Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Powód J. S. wystąpił z powództwem przeciwko (...) SA w S. o zapłatę, domagając się zasądzenia od strony pozwanej na swoją rzecz kwoty 90.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, a także ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w dniu 6.04.2013 r. w miejscowości Ś.kierujący samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...) S. T.nie zachował szczególnej ostrożności i nie dostosował odpowiednich parametrów, w tym techniki jazdy na łuku drogi, jednocześnie jadąc z prędkością większą od dopuszczalnej nie utrzymał właściwego toru jazdy, w wyniku czego stracił panowanie nad pojazdem i wjechał do przydrożnego rowu. Wskazywał, że podróżował tym pojazdem na miejscu pasażera, a pojazd był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej.

Podnosił, że na skutek wypadku doznał licznych obrażeń ciała w postaci: zwichnięcia stawu biodrowego, złamania głowy kości udowej prawej, niedowładu prawej stopy z powodu uszkodzenia nerwu strzałkowego, urazu głowy, otarcia naskórka prawej połowy twarzy, stłuczenia żeber, ostrej reakcji na stres, szeregu sińców oraz ogólnych potłuczeń całego ciała. Skutkiem powyższych urazów była konieczność hospitalizacji, gdzie został poddany leczeniu operacyjnemu, a następnie- rehabilitacji; leczenie nie zostało zakończone.

Podnosił, iż w jego ocenie rozmiar i charakter obrażeń ciała, których doznał na skutek wypadku, świadczą o tym, że przyznana przez stronę pozwaną kwota zadośćuczynienia w łącznej wysokości 60.000 zł jest niewspółmiernie niska do doznanej szkody zatem wypłacone zadośćuczynienie nie spełniło swojej podstawowej, kompensacyjnej funkcji.

Strona pozwana (...) SA z siedzibą w S. wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana przyznała, że co do zasady ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie powoda z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody wyrządzone w związku z ruchem ich pojazdów. Jej zdaniem suma dotychczas wypłaconego odszkodowania jest adekwatna do poniesionego przez powoda uszczerbku na zdrowiu, cierpień fizycznych i psychicznych; natomiast żądanie powoda przekracza znacząco rozmiar doznanej krzywdy i nie znajduje uzasadnienia w przedstawionych przez niego dowodach. Strona pozwana nie uznała też żądania powoda ustalenia odpowiedzialności na przyszłość.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 kwietnia 2013 r. w miejscowości Ś.kierujący samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...) S. T.nie zachował szczególnej ostrożności i nie dostosował odpowiednich parametrów, w tym techniki jazdy na łuku drogi, jednocześnie jadąc z prędkością większą od dopuszczalnej, nie utrzymał właściwego toru jazdy, w wyniku czego stracił panowanie nad pojazdem i wjechał do przydrożnego rowu. Powód podróżował tym pojazdem na miejscu pasażera.

Pojazd był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej.

(bezsporne)

W wyniku przedmiotowego wypadku powód licznych obrażeń ciala, tj.: zwichnięcia stawu biodrowego prawego, złamania głowy kości udowej prawej, otarcia naskórka prawej połowy twarzy, niedowładu prawej stopy z powodu uszkodzenia nerwu strzałkowego wraz ze zmianami w zakresie nerwu kulszowego, stłuczenia żebra oraz ogólnego potłuczenia ciała.

Bezpośrednio po wypadku został przetransportowany do (...) Centrum Medycznego SA w P. do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego, gdzie wykonano repozycję zwichnięcia w znieczuleniu ogólnym oraz zaopatrzono rany w obrębie twarzoczaszki. Z powodu niestabilności stawu biodrowego, zwichania się i objawów dysfunkcji został zakwalifikowany do leczenia operacyjnego w ramach hospitalizacji w Oddziale (...) Urazowo – Ortopedycznej w P.. W dniu 7 kwietnia 2013 r. wykonano powodowi zabieg operacyjny otwartej repozycji zwichnięcia i usunięcia wolnego fragmentu ze stawu biodrowego. W dniu 12 kwietnia 2013 r. został wypisany z placówki w stanie stabilnym do dalszego leczenia ambulatoryjnego. W dalszej kolejności powód leczony był w poradni ortopedycznej i neurologicznej.

dowód: - karta informacyjna leczenia szpitalnego (...)

