Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 21 października 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Emilia Racięcka

Protokolant: Weronika Wybór

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2015 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z wniosku K. W.

z udziałem (...) S.A w L.

o ustanowienie służebności przesyłu

postanawia:

1.  oddalić wniosek;

2.  zasądzić od K. W. na rzecz (...) S.A w L. kwotę 257 złotych (dwieście pięćdziesiąt siedem) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt I Ns 159/14

UZASADNIENIE

We wniosku z dnia 27 listopada 2013 r. K. W., reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniosła o ustanowienie na nieruchomości stanowiącej jej własność, położonej w Ł. przy ulicy (...), w obrębie W-45, stanowiącej działkę o numerze ewidencyjnym (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi, XVI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą
nr (...), na rzecz każdoczesnego właściciela urządzenia przesyłowego w postaci linii energetycznej oraz wszystkich urządzeń zlokalizowanych na ww. działce, służebności przesyłu polegającej na utrzymywaniu linii energetycznej, prawie do jej konserwacji i napraw – według oznaczeń, które znajdują się na mapie sporządzonej przez powołanego przez sąd biegłego. Nadto pełnomocnik wnioskodawczyni wniósł o zasądzenie od uczestnika na jej rzecz jednorazowego wynagrodzenia, w wysokości 100 480,00 zł, za ustanowienie wyżej opisanej służebności.

W uzasadnieniu wniosku wskazano, że uczestnik korzysta z gruntu wnioskodawcy bezprawnie, gdyż nie posiada w tym zakresie żadnego tytułu prawnego. Pełnomocnik wnioskodawcy podniósł, iż w niniejszej sprawie nie doszło do nabycia przez zasiedzenie służebności odpowiadającej swą treścią służebności przesyłu, na które powołuje się uczestnik.

/wniosek k. 2-7/

W odpowiedzi na wniosek uczestnik, reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wniósł o oddalenie wniosku oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania
od wnioskodawczyni.

W uzasadnieniu pisma uczestnik przyznał, że jest właścicielem i użytkownikiem urządzeń infrastruktury energetycznej, w tym linii średniego napięci 15 kV, przechodzących przez działkę wnioskodawczyni. Wskazał również, że linia ta funkcjonuje co najmniej od 1964 r. ubiegłego wieku. Była ona następnie użytkowana przez przedsiębiorstwo państwowe Zakład (...). Trasa linii i sposób korzystania z gruntu dla potrzeb jej ustanowienia nie uległy zmianie. Nawet gdyby uznać, że poprzednicy prawni uczestnika mogli być posiadaczami służebności dopiero od 01 lutego 1989 r., to zasiedzenie nastąpiło z dniem
1 lutego 2009 r., albowiem poprzednicy prawni uczestnika nabyli posiadanie w dobrej wierze.

/odpowiedź na wniosek k. 32-36/

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

K. W. jest właścicielem nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...), obręb W-45, obejmującej działkę gruntu o numerze ewidencyjnym (...),
dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą
KW (...).

/wydruk internetowy księgi wieczystej – k.11-16/

Przez nieruchomość wnioskodawczyni przebiega linia napowietrzna D.-B.
o mocy 15 kW. Pierwsze dokumenty dotyczące tej linii, jakie się zachowały, są z 1964 r.
W latach 1977-1978 był prowadzony remont kapitalny tej linii. Ta linia od samego początku przebiega przez tę działkę w ten sam sposób. W czasie remontu w latach 1977 – 1978 przeprowadzono wymianę przewodów i słupów. Posadowienie słupów nie zmieniło się, wymieniono je jedynie na nowe. Przez nieruchomość tą przebiegają przewody i znajduje się na niej słup dwużerdziowy. Podstawowym zabiegiem dotyczącym eksploatacji tej linii są oględziny, wykonywane raz na 5 lat. W zależności od oceny stanu technicznego linii podejmowane są decyzje o naprawach, remontach. Oględziny nie wymagają wejścia na nieruchomość.
W przypadku linii przebiegającej przez działkę wnioskodawczyni przepisy nie wymagają dokonywania badań dotyczących natężenia pola elektromagnetycznego. W związku
z przebiegiem tej linii istnieją jedynie pewne ograniczenia dotyczące zabudowy nieruchomości. Linię stanowią 3 przewody, które w rzucie zajmują powierzchnię 3,7 m. Do wykonywania prac w zakresie konserwacji potrzebny jest pas o szerokości 3,7 m, ale w związku z posadowieniem słupa w tej działce oprócz pasa 3,7 m trzeba byłoby przewidzieć pas o szerokości około 4 m, aby można było dojechać do słupa.

