Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2015 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa B. G.

przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Zakładu Karnego w (...)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie

z dnia 12 grudnia 2013 r., sygn. akt I C 353/12,

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa-Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 861/14

UZASADNIENIE

Powód domagał się zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa – Dyrektora Zakładu Karnego w (...) zadośćuczynienia w kwocie 100 000 zł.

Na uzasadnienie swojego żądania podał, że w dniu 24 października 2012 roku złożył prośbę do Dyrektora Zakładu Karnego w (...) o wydanie mu sprzętu RTV i płyt CD celem przygotowania się do rozpraw. Powód ma w toku 74 sprawy, a większość zapisów audio – video oraz dowodów w postaci zapisów z monitoringu w tych sprawach znajduje się na nośnikach w postaci nagrań otrzymanych z sądów. Pomimo wyjaśnienia w jakim celu chce uzyskać taki sprzęt powód nie otrzymał go, skutkiem czego powód nie mógł przygotować się do rozpraw, złożyć wniosków dowodowych, złożyć wniosków o sprostowanie protokołów z rozpraw, czy uzupełnić skargi do Międzynarodowego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu. Według twierdzeń pozwu, pozwany "mści się" na powodzie, gdyż wie, że swoim działaniem uniemożliwił mu przygotowanie do spraw z udziałem Premiera RP, będącego zwierzchnikiem funkcjonariuszy Służby Więziennej.

Według powoda żądane zadośćuczynienie ma zrekompensować mu doznaną krzywdę, polegającą na pozbawieniu go prawa do obrony w procesach karnych i cywilnych, a pozwany ma obowiązek stania na straży porządku prawnego, w szczególności również zagwarantować więźniom prawo do obrony.

Pozwany Skarb Państwa wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu, zarzucając, że powód nie wskazał konkretnie jakich spraw dotyczy jego powództwo i do jakich konkretnie spraw nie mógł się przygotować. Ponadto powód nie podjął nawet próby uprawdopodobnienia, że jego dobra osobiste zostały naruszone. Pozwany podkreślił, że powód w Zakładzie Karnym w (...) przebywał w okresie od dnia 24 października 2012 roku do 30 października 2012 roku, a zatem jedynie przez 6 dni. W dniu 24 października 2012 roku powód złożył do Dyrektora Zakładu Karnego w (...) dwie prośby o wyrażenie zgody na użytkowanie w celi mieszkalnej płyt DVD w ilości 90 sztuk, znajdujących się w magazynie jednostki oraz o przyjęcie do jednostki kolejnego telewizora wraz z kablem antenowym. Prośby te, zgodnie z art 110a § 1 kkw zostały rozpatrzone odmownie. Uprawnienie do posiadania w celi sprzętu audiowizualnego, komputerowego oraz innych przedmiotów należy do fakultatywnego, a nie obligatoryjnego katalogu praw przysługujących osobom pozbawionym wolności. Innych próśb w okresie swojego pobytu w pozwanej jednostce penitencjarnej powód nie składał.

Zdaniem pozwanego, zgodnie z art 110a § 1 kkw osadzony mógł posiadać w celi mieszkalnej pisma związane z toczącymi się postępowaniami, których był uczestnikiem. Poza tym powód mógł korzystać w procesach z profesjonalnego pełnomocnika z urzędu, który większość z czynności procesowych mógł realizować w jego imieniu. Pozwany podkreślił również, że wyroki i postanowienia sądów są wydawane w formie papierowej, a zatem powód miał możliwość składania zażaleń, apelacji i dokonywania innych czynności procesowych. Pozwany podkreślił też, że Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 lutego 2012 roku, sygn. akt IV CSK 276/11 wyraził pogląd, że sąd cywilny w procesie o naruszenie dóbr osobistych skazanego nie jest władny oceniać, czy funkcjonariusz służby więziennej odmawiając przyznania skazanemu określonego uprawnienia działał zgodnie z prawem czy bezprawnie, jak również czy zastosowane wobec skazanego kary dyscyplinarne były uzasadnione i zgodne z prawem czy bezprawne. Do oceny tej uprawniony jest jedynie sędzia penitencjarny lub sąd penitencjarny w sytuacji odwołania się skazanego od takich decyzji lub podjęcia działania z urzędu. Dopuszczenie badania tych kwestii przez sąd cywilny w sprawie o naruszenie dóbr osobistych skazanego oznaczałoby nie tylko dopuszczenie dwutorowości postępowania sądowego w zakresie nadzoru nad wykonywaniem kary pozbawienia wolności, lecz także prowadziłoby w konsekwencji do faktycznego pozbawienia znaczenia przyjętego przez ustawodawcę trybu postępowania i oddziaływania sędziego i sądu penitencjarnego na skazanego w zakładzie karnym.

