Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Waldemar Masłowski ( spr .)

Sędziowie SO Edyta Gajgał

SO Andrzej Tekieli

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Roberta Remiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2015 r.

sprawy Z. M.

oskarżonego z art. 284 § 1 kk

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 21 października 2013 r. sygn. akt II K 2051/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego Z. M. uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. B. kwotę 619, 92 zł w tym 115, 92 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze i wymierza opłatę w kwocie 120 złotych.

Sygn. akt VI Ka 607/14

UZASADNIENIE

Z. M. został oskarżony o to, że:

w okresie pomiędzy dniem 16 grudnia 2011 r. a dniem 07 listopada 2012 r. w J. dokonał przywłaszczenia mienia, w ten sposób, że na prowadzony w Banku (...) S.A. Oddział w J. rachunek bankowy otrzymał środki pieniężne w postaci przelewów nadanych w dniu 16 grudnia 2011 r. na kwotę 242,50 zl oraz 309,10 zł, w dniu 23 grudnia 2011 r. w kwocie 32900,00 oraz w dniu 28 grudnia 2011 r. w kwocie 1750,00, omyłkowo przekazane przez (...) Sp. z o. o. w K. w wyniku błędnego wprowadzenia numeru konta bankowego ich beneficjenta – Restauracji – Hotel (...) s.c. w B., po czym nie dokonał ich zwrotu, powodując tym samym straty w kwocie łącznej 35 201,60 zł na szkodę (...) Sp. z o. o. z siedzibą w K.,

to jest o czyn z art. 284 § 1 k.k.;

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 21 października 2013r. sygn. akt IIK 2051/12:

I.  Uznał oskarżonego Z. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, iż dopuścił się go między dniem 11 stycznia 2012 r. a 7 listopada 2012 r., tj. występku z art. 284 § 1 k.k. i za to na podstawie cytowanego przepisu wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

III.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody w całości przez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. w K. kwoty 35 201,60 (trzydzieści pięć tysięcy dwieście jeden 60/100) złotych

IV.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata R. B. tytułem nieopłaconej obrony z urzędu kwotę 588 złotych oraz dalsze 135,24 złotych z tytułu podatku VAT;

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

Wyrok powyższy zaskarżył obrońca oskarżonego zarzucając wyrokowi :

1.  obrazę przepisu prawa procesowego art. 7 kpk w zw. z art. 410 pk i 366 kpk mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia , a polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i tym samym wadliwe przyjęcie, iż:

a)  oskarżony Z. M. miał zamiar przywłaszczyć środki majątkowe przesłane przez firmę (...), w światle ustaleń Sądu, iż w dniu 11 stycznia 2013r. był on umówiony w banku na podpisanie dyspozycji zwrotnego przelewu pieniędzy,

b)  oskarżony Z. M. nie mógł korzystać z prawa domniemania własności środków znajdujących się na jego koncie bankowym po dniu 11 stycznia 2012r. albowiem przejście własności środków majątkowych w for nie pieniędzy ze skutkami jak w art. 845 kpc nie może wyłączyć w żadnym zakresie przymiotu ich własności jaka została przeniesiona na oskarżonego nawet w wyniku wadliwego przelewu bowiem wyłącznie oskarżony jest uprawniony do wypłaty środków z jego rachunku bankowego, co w pełni potwierdza żądanie banku wydania dyspozycji zwrotnego przelewu środków.

c)  poprzez dokonywanie wypłat ze swojego konta bankowego po dniu 11 stycznia 2012r. swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu opisanego w art. 284 kk, gdy tymczasem Sąd pominął okoliczność, iż na tym koncie znajdowały się również środki finansowe nie pochodzące z wadliwego przelewu, a nadto oskarżony miał otwartą linię kredytową do kwoty 12.000 zł oraz spodziewał się przelewów z Agencji (...), a brak jest w sprawie ustaleń, że oskarżony wypłacał właśnie te, a nie inne środki,

1.  obrazę przepisu prawa procesowego art. 410 kpk i 366 kpk mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegającą na wydaniu orzeczenia z istotnym pominięciem materiału dowodowego, a to w postaci:

a)  faktu, iż bank wnioskował do oskarżonego o wydanie przez niego dyspozycji zwrotu nienależnie przelanej kwoty pieniędzy , co ma istotne znaczenie przy ustalaniu ich własności,

b)  nie kwestionował okoliczności, iż oskarżony nie posiada dostępu do salda konta bankowego, albowiem docelowo korzysta wyłącznie z karty bankomatowej, a także nie posiada bankowości elektronicznej,

c)  oskarżony od samego początku chciał dokonać zwrotu nienależnie przesłanych mu środków w świetle ustalenia Sądu, iż w tym celu umówiony był on na wizytę w banku w dniu 11 stycznia 2013r.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu oraz o zasądzenie na rzecz obrońcy z urzędu kosztów udzielonej oskarżonemu pomocy prawnej wg norm przepisanych

Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 7.11.2014r., po rozpoznaniu kasacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego, uchylił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 7.02.2014r. w sprawie VI Ka 690/13 i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna w stopniu oczywistym.

