Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Luby Fiłoc

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2015 r.

sprawy G. O.

oskarżonego o przestępstwo z art. 284 § 2 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 4 maja 2015 r. sygn. akt VII K 962/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- ustala, iż ilość przywłaszczonych jabłek wyniosła 39000 kg, a ich wartość 69615 złotych;

- wymierzoną na podstawie art. 284 § 2 kk w zw. z art. 33 § 2 i 3 kk oskarżonemu G. O. karę obniża do 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych;

- orzeczony na zasadzie art. 46 § 1 kk obowiązek naprawienia szkody na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o. o. obniża do wysokości 69615 złotych;

II.  w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego G. O. na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. 840 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów zastępstwa procesowego w II instancji,

IV.  zasądza od oskarżonego G. O. na rzecz Skarbu Państwa 540 złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz obciąża go wydatkami w kwocie 20 złotych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 465/15

UZASADNIENIE

G. O. został oskarżony o to, że w bliżej nieustalonym czasie po dniu 24 lutego 2012 roku w miejscowości Ż. gm. S. woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przywłaszczył powierzone mu mienie w postaci 78 ton jabłek wartości 130.000 zł na szkodę firmy (...)z siedzibą w Ł., w ten sposób, że sprzedał 78 ton jabłek innej firmie, nie zwracając w ten sposób uzyskanych pieniędzy pokrzywdzonemu,

tj. o czym z art. 284 § 2 kpk

Sąd Rejonowy w Siedlcach, VII Wydział Karny wyrokiem z dnia 04 maja 2015 r., sygn. akt VII K 962/12:

Oskarżonego G. O. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 284 § 2 kk i za czyn ten na podstawie art. 284 § 2 kk wymierzył mu karę 1 /jednego/ roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 2 kk karę 100 /stu/ stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na kwotę 30 /trzydziestu/ złotych.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 4 /czterech/ lat.

Na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł od oskarżonego G. O. na rzecz pokrzywdzonego (...) z o.o. z siedzibą w Ł., ul. (...) obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę kwoty 130.000 /stu trzydziestu tysięcy/ złotych.

Zasądził od oskarżonego G. O. na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) z o.o. z siedzibą w Ł., ul. (...) tytułem poniesionych przez niego kosztów zastępstwa adwokackiego kwotę 1151,25 złotych /w tym wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 936 złotych i podatek VAT w kwocie 215,25 złotych/.

Zasądził od oskarżonego G. O. na rzecz Skarbu Państwa 780 /siedemset osiemdziesiąt/ złotych tytułem opłaty oraz obciążył go kosztami postępowania w kwocie 90 /dziewięćdziesięciu/ złotych.

Apelację od przedstawionego wyżej wyroku wywiódł obrońca oskarżonego, na zasadzie art. 444 kpk i art. 425 kpk zaskarżając go w całości, tj. zarówno orzeczenie o karze, jak i obowiązku naprawienia szkody.

Na podstawie przepisu art. 438 pkt 1, 2 i 3 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia tj. przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, wyrażającą się w:

⚫

dokonaniu niewszechstronnej analizy materiału dowodowego i czynieniu ustaleń na podstawie wyselekcjowanego materiału dowodowego, poprzez uznanie zeznań świadków J. G., J. K. (1), J. K. (2), J. K. (3) oraz J. O. za pozostających bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, w sytuacji gdy zeznania świadków jednoznacznie potwierdzają wyjaśnienia oskarżonego w zakresie posiadania przez niego wierzytelności wobec Spółki (...) Sp. z o.o.”, a tym samym mają znaczenie dla ustaleń stanu faktycznego w zakresie motywów działania oskarżonego,

⚫

bezzasadnym pominięciu dowodów z dokumentów potwierdzających istnienie wierzytelności oskarżonego wobec
Spółki (...) Sp. z o.o.”, a tym samym niedziałanie oskarżonego z zamiarem animus rem sibi habendi, a mianowicie faktur VAT wystawionych przez oskarżonego na rzecz Spółki (...) Sp. z o.o., protokołu kontroli skarbowej, listy transakcji rozrachunkowych, korespondencji mailowej z dnia 7 października 2011 roku, z dnia 23 listopada 2011 roku, wezwań do zapłaty z dnia 20 marca 2012 roku, rejestru sprzedaży oskarżonego,