Tym samym, zdaniem pozwanego, wszystkie dokonane wobec powoda czynności były zgodne z prawem. Pozwany podniósł także, że pomimo istnienia domniemania bezprawności naruszenia dobra osobistego, które niewątpliwie korzystnie wpływa na sytuację powoda w zakresie rozkładu ciężaru dowodu, to jednak ciężar wykazania, że nastąpiło naruszenie dobra osobistego spoczywa na powodzie. To osoba żądająca ochrony dóbr winna precyzyjnie określić naruszone dobra oraz udowodnić, że do ich naruszenia doszło. Wówczas ciężar wykazania działania zgodnego z prawem spoczywa na pozwanym. Powód nie podjął nawet próby uprawdopodobnienia, czy w ogóle jego dobra osobiste zostały naruszone. Zdaniem pozwanego powód nie wykazał również faktu doznania krzywdy i jej związku przyczynowego z działaniem pozwanego.

Pismem procesowym z dnia 4 lutego 2013 roku powód wskazał, że w toku ma 47 spraw sądowych. Sprzęt RTV, zgodnie z jego twierdzeniami był mu niezbędny do przygotowania się do obrony w sprawach: Sądu Okręgowego w Ś., sygn. akt II Ca 476/12, Sądu Rejonowego w K., sygn. akt II K 274/11, Sądu Rejonowego w G., sygn. akt II K 531/09, Sądu Rejonowego W. w W., sygn. akt V K 629/03 i II K 183/08, Sądu Rejonowego w N., sygn. akt II K 924/11, Sądu Rejonowego w B., sygn. akt II K 834/11, Sądu Rejonowego w N., sygn. akt II K 1316/09, Sądu Okręgowego w P., sygn. akt XIV C 1137/11, Sądu Okręgowego w J., sygn. akt II Ca 476/12, Sądu Rejonowego w W., sygn. akt II K 772/12. Wskazał, że jako skazany, mający sprawy w toku nie może wozić ze sobą akt w formie papierowej, gdyż wszystkie dokumenty niezbędne mu do obrony miałyby około 100 000 kart. Archiwizacja na płytach CD pozwala na umieszczenie na jednej płycie 3 000 kart. Wskazał też, że dowodem w jego sprawach są zapisy monitoringu, video oraz dane z instytucji, w tym protokoły audio z posiedzeń Sejmu. Powód posiada kopie otrzymane z sądów, biblioteki sejmowej tych dowodów, aby mógł spokojnie je przeanalizować, składać wnioski dowodowe. Powód podniósł również, że ma prawo do nauki, samorozwoju. Pisze książki, a decyzja pozwanego pozbawiła go dostępu do materiałów otrzymanych na płytach DVD/CD w postaci plików filmowych, materiałów naukowych z IPN, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, (...) Związku (...). Powód wskazał również, że w zajmowanej przez niego celi nie było radia ani czajnika, a w godzinach nocnych, pomimo ujemnej temperatury zakręcano kaloryfery. Zdaniem powoda uniemożliwienie mu przygotowania się do spraw sądowych miało charakter intencjonalny, wynikający z tego, że wiele z jego spraw toczy się z udziałem aktualnego Premiera RP – D. T.. Podkreślił, że w latach 2000 – 2006 był doradcą wicepremiera, Marszałka Sejmu A. L.. Powód twierdził też, że z uwagi na zaistniałą sytuację został pobity przez funkcjonariuszy Służby Więziennej. Uniemożliwiano mu także wykonywanie praktyk religijnych i był szykanowany z powodu swojej wiary. Ograniczano mu również kontakt telefoniczny z adwokatami.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Częstochowie oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 120 zł tytułem kosztów procesu.

