Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód K. J. (1), po wielokrotnej modyfikacji swojego powództwa, wniósł o zasądzenie od pozwanej K. J. (2) łącznie kwoty 12.815,57 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 12.515,62 zł od dnia 1 listopada 2011 r., a od kwoty 299,95 zł od dnia 27 października 2011 r., zaś od pozwanego S. J. kwoty 4.258,38 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 1 czerwca 2010 r. Na dochodzone kwoty składały się wyszczególnione w uzasadnieniu Sądu pierwszej instancji wydatki związane z nieopłaconymi rachunkami, koszty naprawy lub wymiany sprzętów i urządzeń zniszczonych przez pozwanych w lokalu powoda, a także wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z lokalu.

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości wskazując, że budynek jest stary i nieremontowany. Zaprzeczyli przy tym, aby zniszczyli rzeczy powoda. Pozwana K. J. (2) wskazała nadto, że roszczenie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Wyrokiem z dnia 6 maja 2014 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanej K. J. (2) na rzecz powoda kwotę 4.983,39 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 lipca 2012 r. do dnia zapłaty oddalając powództwo wobec tej pozwanej w pozostałym zakresie (punkt I i II), zasądził od pozwanego S. J. na rzecz powoda kwotę 3.076,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 lipca 2012 r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo wobec tego pozwanego w pozostałej części (punkt III i IV), a nadto zasądził do Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwoty po 4.428 zł na rzecz adwokat J. K. i adwokat B. L. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronom w postępowaniu (punkt V i VI). Jednocześnie Sąd nakazał pobranie z zasądzonych świadczeń kwot po 2.000 zł na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, którymi w pozostałym zakresie obciążył Skarb Państwa (punkt VII i VIII).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód jest właścicielem połowy domu przy ul. (...) w B.. Do 2002 r. mieszkał w nieruchomości z żoną K. J. (2) i synem S. J.. W październiku 2002 r. wyprowadził się z tej nieruchomości w atmosferze konfliktu z żoną i synem. Dom został wybudowany w 1978 r., a powód mieszkał w nim od 1985 r.

Wyrokiem z dnia 14 listopada 2006 r. Sąd Okręgowy rozwiązał małżeństwo powoda z K. J. (2) przez rozwód bez orzekania o winie.

Pozwani jako członkowie rodziny powoda do chwili ustania prawa do lokalu zajmowali go na podstawie umowy użyczenia. Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2009 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy nakazał pozwanym, aby opróżnili i wydali powodowi jego lokal mieszkalny. Pozwana w czasie korzystania z lokalu z wyłączeniem powoda dokonywała na bieżąco malowania, tapetowania, wykonywane były również inne drobne prace konserwacyjne. We wrześniu 2003 r. pozwana na swój koszt uruchomiła ogrzewanie. Powód żądał, aby pozwana nie robiła żadnych remontów.

S. J. wyprowadził się z nieruchomości z końcem maja 2010 r. Jednak w listopadzie 2010 r. w sprawie o wymeldowanie mówił, że nadal mieszka z matką.

Pozwana wydała lokal powodowi 9 sierpnia 2011 r.

Przechodząc do rozważań Sąd wskazał, że podstawą faktyczną roszczenia było powstanie zniszczeń w nieruchomości powoda w czasie, gdy korzystali z niej pozwani z wyłączeniem jego osoby. W związku z tym podstawy prawnej powództwa upatrywał w art. 18 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, art. 713 k.c., art. 718 § 1 k.c., art. 471 k.c. oraz art. 415 k.c. Po przytoczeniu kolejno treści powyższych przepisów Sąd wskazał, że pozwani zajmowali lokal powoda na podstawie umowy użyczenia jako członkowie rodziny przez co zobowiązani byli ponosić zwykłe koszty utrzymania rzeczy, konieczne dla utrzymania jej w stanie niepogorszonym. Przez pojęcie zwykłych kosztów utrzymania rozumieć należy wydatki i nakłady konieczne pozwalające utrzymać substancję rzeczy w zakresie sprzed zawarcia umowy. Nadto Sąd zaznaczył, że wydatki związane z ubezpieczeniem nieruchomości oraz podatkami nie obciążają biorącego rzecz do używania. Są to bowiem koszty stałe, związane z samym faktem istnienia rzeczy i niezależne od stosunku prawnego łączącego strony.

