Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 października 2015 roku w S.

sprawy z powództwa H. L. (1)

przeciwko Administracji (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

o wydanie druku RP7

na skutek apelacji wniesionej przez powódkę H. L. (1) od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie IX Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 grudnia 2014 roku sygn. akt IX P 1217/12

I.  oddala apelację;

II.  przyznaje adwokatowi Ł. P. od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Szczecinie kwotę 73,80 (siedemdziesięciu trzech złotych i osiemdziesięciu groszy) w tym 23 % podatku VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu.

SSO Aleksandra Mitros SSO Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk (spr.) SSR del. Anna Ruszkowsk

UZASADNIENIE

H. L. (1), po ostatecznym sprecyzowaniu żądania, wniosła o zobowiązanie pozwanego Administracji, (...) Spółki z o.o. w K. do wydania dokumentu – zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu na druku Rp-7 za lata 1997-2001, do wydania list płac za okres zatrudnienia od 01.01.2001 r. do 31.12.2003 r. oraz o zasądzenie kosztów procesu (pismo pełnomocnika powódki z dnia 25.10.2013 r. k. 120 oraz oświadczenie o wskazaniu siedziby spółki – k.140). W uzasadnieniu wskazała, że podstawą żądania jest art. 125 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w którym ustawodawca zobowiązał pracodawcę do współdziałania z pracownikiem w zakresie m.in. wydawania zaświadczeń niezbędnych do ustalenia prawa i wysokości świadczeń. Pozwana była pracodawcą powódki w okresie od 01.01.2001 r. do 31.12.2003 r., gdzie została zatrudniona na zasadzie art. 23(1) § 3 kp i tym samym na niej spoczywa zobowiązanie do wydania wnioskowanej dokumentacji, również za wcześniejszej okresy zatrudnienia u poprzedników prawnych pozwanej – w tym przypadku (...) Centrum- W. za okres od 1997 r. do końca 2000 r.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenia jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że poprzedni pracodawca powódki – Gmina M. S., nigdy nie przekazała pozwanej spółce dokumentacji płacowej powódki za okres do stycznia 2001 r. i stąd pozwana dokumentacji takiej nie posiada. Okoliczność ta uniemożliwia jej wystawienie druku Rp-7 za wnioskowany okres. Za okres natomiast od 2001 r. do 2003 r. pozwana wystawiła powódce zaświadczenie na druku Rp-7; przesłała jej również wydruk z programu komputerowego Kartoteka pracownika” określający wysokość zarobków powódki podziałem na poszczególne składniki.

W piśmie z dnia 25.10.2013 r. (k. 120) powódka cofnęła żądanie w zakresie wydania świadectwa pracy za okres zatrudnienia w Ośrodku (...) w (...).08-31.08.1982 r. oraz żądanie zawarte w pkt 3 pozwu, tj. o zobowiązanie pozwanej do prowadzenia działalności zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2014 r. postępowanie zostało umorzone ponad żądania sprecyzowane w piśmie z dnia 25.10.2013 r. (k. 142), a na rozprawie w dniu 17 listopada 2014 r. również w zakresie wydania powódce kartoteki zarobkowej oraz list płac za okres 2001-2003 – z uwagi na cofnięcie powództwa w tej mierze wskutek realizacji przez pozwaną zobowiązania w tej mierze w toku procesu (k. 198).

Na rozprawie z dnia 17.11.2014 r. pełnomocnik powódki wniósł o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu oświadczając, że powódka kosztów nie uiściła w żadnym zakresie (k.196v).

Wyrokiem z dnia 23 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo (pkt I), odstąpił od obciążania powódki kosztami procesu (pkt II), przyznał od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie na rzecz adwokat Ł. P. kwotę 221,40 zł (dwieście dwadzieścia jeden złotych i czterdzieści groszy) – w tym 23% podatku VAT tytułem zwrotu nieuiszczonego wynagrodzenia pełnomocnika ustanowionego dla powódki z urzędu (pkt III).

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na następujących ustaleniach faktycznych oraz ocenach prawnych:

H. L. (1) od 1 sierpnia 1982 r. podjęła zatrudnienie na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Ośrodku (...) w S. w dziale Administracyjno-Gospodarczym. Następnie, od dnia 16 września 1982 r. podjęła zatrudnienie w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w S., gdzie była zatrudniona do dnia 31.03.1991 r. W dalszej kolejności była zatrudniona u następców prawnych pracodawcy: w okresie od 01.04.1991 r. do 31.12.1996 r. – Administracja (...) Zakład (...) w S., w okresie od 01.01.1997 r. do 31.12.2000 r. - Zarząd (...) w S., w okresie od 01.01.2001 r. do 31.12.2003 r. – Administracja (...) Spółka z o.o. w S., która następnie zmieniła siedzibę na K..

Pozwana spółka powstała w grudniu 2000 r. – początkowo z siedzibą w S. przy ul. (...). Po 2003 r. jej siedziba została formalnie przeniesiona do K., jednak w dotychczasowej lokalizacji w S. pozostał zarząd spółki oraz kadry i płace. Około 2004 r. miejsce pracy pracowników kadr i płac zostało przeniesione na ul. (...) w S., a następnie około 2008-2009 r. – ponownie na ul. (...). Archiwum zakładowe znajdowało się początkowo na ul. (...), a następnie zostało przeniesione na ul. (...) i tak jest do dziś.