Swoje rozstrzygnięcie następująco uzasadnił.

Powód w okresie od dnia 24 października 2012 roku do 30 października 2012 roku przebywał w Zakładzie Karnym w (...).

W dniu 24 października 2012 roku powód złożył do Dyrektora Zakładu Karnego w (...) dwie prośby o wyrażenie zgody na użytkowanie w celi mieszkalnej płyt DVD w ilości 90 sztuk, znajdujących się w magazynie jednostki oraz o przyjęcie do jednostki kolejnego telewizora wraz z kablem antenowym. Wskazane prośby, w oparciu o treść art 110a § 1 kkw zostały rozpatrzone odmownie.

Powód, będąc osobą osadzoną w jednostkach penitencjarnych uczestniczył w licznych postępowaniach sądowych w sprawach karnych i cywilnych. Jego obrońcy i pełnomocnicy przesyłali mu fotokopie kart zawartych w aktach spraw toczących się z jego udziałem w formie elektronicznej – na nośnikach w postaci płyt CD i DVD. Podobnie powód otrzymywał na nośnikach elektronicznych odpisy protokołów sporządzanych w sprawach cywilnych, a także utrwalony w takiej formie materiał dowodowy. Odmowa wydania zgody powodowi na korzystanie z odtwarzacza DVD i telewizora oraz zgody na posiadanie w celi płyt CD i DVD uniemożliwiła mu przeglądanie zawartości przedmiotowych płyt.

Wskazał Sąd Okręgowy, że wymienione okoliczności faktyczne były bezsporne, a spór sprowadzał się w pierwszej kolejności do ustalenia, czy w wyniku działania pozwanego doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, a w dalszej kolejności do oceny bezprawności tego działania.

Wskazując na uregulowania zawarte w art. 23 kc, art 24 kc, art. 448 kc i 445 § 3 kc podał, że na powodzie, z mocy art 6 kc, ciążył obowiązek wykazania w pierwszej kolejności samego faktu naruszenia przez pozwanego dóbr osobistych powoda oraz związku przyczynowego pomiędzy tym naruszeniem, a doznaną przez powoda krzywdą.

W ocenie Sądu Okręgowego powód obowiązkowi powyższemu nie podołał i nie wykazał, aby ze strony pozwanego doszło do naruszenia jego dóbr osobistych. Powód naruszenia jego dóbr osobistych upatrywał przede wszystkim w fakcie odmowy wydania mu zgody na korzystanie z płyt CD i DVD zawierających w formie elektronicznej dokumenty związane z toczącymi się z jego udziałem sprawami sądowymi oraz odmowie udostępnienia sprzętu umożliwiającego ich odtwarzanie, a także w warunkach panujących w celach w Zakładzie Karnym w (...), rzekomym bezprawnym działaniu funkcjonariuszy Służby Więziennej, którzy mieli dopuścić się jego pobicia, uniemożliwianiu mu odbywania praktyk religijnych oraz szykanowaniu na tle wyznaniowym.

Powód nie przedstawił żadnego materiału dowodowego, z którego wynikałoby, aby w czasie pobytu w Zakładzie Karnym w (...) doszło do jego pobicia, czy też na okoliczność panujących w tej jednostce penitencjarnej warunków bytowych w celach, w których przebywał, w szczególności, aby ich wyposażenie nie odpowiadało przepisom prawa, lub aby panowała w nich zbyt niska temperatura. Twierdzenia powoda w tym zakresie nie znalazły żadnego poparcia w przedstawionym przez niego materiale dowodowym. Sam powód w toku przesłuchania nie wskazywał na powyższe okoliczności, w związku z czym stwierdził Sąd, że powód nie wykazał, stosownie do ciążącego na nim „rozkładu ciężaru dowodu”, aby w ogóle doszło wobec niego do naruszenia jego nietykalności cielesnej, czy też pobicia. Powód nie wykazał także, aby w zajmowanych przez niego celach warunki lub wyposażenie były nieodpowiednie, lub aby uniemożliwiano mu praktyki religijne, lub aby był szykanowany z powodu swojego wyznania.

