuje się w umyślności, postaci zamiaru kierunkowego.

Do tych uwag należy też dodać, że oskarżony zachowaniem wyczerpał znamiona występku z art. 297 § 1 k.k. Wykazał to materiałem dowodowym sąd meriti. Prawidłowość rozstrzygnięcia sądu meriti nie budzi wątpliwości sądu odwoławczego. Jego prawidłowości nie zanegował także apelujący, przyznając nawet , że oskarżony zachowaniem wyczerpał znamiona tego przestępstwa.

Prezentacja tych uwag uprawnia sąd odwoławczy do stwierdzenia, że w dalszych rozważaniach tymi zagadnieniami nie będzie się już zajmował, koncentrując uwagę na zagadnieniu – czynnego żalu – dla stwierdzenia którego oraz wykazania błędności wyroku sądu meriti wniesiony został środek odwoławczy.

Podłoże do prowadzenia przez sąd odwoławczy rozważań na temat zasadności zarzutów postawionych wyrokowi apelacją stanowią w/w czynności procesowe organów ścigania, podjęte w sprawie.

Zagrożenie karą kryminalną czynu zabronionego jest jednym z elementów definicji formalnej przestępstwa.

Tak uznając można stwierdzić, że z woli prawodawcy niektóre spośród przestępstw z powodu zaistnienia okoliczności „szczególnego rodzaju” mogą być pozbawione zagrożenia taką karą. W doktrynie prawa karnego materialnego okoliczności określono mianem „okoliczności uchylających karalność”.

Stosując w procesie karnym to rozwiązanie należy zawsze pamiętać, że zasadą jest, że każdy czyn zabroniony, realizujący znamiona przestępstwa jest zagrożony karą kryminalną. Gdy to jest zrozumiałe to i zrozumienie nieść powinno stanowisko, iż okoliczność uchylająca karalność stanowi wyjątek od tej zasady. Rozwiązania o takim charakterze należy zawsze interpretować w sposób ścisły.

To wprowadzenie w przekonaniu sądu odwoławczego jest celowe gdyż ujawnia jaką regułę interpretacyjną należy zastosować w rozpoznawanej sprawie, rozpatrując zarzuty apelacji.

Prowadząc rozważania w znaczeniu prawno - porównawczym, historycznym w odniesieniu do przesłanki niekaralności za wyczerpanie zachowaniem znamion przestępstwa, in concreto z art. 297 § 3 k.k. (gdy wsparciem finansowym był kredyt) stwierdzenia wymaga, że nie podlega karze z mocy tego przepisu sprawca co do którego postępowanie karne zostało wszczęte gdy już (a więc przed jego wszczęciem ):

-

dobrowolnie zapobiegł wykorzystaniu wsparcia finansowego (kredytu);

albo

-

zaspokoił roszczenie pokrzywdzonego.

Obie rozpatrywane przesłanki (w tym alternatywnie określona) muszą występować łącznie.

Prawno – porównawcze ujęcie przesłanki procesowej, (w przepisie prawa karnego materialnego) „przed wszczęciem postępowania karnego” odgrywa dla sądu odwoławczego takie znaczenie, że jej wyjaśnienie pozwoli mu na możliwie proste wytłumaczenie apelującemu dlaczego instytucja czynnego żalu w rozpoznawanej sprawie do oskarżonego nie mogła mieć zastosowania.

Pojęcie prawne „przed wszczęciem postępowania karnego” w kodeksie karnym z 1969 r. użyte zostało w art. 106.

Tylko wówczas ustawała karalność za przestępstwa (określone w art. 105) gdy do tego czasu nie wszczęto postępowania karnego. Dotyczyło to postępowania w sprawie (in rem) w odróżnieniu od fazy tego postępowania, przeciwko osobie (in personam).

Mając na uwadze to rozwiązanie prawne należy mieć na względzie, że ustawą z dn. 12 października 1994r. - o ochronie obrotu gospodarczego i zmianie niektórych przepisów praw karnego – w art. 3 § 3 tej ustawy wprowadzono tożsame jak w omawianej (z § 3 art. 297 k.k.) sprawie rozwiązanie prawne, możliwości uniknięcia odpowiedzialności karnej o ile sprawca dobrowolnie zapobiegł wykorzystaniu kredytu … . Wówczas w doktrynie dominował pogląd, że ani ratio legis tego przepisu ani też jego sens (vide, str. 30 Komentarza w/w ustawy autorstwa K. Buchały oraz innych, wyjątek stanowiły poglądy O. Górniok) nie przemawiają za tym aby tą instytucję stosować do sprawcy, który naprawił szkodę (w całości bądź w części) po wszczęciu postępowania karnego. A zatem instytucję tą można było zastosować gdy sprawca dobrowolnie zapobiegł wykorzystaniu kredytu … a czynność została dokonana przed wszczęciem postępowania karnego.

