Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 maja 2015 roku

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Kałucka

Ławnicy: Krystyna Kochan, Ryszard Siewak

Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz

po rozpoznaniu w dniach: 4 lutego 2015 r., 18 marca 2015 r., 20 kwietnia 2015 r., 27 kwietnia 2015 r.,

sprawy:

1. M. J. , s. C. i M. z domu M., ur. w dniu (...) we W.,

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 18 lutego 2000r. we W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił nieustalonej osobie pomocy do podrobienia czeku (...) O/ we W. wystawionego do rachunku o nr (...) prowadzonego dla H. i B. M., w ten sposób że udostępnił swoje dane personalne w celu wypełnienia blankietu czeku o nr (...) a następnie tak podrobiony czek przedstawił do realizacji w Urzędzie Pocztowym (...)we W. i wyłudził na jego podstawie pieniądze w kwocie 300zł, działając na szkodę (...) O/ we W. oraz H. i B. M.,

to jest o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 310 § l k.k. i art. 310 § 2 k.k. i art. 286 § l k.k. w zw. z art. l1 § 2 k.k.

2. B. G. (1) syna E. i H. z domu K., ur. w dniu (...) we W.

oskarżonego o to, że:

II. w dniu 15 lutego 2000r. we W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił nieustalonej osobie pomocy do podrobienia czeku (...) we W. wystawionego do rachunku o nr (...) prowadzonego dla H. i B. M. w ten sposób że udostępnił swoje dane personalne w celu wypełnienia blankietu czeku o nr (...) a następnie tak podrobiony czek przedstawił do realizacji w Urzędzie Pocztowym (...) we W. i wyłudził na jego podstawie pieniądze w kwocie 300zł, działając na szkodę (...) we W. oraz H. i B. M.,

to jest o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 310 § l k.k. i art. 310 § 2 k.k. i art. 286 § l k.k. w zw. z art. l1 § 2 k.k.

III. w okresie od sierpnia 2006 r. do 30 listopada 2006 r. oraz od 1 września 2011r. do września 2014r. we W. uporczywie uchylał się od wykonywania ciążącego na nim z mocy ustawy i Wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu Wydział XIII Cywilny Rodzinny z dnia 06.01.2005 r. Sygn. akt III RC 3014/04, obowiązku alimentacyjnego na rzecz małoletniej córki M. G. w kwocie 300 zł miesięcznie płatnych do rak matki dziecka A. G., podwyższonych następnym wyrokiem sądowym, przez co naraził ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych,

to jest o czyn z art. 209 § l k.k.

3. R. B. (poprzednio G.) s. Z. i Z. z/d P., ur. w dniu (...)

oskarżonego o to, że:

IV. w lutym 2000r. we W. działając w warunkach czynu ciągłego, ze z góry powziętym zamiarem oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił nieustalonym osobom pomocy do podrobienia czeków (...) O we W., wystawionych do rachunku o nr (...) prowadzonego dla H. i B. M., w ten sposób że udostępnił swoje dane personalne oraz dowód osobisty w celu wypełnienia blankietu czeków o numerach (...), od (...) do (...). (...), (...) które następnie zostały przedstawione do realizacji w okresie od 20 do 24. lutego 2000r. w urzędach Pocztowych na terenie W. i wyłudzenia w ten sposób pieniędzy w łącznej kwocie 1800 zł oraz usiłowania wyłudzenia pieniędzy w kwocie 300 zł a w tym:

- w dniu 20 lutego 2000r. usiłowania wyłudzenia kwoty 300zł poprzez przedstawienie do realizacji podrobionego czeku o nr (...) w Urzędzie Pocztowym (...) we W. którego to celu sprawcy nie osiągnęli z uwagi na stwierdzenie zastrzeżenia czeku przez pracownika (...),

- w dniu 21 lutego 2000r. wyłudzenia pieniędzy w kwocie 300zł poprzez zrealizowanie w Urzędzie Pocztowym (...) podrobionego czeku o nr (...),

- w dniu 22 lutego 2000r. wyłudzenia pieniędzy w kwocie 300zł poprzez zrealizowanie w Urzędzie Pocztowym (...) podrobionego czeku o nr (...),

- w dniu 22 lutego 2000r. wyłudzenia pieniędzy w kwocie 300zł poprzez zrealizowanie w Urzędzie Pocztowym (...) podrobionego czeku o nr (...),

- w dniu 24 lutego 2000r. wyłudzenia pieniędzy w kwocie 300zł poprzez zrealizowanie w Urzędzie Pocztowym (...) podrobionego czeku o nr (...),

- w dniu 24 lutego 2000r. wyłudzenia pieniędzy w kwocie 300zł poprzez zrealizowanie w Urzędzie Pocztowym (...) podrobionego czeku o nr (...),

- w dniu 24 lutego 2000r. wyłudzenia pieniędzy w kwocie 300zł poprzez zrealizowanie w Urzędzie Pocztowym(...) podrobionego czeku o nr (...),

to jest o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 310 § l k.k. i art. 310 § 2 k.k. i art. 286 § l k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 310 § 2 k.k. i art. 13 § l k.k. w zw. z art. 286 § l k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

…………………………………………………………………………………………………………

I.  uznaje oskarżonego M. J. za winnego czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, i za to, uznając, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 3 k.k. w zw. z art. 60 § 1 i 6 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego M. J. kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat próby;

III.  uznaje oskarżonego B. G. (1) za winnego czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, i za to, uznając, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 3 k.k. w zw. z art. 60 § 1 i 6 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

IV.  uznaje oskarżonego B. G. (1) za winnego czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku, i za to na podstawie art. 209 § 1 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy oskarżonemu B. G. (1) wymierzone mu w punktach II i III kary jednostkowe pozbawienia wolności i orzeka karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego B. G. (1) kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat próby;

VII.  uznaje oskarżonego R. B. za winnego czynu opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku, i za to, uznając, że stanowi on wypadek mniejszej wagi na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 3 k.k. w zw. z art. 60 § 1 i 6 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego R. B. kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat próby;

IX.  na podstawie art. 316 § 1 k.k. orzeka przepadek przedmiotów, opisanych w wykazach dowodów rzeczowych nr: 1/310/00 pod poz. 1 oraz 2/310/00 pod poz. 1-8 (k. 7, 53);

X.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. L. A. kwotę 1.549,80 zł w tym VAT, tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu M. J.;

XI.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. P. (1) kwotę 1.549,80 zł w tym VAT, tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu B. G. (1);

XII.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. M. kwotę 1.549,80 zł w tym VAT, tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu R. B.;

XIII.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania, które zalicza na rachunek Skarbu Państwa i od opłaty w sprawie.