Wskazał Sąd, że bezspornym było, że Dyrektor Zakładu Karnego w (...) odmówił powodowi zgody na posiadanie w celi elektronicznych nośników danych zawierających dokumenty związane z toczącymi się z jego udziałem postępowaniami sądowymi oraz odmówił mu udostępnienia sprzętu umożliwiającego ich odtwarzanie.

Zdaniem Sądu Okręgowego powyższe działanie nie skutkowało naruszeniem dóbr osobistych powoda. O ile zawarty w art. 23 kc katalog dóbr osobistych ma charakter otwarty, a wskazane w nim dobra osobiste mają charakter jedynie przykładowy, to – według Sądu – nie sposób przyjąć, aby dostęp do dokumentów związanych z postępowaniem sądowym, czy też sprzętu umożliwiającego odtwarzanie zawartości nośników elektronicznych, zawierających dokumenty sądowe, stanowił sam w sobie dobro osobiste powoda.

W ocenie Sądu I instancji prawo osoby osadzonej do korzystania z dokumentów sądowych, związanych z toczącymi się z jej udziałem sprawami i przysługuje powodowi z mocy prawa, nie należy do kategorii dóbr osobistych. Powód nie wskazał, jakie to jego dobra osobiste miały zostać naruszone w wyniku odmowy przyznania mu prawa posiadania tych nośników danych i udostępnienia sprzętu umożliwiającego odtwarzanie ich zawartości w okresie jego sześciodniowego pobytu w pozwanej jednostce organizacyjnej Skarbu Państwa.

Powód nie wskazał również, jakie konkretne czynności procesowe w toczących się z jego udziałem sprawach nie mogły zostać przez niego terminowo podjęte na skutek działań pozwanego, a tym samym nie wykazał w żaden sposób realnie doznanej w tym zakresie szkody.

W sytuacji gdy powód nie wykazał istnienia podstawowej przesłanki odpowiedzialności pozwanego, gdyż nie wykazał, aby na skutek działania pozwanego doszło do naruszenia jego dóbr osobistych, Sąd Okręgowy oddalił powództwo.

Ponadto, według Sądu, pozwany należycie wykazał istnienie w niniejszej sprawie negatywnej przesłanki swojej odpowiedzialności w postaci braku bezprawności jego działania. Powołał się przy tym na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2012 roku, w sprawie IV CSK 276/11, zgodnie z którym sąd cywilny w procesie o naruszenie dóbr osobistych skazanego nie jest władny oceniać, czy funkcjonariusz służby więziennej odmawiając przyznania skazanemu określonego uprawnienia działał zgodnie z prawem czy bezprawnie.

Z tej też przyczyny wskazał Sąd Okręgowy, że nie był kompetentny do oceny zgodności z prawem działań pozwanego, które korzystają z domniemania zgodności z prawem. Wyłącznie właściwymi do oceny powyższej kwestii organami są sędzia penitencjarny i sąd penitencjarny, a brak stwierdzenia bezprawności wydanych przez Dyrektora pozwanej statio fisci Skarbu Państwa decyzji przez te organy skutkował niemożnością przyjęcia, jakoby działanie pozwanego miało charakter bezprawny.

Jako podstawę swego rozstrzygnięcia podał Sąd art 24 § 1 kc a contrario, a o kosztach postępowania art 98 § 1 kpc w zw. z art 109 § 2 kpc.