⚫

niezgodnej z wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i zasadami prawidłowego rozumowania ocenie materiału dowodowego, mającej swój wyraz w dowolnej i jednostronnej analizie i ocenie wyjaśnień oskarżonego G. O. w zakresie okoliczności zatrzymania jabłek w lutym 2012 roku, posiadania wobec Spółki (...) Sp. z o.o.” wierzytelności, motywów działania oskarżonego – w kontekście realizacji znamion przestępstwa z art. 284 § 2 kk; zeznań świadka G. R. oraz J. R. w zakresie okoliczności zatrzymania jabłek w lutym 2012 roku, nie posiadania przez Spółkę (...) Sp. z o.o.” zobowiązań wobec oskarżonego,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, a polegający na błędnych ustaleniach faktycznych dotyczących strony podmiotowej czynu oskarżonego i niesłusznym przyjęciu, że oskarżony działał umyślnie z zamiarem kierunkowym rozporządzenia powierzonym mu mieniem bez zgody pokrzywdzonego, w sytuacji, gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału prowadzi do wniosku, że działanie oskarżonego było podyktowane zamiarem zabezpieczenia przysługujących mu wobec Spółki (...) Sp. z o.o.” naruszeń z tytułu wykonanych usług przewozowych.

3.  Naruszenie przepisu art. 46 § 1 kk poprzez jego zastosowanie i zasądzenie na rzecz Spółki (...) Sp. z o.o.” kwoty 130.000,00 złotych tytułem obowiązku naprawienia szkody, w sytuacji, gdy szkoda nie została udowodniona, a Spółka nie była właścicielem całości zatrzymanego towaru.

Jednocześnie, na podstawie przepisu art. 427 § 1 i 3 kpk i art. 437 kpk obrońca oskarżonego wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania,

2.  zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uchylenie obowiązku naprawienia szkody,

3.  dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadka M. L. – Prezesa Zarządu Spółki (...) Sp. z o.o. z siedziba w miejscowości B. ( (...), (...)-(...) B.), na okoliczności nie uiszczenia przez Spółkę (...) Sp. z o.o.” płatności za fakturę o numerze (...), z dnia 25 lutego 2012 roku, a tym samym brak szkody po stronie pokrzywdzonej.

W toku rozprawy apelacyjnej obrońca oskarżonego poparł wniosek dowodowy zawarty w apelacji. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego adw. T. W. wniósł o oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego, składając jednocześnie wydruki przelewów bankowych, z uwagi na fakt, iż dowód nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej a nadto, iż złożone dokumenty potwierdzają uregulowanie należności wynikających z faktury, o której mowa we wniosku dowodowym. Prokurator przyłączył się do stanowiska pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Obrońca oskarżonego w dalszym ciągu popierał swój niosek dowodowy, gdyż jego zdaniem dołączone do akt sprawy wyciągi bankowe nie wskazują w sposób jednoznaczny, że wskazywane przelewy dotyczą zapłaty za fakturę (...). Sąd postanowił na podstawie art. 170 § 1 pkt 2 kpk oddalić wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego uznając, że nie ma on znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Po udzieleniu głosu stronom, obrońca oskarżonego poparł apelację i wniosek w niej zawarty. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego adw. T. W. przyłączył się do stanowiska prokuratora i wniósł o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy, nadto wniósł o zasądzenie od oskarżonego kosztów zastępstwa adwokackiego na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego adw. J. S. wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy, nadto wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Obrońca oskarżonego oraz pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego adw. T. W. zareplikowali, zaś oskarżony przyłączył się stanowiska swojego obrońcy.

Sąd Okręgowy w Siedlcach zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się zasadna w zakresie zarzutu obrazy art. 46 § 1 kk i wiążącym się z nim ustaleniem faktycznym dokonanym przez Sąd I instancji odnośnie masy przywłaszczonych na szkodę spółki (...) jabłek. W pozostałym zakresie okazała się bezzasadna i to w stopniu oczywistym. Niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego, Sąd Odwoławczy uznał, iż zaskarżony wyrok wymaga korekty w zakresie kary wymierzonej G. O..

Na wstępie niniejszych rozważań wskazać należy, iż ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie co do zasady nie budzą wątpliwości Sądu Okręgowego. Problematyczną kwestię stanowi ocena prawna zachowania oskarżonego oraz ilość przywłaszczonych przez niego jabłek. Dodać przy tym należy, iż sam oskarżony nie kwestionował tego, iż powierzony mu transport jabłek, którego nie był właścicielem, sprzedał i uzyskane w ten sposób pieniądze zatrzymał dla siebie. Zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest weryfikacja twierdzeń oskarżonego, iż owoce sprzedał w celu potrącenia wierzytelności jaka przysługiwała mu względem pokrzywdzonej spółki.

Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku wskazał, iż podstawą ustalenia stanu faktycznego stały się dowody z dokumentów w postaci m.in. korespondencji mailowej, korespondencji sms, faktur i wezwań do zapłaty, które to wskazuje w swojej apelacji obrońca oskarżonego. Podkreślenia wymaga jednak to, iż pomimo uwzględnienia dowodów z w/w dokumentów, jak również mimo obdarzenia przymiotem wiarygodności zeznań świadka L. B., Sąd I instancji niezasadnie przyjął, iż oskarżony przywłaszczył całość transportu jabłek – 78 ton na szkodę pokrzywdzonej (...) Sp. z o.o.”.

Istotą umowy cywilnoprawnej sprzedaży jest przeniesienie prawa własności rzeczy i wydanie przedmiotu sprzedaży ze strony sprzedającego oraz odbiór rzeczy i zapłata umówionej ceny przez kupującego. Kupujący tj. spółka (...) korzystała z usług przewoźnika – oskarżonego, który w drodze innej umowy cywilnoprawnej zobowiązał się odebrać zamówiony towar od sprzedającego w imieniu kupującego i dostarczyć go w umówione uprzednio miejsce, oczywistym jest zatem, iż miał on jedynie przewieźć jabłka i na tym jego rola się kończyła.

W niniejszej sprawie strony umowy sprzedaży posługiwały się tzw. kredytem kupieckim, faktury wystawione kupującemu przez sprzedającego miały każdorazowo odroczony termin płatności. Nie zmienia to jednak faktu, iż skoro zostały one wystawione to do sprzedaży doszło, a zapłata ceny miała nastąpić w późniejszym wskazanym na fakturach terminie. Dłużnikiem wystawionych faktur była zatem i jest spółka (...), a wierzytelności te mogą być dochodzone w postępowaniu cywilnym, wątpliwości nie podlega bowiem fakt, iż towar został sprzedany i wydany. Wystawione faktury dotyczyły 39 ton jabłek, taką ilość jabłek spółka (...) uprzednio zamówiła i własność takiej ilości jabłek została przeniesiona na kupującego spółkę (...). Była to zatem jedynie połowa transportu, jaki odebrał oskarżony. W stosunku do pozostałej objętości transportu, tj. kolejnych 39 ton jabłek wskazać należy, iż spółka (...) nie zamówiła tego towaru, nie dokonała zapłaty, nie wystawiono faktur z odroczonym terminem płatności, nie możemy także mówić o przeniesieniu własności – jak zeznał L. B.: „to były moje jabłka”. Właścicielem pozostałej objętości transportu w dalszym ciągu był zatem L. B., który jak zeznał - nie czuje się pokrzywdzony w niniejszej sprawie i nie domaga się ścigania i ukarania G. O.. Oskarżony, zajmujący się profesjonalnie usługami przewozowymi, doskonale zdawał sobie także sprawę z tego, iż 78 ton jabłek zostało mu jedynie powierzonych do transportu i nie jest ich właścicielem. Reasumując, z 78 ton jabłek – jedynie połowa tj. 39 ton należała do spółki (...), druga połowa – kolejnych 39 ton należała do L. B..

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy w Siedlcach zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustalił, iż ilość przywłaszczonych na szkodę (...) Sp. z o.o.” jabłek wyniosła 39.000 kg (39 ton), a ich wartość 69.615 (sześćdziesiąt dziewięć tysięcy sześćset piętnaście) złotych. Wskazana kwota została ustalona w oparciu o wystawione przez sprzedającego na rzecz spółki (...) faktury.

