Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Marzena Foltyn-Banaszczyk

Protokolant stażysta Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku A. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania A. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 22 lipca 2014 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy A. B. prawo do emerytury od dnia (...) 2014 roku.

Sygn. akt VU 6071/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 lipca 2014 roku w sprawie (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił A. B. mu prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca nie przedłożył nowych dowodów w odniesieniu do decyzji z dnia (...) 2014 roku, gdzie odmówiono mu prawa do emerytury z uwag na brak udowodnienia stażu 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 24 lipca 2014 roku A. B. wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury, podając iż dokumenty uzasadniające zaliczenie mu do okresu stażu pracy w warunkach szczególnych znajdują się w T..

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Na rozprawie strony podtrzymały stanowiska w sprawie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca A. B., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 30 maja 2014 roku wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych)

Wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się okresem ubezpieczenia w wymiarze 24 lata, 6 miesięcy i 15 dni okresów składkowych oraz 1 rok, 1 miesiąc, 24 dni okresów nieskładkowych, tj. łącznie 26 lat, 4 miesiące i 7 dni, w tym staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 14 lat, 10 miesięcy i 5 dni.

Do stażu pracy w szczególnych warunkach organ rentowy zaliczył okres zatrudnienia w warunkach szczególnych w (...) – Usługowej Spółdzielni Pracy w R. w okresie od dnia 4 października 1977 roku do dnia 31 sierpnia 1992 roku z wyłączeniem okresu zasiłku chorobowego od dnia 25 marca 1992 roku do dnia 17 kwietnia 1992 roku ( art. 32ust. 1 a pkt 1 ustawy) na stanowisku lastrykarz – prace kamieniarskie – szlifierz lastrykarz (wykaz A, dział V, poz. 10).

Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy okresu zatrudnienia jako pracy w warunkach szczególnych od dnia 12 lipca 1977 roku do dnia 31 sierpnia 1977 roku w Kombinacie Budowlanym w C. ona podstawie świadectwa pracy w warunkach szczególnych wystawionego przez Archiwum, z dokumentów nie wynika że wnioskodawca wykonywał pracę montaż konstrukcji stalowej na wysokości.

(dowód: decyzja- k.17 akt emerytalnych; odpowiedź na odwołanie k. 3-5).

A. B. w okresie od dnia 1 września 1970 roku do dnia 31 maja 1976 roku był zatrudniony w (...) S.A. (...) w C. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku posadzkarz.

Przedsiębiorstwo zajmowało się budownictwem przemysłowym. Budowało duże obiekty przemysłowe użytku publicznego np. hale. Pracownicy byli podzieleni na wyspecjalizowane brygady. Wnioskodawca pracował w brygadzie wykończeniowej.

W trakcie zatrudnienia wnioskodawca wykonywał posadzki lastryko. Z gór był przywożony grys, który wnioskodawca łączył ręcznie z wodą i cementem. Tak powstałe lastryko było mieszane i następnie kielnią rozkładał na wcześniej wylaną posadzkę betonową na grubość 2,5 cm. Po 2-3 dniach należało zeszlifować lastryko. Po pierwszym wstępnym zeszlifowaniu należało zatrzeć lastryko, a po około 5 dniach następowało kolejne zeszlifowanie. Wnioskodawca szlifował lastryko szlifierką na prąd.

Wnioskodawca układał lastryko na podłogach, na ścianach, na schodach.

W tym czasie wnioskodawca nie wykonywał innych prac, nie wykonywał prac kamieniarskich, nie ciął kamienia. Warstwę betonową wylewali betoniarze, wnioskodawca nie pracował jako betoniarz i nie wylewał warstw betonowych.

(dowód: zeznania A. B. k. 17-17 v w związku z k. 35; zeznania M. G. k. 34 – 35; zeznania H. K. k.35; angaże k.4, k. 6, k. 7, k. 8, k. 10, k. 11 akt osobowych; karta obiegowa k. 16 akt osobowych; zaświadczenie kwalifikacyjne k. 5 akt osobowych; świadectwo pracy k. 17 akt osobowych)

W okresie od dnia 1 czerwca 1976 roku do dnia 31 sierpnia 1977 roku wnioskodawca był zatrudniony w Kombinacie Budowlanym w C. na podstawie umowy o pracę początkowo na stanowisku posadzkarz.

Jako posadzkarz wnioskodawca układał lastryko. Nie wykonywał prac betoniarskich ani kamieniarskich. Po ułożeniu lastryko szlifował je.

W czerwcu 1977 roku wnioskodawca ukończył kurs montażystów.

Od dnia 12 lipca 1977 roku do dnia 31 sierpnia 1977 roku (0, 1 miesiąc 19 dni) wnioskodawca pracował na stanowisku montażysta konstrukcji żelbetowych.

