Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 577/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 12 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Wojciech Vogt (spr.)

Sędziowie:

SSO Marian Raszewski

SSO Janusz Roszewski

Protokolant:

st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2015 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. D.

przeciwko (...) SA w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim VI Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w K.

z dnia 8 lipca 2014r. sygn. akt VI C 21/14

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

II Ca 577/14

UZASADNIENIE

Powód J. D. wystąpił przeciwko pozwanemu (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 15.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 grudnia 2013 r.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim VI Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w K. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 15.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 3 grudnia 2013 r. i orzekł o kosztach postępowania. Rozstrzygnięcie swoje oparł na następujących ustaleniach:

W dniu 1 lipca 2004 r. w miejscowości C. R. K. spowodował wypadek, w wyniku którego śmierć poniosła I. K.. Pojazd sprawcy wypadku w dacie zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Powód był bratem zmarłej. Pozostawał z nią w bardzo bliskich relacjach, szanowali się. Zmarła siostra powoda opiekowała się nim od najmłodszych lat, matkowała mu i wspierała go. Zmarła będąc wH. wspierała go finansowo, przesyłała paczki. Powód jeździł do siostry dwa razy w roku. Wspólnie spędzali święta. Po powrocie z zagranicy miała zamieszkać niedaleko brata. Powód przeżył śmierć siostry. Stał się apatyczny i przygnębiony. Korzystał z pomocy psychologa i psychiatry. Zdiagnozowano u niego przewlekłą depresję z lękami. Przyjmował leki antydepresyjne. Po ośmiu latach przestał chodzić do psychiatry. Nadal jednak nie może pogodzić się z jej odejściem.

Sąd ocenił, że kwota odpowiedniego zadośćuczynienia będzie kwota 15.000 zł.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w całości. Zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego w postaci art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c. oraz art. 6 k.c. przez przyjęcie, że powodowi przysługuje roszczenie o zadośćuczynienie z tytułu naruszenia dóbr osobistych – więzi rodzinnej i to w kwocie rażąco wygórowanej,

2.  naruszenie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych poprzez przyjęcie, że umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność odszkodowawczą za naruszenie dóbr osobistych innych niż życie i zdrowie,

3.  naruszenie przepisów procesowych w postaci art. 233 § 1 k.p.c. – przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy nie naruszył prawa materialnego - art. 448 w zw. z art. 24 k.c. i art. 6 k.c. Interpretacja przepisów dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa.

Stanowisko to, mimo że dyskusyjne, jest jednolicie rozstrzygnięte pozytywnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyrok SN z dnia 14 stycznia 2010, IV CSK 307/09; uchwała SN z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/10; wyrok SN z dnia 10 listopada 2010 r., II CSK 248/10; uchwała SN z dnia 13 lipca 2011 r., III CZP 32/11 – podjęta w odpowiedzi na pytanie prawne S.O. w K.; wyrok SN z dnia 5 października 2011 r., IV CSK 10/11; uchwał z dnia 7 listopada 2012 r., III CZP 67/12 i z dnia 20 grudnia 2012 r., III CZP 93/122 gdzie przesądzono odpowiedzialność ubezpieczyciela za tego rodzaju szkody; postanowienie SN z dnia 27 czerwca 2014 r. (7 sędziów) w sprawie III CZP 2/14) Nie ma ani jednego orzeczenia Sądu Najwyższego w którym prezentowałby SN stanowisko przeciwne.

Również art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych nie stoi na przeszkodzie zasądzaniu zadośćuczynienia w tego rodzaju sprawach.

Artykuł 34 ust. 1 ustawy z 22.5.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - w brzmieniu sprzed 11.2.2012 r. - nie wyłączał z zakresu ochrony ubezpieczeniowej zadośćuczynienia za krzywdę osoby, wobec której ubezpieczony ponosił odpowiedzialność na podstawie art. 448 KC.( M .Prawn. 2013/2/58; III CZP 93/12 SN wyrok z dnia 20 grudnia 2012 r.Lex 1267081 oraz wyrok S.A. w Krakowie z dnia 6 września 2012 r., I A Ca 739/12 lex 1223205).

Również wysokość zadośćuczynienia nie może budzić zastrzeżeń.

Należy podkreślić, iż mimo że przez wiele lat orzecznictwo aprobowało zasądzanie niskich kwot zadośćuczynienia , to tendencja ta była krytykowana w doktrynie (zob. M. Nestorowicz, Zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę w procesach lekarskich,PiP 2005, Nr 3, s. 9, gdzie autor zwraca również uwagę, że w pewnych sytuacjach zadośćuczynienie powinno spełniać także funkcję represyjną). Ostatnie orzeczenia SN są dowodem modyfikacji linii orzecznictwa w tym zakresie . W wyroku z dnia 30 stycznia 2004 r. Sąd orzekł, że powołanie się przez sąd przy ustaleniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na potrzebę utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie może prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia (por. wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSN 2005, Nr 2, poz. 40). SN silnie podkreślił kompensacyjny charakter zadośćuczynienia z art. 445 § 1 k.c. i konieczność określenia jego wysokości przede wszystkim na podstawie rozmiaru doznanej krzywdy i całokształtu okoliczności sprawy. Nie podzielił poglądu, że kwota zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Konsekwencją stosowania tej zasady była tendencja do zasądzania tytułem zadośćuczynienia sum raczej skromnych (por. wyrok SN z 10 marca 2006 r., IV CSK 80/05, OSP 2007, Nr 1, poz. 11 z glosą M. Nestorowicza; por. również Monika Walachowska, Zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, Toruń 2007, s. 129-130).

Analiza powołanego orzecznictwa również pod względem przyznawanych sum zadośćuczynienia przy określonym rozmiarze krzywd wskazuje, że kwota zadośćuczynienia uznana przez Sąd Rejonowy za odpowiednią nie jest wygórowana .

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c, orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono z godnie z art. 98 k.p.c.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13