/dowód z zeznań świadka D. K. – k. 86-87; karta oględzin - 106/

W dniu 8 maja 1973 r., w którym doszło do zamknięcia księgi inwentarzowej środków trwałych, do środków trwałych Zakładu (...) należał obiekt inwentarzowy – L. napowietrzna średniego napięcia (nr inwentarzowy 3/2-2/15/ 260) (...).

/księga inwentarzowa środków trwałych - 101-103/

W wyniku podziału Zakładów (...) utworzone zostało
z dniem 01 stycznia 1989 roku przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Zakład (...) w Ł. . Zakład (...) przejął składniki mienia powstałego
z podziału.

/Zarządzeniem nr 13/ (...)/89 Ministra Przesyłu z dnia 16 stycznia 1989 roku - k. 64-64/

Z dniem 12 lipca 1993 r. doszło do przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą „ Zakład (...) w Ł.” w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa pod nazwą (...) S.A. w Ł.” , który stał się właścicielem majątku poprzednika prawnego.

/zarządzenie nr 181/O./93 z dnia 9 lipca 1993 roku - k. 63-63v. odw.; akt notarialny
- k. 55-61/

W dniu 30 czerwca 2007 r. (...) Spółka Akcyjna w Ł. wniosła jako aport do (...) sp. z o.o. z siedzibą
w W.”, Przedsiębiorstwo (...), w tym m.in. służebności gruntowe zapewniające dostęp do urządzeń służących do doprowadzania prądu elektrycznego, jako wkład niepieniężny na pokrycie podwyższonego kapitału zakładowego w (...) sp. z o.o.

/umowa- k. 66-71/

W dniu 12 listopada 2008 r. (...) sp. z o.o. zmieniła firmę na (...) sp. z o.o.”.

/postanowienie- k. 72; zaświadczenie k. 72 v./

Na mocy uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 16 sierpnia 2010 r. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w L.” przejęła między innymi spółkę (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h., w następstwie czego spółka przejmująca z dniem rejestracji połączenia wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki spółek przejmowanych i przejęła ich majątek.

/odpis z KRS- k. 40-42v./

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów, których prawdziwość w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości , a także
w oparciu o dowód z zeznań świadka D. K.. Sąd pominął jedynie dowód z zeznań tego świadka w części, mianowicie w zakresie daty budowy tej linii już w 1938 r. Skoro bowiem świadek czerpał swą wiedzę w tym zakresie jedynie z ksiąg majątkowych, to okoliczność ta powinna zostać wykazana choćby dowodem z wyciągu z tych ksiąg. Świadek nie może bowiem zastąpić dowodu z dokumentów, który to powinien zostać złożony do akt sprawy.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Obciążenie nieruchomości prawem rzeczowym ograniczonym w postaci służebności przesyłu za wynagrodzeniem następuje w wyniku umowy, orzeczenia sądowego albo decyzji administracyjnej. Jedyny wyjątek nabycia z mocy prawa tej służebności odnosi się do zasiedzenia służebności (art. 305 ⁴ k.c. w zw. z art. 292 k.c.). Stosownie do treści art. 305 ² § 2 k.c., jeżeli przedsiębiorca odmawia zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, a jest ona konieczna do korzystania z urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1 k.c., właściciel nieruchomości może żądać odpowiedniego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie służebności przesyłu. Uprawnienie właściciela nieruchomości jest korelatem uprawnienia przedsiębiorcy (art. 305 ² § 1 k.c.). Z wnioskiem o ustanowienie służebności może zatem wystąpić zarówno przedsiębiorca (gdy właściciel odmawia zawarcia umowy o ustanowienie służebności), jak i właściciel nieruchomości (w razie odmowy przedsiębiorcy).