Sygn. akt III K 390/14

UZASADNIENIE

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 lutego 2000r. M. J. udostępnił swoje dane personalne w celu wypełnienia przez nieustaloną osobę blankietu czekowego o nr (...), wystawionego przez (...) Oddział I we W. do rachunku o nr (...), prowadzonego dla H. i B. M.. M. J. chciał uzyskać pieniądze na narkotyki. Sfałszowany czek następnie został przez M. J. przedstawiony do realizacji w Urzędzie Pocztowym (...) we W.. M. J. wylegitymował się przy przedstawieniu czeku dowodem osobistym o numerze (...) oraz stwierdził własnoręcznym podpisem odbiór pieniędzy. Na podstawie tego czeku M. J. wypłacono pieniądze w kwocie 300 zł. H. i B. M. na skutek nieuprawnionej realizacji tego czeku ponieśli stratę łącznie w kwocie 300 zł.

Dowód:

- zeznania świadka J. B. k. 2-3

- zeznania świadka B. M. k. 16-17, k. 21-22

- zeznania świadka H. M. k. 29-30, 422

- zeznania świadka B. G. (2) k. 43-44

- protokół okazania k. 9-10

- dokumentacja bankowa k. 45-48

- zawiadomienie o utracie blankietów czekowych k. 49

- kserokopie teczek dowodów osobistych k.60-62,142,

- opinie grafologiczne k. 124-138, 251-266, 357-377

- kserokopie czeków k.356a-356c

W dniu 15 lutego 2000r. B. G. (1) udostępnił swoje dane personalne w celu wypełnienia przez nieustaloną osobę blankietu czekowego o nr (...), wystawionego przez (...) Oddział I we W. do rachunku o nr (...) prowadzonego dla H. i B. M.. B. G. (1) chciał uzyskać pieniądze na narkotyki. Sfałszowany czek następnie został przez B. G. (1) przedstawiony do realizacji w Urzędzie Pocztowym (...) we W.. Podczas przedstawieniu czeku do realizacji B. G. (1) wylegitymował się dowodem osobistym o numerze (...) oraz stwierdził własnoręcznym podpisem odbiór pieniędzy. Następnie na podstawie tego czeku B. G. (1) zostały wypłacone przez pracownika poczty pieniądze w kwocie 300 zł. H. i B. M. na skutek nieuprawnionej realizacji tego czeku ponieśli stratę łącznie w kwocie 300 zł.

Dowód:

- zeznania świadka J. B. k. 2-3

- zeznania świadka B. M. k. 16-17, k. 21-22

- zeznania świadka H. M. k. 29-30, 422

- zeznania świadka B. G. (2) k. 43-44

- protokół okazania k. 9-10

- dokumentacja bankowa k. 45-48

- zawiadomienie o utracie blankietów czekowych k. 49

- kserokopie teczek dowodów osobistych k.60-62,142,

- opinie grafologiczne k. 124-138, 251-266, 357-377

- kserokopie czeków k.356a-356c

W lutym 2000r. R. B. (uprzednio G.) udostępnił swoje dane personalne w celu wypełnienia przez nieustaloną osobę szeregu blankietów czekowych, działał w celu uzyskania pieniędzy. Przy wykorzystaniu danych R. B. zostały sfałszowane blankiety czekowe o numerach (...), (...), od (...) do (...), (...) oraz (...), wystawione przez (...) Oddział I we W. do rachunku o nr (...), prowadzonego dla H. i B. M..

W dniu 20 lutego 2000r. sfałszowany czek o nr (...) został przedstawiony do realizacji w Urzędzie Pocztowym (...)we W., celem wypłaty pieniędzy w kwocie 300 zł. Z uwagi na stwierdzenie zastrzeżenia czeku przez pracownika (...), do wypłaty pieniędzy jednak nie doszło.

W dniu 21 lutego 2000 r. sfałszowany czek o nr (...) został przedstawiony do realizacji w Urzędzie Pocztowym (...) celem wypłaty pieniędzy w kwocie 300 zł. Na podstawie tego czeku nieustalonej osobie wypłacono pieniądze w kwocie 300zł. H. i B. M. na skutek nieuprawnionej realizacji tego czeku ponieśli stratę łącznie w kwocie 300 zł.

W dniu 22 lutego 2000r. sfałszowany czek o nr (...) został przedstawiony do realizacji w Urzędzie Pocztowym (...) celem wypłaty pieniędzy w kwocie 300 zł. Na podstawie tego czeku nieustalonej osobie wypłacono pieniądze w kwocie 300zł. H. i B. M. na skutek nieuprawnionej realizacji tego czeku ponieśli stratę łącznie w kwocie 300 zł.

W dniu 22 lutego 2000 r. sfałszowany czek o nr (...) został przedstawiony do realizacji w Urzędzie Pocztowym (...) celem wypłaty pieniędzy 300 zł. Na podstawie tego czeku nieustalonej osobie wypłacono pieniądze w kwocie 300 zł. H. i B. M. na skutek nieuprawnionej realizacji tego czeku ponieśli stratę łącznie w kwocie 300 zł.

W dniu 24 lutego 2000 r. sfałszowany czek o nr (...) został przedstawiony do realizacji w Urzędzie Pocztowym (...)celem wypłaty pieniędzy 300 zł. Na podstawie tego czeku nieustalonej osobie wypłacono pieniądze w kwocie 300 zł. H. i B. M. na skutek nieuprawnionej realizacji tego czeku ponieśli stratę łącznie w kwocie 300 zł.

W dniu 24 lutego 2000 r. sfałszowany czek o nr (...) został przedstawiony do realizacji w Urzędzie Pocztowym (...) celem wypłaty pieniędzy 300 zł. Na podstawie tego czeku nieustalonej osobie wypłacono pieniądze w kwocie 300 zł. H. i B. M. na skutek nieuprawnionej realizacji tego czeku ponieśli stratę łącznie w kwocie 300 zł.

W dniu 24 lutego 2000r. sfałszowany czek o nr (...) został przedstawiony do realizacji w Urzędzie Pocztowym (...) celem wypłaty pieniędzy 300 zł. Na podstawie tego czeku nieustalonej osobie wypłacono pieniądze w kwocie 300 zł. H. i B. M. na skutek nieuprawnionej realizacji tego czeku ponieśli stratę łącznie w kwocie 300 zł.

Osoba realizująca czeki legitymowała się dowodem osobistym o numerze (...), wystawionego dla R. G. oraz składała podpis (...) na pokwitowaniu odbioru pieniędzy.

