Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marcin Szajner

Ławnicy: Maria Kuś, Urszula Kulesza

Protokolant: Monika Biegańska

po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2013 r. we Wrocławiu

przy udziale - ………………………………………………

sprawy z powództwa A. Ś.

przeciwko (...) Spółka z o.o. z siedzibą w B.

o odszkodowanie w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę z naruszeniem

przepisów prawa

I. zasądza od strony pozwanej (...) Sp z o.o. z siedzibą w B. na rzecz powódki A. Ś. kwotę 5.390,01 zł brutto (pięć tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt złotych jeden grosz) z ustawowymi odsetkami od dnia 18 lutego 2013 r do dnia zapłaty tytułem odszkodowania w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę z naruszeniem przepisów prawa;

II. zasądza od strony pozwanej na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokat M. K. (2) kwotę 73,80 zł brutto (VAT) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu;

III. nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia) kwotę 270 zł tytułem zwrotu opłaty od pozwu , od której uiszczenia powódka była zwolniona z mocy ustawy;

IV. wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości kwoty 1796,67 zł brutto.

UZASADNIENIE

Powódka A. Ś. pozwem wniesionym do Sądu w dniu 25.01.2013 r. /prezentata k.2/, skierowanym przeciwko stronie pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B., po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa na rozprawie w dniu 05.06.2013 r. /protokół k. 124/ domagała się zasądzenia na jej rzecz od strony pozwanej kwoty 5.390,01 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia pozwu stronie pozwanej do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na rzecz ustanowionego z urzędu profesjonalnego pełnomocnika od strony pozwanej kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych /protokół k.140/.

W uzasadnieniu pozwu podała, iż była zatrudniona u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę na czas określony od 22.01.2007 r. do 31.01.2016 r. na stanowisku pracownika produkcji z miesięcznym wynagrodzeniem 1.700,00 zł brutto.

W dniu 24.01.2013 r. strona pozwana wręczyła powódce wypowiedzenie umowy o pracę ze skutkiem na dzień 09.02.2013 r.

Powódka wskazała, iż strona pozwana dokonując wypowiedzenia naruszyła art. 41 k.p., ponieważ wręczyła je podczas przebywania powódki na urlopie wypoczynkowym.

W dniu 21.01.2013 r. powódka stawiła się do pracy po czteromiesięcznym zwolnieniu lekarskim. W kadrach uzyskała informacje, że po tak długim zwolnieniu nie może zostać dopuszczona do pracy bez badania wykonanego przez lekarza medycyny pracy, który orzeknie, czy powódka może powrócić do wcześniej wykonywanych obowiązków. Wskazano powódce, że w najbliższym czasie lekarz medycyny pracy będzie nieobecny i w związku z tym może wziąć kilkudniowy urlop. Powódka wypisała wniosek urlopowy w wymiarze 4 dni, tj. na okres od 21.01.2013 r. do 24.01.2013 r.

Wykorzystanie tego urlopu zostało potwierdzone w świadectwie pracy z dnia 09.02.2013 r. w punkcie 4.

W dniu 23.01.2013 r. zadzwoniła do powódki brygadzistka i kazała powódce stawić się do kadr w dniu następnym. Po stawieniu się w kadrach w dniu 24.01.2013 r. powódka otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę, będąc na urlopie wypoczynkowym.

Strona pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. w odpowiedzi na pozew /k.29/ wniosła o oddalenie powództwa w całości, a także o zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł.

W uzasadnieniu wskazała, iż złożone powódce wypowiedzenie umowy o pracę spełniało wszelkie wymogi formalne, o których mowa w art. 30 § 3 oraz § 5 k.p.

Strona pozwana podała, iż wbrew twierdzeniom powódki w dniu wręczenia powódce wypowiedzenia tj. w dniu 24.01.2013 r. powódka nie znajdowała się na urlopie wypoczynkowym.