Od początku powstania spółki cała dokumentacja płacowa jest prowadzona w formie komputerowej i tak przechowywana. Bieżącą dokumentację płacową spółka przechowuje w Oddziale w S. na ul. (...), a archiwalną na ul. (...), w pomieszczeniach wynajmowanych od (...).

Pozwana spółka powstała w okresie likwidacji przez Gminę M. S. czterech z pięciu Zarządów (...) w S., wygrywając konkurs na zarządzanie mieniem. H. L. (1), zatrudniona do tej pory w (...) Centrum- W., została przejęta na zasadzie art. 23(1) kp do pozwanego.

W załączeniu do pisma z dnia 28.12.2000 r. Inspektor ds. osobowych (...) Centrum- (...) E. S. przesłała do (...) w S. akta osobowe 16 pracowników zatrudnionych w (...) na skutek przejęcia pracodawcy, w tym dotyczące H. L. (1). Odbiór pisma pokwitowała pani K..

W załączeniu do pisma z dnia 22.11.2001 r. Dyrektor (...) B. S. przesłał do (...) w S. akta osobowe oraz dokumenty płacowe siedmiu pracowników zatrudnionych w (...) na skutek przejęcia pracodawcy, w tym dotyczące H. L. (1). Odbiór pisma pokwitowała pracownica (...) J. B. (1).

Pierwotnie dokumentacją płacową pracowników pozwanej zajmowała się specjalista ds. (...), a od 2002 r. jej obowiązki przejęła, zatrudniona do 2005 r. na stanowisku samodzielnej księgowej, E. E. (1). Dokumentacji od J. B. nie przejmowała protokolarnie, część z niej wymagała uporządkowania – także w świetle zaleceń pokontrolnych PIP, która stwierdziła uchybienia w zakresie prowadzenia dokumentacji.

Do E. E. należało prowadzenie akt osobowych pracowników, sporządzanie list płac oraz - na wniosek pracownika – druków Rp-7. W okresie jej zatrudnienia archiwalna dokumentacja płacowa była przechowywana w pokoju kadr i płac przy ul. (...) w S.. Roczne karty wynagrodzeń pracowników ówcześnie zatrudnionych – w tym H. L. (1) - były przechowywane w ich aktach osobowych w części C.

We wrześniu 2003 r. E. E. na prośbę H. L. sporządziła dla niej projekt zaświadczenia Rp-7 obejmującego okres zatrudnienia powódki od 16.09.1982 r. do 31.12.2000 r. Dokument sporządzała na podstawie kart wynagrodzeń i zasiłkowych powódki, które ówcześnie znajdowały się w jej aktach osobowych. Zaświadczenia ostatecznie nie wystawiła z uwagi na zastrzeżenia powódki co do danych tam ujętych oraz w związku z koniecznością ich zweryfikowania. Sporządzony projekt w zakresie okresów nieskładkowych ujętych w załączniku do druku obejmował jedynie okres od 11.08.1986 r. do 18.05.1998 r. (mimo wskazania w nagłówku załącznika okresu dłuższego), zaś w zakresie pobieranego wynagrodzenia – okres od 1988 r. do 1998 r. i nie był opatrzony pieczęcią samodzielnego księgowego. E. E. dokument miała zweryfikować i uzupełnić, jednak wkrótce udała się na zwolnienie lekarskie obejmujące nieprzerwanie okres 18 miesięcy, po których pracodawca rozwiązał jej umowę o pracę. W tym czasie H. L. straciła kontakt z E. E. i praca w zakresie wystawienia druku Rp-7 nie została zakończona.

W okresie zatrudnienia E. E. pracodawca nigdy nie niszczył żadnej dokumentacji płacowej pracowników; nie była ona również przekazywana do żadnego zewnętrznego archiwum.

Wystawianiem druków Rp-7 od dnia zatrudnienia w czerwcu 2005 r. zajmuje się główna księgowa M. G. (1), która w momencie zatrudnienia otrzymała od pracodawcy akta osobowe pracowników, w tym powódki; nie otrzymała żadnej dokumentacji płacowej za okres sprzed stycznia 2001 r. Obowiązki przekazywała jej B. M., zatrudniona na okres 3 miesięcy na zastępstwo głównej księgowej E. E. (1), która przebywała na długotrwałym zwolnieniu lekarskim.

W dniu 17.04.2012 r. M. G. (1) – jako samodzielna księgowa - wystawiła powódce na podstawie jej list płac zaświadczenie ZUS Rp-7 obejmujące okres od dnia 01.01.2001 r. do dnia 31.12.2003 r.

H. L. (1) przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie wielokrotnie zwracała się do byłego pracodawcy o wystawienie druku Rp-7 za okres od 1997 do 2000 r.; kwestia ta była również przedmiotem kontroli PIP. Pozwana udzielała odpowiedzi, że nie jest w stanie zaświadczenia sporządzić, ponieważ były pracodawca H. L. - (...) W., nie przekazał spółce dokumentacji płacowej.

Starania analogiczne H. L. podejmowała wobec poprzedników prawnych pozwanego, kierując pismo do (...) oraz UM S., jednak uzyskiwała informację, że podmioty te nie są w posiadaniu jej dokumentacji płacowej za ten okres, gdyż została ona przekazana do jej ostatniego pracodawcy – (...) w S..