Następnie Sąd wskazał, że dla ustalenia, czy poszczególne elementy lokalu powoda uległy zniszczeniu, a także w jakim zakresie obowiązek konserwacji obciążał pozwaną, miał na względzie regulację art. 6a i 6b ustawy o ochronie praw lokatorów, którą kierował się posiłkowo. Nadto zaznaczył, że nie dał wiary zeznaniom świadków M. C., B. M. i H. T., albowiem były one sprzeczne z dokumentacją zdjęciową i wnioskami opinii biegłych, przy czym opinia A. G. została wzięta pod uwagę jedynie w zakresie ustalenia wartości naprawy poszczególnych przedmiotów wskazanych przez powoda w pozwie. Następnie Sąd podał, że w sprawie w dużej mierze kierował się zasadami doświadczenia życiowego.

Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z lokalu przez oboje pozwanych nie zostało uwzględnione przez Sąd Rejonowy. Nadto Sąd wskazał, że pozwani w czasie oczekiwania na dostarczenie przez gminę lokalu socjalnego mieli ponosić opłaty za używanie lokalu, jakie byliby obowiązani opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł. Nie płacili i nie miel obowiązku płacić podatku od nieruchomości a także zaliczek na fundusz remontowy.

Zasadne było natomiast żądanie zasądzenia kwoty 299,95 zł za nieopłacone rachunki za media, czego pozwana nie kwestionowała. Zasadne było również żądanie w zakresie odszkodowania za zniszczenia lokalu wynikające z opinii biegłego A. G.. Regulacja skrzydeł, uzupełnianie oszklenia i malowanie farbą okien niewątpliwie należy do bieżącej konserwacji lokalu. W związku z tym, zgodnie z opinią biegłego, koszt wykonania tych prac to łącznie 889 zł. Wobec powyższego Sąd uwzględnił to żądanie dzieląc obowiązek jego spełnienia po połowie na pozwanych. Na aprobatę zasługiwało także żądanie dotyczące zapłaty kwoty 267 zł z tytułu naprawy miejsc po zdemontowanych okuciach i zamontowanie zamków w pięciu drzwiach oraz zamka na furtce, które także podlegało podzieleniu po połowie. Niezasadne było roszczenie o wymianę dwóch luster, albowiem powód nie wykazał, aby zniszczenie miało nastąpić wskutek działania pozwanych po 2002 r. Podobnie z racji nieudowodnienia nie zasługiwało na aprobatę żądane związane z naprawą boazerii w łazieńce. Nadto Sąd uznał, że pozwani nie mogą być obciążeni kosztami naprawy drzwi do garażu, bowiem powód nie wykazał jak one wyglądały przed jego wyprowadzką. Podobnie rzecz przedstawia się odnośnie kosztów wykonania tynków w piwnicy. Zasadne było natomiast roszczenie w zakresie kosztów wymiany syfonów zlewozmywaka i umywalki, bowiem te prace należą do czynności związanych ze zwykłą konserwacją lokalu. Koszt ten według opinii wyniósł 54,70 zł i nie był on kwestionowany przez pozwanych. Kwotę tę również należało podzielić na dwie równe części i obciążyć nią pozwanych. Uprawnione było również żądanie zwrotu kosztów zakupu pompy do centralnego ogrzewania. Z zeznań pozwanego S. J. wynika, że w lokalu została zakupiona nowa pompa z racji popsucia się starej. Nowa pompa przy wyprowadzce została wymontowana i zabrana. Skoro stara pompa się popsuła pozwani byli zobowiązani do zakupu nowej pompy, którą powinni pozostawić w lokalu. Koszt wymiany według opinii wyniósł 305 zł. Kwotę tę jako zasadną Sąd podzielił po połowie na pozwanych. Sąd uwzględnił również roszczenie o zapłatę kosztów wymiany dwóch grzejników i założenia nowej izolacji termicznej i uchwytów na rurach CO w piwnicy, albowiem ze zdjęć oraz z opinii biegłego D. wynika, że stan izolacji rur był w stanie przekraczającym zwykłe zużycie. Powód z tego tytułu dochodził łącznie 750 zł za grzejniki, gdy tymczasem z przedłożonych przez niego ofert sprzedaży wynikało, że dwa grzejniki można nabyć już za 394 zł. Ponadto domagał się 150 zł za ich montaż i 104 zł tytułem naprawy izolacji rur. Sąd uznał te koszty za udowodnione. Wynikają one z „kosztorysu wstępnego” sporządzonego przez K. B.. Sąd wskazał także, że również żądanie zwrotu kosztów wymiany dwóch nieszczelnych zaworów do tych grzejników, których wysokość została określona na kwotę 35,18 zł było zasadne. Wobec tego, dzieląc obowiązek ponoszenia podanych kosztów po połowie, uwzględnił powyższe żądanie odnośnie K. J. (2) w zakresie 341,59 zł i wobec S. J. w tej samej kwocie.