W okresie, gdy wnioskodawca był zatrudniony jako montażysta montował konstrukcje żelbetowe na wysokości. Przedsiębiorstwo budowało bloki z wielkiej płyty. Na budowę przyjeżdżały gotowe elementy (prefabrykaty). Był dźwig - (...), który podawał płyty na dany poziom, zaś wnioskodawca z innymi pracownikami ustawiali płyty w pionie na wysokości. Wnioskodawca pracował przy montażu konstrukcji na wysokości co dziennie w pełnym wymiarze czasu pracy. W trakcie wykonywania tych prac nie był kierowany do innych zajęć.

(dowód: zeznania A. B. k. 17 v w związku z k. 35 zaświadczenie k. 4 akt osobowych; karta obiegowa k. 3 akt osobowych; podanie k. 8 akt osobowych; kwestionariusz k. 5 akt osobowych; karta obiegowa k. 14 akt osobowych; umowa o pracę k. 16 akt osobowych; świadectwo pracy k. 1 akt osobowych; podania k. 20 akt osobowych)

Urząd Wojewódzki – Archiwum wystawiło wnioskodawcy w dniu 20 marca 1997 roku świadectwo pracy w warunkach szczególnych zaświadczając, iż w okresie od dnia 12 lipca 1977 roku do dnia 31 sierpnia 1977 roku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace montażysty na stanowisku wymienionym w dziale A dział V poz 5 pkt 1 załącznika nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku.

(dowód: świadectwo k. 6 akt emerytalnych)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

-

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy jako pracy w warunkach szczególnych okresów:

- okresu zasiłku chorobowego od dnia 25 marca 1992 roku do dnia 17 kwietnia 1992 roku ( art. 32ust. 1 a pkt 1 ustawy) w okresie zaliczonym do prac w warunkach szczególnych na stanowisku lastrykarz – prace kamieniarskie – szlifierz lastrykarz (wykaz A, dział V, poz. 10) w (...) – Usługowej Spółdzielni Pracy w R.;

- od dnia 12 lipca 1977 roku do dnia 31 sierpnia 1977 roku w Kombinacie Budowlanym w C. ona podstawie świadectwa pracy w warunkach szczególnych wystawionego przez Archiwum, z dokumentów nie wynika że wnioskodawca wykonywał pracę montaż konstrukcji stalowej na wysokości;

- od dnia 1 września 1970 roku do dnia 31 maja 1976 roku w (...) S.A. (...) w C. na stanowisku posadzkarz.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy ww. okresach pracy był bezsporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach rentowych i osobowych. Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w ww. okresie, tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie.

Należy w tym miejscu podnieść, iż wprawdzie stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), okresy pracy w warunkach szczególnych, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Z tym, że wówczas na ubezpieczonym spoczywa ciężar wykazania, że pracę wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

W pierwszej kolejności Sąd nie podzielił stanowiska organu rentowego co do braku podstaw do zaliczenia okresu zasiłku chorobowego od dnia 25 marca 1992 roku do dnia 17 kwietnia 1992 roku – tj. 22 dni ( art. 32 ust. 1 a pkt 1 ustawy) w okresie zaliczonym do prac w warunkach szczególnych na stanowisku lastrykarz – prace kamieniarskie – szlifierz lastrykarz (wykaz A, dział V, poz. 10) w (...) – Usługowej Spółdzielni Pracy w R..