W toku niniejszego procesu przedstawiciele pozwanej kilkukrotnie zarządzali poszukiwanie dokumentacji płacowej powódki za ww. okres, jednak bezskutecznie.

W aktach osobowych powódki znajduje się jej dokumentacja płacowa jedynie za okres od połowy 2001 r. oraz jej umowy o pracę i aneksy do nich obejmujące okres od 1997 r.

W archiwum zakładowym Urzędu Miasta S. jest obecnie przechowywana dokumentacja płacowa H. L. (1) za okres od września 1982 r. do marca 1991 r.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał roszczenie o zobowiązanie pozwanej do wystawienia powódce druku Rp-7 za okres od 1997 r. do 2001 r. za bezzasadne.

Na wstępie Sąd Rejonowy wskazał, że podstawę prawną roszczenia o wydanie przez byłego pracodawcę zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach stanowił art. 125 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych, zgodnie z którym pracodawcy obowiązani są do wydawania pracownikowi lub organowi rentowemu zaświadczeń niezbędnych do ustalenia prawa do świadczeń i ich wysokości. Takim zaświadczeniem jest żądane przez powódkę zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, bowiem zgodnie z § 20 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty są dla pracowników zaświadczenie zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto, jak wynika z § 11 i 12 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 sierpnia 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad współpracy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z ubezpieczonymi i płatnikami składek w zakresie ustalania kapitału początkowego (Dz.U.2000.72.846) płatnik składek wystawia dokumenty niezbędne do ustalenia kapitału początkowego dla osób, za które opłacał składki na ubezpieczenie społeczne, oraz dla osób, które pozostawały w stosunku służby przed dniem 1 stycznia 1999 r. i nie spełnią warunków do nabycia prawa do świadczeń określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych, funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej (§11). Do obowiązków płatnika składek należy w szczególności: poinformowanie ubezpieczonego o posiadanej dokumentacji, przyjęcie dokumentacji od ubezpieczonego, zabezpieczenie jej i przesłanie do organu rentowego w ustalonym terminie, udzielenie ubezpieczonemu informacji o innych miejscach przechowywania dokumentacji służącej ustaleniu kapitału początkowego (§12). Z powyższego wynika zdaniem Sądu Rejonowego jednoznacznie, iż pozwanego, jako następcę prawnego pracodawcy powódki obciążało zobowiązanie do wydania zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach – także za okresy zatrudnienia wcześniejsze.

Przechodząc do wyjaśnienia motywów swojego rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy wskazał, że w zakresie żądania powódki o wydanie druku Rp-7 za rok 2001 powództwo podlegało oddaleniu, ponieważ roszczenie H. L. (1) w tej mierze wygasło wskutek jego realizacji przez pozwaną jeszcze przed procesem. Powódka już do pozwu załączyła druk z dnia 17.04.2012 r., wystawiony przez M. G. (1) za okres 01.01.2001 r. do 31.12.2003 r. Dokument ten jest pełny, opatrzony podpisami i pieczęciami osób, które je wystawiły i brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania jego wartości. Okoliczność ta była zresztą niesporną, powódka natomiast wskazywała, że wnosi o ponowne ujęcie w nowym druku roku 2001, ponieważ nie zgadza się z danymi na ten okres w zaświadczeniu ujętymi. Sąd Rejonowy uznał, że nie był uprawniony do badania tej okoliczności, a zobowiązanie nałożone na pracodawcę w ww. art. 125 ustawy o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych zostało zrealizowane.

Sąd Rejonowy oddalił również powództwo w zakresie wydania druku Rp-7 za lata 1997-2000, wyjaśniając, że pozwana wykazała, że nie znajduje się w posiadaniu dokumentacji płacowej powódki za ten okres, która jest podstawą do sporządzenia i wydania pracownikowi druku Rp-7. W tej sytuacji Sąd I instancji uznał, że zobowiązanie pozwanego stało się niemożliwe do spełnienia.

Nie uszło przy tym uwadze Sądu Rejonowego, że w takich sytuacjach zastosowanie znajduje art. 475 k.p.c. zw. z art. 300 k.p., zgodnie z którym jeżeli świadczenie stało się niemożliwe skutkiem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, zobowiązanie wygasa. W tej jednak sytuacji, wobec zmiany przepisów dotyczących okresów przechowywania dokumentacji płacowej pracownika, doszło do przeistoczenia zobowiązania wydania w zobowiązanie odszkodowawcze na mocy art. 471 k.c.. Jeżeli bowiem niemożliwość następcza wynika z okoliczności, za które dłużnik odpowiada mamy do czynienia ze szczególnym przypadkiem uregulowanym w art. 471 k.c. Gdy więc dochodzi do niewykonania zobowiązania, zobowiązanie przeistacza się w zobowiązanie odszkodowawcze, a dłużnik zobowiązany jest do naprawienia pełnej szkody wynikającej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania na zasadach określonych w art. 471 k.c. (por. A. Ohanowicz, Zobowiązania..., s. 202; Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania..., s. 328; M. Krajewski, Glosa do wyroku SN z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 948/00, OSP 2003, z. 1, poz. 6; T. Wiśniewski (w:) Komentarz..., s. 527; M. Piekarski (w:) Kodeks..., s. 1172; K. Zagrobelny (w:) Kodeks..., s. 854; A. Rembieliński (w:) Kodeks..., s. 469; W. Czachórski, A. Brzozowski, M. Safjan, E. Skowrońska-Bocian, Zobowiązania..., s. 330).