Choć przed wejściem w życie w dniu 3 sierpnia 2008 roku przepisów art. 305 ¹ k.c. – (...) k.c. o służebności przesyłu, przepisy nie przewidywały wprost tego rodzaju służebności,
w orzecznictwie Sądu Najwyższego jednolicie przyjmowana jest możliwość ustanowienia służebności gruntowej odpowiadającej treści służebności przesyłu, a także dopuszczalność nabycia jej w drodze zasiedzenia, jeżeli polegała na korzystaniu z trwałych
i widocznych urządzeń. Takie rozwiązanie ostatecznie potwierdzone zostało w uchwale z dnia
7 października 2008 roku, III CZP 98/08, Biul. SN 2008/10/7, w której Sąd Najwyższy stwierdził, że także przed ustawowym uregulowaniem służebności przesyłu w art. 305 ¹ k.c. – (...) k.c. dopuszczalne było nabycie w drodze zasiedzenia służebności odpowiadającej treści służebności przesyłu oraz wskazał, że nabycie takie następuje przez przedsiębiorcę, a nie właściciela nieruchomości władnącej, która to kategoria prawna przy instytucji służebności w ogóle nie występuje.

W świetle powyższego, decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy
ma więc ocena podniesionego przez uczestnika zarzutu dysponowania skutecznym uprawnieniem - względem wnioskodawczyni - w postaci służebności gruntowej odpowiadającej swą treścią służebności przesyłu, a wywodzonego od poprzedników prawnych uczestnika
w związku z nabyciem tejże służebności przez zasiedzenie.

Przesłankami zasiedzenia służebności na podstawie art. 292 k.c. w zw. z art. 172 k.c. są: posiadanie samoistne trwałego i widocznego urządzenia, służącego do wykonywania służebności, nieprzerwane posiadanie trwające przez czas potrzebny do zasiedzenia, który to czas jest zależny od dobrej lub złej wiary posiadacza i wynosi obecnie 20 lub 30 lat.

W ocenie Sądu przesłanki do zasiedzenia przedmiotowej służebności zostały spełnione. Władztwo wykonywane przez poprzednika prawnego uczestnika na nieruchomości wnioskodawczyni odpowiadało zakresowi służebności gruntowej przesyłu, polegało bowiem na wzniesieniu trwałych i widocznych urządzeń do przesyłu energii elektrycznej oraz korzystaniu
z nich w tym celu oraz w celu konserwacji i naprawy, co stanowiło przedmiot działalności przedsiębiorstwa. Od początku istnienia linia elektroenergetyczna na terenie na którym znajduje się nieruchomość wnioskodawczyni ma taki sam przebieg, co wynika między innymi
z zeznań świadka D. K., kierownika działu sieciowego P., zatrudnionego
w „zakładzie energetycznym” od 1985 r. Pełnomocnik wnioskodawczyni nie kwestionował wiarygodności tych zeznań.

Podkreślenia wymaga, że posiadanie służebności nie musi być wykonywane
w sposób ciągły, lecz stosownie do potrzeb, tak jak ma to właśnie miejsce w przypadku służebności przesyłu. Jak słusznie podnosi się w literaturze i co podkreślał także Sąd Najwyższy między innymi w wyroku z dnia 31 maja 2006 r. IV CSK 149/2005 ( niepubl., LexPolonica nr 409449), przy ocenie posiadania prowadzącego do zasiedzenia służebności trzeba mieć na uwadze, że zgodnie z art. 292 k.c. do nabycia służebności gruntowej przez zasiedzenie stosuje się przepisy o nabyciu własności nieruchomości przez zasiedzenie jedynie odpowiednio. Tym samym posiadania prowadzącego do nabycia służebności gruntowej przez zasiedzenie nie należy utożsamiać z posiadaniem prowadzącym do nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości.