W dniu 21.01.2013 r. powódka została poinformowana przez pracownicę działu personalnego Panią M. K. (3), a następnie przełożoną J. Ś. o konieczności i terminie przeprowadzenia stosownego badania lekarskiego w dniu 24.01.2013 r. Jednocześnie zaproponowano powódce możliwość wykorzystania zaległego urlopu wypoczynkowego w wymiarze 3 dni tj. od dnia 21.01.2013 r. do 23.01.2013 r. w okresie oczekiwania na przeprowadzenie w/w badania kontrolnego.

Powódka zgodziła się wykorzystać 3 dni z zaległego urlopu wypoczynkowego, zdając sobie sprawę, iż z powodu braku badań lekarskich nie może zostać dopuszczona do pracy. W tym celu podpisała in blanco przedłożony przez przełożoną powódki J. Ś. wniosek urlopowy dotyczący ustalonego uprzednio okresu, tj. dni 21,22 oraz 23 stycznia 2013 r.

W dniu 24.01.2013 r. pracownica pozwanej M. S. zorientowała się, iż w systemie komputerowym wprowadzono urlop wypoczynkowy na dzień 24.01.2013 r. czyli dzień wręczenia powódce wypowiedzenia umowy o pracę. M. K. (3) po rozmowie z J. Ś. ustaliła, że to nie powódka a J. Ś. wypełniła za powódkę wniosek urlopowy omyłkowo wpisując 4 zamiast 3 dni.

W związku z powyższym według strony pozwanej twierdzenia powódki, iż w dniu 24.01.2013 r. tj. w dniu wręczenia wypowiedzenia umowy o pracę znajdowała się ona na urlopie wypoczynkowym jest bezpodstawne.

Strona pozwana podała, iż faktycznym zamiarem tj. wolą obu stron, zarówno powódki jak i strony pozwanej było wypisanie wniosku urlopowego w wymiarze 3, a nie 4 dni – strony zdawały sobie sprawę, iż ze względu na brak wymaganych prawem badań lekarskich powódka nie może zostać dopuszczona do pracy. Wykorzystanie przez powódkę zaległego urlopu wypoczynkowego w wymiarze 3 dni celem oczekiwania na przeprowadzenie stosownych badań lekarskich było świadomym wyborem zaakceptowanym przez obie strony. Powódka podpisując in blanco wniosek urlopowy, złożyła oświadczenie woli dotyczące wykorzystania 3 dni zaległego urlopu wypoczynkowego tj. 21,22 oraz 23 stycznia 2013 r. Podstawą złożenia przez powódkę oświadczenia woli tej treści stanowiły informacje otrzymane zarówno od pracownicy działu personalnego M. K. (3) jak przełożonej powódki J. Ś..

Strona pozwana nadto podała, iż z dniem, w którym powódka wyraziła gotowość podjęcia pracy i stawiła się w zakładzie pracodawcy w celu jej podjęcia jest dzień, w którym strony poprzednio ustaliły termin badań lekarskich powódki oraz moment podjęcia przez nią pracy.

W dniu 24.01.2013 r. M. K. (3) odbyła rozmowę telefoniczną z powódką, informując ją, iż zachodzi konieczność skorygowania wniosku urlopowego powódki tj. anulowania urlopu za dzień 24.01.2013 r. W odpowiedzi powódka wyraziła zgodę na anulowanie urlopu za dzień 24.01.2013 r. deklarując, iż jeszcze tego samego dnia złoży stosowne pismo.

Zdaniem strony pozwanej wyrażanie przez powódkę zgody na anulowanie urlopu za dzień 24.01.2013 r. dowodzi, iż powódka była świadoma faktu nie przebywania w dniu 24.01.2013 r. na urlopie wypoczynkowym oraz omyłkowego wpisania przez jej przełożoną uprzednio podpisanego przez powódkę wniosku urlopowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Powódka A. Ś. była zatrudniona u strony pozwanej (...) Sp. z o.o. w pełnym wymiarze czasu pracy w oparciu o umowę o pracę zawartą na czas określony od dnia 22.01.2007 r. do dnia 09.02.2013 r. ostatnio na stanowisku pracownik produkcji, w przedsiębiorstwie strony pozwanej zlokalizowanym w B., gmina K..

Miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 1.796,67 zł brutto.

