Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2015 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:SSA Andrzej Krawiec

Sędziowie:SSA Stanisław Rączkowski

SSO del. do SA Tomasz Wysocki (spr.)

Protokolant: Iwona Łaptus

przy udziale prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Leszka Pruskiego

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2015 r.

sprawy G. P. (1) oskarżonego z art. 278 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk;

C. H. (1) oskarżonego z art. 278 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk;

M. K. oskarżonego z art. 278 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk;

W. W. oskarżonego z art. 278 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk;

A. K. (1) oskarżonego z art. 278 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk;

M. P. oskarżonego z art. 278 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk;

R. T. (1) oskarżonego z art. 278 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk;

M. M. (1) oskarżonego z art. 278 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk;

A. P. oskarżonego z art. 278 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk;

M. M. (2)(poprzednio Ż.) oskarżonej z art. 278 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk;

A. R. (1) oskarżonego z art. 278 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk;

P. M. oskarżonego z art. 278 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk;

R. N. oskarżonego z art. 278 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk;

K. S. (1) oskarżonego z art. 278 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych i oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 16 kwietnia 2015 r. sygn. akt III K 340/12

I.  uchyla zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonych A. P., M. M. (2) i K. S. (1) i sprawę w tym zakresie przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia-Fabrycznej;

II.  zmienia zaskarżony wyrok w zakresie punktu XVII części rozstrzygającej w ten sposób, że na podstawie art. 72 § 2 kk zobowiązuje w okresie 2 (dwóch) lat od uprawomocnienia się wyroku do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz (...) Sp. z o.o. oskarżonych:

- G. P. (1) do kwoty 58.009, 00 zł (pięćdziesiąt osiem tysięcy dziewięć złotych),

- C. H. (1), A. K. (1) i R. T. (1) do kwoty 11.762,50 zł (jedenaście tysięcy siedemset sześćdziesiąt dwa złote i pięćdziesiąt groszy) każdego z nich,

- M. K., W. W. i M. M. (1) do kwoty 62.209,00 zł ( sześćdziesiąt dwa tysiące dziewięć złotych) każdego z nich,

- M. P., P. M. i R. N. do kwoty 59.999,00 zł (pięćdziesiąt dziewięć tysięcy złotych dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych) każdego z nich,

- A. R. (1) do kwoty 23.735,00 zł ( dwadzieścia trzy tysiące złotych siedemset trzydzieści pięć złotych);

III. w pozostałym zakresie tenże wyrok wobec oskarżonych: G. P. (1), C. H. (1), A. K. (1), R. T. (1), M. K., W. W., M. M. (1), M. P., P. M., R. N. i A. R. (1) utrzymuje w mocy;

IV.  zwalnia oskarżonych G. P. (1), C. H. (1), A. K. (1), R. T. (1), M. K., W. W., M. M. (1), M. P., P. M., R. N. i A. R. (1) od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Prokurator Okręgowy we Wrocławiu oskarżył: G. P. (1), C. H. (1), M. K., W. W., A. K. (1), M. P., R. T. (1), M. M. (1), A. P., M. M. (2), A. R. (1), P. M., R. N. i K. S. (1), o to, że:

na przełomie listopada i grudnia 2008 r. we W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. L., R. L. oraz innymi nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia szyn i innych elementów metalowych z torowisk kolejowych położonych na działkach nr (...) i nr (...), o łącznej wartości 229.827,20 zł, stanowiącej mienie znacznej wartości, w ten sposób, że M. Ż., A. P. i K. S. (1) jako kierownicy budowy (...) S.A." z/s w P. wyrazili bezprawnie zgodę na dokonanie demontażu torowisk kolejowych położonych na działkach nr (...) i nr (...) przez podległych im pracowników przedsiębiorstwa (...) S.A.": J. R. (1), A. R. (1), G. P. (1), C. H. (1), P. M., M. P., R. N., M. K., R. T. (1), A. K. (1), S. P., W. W., S. L., R. L., M. M. (1) oraz inne nieustalone osoby w ten sposób, że S. L. i M. M. (1) przy użyciu ciężkiego sprzętu budowlanego odrywali metalowe szyny od podkładów kolejowych, a następnie pozostali pracownicy cięli je na mniejsze kawałki umożliwiające ich załadunek i transport, po czym R. L. wraz z innymi osobami przewoził je do punktu skupu złomu nr (...) przy ul. (...) prowadzonego przez Spółdzielnię Pracy (...), gdzie szyny i inne elementy metalowe sprzedawali, uzyskując każdorazowo środki pieniężne, które następnie dzielili w częściach równych pomiędzy wszystkie wyżej wymienione osoby, dokonując przy tym zniszczenia konstrukcji budowlanej bocznicy kolejowej położonej na działkach nr (...) i nr (...) na szkodę 2.736.940,71 zł, stanowiącą mienie wielkiej wartości, czym działali na szkodę (...) Sp. z o.o.,

to jest o czyn z art. 278 § 1 k.k. i 288 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2015 r., sygn.. akt: III K 340/12 Sąd Okręgowy we Wrocławiu:

I.  uznał oskarżonego G. P. (1) za winnego tego, że od początku listopada 2008r. do 12 grudnia 2008 r. z wyłączeniem dnia 17 listopada 2008r. we W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. L., R. L., J. R. (1), C. H. (1), M. K., W. W., A. K. (1), M. P., R. T. (1), M. M. (1), A. R. (1), P. M. i R. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia szyn i innych elementów metalowych z torowisk kolejowych położonych na działkach nr (...) i nr (...), o łącznej wartości nie mniejszej niż 58.009,00 zł, w ten sposób, że S. L. i M. M. (1) przy użyciu ciężkiego sprzętu budowlanego odrywali metalowe szyny od podkładów kolejowych, a następnie pozostali pracownicy cięli je na mniejsze kawałki umożliwiające ich załadunek i transport, po czym R. L. wraz z innymi osobami przewoził je do punktu skupu złomu nr (...) przy ul. (...) prowadzonego przez Spółdzielnię Pracy (...), gdzie szyny i inne elementy metalowe sprzedawali, uzyskując każdorazowo środki pieniężne, które następnie dzielili w częściach równych, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznał oskarżonego C. H. (1) za winnego tego, że w listopadzie 2008r. we W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. L., R. L., J. R. (1), G. P. (1), M. K., W. W., A. K. (1), M. P., R. T. (1), M. M. (1), A. R. (1), P. M. i R. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia szyn i innych elementów metalowych z torowisk kolejowych położonych na działkach nr (...) i nr (...), o łącznej wartości nie mniejszej niż 11.762,50 zł, w ten sposób, że S. L. i M. M. (1) przy użyciu ciężkiego sprzętu budowlanego odrywali metalowe szyny od podkładów kolejowych, a następnie pozostali pracownicy cięli je na mniejsze kawałki umożliwiające ich załadunek i transport, po czym R. L. wraz z innymi osobami przewoził je do punktu skupu złomu nr (...) przy ul. (...) prowadzonego przez Spółdzielnię Pracy (...), gdzie szyny i inne elementy metalowe sprzedawali, uzyskując każdorazowo środki pieniężne, które następnie dzielili w częściach równych, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

III.  uznał oskarżonego M. K. za winnego tego, że od początku listopada do 18 grudnia 2008r. we W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. L., R. L., J. R. (1), C. H. (1), G. P. (1), W. W., A. K. (1), M. P., R. T. (1), M. M. (1), A. R. (1), P. M. i R. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia szyn i innych elementów metalowych z torowisk kolejowych położonych na działkach nr (...) i nr (...), o łącznej wartości nie mniejszej niż 62.209,00 zł, w ten sposób, że S. L. i M. M. (1) przy użyciu ciężkiego sprzętu budowlanego odrywali metalowe szyny od podkładów kolejowych, a następnie pozostali pracownicy cięli je na mniejsze kawałki umożliwiające ich załadunek i transport, po czym R. L. wraz z innymi osobami przewoził je do punktu skupu złomu nr (...) przy ul. (...) prowadzonego przez Spółdzielnię Pracy (...), gdzie szyny i inne elementy metalowe sprzedawali, uzyskując każdorazowo środki pieniężne, które następnie dzielili w częściach równych, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  uznał oskarżonego W. W. za winnego tego, że od początku listopada do 18 grudnia 2008 r. we W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. L., R. L., J. R. (1), C. H. (1), G. P. (1), M. K., A. K. (1), M. P., R. T. (1), M. M. (1), A. R. (1), P. M. i R. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia szyn i innych elementów metalowych z torowisk kolejowych położonych na działkach nr (...) i nr (...), o łącznej wartości nie mniejszej niż 62.209,00 zł, w ten sposób, że S. L. i M. M. (1) przy użyciu ciężkiego sprzętu budowlanego odrywali metalowe szyny od podkładów kolejowych, a następnie pozostali pracownicy cięli je na mniejsze kawałki umożliwiające ich załadunek i transport, po czym R. L. wraz z innymi osobami przewoził je do punktu skupu złomu nr (...) przy ul. (...) prowadzonego przez Spółdzielnię Pracy (...), gdzie szyny i inne elementy metalowe sprzedawali, uzyskując każdorazowo środki pieniężne, które następnie dzielili w częściach równych, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  uznał oskarżonego A. K. (1) za winnego tego, że w listopadzie 2008 r. we W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. L., R. L., J. R. (1), G. P. (1), M. K., W. W., C. H. (1), M. P., R. T. (1), M. M. (1), A. R. (1), P. M. i R. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia szyn i innych elementów metalowych z torowisk kolejowych położonych na działkach nr (...) i nr (...), o łącznej wartości nie mniejszej niż 11.762,50 zł, w ten sposób, że S. L. i M. M. (1) przy użyciu ciężkiego sprzętu budowlanego odrywali metalowe szyny od podkładów kolejowych, a następnie pozostali pracownicy cięli je na mniejsze kawałki umożliwiające ich załadunek i transport, po czym R. L. wraz z innymi osobami przewoził je do punktu skupu złomu nr (...) przy ul. (...) prowadzonego przez Spółdzielnię Pracy (...), gdzie szyny i inne elementy metalowe sprzedawali, uzyskując każdorazowo środki pieniężne, które następnie dzielili w częściach równych, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