Zgodnie z art. 352 k.c., kto faktycznie korzysta z cudzej nieruchomości w zakresie odpowiadającym treści służebności, jest posiadaczem służebności, a do posiadania służebności przepisy o posiadaniu rzeczy stosuje się tylko odpowiednio. Przy ocenie posiadania prowadzącego do zasiedzenia służebności gruntowej chodzi o faktyczne korzystanie z gruntu
w takim zakresie i w taki sposób, w jaki czyniłaby to osoba, której przysługuje służebność, natomiast władanie w zakresie służebności gruntowej kwalifikuje się zgodnie z art. 336 k.c. jako posiadanie zależne.

Kwestią, która wymaga rozważania i od której zależy czas wymagany do zasiedzenia jest przesłanka dobrej lub złej wiary posiadacza w chwili objęcia rzeczy w posiadanie, a w przypadku służebności i odpowiedniego stosowania do jej zasiedzenia przepisów o zasiedzeniu nieruchomości (art. 292 zd. 2 k.c.) - w chwili rozpoczęcia wykonywania służebności, czyli korzystania z trwałego i widocznego urządzenia ( art. 292 zd. 1 k.c.). Dobrą lub złą wiarę ocenia się w przypadku nieruchomości z chwilą objęcia jej w posiadanie, zgodnie z zasadą „ późniejsza zła wiara nie szkodzi”. Choć z zeznań świadka D. K. i przedstawionych przez uczestnika dokumentów wynika, że przedmiotowa linia energetyczna została wybudowana prawdopodobnie jeszcze przed II Wojną Światową, to jednak brak jednoznacznego dowodu na tą okoliczność. Dowód z zeznań świadków jest w tym przypadku niewystarczający, tym bardziej jeśli świadek – z uwagi na upływ czasu – nie zeznaje na okoliczności, których był naocznym świadkiem. Również dokumenty w postaci: protokołu odbioru technicznego (k. 50), dokumentu zatytułowanego „zmiana miejsca użytkowania środka trwałego/przedmiotu nietrwałego” (k.52), jak również adnotacja w postaci daty „1937 r.” przy środku trwałym w „Księdze inwentarzowej środków trwałych” Zakładu (...), nie są wystarczającym dowodem na okoliczność daty budowy linii. Pierwszy z wymienionych dokumentów dlatego, że nie wiadomo kiedy został sporządzony i przez kogo podpisany. Drugi z wymienionych dokumentów dlatego, że jest nieczytelny i nie wiadomo, jaka jest jego treść. Trzeci z wymienionych dokumentów jest jedynie dowodem, iż przedmiotowa linia należała w dacie 8 maja 1973 r. do środków trwałych Zakładu (...), natomiast nie może być dowodem na to, kiedy została ona wybudowana. W tych okolicznościach jedyną pewną datą, od której można liczyć istnienie
i posiadanie tej linii energetycznej przez Zakład (...), jest dzień
8 maja 1973 r., czyli dzień zamknięcia „Księgi Inwentarzowej środków trwałych”. Okoliczność ta potwierdza bowiem, że linia była już wybudowana, skoro należała do środków trwałych tegoż Zakładu.

Początkowo, przepis art. 172 k.c., który wszedł w życie 1 stycznia 1965 r., w brzmieniu pierwotnym przewidywał dziesięcioletni termin zasiedzenia nieruchomości, jeżeli objęcie w posiadanie nastąpiło w dobrej wierze, a dwudziestoletni termin zasiedzenia, gdy objęto nieruchomość w posiadanie będąc w złej wierze. Terminy te obowiązywały do zmiany art. 172, wprowadzonej ustawą z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321 z późn. zm.), na mocy której terminy te wynoszą obecnie 20 i 30 lat. Krótsze terminy stosuje się jednak wtedy, gdy zasiedzenie nastąpiło przed wejściem w życie wyżej wymienionej noweli, tj. przed dniem 1 października 1990 r. Jeśli natomiast bieg zasiedzenia rozpoczął się, ale nie zakończył przed tą datą, mają zastosowanie terminy 20 i 30 lat (art. 9 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r.).

