Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2013 r. w Szczecinie

sprawy D. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym oraz o składki na Fundusz Pracy

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 8 czerwca 2012 r. sygn. akt VII U 802/11

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od D. P. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. w kwocie 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

Sygn. akt III AUa 703/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 kwietnia 2011 roku, nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. stwierdził, że D. P. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie mająca ustalonego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, dla której do 31 grudnia 2008 roku podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne stanowi zadeklarowana kwota nie niższa niż 60% kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, natomiast od 1 stycznia 2009 roku zadeklarowana kwota nie niższa niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek na dany rok kalendarzowy podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu w następujących okresach: od 1 lipca 2003 r. do 31 sierpnia 2003 r., od 1 listopada 2004 r. do 1 listopada 2004r., od 1 lutego 2005 r. do 28 lutego 2005 r., od 1 maja 2005 r. do 6 maja 2005 r., od 1 sierpnia 2005 r. do 31 sierpnia 2005 r., od 1 listopada 2005 r. do 30 listopada 2005 r., od 17 grudnia 2005 r. do 31 stycznia 2006 r., od 20 marca 2006 r. do 2 lipca 2006 r., od 10 sierpnia 2006 r. do 30 września 2006 r., od 16 grudnia 2006 r. do 1 stycznia 2007 r., od 27 stycznia 2007 r. do 28 lutego 2007 r. od 21 kwietnia 2007 r. do 3 września 2007 r., od 12 grudnia 2007 r. do 29 lutego 2008 r., od 1 maja 2008 r. do 30 września 2008 r., od 1 grudnia 2008 r. do 19 grudnia 2008 r., od 1 stycznia 2010 r. do 31 maja 2010 r.

Decyzją z dnia 12 kwietnia 2011 roku, nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. stwierdził, że D. P. jako osoba prowadząca działalność gospodarczą jest zobowiązany również opłacić składki za Fundusz Pracy w okresach wskazanych decyzją z 12 kwietnia 2011 roku nr (...). Obowiązek ten wynika zaś z art. 104 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w zw. z art. 53 ust. 1 pkt 3 ustawy z 14 grudnia 1994 roku o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu.

D. P. wniósł odwołania od obu powyższych decyzji. Odwołujący podał, iż w okresie 1 marca 2003 roku do 1 czerwca 2010 roku w ramach działalności gospodarczej prowadził sklepik szkolny. Z uwagi na charakter tej działalności prowadził ją z przerwami wakacyjnymi, zimowymi, świątecznymi. Nadmienił przy tym, iż od 1 stycznia 2010 roku do 31 maja 2010 roku uzyskiwał wynagrodzenie w wysokości 1.366 zł brutto, tj. wynagrodzenie wyższe niż obowiązujące wówczas minimalne wynagrodzenie za pracę.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Postanowieniem z dnia 14 czerwca 2011 roku Sąd połączył sprawy z obu ww. odwołań do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Wyrokiem z dnia 8 czerwca 2012 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołania oraz zasądził od D. P. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd ustalił, że D. P. figuruje w ewidencji działalności gospodarczej jako osoba prowadząca działalność gospodarczą w okresach: od 15 grudnia 2002 roku do 19 grudnia 2008 roku, od 1 lutego 2009 roku do 31 maja 2009 roku, od 1 grudnia 2009 roku do 31 maja 2010 roku.

Przedmiot działalności został przez niego szeroko określony: sprzedaż detaliczna owoców i warzyw, napojów alkoholowych i bezalkoholowych, wyrobów tytoniowych, pieczywa, ciast, wyrobów ciastkarskich i cukierniczych, sprzedaż detaliczna pozostałej żywności, gazet i artykułów piśmiennych, książek prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach, sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub internet etc.

W latach 2003-2010 ubezpieczony zgłaszał następujące miejsca wykonywania działalności: S. ul. (...), S. ul. (...), sprzedaż na targowiskach i miejscach wyznaczonych na terenie kraju.

Jak wynika z pisma Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w S. z dnia 3 marca 2011 roku D. P. zgłosił w tym organie rozpoczęcie działalności gospodarczej od dnia 1 marca 2003 roku, zgłaszając następnie zawieszenie działalności od 1 czerwca 2009 roku, wznowił ją od 1 grudnia 2009 roku.