Dowód:

- zeznania świadka J. B. k. 2-3

- zeznania świadka B. M. k. 16-17, k. 21-22

- zeznania świadka H. M. k. 29-30, 422

- zeznania świadka B. G. (2) k. 43-44

- protokół okazania k. 9-10

- dokumentacja bankowa k. 45-48

- kserokopie teczek dowodów osobistych k.60-62,142

- opinie grafologiczne k. 124-138, 251-266, 357-377

- kserokopie czeków k.356a-356c

H. M. nie wypełniał czeków dla B. G. (1), R. G. ani M. J., nie zna on tych osób.

Dowód:

- zeznania świadka H. M. k. 29-30, 422

Czek o numerze (...) zawiera na rewersie podpis o treści J. naniesiony przez M. J., natomiast czek o numerze (...) zawiera na rewersie podpis o treści B. G. (1) i został naniesiony przez B. G. (1). Podpis na rewersie czeków o treści G. nie został nakreślony przez R. G..

Dowód:

- opinie grafologiczne k. 124-138, 251-266, 357-377

- kserokopie czeków k.356a-356c

H. M. zgłosił w dniu 17 lutego 2000 r. utratę 9 blankietów czekowych, wystawionych przez (...) Oddział I we W. do rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego o nr (...)- (...)-270-41, prowadzonego dla H. i B. M..

Dowód:

- zeznania świadka H. M. k. 29-30, 422

- zawiadomienie o utracie blankietów czekowych k. 49

Wyrokiem z dnia 6 stycznia 2005 r. w sprawie o sygn. akt XIII RC 3014/04 Sąd Okręgowy we Wrocławiu orzekł rozwód A. i B. G. (1), orzekając jednocześnie o obowiązku zapłaty alimentów w kwocie 300 zł do rąk matki A. G.. B. G. (1) w okresie od sierpnia 2006 r. do 30 listopada 2006 r. oraz od 1 września 2011r. do września 2014r. uchylał się od obowiązku łożenia na utrzymanie swojej córki M. G., urodzonej (...) i pochodzącej ze związku z A. G.. Na skutek niedostarczania środków finansowych na rzecz dziecka, małoletnia M. G. pozostawała w niedostatku. Ciężar jej utrzymania ponosiły faktycznie matka i babcia, z tego powodu zwracały się o wsparcie finansowe m.in. do MOPS.

Dowód:

- zeznania świadka K. G. k. 525-526

- zeznania świadka A. S. (G.) k. 528-530

- wyrok SO we Wrocławiu z dnia 6.01.2005 r., sygn. akt XIII RC 3014/04 k. 532, 544

- dokumenty komornicze k. 545-544

- pismo z Urzędu Pracy k. 564

- pismo ZUS k. 565

Postanowieniem z dnia 29 września 2014 r. Prokuratura Rejonowa dla Wrocławia-Fabrycznej umorzyła postępowanie karne przeciwko B. G. (1) o czyn z art. 209 § l k.k. w zakresie dotyczącym okresu od grudnia 2006 r. do 31 sierpnia 2011 r.

Dowód:

- postanowienie o umorzeniu k. 716-717

Wobec R. B., zatrzymanego w dniu 27 listopada 2007 r. było stosowane tymczasowe aresztowanie do dnia z uwagi na prawdopodobieństwo popełnienia przez niego szeregu przestępstw, w świetle toczących się postępowania przygotowawczego o sygn. 2 Ds. 305/07, z którego następnie wyłączono materiały w sprawie dotyczącej podrobienia czeków. W sprawie o czyn z art. 280 § 1 k.k. w dniu 20 grudnia 2007 r. wniesiono akt oskarżenia m.in. przeciwko R. B..

Dowód:

- postanowienie SO we Wrocławiu, sygn. III Kp 986/07 k. 330

- akt oskarżenia w sprawie o sygn. 2 Ds. 305/07 k. 698-702

- postanowienie o wyłączeniu k. k. 714-715, 718

M. J. ma 36 lat. Ma wykształcenie podstawowe, z zawodu elektryk. Jest kawalerem, ma jedno dziecko, pozostaje na jego utrzymaniu.n Aktualnie jest zatrudniony jako malarz-tynkarz. M. J. aktualnie nie jest osobą karaną. M. J. nie był leczony psychiatrycznie i neurologicznie, był leczony odwykowo.

M. J. aktualnie nie zażywa narkotyków. Ma dobrą opinię w środowisku lokalnym.

M. J. w krytycznym czasie nie miał zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia zarzucanego mu czynu i pokierowania swoim postępowaniem, nie zachodzą wobec niego warunki określone w art. 31 § 1 i 2 k.k.

Dowód:

- dane osobopoznawcze, k. 209, 864

- dane o karalności k. 835

- wywiad kuratora dot. osk. M. J. k. 406-407

- zaświadczenie o pobycie w ośr. MONAR k. 455

- zaświadczenie o zatrudnieniu osk. M. J. k. 454

- opinia psychiatryczna dot. M. J. k. 224-227

B. G. (1) ma (...) Ma wykształcenie podstawowe, bez zawodu. Jest rozwiedziony, ma jedno dziecko w wieku (...), nie posiada nikogo na utrzymaniu. Utrzymuje się z pracy dorywczej za granicą. B. G. (1) był dotychczas wielokrotnie karany, w tym za czyny zabronione przeciwko mieniu. B. G. (1) nie był leczony psychiatrycznie i neurologicznie, był leczony odwykowo.

B. G. (1) aktualnie nie zażywa alkoholu ani narkotyków. Brak jest zastrzeżeń co do jego zachowania w miejscu zamieszkania.

B. G. (1) w krytycznym czasie nie miał zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia zarzucanego mu czynu i pokierowania swoim postępowaniem, nie zachodzą wobec niego warunki określone w art. 31 § 1 i 2 k.k.

Dowód:

- dane osobopoznawcze, k. 619, 864

- dane o karalności k. 837-838

- wywiad kuratora dot. osk. B. G. (1) k. 385

- opinia psychiatryczna dot. B. G. (1) i opinia uzupełniająca k. 627-629,688-690

R. B. (poprzednio G.) ma (...). Ma wykształcenie podstawowe, bez zawodu. Jest bezdzietnym kawalerem. Utrzymuje się z oszczędności oraz korzysta z pomocy narzeczonej. R. B. aktualnie nie jest osobą karaną. R. B. nie był leczony psychiatrycznie, odwykowo, był leczony neurologicznie.

R. B. aktualnie nie zażywa alkoholu. Brak jest zastrzeżeń co do jego zachowania w miejscu zamieszkania.

R. B. w krytycznym czasie nie miał zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia zarzucanego mu czynu i pokierowania swoim postępowaniem, nie zachodzą wobec niego warunki określone w art. 31 § 1 i 2 k.k.