Sąd Rejonowy wskazał, że dokumentacja płacowa, na podstawie której pozwany mógłby wystawić przedmiotowe zaświadczenie za lata 1997-2000 została przez niego zagubiona. Wprawdzie pozwana w toku procesu podnosiła również, że dokumentacją nie dysponuje, ponieważ nie została ona mu przekazana przez poprzedniego pracodawcę powódki, tj. (...) Centrum- (...) (od którego została przeniesiona na mocy art. 23(1) k.p.), okoliczność ta jednak nie może zmienić oceny niniejszej sprawy o tyle, że to ostatni pracodawca ma obowiązek czuwać nad prawidłowym przechowywaniem dokumentacji - a tej nie ma. Sąd Rejonowy podkreślił, że zgodnie z obecnie obowiązującą ustawą o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych płatnik składek jest zobowiązany przechowywać listy płac, karty wynagrodzeń albo inne dowody, na podstawie których następuje ustalenie podstawy wymiaru emerytury lub renty, przez okres 50 lat od dnia zakończenia przez ubezpieczonego pracy u danego płatnika (art. 125a ust. 4). Ustawa powyższa weszła w życie w dniu 1 stycznia 1999 r., zaś przywołany art. 125a z dniem 1 stycznia 2003 r., gdzie w uzasadnieniu projektu ustawy zmieniającej (ustawa z dnia 18.12.2002 r., o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw. DZ. U. z 2002 r., poz.241, nr 2074) wskazano, że problemy osób ubezpieczonych oraz emerytów i rencistów z uzyskaniem archiwalnej dokumentacji płacowej do celów ustalenia wysokości świadczeń emerytalno-rentowych oraz brak w aktualnym stanie prawnym precyzyjnego, jednolitego uregulowania co do obowiązków pracodawców w zakresie terminu przechowywania dokumentacji płacowej pracowników, stanowią o konieczności dokonania zaproponowanej zmiany przepisów, polegającej na określeniu obowiązku przechowywania wspomnianej dokumentacji płacowej przez 50 lat, co jednocześnie odpowiada obowiązującemu okresowi przechowywania dokumentacji osobowej pracowników. Nie uszło przy tym uwadze Sądu I instancji, że we wcześniejszych latach okresy przechowywania poszczególnych dokumentów regulowało rozporządzenie Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki z dnia 25 lipca 1984 r. w sprawie zasad klasyfikowania i kwalifikowania dokumentacji oraz zasad i trybu przekazywania materiałów archiwalnych do archiwów państwowych (Dz.U. Nr 41, poz. 216). W wykazie stanowiącym załącznik nr 2 do rozporządzenia listy płac zakwalifikowano do kategorii B-12, co oznacza, że jest to dokumentacja niearchiwalna, która po upływie wskazanego okresu (w tym przypadku 12 lat) podlega brakowaniu. Jednakże Sąd Rejonowy zauważył, że wymagany okres lat 12 od 1997 r. (pierwszy rok, za który powódka domaga się wydania zaświadczenia) upłynął w 2009 r. a więc już po wejściu w życie przepisów wydłużających czas przechowywania dokumentacji, pracodawca nie miał zatem prawa dokumentacji zniszczyć, zaś jej zagubienie go obciąża.

Dalej Sąd Rejonowy wskazał, że z zeznań świadka M. G. (1), zatrudnionej u pozwanej na stanowisku samodzielnej księgowej oraz przedstawiciela pozwanej M. P. wynikało, że spółka nie dysponuje przedmiotową dokumentacją. Powódka jeszcze przed procesem była wielokrotnie informowana przez byłego pracodawcę, że nie ma możliwości sporządzenia druku Rp-7 za lata poprzedzające jej powstanie, ponieważ nie dysponuje jej dokumentacją. Jak wynikało z zeznań E. E. (1) – poprzedniej samodzielnej księgowej spółki – jeszcze we wrześniu 2003 r. sporządziła dla powódki projekt druku Rp-7 za sporne lata, dysponując najprawdopodobniej jej kartami wynagrodzeń i kartami zasiłkowymi. Jak podała, ta dokumentacja zazwyczaj była przechowywana w aktach osobowych pracownika w części C. Taki projekt zaświadczenia znajduje się w aktach i złożyła go powódka. E. E. niedługo później przerwała świadczenie pracy, zaś jej następca żadnej dokumentacji płacowej już nie otrzymała.

Z powyższego, w ocenie Sądu Rejonowego wynika, że pozwana faktycznie nie dysponuje przedmiotową dokumentacją. Brak jest jednocześnie jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania zeznań przywołanych wyżej osób, są one bowiem spójne i wzajemnie ze sobą korespondują. Ich potwierdzeniem jest obszerna dokumentacja, pochodząca jeszcze sprzed procesu. Także w toku postępowania, zgodnie z oświadczeniami pełnomocnika, spółka wielokrotnie zarządzała poszukiwania kartoteki płacowej powódki, jednak bezskutecznie. Sąd Rejonowy zaakcentował przy tym, że wątpliwym jest, by pozwana – w toku całego procesu reprezentowana przez pełnomocnika zawodowego – narażała się na odpowiedzialność odszkodowawczą wobec powódki (np. z tytułu zaniżonego, wskutek braku możliwości wykazania dochodów, świadczenia rentowego czy emerytalnego), odmawiając jej wydania zaświadczenia z powodu innego niż brak dokumentacji źródłowej.