Medycznego (...) w P.wydana przez Szpitalny Oddział

Ratunkowy (k. 17);

- karta informacyjna leczenia szpitalnego (...) Centrum Medycznego

(...) w P.wydana przez Oddział (...)Urazowo – Ortopedycznej

w P. (k. 19);

- skierowanie do poradni specjalistycznej ortopedycznej z dnia 9.04.2013 r. (k. 21)

- historia zdrowia i choroby pacjentA (K. 37-38);

- konsultacja neurologiczna z dnia 14.06.2013 r. (k. 39-40)

W okresie od 11.09.2013 r. do dnia 4.10.2013 r. powód poddawany był rehabilitacji w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Centrum (...) w Ś..

dowód: - informacja o przebytej rehabilitacji leczniczej (k. 27)

- dokumentacja medyczna (k. 31-36)

Decyzją z dnia 25.09.2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w (...) przyznał powodowi świadczenie rehabilitacyjne.

dowód: - decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25.09.2013 r. (k. 29)

Strona pozwana wypłaciła powodowi łącznie kwotę 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

(bezsporne)

Powód wzywał przedsądownie pozwaną do przyznania dalszego zadośćuczynienia w kwocie 90.000 zł, na co strona pozwana nie odpowiedziała.

dowód: - wezwanie do zapłaty z dnia 27.04.2013 r.

Obecnie u powoda, poza opadaniem stopy spowodowanym uszkodzeniem nerwu kulszowego stwierdza się ograniczenie ruchomości w prawym stawie biodrowym oraz zanik mięśni uda prawego. Zwichnięcie stawu biodrowego ze złamaniem głowy kości udowej powoduje poważne zaburzenie zborności w stawie biodrowym, uszkodzenie powierzchni stawowych w stawie biodrowym. Zwichnięcie stawu biodrowego oraz złamanie głowy kości udowej powoduje wtórnie powstanie zmian zwyrodnieniowych w stawie biodrowym. Powoduje to ograniczenie ruchomości w stawie biodrowym. Na skutek zwichnięcia stawu biodrowego dochodzi do uszkodzenia powierzchni stawowej co powoduje wtórnie powstanie zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego. W przyszłości przy nasileniu zmian zwyrodnieniowych w stawie biodrowym nasili dolegliwości bólowe stawu i ograniczenie ruchomości stawu. Wtedy konieczne będzie wykonanie zabiegu protezoplastyki totalnej stawu biodrowego. Zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego stanowią 25 % uszczerbku na zdrowiu. Stwierdzone zmiany mają charakter trwały.

dowód: - opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii (...) (k. 126)

Uszkodzenie nerwu kulszowego przed podziałem na nerw piszczelowy i strzałkowy, ujawnione w badaniu (...) z wyraźną przewagą uszkodzenia nerwu strzałkowego stanowi 29 % uszczerbku na zdrowiu powoda. Obecnie powód porusza się o lasce z pomocą ortezy podtrzymującej stopę. Nadal utrzymuje się niestałe, drętwienie stopy i zaburzenia czucia. Badaniem neurologicznym stwierdzono wyraźny bezwład prawej stopy ze zniesieniem ruchów palców i ruchu grzbietowego stopy. Rokowanie w odniesieniu do wyleczenia jest raczej złe.

dowód: - opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii dr n. med. J. J. (k. 142)