VI.  uznał oskarżonego M. P. za winnego tego, że od początku listopada do 12 grudnia 2008r. we W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. L., R. L., J. R. (1), C. H. (1), M. K., W. W., A. K. (1), G. P. (1), R. T. (1), M. M. (1), A. R. (1), P. M. i R. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia szyn i innych elementów metalowych z torowisk kolejowych położonych na działkach nr (...) i nr (...), o łącznej wartości nie mniejszej niż 59.999,00 zł, w ten sposób, że S. L. i M. M. (1) przy użyciu ciężkiego sprzętu budowlanego odrywali metalowe szyny od podkładów kolejowych, a następnie pozostali pracownicy cięli je na mniejsze kawałki umożliwiające ich załadunek i transport, po czym R. L. wraz z innymi osobami przewoził je do punktu skupu złomu nr (...) przy ul. (...) prowadzonego przez Spółdzielnię Pracy (...), gdzie szyny i inne elementy metalowe sprzedawali, uzyskując każdorazowo środki pieniężne, które następnie dzielili w częściach równych, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  uznał oskarżonego R. T. (1) za winnego tego, że w listopadzie 2008 r. we W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. L., R. L., J. R. (1), G. P. (1), M. K., W. W., C. H. (1), M. P., A. K. (1), M. M. (1), A. R. (1), P. M. i R. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia szyn i innych elementów metalowych z torowisk kolejowych położonych na działkach nr (...) i nr (...), o łącznej wartości nie mniejszej niż 11.762,50 zł, w ten sposób, że S. L. i M. M. (1) przy użyciu ciężkiego sprzętu budowlanego odrywali metalowe szyny od podkładów kolejowych, a następnie pozostali pracownicy cięli je na mniejsze kawałki umożliwiające ich załadunek i transport, po czym R. L. wraz z innymi osobami przewoził je do punktu skupu złomu nr (...) przy ul. (...) prowadzonego przez Spółdzielnię Pracy (...), gdzie szyny i inne elementy metalowe sprzedawali, uzyskując każdorazowo środki pieniężne, które następnie dzielili w częściach równych, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

VIII.  uznał oskarżonego M. M. (1) za winnego tego, że od początku listopada do 18 grudnia 2008r. we W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. L., R. L., J. R. (1), C. H. (1), G. P. (1), M. K., A. K. (1), M. P., R. T. (1), W. W., A. R. (1), P. M. i R. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia szyn i innych elementów metalowych z torowisk kolejowych położonych na działkach nr (...) i nr (...), o łącznej wartości nie mniejszej niż 62.209,00 zł, w ten sposób, że S. L. i M. M. (1) przy użyciu ciężkiego sprzętu budowlanego odrywali metalowe szyny od podkładów kolejowych, a następnie pozostali pracownicy cięli je na mniejsze kawałki umożliwiające ich załadunek i transport, po czym R. L. wraz z innymi osobami przewoził je do punktu skupu złomu nr (...) przy ul. (...) prowadzonego przez Spółdzielnię Pracy (...), gdzie szyny i inne elementy metalowe sprzedawali, uzyskując każdorazowo środki pieniężne, które następnie dzielili w częściach równych, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

IX.  uznał oskarżonego A. R. (1) za winnego tego, że od 8 grudnia 2008r. do 12 grudnia 2008r. we W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. L., R. L., J. R. (1), C. H. (1), G. P. (1), M. K., A. K. (1), M. P., R. T. (1), M. M. (1), W. W., P. M. i R. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia szyn i innych elementów metalowych z torowisk kolejowych położonych na działkach nr (...) i nr (...), o łącznej wartości nie mniejszej niż 23.735,00 zł, w ten sposób, że S. L. i M. M. (1) przy użyciu ciężkiego sprzętu budowlanego odrywali metalowe szyny od podkładów kolejowych, a następnie pozostali pracownicy cięli je na mniejsze kawałki umożliwiające ich załadunek i transport, po czym R. L. wraz z innymi osobami przewoził je do punktu skupu złomu nr (...) przy ul. (...) prowadzonego przez Spółdzielnię Pracy (...), gdzie szyny i inne elementy metalowe sprzedawali, uzyskując każdorazowo środki pieniężne, które następnie dzielili w częściach równych, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

X.  uznał oskarżonego P. M. za winnego tego, że od początku listopada do 12 grudnia 2008r. we W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. L., R. L., J. R. (1), C. H. (1), M. K., W. W., A. K. (1), G. P. (1), R. T. (1), M. M. (1), A. R. (1), M. P. i R. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia szyn i innych elementów metalowych z torowisk kolejowych położonych na działkach nr (...) i nr (...), o łącznej wartości nie mniejszej niż 59.999,00 zł, w ten sposób, że S. L. i M. M. (1) przy użyciu ciężkiego sprzętu budowlanego odrywali metalowe szyny od podkładów kolejowych, a następnie pozostali pracownicy cięli je na mniejsze kawałki umożliwiające ich załadunek i transport, po czym R. L. wraz z innymi osobami przewoził je do punktu skupu złomu nr (...) przy ul. (...) prowadzonego przez Spółdzielnię Pracy (...), gdzie szyny i inne elementy metalowe sprzedawali, uzyskując każdorazowo środki pieniężne, które następnie dzielili w częściach równych, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

XI.  uznał oskarżonego R. N. za winnego tego, że od początku listopada do 12 grudnia 2008r. we W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. L., R. L., J. R. (1), C. H. (1), M. K., W. W., A. K. (1), G. P. (1), R. T. (1), M. M. (1), A. R. (1), P. M. i M. P. oraz innymi nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia szyn i innych elementów metalowych z torowisk kolejowych położonych na działkach nr (...) i nr (...), o łącznej wartości nie mniejszej niż 59.999,00 zł, w ten sposób, że S. L. i M. M. (1) przy użyciu ciężkiego sprzętu budowlanego odrywali metalowe szyny od podkładów kolejowych, a następnie pozostali pracownicy cięli je na mniejsze kawałki umożliwiające ich załadunek i transport, po czym R. L. wraz z innymi osobami przewoził je do punktu skupu złomu nr (...) przy ul. (...) prowadzonego przez Spółdzielnię Pracy (...), gdzie szyny i inne elementy metalowe sprzedawali, uzyskując każdorazowo środki pieniężne, które następnie dzielili w częściach równych, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

XII.  przyjmując, iż oskarżony A. P. w listopadzie 2008r. przyjął od działających wspólnie i w porozumieniu S. L., R. L., J. R. (1), C. H. (1), M. K., W. W., A. K. (1), G. P. (1), R. T. (1), M. M. (1), P. M., M. P. i R. N. część środków pieniężnych pochodzących ze sprzedaży złomu w kwocie nie mniejszej niż 615 zł, za który wskazane osoby otrzymały kwotę nie mniejszą niż 10.455,00 zł, którą następnie podzieliły w częściach równych, o których na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego tj. dopuścił się przestępstwa z art. 292 § 1 k.k., na podstawie art. 66§1 kk i art. 67§1 kk warunkowo umorzył postępowanie wobec oskarżonego na okres 1 (jednego) roku próby;

XIII.  przyjmując, iż oskarżona M. M. (2) od początku listopada do 19 grudnia 2008r. przyjęła od działających wspólnie i w porozumieniu S. L., R. L., J. R. (1), C. H. (1), M. K., W. W., A. K. (1), G. P. (1), R. T. (1), M. M. (1), A. R. (1), P. M., M. P. i R. N. część środki pieniężnych pochodzących ze sprzedaży złomu w kwocie nie mniejszej niż 5.270,35 zł, za który wskazane osoby otrzymały kwotę nie mniejszą niż 62.209,00 zł, którą następnie podzieliły w częściach równych, o których na podstawie towarzyszących okoliczności powinna i mogła przypuszczać, że zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego tj. dopuściła się przestępstwa z art. 292 § 1 k.k., na podstawie art. 66§1 kk i art. 67§1 kk warunkowo umorzył postępowanie wobec oskarżonej na okres 2 (dwóch) lat próby;