Dowód: - umowa o pracę z dnia 11.01.2007 r. /k. 6 akt/,

- świadectwo pracy, akta osobowe powódki /Część C/,

- zaświadczenie o zarobkach /k. 43 akt/.

Bezpośrednią przełożoną powódki była M. M. zatrudniona u strony pozwanej na stanowisku brygadzisty.

Powódka jako pracownik produkcji zajmowała się naprawą półproduktów telewizora na tzw. lince. Do obowiązków powódki należała wymiana części różnego rodzaju, które wracały uszkodzone od klientów tj.: nakładanie obudowy, wymiana podzespołów, elementów elektroniki i ekranu telewizora.

W dniu 21.01.2013 r. powódka stawiła się w pracy po 4,5 miesięcznym zwolnieniu lekarskim na którym przebywała od września 2012 r. W dziale personalnym strony pozwanej Pani M. K. (3) poinformowała powódkę,

że po zwolnieniu lekarskim nie może zostać dopuszczona do pracy bez stosownego badania wykonanego przez lekarza medycyny pracy. Badanie miało wykazać, czy powódka może powrócić do wcześniej wykonywanych obowiązków.

Pani M. K. (3) poinformowała ponadto, iż w najbliższym czasie ze względu na zmianę firmy świadczącej usługi medyczne, lekarz medycyny pracy będzie nieobecny i w związku z tym zasugerowała powódce, aby do momentu wyznaczenia przedmiotowego badania poszła na kilkudniowy zaległy urlop wypoczynkowy. Pani M. K. (3) poprosiła powódkę, aby w czwartek 24.01.2013 r. stawiła się w zakładzie pracy, gdyż na ten dzień zostaną załatwione dla powódki badania lekarskie. Powódka zgodziła się na zaproponowany urlop wypoczynkowy.

Powódka następnie udała się do szatni pracowniczej, gdzie podczas rozmowy przekazała swojej bezpośredniej przełożonej M. M., że w dniu dzisiejszym tj. 21.01.2013 r. nie może podjąć pracy ze względu na brak badań lekarskich oraz to, że została wysłana na zaległy urlop wypoczynkowy, do momentu zorganizowania badania u lekarza medycyny pracy.

Po rozmowie M. M. i powódka udały się do bezpośredniego przełożonego Pani M. - J. Ś., w celu wypełnienia i podpisania stosownego wniosku urlopowego. Obie Panie spotkały się z Panią J. Ś. na korytarzu prowadzącym do hali produkcyjnej. Pani J. Ś. wykonała telefon do Pani M. K. (3), która potwierdziła, że powódka skierowana została na zaległy urlop wypoczynkowy, który ma trwać od dnia 21.01.2013 r. do dnia 24.01.2013 r.

Powódka przekazała na ręce swoich przełożonych M. M. i J. Ś. wniosek urlopowy w postaci druku podpisany przez nią in blanco.

Z powodu tego, iż był to moment rozpoczęcia pracy przełożone powódki ustaliły z powódką, iż złożony przez nią wniosek urlopowy zostanie przez nie wypełniony później.

Następnie powódka udała się na odjeżdżający w stronę W. poranny autobus pracowniczy. Powódka odjechała z miejsca pracy ostatnim autobusem o godzinie piętnastej, gdyż na poranny autobus nie zdążyła. Do tego momentu przebywała na terenie zakładu pracy.

Jeszcze tego samego dnia wniosek urlopowy powódki został wypełniony przez J. Ś., która podpisała go razem z Panią M. M.. Podpisany wniosek Pani J. Ś. wprowadziła do systemu komputerowego. We wniosku wpisane zostało imię i nazwisko powódki, jej stanowisko pracy, okres urlopu 21.01.2013 r. – 24.01.2013 r. (4 dni) oraz informacja że jest to urlop zaległy. Te same dane zostały wprowadzone do systemu komputerowego strony pozwanej. Następnie wniosek powódki przekazany został do działu kadr strony pozwanej.