W dniu wypadku powód miał 57 lat. Przed wypadkiem był osobą zdrową oraz sprawną i aktywną fizycznie. Pracował przy budowie dróg. Często jeździł na rowerze, kierował samochodem. Po wypadku stał się niezdolny do pracy. Obecnie przebywa na rencie; pobiera świadczenie z ZUS w wysokości 982 zł. Po wyjściu ze szpitala opiekowała się nim synowa, która pomagała mu w tzw. samoobsłudze oraz w poruszaniu się. Obecnie pomaga mu żona, która przed wyjściem do pracy przygotowuje mu posiłek. Powód nadal odczuwa ból w miejscach urazów oraz brak czucia w stopie. W chwili obecnej porusza się o kulach. Nie może jeździć na rowerze, czy też prowadzić auta.

dowód: - przesłuchanie powoda (k. 192)

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, że powództwo o zapłatę kwoty 90 000 zł zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Bezsporna w sprawie była odpowiedzialność strony pozwanej za szkodę wyrządzoną powodowi w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 6 kwietnia 2013 r.

Rozstrzygając niniejszą sprawę Sąd oparł się na dowodach z dokumentów w postaci dokumentacji lekarskiej, korespondencji stron, opinii biegłych sądowych i zeznaniach powoda. Autentyczności, rzetelności i treści dowodów z dokumentów żadna ze stron nie kwestionowała, nie budziły one również zastrzeżeń ze strony Sądu, natomiast dowodom z zeznań powoda Sąd przypisał walor wiarygodności, albowiem korespondują one z pozostałymi wymienionymi wyżej dowodami z dokumentów, jak i opiniami biegłych. W takim zakresie, w jakim konieczne było zasięgnięcie wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.) Sąd posiłkował się dowodami z opinii biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii oraz neurologii. Biegli wydali je po szczegółowej analizie całego zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego, a zwłaszcza dokumentacji medycznej przedstawionej przez powoda (w tym kart informacyjnych, historii chorób, wyników badań i konsultacji), a nadto w oparciu o osobiste, bezpośrednie badanie powoda oraz dostępną wiedzę medyczną, z uwzględnieniem posiadanej wiedzy fachowej i doświadczenia zawodowego. Ostatecznie wszystkie opinie biegłych w sposób wyczerpujący i prawidłowy wyjaśniły stawiane przed biegłymi kwestie. Ich wartość formalna i merytoryczna nie budziła zastrzeżeń Sądu, są one bowiem spójne, logiczne, wewnętrznie niesprzeczne i dlatego też Sąd w całości podzielił ich wnioski uznając je za pełni przekonywające i czyniąc na ich podstawie ustalenia faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Stwierdzić również należy, że w istocie dowody nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a spór dotyczył wysokości zadośćuczynienia należnego powodowi za krzywdę doznaną w wyniku wypadku z dnia 6 kwietnia (...).