Wyrok ten zaskarżył powód, który zarzucił w apelacji obrazę przepisów artykułu 23 i 24 K.C „poprzez niewłaściwą interpretację czynów i zgodności ich z tymi artykułami, które miały wpływ na orzecznictwo oraz błędną interpretację orzeczeń SN w temacie właściwości osądu sprawy, które także miało wpływ na orzecznictwo”.

W oparciu o tak sformułowany zarzut powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi Okręgowemu albo zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 100 000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych trafnie przyjmując, że wszystkie, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktyczne są bezsporne, a sprowadzają się do ustalenia, że Dyrektor Zakładu Karnego w (...) nie zezwolił powodowi na korzystanie ze sprzętu audiowizualnego, który to sprzęt miał służyć powodowi do odtworzenia płyt CD i DVD z przebiegu rozpraw, w sprawach, w których powód występuje.

Wbrew stanowisku skarżącego, prezentowanym w apelacji, z zebranego w sprawie materiału nie wynika, że powód wykazał by zostały naruszone przez pozwanego jakiekolwiek dobra osobiste, i to zarówno co do „uniemożliwienia korzystania z prawa do obrony” jak również co do warunków odbywania kary. W szczególności trafnie zauważa Sąd I instancji, że powód nie przedstawił żadnego materiału dowodowego, z którego wynikałoby, aby w czasie pobytu w Zakładzie Karnym w (...) doszło do jego pobicia, czy też na okoliczność panujących w tej jednostce penitencjarnej warunków bytowych w celach, w których przebywał, w szczególności, aby ich wyposażenie nie odpowiadało przepisom prawa, lub aby panowała w nich zbyt niska temperatura. Trafnym jest też stanowisko Sądu Okręgowego, że twierdzenia powoda w tym zakresie nie znalazły żadnego poparcia w przedstawionym przez niego materiale dowodowym. Prawidłowo zauważa też Sąd, że sam powód w toku przesłuchania nie wskazywał na takie okoliczności, w związku z czym należycie przyjął Sąd I instancji, że powód nie wykazał, stosownie do ciążącego na nim „rozkładu ciężaru dowodu”, aby w ogóle doszło wobec niego do naruszenia jego nietykalności cielesnej, czy też pobicia. Powód nie wykazał także, aby w zajmowanych przez niego celach warunki lub wyposażenie były nieodpowiednie, lub aby uniemożliwiano mu praktyki religijne, lub aby był szykanowany z powodu swojego wyznania

Podkreślić w związku z tym należy, że w sprawie, w której powód dochodzi ochrony dóbr osobistych, sąd ocenia w pierwszej kolejności, czy doszło do naruszenia określonych dóbr osobistych powoda. Powód zatem powinien wskazać, jakie jego dobro osobiste zostało naruszone, a ocenie sądu podlega, czy dobro to jest dobrem osobistym w rozumieniu art. 23 k.c. oraz czy rzeczywiście zostało naruszone przez określone działanie lub zaniechanie pozwanego. Dopiero w razie ustalenia, że do takiego naruszenia doszło, należy ustalić czy działanie pozwanego było bezprawne, a w szczególności czy pozwany obalił domniemanie bezprawności jego działania.

Niewątpliwym też jest, że katalog dóbr osobistych zawarty w art. 23 k.c. jest otwarty, a zatem nie tylko dobra w nim wymienione podlegają ochronie, lecz także wszystkie inne wskazane w ustawach szczególnych oraz wynikające z praw człowieka i obywatela określonych w Konstytucji i innych aktach prawnych.

Nawet jeżeliby zgodzić się ze skarżącym, że prawo do obrony w postępowaniu sądowym jest rodzajem dobra osobistego, to jednak trafnie przyjął Sąd Okręgowy, że powód nie wykazał by wskutek odmowy przez Dyrektora Zakładu Karnego w (...) udostępnienia sprzętu umożliwiającego odtwarzanie płyt CD oraz DVD doszło do naruszenia takiego dobra. W szczególności powód nie wskazał, w której ,bądź których to sprawach toczących się z jego udziałem, pozwany uniemożliwił mu realizację tej gwarancji procesowej, jaką jest zawarte w art. 42 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej prawo do obrony w procesie karnym.