Dowód: - wniosek urlopowy z dnia 21.01.2012 r. /k. 132 akt/

- częściowo zeznania M. M. /k.128 akt/,

- częściowe zeznania J. Ś. /k. 128 akt/,

- częściowe zeznania M. K. (3) /k. 128 akt/,

-przesłuchanie A. Ś. w charakterze strony powodowej /k. 141 akt/,

W środę 23.01.2013 r. powódka wykonała telefon do strony pozwanej celem ustalenia od kiedy może zacząć pracować. Podczas rozmowy polecono jej napisać pismo, w którym potwierdzi gotowość do podjęcia pracy. Powódka sporządziła pismo, które przekazała do zakładu pracy przez koleżankę z którą pracowała u strony pozwanej. W tym samym dniu tj. w środę 23.01.2013 r. Pani M. M. zadzwoniła do powódki z informacją, iż w czwartek 24.01.2013 r. ma stawić się w zakładzie pracy celem wykonania badań u lekarza medycyny pracy.

W dniu 24.01.2013 r. powódka udała się do działu personalnego do Pani M. K. (3), która to wraz z innym pracownikiem działu personalnego wręczyła powódce wypowiedzenie umowy o pracę

Powódka po złożonym wypowiedzeniu udała się na poranny autobus odjeżdżający w stronę W.. Powódka nie zdążyła na autobus i powróciła na teren zakładu pracy, gdzie przebywała w szatni pracowniczej. W trakcie przebywania na terenie zakładu pracy powódka otrzymała w godzinach popołudniowych telefon od Pani M. K. (3), która poprosiła powódkę, aby przyniosła dokumenty, które otrzymała rano z powrotem do działu personalnego. Powódka zdała odzież roboczą i wróciła do W., nie odnosząc dokumentów do działu kadr.

W P. Pani M. K. (3) ponowiła kontakt z powódką, informując ją, iż czwartek był jej normalnym dniem pracy, a nie dniem urlopu wypoczynkowego. Pani M. K. (3) poprosiła powódkę, aby przyjechała do zakładu pracy w celu anulowania źle wypełnionego wniosku urlopowego. Powódka nie zgodziła się na przyjazd.

Dowód: - oświadczenie powódki z dnia 23.01.2013 r. /akta osobowe, Część B k.42 /,

- częściowe zeznania świadka M. K. (3) /k. 128 akt/,

- przesłuchanie A. Ś. w charakterze strony /k. 141 akt/.

W okresie wypowiedzenia strona pozwana zwolniła powódkę z obowiązku świadczenia pracy.

Pani J. Ś. oraz Pani M. K. (3) stwierdziły już po fakcie, iż we wniosku urlopowym omyłkowo zostały wpisane 4 dni, a nie jak wcześniej ustalono 3 dni. Powódka twierdziła natomiast, iż dni podane we wniosku wpisane zostały prawidłowo zgodnie z wcześniejszymi uzgodnieniami z Panią M. K. (3).

W świadectwie pracy z dnia 09.02.2013 r. punkcie 4 pracodawca powódki wskazał, iż w 2013 r. powódka wykorzystała 4 dni urlopu wypoczynkowego.

Dowód: - świadectwo pracy /akta osobowe powódki, cześć C/

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne Sąd zważył, co następuje:

W oparciu o powyższe ustalenia, Sąd uznał powództwo za zasadne.

Art . 45 § 1 kodeksu pracy stanowi iż „w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.”

Zgodnie natomiast z treścią art. 41 k.p . pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Powyższy przepis statuuje zakaz złożenia przez pracodawcę oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę w okresach przewidzianych w tym przepisie a przesłanki ochronne jak np. urlop czy choroba pracownika muszą istnieć w chwili złożenia przez pracodawcę oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę.

W myśl przepisu art. 50 § 3 i 4 jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony lub na czas wykonywania określonej pracy nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu tych umów, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. Odszkodowanie, o którym mowa w § 3, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za trzy miesiące.

W przedmiotowej sprawie na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w postaci dokumentów i posiłkowo korespondujących z nimi zeznań świadków i przesłuchania powódki, Sąd ustalił, iż złożone powódce

przez stronę pozwaną oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę nastąpiło w okresie, w którym powódka nie była zdolna do świadczenia pracy.