W dalszym ciągu, pochylić się należy nad oceną prawną zachowania G. O., a zatem także nad przyjętą przez niego linią obrony, polegającą na twierdzeniu, iż sprzedał transport jabłek, który nie należał do niego, albowiem chciał dokonać potrącenia wierzytelności, jaka przysługiwała mu względem spółki (...). Skuteczność i dopuszczalność zarówno zatrzymania przez przewoźnika towaru, jak i potrącenia wynika wprost z Kodeksu Cywilnego z art. 790 kc i 498 kc oraz z art. 57 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawa przewozowego. Sąd I instancji słusznie wskazał, iż po pierwsze, oskarżonemu nie przysługiwało prawo zastawu na ładunku jabłek, albowiem zastaw na rzeczach przewożonych zabezpiecza tylko roszczenia z tej umowy przewozu, której przedmiotem jest konkretna przesyłka – w tym przypadku jabłka. Nie zabezpiecza roszczeń z wcześniejszych umów. Oznacza to, iż oskarżony nie mógł w realiach niniejszej sprawy w ogóle powoływać się na to, że zatrzymał jabłka tytułem zastawu, skoro zastaw mu nie przysługiwał. Po drugie, oskarżony nawet gdyby posiadał prawo zastawu, nie mógł skutecznie dokonać potrącenia. Zgodnie z dyspozycją art. 798 § 1 kc gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Oskarżony powoływał się przy tym, iż spółka (...) jest jego dłużnikiem i nie uiściła mu należności wynikających z faktur za wcześniejsze usługi przewozu. Załączniki dołączone do „oświadczenia o potrąceniu” nie są jednak wystawione na tą spółkę, lecz na całkiem inny podmiot (...) Company (...). Dłużnikiem tych faktur nie była zatem spółka (...) tylko (...) Company (...), co powoduje, iż nie możemy w ogóle mówić o wzajemnych stosunkach dwóch stron, które są wobec siebie jednocześnie zarówno wierzycielami, jak i dłużnikami. Oskarżony nie mógł także dokonać potrącenia z uwagi na fakt, iż aby dokonać potrącenia zgodnie z przytoczonym art. 798 § 1 kc koniecznym jest, aby przedmiotem świadczeń w obu przypadkach były pieniądze lub rzeczy oznaczone co do gatunku, a obie wierzytelności muszą już być wymagane, czyli musi już upłynąć termin ich płatności. Nie można dokonać skutecznego potrącenia wierzytelności – jabłek (rzeczy oznaczonych co do gatunku) na poczet wierzytelności w postaci kwoty pienieżnej.

Konkludując, oskarżonemu ani nie przysługiwało prawo zastawu na transporcie jabłek, ani nie mógł skutecznie potrącić przysługujących mu wierzytelności, pokrzywdzona spółka nie była bowiem jego dłużnikiem, a nawet gdyby tak było, nie mógłby dokonać potrącenia przez to, iż wierzytelność dotyczyła wcześniejszej umowy przewozu, oraz z uwagi na to, iż na poczet wierzytelności wyrażonej w konkretnej kwocie pienieżnej można potrącić jedynie inną kwotę pieniężną, a nie rzeczy oznaczone co do gatunku, w tym przypadku jabłka. Oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę, iż dłużnikiem nie jest spółka (...). Nie może być zatem mowy o potrąceniu, skoro strony nie były stronami zobowiązania. Jego działanie było bezprawne. Świadomość oskarżonego tym zakresie, w ocenie Sądu Okręgowego, świadczy wyraźnie o jego winie i postaci zamiaru jaki przyświecał mu przy dokonaniu zarzucanego mu czynu. Na marginesie wskazać można jedynie, iż o zamiarze oskarżonego świadczy również to, iż jak sam przyznał, składając wyjaśnienia w dniu 24 lutego 2012 r., polecił pracownicy zatrudnionej w jego firmie zmienić płatnika w już wystawionych fakturach, w ten sposób, że w miejsce pierwotnie wskazanej spółki wstawić spółkę (...).

W oparciu o powyższe, stwierdzić należy, iż ocena jaką dokonał Sąd Instancji w zakresie motywów działania oskarżonego w kontekście realizacji znamion czynu z art. 284 § 2 kk jest prawidłowa, zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz z zasadami prawidłowego rozumowania. Brak jest wiarygodnego dowodu, iż wierzytelność na jaką się powołuje w swoich wyjaśnianiach G. O. istniała w chwili, gdy dokonał on sprzedaży przywożonego towaru. Brak jest również dowodu, aby oskarżony przed przesłaniem „oświadczenia o potrąceniu” do spółki (...) stosował jakiekolwiek wezwania do zapłaty wobec tejże spółki, jak również aby wysuwał w stosunku do tejże spółki jakiekolwiek roszczenia. Pieniądze uzyskane ze sprzedaży przyłaszonych jabłek zostały włączone przez sprawcę do jego majątku, a zatem działaniu temu towarzyszył tzw . animus rem sibi habendi, tj. zamiar zatrzymania rzeczy bez tytułu prawnego.