Zgodnie z przepisem art.445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, tj. 444 kc, a więc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przechodząc do rozważań nad zasadnością wysokości zgłoszonego przez powoda żądania zadośćuczynienia zaznaczyć należy, że ustawodawca wskazał jedynie, iż suma pieniężna przyznana z tego tytułu ma być „odpowiednia”, nie sprecyzował jednak zasad ustalania jej wysokości. Nie powinno natomiast budzić wątpliwości, że o rozmiarze należnego zadośćuczynienia decyduje stopień doznanej krzywdy, zadośćuczynienie ma bowiem na celu naprawienie szkody niemajątkowej, wyrażającej się doznaną krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Orzecznictwo traktujące o zadośćuczynieniu, w szczególności o wysokości zasądzanych z tego tytułu kwot, jest bardzo liczne. Wskazuje się, iż ocena jaka kwota stanowić będzie w konkretnym przypadku „odpowiednią sumę” w rozumieniu przepisu art. 445 § 1 k.c. powinna opierać się na całokształcie okoliczności sprawy. Przy ustalaniu rozmiaru doznanych cierpień powinny być uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, odniesione do indywidualnych okoliczności danego wypadku. Oceniając rozmiar doznanej krzywdy trzeba wziąć pod uwagę w szczególności stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, rodzaj naruszonego dobra, nieodwracalność następstw wypadku (kalectwo, oszpecenie), dotychczasowy tryb życia poszkodowanego, rodzaj wykonywanej przez niego pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową, wiek poszkodowanego oraz inne podobne czynniki ( vide m. in.: uchwała Pełnego Składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 roku, sygn. akt III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz. 145; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 sierpnia 1980 roku, sygn. akt IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz. 81; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 roku, sygn. akt I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 roku, sygn. akt V CSK 245/07, OSN 2008, Nr D, poz. 95). Z drugiej zaś strony utrzymuje się także pogląd, że przyznana z tego tytułu suma pieniężna powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Generalnie biorąc – wysokość zasądzanych sum winna być umiarkowana, jednakże nie należy ich traktować na zasadzie ekwiwalentności, która charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Wskazuje się, że zadośćuczynienie ma mieć charakter kompensacyjny, nie może stanowić zapłaty symbolicznej i musi przedstawiać odczuwalną ekonomicznie wartość, jednakże nie może być nadmierne w stosunku do doznanej krzywdy. ( vide m. in.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 roku, sygn. akt IIICKN 427/00, Lex 52766; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2008 roku, sygn. akt III KK349/07, Prok. i Pr. 2008, Nr 7-8, poz. 28, str. 15; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 1962 roku, sygn. akt IV CR 902/61, OSNPCP 1963/5/92; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 roku, sygn. akt I PR 203/65 OSPiKA 1966/4/92; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2006 roku, sygn. akt IV CSK 80/05, OSNC 2006/10/175; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1985 roku, sygn. akt IICR94/85, L. ).

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Okręgowy uznał, iż zasługuje na ochronę prawną roszczenie powoda w całości, tj. do kwoty 90.000,00 zł (przy uwzględnieniu wypłaconej przez stronę pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 60.000,00 zł), bowiem tak ustalona kwota w pełni zrekompensuje jego cierpienie psychiczne i fizyczne wywołane zdarzeniem z dnia 6 kwietnia 2013 r. Jednocześnie wskazana wyżej sumy jest zdaniem Sądu- utrzymana w rozsądnych granicach, uwzględnia aktualne warunki oraz przeciętną stopę życiową społeczeństwa, w którym funkcjonuje powód, spełnia funkcje kompensacyjne, jest społecznie uzasadniona i nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia.

Na miarę krzywdy nie wpływa bowiem jedynie procentowo stwierdzony uszczerbek na zdrowiu poszkodowanego. Należy więc zwrócić uwagę, że chociaż stopień uszczerbku na zdrowiu był przez biegłych ustalany w oparciu o załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. Nr 234, poz. 1974), to już wysokość samego zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę dochodzonego w postępowaniu cywilnym nie mogła być krępowana odgórnie ustalanymi wskaźnikami celem przeliczania uszczerbku na zdrowiu na kwoty. Podkreślić bowiem trzeba, że Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał także uwagę na to, że nie można akceptować stosowania taryfikatora i ustalania wysokości zadośćuczynienia według procentów trwałego uszczerbku na zdrowiu, że zdrowie ludzkie jest dobrem o szczególnie wysokiej wartości, w związku z czym zadośćuczynienie z tytułu uszczerbku na zdrowiu powinno być odpowiednio duże oraz że nietrafne jest posługiwanie się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia jedynie określonymi jednostkami przeliczeniowymi np. w postaci najniższego czy średniego wynagrodzenia pracowniczego ( tak m. im. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 roku, sygn. akt VCSK245/07, OSN 2008, Nr D, poz. 95, str. 1).