Nadto Sąd zaakceptował żądanie zasądzenie od pozwanej kwoty 557 zł tytułem kosztów przywrócenia stanu pierwotnego instalacji CO w piwnicy. Pozwana, pomimo braku zgody powoda, zleciła dokończenie modernizacji centralnego ogrzewania rozpoczętej przez powoda, jednakże instalacja ta została źle podłączona, co znajduje odzwierciedlenie w dokumencie prywatnym - „kosztorysie wstępnym” sporządzonym przez K. B.. Powyższa kwota stanowi koszt konieczny do przywrócenia instalacji CO do dobrego stanu, po odjęciu kosztu montażu grzejników i naprawy izolacji omawianej wyżej. Sąd przychylił się także do stanowiska powoda w zakresie wymiany zniszczonego okna w nieużywanym pokoju o łącznej wartości 841 zł. Okno to uległo zniszczeniu i nie można go było naprawić. Skoro przez lata była w nim pęknięta szyba, to wilgoć spowodowała przegnicie drewna. Zniszczenie to nie jest skutkiem normalnego zużycia, dlatego obowiązek zwrotu powyższej kwoty Sąd podzielił na pozwanych po połowie. Zasadne było także żądanie zapłaty za spawanie drzwiczek od pieca CO w kwocie 55 zł, bowiem naprawa pieca w tym zakresie obciążała pozwanych jako używających lokal. Żądanie w zakresie kosztów naprawy zdewastowanej instalacji elektrycznej było również zasadne. W ocenie Sądu pozwani mieli dostęp do garażu, a zaistniałe uszkodzenia – udokumentowane na zdjęciach – świadczą o celowym działaniu. Wobec tego, co do wysokości tego żądania, Sąd uznał za wystarczający dowód kosztorys naprawy przedłożony przez powoda na łączną kwotę 1.361,16 zł, której obowiązek zwrotu podzielił na pozwanych po połowie. Sąd uwzględnił także roszczenie o zapłatę kosztów zakupu przewodów antenowych i wtyków TV i SAT, albowiem pozwanych obciążał obowiązek ich konserwacji i naprawy, a w przypadku ich zniszczenia, także wymiany. Zatem nie byli oni uprawnieni do ich zabrania podczas wyprowadzki. Powód domagał się z tego tytułu kwoty 91 zł, której obowiązek zwrotu został rozłożony na pozwanych w równych częściach. Sąd uwzględnił również żądanie zapłaty 750 zł tytułem kosztów naprawy drzwi i ościeżnicy do piwnicy, bowiem ich zużycie przekraczało normalne użytkowanie oraz żądanie zapłaty kosztów naprawy parkietu z uwagi na to, że na pozwanych spoczywał obowiązek naprawy i konserwacji podłóg. W zakresie drzwi do piwnicy Sąd obciążył pozwanych powyższą kwotą w równych częściach (po 375 zł), zaś odnośnie podłóg Sąd uwzględnił żądanie wobec K. J. (2) w kwocie 1.478,50 zł, a wobec pozwanego S. J. w kwocie 428,50 zł.