Dodać przy tym należy, iż wyjaśnienia oskarżonego opierające się na twierdzeniu, iż przysługiwało mu prawo zastawu na jabłkach, albowiem posiadał wierzytelności, jakie nie zostały uregulowane we wcześniejszym czasie przez spółkę (...) nie znajdują żadnego umocowania w prawidłowych ustaleniach faktycznych niniejszego postępowania również w ocenie Sądu Odwoławczego i słusznie zostały uznane za przyjętą przez G. O. linię obrony, zmierzającą jedynie do uniknięcia odpowiedzialności karnej za zarzucany mu czyn. Z tej przyczyny nie mogły się ostać.

Wynikające ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego rozbieżności w kwestii okoliczności zatrzymania przez oskarżonego transportu jabłek w lutym 2012 r. zostały zredukowane wszechstronną inicjatywą dowodową, a następnie wnikliwą analizą całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Nie ma także racji skarżący o ile podnosi, iż Sąd I instancji poczynił ustalenia faktyczne na podstawie wyselekcjowanego materiału dowodowego, poprzez uznanie zeznań świadków J. G., J. K. (1), J. K. (2), J. K. (4) oraz J. O. za pozostające bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, w sytuacji gdy zeznania tychże świadków, w jego ocenie, potwierdzają wyjaśnienia oskarżonego w zakresie posiadania przez niego wierzytelności wobec (...) Sp. z o.o.”. Stwierdzić przy tym należy, iż zeznania w/w świadków słusznie zostały uznane za pozostające bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a Sąd Odwoławczy w pełni podziela argumentację jaką przytacza w tym zakresie Sąd I instancji, uznając ją za zasadną, wyczerpującą, precyzyjną, niezwykle trafną i nie wymagającą ponownego przytaczania. W ramach uzupełnienia tejże argumentacji dodać można jedynie, iż w/w świadkowie nie posiadali wiedzy o czynie zarzucanym oskarżonemu, nie orientowali także się w kwestiach rozliczeń między oskarżonym a (...) Sp. z o.o.”. W swoich zeznaniach każdorazowo opisywali swoją pracę i swoje doświadczenia w międzynarodowym przewozie towarów. Żaden ze świadków nie potwierdził także, iż oskarżony posiadał wobec w/w spółki wierzytelności na jakie powołuje się w swoich wyjaśnianiach G. O.. Wskazani świadkowie nie znali także okoliczności zatrzymania transportu jabłek przez oskarżonego i nie posiadali wiedzy na kogo/na jaką firmę były wystawiane faktury. Wobec powyższego, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, z treści ich zeznań nie można było wyprowadzić wniosków w zakresie zamiaru G. O.. Zarzut obrazy art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w tym zakresie jest zatem chybiony.

Reasumując, podkreślić należy, iż poczynione przez Sąd Rejonowy w Siedlcach ustalenia w zakresie winy i zamiaru kierunkowego oskarżonego są w ocenie Sądu Okręgowego prawidłowe. Nie ma wątpliwości, co do tego, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona art. 284 § 2 kk. Fakt ten został w sposób bezsporny dowiedziony, co ma odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Przechodząc do ostatniego z zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonego wskazać należy, iż obraza art. 46 § 1 kk jest ściśle powiązana z ilością przywłaszczonych przez oskarżonego jabłek, których własność omówiono już we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia.

Jak wskazuje Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 16 kwietnia 2014 r., sygn. II AKa 53/14 nie negując zasadności roszczenia pokrzywdzonego z tytułu szkody wyrządzonej przestępstwem, bezspornym jest, iż beneficjentem rozstrzygnięcia w tej kwestii może być tylko pokrzywdzony (Legalis Numer 924403). Oczywistym jest także, iż skoro art. 284 § 1 i 2 kk chroni prawo własności, pokrzywdzonym przestępstwem sprzeniewierzenia w realiach niniejszej sprawy, może być tylko właściciel jabłek.