Na zakończenie Sąd Rejonowy wskazał, iż nie było również możliwe ustalenie wysokości zarobków powódki w spornym okresie, a co za tym idzie wydanie zaświadczenia, na podstawie dokumentacji, którą pozwana – i tym samym sąd – dysponuje. Jedyną dokumentację z okresu spornego stanowią umowy o pracę powódki znajdujące się w jej aktach osobowych. Tymczasem w umowie o pracę H. L. (1) przewidziane są premie uznaniowe (do wysokości 60% wynagrodzenia), brak jest informacji o faktycznym czasie pracy powódki oraz okresach przebywania na zwolnieniach lekarskich czy opiece nad członkiem rodziny.

Argumentując jak powyżej Sąd Rejonowy oddalił powództwo w całości, nie znajdując podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

Sąd Rejonowy odstąpił do obciążania powódki kosztami procesu na podstawie art. 102 k.p.c., z uwagi na fakt, że jego przegranie spowodowane było okolicznościami, za które ponosi odpowiedzialność pracodawca. Powództwo co do zasady było usprawiedliwione, powódka faktycznie nie otrzymała bowiem od pracodawcy zaświadczenia Rp-7, co było niesporne.

Powódka reprezentowana była przez pełnomocnika z urzędu w osobie adwokata, który złożył wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, wskazując że wynagrodzenie nie zostało przez powódkę uiszczone. Wobec faktu, że powódka proces przegrała, kosztami pełnomocnika Sąd Rejonowy obciążył Skarb Państwa. Podstawę rozstrzygnięcia w tym zakresie stanowił § 19 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynność adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w którym przewidziano, że koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują: opłatę w wysokości nie wyższej niż 150% stawek minimalnych, o których mowa w rozdziałach 3 -5, oraz niezbędne, udokumentowane wydatki adwokata. Wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu wyniosło 180 zł (wydanie zaświadczenia, żądanie zgłoszone w punkcie 3 pozwu oraz wydanie kartoteki zarobkowej za lata 2001-2003), a z uwzględnieniem 23% podatku od towarów i usług (180 zł x 23%) – 221,40 zł. Wobec tego orzeczono jak w punkcie III wyroku.

Powódka – reprezentowana przez pełnomocnika z urzędu - wniosła apelację od powyższego wyroku zaskarżając go w całości. Wyrokowi zarzucono błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że pozwana nie dysponuje dokumentacją niezbędną do ustalenia prawa do świadczeń powódki i ich wysokości pomimo tego, iż pozwana dokumenty te otrzymała od Zarządu (...).

Powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez zobowiązanie pozwanej Administracji (...) Sp. z o.o. do wydania powódce dokumentu — zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu na druku RP-7 za lata 1997-2000 oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów sądowych. Dodatkowo pełnomocnik powódki wniósł o zasądzenie od pozwanej ewentualnie przyznanie od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie wynagrodzenia pełnomocnika ustanowionego dla powódki z urzędu, oświadczając jednocześnie, iż wynagrodzenie to nie zostało w całości lub części uiszczone.

W uzasadnieniu zarzutu apelacyjnego że z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jednoznacznie wynikało, że były pracodawca powódki przekazał akta osobowe pracownika oraz pozostałą dokumentację pozwanemu pracodawcy, co znajduje potwierdzenie w treści pism z dnia 28 grudnia 2000 roku i z dnia 22 listopada 2001 roku (k. 153 akt sprawy). Z materiału dowodowego wynika przy tym, że dokumenty te otrzymała bezpośrednio pracownica pozwanej - E. E. (1), która sporządziła dla powódki projekt zaświadczenia RP-7 obejmującego okres zatrudnienia powódki od 16 września 1982 roku do dnia 31 grudnia 2000 roku, a następnie po jej zwolnieniu, dokumentacja powódki została przekazana głównej księgowej Pani M. G. (2). W świetle powyższego brak jest zdaniem powódki podstaw do przyjęcia, że pozwana — tak jak to ustalił sąd — nie dysponuje dokumentacją płacową powódki. Pozwana pokwitowała odbiór tej dokumentacji i następnie na jej podstawie pracownik pozwanej E. E. (1) przygotowała projekt zaświadczenia RP-7. Powyższe świadczy zdaniem apelującej o tym, iż pozwana przedmiotową dokumentację posiada, co przesądza o zasadności powództwa w niniejszej sprawie. Na marginesie wskazano przy tym, że oczywiste zaniedbania pozwanej w zakresie zapewnienia odpowiednich warunków przechowywania dokumentacji osobowej i płacowej pracowników nie mogą być podstawą do przyjęcia, że dokumentacja ta została zagubiona.