Przychód z prowadzonej działalności gospodarczej był rozliczany zryczałtowanym podatkiem dochodowym od przychodów ewidencjonowanych, a w składanych od 2003 roku zeznaniach o wysokości uzyskanego przychodu, wysokości dokonanych odliczeń i należnego ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych odwołujący wykazał przychody: 2003 rok - 16.832 zł, 2004 rok -34.303 zł, 2005 rok - 22.808 zł, 2006 rok - 19.897zł, 2007 rok - 32.441 zł, 2008 rok - 28.685 zł, 2009 rok - 20.149 zł.

Roczna wysokość przychodów skarżącego wynikająca z księgi przychodów dotyczącej prowadzenia działalności gospodarczej w latach 2004, 2005, 2007, 2008, 2009 kształtowała się odpowiednio: 11.297 zł, 22.368 zł, 32.722 zł, 28.334 zł, 20.554 zł.

Zgodnie z ww. księgą odwołujący uzyskał przychód m.in. w dniach: od 4-6 maja 2005 roku, od 19-22 grudnia 2006 roku, 21 kwietnia 2007 roku, 3 września 2007 roku, 12 grudnia 2007 roku tj. w dniach zgłoszonych jako przerwa w prowadzonej działalności gospodarczej.

Ubezpieczony nie potrafił wyjaśnić dlaczego w niektórych okresach objętych zaskarżoną decyzją uzyskiwał przychody z prowadzenia działalności.

W ramach działalności gospodarczej odwołujący prowadził w latach 2003-2010 sklepik szkolny w Gimnazjum nr (...) w S., ul. (...), w którym sprzedawał m.in. słodycze, napoje, kanapki, drożdżówki, frytki, hot-dogi. Sklepik ten był czynny w dniach funkcjonowania szkoły, od poniedziałku do piątku, w godzinach od 8 do 13. Dzieci mogły korzystać ze sklepiku jedynie w trakcie przerw pomiędzy lekcjami.

Czynsz za najem miejsca przeznaczonego na prowadzenie ww. sklepiku wynosił miesięcznie 400 zł, przy czym od 2 lutego 2009 roku kwota ta została obniżona do poziomu 360 zł.

Z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej D. P. zgłaszał się do ubezpieczeń w następujących okresach: od 1 marca 2003 r. do 24 czerwca 2003 r. do ubezpieczenia zdrowotnego, od 3 września 2003 r. do 24 czerwca 2004 r. do ubezpieczenia zdrowotnego, od 2 września 2004 r. do 31 stycznia 2005 r. do ubezpieczenia zdrowotnego, od 1 marca 2005 r. do 31 maja 2005 r. do ubezpieczenia zdrowotnego, od 5 września 2005 r. do 31 października 2005 r. do ubezpieczenia zdrowotnego, od 1 grudnia 2005 r. do 16 grudnia 2006 r. do ubezpieczeń społecznych, od 1 lutego 2006 r. do 19 marca 2006 r. do ubezpieczeń społecznych, od 1 października 2006 r. do 15 grudnia 2006 r. do ubezpieczeń społecznych, od 2 stycznia 2007 r. do 26 stycznia 2007 r. do ubezpieczeń społecznych, od 1 marca 2007 r. do 20 kwietnia 2007 r. do ubezpieczeń społecznych, od 4 września 2007 r. do 11grudnia 2007 r. do ubezpieczeń społecznych, od 1 marca 2008 r. do 30 kwietnia 2008 r. do ubezpieczeń społecznych, od 1 października 2008r. do 30 listopada 2008r. do ubezpieczeń społecznych, od 1 lutego 2009 r. do 31 maja 2009 r. do ubezpieczeń społecznych, od 1 grudnia 2009 r. do 31 maja 2010 r. do ubezpieczenia zdrowotnego.

Odwołujący w okresie od 17 lutego 2003 roku do 30 czerwca 2003 roku został zgłoszony do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych jako zleceniobiorca płatnika składek KIOSK WIELOBRANŻOWY (...) A. P..

W okresach od 1 września 2003 roku do 31 sierpnia 2004 roku oraz od 1 września 2005 roku do 31 października 2005 roku skarżący jako zleceniobiorca płatnika składek T. D. został zgłoszony do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych.