XIV.  przyjmując, iż oskarżony K. S. (1) od początku listopada do 19 grudnia 2008r. przyjął od działających wspólnie i w porozumieniu S. L., R. L., J. R. (1), C. H. (1), M. K., W. W., A. K. (1), G. P. (1), R. T. (1), M. M. (1), A. R. (1), P. M., M. P. i R. N. część środki pieniężnych pochodzących ze sprzedaży złomu w kwocie nie mniejszej niż 5.270,35 zł, za który wskazane osoby otrzymały kwotę nie mniejszą niż 62.209,00 zł, którą następnie podzieliły w częściach równych, o których na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego tj. dopuścił się przestępstwa z art. 292 § 1 k.k., na podstawie art. 66§1 kk i art. 67§1 kk warunkowo umorzył postępowanie wobec oskarżonego na okres 2 (dwóch) lat próby;

XV.  na podstawie art. 69 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonych wobec oskarżonych G. P. (1), C. H. (1), M. K., W. W., A. K. (1), M. P., R. T. (1), M. M. (1), A. R. (1), P. M., R. N. kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący po 3 (trzy) lata,

XVI.  na podstawie art. 415 § 3 k.p.k. pozostawił bez rozpoznania powództwo cywilne (...) sp. z o.o.;

XVII.  zobowiązał do solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez zapłatę na rzecz (...) sp. z o.o. solidarnie z S. L. i R. L., wobec których obowiązek ten orzeczono prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 6 czerwca 2011 roku w sprawie sygn. akt III K 412/10 oraz z J. R. (1) wobec którego obowiązek ten orzeczono prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 22 listopada 2012 roku w sprawie o sygn. akt III K 347/12:

a) na podstawie art. 72 § 2 k.k. w okresie 2 (dwóch) lat od uprawomocnienia się wyroku:

- G. P. (1) do kwoty 58.009,00 zł (pięćdziesiąt osiem tysięcy dziewięć złotych),

- C. H. (1),A. K. (1),R. T. (1) do kwoty 11.762,50 zł (jedenaście tysięcy siedemset sześćdziesiąt dwa złote pięćdziesiąt groszy),

- M. K., W. W., M. M. (1) do kwoty 62.209,00 zł (sześćdziesiąt dwa tysiące dwieście dziewięć złotych),

- M. P., P. M., R. N. do kwoty 59.999,00 zł (pięćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych),

- A. R. (1) do kwoty 23.735,00 zł (dwadzieścia trzy tysiące siedemset trzydzieści pięć złotych),

b) na podstawie art. 67§3 kk:

- A. P. do kwoty 615 zł (sześćset piętnaście złotych),

- M. M. (2), K. S. (1) do kwoty 5.270,35 zł (pięć tysięcy dwieście siedemdziesiąt złotych trzydzieści pięć groszy);

XVIII.  na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonych A. P., M. M. (2) i K. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa przypadające na nich koszty sądowe i wymierzył im opłatę po 100zł;

XIX.  na podstawie art. 624§1 kk zwolnił oskarżonych: G. P. (1), C. H. (1), M. K., W. W., A. K. (1), M. P., R. T. (1), M. M. (1), A. R. (1), P. M., R. N. od ponoszenia kosztów postępowania, w tym i opłaty w sprawie.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli: obrońcy wszystkich oskarżonych oraz oskarżyciel posiłkowy w stosunku do wszystkich oskarżonych.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, działając na podstawie art. 425 § 1 k.p.k. w zw. z art. 444 k.p.k. zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść wszystkich czternastu oskarżonych, powołując się na art. 427 § 2 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

1) stosownie do treści art. 438 pkt 2 k.p.k. naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, a dokładnie art. 201 k.p.k., poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z nowej opinii biegłego, na okoliczność ustalenia wartości szkody poniesionej przez pokrzywdzonego, skutkującego błędem w ustaleniach faktycznych, polegającym na nieprawidłowym ustaleniu wartości szkody poniesionej przez pokrzywdzonego,

2) stosownie do treści art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, polegający na nieprawidłowym ustaleniu sposobu działania oskarżonych, wykluczającym udział M. M. (2), A. P. i K. S. (1) w rozbiórce bocznicy kolejowej pokrzywdzonego, podczas gdy udział tych osób i naruszenie obowiązków, nałożonych stosownie do treści prawa budowlanego, na osoby pełniące na budowie funkcje nadzorcze był kluczowy dla możliwości popełnienia zarzucanego oskarżonym przestępstwa,

3) stosownie do treści art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, polegający na nieprawidłowym ustaleniu sposobu działania oskarżonych, wykluczającym możliwość stwierdzenia przez M. M. (2), A. P. i K. S. (1), prowadzenia rozbiórki torów należących do pokrzywdzonego, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego wskazuje, że prace prowadzone przeważnie przy zaangażowaniu kilkunastu pracowników, przy użyciu ciężkiego sprzętu i kilku transportach dziennie zawierających elementy bocznicy kolejowej pokrzywdzonego, nie mogłyby ujść uwadze osób obecnych na budowie, w charakterze kierowników budowy.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący, na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonych C. H. (1), A. K. (1), M. K., P. M., R. N., G. P. (1), M. P., R. T. (1) i W. W., powołując się na art. 425 k.p.k. w zw. z art. 444 k.p.k., art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 i 4 k.p.k. zaskarżył wyrok w całości na korzyść tych oskarżonych, orzeczeniu zarzucając:

1)błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mających wpływ na jego treść przez uznanie w/w oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanego im czynu z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., wraz z orzeczonym na podstawie art. 72 2 k.k. zobowiązaniem solidarnego naprawienia szkody podczas gdy:

a)czyn był wykonywany za zgoda pracodawcy (poleceniem kierownictwa), na podstawie zawartej umowy o pracę, przy czym Sąd I instancji jak wynika z uzasadnienia wyroku oparł się w „głównej mierze na złożonych przez oskarżonych wyjaśnieniach G. P. (1), C. H. (1) i W. W., uzupełniających się z zeznaniami świadków” – uprzednio skazanymi w innej sprawie w tym samym przedmiocie (wyrok S.O. we Wrocławiu z dnia 6.06.2011 r., sygn.. akt: III K 412/10 oraz z dnia 22.110.2012 r., sygn.. akt: III K 347/12 wraz z obowiązkiem naprawienia szkody w kwocie 2.736.940,71 zł) – tj. R. L., S. L. J. R. (1), mimo że w świetle tych zeznań C. H. „Ja nie wiem kto konkretnie go rozbierał, wiem to stąd że koledzy ogólnie mówili, że jest taki odcinek rozbierany” i R. L.: „Ja nie byłem przy tym, ale doszły mnie słuchy, że kierowniczka tj. M. Ż. wydała zgodę”, oraz „P. M. pytał Kierowniczkę czy można rozebrać tory, gdyby nie było zgody nie byłby rozebrane”, G. P.: „Wszystkie czynności na terenie budowy dokonywał na polecenie kierownictwa”, wina oskarżonych jest co najmniej wątpliwa i powinna być rozpatrywana przy uwzględnieniu zasady wyrażonej w art. 5 2 k.p.k. w zw. z art. 29 k.k.

b)błędnie przyjęto w oparciu o zgromadzone faktury ze sprzedaży złomu z ul. (...) we W. z listopada i grudnia 2008 r. (str. 20-21 uzasadnienia i na podstawie akt sprawy, t. VIII, k. 1406) w punkcie XVII wyroku przez Sąd I instancji, że oskarżeni C. H. (1), R. T. (1) i A. K. (1) są zobowiązani do solidarnego naprawienia szkody do kwot: odpowiednio 11,762,50 zł (dot. osk. C. H., R. T. i A. K.) oraz P. M., M. P. i R. N. do kwot 59,999,00 zł, a także osk. G. P. (2) do kwoty 58.009,00 zł jak również osk. M. K. i W. W. do kwot 62.209,00 zł, wyliczając im powyższe kwoty na podstawie ilości przepracowanych dni tj. od 1.110.2008 r. do 28.11.2008 r., dzielonych na kwoty z faktu ze sprzedaży złomu, gdzie (protokół) odbiór końcowy robót budowlanych firmy (...) sp. z o.o. został przeprowadzony bez zastrzeżeń dnia 30.11.2008 r., czyli nie stwierdzono na terenie budowy braku torowiska (zaboru w celu przywłaszczenia szyn), jak zeznaje świadek M. A. „Okazywaliśmy teren i ja i pani K. kojarzy, że 25.11.2008 r. torowisko jeszcze było”, czyli wyliczona kwota wynika z nieprawidłowych ustaleń faktycznych dokonanych na podstawie faktur licząc od faktur z dnia 17.11.2008 r. zamiast w odniesieniu do zeznań świadków, tj. od dnia 25.11.2008 r. (w grudniu 2008 r. były wykonywane prace związane z usuwaniem usterek wskazanych w protokole odbioru końcowego),

c)błędnie przyjęto w oparciu o zgromadzone faktury ze sprzedaży złomu z ul. (...) we W. z listopada i grudnia 2008 r., że w/w oskarżeni są zobowiązani do solidarnego naprawienia szkody, wyliczając im powyższą kwotę na podstawie ilości przepracowanych dni tj. od 1.11.2008 r. do 28.11.2008 r., dzielonych na kwoty z faktur ze sprzedaży złomu, gdzie wg przeprowadzonej ekspertyzy z zakresu porównawczych badań pisma ręcznego i podpisów biegły stwierdził, że dowody skupu gotówkowego od daty 27.11.2008 r. do 16.12.2008 r. nie zostały nakreślone ani przez P. M., ani R. N., ani M. P., ani A. R. (1) – więc oskarżeni w powyższej sprawie nie sprzedawali szyn i dodatkowo z zeznań świadków, wynika, że teren budowy był faktycznie (poza niechroniącą ochroną obiektu) niestrzeżony oraz każdy pojazd, każda osoba z drogi publicznej o każdym czasie mogła swobodnie wjechać na teren budowy i dokonać zaboru szyn, czego Sąd i instancji pomimo powołania się na w/w dowody nie ustala prawidłowo i nie kwalifikuje w myśl art. 5 2 k.p.k.