Natomiast Sąd nie uwzględnił roszczenia o zapłatę dotyczącego kosztów spawania balustrady, wykonania i montażu ogniomurka z blachy powlekanej, wykonania i montażu parapetu zewnętrznego w dużym pokoju, albowiem w tym zakresie jego żądanie nie zostało udowodnione. Podobnie powód nie udowodnił żądania o zapłatę odsetek od rachunków płaconych przez pozwaną po terminie.

Jako niezasadne Sąd uznał również żądanie zapłaty kosztów usunięcia tapety przyklejonej na klej vikol, usunięcia dwóch warstw farby olejnej, skucia tynku ze ścian komina, usunięcia farby ze ścian kuchni, sufitu oraz łazienki. Po pierwsze pozwani mieli obowiązek bieżącej konserwacji ścian, ich malowania, co też czynili, a po drugie, fakt że powodowi nie podobały się kolory nie może skutkować obciążeniem pozwanych obowiązkiem zwrotu powyższych kosztów. Nadto powód nie udowodnił, że wykwity na ścianie spowodowane były nienależytą eksploatacją pieca i paleniem niewłaściwymi materiałami. Oprócz tego Sąd nie uwzględnił żądania o zapłatę 3.157 zł tytułem kosztów wymiany glazury i paneli sufitowych w kuchni oraz glazury w łazience, albowiem - odnośnie paneli sufitowych – nie było możliwe stwierdzenie, czy stan paneli przekracza ich normalne zużycie z uwagi na brak specyfikacji dotyczącej ich właściwości, zaś odnośnie glazury, powód nie udowodnił, aby do momentu jego wyprowadzki płytki były całe, a zaistniałe pęknięcia powstały dopiero później. Niezasadne było także roszczenie położenia nowej glazury w łazience, albowiem jej skucie przez pozwanych było spowodowane chęcią usunięcia awarii, wobec tego powód nie może obciążać ich obowiązkiem poniesienia kosztów położenia nowych płytek, gdyż takie roszczenie stanowi nadużycie prawa podmiotowego (art. 5 k.c.). Na uwzględnienie nie zasługiwało także żądanie zapłaty kosztów wymiany drzwi do dużego pokoju, albowiem z akt sprawy IV K 888/02 wynika, że drzwi te zostały zniszczone w trakcie kłótni małżonków, gdy powód jeszcze zamieszkiwał w przedmiotowej nieruchomości.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził do pozwanej K. J. (2) na rzecz powoda łącznie kwotę 4.983,39 zł a od pozwanego S. J. – łącznie kwotę 3.076,50 zł. W pozostałym zakresie powództwo jako niezasadne Sąd oddalił.

Odsetki ustawowe Sąd zasądził od dnia 10 lipca 2012 r., kiedy to pełnomocnikowi pozwanych doręczono odpis pisma ostatecznie precyzującego roszczenie powoda.

Następnie Sąd postanowił o przyznaniu wynagrodzenia pełnomocnikom stron świadczącym im pomoc prawną z urzędu oraz na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał ściągnąć z zasądzonego na rzecz powoda roszczenia kwoty po 2.000 zł kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Z pierwotnego roszczenia 64.000 zł odszkodowania, 18.000 zł i 5.000 zł wynagrodzenia za bezumowne korzystanie Sąd ostatecznie zasądził łącznie 8.059,90 zł, czyli zatem około 10 %. Zasadne jest wobec tego choć częściowe zrekompensowanie poniesionych przez Skarb Państwa wydatków z zasądzonego na rzecz powoda roszczenia.

Apelację od wyroku złożyli pozwani zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie oraz art. 233 k.p.c. przez niewłaściwą ocenę dowodów i w konsekwencji częściowe uznanie powództwa. Wskazując na powyższe pozwani wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku w punktach 1 i 3 poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W toku sprawy pełnomocnik pozwanych wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów pomocy prawnej za postępowanie odwoławcze.

Pełnomocnik powoda na rozprawie apelacyjnej z dnia 25 marca 2015 r. wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej za drugą instancję, które nie zostały ani w części ani w całości uiszczone.