W ocenie Sądu, nie można podzielić poglądu strony pozwanej podnoszącej, że dotychczas wypłacone zadośćuczynienie jest adekwatne do stanu zdrowia powoda, uszczerbku na zdrowiu i rokowań na przyszłość. Zauważyć należy, że pozwany ubezpieczyciel w oderwaniu od okoliczności niniejszej sprawy wypłacił powodowi zadośćuczynienie, wydawać by się mogło wysokie, ale jednak nie biorąc pod uwagę wszystkich kryteriów, które należy mieć na względzie w sprawach o zadośćuczynienia. Przede wszystkim strona pozwana winna mieć na względzie, że zdrowie ludzkie jest dobrem o najwyższej wartości.

Określając wysokość zadośćuczynienia należnego powodowi Sąd uwzględnił rozmiar cierpień fizycznych powoda, w tym okres i przebieg leczenia oraz rekonwalescencji. Wynikają one w sposób jednoznaczny z dokumentacji medycznej i opinii, a także zeznań powoda. Zwrócić należy uwagę, że powód w wyniku wypadku z dnia 6 kwietnia 2013 r. doznał urazu wielonarządowego, tj. zwichnięcia stawu biodrowego, złamania głowy kości udowej prawej, niedowładu prawej stopy z powodu uszkodzenia nerwu strzałkowego, urazu głowy, otarcia naskórka prawej połowy twarzy, stłuczenia żeber, ostrej reakcji na stres, szeregu sińców oraz ogólnych potłuczeń całego ciała. Te zatem dolegliwości oraz ich powikłania były brane pod uwagę przy uwzględnianiu wysokości zadośćuczynienia. Nie budzi wątpliwości, iż doznany przez powoda uraz wiązał się z bólem, a także dyskomfortem zarówno fizycznym, jak i psychicznym. Sąd miał również na względzie fakt tygodniowej hospitalizacji powoda, w trakcie której powód przeszedł zabieg operacyjny repozycji zwichnięcia w znieczuleniu ogólnym, a następnie niemalże miesięcznej rehabilitacji. Wspomnieć też trzeba, iż po zakończeniu hospitalizacji i rehabilitacji powód kontynuował leczenie w poradni ortopedycznej i neurologicznej, co pozostaje w normalnym związku przyczynowym między zdarzeniem wywołującym szkodę a krzywdą (szkodą niemajątkową) powoda; wszak gdyby nie wypadek z 6 kwietnia (...). powód nie musiałby przechodzić koniecznych dla przywrócenia jego stanu zdrowia i tak nie do takiego poziomu jak przed wypadkiem zabiegu operacyjnego, czy też rehabilitacji. Także Ilość badań, którym poddano powoda wynikająca z kart informacyjnych leczenia szpitalnego, wpływają również na zakres krzywdy i należało mieć je na względzie określając wysokość zadośćuczynienia.

Sąd miał też na uwadze, iż z uwagi na powikłania spowodowane urazem kończyn, obniżeniu uległa sprawność fizyczna powoda, co niewątpliwie wiązało się z ograniczeniami w codziennym funkcjonowaniu i pociągało za sobą konieczność korzystania z pomocy innych osób. Oczywistym jest, iż pozostając w unieruchomieniu, a potem będąc ograniczonym w możliwości swobodnego przemieszczenia się powód wymagał pomocy bliskich, co niewątpliwie miało negatywny wpływ na jego samopoczucie. Również konieczność leczenia po opuszczeniu szpitala, niezdolność do pracy, świadczą o niezmiernie wysokiej krzywdzie i zasądzone zadośćuczynienie ze względu na tak znaczące skutki wypadku nie mogło być niskie.

Nie sposób pominąć przy określaniu wysokości zadośćuczynienia, jak wynika z opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii, że doznane urazy stawu biodrowego mają charakter trwały. Należy też mieć na względzie treść opinii biegłego neurologa potwierdzającej bezwład prawej stopy ze zniesieniem ruchów palców i ruchu grzbietowego stopy, a także niekorzystne rokowanie na przyszłość.