Należy podkreślić, iż w świetle art. 184 ustawy okresy zasiłku chorobowego w czasie trwania stosunku pracy, przypadające po dniu 14 listopada 1991 roku, wlicza się do okresu pracy w szczególnych warunkach. Powołany przez organ rentowy przepis art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych został do tej ustawy dodany od dnia 1 lipca 2004 roku. Ustawodawca, wprowadzając zmiany pojęcia "zatrudnienia w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze", nie uchwalił jednakże przepisów międzyczasowych, w związku z czym zakres stosowania art. 32 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych był przedmiotem skargi konstytucyjnej opartej na zarzucie jego niezgodności z art. 2 i 32 ust. 1 Konstytucji RP. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 10 lipca 2008 roku, w sprawie K 33/06 (OTK-A 2008 Nr 6, poz. 106), uznawszy za właściwą dla oceny konstytucyjności omawianego przepisu chwilę powstania prawa podmiotowego, w tym wypadku prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, oddalił zarzut, że zmiana warunków emerytalnych prowadzi do naruszenia praw nabytych. Stwierdził, że oceniana zmiana może mieć zastosowanie wyłącznie na przyszłość. Wypada też zauważyć, że kwestia zastosowania art. 32 ust. 1a ustawy o emerytach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy ustalaniu okresów pracy w warunkach szczególnych wymaganych przez art. 184 tej ustawy była wielokrotnie przedmiotem oceny Sądu Najwyższego. Z jednoznacznego i ugruntowanego orzecznictwa w tym zakresie, które Sąd Okręgowy w pełni akceptuje, wynika, że co prawda przepis art. 32 ust. 1a ustawy obowiązuje od dnia 1 lipca 2004 roku i odnosi skutek również względem stanów prawnych i faktycznych istniejących przed dniem jego wejścia w życie, jednakże jak wielokrotnie wyjaśniał Sąd Najwyższy (między innymi w wyrokach z dnia 23 kwietnia 2010 roku, II UK 313/09, LEX nr 604217; z dnia 7 lutego 2006 roku, I UK 154/05, LEX nr 15405 oraz z dnia 13 lipca 2011 roku, I UK 12/11, LEX nr 989126 i powołanych tam orzeczeniach), osiągnięcie do dnia 1 stycznia 1999 roku okresu pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (w tym m.in. 15 lat pracy w warunkach szczególnych) wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 tej ustawy, obowiązujących od dnia 1 lipca 2004 roku. Zatem przy założeniu, zgodnie ze stanowiskiem wnioskodawcy, że uzyskał on wymagany na podstawie obowiązujących do dnia 1 stycznia 1999 roku. przepisów okres zatrudnienia w szczególnych warunkach przed wskazaną wyżej datą należy przyjąć, że przedmiotowy przepis nie znajduje zastosowania przy ustalaniu jej okresu pracy w warunkach szczególnych, co wyklucza możliwość odliczenia od tego okresu-okresu pobierania zasiłku chorobowego. Zatem nie jest dopuszczalne w niniejszej sprawie pominięcie okresu pobierania przez wnioskodawcę zasiłku chorobowego po dniu 14 listopada 1991 roku (22 dni) z powołaniem na art. 32 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Również odnośnie okresu zatrudnienia wnioskodawcy jako montażysty konstrukcji żelbetonowych wnioskodawca należało uznać ten okres jako podlegający zaliczeniu do okresu pracy w warunkach szczególnych.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe w postaci przesłuchania wnioskodawcy oraz analiza dokumentacji akt osobowych wykazało, że w spornym okresie czasu pracy wnioskodawca wykonywał pracę, polegającą na montażu konstrukcji żelbetonowych na wysokości. Pracę te wykonywał przy budowie obiektów z tzw. wielkiej płyty. W tym celu skończył kurs montażystów. Prace polegały na montażu konstrukcji żelbetonowych na wysokości. Płyty poddawał na poziomy budynku (...), zaś wnioskodawca układał je w pionie na danym poziomie budynku. Wnioskodawca wykonywał w/w prace w pełnym wymiarze czasu pracy, będąc zatrudnionym na cały etat. Wnioskodawca przy tym w sposób szczegółowy opisał na czym polegała praca wnioskodawcy jako montażysty. (...) stalowe czy żelbetowe były sprowadzane na budowę jako gotowe elementy ( prefabrykaty), które należało złożyć. Taką pracę jako montażysta konstrukcji wykonywał wnioskodawca. Ponadto jak wynika z dokumentacji, w tym w postaci pism, angaży, kwestionariusza wnioskodawca wykonywał prace montażysty konstrukcji żelbetowych do końca okresu zatrudnienia. Powyższy wniosek uwiarygodnia wydane świadectwo pracy w warunkach szczególnych. Oczywiście Sąd podziela stanowisko organu rentowego, iż jako wydane przez archiwum nie może stanowić stanowczego i wiążącego dowodu, jednakże rozpatrywane w powiązaniu z pozostałymi wiarygodnymi dokumentami i zeznaniami wnioskodawcy należało uznać je jako kolejny dowód na potwierdzenie stanowiska wnioskodawcy.

W ocenie Sądu nazwa „montażysty” jako stanowiska pracy wnioskodawcy w spornych okresach zawarta w angażach osobowych wnioskodawcy nie świadczy o rodzaju pracy wykonywanej przez wnioskodawcę. O szczególnych warunkach pracy nie decyduje nazwa zajmowanego stanowiska, ale rodzaj pracy rzeczywiście wykonywanej przez pracownika. Wiarygodne są zeznania wnioskodawcy i treść dokumentów z akt osobowych, z których wynikało, że wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę jako montażysta konstrukcji żelbetowych na wysokości.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz w oparciu o zgromadzone dokumenty pracownicze nie ulega wątpliwości, że praca wnioskodawcy w okresie od dnia 12 lipca 1977 roku do dnia 31 sierpnia 1977 roku w Kombinacie Budowlanym w C. ( 1 miesiąc, 19 dni) przy montażu konstrukcji żelbetowych na wysokości była pracą o znacznej szkodliwości dla jego zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości. Świadczy o tym zarówno zakres jego obowiązków, charakter pracy , jak i warunki w jakich praca była świadczona. Wnioskodawca zatem we wskazanym okresie montował konstrukcje metalowe na wysokości.