Zażalenie na orzeczenie zawarte w punkcie VII postanowienia złożył powód zarzucając naruszenie art. 102 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie. W uzasadnieniu powód podał, że jego sytuacja majątkowa od czasu zwolnienia go od kosztów sądowych nie uległa zmianie. Podał, że otrzymuje rentę w wysokości 529 zł miesięcznie i korzysta z pomocy siostry, a stan przedmiotowego lokalu nie pozwala na zamieszkanie w nim. Wskazując na powyższe powód wniósł o uchylenie punktu VII postanowienia i nieobciążanie powoda nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

Pozwani na rozprawie apelacyjnej wnieśli o oddalenie zażalenia powoda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanych jest częściowo zasadna, natomiast zażalenie w całości okazało się uzasadnione.

Sąd Rejonowy dokonał w sprawie prawidłowych ustaleń faktycznych z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, które Sąd odwoławczy w całości akceptuje i przyjmuje za podstawę także własnego orzeczenia. Jednakże nie wszystkie wnioski prawne wyciągnięte z tych ustaleń okazały się trafne.

Przechodząc w pierwszej kolejności do argumentacji zawartej w wywiedzionej w sprawie apelacji, nie sposób odmówić racji pozwanym, gdy zarzucają Sądowi pierwszej instancji nieuprawnione częściowe uwzględnienie powództwa K. J. (1) wobec syna S. J.. Zgodzić się należy ze stwierdzeniem, że roszczenie skierowane wobec tego pozwanego nie ma podstawy prawnej jak i pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Przede wszystkim zauważyć należy, że w chwili wyprowadzki powoda z przedmiotowego mieszkania, która miała miejsce w 2002 r., pozwany S. J. miał zaledwie 12 lat. Obecne domaganie się od syna, który pozostał w lokalu powoda zaspokajającym wówczas potrzeby mieszkaniowe rodziny, jakiejkolwiek kwoty z uwagi na zastane w nim po latach zniszczenia, nie znajduje zatem uzasadnienia.

Pozwany S. J., w momencie, gdy powód opuścił swój lokal był małoletni. Nie miał zdolności do czynności prawnych, nie mógł zatem podejmował żadnych decyzji względem swojego miejsca pobytu. Skoro zamieszkiwał z matką, od niej zależało gdzie będzie mieszkać, on nie miał na to wpływu, miał bowiem 12 lat. Pozwany wyprowadził się ze spornego lokalu wkrótce po ukończeniu pełnoletności.

Ponadto odkreślenia wymaga okoliczność, że na powodzie ciążył wówczas obowiązek alimentacyjny względem S. J. zgodnie z treścią art. 133 § 1 k.r.o., który obejmował także zapewnienie mu właściwych warunków mieszkaniowych z dostępem do wszystkich mediów i urządzeń. Powód wobec tego nie może skutecznie żądać od niego zwrotu części kosztów związanych ze zużyciem tych urządzeń, a także kwoty odpowiadającej wysokości nieuregulowanych rachunków. Syn powoda z pewnością nie był wtedy w stanie utrzymać się samodzielnie, a obecnie jest na początku okresu dorosłości, w którym to przeważnie dzieci nadal mogą liczyć na pomoc swoich rodziców. Wchodzenie w ten okres z długami wobec rodzica związanymi z faktem zamieszkiwania w jego lokalu w czasie kiedy to na tym rodzicu ciążył obowiązek alimentacyjny względem dziecka, nie może być akceptowane z punktu widzenia właściwych przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oraz zasad moralnych powszechnie uznawanych w społeczeństwie. Wobec tego podzielić należy stanowisko, że w okolicznościach tej konkretnej sprawy, występując przeciwko synowi, powód czyni użytek ze swojego prawa podmiotowego sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Tym samym jego roszczenie względem S. J. powinno zostać w całości oddalone, czego nie uczynił Sąd pierwszej instancji.