2) rażącą niewspółmierność orzeczonej kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na 3 lata (w stosunku do C. H. (1), A. K. (1) i R. T. (1) oraz 1 roku i 2 miesięcy w stosunku do P. M., M. P., R. N., G. P. (1), M. K., i W. W.) oraz zobowiązaniem solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem na rzecz (...) Sp. z o.o., przy zastosowaniu wadliwych kryteriów jej wymiaru, a przede wszystkim wadliwie orzeczonym obowiązkiem naprawienia szkody, stojącym w sprzeczności z dyrektywami sądowego wymiaru kary wymienionymi w art. 53 1 i 2 k.k., a to:

a)poprzez nieprawidłowe założenie, że to w/w oskarżeni ponoszą odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną (...) sp. z o.o. wykonując jako pracownicy na polecenie kierownictwa (...) S.A. pracę na terenie budowy i zgodnie z art. 120 Kodeksu Pracy „w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca” czyli (...) S.A.

b)poprzez nieprawidłowe obliczenie w/w kwot i zastosowanie wobec oskarżonych solidarnego obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem wobec (...) Sp. z o.o., gdy podczas odbioru końcowego tj. 30.11.2008 r. nie mogło wg zeznań świadków dojść do zaboru szyn w celu ich przywłaszczenia, bowiem pozostali oskarżeni, tj. P. M. i P. P. nie sprzedali szyn na złomie w listopadzie i grudniu 2008 r., zgodnie z ekspertyzą biegłego z zakresu porównawczych badań pisma ręcznego i podpisów, a ponadto wg zeznań R. L., który twierdził, że „w większości przypadków te tory był przeze mnie wywożone rano” oraz „chodziłem po brygadach i rozdawałem pieniądze (…), chodziłem też z tymi pieniędzmi do kierownictwa”, należy przyjąć, że oskarżeni nie mieli żadnej świadomości ani zamiaru zaboru szyn w celu ich przywłaszczenia i jak wyjaśniali, traktowali te drobne kwoty nieraz przekazywane, jako zapłatę za nadgodziny – „Płacono nam nadgodziny – pieniądze za tory traktowaliśmy jako dodatkowe pieniądze”.

c)poprzez błędną redakcję orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody dotyczącej w/w kwot w zaskarżonym wyroku, co do oskarżonych, z uwagi na trudność solidarnego wykonania orzeczonego obowiązku z art. 72§ 2 k.k. rozciągniętego w czasie, gdyż przy założeniu dokonanej zapłaty przez jednego z oskarżonych w pełnej kwocie, możliwość wyegzekwowania nierównej pozostałej części kwoty może być niemożliwa do egzekucji – czyni wyrok trudnym do wykonania i powoduje dolegliwość przekraczającą stopień winy tych oskarżonych, którzy pierwsi pokryją w/w kwotę obawiają się konsekwencji niewykonania obowiązku naprawienia szkody, kiedy obowiązek ten powinien zgodnie z art. 120 K.P. lub art. 29 k.k. być zniesiony.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmienne, co do istoty sprawy przez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów; ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji – Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego M. M. (1) zaskarżając wyrok na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. w całości na korzyść oskarżonego, na podstawie art. 427 k.p.k. i art. 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k. orzeczeniu zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 72 2 k.p.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i zobowiązanie wszystkich oskarżonych do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) sp. z o.o. łącznie sumy 221.559,25 zł, w sytuacji gdy szkoda poniesiona przez (...) sp. z o.o., w związku z demontażem bocznicy kolejowej położonej we W. przy ul. (...) na działkach nr (...) i nr (...), opiewa na kwotę 103.619,00 zł.

2.obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć istotny wpływ na treść wyroku, tj.:

a) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, skutkującej uznaniem:

- że żaden dowód nie wskazuje aby oskarżeni A. P., M. M. (2) czy też K. S. (1) wydali polecenie demontażu odcinka toru należącego do (...) sp. z o.o., w sytuacji gdy ze spójnych, logicznych i konsekwentnych wyjaśnień oskarżonych: M. M. (1), J. R. (1), C. H. (1), M. K., W. W., A. K. (1), G. P. (1), R. T. (1), A. R. (1), P. M., M. P. i R. N. oraz zeznań świadków: S. L., R. L. wynika, że – gdyby założyć, że oskarżeni rzeczywiście zdemontowali rzeczoną bocznicę – rozbiórka przedmiotowego odcinka torów wykonana została na wyraźne polecenie kierowników budowy, tj. A. P., M. M. (2) oraz K. S. (1),

- że oskarżeni A. P., M. M. (2) oraz K. S. (1) nie wydali polecenia demontażu odcinka toru należącego do (...) sp. z o.o., w sytuacji gdy:

● cała trójka z racji pełnionych funkcji, przebywała na terenie prac budowlanych,

● cała trójka miała wiedzę, że roboty zlecone do wykonania nie wymagały w okresie od listopada do grudnia 2008 r. demontażu elementów szyn kolejowych na terenie, na którym pracowała, ze względu na zaawansowanie prac,

● z dat wskazanych na fakturach VAT wynika, że w okresie od listopada do grudnia 2008 r. częstotliwość sprzedaży i ilość złomu były tak duże, że oskarżeni A. P., M. M. (2) i K. S. (1) otrzymując swoją część pieniędzy uzyskaną w ten sposób musieli wiedzieć, że taka ilość złomu nie pochodzi z terenu gdzie prowadzono prace,

- na podstawie list obecności i faktur VAT – ile każdy z oskarżonych mógł „zarobić” na rzekomej sprzedaży złomu, w sytuacji gdy takowa konstatacja jest niczym nieuzasadniona, albowiem ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, że tak rzeczywiście było, gdyż nie wiadomo kto, kiedy i ile dokładnie pieniędzy otrzymał, a tylko na podstawie takich danych można rzetelnie orzec o obowiązku naprawienia szkody;

b) art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych dowodów w postaci:

- zeznań świadków S. P., W. S., P. S., P. W. (1), W. K. świadczących na korzyść oskarżonego M. M. (1), a to wskazujących na to, że – gdyby założyć, że oskarżeni rzeczywiście zdemontowali rzeczoną bocznicę – oskarżeni A. P., M. M. (2) oraz K. S. (1) wydali polecenie demontażu odcinka toru należącego do (...) sp. z o.o. i tym samym dokonanie ustaleń w tym zakresie jedynie w oparciu o część materiału dowodowego, głównie w postaci wyjaśnień A. P., M. M. (2) oraz K. S. (1),

- zeznań świadków I. M., J. T., K. T., P. W. (1), M. S., H. B., P. C., R. T. (2), P. T., A. W. oraz P. W. (2), J. Ł., J. M., K. S. (2), R. L., R. T. (3), J. R. (2) i K. K. (2), świadczących na korzyść oskarżonego M. M. (1), a to wskazujących na to, że dokonana rzekomo przez oskarżonych rozbiórka przedmiotowych torów objęła odcinek o długości o wiele mniejszej od przyjętych przez Sąd Okręgowy 700 m,

i w konsekwencji:

3. błąd w ustaleniach faktycznych, mogący mieć istotny wpływ na treść wyroku, w wyniku przyjęcia, że:

a)oskarżony M. M. (1) dopuścił się popełnienia przestępstwa kradzieży, w sytuacji gdy – przyjmując założenie, że oskarżeni rzeczywiście zdemontowali rzeczoną bocznicę – nie wypełnił on swoim zachowaniem znamienia strony podmiotowej tegoż przestępstwa, albowiem nie działał on z zamiarem zaboru cudzej rzeczy,

b)dokonana przez oskarżonych rzekoma rozbiórka przedmiotowych torów objęła odcinek o długości 700 m, w sytuacji gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że – gdyby założyć, że oskarżeni rzeczywiście zdemontowali rzeczoną bocznicę – było to nie więcej niż 120 m.

Obrońca A. R. (1) zaskarżając wyrok w części dotyczącej oskarżonego, na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 444 k.p.k., orzeczeniu w oparciu o art. 427 § 2 k.p.k. i 438 pkt 1 i 2 k.p.k., zarzucił;

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności:

- art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 2 k.p.k. poprzez niezbadanie oraz nieuwzględnienie przez Sąd okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a jedynie uwzględnienie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, a nadto poprzez rozstrzygniecie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, a mianowicie poprzez ustalenie winy oskarżonego pomimo, iż oskarżony A. R. (1) przebywał w okresie od października 2008 r. do grudnia 2008 r. na zwolnieniu lekarskim,

- art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie przez Sąd Okręgowy granic swobodnej oceny dowodów i uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdza sprawstwa oskarżonego.

2. obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 278 § 1 w zw. z art. 12 k.k. – poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że czyn oskarżonego A. R. (1) nie wypełnia znamion przestępstwa określonego we wskazanym przepisie.