Ponadto apelująca zauważyła, że brak jest w niniejszej sprawie jakichkolwiek dowodów wskazujących na to, że tak, jak to ustalił sąd, dokumentacja płacowa powódki rzeczywiście została zagubiona i niemożliwe jest jej odnalezienie, co przesądzałoby o niemożliwości spełnienia obowiązku, o którym mowa w art. 125 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W szczególności za takim przyjęciem nie przemawia w ocenie apelującej treść zeznań świadka M. G. (2) oraz przedstawiciela pozwanej M. P.. W tym zakresie wskazano, że w odpowiedzi na pozew i w początkowej fazie procesu pozwana nie twierdziła, że zagubiła dokumentację płacową powódki. Wskazywała ona jedynie, że ta dokumentacja w ogóle nie została jej przekazana. Dopiero w momencie zapoznania się przez pozwaną z treścią pism z dnia 28 grudnia 2000 roku oraz z dnia 22 listopada 2001 (które przecież też powinny znajdować się w jej posiadaniu) pozwana dokonała zmiany swojego dotychczasowego stanowiska i podniosła, że przedmiotowe dokumenty zagubiła. W tej sytuacji zdaniem apelującej krytycznie ocenić należy wartość dowodową i wiarygodność zeznań świadka M. G. (2) (pracownika pozwanej) oraz przedstawiciela pozwanej M. P.. Dowody te wobec tego nie powinny stanowić podstawy ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji.

Apelująca nie zgodziła się również z zawartym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku twierdzeniem sądu, że roszczenie powódki o wydanie zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu na druku RP-7 za lata 1997-2000 wobec niemożliwości jego spełnienia przeistoczyło się w roszczenie odszkodowawcze. Brak jest bowiem podstaw do przyjęcia, że ciążący na pozwanej obowiązek stał się niemożliwy do spełnienia. Ponadto podkreślono, iż powódka wiek emerytalny osiągnie za ponad 10 lat, wobec tego dochodzenie ewentualnego odszkodowania zaktualizuje się dopiero w momencie ustalenia powódce świadczenia rentowego albo emerytalnego. Dochodzenie tego odszkodowania będzie co najmniej bardzo utrudnione (o ile nie niemożliwe) biorąc pod uwagę fakt, iż to na powódce będzie ciążyć dowód wykazania wysokości szkody.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się niezasadna.

Na wstępie wskazać należy, iż postępowanie apelacyjne ma merytoryczny charakter i jest dalszym ciągiem postępowania rozpoczętego przed sądem pierwszej instancji. Zgodnie z treścią art. 378 § 1 k.p.c., sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Rozważając zakres kognicji sądu odwoławczego, Sąd Najwyższy stwierdził, iż sformułowanie „w granicach apelacji” wskazane w tym przepisie oznacza, iż sąd drugiej instancji między innymi rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia, dokonuje własnych ustaleń faktycznych, prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestaje na materiale zebranym w pierwszej instancji, ustala podstawę prawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji oraz kontroluje poprawność postępowania przed sądem pierwszej instancji, pozostając związany zarzutami przedstawionymi w apelacji, jeżeli są dopuszczalne, ale biorąc z urzędu pod uwagę nieważność postępowania, orzeka co do istoty sprawy stosownie do wyników postępowania (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., sygn. akt III CZP 49/07, OSN 2008/6/55). Dodatkowo należy wskazać, iż dokonane przez sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, sąd drugiej instancji może podzielić i uznać za własne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r., sygn. akt II CKN 923/97, OSNC 1999/3/60).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy – w granicach objętych apelacją - prawidłowo ustalił stan faktyczny, a swe ustalenia oparł na należycie zgromadzonym materiale dowodowym, którego ocena nie wykraczała poza granice wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd pierwszej instancji wywiódł prawidłowe wnioski z poprawnie dokonanej analizy dowodów stąd też Sąd Okręgowy ustalenia Sądu I instancji uznał i przyjął jako własne. Nadto, Sąd Rejonowy do ustalonego stanu faktycznego zastosował właściwe przepisy prawa materialnego, przedstawiając w pisemnym uzasadnieniu przesłanki uzasadniające merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy. Zarzuty apelacji Sąd Okręgowy uznał za chybione. Zdaniem Sądu Okręgowego, kwestie podnoszone jako zarzuty w sposób szczegółowy zostały omówione oraz ocenione w zaskarżonym wyroku, a wywiedziona apelacja, stanowi jedynie wyraz stanowiska powódki podtrzymującej dotychczasowe twierdzenia. Sąd zwrócił przy tym uwagę, że apelująca ograniczyła się wyłącznie do podniesienia zarzutu sprzeczności ustaleń sądu z zebranym materiałem dowodowym polegającym na przyjęciu, że pozwana nie dysponuje dokumentacją niezbędną do ustalenia prawa do świadczeń powódki i ich wysokości.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów apelującej, uznając rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w zakresie w jakim przyjął, że w analizowanym przypadku – wobec ustalenia, że pracodawca nie dysponuje aktualnie stosowną dokumentacją płacową - brak było podstaw do uwzględnienia powództwa poprzez zobowiązanie pozwanego do wystawienia zaświadczenia Rp-7 ze wskazaniem zarobków z lat 1997-2001. Sąd Okręgowy przyjął za własne ustalenia Sądu Rejonowego w tym przedmiocie i w całości podzielił ocenę prawną przedstawioną przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z tego też względu Sąd Odwoławczy nie dostrzega potrzeby ponownego szczegółowego przytaczania zawartych w nim argumentów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAP 1999/24/776 oraz z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09, lex nr 585720 i z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, lex nr 558303).