W pozostałym zakresie apelacja pozwanych, oparta na zarzucie naruszenia przepisu prawa procesowego w postaci art. 233 § 1 k.p.c., nie była uzasadniona. W ugruntowanym orzecznictwie wskazuje się, że skuteczne postawienie zarzutu przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów wymaga wykazania za pomocą argumentów jurydycznych, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o odmiennej ocenie dowodów niż ocena sądu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23.01.2013 r., VI ACa 1036/12, LEX nr 1299016, wyrok Sądu Apelacyjny w Łodzi z dnia 25.09.2013 r., I ACa 442/13, LEX nr 1383494). Tymczasem w złożonej apelacji pozwani nie przedstawili żadnych argumentów jurydycznych, które pozwoliłyby je przeciwstawić ustaleniom dokonanym przez Sąd pierwszej instancji, prowadząc jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z tymi ustaleniami. Tak sformułowany zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie mógł przynieść oczekiwanego skutku.

Wbrew stanowisku skarżących, Sąd pierwszej instancji z zebranego materiału dowodowego, który został poddany wszechstronnej ocenie, wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Taka ocena dowodów nie narusza zasady przewidzianej w art. 233 k.p.c., choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29.09.2005 r., II PK 34/05, LEX nr 829115). Prawidłowo Sąd Rejonowy ustalił, że pozwana K. J. (2) do chwili uprawomocnienia się wyroku rozwodowego zajmowała lokal wraz z synem na zasadzie użyczenia. Po tym czasie – z racji ustania powyższego stosunku prawnego – była ona zobowiązana do uiszczania opłat za używanie lokalu, a także do ponoszenia zwykłych kosztów jego utrzymania, jakie są konieczne dla zachowania rzeczy w stanie niepogorszonym. Ze względu na charakter sprawy nie ulega wątpliwości, że kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia miały opinie biegłych sporządzone w sprawie, na podstawie których Sąd Rejonowy wyciągnął trafne wnioski co do poszczególnych żądań powoda szczegółowo wskazując, które są uzasadnione, a które nie i z jakiego powodu. Pozwani natomiast nie podali w apelacji okoliczności, które wskazywałyby na to, że K. J. (2) nie powinna ponosić odpowiedzialności za stwierdzone zniszczenia i ponadprzeciętne zużycie urządzeń. Nie wykazali bowiem, aby uszkodzenia te wynikały z przyczyn leżących po stronie powoda, czy też aby skutkowały one zwykłym zużyciem rzeczy z uwagi na upływ czasu. Skoro pozwana nie utrzymała lokalu po wyprowadzce powoda w stanie niepogorszonym, do czego była zobowiązana, jej odpowiedzialność jest uzasadniona.

Przechodząc do rozpoznania zażalenia powoda Sąd Okręgowy stwierdza, podzielając argumentację w nim przedstawioną, że w sprawie wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek pozwalający na odstąpienie od obciążenia powoda kosztami sądowymi, które miały zostać pobrane na rzecz Skarbu Państwa z zasądzonego od pozwanej K. J. (2) świadczenia (art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – t.j. Dz. U. 2014 r., poz. 1025 ze zm.). Sąd pierwszej instancji przy ocenie możliwości pobrania kwoty 2.000 zł, która stanowi prawie połowę przyznanej od pozwanej kwoty, nie uwzględnił faktu, iż powód znajduje się w trudnej sytuacji majątkowej, a okoliczność ta, według ugruntowanego orzecznictwa, przesądza o możliwości zastosowania powyższego przepisu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 08.05.2014 r., I ACa 1217/13, LEX nr 1469304; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 04.07.2013 r., I ACa 484/13, LEX nr 1356641). Z racji zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa wobec pozwanego S. J. w całości, nie ma podstaw do pobierania jakiejkolwiek kwoty z zasądzonego świadczenia przeciwko temu pozwanemu tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie III oddalił powództwo w stosunku do pozwanego S. J. oraz uchylił punkt VII orzeczenia, oddalając apelację w pozostałej części na mocy art. 385 k.p.c. z racji jej niezasadności (punkt I i II).

Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. § 6 pkt. 4 w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity – Dz. U. 2013 r., poz. 461) Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy na rzecz adwokat B. L. oraz na rzecz adwokat J. K. kwoty po 738 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronom z urzędu w postępowaniu apelacyjnym (punkt III i IV).