Sporne w sprawie było, czy oświadczenie woli strony pozwanej o wypowiedzeniu umowy o pracę nastąpiło podczas przebywania powódki na urlopie wypoczynkowym, a zatem czy strona pozwana naruszyła przepis art. 41 k.p.

Sąd przyjął i jest to założenie podstawowe, iż powódka w dniu 24.01.2013 r nie była zdolna do świadczenia i pracy i pracy tej faktycznie nie świadczyła. W dniu 24.01.2013 r. powódka stawiła się do zakładu pracy w związku z mającym nastąpić tego dnia badaniem lekarza medycyny pracy. W tym dniu zostało jej wręczone przez stronę pozwaną pismo o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem.

Strona pozwana w trakcie procesu wielokrotnie podnosiła, iż wniosek urlopowy powódki z dnia 21.01.2013 r. został błędnie wypełniony przez jej bezpośredniego przełożonego Panią J. Ś.. W ocenie Sądu, powódka nie może ponosić konsekwencji błędów natury formalnej, błędów o charakterze ewidencyjno-kadrowych chociażby niezawinionych polegających na udzieleniu jej urlopu wypoczynkowego w innym wymiarze niż wymiar jaki miał być wobec niej zastosowany. Sąd stoi na stanowisku, że jeżeli powódka wypełnia druk wniosku in blanco niezależnie od tego jakie dni są tam wpisane, to nie może być potem tak, że przełożeni powódki dokonują we wniosku określonych wpisów o określonej treści, które rodzą określone konsekwencje natury prawnej, następnie dane te znajdują się w systemie komputerowym, a w konsekwencji system komputerowy generuje dzień doręczenia wypowiedzenia jako dzień urlopu wypoczynkowego. Jest to zdaniem Sądu zaniedbanie postępowania służb kadrowo-księgowych dotycząca udzielania urlopu wypoczynkowego w kontekście badań lekarza medycyny pracy, które mają odbyć się w dniu 24.01.2013 r.

Ponadto Sąd wskazuje, iż powódka w dniu 24.01.2013 r. nie była zdolna do wykonywania pracy, gdyż nie legitymowała się badaniami lekarza medycyny pracy potwierdzającymi tę zdolność.

Zatem, jeżeli dzień 24.01.2013 r. nie był dla powódki dniem pracy, gdyż powódka nie przeszła wymaganych prawem badań lekarza medycyny pracy to pracodawca nie mógł wypowiedzieć w takich okolicznościach powódce umowy o pracę. Strona pozwana winna była w pierwszej kolejności wysłać powódkę na badania, i w przypadku pozytywnego wyniku dopuścić ją do wykonywania pracy i dopiero wówczas złożyć jej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę.

Strona pozwana wskazywała, iż dzień 24.01.2013 r. był dla powódki normalnym dniem pracy. Twierdzeniom tym przeczy treść wniosku urlopowego z dnia 21.01.2013 r., dane wprowadzone przez Panią Ś. do sytemu komputerowego z których wynika, iż w tym dniu powódka przebywała na urlopie wypoczynkowym oraz treść świadectwa pracy z dnia 09.02.2013 r. w którym strona pozwana podała, iż powódka w roku w którym ustał stosunek pracy wykorzystała 4 dni urlopu wypoczynkowego, a nie 3 dni.

Sąd wskazuje, iż strona pozwana po złożonym powódce wypowiedzeniu umowy o pracę miała świadomość, iż 24.01.2013 r. powódka przebywała na urlopie wypoczynkowym, gdyż kontaktowała się z nią w celu anulowania wniosku urlopowego, a później w celu reaktywowania stosunku pracy proponowała powódce możliwość powrotu do pracy. A zatem strona pozwana miała świadomość popełnionego błędu i nieprawidłowości w udzieleniu urlopu powódce oraz złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę w dniu usprawiedliwionej nieobecności powódki w pracy.

Zakaz wypowiedzenia umowy o pracę z art. 41 k.p. oznacza zakaz złożenia oświadczenia woli o wypowiedzeniu w okresie ochronnym, o którym mowa w tym przepisie.