Dla porządku odnosząc się do zarzutów wyartykułowanych w apelacji w tym miejscu wyjaśnienia wymaga, że nieskuteczne okazał się zarzut wskazujący na dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez przyjęcie, że pozwana nie dysponuje dokumentacją płacową niezbędną do wydania zaświadczenia Rp-7 obejmującego zarobki powódki z lat 1997-2001. Wskazać w tym aspekcie należy, że zgodnie z art. 233 k.p.c., wiarygodność i moc dowodów Sąd ocenia według swego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak min. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27.09.2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906). Zaakcentować jednocześnie trzeba, że zarzucenie naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów może polegać tylko na podważeniu podstaw tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2004 roku, sygn. akt IV CK 274/03, LEX nr 164852). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 7 czerwca 2006 roku, sygn. akt I ACa 1407/05, LEX nr 278415). W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (tak Sąd Najwyższy m. in. w orzeczeniach z dnia: 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, LEX nr 52753, 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, LEX nr 52347, 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99, LEX nr 53136). Na płaszczyźnie procesowej, skuteczność zarzutu dokonania przez Sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych, uzależniona jest od wykazania, iż Sąd ten wadliwie ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a tym samym naruszył art. 233 § l k.p.c. Na gruncie poczynionych wyżej rozważań, stwierdzić trzeba, że apelująca nie wykazała, aby Sąd I instancji naruszył powołany wyżej art. 233 k.p.c. Pełnomocnik powódki, wskazując w apelacji na błąd w dokonanych ustaleniach faktycznych, nie przedstawiła żadnych argumentów, które mogłyby podważyć poczynione przez Sąd ustalenia, ani nie wskazała na jakiekolwiek niespójności w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego czy też uchybienia polegające na wnioskowaniu w sposób nie korespondujący z zasadami logiki, czy doświadczenia życiowego. Wskazać przy tym należy, że uzasadniając naruszenie przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c., skarżąca zasadniczo powieliła zarzuty zgłaszane w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, z którymi to zarzutami, w sposób wyczerpujący i trafny, rozprawił się już Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. W obszernym uzasadnieniu wyroku, Sąd I instancji szczegółowo wytłumaczył m.in., dlaczego uznał, że pozwana spółka nie dysponuje dokumentacją płacową powódki ze spornego okresu. Argumentację Sądu Rejonowego Sąd Odwoławczy podziela w całości.

Za chybioną Sąd Okręgowy uznał przy tym argumentację apelującej, sprowadzającą się do wskazania, że skoro dokumentacja osobowa i płacowa powódki została przekazana pozwanej spółce przez wcześniejszego pracodawcę powódki (...) W. to brak jest aktualnie podstaw do przyjęcia, że pozwany nie dysponuje on aktualnie tą dokumentacją. Jak bowiem słusznie już zauważył Sąd I instancji, w analizowanym przypadku faktycznie ustalono, że dokumentacja osobowa i płacowa powódki została przekazana pozwanej spółce przez wcześniejszego pracodawcę powódki (...) W., jednocześnie jednak kluczowym dla rozstrzygnięcia okazało się ustalenie, że pozwany - niezależnie od rzeczywistych przyczyn taj sytuacji - aktualnie nie pozostaje w posiadaniu omawianej dokumentacji. Z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie wynikało bowiem jednoznacznie, że pozwana podjęła próbę zlokalizowania dokumentacji płacowej powódki. W spółce zarządzono poszukiwania dokumentacji płacowej powódki z okresu spornego, jednakże dokumentacji nie odnaleziono. Jak słusznie przy tym zauważył Sąd Rejonowy brak jest podstaw do kwestionowania prawdziwości twierdzeń pozwanej w tym zakresie, wątpliwym jest bowiem by pozwana świadomie narażała się na ewentualną odpowiedzialność odszkodowawczą wobec powódki odmawiając jej wydania zaświadczenia z powodu innego niż brak dokumentacji źródłowej. Co więcej podkreślenia wymaga, że pozwana wydała powódce stosowne zaświadczenie dotyczące okresu późniejszego, co do którego była w posiadaniu list płac, zatem logicznym jest, że wystawiłaby również stosowne zaświadczenie co do okresu wcześniejszego, gdyby dysponowała stosowną dokumentacją płacową.

W tej sytuacji skoro pozwana nie dysponowała dokumentacją płacową niemożliwym okazało się spełnienie roszczenia powódki. Wydając zaświadczenia o zarobkach pracowników, pracodawca stwierdza ich wysokość wyłącznie na podstawie dokumentacji płacowej lub dokumentacji zastępczej np. angaży wskazujących wysokość wynagrodzeń w poszczególnych okresach.

Sąd Okręgowy podzielił również rozważania prawne Sądu Rejonowego w zakresie w jakim Sąd ten przyjął, że skoro ciążący na pozwanej jako pracodawcy obowiązek stał się niemożliwy do spełnienia to powódka ewentualnie będzie mogła domagać się od pracodawcy ewentualnego odszkodowania na podstawie art. 471 KC.