Sąd uznał, że w rozpoznawanej sprawie zasiedzenie nastąpiło w złej wierze, nie udowodniono bowiem, aby posadowienie urządzeń przesyłowych nastąpiło wskutek wydania odpowiedniej decyzji administracyjnej albo w inny sposób było legitymowanie innym aktem prawnym bądź administracyjnym. W związku z tym, że nie zostało wykazane kiedy dokładnie wybudowano linię, nie sposób ustalić, jakie przepisy legły u podstaw tej budowy. Nie można w tej kwestii powołać się na przepisy ustawy z dnia 28 czerwca 1950 roku o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli ( Dz. U. Nr 28, poz. 256 ze zm.) oraz dekretu z dnia 30 czerwca 1951 r. o obowiązku świadczeń w naturze na niektóre cele publiczne (Dz. U. Nr 38, poz. 284 ze zm.), pozwalające na przyjęcie, że posiadanie to było legalne i miało podstawę prawną w powołanych wyżej przepisach. W konsekwencji należało uznać, że nie zostało wykazane, aby w chwili objęcia w posiadanie przez poprzednika prawnego uczestnika tych urządzeń, działał on w przekonaniu o przysługującym mu prawie do posadowienia słupów i rozpięcia na nich linii elektroenergetycznej m.in. na nieruchomości objętej wnioskiem.

Przyjmując, że objecie sieci elektroenergetycznej przez Skarb Państwa – Zakład (...) w 8 maja 1973 r. nastąpiło w złej wierze, stwierdzenie zasiedzenia służebności gruntowej odpowiadającej swą treścią służebności przesyłu nastąpiło w dniu 8 maja 2003 r. na rzecz jednoosobowej spółki Skarbu Państwa (...) S.A. w Ł.” , poprzednika prawnego uczestnika postępowania.

W tym miejscu należy przypomnieć, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego
w zasadzie jednolicie przyjmuje się, że osoba prawna, która przed dniem 1 lutego 1989 r., mając status państwowej osoby prawnej, nie mogła nabyć (także w drodze zasiedzenia) własności nieruchomości ani ograniczonych praw rzeczowych, może do okresu samoistnego posiadania wykonywanego po dniu 1 lutego 1989 r. doliczyć okres posiadania Skarbu Państwa sprzed tej daty. Stanowisko to wyrażone zostało w szczególności w odniesieniu do przedsiębiorstw energetycznych i innych przedsiębiorstw przesyłowych, które do dnia 1 lutego 1989 r. korzystały ze służebności przesyłu w ramach zarządu mieniem państwowym w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa, a więc w istocie były dzierżycielami w rozumieniu art. 338 k.c., co uniemożliwiało im, podobnie jak art. 128 k.c., nabycie na swoją rzecz własności ani innych praw rzeczowych (porównaj między innymi postanowienia Sądu Najwyższego z dnia: 25 stycznia 2006 r. I CSK 11/05, nie publ.; 10 kwietnia 2008 r. IV CSK 21/08, nie publ.; 17 grudnia 2008 r. I CSK 171/08, OSNC 2010/1/15; 10 grudnia 2010 r., III CZP 108/10, nie publ.; 13 października 2011 r., V CSK 502/10, nie publ. oraz wyroki z dnia 8 czerwca 2005 r. V CSK 680/04 nie publ. i z 31 maja 2006 r. IV CSK 149/05, nie publ.). Nadmienić należy, że objęcie w posiadanie służebności przesyłu przez poprzedników prawnych uczestnika oraz jej posiadanie odbywało się w imieniu
i na rzecz Skarbu Państwa działającego w ramach dominium, a nie imperium (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 17 grudnia 2008 r., I CSK 171/08 OSNC 2010/1/15, Biul.SN 2009/4/15,
M.Prawn. 2010/8/460-463).