Prawo to, które wynika także z traktatów międzynarodowych, i znajduje swój wyraz w fundamentalnej zasadzie procesu karnego zawartej w art. 6 k.p.k., obejmuje zarówno prawo do osobistej obecności w trakcie przeprowadzanych czynności procesowych, w tym zwłaszcza do obecności w trakcie rozprawy, jak i prawo do korzystania z pomocy obrońcy i to zarówno w toku postępowania przed sądem pierwszej instancji jak i w trakcie rozprawy odwoławczej.

Już zatem z powołanych przyczyn rozstrzygnięcie Sądu I instancji należy uznać za prawidłowe.

Aprobować też należy stanowisko Sądu I instancji, że nie był kompetentny do oceny zgodności z prawem działań Dyrektora Zakładu Karnego w (...), które korzystają z domniemania zgodności z prawem.

Sąd Apelacyjny, podobnie jak Sąd Okręgowy, podziela w tym zakresie stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 22 lutego 2012r, IV CSK 276/11, zgodnie z którym w sprawie o naruszenie dóbr osobistych skazanego sąd nie może oceniać, czy dyrektor zakładu karnego, odmawiając skazanemu przysługujących mu uprawnień, działał w sposób bezprawny (OSNC 2012/9/107) oraz, że wyłącznie właściwymi do oceny powyższej kwestii organami są sędzia penitencjarny i sąd penitencjarny.

Stosownie do unormowania zawartego w art. 24 k.c. ochrona dóbr osobistych przysługuje jedynie przed ich bezprawnym zagrożeniem lub naruszeniem. Przepis ten ustanawia domniemanie bezprawności, co oznacza przerzucenie na pozwanego ciężaru wykazania, że naruszenie dobra osobistego tej cechy nie miało. Bezprawnym jest zachowanie sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego, ocena zaś braku bezprawności dokonywana jest według kryteriów obiektywnych. W takim stanie rzeczy gdy Dyrektor Zakładu Karnego w (...) nie zezwolił powodowi na korzystanie ze sprzętu audiowizualnego, a powód nie odwołał się od tej decyzji w trybie określonym w Kodeksie karnym wykonawczym, to – jak wywodzi Sąd Najwyższy w uzasadnieniu cytowanego orzeczenia – w sprawie o naruszenie dóbr osobistych wytoczonej z powodu pozbawienia go takiej możliwości należy przyjąć brak bezprawności działania pozwanego, chyba że niewniesienie odwołania przez skazanego wynikało z uzasadnionej obawy przed represjami. W rozpoznawanej sprawie powód nie wykazał, że odwołał się od decyzji dyrektora pozbawiającej go możliwości posiadania w celi sprzętu audiowizualnego i nie ma podstaw do przyjęcia, że wynikało to z obawy przez represjami, zatem należy uznać, iż wydanie tej decyzji było zgodne z art. 110a §2 k.k.w., a więc działanie pozwanego nie było bezprawne.

Oceny tej, co do niewykazania przez powoda naruszenia przez pozwanego jego dóbr osobistych jak i braku bezprawności działania pozwanego, nie mogą podważyć zawarte w apelacji wywody, które sprowadzają się do przytaczania treści różnych aktów prawnych oraz ich wykładni prezentowanej przez powoda.

Trafnie więc wywodzi strona pozwana w odpowiedzi na apelację, że zarzuty powoda są ogólnikowe.

Z powołanych przyczyn apelację powoda i zawarte w niej wywody należało uznać za nieskuteczną polemikę z prawidłową argumentacją zawartą w uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego.

Z tych też przyczyn apelacja okazała się bezzasadna wskutek czego na podstawie art. 385 kpc ulegała oddaleniu, a powód jako przegrywający sprawę w postępowaniu apelacyjnym obowiązany jest zwrócić Skarbowi Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa koszty postępowania apelacyjnego (art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 99 kpc).