Niezależnie od powyższego Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że powódka w niniejszym postępowaniu domagała się wydania zaświadczenia Rp-7 i takie zaświadczenie zostało jej faktycznie wydane. Co prawda w zaświadczeniu tym nie wymieniono wszystkich wskazywanych przez powódkę okresów zatrudnienia, jednakże w ocenie Sadu Okręgowego w tej sytuacji przyjąć należało, że roszczenie powódki de facto nie dotyczyło zobowiązania pozwanego do wydania zaświadczenia Rp-7 (takie zaświadczenie bowiem otrzymała), lecz w istocie roszczenie powódki sprowadzało się do żądania „sprostowania (zmiany, uzupełnienia) zaświadczenia o zarobkach wydanego przez pracodawcę na podstawie art. 125 ustawy emerytalnej.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że w uchwale z 17 lutego 2005 r. (II PZP 1/05, OSNP 2005, Nr 10, poz. 138) Sąd Najwyższy przyjął, że dopuszczalna jest droga sądowa w sprawie o sprostowanie zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, a do rozpoznania takiej sprawy właściwy rzeczowo jest sąd rejonowy - sąd pracy. Tak więc istnieje materialnoprawna podstawa w wytoczeniu przez pracownika powództwa o zobowiązanie pracodawcy do wydania stosownego dokumentu, w tym zaświadczenia na druku ZUS Rp-7, co nie oznacza oczywiście, że możliwe jest skuteczne dochodzenie przed sądem sprostowania takiego zaświadczenia czy też wydania zaświadczenia o określonej treści. W ocenie Sądu Najwyższego, z faktu, że pracodawca został zobowiązany do współdziałania z pracownikiem przy ubieganiu się przez niego o świadczenia z ubezpieczenia społecznego, wynika obowiązek wydania zaświadczeń niezbędnych do ustalenia prawa do świadczeń i ich wysokości. Tak więc w sytuacji, gdy pracodawca uchybia temu obowiązkowi, pracownikowi służy roszczenie o wydanie takiego dokumentu. W ocenie SN, podobnie byłaby dopuszczalna droga sądowa dla dochodzenia roszczenia o ewentualne sprostowanie takich dokumentów, a nawet zobowiązanie pracodawcy do wydania zaświadczenia o określonej treści, z czego nie wynika jednak merytoryczna zasadność takich żądań. O ile bowiem wydanie zaświadczenia jest obowiązkiem pracodawcy, a jego niewydanie może rodzić odpowiedzialność, o tyle przy żądaniu sprostowania, uzupełnienia takiego dokumentu w istocie pracownik ubiega się o ustalenie treści dokumentu, a więc wytacza powództwo w trybie art. 189 KPC, ono zaś, będąc dopuszczalne, może być merytorycznie nieuzasadnione, jeśli pracownik nie wykaże istnienia interesu prawnego. W wyroku z 19 kwietnia 2007 r., I UK 321/06, OSNP 2008, Nr 11-12, poz. 171) Sąd Najwyższy wskazał, że z art. 125 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej wynika jedynie roszczenie o wydanie przez pracodawcę zaświadczenia o zarobkach, a nie roszczenie o sprostowanie, uzupełnienie wydanego zaświadczenia. Takie roszczenie o "sprostowanie" jest bowiem w istocie żądaniem ustalenia wysokości wypłaconego wynagrodzenia za pracę (faktu prawotwórczego), którego podstawą prawną jest art. 189 KPC (por. także wyr. SN z 8.1.2008 r., II PK 109/07, L.). Przesłanką zasadności powództwa o ustalenie jest interes prawny (por. wyr. SN z 27.8.1976 r., II CR 288/76, OSNCP 1977, Nr 5-6, poz. 91 oraz z 16.3.1999 r., II UKN 510/98, OSNAPiUS 2000, Nr 9, poz. 366). Taki interes prawny nie istnieje, jeżeli toczy się już postępowanie o przyznanie świadczenia z ubezpieczenia społecznego, w którym ubezpieczony (były pracownik) może w pełni zrealizować swój interes prawny przez wykazanie wszelkimi środkami dowodowymi wysokości uzyskanych świadczeń ze stosunku pracy, uwzględnianych przy ustaleniu podstawy świadczenia ubezpieczeniowego.

Kierując się przedstawioną argumentacją, a także uwzględniając fakt, iż nie dopatrzono się uchybień, ani materialnych ani procesowych, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że rozstrzygniecie Sądu I instancji jest trafne oraz odpowiada prawu, a wydanie wyroku reformatoryjnego albo kasatoryjnego byłoby bezpodstawne. Mając na względzie powyższe, uznając bezzasadność apelacji – na podstawie przepisu art. 385 k.p.c. – orzeczono jak w sentencji wyroku.

Rozstrzygając o kosztach postępowania w instancji odwoławczej Sąd II instancji przyznał tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce przez adwokata Ł. P. ustanowionego z urzędu kwotę 73,80 zł ( w tym podatek od towarów i usług 23%). Na kwotę tę składają się koszty postępowania apelacyjnego w kwocie wyliczonej zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 3w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 461 j.t.).Powódka reprezentowana była przez pełnomocnika z urzędu w osobie adwokata Ł. P., która złożyła wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez nią z urzędu, wskazując że wynagrodzenie nie zostało przez powódkę uiszczone. W związku z tym, że pełnomocnik wykonała powierzoną mu pracę i praca ta nie została opłacona w jakimkolwiek zakresie, winna otrzymać z tego tytułu odpowiednią kwotę. Stosownie do treści § 12 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia stawki minimalne wynoszą za prowadzenie spraw z zakresu prawa pracy o inne roszczenia niemajątkowe - 60 zł;