W myśl art. 176 § 1 k.c. doliczenie okresu posiadania poprzednika jest dopuszczalne, jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania. Przepis ten ma brzmienie uniwersalne i dotyczy doliczenia okresu posiadania poprzednika w odniesieniu do wszystkich przypadków. Jeśli zatem aktualnie służebność przesyłu posiada przedsiębiorca energetyczny, który powstał w wyniku przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego, to nie musi doliczać czasu posiadania nieruchomości w zakresie odpowiadającym treści tej służebności przez przedsiębiorstwo państwowe po 1 lutego 1989 r., ponieważ zgodnie z zasadą kontynuacji rządzącą przekształceniem osób prawnych, de iure przedsiębiorca energetyczny
i przedsiębiorstwo państwowe to ten sam podmiot prawa . Natomiast poprzednikiem uczestnika w posiadaniu był Skarb Państwa. Zgodnie z zasadą jednolitego funduszu własności państwowej (art. 128 k.c.) do 1 lutego 1989 r. przedsiębiorstwa państwowe, choć miały samodzielność prawną względem Skarbu Państwa (były osobami prawnymi), to zarządzały mieniem państwowym w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa. Teoria ta obejmowała też posiadanie, a w konsekwencji to Skarb Państwa należało uznać za posiadacza nieruchomości w zakresie odpowiadającym treści służebności przesyłu, podczas gdy przedsiębiorstwo państwowe było tylko dzierżycielem. Zgodnie zatem z art. 176 § 1 k.c. przedsiębiorca energetyczny może doliczyć do swojego (i swoich poprzedników prawnych) okresu posiadania okres posiadania Skarbu Państwa, (jako poprzednika w posiadaniu), o ile zostaną spełnione wskazane w tym przepisie przesłanki. Dotyczy to przede wszystkim obowiązku udowodnienia przez przedsiębiorcę, że doszło do przeniesienia przez Skarb Państwa posiadania na rzecz jego lub jego poprzedników prawnych. Różne sposoby pochodnego nabycia posiadania uregulowane są w art. 348-351 k.c.

Biorąc pod uwagę przekształcenia własnościowe w obrębie własności państwowej,
w tym skutki przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Zakład (...) w Ł. w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa oraz kolejne jej przekształcenia, nie ulega wątpliwości, iż uprawnienia wynikające z nabytej przez Skarb Państwa w drodze zasiedzenia służebności odpowiadającej treści służebności przesyłu przeszły na rzecz uczestnika niniejszego postępowania. Wszystkie powyższe przekształcenia podmiotowe zostały wykazane złożonymi przez uczestnika do akt niniejszego postępowania dokumentami. Następcy prawni
w drodze kolejnych przekształceń przejmowali cały zakres działalności poprzedników i całe ich mienie, w szczególności urządzenia energetyczne. Przejęcie mienia i przedsiębiorstwa poprzednika oznacza z mocy art. 44 k.c. i art. 55 ¹ k.c. przejście na następców prawnych również służebności przesyłu jako prawa rzeczowego o charakterze majątkowym do korzystania
z nieruchomości cudzej.

Reasumując, nabycie w drodze zasiedzenia służebności odpowiadającej treści służebności przesyłu przez poprzednika prawnego uczestnika oznacza, iż posiada on tytuł prawny do korzystania w określonym zakresie z tej nieruchomości i dlatego roszczenie wnioskodawczyni o ustanowienie służebności przesyłu na jego nieruchomości na rzecz uczestnika jest bezzasadne.

Mając to wszystko na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie 1. sentencji postanowienia.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 2 k.p.c. i zasądził od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika zwrot kosztów procesu w wysokości 257 złotych, na które złożył się koszt wynagrodzenia pełnomocnika uczestnika w wysokości 240 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł (pkt 2. sentencji postanowienia).