Dowód:

- dane osobopoznawcze, k. 320, 864

- dane o karalności k. 834

- wywiad kuratora dot. osk. R. B. k. 433

- opinia psychiatryczna dot. R. B. k. 336-339

Przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego oskarżony M. J. początkowo nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Podczas kolejnego przesłuchania zmienił swoje wyjaśnienia, przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, oświadczył, że podpisał czek, chciał uzyskać pieniądze na narkotyki. P., że nie pamięta okoliczności zdarzenia, nie potrafił zidentyfikować osoby, która nakłoniła go do czynu przestępnego ani skąd osoba ta posiadała podrobione czeki.

W postępowaniu przed Sądem oskarżony M. J. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, oświadczył, że podtrzymuje wcześniej złożone wyjaśnienia, nie pamięta szczegółów zdarzenia. Wyraził skruchę za popełniony przez siebie czyn, oświadczył, że przeprasza pokrzywdzonych, wskazał, że działał pod wpływem narkotyków.

Dowód:

- wyjaśnienia osk. M. J. k. 209-210, 403-404, 854v-855

Przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego oskarżony B. G. (1) początkowo nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. W dalszym toku postępowania przygotowawczego zmienił swoje wyjaśnienia, przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, oświadczył, że nie pamięta tych zdarzeń związanych z czekami z uwagi na używanie narkotyków. Wskazał, że miał trudności w alimentowaniu córki z uwagi na brak środków utrzymania samego siebie. Podczas kolejnego przesłuchania nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, oświadczył, że podtrzymuje wcześniej złożone wyjaśnienia, nie pamięta szczegółów zdarzenia. W postępowaniu przed Sądem oskarżony B. P. (2), że kontakt z córką uniemożliwia mu była żona.

Dowód:

- wyjaśnienia osk. B. G. (1) k. 619-620, 652-653,685-686, 855-855v

Przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego oskarżony R. B. nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. Podczas kolejnego przesłuchania zmienił swoje wyjaśnienia, przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, podał, że nie pamięta zdarzeń związanych z czekami z uwagi na używanie narkotyków. P., że poznał w 2000 roku mężczyznę, który wykradał czeki dowódcy garnizonu wojskowego w L., mężczyzna ten zażywał heroinę. P., że od tego mężczyzny otrzymał czek.

W postępowaniu przed Sądem oskarżony R. B. oświadczył, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. Oświadczył, że nie podtrzymuje wyjaśnień w zakresie związanym z opisem nawiązania kontaktu z mężczyzną, który wykradał czeki dowódcy garnizonu, podał, że wówczas powiedział to, aby wypuszczono go z aresztu.

Dowód:

- wyjaśnienia osk. R. B. k. 320-322, 448-451,486-488, 855v-856

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wina i sprawstwo oskarżonego nie budzą wątpliwości.

Sąd, ustalając stan faktyczny oparł się przede wszystkim na dowodach z dokumentów, wnioskach opinii sądowo-psychiatrycznych oraz grafologicznych, dowodach z zeznań pokrzywdzonych i zeznań świadków, oraz z wyjaśnień oskarżonych, a także informacji z Krajowego Rejestru Karnego, wynikach wywiadów środowiskowych.

W toku postępowania sądowego przeprowadzono dowód z opinii biegłego z zakresu badań porównawczych. Biegły w opiniach z zakresu pisma ręcznego stwierdził, że czek o numerze (...) zawiera na rewersie podpis o treści J. naniesiony przez M. J., natomiast czek o numerze (...) zawiera na rewersie podpis o treści B. G. (1) i został naniesiony przez B. G. (1). Biegły nie był w stanie na podstawie posiadanego materiału dowodowego wskazać autora pisma co do treści wypełniającej awersy wszystkich czeków oraz podpisów wystawcy czeków. Analiza grafologiczna czeków, na których rewersie widniał podpis o treści G., nie potwierdziła, aby R. G. był autorem tych podpisów jako osoba kwitująca odbiór pieniędzy w poszczególnym urzędzie pocztowym.

Zeznania świadków H. M. i B. M. w ocenie Sądu w pełni zasługują na wiarę. Sąd stwierdził, że świadkowie ci szczegółowo zrelacjonowali przebieg zdarzeń, bazując na własnych obserwacjach, treść ich zeznań nie nosi cech subiektywnej oceny, dodatkowo zeznania te korelują z zeznaniami pozostałych świadków, jak również z wyjaśnieniami oskarżonego. Z zeznań tych świadków wynika, w jakich okolicznościach utracili oni blankiety czekowe, świadek H. M. wskazał w szczególności, iż do zaboru czeków mogło dojść na terenie jednostki wojskowej w L.. Z zeznań świadków wynika także wysokość rzeczywiście poniesionej szkody.

Sąd uznał również za wiarygodne zeznania świadków J. B. i B. G. (2). Zeznania tych świadków zawierały przydatne informacje w zakresie ustalenia przebiegu zdarzeń wypłacenia lub usiłowania dokonania wypłat na podstawie czeków wypełnionych na dane oskarżonych i przedstawianych przez oskarżonych M. J., B. G. (1) oraz inne osoby, korelują one z pozostałem materiałem dowodowym, w szczególności z opiniami z zakresu grafologii i badań dokumentów.

Wyjaśnienia oskarżonego M. J. zasługują, w ocenie Sądu na wiarę w zasadniczej części. Oskarżony podczas drugiego przesłuchania przyznał się do zarzucanego mu czynu, w toku postępowania wskazał, że opis zdarzeń zawarty w akcie oskarżenia polega na prawdzie. Wskazał również na okoliczności działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Wyjaśnienia oskarżonego korelują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z opiniami z zakresu grafologii i badań dokumentów, także z relacji świadków nie wynika odmienna wersja zdarzenia, niż przekazana przez oskarżonego.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego B. G. (1) za wiarygodne w zasadniczej części. Oskarżony podczas drugiego przesłuchania przyznał się do zarzucanego mu czynu, w toku postępowania wskazał na prawdziwość opisu zdarzeń zawarty w akcie oskarżenia polega na prawdzie. Wskazał również na okoliczności działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Wyjaśnienia oskarżonego pozostają w zgodzie ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z wnioskami opinii z zakresu grafologii i badań dokumentów, z relacji świadków nie wynika odmienna wersja zdarzenia, niż przekazana przez oskarżonego.