Z chwilą wejścia w życie kodeksu karnego uległo zmianie rozwiązanie z art. 106 d.k.k., przewidując obecnie w art. 102 k.k., że wszczęcie postępowania karnego dotyczyć ma osoby sprawcy (fazy in personam).

Celowości (wykładnia funkcjonalna) zastosowania tożsamego rozwiązania ustawodawca nie widział w treści art. 297 § 3 k.k, ograniczając ją do stwierdzenia „przed wszczęciem postępowania”.

Porównanie rozwiązań prawnych z art. 102 k.k. oraz art. 297 § 3 k.k. musi prowadzić do wniosku, że pojęcia w nich użyte nie mają tożsamego znaczenia. Pomocne znaczenie w ich interpretacji, jak się wydaje może mieć technika prawodawcza omówiona w § 10 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej” (Dz. U. z dnia 5 lipca 2002r.) zawierającej wyjaśnienie zgodnie z którym, zapisy ustawy należy interpretować tak, że do oznaczenia jednakowych pojęć używa się jednakowych określeń, a różnych pojęć nie oznacza się tymi samymi określeniami. Tak w omawianym przypadku postąpił ustawodawca dając wyraz temu, że in concreto nie będzie podlegał karze oskarżony gdy przed wszczęciem postepowania (in rem) zaspokoi roszczenia pokrzywdzonego.

Wskazano już wyżej na wyjątkowy charakter omawianej instytucji. Rodzi to konieczność ścisłego wykładania treści przepisów.

W ramach prowadzonych rozważań zauważenia wymaga jeszcze, że analogiczne rozwiązanie jak w art. 297 § 3 k.k., przewidziane zostało w art. 296 § 5 k.k. Co jednak na tle omawianego zagadnienia ważne, to zwrócenie uwagi na rozwiązanie prawne przyjęte przez ustawodawcę w art.307§1 k.k. Ponownie w tym samym rozdziale kodeksu karnego przewidziana została instytucja czynnego żalu, z tym, co wymaga zaznaczenia nie ma ona zastosowania do przestępstwa z art. 297 k.k. Prezentując to stanowisko sąd odwoławczy wyraża poparcie dla poglądu wyrażonego przez Maję Klubinską w rozprawie doktorskiej 2013, UAM Poznań, Przestępstwo oszustwa gospodarczego z art. 297 k.k., str.249.

Wykorzystując powyższą argumentację do wyjaśnienia braku słuszności zarzutów postawionych wyrokowi apelacją podkreślenia wymaga, że postepowanie karne w sprawie zostało wszczęte zanim oskarżony zaspokoił roszczenie.

Ta okoliczność była zasadniczym powodem w świetle którego zarzutów apelacji nie można było uwzględnić.

Chociaż apelujący określił zakres zaskarżenia wyroku do części to jednak gdy następnie wskazuje, które z punktów wyroku kwestionuje staje się jasnym, że zaskarża wyrok w całości.

Taki zakres zaskarżenia nakazywał sądowi odwoławczemu rozważać wobec stwierdzenia przez niego zarówno zawinienia oskarżonego jak i braku okoliczności w świetle których możliwe byłoby uchylenie karalności za jego dokonanie czy istnieją powody by twierdzić, że:

-

ładunek społecznej szkodliwości przestępstwa przypisanego oskarżonemu jest subminimalny;

-

kara wymierzona oskarżonemu jest karą współmierną oraz sprawiedliwą.

Zestawienie zachowania oskarżonego ze znamionami przypisanego mu przestępstwa wyklucza zdaniem sądu odwoławczego możliwość uznania, że stopień społecznej jego szkodliwości był znikomy. W rozpoznawanej sprawie jego zdaniem brak jest substratu do prowadzenia na ten temat rozważań. Kolejnym stopniem (w zakresie odpowiedzialności), który w sprawie należy rozważać to zastosowanie wobec oskarżonego warunkowego umorzenia postępowania. Możliwość zastosowania tego środka sąd meriti rozważał a ostatecznie wykluczył, zdaniem sądu odwoławczego prawidłowo (vide, wyrok Sądu Najwyższego z dn. 5 maja 2011., IV KK 57/11).Kara wymierzona oskarżonemu za popełnione przestępstwo stanowi sprawiedliwą odpłatę.

To mając na uwadze zaskarżony wyrok utrzymano w mocy. Wymierzono oskarżonemu opłatę w kwocie 200zł za II instancję oraz obciążono go wydatkami poniesionymi w toku tego postępowania.