Należy w tym miejscu podkreślić, iż do konstrukcji metalowych zalicza się również konstrukcje żelbetonowe i prefabrykowane (wielkopłytowe) – tak por. SA w Łodzi w wyroku z dnia 26 marca 2014 roku, IIIAUa 109/14, LEX.

Zatrudnienie przy pracach przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości zostało wymienione wykazie A, Dziale V, poz. 5 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku i podlega uwzględnieniu jako praca w warunkach szczególnych na cele emerytalno – rentowe.

Po doliczeniu ww. okresów ( 22 dni zwolnienia lekarskiego i 1 miesiąc, 19 dni tj. łącznie 2 miesiące 8 dni ) do stażu w szczególnych warunkach uznanego przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji w wymiarze 14 lat, 10 miesięcy i 5 dni, wnioskodawca legitymuje się stażem w szczególnych warunkach przekraczającym wymagane 15 lat, tj. 15 lat, 13 dni.

Bez znaczenia zatem dla rozstrzygnięcia w sprawie pozostawała kwestia braku możliwości zaliczenia wnioskodawcy do okresu pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia od dnia 1 września 1970 roku do dnia 31 maja 1976 roku w (...) S.A. (...) w C. na stanowisku posadzkarz w zakrsie w jakim wykonywał je wnioskodawca.

Prac tych nie można bowiem zaliczyć do prac betoniarskich czy kamieniarskich, które są pracami w szczególnych warunkach wymienionymi w wykazie A dział V poz.4 lub poz. 10.

Pracami betoniarskimi są prace przy wykonywaniu mieszanki betonowej i wytwarzaniu z niej gotowych elementów budowlanych (półfabrykatów), a nie przy wylewaniu gotowego betonu na podłoże. Ustawodawca wiąże szczególne warunki pracy z jej uciążliwością. Prace betoniarskie dlatego są pracami w szczególnych warunkach, gdyż praca przy wykonywaniu mieszanki betonowej jest bardzo szkodliwa dla zdrowia (z uwagi na szkodliwe składniki używane do jego wytworzenia oraz duże zapylenie przy jego wytwarzaniu), a nadto odpowiedzialna z uwagi na właściwy dobór składników mieszanki. Niewłaściwie wykonany beton i półfabrykaty betonowe, które posłużą do budowy budynków, mogą wszak doprowadzić do katastrofy budowlanej. Prace wykonywane przez wnioskodawcę przy wykonywaniu lastryka, układaniu lastryka, zacieraniu lastryka, czy nawet jak twierdził wnioskodawca ( w sposób niekonsekwentny) wylewaniu betonowych podkładów pod posadzki lastryko nie charakteryzowały się taką uciążliwością. Wnioskodawca nie wytwarzał betonu, posadzki i stropy były zalewane gotowym betonem. Ponadto obowiązki wnioskodawcy przy wykonywaniu posadzek miały szeroki zakres. Wnioskodawca nie tylko wykonywał lastryko, ale wylewał, rozprowadzał go kielnią i wyrównywał. Wnioskodawca w spornym okresie kładł lastryko w łazienkach, na schodach i ścianach. Prace te nie są wymienione w Wykazie A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku. Jedynie zatem prace przy szlifowaniu lastryka na szlifierce można by zaliczyć do prac w warunkach szczególnych, tj, o których mowa w wykazie A, dział V poz. 10, prace te jednakże nie były wykonywane w pełnym wymiarze czasu, stale. Nie jest zaś możliwe w ramach pełnego wymiaru czasu pracy łączenie prac wymienionych w wykazie A i prac tam nie uwzględnionych. (tak por. wyroki SA w Łodzi z dnia 26 marca 2014 roku, III AUa 109.14, LEX; SA z Łodzi z dnia 15 października 2013 roku, III AUa 99/13, LEX; SA z Lublina, III AUa 27 czerwca 2013 roku, III AUa 437/13, LEX; SA w Białymstoku z dnia 20 czerwca 2013 roku, III AUa 1054/13, LEX).

Jak wyżej wskazano powyższe nie zmienia ustaleń Sądu, iż wnioskodawca spełnił wszystkie wymagane przepisami rozporządzenia warunki do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł ponad 25 lat i ma ponad 15 letni staż pracy w szczególnych warunkach. Wobec czego należało uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Sąd przyznał skarżącemu emeryturę z dniem, w którym zostały spełnione warunki do przyznania prawa do emerytury, tj. z dniem (...) 2014 roku (tj. z dniem w którym ukończył 60 lat życia).

Dlatego też Sąd Okręgowy uznając wniesione odwołanie za zasadne, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.