Wyjaśnienia oskarżonego R. B. zasługują, w ocenie Sądu na wiarę, jedynie w zakresie wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego. Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego złożył wyjaśnienia, pozostające w zgodzie ze zgromadzonym w niniejszej sprawie materiałem dowodowym, zawierały one konsekwentny przekaz informacji w zakresie znajomości z pewną osobą, która ma dostęp do czeków, wyjaśnienia oskarżonego na tym etapie postępowania znajdują również oparcie w zeznaniach świadka H. M.. Natomiast w dalszym toku postępowania oskarżony zaprzeczył jakimkolwiek kontaktom z osobą mającą dostęp do czeków, zaprzeczył również, aby komukolwiek przekazywał swoje dane osobowe w celu realizacji podrobionych czeków, wskazał, że jego wyjaśnienia dotyczące zaboru czeków na terenie jednostki wojskowej w L. są wymysłem i wynikały wyłącznie z dążenia do wypuszczenia go z aresztu. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie stanowią wyłącznie wyraz obranej przez niego linii obrony. Oskarżony nie potrafił w sposób przekonywujący uargumentować, dlaczego złożył w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnienia o treści odmiennej, niż wyjaśnienia złożone na rozprawie, nadto podtrzymał te wyjaśnienia podczas kolejnego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym. Podkreślić należy, że podawanie przez oskarżonego jakiejkolwiek wersji zdarzenia nie mogło, w świetle logicznego rozumowania, wpłynąć na skrócenie stosowania wobec niego tymczasowego aresztowania, z uwagi na fakt, iż przeciwko oskarżonemu w 2007 roku toczyło się postępowanie karne o czyn z art. 280 § 1 k.k. i inne, z dokumentacji zawartej w aktach wynika, że zastosowanie tymczasowego aresztowania stanowiło zabezpieczenie toku postępowania w zakresie tych właśnie zarzutów. Sąd nie dał wiary twierdzeniom oskarżonego, iż nie udostępniał on nikomu swoich danych personalnych, zaakcentować należy, że z dokumentacji zgromadzonej w toku postępowania nie wynika, aby oskarżony w okresie objętym zarzutem zgłosił zaginięcie dowodu osobistego, zaś dane personalne podawane podczas realizacji czeków były tego rodzaju, iż uzyskanie ich wymaga co najmniej wiedzy o tym osoby uprawnionej.

Sąd stwierdził, że oskarżony B. G. (1) dopuścił się przestępstwa opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku. Zgodnie z art. 209 § 1 k.k., kto uporczywie uchyla się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy lub orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie osoby najbliższej lub innej osoby i przez to naraża ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne, nie ulega wątpliwości, że oskarżony w okresie od sierpnia 2006 r. do 30 listopada 2006 r. oraz od 1 września 2011r. do września 2014r. nie zaspokajał podstawowych potrzeb życiowych małoletniej córki. Do znamion przestępstwa z art. 209 § 1 k.k. należy uporczywość zachowania sprawcy, z którą wiąże się niepłacenie alimentów w pewnym okresie czasu, mimo istnienia po stronie sprawcy możliwości regulowania należności na rzecz uprawnionego. W ocenie Sądu, we wskazanym okresie oskarżony miał możliwość poczynienia starań o uregulowanie należności na rzecz małoletniego dziecka. Należy podkreślić, że co do okresu, w którym możność taka nie zaistniała, Prokurator umorzył postępowanie karne na etapie postępowania przygotowawczego.

Mając na uwadze całokształt przeprowadzonych w niniejszej sprawie dowodów ocenionych w sposób opisany powyżej, Sąd uznał, że oskarżeni M. J. i B. G. (1) swoim zachowaniem, opisanym w punktach I i II części wstępnej wyroku wypełnili znamiona przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 310 § l k.k. i art. 310 § 2 k.k. i art. 286 § l k.k. w zw. z art. l1 § 2 k.k., zaś oskarżony R. B. swoim zachowaniem, opisanym w punkcie IV części wstępnej wyroku wypełnił znamiona przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 310 § l k.k. i art. 310 § 2 k.k. i art. 286 § l k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 310 § 2 k.k. i art. 13 § l k.k. w zw. z art. 286 § l k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Przedmiotem ochrony przepisów rozdziału XXXVII Kodeksu karnego, w którym umiejscowiony jest art. 310 k.k. jest autentyczność (rzetelność) pieniędzy i innych środków płatniczych, papierów wartościowych oraz znaków urzędowych i zalegalizowanych narzędzi pomiarowych lub probierczych, z którymi wiąże się publiczne zaufanie w obrocie gospodarczym.

Zgodnie z przepisem art. 310 § 1 k.k. przestępstwa dopuszcza się ten, kto podrabia albo przerabia polski albo obcy pieniądz, inny środek płatniczy albo dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej albo zawierający obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce lub z pieniędzy, innego środka albo z takiego dokumentu usuwa oznakę umorzenia. Przedmiotem wykonawczym wskazanego przestępstwa są w szczególności papiery wartościowe, jako że stanowią inny środek płatniczy w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. – Prawo dewizowe (Dz.U.2012.826 j.t.). Podrabianie środka płatniczego z kolei oznacza wytworzenie przedmiotu imitującego środek płatniczy, który ma uchodzić za oryginał. Z ustaleń faktycznych, w szczególności z opinii biegłego z zakresu grafologii i badania dokumentów, jak również z wyjaśnień oskarżonego wynika, że wszystkie poddane badaniu czeki zostały wypełnione na stronie tytułowej blankietów czekowych oraz zimitowano na nich podpisy osób uprawnionych do wystawienia tychże czeków, zaś zyskane w wyniku tych zabiegów czeki wyglądały na autentyczne. Podmiotowym znamieniem tego przestępstwa jest działanie sprawcy w celu użycia dokumentu jako autentycznego. Jest to zatem przestępstwo kierunkowe. Sprawca nie musi przy tym zmierzać do natychmiastowego użycia dokumentu, wystarczy że towarzyszy mu zamiar użycia sfałszowanego dokumentu w przyszłości (Andrzej Marek. Kodeks karny. Komentarz. LEX, 2010 s. 579). Mając na uwadze, iż podrobione czeki zostały niezwłocznie wykorzystane do dokonania wypłat z rachunków osób uprawnionych, nie ulega zatem wątpliwości, iż działanie to wyczerpało znamiona powyższego przepisu.