W oparciu o te zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w całości, poprzez uznanie oskarżonego A. R. (1) za niewinnego przestępstw wskazanych w akcie oskarżenia; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca A. P. na zasadzie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 444 k.p.k. w zw. z art. 427 § 2 k.p.k. zaskarżając wyrok w części dotyczącej oskarżonego, orzeczeniu zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegający na przyjęciu, iż:

a) oskarżony A. P. w listopadzie 2008 r. przyjął od działających wspólnie i w porozumieniu S. L., R. L., J. R. (1), C. H. (1), M. K., W. W., A. M., M. P. i R. N. część środków pieniężnych ze sprzedaży złomu w kwocie nie mniejszej niż 615 zł, za który wskazane osoby otrzymały kwotę nie mniejszą niż 10.455,00 zł,

b) iż środki pieniężne w kwocie nie mniejszej niż 10.455,00 zł pochodzące ze sprzedaży złomu zostały podzielone w częściach równych pomiędzy oskarżonych,

c)iż oskarżony A. P. na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że środki pieniężne pochodzące ze sprzedaży złomu zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, a tym samym, iż oskarżony A. P. dopuścił się przestępstwa z art. 292 § 1 k.k.

2. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia w postaci art. 410 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. i art. 4 k.p.k. poprzez pominięcie treści wyjaśnień oskarżonego A. P. dla poczynienia ustaleń faktycznych i brak wyjaśnienia przyczyn, dla których Sąd dowód ten pominął,

ewentualnie, w przypadku nie podzielenia zarzutów opartych na art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k., zarzucił:

3. obrazę przepisów prawa materialnego w postaci art.292 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, iż oskarżony A. P. mógł dopuścić się przestępstwa paserstwa nieumyślnego polegającego na przyjęciu niepochodzących bezpośrednio z przestępstwa środków pieniężnych ze sprzedaży złomu, podczas gdy bezpośrednio z przestępstwa pochodził złom, z którego sprzedaży uzyskano środki pieniężne.

W oparciu o te zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego A. P. i uniewinnienie oskarżonego A. P. od postawionego mu zarzutu; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego A. P. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca M. M. (2) i K. S. (1) zaskarżając wyrok w części dotyczącej oskarżonych na ich korzyść orzeczeniu zarzucił: błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że w/w oskarżeni podjęli czynności w zakresie przypisanego im zarzutu paserstwa, podczas gdy nie ma dowodów by oskarżeni wydali polecenie demontażu skradzionych szyn i by przyjmowali pieniądze z ich sprzedaży.

W oparciu o ten zarzut apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie M. M. (2) i K. S. (1) od zarzucanego im czynu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacje obrońców C. H. (1), A. K. (1), M. K., M. M. (1), P. M., R. N., G. P. (1), M. P., A. R. (1), R. T. (1) i W. W. oraz apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, są zasadne tylko co do obrazy art. 72 § 2 k.k., nie zasługują natomiast na uwzględnienie apelacje obrońcy oskarżonych M. M. (2) i K. S. (1) oraz obrońcy A. P..

Przechodząc do omówienia apelacji obrońcy C. H. (1), A. K. (1), M. K., P. M., R. N., G. P. (1), M. P., R. T. (1) i W. W., należy na początku zaznaczyć, że zarzuty podniesione we wszystkich dziewięciu apelacjach są jednakie, toteż omówione zostaną łącznie.

Apelujący nie podważając ustaleń Sądu I instancji, że w czasie prac wykonywanych przez Spółkę z o.o. (...), w której zatrudnieni byli oskarżeni, doszło w listopadzie i grudniu 2008 roku przy ul. (...) we W., do demontażu i sprzedaży przez pracowników spółki szyn kolejowych z torowisk kolejowych bocznicy kolejowej należącej do Spółki z o.o. (...) Polska, kwestionuje jednak prawidłowość ustaleń Sądu, iż do demontażu, a następnie sprzedaży szyn doszło z inicjatywy oskarżonych, podczas gdy mieli oni wg apelujących działać na polecenie kierowniczki budowy M. M. (2), w przekonaniu, że postępują zgodnie z prawem, przy czym wszelkie wątpliwości w tej sprawie powinny były zostać – po myśli art. 5 § 2 k.p.k. – rozstrzygnięte na korzyść oskarżonych, czego (w domyśle) Sąd meriti nie uczynił.

Formułując taki zarzut apelujący nie odniósł się jednak do analizy dowodów przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy i omówionej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, polemizuje jedynie z ustaleniami Sądu, dokonując odmiennej oceny materiału dowodowego, nie wykazując przy tym jakich błędów w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji lub by uchybił zasadom wiedzy albo doświadczenia życiowego. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i naruszenie art. 7 k.p.k., nie może się jednak skutecznie sprowadzać tylko do samej polemiki z ustaleniami sądu.

W istocie Sąd I instancji przeprowadził wszystkie istotne w sprawie dowody, i po ich kompleksowej ocenie prawidłowo ustalił sprawstwo i winę wskazanych wyżej oskarżonych oraz oskarżonych M. M. (1) i A. R. (1). Wszelkie nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzygnął przy tym na korzyść C. H. (1), A. K. (1), M. K., P. M., R. N., G. P. (1), M. P., R. T. (1), W. W., a także M. M. (1) i A. R. (1).

Trafnie zatem ustalił Sąd meriti, że ci oskarżeni, a także S. L., R. L. i J. R. (1) (osądzeni w innych procesach), działając wspólnie i w porozumieniu demontowali w listopadzie i grudniu 2008 roku należące do (...) sp. z o.o., szyny od podkładów, tnąc następne szyny na części, ładując je na ciężarówki, wywożąc do punktu skupu złomu i dzieląc się pieniędzmi ze sprzedaży szyn.

Zasadnie wskazał Sąd I instancji na zeznania świadków S. L. i R. L. w istocie konsekwentne i spójne wzajemnie, wsparte przy tym zeznaniami J. R. (1) i K. K. (2), częściowo także wyjaśnieniami G. P. (1) i C. H. (1). Z relacji tych osób wynika w sposób jednoznaczny, że A. K. (1), M. K., P. M., R. N., M. P., R. T. (1) i W. W., nadto M. M. (1) i A. R. (1) uczestniczyli wspólnie i w porozumieniu w kradzieży szyn pomagając w ich demontażu i załadunku, umożliwiając sprzedaż i dzieląc się pieniędzmi. Z uwagi na okoliczność, że przebywali na budowie w różnych okresach, różna jest wartość skradzionego przez nich mienia. Słusznie zauważył Sąd meriti, że relacje S. L., R. L. i J. R. (1), także depozycje G. P. (1) i C. H. (1), znajdują potwierdzenie również w dowodach nieosobowych – fakturach z punktu skupu złomu Spółdzielni (...), które dokumentują ilość złomu w postaci szyn stalowych dostarczonych do punktu skupu przez pracowników Spółki (...) i terminy tych dostaw.

Trafnie uznał, iż choć S. L., R. L. i J. R. (1) byli współsprawcami, to w swych depozycjach nie pomniejszają własnej roli, nie kierowali się zatem wolą przerzucenia odpowiedzialności na inne osoby, ich zeznania są logiczne i spójne, stanowiąc pełnowartościowy dowód.

Sąd I instancji nie przyjął by oskarżeni, którym przypisał przestępstwo kradzieży, działali na polecenie przełożonych M. M. (2) i K. S. (1), ewentualnie na polecenie A. P., gdyż brak jest przekonujących dowodów dla przeciwstawnych ustaleń.

Apelujący powołuje się na zeznania R. L. który podał „doszły mnie słuchy, że kierowniczka tj. M. Ż. [obecnie po zamążpójściu M. – przy. SA], wydała zgodę”, ale trudno takie zeznanie uznać za przekonujący dowód na polecenie przez kierownictwo demontażu bocznicy kolejowej należącej do Spółki (...). O wyrażanej wprost zgodzie na demontaż, mówią też oskarżeni, ale charakterystyczne jest, że żaden z nich nie słyszał takiej zgody od kierownictwa budowy osobiście, lecz zawsze miał się o niej dowiedzieć za pośrednictwem innych osób lub nie są pewni czy zgoda nie tyczyła wcześniej demontowanych legalnie torów.

Jak przy tym ustalił Sąd Okręgowy, kanalizacja kładziona przez Spółkę (...) poprzez ułożenie w wykopie rur, na odcinkach krzyżujących się z bocznicą kolejową Spółki (...), układana była droższą i bardziej skomplikowaną metodą przeciskową polegającą na drążeniu otworów pod torami, co nie wymagało demontażu torowiska, a co świadczy, jak zauważył Sąd meriti, że kierownictwo budowy nie wydało polecenia demontowania torów na bocznicy i brak jednoznacznych dowodów by zmieniło stanowisko i takie polecenie wydało później.