Zwrócić również należy uwagę na wskazany przez biegłych uszczerbek na zdrowiu powoda ze względu na doznane urazy i ich następstwa (uszkodzenie nerwu kulszowego – 29 % i pourazowe zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego – 25%), który jest jednym z czynników istotnych, wpływających na wysokość zadośćuczynienia, a który to czynnik Sąd również wziął pod rozwagę określając wysokość należnego powodowi świadczenia. Stopień uszczerbku na zdrowiu powoda, który służy jako pomocniczy środek ustalania rozmiaru odpowiedniego zadośćuczynienia, niewątpliwie nie może być sumowany celem przeliczania na zadośćuczynienie, ale jednocześnie wskazuje na zakres doznanych obrażeń i ich następstw.

Te wszystkie okoliczności Sąd wziął pod rozwagę i uznał, że okolicznościach niniejszej sprawy najwyższe dobro powoda – zdrowie – zostało w bardzo dużym zakresie naruszone i skutkowało niezmiernie wysoką krzywdą. Ponadto, prócz tych rozległych skutków zdrowotnych istotne kryterium stanowił wiek powoda. Powód w chwili wypadku był mężczyzną 57 – letnim, aktywnym zawodowo, nagle unieruchomionym na długi okres czasu, zdanym na pomoc innych, w szczególności synowej i żony. Okoliczności te niewątpliwie stanowiły dyskomfort psychiczny po stronie powoda. To również musiało znaleźć odpowiednie odzwierciedlenie w wysokości przyznanego zadośćuczynienia. W ocenie Sądu, zadośćuczynienie w łącznej wysokości 150 000 zł (przy uwzględnieniu wcześniej wypłaconej kwoty 60.000,00 zł) skompensuje doznane przez powoda, a wyżej opisane cierpienia.

Powód zgłosił żądanie zasądzenia odsetek od zadośćuczynienia od dnia 25 czerwca 2013 r. Żądanie to Sąd uwzględnił na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c., w myśl którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W odniesieniu do przepisów art. 817 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) żądanie odsetek nie sposób było uznać za przedwczesne. Z tych względów Sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia 25 czerwca 2013 – tj. data wypłaty na rzecz powoda od pozwanej zadośćuczynienia w kwocie 6.000 zł, gdzie powód wnioskował o wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 150.000 zł.

Uwzględnieniu polegało także żądanie ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku na przyszłość. Roszczenie to znajduje oparcie o treść przepisu art. 189 k.p.c., w myśl którego powód może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa gdy ma w tym interes prawny. W rozpatrywanej sprawie powód niewątpliwie posiada interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość za skutki wypadku z dnia 6.04.2013 r. zwłaszcza, że z treści obydwu opinii sporządzonych w sprawie wynika, że rokowania te są niekorzystne. Biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii wyjaśnił, że na skutek zwichnięcia stawu biodrowego dochodzi do uszkodzenia powierzchni stawowej co powoduje wtórne powstanie zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego, a z kolei w przyszłości przy nasileniu zmian zwyrodnieniowych w stawie biodrowym spowoduje nasilenie dolegliwości bólowych stawu i ograniczenie nieruchomości stawu. Wówczas konieczne będzie wykonanie zabiegu protezoplastyki totalnej stawu biodrowego. Podobnie biegły z zakresu neurologi wyjaśnił, że ponieważ w okresie 1 roku po wypadku nie stwierdza się żadnej poprawy, rokowanie jest raczej złe w odniesieniu do wyleczenia.

Mając zatem te okoliczności na względzie powództwo o ustalenie Sąd uwzględnił.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Z kolei do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Powód poniósł koszty w kwocie 9 428,87 zł, na które składają się: opłata sądowa od pozwu 4.500 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, koszty dojazdu pełnomocnika na rozprawy do Sądu Okręgowego w Świdnicy w kwocie 320,94 zł i koszty zastępstwa procesowego 3 600 zł (ustalone zgodnie z § 6 pkt 6 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - Dz. U. 2013.461.j.t) oraz wydatki na biegłego w łącznej kwocie 990,93 zł.