Działanie oskarżonych M. J. i B. G. (1) realizowało niesprawczą formę współdziałania w postaci pomocnictwa w zakresie znamion czynu z art. 310 § 1 k.k. Zgodnie z art. 18 § 3 k.k. odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie. Pomocnictwo z art. 18 § 3 k.k. może zostać popełnione w zamiarze bezpośrednim bądź ewentualnym, za czym przemawia zwrot "kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego". Jednakże zamiar ten nie może być dorozumiany, domniemany, ale musi być pewny, udowodniony, by takiemu sprawcy móc przypisać pomoc innej osobie w dokonaniu czynu zabronionego (tak Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 16 grudnia 2014 r., II AKa 230/14, LEX nr 1602967). Zgodzić się należy terze stanowiskiem wyrażonym w wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 2 lipca 2014 r., II AKa 174/14, LEX nr 1499080, iż pomocnik musi mieć, co najmniej najpóźniej w chwili podejmowania zachowań ułatwiających dokonanie czynu zabronionego, wyobrażenie konkretnego zabronionego czynu, który ma być popełniony lub jest popełniany przez inną osobę. Z poczynionych ustaleń faktycznych wynika, że oskarżeni ci udostępnili nieustalonym w toku niniejszego postępowania osobom swoje dane personalne. Działanie to cechował zamiar ewentualny, przekazanie danych personalnych innej osobie, a następnie udanie się z podrobionymi przez tę osobę czekiem do placówki poczty celem realizacji czeku i wypłaty pieniędzy wskazuje, że oskarżeni mieli świadomość tego, iż ułatwili oni swoim zachowaniem sfałszowanie czeków, mieli również świadomość, że nie mają oni prawa do wypłaty pieniędzy na podstawie tychże czeków. Działanie w zamiarze ewentualnym charakteryzuje przewidywanie przez sprawcę realnej możliwości popełnienia przestępstwa, na co sprawca się godzi.

Oskarżeni swoim zachowaniem wyczerpali również znamiona przestępstwa z art. 310 § 2 k.k., które polega puszczeniu w obieg pieniądza, innego środka płatniczego lub dokumentu określonego w § 1, a także przyjęcia, przechowania, przewożenia, przenoszenia go w takim celu albo udzielenia pomocy do jego zbycia lub ukrycia.

Przez „puszczenie w obieg” należy rozumieć przekazanie innej osobie lub instytucji, przy czym cel tego działania nie należy do istoty przestępstwa. Puszczeniem w obieg jest np. wręczenie fałszywego pieniądza jako prezentu, dokonanie nim zapłaty za towar lub usługę, posłużenie się sfałszowanym dokumentem w stosunkach gospodarczych itp. Dla przyjęcia, iż wypełniono znamiona czyny stypizowanego w art. 310 § 2 k.k. obojętnym pozostaje, czy puszczający w obieg podrobiony pieniądz otrzymał zań jakiś ekwiwalent, czy też nie (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 27 kwietnia 1995 r., II AKr 101/95, OSA 1997, nr 3, poz. 10). Z poczynionych ustaleń faktycznych wynika, że podrobione czeki zostały wykorzystane do dokonania wypłat z rachunku prowadzonego dla osób uprawnionych, zatem nie ulega wątpliwości, iż zostały one puszczone w obieg.

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych Sąd stwierdził, że, jak słusznie wskazał Prokurator, oskarżony R. B. swoim zachowaniem ułatwił popełnienie czynów z art. 310 § 1 k.k. i art. 310 § 2 k.k.

Sąd miał na uwadze, że brak jest dowodów, iż to oskarżony R. B. dokonywał wypłat na podstawie czeków, zwłaszcza w świetle wniosków opinii biegłego z zakresu grafologii, który stwierdził, że cechy podpisów (...) na pokwitowaniach odbioru pieniędzy nie wskazują, aby R. G. był autorem tych podpisów. Mając natomiast na uwadze charakter danych personalnych, jakie muszą znaleźć się na blankiecie czekowym aby nadać mu formę czeku – podlegających szczególnej ochronie, w świetle zasad logiki i doświadczenia oczywistym jest, że udostępnienie tego rodzaju danych osobie nieuprawnionej niesie wysokie prawdopodobieństwo wykorzystania tych danych w celach przestępnych. Z dokumentacji zgromadzonej w toku postępowania nie wynika ponadto, aby oskarżony w okresie objętym zarzutem zgłosił zaginięcie dowodu osobistego. W ocenie Sądu nie ulega zatem wątpliwości, że oskarżony R. B. miał wiedzę o ułatwieniu innej osobie popełnienia szeregu zachowań zabronionych.

Użycie sfałszowanych dokumentów lub wypełnionego blankietu może być sposobem dokonania jednego z przestępstw przeciwko mieniu lub obrotowi gospodarczemu, w szczególności oszustwa z art. 286 § 1 k.k. W niniejszej sprawie należało przyjąć kumulatywną kwalifikację czynów oskarżonego również na podstawie art. 286 § 1 k.k. Istotą przestępstwa określonego w tym przepisie jest doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia tej osoby w błąd w celu uzyskania korzyści majątkowej. Wprowadzenie w błąd polega na wywołaniu u konkretnego podmiotu nieodpowiadające prawdzie wyobrażenie o istniejącym stanie rzeczy. Natomiast z punktu widzenia strony podmiotowej dla przypisania czynu z art. 286 § 1 k.k. miarodajne jest ustalenie, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim uzyskania korzyści majątkowej, szczególnie zabarwionym, obejmującym zarówno cel, jak i sposób działania (A. Zoll „Komentarz do kodeksu karnego. Część szczególna”, t. 3, s. 301; postanowienie SN z dnia 4.01.2011 r., III KK 181/10).

Z poczynionych ustaleń wynika, że działanie opisane w punktach I, II, IV części wstępnej wyroku przyświecało celowi uzyskania środków finansowych na podstawie podrobionych czeków, przy dysponowaniu pełną wiedzą o tym, iż wypłaty dokonane przez nich na podstawie podrobionych czeków obciążą rachunek pokrzywdzonych. W przypadku zachowań oskarżonych opisanych w punktach I, II, IV tiret 2-7 części wstępnej wyroku ponad wszelkie wątpliwości doszło do dokonania przestępstwa oszustwa, dokonano bowiem wypłaty środków na podstawie podrobionych czeków. Natomiast, w przypadku przypisanego oskarżonemu zachowania w punkcie IV tiret pierwszy części wstępnej wyroku, polegającego na próbie doprowadzenia pracownika Urzędu Pocztowego do wypłaty pieniędzy na podstawie podrobionego czeku nr (...) do wypłaty środków ostatecznie nie doszło na skutek negatywnej weryfikacji czeku, zatem prawidłowo Prokurator wskazał, iż zachowanie to wyczerpało znamiona m.in. przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. W tym przypadku o zamiarze mającym charakter zamiaru tzw. kierunkowego świadczy okoliczność, iż pracownik Urzędu Pocztowego na żądanie realizującego przedmiotowy czek podjęła czynności weryfikacyjne przede wszystkim na podstawie okazanego dowodu osobistego, zaś działania te poprzedzały bezpośrednio czynność wypłaty środków z rachunku na podstawie czeku.