Apelujący wskazuje też, iż złożone na fakturach ze sprzedaży złomu w punkcie (...) podpisy A. R. (1), R. N., M. P. i P. M., są w większości przypadków podrobione. Tak jednak ustalił i Sąd meriti opierając się na pełnych i jasnych opiniach biegłego pismoznawcy i w istocie to ustalenie nie jest kwestionowane przez oskarżonych i oskarżycieli. Ale okoliczność, że nieustalony pracownik Spółki z o.o. (...), odwożąc zdemontowane z bocznicy i pocięte na części szyny bał się podpisać własnym nazwiskiem faktury, nie świadczy wcale, że działał w przeświadczeniu legalności swego zachowania i że osoba której podpis podrobił, nie brała udziału w kradzieży. Obawa sprzedającego złom by podpisać się własnym nazwiskiem, zda się natomiast świadczyć, że zbywca miał świadomość przestępczości swego działania.

Nie ulega wątpliwości przy tym, że to pracownicy Spółki (...) sprzedali złom – zabezpieczonych na wszystkich 26 w sprawie fakturach, a wystawionych w okresie od 17 listopada do 16 grudnia 2008 r., skoro pracownicy punktu skupu złomu żądali od sprzedających tory zaświadczenia, że tory pochodzą z legalnego źródła, po pewnym czasie gdy rozpoznawali już sprzedających, wystawiali faktury bez okazywania zaświadczenia.

Nie budzą też wątpliwości ustalenia Sądu, że wskazani oskarżeni demontowali tory z bocznicy kolejowej należącej do Spółki z o.o. (...), często po godzinach pracy, poza terenem robót (...), czyli poza miejscem instalacji sieci wodociągowej i kanalizacyjnej, nie otrzymywali za to pieniędzy, środkami uzyskanymi ze sprzedaży szyn dzielili się natomiast z kierownictwem budowy.

Dysponując tymi wszystkimi dowodami Sąd meriti ocenił je całościowo w sposób przekonujący, zgodny też z zasadami doświadczenia życiowego, trafnie oceniając, że oskarżeni działali z zamiarem kradzieży. Oceny tej nie zmienia fakt, że wcześniej oskarżeni zdemontowali leganie krótki, 50 metrowy odcinek zniszczonych torów leżących na terenie budowy, skoro były to tory nie łączące się z jakąkolwiek inną linią kolejową, a ich demontaż w czasie pracy, w ramach wykonywanych obowiązków zleciło kierownictwo budowy (po uzgodnieniu z inwestorem).

Bezzasadny jest także kolejny zarzut, iż zebrane dowody – zeznania M. A. i U. K., świadczą że 25 listopada 2008 r. nie zostały jeszcze ukradzione szyny na szkodę spółki (...), wobec czego Sąd I instancji miał nieprawidłowo obliczyć wartość skradzionych szyn w oparciu o faktury sprzedaży złomu wystawione także przed 26 listopada 2008 roku, przy czym oskarżonych: C. H. (1), A. K. (1) i R. T. (1), uznał Sąd za winnych kradzieży wyłącznie w listopadzie 2008 roku. Zeznania świadków nie dowodzą że szyny podczas ich bytności na terenie spółki (...) były zachowane na całej długości torowiska - sprawcy demontowali je przecież stopniowo odcinkami, wywożąc kolejno partie pociętych szyn do punktu skupu złomu.

Równie chybiony jest kolejny zarzut skarżącego – błędnego ustalenia przez Sąd Okręgowy wysokości skradzionego przez poszczególnych oskarżonych mienia, przy czym błąd ten ma wynikać z przyjętego przez Sąd sposobu obliczenia wartości skradzionego mienia - zsumowania ceny złomu na podstawie faktur wystawionych w punkcie skupu złomu Spółdzielni (...). W istocie metoda obliczenia wartości przedmiotu kradzieży zastosowane przez Sąd jest logiczna, prawidłowa i wynika z ustalenia, że oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu, z tym że w poszczególnych okresach w różnych konfiguracjach osobowych. Oczywiście rację ma apelujący gdy podnosi, że (cyt.) „ teren budowy był faktycznie … niestrzeżony oraz każdy pojazd, każda osoba z drogi publicznej o każdym czasie, mogła swobodnie wjechać na teren budowy i dokonać zaboru szyn”, ale wbrew temu co apelujący pisze, że „ Sąd I instancji pomimo powołania się na w.w. dowody nie ustala prawidłowo i nie kwalifikuje w myśl art. 5 § 2 k.p.k.”, Sąd meriti okoliczności te dostrzegł i właśnie dlatego ustalił wartość skradzionego przez oskarżonych złomu łącznie na kwotę 62.209 zł i 10 gr, to jest na kwotę wynikającą z faktur wystawionych przez punkt Skupu (...) z tytułu zakupu złomu szyn w listopadzie i grudniu 2008 r., na rzecz pracowników Spółki (...) nie zaś na kwotę 103.619 zł tj. wartość złomową całości szyn ukradzionych z bocznicy kolejowej Spółki (...), – vide strona 11 i 38 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Chybiony jest kolejny zarzut rażącej niewspółmierności kary poprzez wymierzenie jej oskarżonym w wymiarze – 1 roku pozbawienia wolności co do C. H. (1), A. K. (1) i R. T. (1) i 1 roku i 2 miesiące pozbawienia wolności co do pozostałych oskarżonych i poprzez zobowiązanie oskarżonych solidarnie do naprawienia na podstawie art. 72 § 2 k.p.k. szkody wyrządzonej przestępstwem. Zarzutu apelujący w ogóle przy tym nie uzasadnia. Zarzut jest bezzasadny zważywszy bowiem na sposób działania oskarżonych i wartość przedmiotu przestępstwa kara wymierzona oskarżonym orzeczona mimo wszystko w dolnych granicach zagrożenia i przy zastosowaniu warunkowego zawieszenia jej wykonania, nie nosi cech rażącej surowości.

Rażąca surowość obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonych ma natomiast według apelującego wynika stąd, że po myśli art. 120 kodeksu pracy w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca czyli Spółka z o.o. (...).

Tak formułując zarzut apelujący w istocie zarzuca wyrokowi obrazę prawa materialnego – nałożenie błędnie z obrazą art. 72 § 2 k.k. na oskarżonych obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem.

Zarzut jest oczywiście błędny. Nie budzi najmniejszych wątpliwości w doktrynie i orzecznictwie, że przy umyślnym wyrządzeniu przez pracownika szkody osobie trzeciej, nie mają zastosowania zasady ograniczenia jego odpowiedzialności przewidziane w art. 120 § 1 Kodeksu Pracy i że tenże artykuł nie ma także zastosowania gdy pracownik wyrządził szkodę osobie trzeciej nie przy wykonywaniu obowiązków pracowniczych, a jedynie przy sposobności wykonywania tych obowiązków, a tak było w rozpatrywanej sprawie (vide: Świątkowski. Kodeks pracy. Komentarz do art. 120. Legalis uchwała SN z 11.10.1977 r., IV PZP 5/77, OSNCP 1978, Nr 4, poz. 66).

Bezzasadny jest podniesiony przez skarżącego zarzut błędu w ustaleniach Sądu co do wysokość szkody wyrządzonej przez poszczególnych sprawców z tego powodu, że już po kradzieży osoba o nieustalonej tożsamości podrobiła sprzedając szyny podpisy oskarżonych. Na koniec należy zauważyć, że wysokość kwot odszkodowania orzeczonego w trybie art. 72 § 2 k.k. nie przekracza możliwości oskarżonych zarówno biorąc pod uwagę długość okresu tego środka probacyjnego – 2 lata jak i okoliczność, że do naprawienia szkody zobowiązanych jest dziewięciu oskarżonych.

Apelacja oskarżonych jest natomiast zasadna w zakresie tyczącym zobowiązania solidarnie oskarżonych na zasadzie art. 72 § 2 k.k. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, ale nie dlatego, że orzeczenie obowiązku w takiej postaci sprawia, że nie odpowiada on dyrektywom wymiaru kary określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k. jak to widzi apelujący [środek określony w art. 72 § 2 k.k. nie jest karą ani nie ma celu zwiększenia dolegliwości dla skazanego, pełni natomiast funkcję kompensacyjną i wychowawczą w ramach prewencji szczególnej], czy też dalej by ten punkt wyroku był błędnie zredagowany lecz dlatego, iż „ Nałożenie na skazanego obowiązku naprawienia szkody w ramach warunkowego zawieszenia wykonania kary ma mieć charakter osobistego obciążenia skazanego. Nie można więc obowiązku naprawienia szkody nałożyć na skazanych solidarnie” (Andrzej Zoll. Kodeks Karny. Część ogólna, Komentarz, Zakamycze 2004, str. 1043; Tak też Sąd Najwyższy – wyrok z 3.II.1998 r., V KKN 56/97, Prok. i Pr. 1998 r., z.7-8, poz. 2, ; vide również wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5.XI.2013 r., II AKa 273/13 – Legalis numer 747039.

Dlatego Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zobowiązał oskarżonych na podstawie art. 72 § 2 k.k. do naprawienia w okresie 2 lat od uprawomocnienia się wyroku szkody wyrządzonej przestępstwem przy czym nie orzekł solidarności tego zobowiązania. Należy przy tym zauważyć, iż oczywiście trafny jest pogląd wyrażony w judykatach jak i w doktrynie, „ że do orzeczonego wyrokiem karnym tytułem środka probacyjnego, obowiązku naprawienia szkody, należy stosować odpowiednio [podkreślenie S.A] przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące zobowiązań solidarnych stanowiące, iż spełnienie świadczenia w całości przez jednego z dłużników powoduje wygaśnięcie zobowiązania także względem pozostałych dłużników. W konsekwencji niewykonanie obowiązku wyrównania szkody przez skazanego nie będzie stanowiło podstawy do zarządzenia wykonania kary warunkowo zawieszonej wobec niego wtedy, gdy szkoda ta została wyrównana już w całości” (postanowienie SN z 28 maja 2002 r., III KKN 382/99 r., Legalis numer 336452, także Kodeks Karny. Komentarz pod red. Oktawii Górniak, Lexin Nexis, Warszawa 2006 r., s. 395).