W toku postępowania ujawniono, iż pokrzywdzona spółka nie była właścicielem połowy objętości ładunku, tj. 39 ton jabłek. Faktury wystawione na rzecz (...) Sp. z o.o.” przez Spółkę (...) Sp. z o.o.” oraz Spółkę (...) – tj. producentów jabłek, dotyczyła jedynie sprzedaży jabłek w łącznej ilości 39 ton o łącznej wartości 69.615,00 (sześćdziesięciu dziewięciu tysięcy sześciuset piętnastu) złotych. Skoro (...) Sp. z o.o.” nie była właścicielem połowy ładunku (zamówiła jedynie 39 ton owoców i na taką ilość jabłek po przemnożeniu przez cenę jednostkową kilograma opiewały nieuiszczone faktury) nie posiadała zatem statusu poszkodowanej w odniesieniu do 78 ton, lecz jedynie w odniesieniu do 39 ton jabłek, a co za tym idzie orzeczony przez Sąd I instancji obowiązek naprawienia szkody w wysokości 130.000 (stu trzydziestu tysięcy) złotych nie odpowiada szkodzie jaką poniosła ta spółka. Kwota 130.000 zł nie tylko przekraczałaby poniesioną przez spółkę (...) szkodę, ale powyżej kwoty 69.615,00 zł stanowiłaby jej bezpodstawne wzbogacenie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na zasadzie art. 46 § 1 kk obowiązek naprawienia szkody na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o.” obniżył do wysokości 69.615 (sześćdziesięciu dziewięciu tysięcy sześciuset piętnastu) złotych. Obniżenie tegoż środka karnego stanowiło naturalną konsekwencję odmiennego niż Sąd I instancji ustalenia w zakresie ilości przywłaszczonych na szkodę spółki (...) jabłek, a co za tym idzie - wysokości poniesionej przez w/w spółkę szkody, jaka winna być przez oskarżonego naprawiona.

Niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego, Sąd Okręgowy po przeanalizowaniu całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, uznał, iż kara wymierzona G. O. nosi znamiona rażącej surowości, a tym samym jest karą nieadekwatną do okoliczności popełnionego przez niego czynu i do rozmiarów szkody jaką wyrządził on swoim działaniem. Poczynione przez Sąd I instancji prawidłowe ustalenia co do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, który bez wątpienia naruszał pewność obrotu gospodarczego, nie znalazły odzwierciedlenia w orzeczonej wobec niego karze.

Zgodnie z zawartymi w art. 53 § 1 kk i art. 53 § 2 kk regulacjami, Sąd wymierzając karę winien mieć na względzie między innymi to, by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, winien uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu, brać pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Pod uwagę winien brać także rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rozmiar i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz sposób życia sprawcy przed popełnieniem przestępstwa i jego zachowanie się po jego popełnieniu, jak również zachowanie pokrzywdzonego. Analiza wskazanych elementów poczyniona przez pryzmat niniejszej sprawy prowadzi do wniosku, iż Sąd I instancji wymierzając karę oskarżonemu nie uczynił zadość w/w wymaganiom. Nadto, stwierdzić należy, iż brak jest w ogóle w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku rozważań Sądu Rejonowego w zakresie okoliczności łagodzących przy wymiarze orzeczonej kary, które zostały całkowicie pominięte, zwłaszcza w kontekście rozstrzygnięć Sądu Odwoławczego.

Naturalną konsekwencją stwierdzenia rażącej niewspółmierności kary była zatem modyfikacja reakcji karnoprawnej za zachowania przypisane oskarżonemu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy w Siedlcach wymierzoną na podstawie art. 284 § 2 kk w zw. z art. 33 § 2 i 3 kk oskarżonemu G. O. karę obniżył do 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydziestu) złotych.

Wobec braku jakichkolwiek podstaw dla zrewidowania pierwszoinstancyjnych rozstrzygnięć w zakresie obda­rzenia oskarżonego dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia wykonania kary pozba­wienia wolności, rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w tym przedmiocie utrzymano w mocy.

Zaakcentować w tym kontekście należy, że zmiana w zakresie wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności sama przez się nie ma wpływu na stopień pewności sformułowanej względem oskarżonego prognozy kryminologicznej, zaś Sąd Odwoławczy, analizując tok rozumowania Sądu Rejono­wego w tej materii, nie dostrzegł potrzeby wprowadzenia korekt w tym przedmiocie z innych względów.

Resumując, należy stwierdzić, że obecnie wymierzona kara jest adekwatna do stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu, rozmiaru wyrządzonej szkody, uwzględnia sytuację materialną rodziny oskarżonego oraz spełnia wymogi w zakresie prewencji zarówno ogólnej, jak i indywidualnej.

W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego G. O. na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o.” kwotę 840 zł, tytułem zwrotu poniesionych kosztów zastępstwa procesowego w II instancji, ustalając wysokość tych kosztów zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 461 z późn. zm.). Z uwagi na to, iż oskarżyciel posiłkowy korzystał z zastępstwa procesowego dwóch adwokatów, kwota 420 zł wynikająca z w/w przepisów rozporządzenia została policzona podwójnie.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, Sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), obciążając nimi oskarżonego G. O..

Z tych względów, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.