Mając na uwadze wielość naruszonych przez oskarżonego norm prawnych, Sąd, celem oddania pełnej zawartości kryminalnej czynu, zastosował w kwalifikacji prawnej czynu przepis art. 11 § 2 k.k.

Sąd stwierdził, iż czyn opisany w punkcie IV części wstępnej wyroku, do popełnienia którego pomocy udzielił oskarżony R. B. został popełniony w warunkach czynu ciągłego z art. 12 k.k. Zgodnie z art. 12 k.k., dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego. W ocenie Sądu, opisane w przedmiotowym zarzucie działanie, polegające na podrobieniu czeków, a następnie dokonaniu szeregu wypłat na podstawie tychże czeków, zostało podjęte w jednolitym zamiarze doprowadzenia do wypłaty pieniędzy na podstawie przedmiotowych czeków z rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego pokrzywdzonych, a także w krótkich odstępach czasu. Należy podzielić stanowisko wyrażone w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 października 2000r., sygn II AKa 155/00 (Prok. i Pr. – wkł. 2001/5/21), że „czyn ciągły stanowi realizacje jednorodnych zachowań, tyle że podejmowanych etapowo, niejako na raty. Nie da się wykluczyć, że może chodzić o zachowania typu podstawowego, uprzywilejowanego i kwalifikowanego, a także o formy zjawiskowe lub stadialne jednego typu przestępstwa, jak również przyjęcie kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy, gdy jedno zachowanie wyczerpuje jednocześnie znamiona kilku przepisów. Jeżeli jednak odrębne zachowania realizują odrębne typy przestępstwa, to nie łączy je z góry powzięty zamiar lecz osoba sprawcy. Z góry powzięty zamiar, o którym mowa w art. 12 k.k. musi dotyczyć tego samego czynu”.

Sąd stanął na stanowisku, iż czyny oskarżonych stanowią wypadek mniejszej wagi, opisany w art. 310 § 3 k.k., co uprawniało Sąd do zastosowania dobrodziejstwa instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Przestępstwo z art. 310 § 1 k.k. zagrożone jest, w typie podstawowym bardzo surową karą, jako stanowiące poważne niebezpieczeństwo dla gospodarki kraju, ze względu na możliwość zaburzenia bezpieczeństwa obrotu finansowego i zaufania do papierów wartościowych czy dokumentów odpowiadających im rangą. Z powyższych względów stanowi on zbrodnię, przy czym dolna granica kary pozbawienia wolności wynosi 5 lat.

Niemniej jednak kryterium oceny wagi takich czynów winien być stopień zagrożenia danym czynem dla pewności obrotu pieniężnego (por. wyrok SA w Łodzi z 2 marca 2002 r., II AKa 19/02, Prok. i Pr. 2004, nr 5, poz. 29). W doktrynie postuluje się, by przez przypadek mniejszej wagi należy rozumieć nie tylko te zdarzenia, które dotyczą jednego falsyfikatu lub kilku, ale dobrodziejstwem tym należy objąć te wszystkie wyjątkowe okoliczności, które zmniejszają istotnie stopień szkodliwości społecznej konkretnego czynu wypełniającego znamiona art. 310 k.k.(por. J. Skorupka, Przestępstwa fałszowania papierów wartościowych w nowym kodeksie karnym, Prok.i Pr.1998.10.71).

Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem przyjmuje się, że uznanie czynu opisanego w art. 310 § 1 k.k. za wypadek mniejszej wagi powinno opierać się na ocenie wszystkich okoliczności oraz faktów związanych z jego popełnieniem, zarówno obiektywnych, jak i subiektywnych. Decydują o tym elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe, a więc także dotyczące sprawcy, podjętego przez niego sposobu działania, stopnia natężenia złej woli i motywów zachowania. Zatem przy ocenie, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w konkretnej sytuacji faktycznej i prawnej, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstwa. Konkludując trzeba stwierdzić, że wypadek mniejszej wagi jest to uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą elementów łagodzących o charakterze przedmiotowo-podmiotowym. Spośród elementów strony przedmiotowej czynu istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte przez niego środki, charakter i rozmiar wyrządzonej szkody lub grożącej dobru chronionemu prawem, a także czas, miejsce i inne okoliczności popełnionego czynu. Z elementów natomiast podmiotowych rozważenia i oceny wymagają przede wszystkim: stopień zawinienia, motywacja i cel działania (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 21 lipca 2005r., II AKa 147/05, Prok.i Pr.-wkł. 2006/1/28, KZS 2006/1/55) .

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie tak okoliczności podmiotowe, jak i przedmiotowe uzasadniają przyjęcie konstrukcji prawnej wypadku mniejszej wagi. Analizując elementy o charakterze przedmiotowym, Sąd miał na uwadze przede wszystkim sposób popełnienia przypisanego oskarżonym przestępstw, jak również ilość zachowań zabronionych. Z pewnością wywołane na skutek działania oskarżonych niebezpieczeństwo nie należało do tego rodzaju działań, jakie zamierzał zwalczać ustawodawca statuując przepis art. 310 § 1 k.k. Zważyć należy także, że w zachowaniu oskarżonych trudno dopatrzyć się wysokiego natężenia złej woli i wysokiego stopnia winy. Powyższe umożliwiło zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Wymiar kary pozbawienia wolności nadzwyczajnie złagodzonej za powyższe przestępstwo, zgodnie z dyspozycją art. 60 § 6 punkt 2 k.k. miał wynosić nie mniej niż jedną trzecią dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Sąd zatem wymierzył oskarżonemu karę oskarżonym M. J., B. G. (1) i R. B. odpowiednio w punkcikach I, III i VII części dyspozytywnej wyroku na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 3 k.k. w zw. z art. 60 § 1 i 6 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. Zgodnie z dyrektywami zawartymi w art. 53 k.k., sąd wymierzając karę uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynów, których dopuścili się oskarżeni Sąd miał na względzie aktualizujące się w przypadku tychże czynów kwantyfikatory społecznej szkodliwości określone w art. 115 § 2 k.k. Przepis ten stanowi, że przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Rozważając stopień winy każdego z oskarżonych Sąd miał na uwadze limitującą funkcję winy, która zabezpiecza przed orzekaniem kar niesprawiedliwych, spełniając w ten sposób cel sprawiedliwościowy (por. T. Bojarski (w:) T. Bojarski, A. Michalska-Warias, J. Piórkowska – Flieger, M. Szwarczyk, Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2006, s. 114, wyrok SA w Krakowie z dnia 30 czerwca 2011r., II AKa 107/11, KZS 2011/9/42). W doktrynie prawa karnego materialnego wskazuje się, że o stopniu winy decydują m.in. stopień rozwoju intelektualnego sprawcy, jego poziom rozwoju emocjonalnego, doświadczenia życiowego, posiadana wiedza, wiek, normalność sytuacji w jakiej sprawca działał (por. Z. Sienkiewicz (w:) Górniok i in., Kodeks karny, t. I, Komentarz do artykułów 1-116, Gdańsk 2005 t. I, s. 89). Sąd miał na uwadze, iż w okresie popełnienia zarzucanych czynów oskarżeni byli uzależnieni od narkotyków (M. J., B. G. (1)) oraz od alkoholu (R. B.).