Odnośnie apelacji obrońcy A. R. (1) – apelacja jest bezzasadna.

Na wstępie zauważyć należy, iż nie jest prawidłowa praktyka przy wskazaniu zarzutu obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia użycia zwrotu „w szczególności” sugerującego, że są oprócz przytoczonych w apelacji uchybień, są jeszcze inne, skoro i tak nie podlegać będą ocenie Sądu odwoławczego.

Skarżący zarzuca Sądowi I instancji obrazę art. 7 k.p.k. - przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. przez nieuwzględnienie, że A. R. (1) w okresie od listopada do grudnia 2008 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Jako dowód niewinności oskarżonego apelujący wskazuje przy tym na wyjaśnienia złożone przez A. R.. Tak sformułowanych zarzutów Sąd Apelacyjny nie podziela. Skarżący bezkrytycznie powołuje się na wyjaśnienia A. R. (1) mimo, że stoją w sprzeczności z innymi dowodami, które to Sąd meriti wskazał i szczegółowo przeanalizował. Stwierdzenie apelującego, że jednym z dowodów na których oparł się Sąd są pomówienia współsprawców co do prawidłowości ustaleń Sądu nie podważa skoro zebrane dowody ocenił w sposób jasny, logiczny, pełny, respektując kryteria oceny dowodów przewidziane w art. 7 k.p.k. jak już to wskazano, odnosząc się do apelacji obrońcy C. H. (1) i 8 innych oskarżonych.

Znamienne jest, że apelujący na korzyść A. R. (1), ogranicza się tylko do negacji ustaleń Sądu I instancji bez wskazania jakich błędów w rozumowaniu miałby ten Sąd się dopuścić. .

Nie uchybił też Sąd przepisom postępowania art. 4 i 5 k.p.k.

W art. 4 k.p.k. sformułowana została zasada obiektywizmu wskazująca między innymi na dokonanie prawidłowej oceny dowodów przemawiających na korzyść i niekorzyść oskarżonego. Tak właśnie uczynił Sąd Okręgowy uwzględniając okres zwolnienia lekarskiego A. R. (1) i przypisując mu sprawstwo tylko w okresie gdy przebywał na terenie budowy przy ul. (...) jako pracownik Spółki (...), odpowiednio też ustalając w niższej wysokości wartość skradzionego mienia.

Niezrozumiała jest apelacja w pozostałej części. Skarżący podnosi, iż w zarzucie zawyżona została wartość torowiska, że wycena tej wartości przez biegłego na kwotę 870.000 zł jest „niemiarodajna i nieobiektywna”, i że nie ustalono jakie elementy konstrukcji budowlanej zniszczono skoro Sąd I instancji takiej wyceny nie zaakceptował i nie przypisał oskarżonym przestępstwa zniszczenia mienia.

Końcowe stwierdzenie autora apelacji, iż zachowanie oskarżonego nie wypełnia znamion przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. ponieważ „ kradzieży, podobnie jak innych przestępstw przeciwko mieniu, można się dopuścić tylko w odniesieniu do rzeczy stanowiących czyjąś własność” , nie przekonuje skoro bezsporne jest, że bocznica kolejowa położona na działkach (...) i (...) przy ul. (...) we W. jest własnością Spółki z o.o. (...) Polska.

Odnośnie apelacji obrońcy M. M. (1) – również ta apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Skarżący kwestionuje ustalenia Sądu I instancji, iż oskarżeni M. M. (1) i pozostali oskarżeni, którym przypisano występek z art. 278 § 1 k.k. demontowali szyny z bocznicy kolejowej stanowiącej własność Spółki z o.o. (...) z własnej inicjatywy, a nie na polecenie Kierownictwa, przytacza przy tym wypowiedź świadków, w tym brygadzistów ze Spółki (...) – W. K. i P. S., rzecz jednak w tym, że ich wypowiedzi tyczyły pierwszego, legalnie demontowanego torowiska o długości 50 metrów, gdyż później na przełomie listopada i grudnia 2008 r. ci świadkowie pracowali w innym miejscu, natomiast wyjaśnienia oskarżonych są li tylko elementem obrony, jak już to wskazano wcześniej.

Apelujący nie odniósł się przy tym w ogóle do kwestii w jaki sposób zgoda przełożonych na kradzież szyn, jeśli adresat tej zgody miał świadomość, że działa na cudzą szkodę, miałoby ekskulpować oskarżonych, także wtedy gdyby zgody nie było, lecz miałby miejsce akcept milczący kierownictwa.

Omawiając apelację obrońcy C. H. (1) i innych oskarżonych, Sąd odwoławczy wskazał jakimi dowodami dysponował Sąd I instancji ustalając, że robotnicy Spółki (...) mieli świadomość, że demontowane szyny stanowiące cudzą własność i że dopuszczają się tym samym kradzieży. Do tego fragmentu uzasadnienia Sąd Apelacyjny odsyła.

Jak już wskazano Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów zgodnie z regułami zawartymi w art. 7 k.p.k., ujawnił w toku rozprawy głównej całokształt okoliczności sprawy, rozważył okoliczności przemawiające na korzyść i niekorzyść oskarżonych, ocenił dowody w sposób logiczny, respektując zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, a przeto odmienna ocena zebranych dowodów przez apelującego, nie może być skuteczna.

Inaczej natomiast ocenić należy ustalenia Sądu Okręgowego co do sprawstwa i winy oskarżonych M. M. (2), K. S. (1) i A. P., ale o tym Sąd Apelacyjny wypowie się ustosunkowując się do apelacji oskarżyciela posiłkowego.

Oceniając w dalszym ciągu apelację obrońcy M. M. (1), należy zauważyć, że nie dopuścił się też Sąd Okręgowy obrazy art. 410 k.p.k., nie pominął oceny bowiem dowodów w postaci zeznań wskazanych w apelacji świadków. Długość odcinka bocznicy na której zdemontowano podwójne tory, Sąd Okręgowy ustalił na 700 metrów, bo tak wynika jednoznacznie z relacji świadków wskazanych na k. 8 uzasadnienia.

Trudno uznać, iż zeznania pracownika ochrony położonej nieopodal firmy (...) – K. K. (2) który obserwował tylko przez jeden dzień demontaż szyn na bocznicy na odcinku 100 metrów, przesądzały jaki był łączny odcinek demontowanych przez okres miesiąca torów. Wszelako jest to okoliczność drugorzędna, bowiem Sąd meriti ustalił wartość kradzieży nie na podstawie długości odcinka bocznicy kolejowej pozbawionego szyn, ale na podstawie faktur sprzedaży złomu wystawionych przez Spółdzielnię (...) – (...). Czyniąc to uwzględnił zarazem okoliczności, o których mówił apelujący – że dostęp do bocznicy miały też osoby postronne, w tym trudniące się zbieraniem złomu.

Nie jest wreszcie zasadny zarzut, iż dowolne było ustalenie Sądu, że pieniądze ze sprzedaży złomu dzielone były po równo między każdego z oskarżonych. Takie ustalenie Sąd w istocie poczynił tylko co do oskarżonych M. M. (2), K. S. (1) i A. P. opierając się m.inn. na zeznaniach R. L. i S. L., ale okoliczność czy pieniądze uzyskane ze sprzedaży kradzionych szyn były sprawiedliwie dzielone pomiędzy współsprawców, nie ma znaczenia dla ustalenia jaka była wartość przedmiotu kradzieży dokonanej wspólnie i w porozumieniu – decydująca jest chwila kradzieży a nie późniejszy podział zysków ze sprzedaży łupów.

Zasadny jest natomiast zarzut apelacji obrazy prawa materialnego a to art. 72 § 2 k.k. (na k.p.k. jak wskutek oczywistego błędu pisarskiego w apelacji), jednak nie z powodu podniesionych przez skarżącego, lecz z powodu nałożenia obowiązku naprawienia szkody solidarnie przez współoskarżonych, choć probacyjny charakter tego obowiązku solidarność wyklucza. Kwestię tę Sąd odwoławczy omówił już wcześniej. Oczywiście rację ma skarżący, gdy twierdzi, że nie ma jednoznacznego dowodu jakie kwoty oskarżeni otrzymali dzieląc się środkami pochodzącymi ze sprzedaży szyn, ale o wysokości odszkodowania decydowała wartość zagarniętego mienia, a na podział przestępczych zysków przy czym jak już wskazano, wyrównanie szkody przez jednego ze zobowiązanych zwalnia pozostałych z realizacji tego obowiązku, nie ma zatem obawy iż dojdzie do bezpodstawnego wzbogacenia pokrzywdzonej Spółki.

Tu Sąd Apelacyjny także odsyła do swych rozważań poczynionych w tej materii, w związku z ustosunkowaniem się do apelacji obrońcy C. H. (1) i innych oskarżonych.