W myśl przepisu art. 50 § 3 i 4 jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony lub na czas wykonywania określonej pracy

nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu tych umów, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. Odszkodowanie, o którym mowa w § 3, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za trzy miesiące.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie zebrany materiał wskazał, że rozwiązanie z powódką umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem przepisu art. 41 k.p. ponieważ powódka w dniu wypowiedzenia umowy o pracę była chociażby niezdolna do wykonywania pracy, gdyż nie przeszła wymaganych prawem badań lekarza medycyny pracy.

Wysokość wynagrodzenia powódki potwierdza zaświadczenie przedstawione przez pracodawcę wynosiło ono 1.796,67 zł /k. 43/.

Wobec tego zgodnie z roszczeniem powódki Sąd zgodnie z art. 50 § 3 i 4 zasądził w punkcie I sentencji wyroku wynagrodzenie w wysokości wynagrodzenia za trzy miesiące pracy powódki u strony pozwanej, przyjmując kwotę wynagrodzenia za jeden miesiąc 1.796,67 zł brutto razem 5.390,01 zł brutto (3 x 1.796,67 zł).

Odsetki ustawowe Sąd naliczył o dnia następnego roboczego po dacie doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu tj. od dnia 18.02.2013 r. Strona pozwana odebrała pozew w dniu 15.02.2013 r. następny dzień roboczy to dzień 18.02.2013 r. i od tego dnia należy liczyć odsetki ustawowe.

Ponieważ strona pozwana przegrała proces obowiązana jest zwrócić pełnomocnikowi strony powodowej ustanowionemu z urzędu koszty zastępstwa procesowego wysokości 60 zł, wraz z należnym podatkiem VAT (23 %) razem 73,80 zł brutto. Kwota 60 zł wynika z § 12 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu . Zgodnie zaś z § 2 ust. 3 w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu, opłaty za czynności adwokata, sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą na tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą

w dniu orzekania o tych opłatach. Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U., Nr 54, poz. 535 z poźn. Zm.) stawka podatku wynosi 23 %.

Mając to na uwadze Sąd w pkt. II wyroku zasądził od strony pozwanej na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokat M. K. (2) kwotę 73,80 zł brutto tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego uwzględniającą należny podatek Vat. Przyjęcie wskazanej podstawy zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego, a tym samym stawki 60 zł, Sąd oparł na treści orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 07.08.2002 r., sygn. III PZP 15/02; OSNP 2003/12/285, w którego tezie wskazano, iż w sprawie toczącej się na skutek odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę należy przyjmować jednakową podstawę do zasądzania kosztów zastępstwa prawnego, niezależnie od wyboru żądania.

O obowiązku zapłaty przez stronę pozwaną na rzecz Skarbu Państwa, nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu, od wniesienia której powódka był zwolniona z mocy ustawy, orzeczono na podstawie art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 113 ust. 1 w zw. z art . 35 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.). Zgodnie z art. 113 ust. 1 cytowanej ustawy kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator lub prokurator Sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w danej instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Uchwałą z dnia 5 marca 2007r. (I PZP 1/07, OSNP 2007/19-20/269, Biul.SN 2007/3/23, M.P.Pr. (...)) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż Sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50.000 zł: obciąży pozwanego pracodawcę na zasadach określonych w art . 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku

uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu (art. 96 ust. 1 pkt 4 tej ustawy); z wyłączeniem opłat od pism wymienionych w art. 35 ust. 1 zdanie pierwsze tej ustawy. Wobec czego, strona pozwana obowiązana jest uiścić na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu kwotę 270 zł (w.p .s. 5.391 x 5 %) tytułem kosztów sądowych. O powyższym orzeczono jak w punkcie III sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie rygoru natychmiastowej wysokości znajduje oparcie w art. 477 2 § 1 k.p.c. , zgodnie z którym zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. W niniejszej sprawie poza sporem pozostawało, że jednomiesięczne wynagrodzenie powódki to 1.796,67 zł brutto i do takiej też kwoty Sąd w punkcie IV sentencji wyroku objął zasądzone roszczenie rygorem natychmiastowej wykonalności.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.