Jako okoliczności wpływające na wyższy wymiar kary Sąd uwzględnił wyczerpanie przez oskarżonych swoim działaniem znamion kilku przestępstw, skierowanych przeciwko różnego rodzaju dobrom prawnym oraz rozmiar wyrządzonej szkody, które to okoliczności miały wpływ na ocenę stopnia oceny społecznej szkodliwości czynu. Do okoliczności mających wpływ na mniejszy wymiar kary zaliczyć okres czasu, jaki upłynął od momentu popełnienia przez oskarżonych przypisanych im przestępstw, a także fakt, że ich ujemne następstwa nie były znaczące. Sąd miał przy tym na uwadze, że oskarżeni M. J. i B. G. (1) konsekwentnie przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów, oskarżony M. J. w toku procesu okazał skruchę z powodu popełnienia przestępstwa, przepraszając pokrzywdzonych, a także postawę pokrzywdzonych, którzy oświadczyli, iż w ich ocenie zaproponowana przez Prokuratora kara jest zbyt surowa. Z uwagi na powyższe, wymierzona oskarżonym kara pozbawienia wolności za powyższe czyny stanowi, w ocenie Sądu, adekwatną reakcję karną na popełniony przez niego ciąg przestępstw.

Sąd wymierzając oskarżonemu B. G. (1) w punkcie IV części dyspozytywnej wyroku karę pozbawienia wolności za czyn, kwalifikowany na podstawie art. 209 § 1 k.k. miał na uwadze, jako okoliczność wpływającą na wyższy wymiar kary przede wszystkim okres trwania stanu bezprawnego oraz stopień narażenia małoletniej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu za ten czyn kara jest adekwatna do winy i społecznej szkodliwości czynu.

Wymierzając w punkcie V części dyspozytywnej wyroku w stosunku do oskarżonego B. G. (1) karę łączną z zastosowaniem zasady absorpcji Sąd kierował się przesłankami wymiaru kary łącznej określonymi w art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Wysokość kary łącznej wymierzonej w stosunku do oskarżonej uwzględnia związek podmiotowy i przedmiotowy popełnionych czynów. Należy mieć na uwadze, że instytucja kary łącznej jest bowiem formą prawnokarnej reakcji, obejmującej wymiar sankcji karnych za każde z pozostających w realnym zbiegu przestępstw, z uwzględnieniem relacji zachodzących między popełnionymi przez sprawcę przestępstwami. Sąd podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Łodzi wyrażone w wyroku z dnia 9 maja 2001 r., II AKa 63/01 (Prok.i Pr.-wkł. 2002/7-8/20), iż „zastosowanie zasady absorpcji, asperacji czy kumulacji przy orzekaniu tak kary łącznej, jak i wydawaniu wyroku łącznego uwarunkowane jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, objętymi tymże skazaniem. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski związek przedmiotowo-podmiotowy łączy te czyny oraz w jakich odstępach czasu zostały one popełnione”.

Sąd w punktach II, VI, VIII części dyspozytywnej wyroku orzekł o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej odpowiednio wobec oskarżonych M. J. i R. B. oraz kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego B. G. (1). Art. 69 § 1 k.k. stanowi, że Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, kary ograniczenia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara samoistna, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. W ocenie Sądu, ocena właściwości i warunków osobistych oskarżonych przemawia za powzięciem przekonania przez Sąd, że w przyszłości oskarżeni będą przestrzegali porządku prawnego i unikali popełniania przestępstw. W ocenie Sądu, umieszczenie oskarżonych w zakładzie karnym, mając na uwadze w szczególności znaczny upływ czasu od zdarzenia, zmianę postawy życiowej oskarżonych, mogłoby mieć negatywny skutek dla postawy oskarżonych wobec prawa, i wówczas pożądany skutek wychowawczy nie zostałby wobec nich osiągnięty. Sąd wziął również pod uwagę postawę oskarżonego M. J., który zamanifestował w toku postępowania, że żałuje swojego zachowania i cała sytuacja jest dla niego strasznym przeżyciem. Sąd miał na uwadze, że oskarżony M. J. aktualnie jest zatrudniony, podjął więc kroki w celu ustabilizowania swojego życia i nie powrócenia na drogę przestępstwa. W ocenie Sądu, ocena właściwości i warunków osobistych oskarżonych przemawia za powzięciem przekonania przez Sąd, że w przyszłości będą oni przestrzegali porządku prawnego i unikali popełniania przestępstw. Sąd wziął również pod uwagę postawę oskarżonych M. J. i B. G. (1), którzy przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów. Ustalając okres próby, Sad miał na uwadze treść art. 70 § 1 pkt 1 k.k., z którego wynika, że okres próby w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wynosi od 2 do 5 lat.

Zgodnie z dyspozycją art. 316 § 1 k.k. pieniądze, dokumenty i znaki wartościowe podrobione, przerobione albo z usuniętą oznaką umorzenia oraz podrobione lub przerobione narzędzia pomiarowe, jak również przedmioty służące do popełnienia przestępstw określonych w tym rozdziale ulegają przepadkowi, chociażby nie stanowiły własności sprawcy. Mając na uwadze dyspozycję powyższego przepisu Sąd orzekł jak w punkcie IX części dyspozytywnej wyroku.

Orzeczenia zawarte w punktach X-XII części dyspozytywnej wyroku Sąd wydał w oparciu o w oparciu o dyspozycję art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U.2014.635 j.t.) oraz § 14, § 16 w zw. z § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 roku, poz. 461 j.t.).

Na podstawie art. 624 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223 j.t.) Sąd w punkcie XIII części dyspozytywnej wyroku zwolnił oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym odstąpił od obciążenia oskarżonych opłatą, stwierdzając, że uiszczenie w/w kosztów oraz opłaty mogłoby być dla oskarżonych zbyt uciążliwe mając na uwadze ich sytuację majątkową i rodzinną.