Odnosząc się do apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie podziela Sąd Apelacyjny podniesionego w niej zarzutu obrazy przepisów postępowania – art. 201 k.p.k.

Skarżący kwestionuje opinię Instytutu (...), wskazując na jej sprzeczność z wcześniejszą opinią sporządzoną przez biegłego sądowego A. S..

Według wniosków pierwszej opinii, sprawcy kradzież szyn demontując tory uszkodzili też konstrukcję budowlaną bocznicy przy czym wartość szkody biegły ustalił ostatecznie w opinii uzupełniającej na 836.000 złotych, zaś wartość szyn i innych części metalowych skradzionych z torowisk, wg cen złomu na 103.619 złotych. Sąd meriti zakwestionował tą opinię twierdząc, że „ nie była wystarczająca dla ustalenia czy doszło do zniszczenia konstrukcji budowalnej bocznicy kolejowej oraz ustalenia wartości szyn i innych elementów metalowych skradzionych z torowisk kolejowych” oparł się natomiast na opinii Instytutu (...) mimo, że wartość skradzionych elementów Instytut ten ustalił opierając się na opinii biegłego A. S..

Tak postępując nie popełnił jednak Sąd I instancji błędu skoro pierwsza opinia co do której żywił wątpliwości została zweryfikowana co do wartości skradzionych szyn i części metalowych przez Instytut zajmujący się właśnie sprawami kolejnictwa.

Należy jednak zauważyć, że już w pozostałej części wnioski obu opinii były odmienne. Zatem Instytut nie podszedł do opinii A. S. bezkrytycznie. Prawdą jest, że nie przeprowadzili opiniujący z ramienia instytutu – (...) i K. O. oględzin torowiska, ale gdy sporządzali opinię minęło już 6 lat od chwili czynu, stan torowiska ulegał w tym czasie zmianie, dysponowali jednak dokumentacją fotograficzną torowiska i przed wszystkim Protokołem nr (...) z 2007 r. z przeglądu okresowego wskazanej bocznicy kolejowej (k.3064 in. akt), w którym opisano drobiazgowo jej stan, dysponowali wreszcie informacją, że właściciel bocznicy Spółka z o.o. (...) nie posiadała świadectwa bezpieczeństwa, świadectw dopuszczenia do eksploatacji dla budowach, urządzeń i pojazdów eksploatowanych na bocznicach, nadto zatwierdzonych przez Prezesa (...) przepisów wewnętrznych dla użytkownika bocznicy kolejowej.

Pozwoliło to Instytutowi wydać jednoznaczną opinię, jasną i pełną, stąd nie było podstaw dopuszczenia dowodu z opinii kolejnej, zwłaszcza, że wszelkie wątpliwości wyjaśnili sporządzający opinię w ustnej opinii uzupełniającej złożonej na rozprawie.

Wskazana przez apelującego okoliczność, że tory na bocznicy nie były w chwili kradzieży porośnięte krzakami i że w ocenie R. L. i dwóch innych współsprawców kradzieży szyny wyglądali na używane, nie są przekonującym dowodem na dobry stan techniczny konstrukcji budowlanej bocznicy i w żaden sposób nie podważa opinii Instytutu.

Lektura protokołu rozprawy z 19 lutego 2015 r. nie wykazuje aby prawa stron do zadawania pytań biegłym były ograniczone.

Oczywiście prawdą jest, co podnosi apelujący, że współsprawcom kradzieży S. L. i R. L. Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 6 czerwca 2011 r., sygn.. akt; III K 412/10, przypisał sprawstwo nie tylko kradzieży, ale i zniszczenia mienia w postaci bocznicy kolejowej Spółki (...) wartości ponad 2 mln 736 tys. zł, podobnie Sąd Okręgowy we Wrocławiu w taki sam sposób zakwalifikował czyn przypisany J. R. (1) (wyrok z 22.XI.2012 r., sygn.. akt: III K 347/12), ale w ramach autonomii orzeczniczej, Sąd karny samodzielnie rozstrzyga zagadnienia faktyczne i przy ich ocenie nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu (zasada samodzielności jurysdykcyjnej), i tak właśnie było w niniejszym postępowaniu, przy czym Sąd odwoławczy ustalenia i rozstrzygnięcia Sądu I instancji akceptuje, z korektą tyczącą odnośnie orzeczenia opartego o art. 72 § 2 k.k.

Zasługuje natomiast na uwzględnienie apelacja oskarżyciela posiłkowego w części tyczącej rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego co do oskarżonych M. M. (2), K. S. (1) i A. P..

Jak przecież sam Sąd I instancji ustalił, ci oskarżeni pełnili kierownicze funkcje na budowie, przebywali codziennie na jej terenie, mieli wiedzę że zlecone im roboty nie wymagają w listopadzie i grudniu demontażu torów, przebywali w bliskiej odległości od bocznicy, ilość złomu w postaci pociętych szyn – 165 ton była tak duża, iż nie mogła pochodzić z placu budowy prowadzonej przez Spółkę (...), podlegli im pracownicy przewozili ten złom ciężarówką w godzinach pracy do punktu skupu złomu 26 razy, dzielili się z M. M. (2), K. S. (1) i A. P. pieniędzmi uzyskanymi ze sprzedaży złomu. Wszystko to świadczy jednak zdaniem Sądu Okręgowego, że oskarżeni nie wiedzieli, że doszło do kradzieży szyn z bocznicy i na brali w tym przestępstwie udziału.

Trafnie podnosi apelujący, że taka ocena wskazanych dowodów przeprowadzona przez Sąd I instancji uchybia zasadom logiki i doświadczenia życiowego. Z istoty współsprawstwa nie wynika przy tym, by wszyscy oskarżeni musieli realizować wszystkie znamiona czynu zabronionego. Ich czynności muszą być jednak istotne dla popełnienia tegoż czynu. Nie zważył Sąd meriti czy rola M. M. (2), K. S. (1) i A. P. nie polegała na akceptacji użycia sprzętu Spółki (...) do demontażu torów, cięcia szyn i przewozu ich do punktu skupu złomu, w zamian za co brali udział w podziale pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży skradzionych części, czy bez ich akceptacji na wykorzystanie sprzętu i wywózu pociętych szyn i metalowych elementów torowiska w godzinach pracy, możliwe byłoby dokonanie kradzieży. Dopiero odpowiedź na te pytania pozwoli właściwie rozstrzygnąć kwestię odpowiedzialności karnej tych oskarżonych, przy czym winien Sąd I instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy zbadać dodatkowo, czy A. P. pełnił funkcję kierowniczą na budowie, bo sam oskarżony temu przeczy.

Wobec powyższego Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej oskarżonych M. M. (2), K. S. (1) i A. P. i sprawę w tym zakresie przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia-Fabrycznej jako sądowi I instancji, skoro bowiem pozostałym oskarżonym, a to C. H. (1), A. K. (1), M. K., M. M. (1), P. M., R. N., G. P. (1), M. P., A. R. (1), R. T. (1) i W. W., przypisano w rozpatrywanej sprawie prawomocnym już wyrokiem Sadu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 16 kwietnia 2015 r., sygn.. akt: III K 340/12 wyłącznie kradzież szyn i elementów metalowych wartości nieprzekraczającej 62.209 złotych, nie przyjmując przy tym aby doszło do przestępstwa z art. 288 § 1 k.k., zaś oskarżonym M. M. (2), K. S. (1) i A. P. zarzucono działanie wspólnie i w porozumieniu ze wskazanymi wyżej dziewięcioma oskarżonym, to właściwym miejscem i rzeczowo do ponownego rozpoznania sprawy będzie właśnie Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej.

Odnosząc się do apelacji obrońcy M. M. (2) i K. S. (1) – należy stwierdzić, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.

Apelujący polemizuje z ustaleniami Sądu meriti twierdząc, że oskarżeni nie wiedzieli o demontażu torów z bocznicy, ani też nie uczestniczyli w podziale pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży skradzionych szyn. Ocena dowodów odnośnie wskazanych oskarżonych dokonana przez Sąd I instancji budzi jednak zastrzeżenia Sądu odwoławczego, choć w odmienny sposób niż zaprezentowany w apelacji ich obrońcy, wobec tego wniosek apelującego o uniewinnienie oskarżonych nie może zostać uwzględniony, a wyrok odnośnie tych oskarżonych został uchylony i sprawę przekazano Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Odnośnie apelacji obrońcy A. P. - wniosek o uniewinnienie oskarżonego na obecnym etapie postępowania także nie może być uwzględniony.

Jak już wskazano niezbędne będzie ponowne rozpoznanie sprawy tego oskarżonego oraz M. M. (2) i K. S. (1).

Skarżący powołuje się na wyjaśnienia A. P. jako jeden z głównych czy rozstrzygających dowodów. Jednakże wyjaśnienia te można ocenić tylko w konfrontacji z dowodami pozostałymi. Zgodzić należy się z zarzutem, iż do wyjaśnień oskarżonego winien się odnieść Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku z uwagi jednak na uchylenie sprawy tego oskarżonego do ponownego rozpoznania, przedwczesne byłoby ustosunkowanie się do tego jak i pozostałych zarzutów apelacji, w tym do zarzutu obrazy art. 292 § 1 k.k.

SSA Stanisław Rączkowski SSA Andrzej Krawiec SSO (del.do SA) Tomasz Wysocki