Wbrew twierdzeniom zawartym w zarzutach apelacji i jej uzasadnieniu Sąd Rejonowy przeprowadził postępowania dowodowe w sposób prawidłowy a przeprowadzone dowody poddane zostały ocenie zgodnie z dyspozycją art. 7 kpk. Była to ocena wszechstronna, obejmująca wszystkie dowody, swobodna, uwzględniająca zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego i jako taka pozostawała pod ochroną art. 7 kpk. W najmniejszym stopniu Sąd I instancji nie naruszył dyspozycji art. 410 kpk i art. 366 kpk. Trafnie Sąd Rejonowy odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego twierdzącego, że nie wiedział on o pomyłkowym przelaniu na jego konto łącznej kwoty 35 201,60 zł przez (...) Sp. z o.o., bowiem stoją one w rażącej sprzeczności z zeznaniami pracownika banku świadka A. F. a także pism kierowanych przez bank do oskarżonego. A. F. nie miała żadnego interesu w składaniu nieprawdziwych zeznań obciążających oskarżonego a prawdziwość tych zeznań potwierdzają dokumenty kierowane do oskarżonego przez bank. Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku szczegółowo odniósł się do tych dowodów i Sąd Okręgowy argumentację tę w pełni podziela przyjmując ją za swoją. Istotne jest także to, że oskarżony rozpoczął wypłacanie z rachunku bakowego omyłkowo przelanych na jego konto środków pieniężnych w dniu 12.01.2012r. a więc już po tym, gdy został poinformowany (m.in. zeznania A. F.) przez bank, że na jego rachunek bankowy przelane zostały omyłkowo środki pieniężne przez pokrzywdzonego. Już w dacie pierwszego pobrania środków pieniężnych ze swojego rachunku bakowego tj. 12.01.2012r. oskarżony wiedział, że pobierane pieniądze omyłkowo zostały przekazane na jego konto przez (...) Sp. z o.o. i że pieniądze te nie stanowią jego własności. Zamiar przywłaszczenia tych pieniędzy jest więc przez oskarżonego oczywisty. Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 7.11.2014r. uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 7.02.2014r. w sprawie VI Ka 690/13 zmieniający wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 21.10.2013r. w sprawie IIK 2051/12. W swoim wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że oskarżony miał świadomość, iż kwota 35 201,60 zł wpłynęła na jego konto pomyłkowo i że podlega ona zwrotowi na rzecz wpłacającego tj. pokrzywdzonego. Sąd Najwyższy stwierdził, że kwota ta nie stanowiła środków pieniężnych oskarżonego a roszczenie o wypłatę mogło obejmować tylko to, co sam wpłacił lub co zostało wpłacone przez inną osobę dla niego, a więc co zgodnie z dyspozycją art.725 kc stanowiło jego środki pieniężne. Tak więc Sąd Najwyższy stwierdził, że oskarżony realizując wypłatę przedmiotowej kwoty wypełnił znamię przywłaszczenia cudzego mienia, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 284§1kk. Sąd Odwoławczy niezależnie od tego, że związany był stanowiskiem Sądu Najwyższego w tej sprawie, to w pełni stanowisko to podziela.

W tym stanie rzeczy zarzuty apelacji oskarżonego były bezzasadne w stopniu oczywistym.

Oskarżonemu wymierzono za przypisany mu czyn karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na najkrótszy z możliwych okresów, bo 2 lat. Tak ukształtowana kara nie może być uznana za rażąco surową.

Orzeczenie na podstawie art. 46§1 kk obowiązku naprawienia szkody w całości poprzez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. w K. kwoty 35 201,60 zł przez oskarżonego było w pełni zasadne.

Z tych wszystkich względów na podstawie art. 437§1 kpk zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Orzeczenie z pkt II znajduje operacie w art. 29 ust. 1 ustawy prawo o adwokaturze.

Na podstawie art. 636§1 kpk zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania odwoławczego i wymierzono opłatę w kwocie 120 zł.

uk.