Jako zleceniobiorca płatnika składek (...) sp. z o.o. w K. odwołujący został zgłoszony do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych: od 1 czerwca 2004 roku do 31 lipca 2004 roku, od 1 września 2004 roku do 31 października 2004 roku, od 2 listopada 2004 roku do 31 stycznia 2005 roku oraz od 1 marca 2005 roku do 30 kwietnia 2005 roku.

Płatnik składek (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. zgłosiła skarżącego jako zleceniobiorcę do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych w okresie do 7 maja 2005 roku do 30 czerwca 2005 roku.

D. P. obok prowadzonej działalności świadczył również pracę jako osoba zatrudniona w oparciu o umowę o pracę w Gimnazjum nr(...)w S.. Z tego tytułu został zgłoszony przez pracodawcę do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych w okresie: od 1 lipca 2005 r. do 31 lipca 2005 r. był wówczas zatrudniony na pełen etat, od 3 lipca 2006 r.do9 sierpnia 2006 r. - był wówczas zatrudniony na pełen etat, od 2 lipca 2007 r. do 31 sierpnia 2007 r. był wówczas zatrudniony na 1/2 etatu, a przysługujące mu wynagrodzenie było niższe niż obowiązujące wtenczas wynagrodzenie minimalne, od 1 lipca 2008 r. do 31 sierpnia 2008r. - był wówczas zatrudniony na 4/8 etatu, przysługujące mu wynagrodzenie również było niższe niż obowiązujące wówczas minimalne wynagrodzenie, od 1 lipca 2009 r. do 31 lipca 2009 r. był wówczas zatrudniony na pełen etat, od 23 listopada 2009 r. do 30 czerwca 2010 r. - był wówczas zatrudniony na 4/8 etatu, przy czym w listopadzie 2009 roku w przeliczeniu na pełen miesiąc oraz w grudniu 2009 roku i w czerwcu 2010 ku odwołujący uzyskał wynagrodzenie wyższe niż obowiązujące wówczas minimalne wynagrodzenie za pracę; w okresie od stycznia 2010 roku do maja 2010 roku wynagrodzenie skarżącego było niższe niż obowiązujące wówczas minimalne wynagrodzenie za pracę, od 1 lipca 2010 roku do 31 lipca 2010 roku, był wówczas zatrudniony na pełen etat, od 1 września 2010 do nadal.

Z uwagi na niezgłoszenie skarżącego do ubezpieczeń społecznych w okresie: od 1 lipca 2003 r. do 31 sierpnia 2003 r., od 1 listopada 2004 r. do 1 listopada 2004 r., od 1 lutego 2005 r. do 28 lutego 2005 r. , od 1 maja 2005 r. do 6 maja 2005 r., od 1 sierpnia 2005 r. do 31 sierpnia 2005 r., od 1 listopada 2005 r. do 30 listopada 2005 r., od 17 grudnia 2005 r. do 31 stycznia 2006 r., od 20 marca 2006 r. do 2 lipca 2006 r., od 10 sierpnia 2006 r. do 30 września 2006 r., od 16 grudnia 2006 r. do 1 stycznia 2007 r., od 27 stycznia 2007 r. do 28 lutego 2007 r. od 21 kwietnia 2007 r. do 3 września 2007 r., od 12 grudnia 2007 r. do 29 lutego 2008 r., od 1 maja 2008 r. do 30 września 2008 r., od 1 grudnia 2008 r. do 19 grudnia 2008 r., od 1 stycznia 2010 r. do 31 maja 2010 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. objął wnioskodawcę ubezpieczeniem społecznym za ww. okresy.

Żona ubezpieczonego H. P., pracownik ZUS, pomagała mu składać dokumentację związaną z wyrejestrowywaniem i rejestracją prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał, że odwołania wniesione przez D. P. nie zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji po przytoczeniu treści art. 6 ust. 1 pkt 5, 8 ust. 6 pkt 1, art. 9 ust. 1a, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej, doszedł do przekonania, że wnioskodawca w spornym okresie podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej i w konsekwencji był obowiązany opłacać składki na Fundusz Pracy.

Sąd Okręgowy wskazał, że bezspornym jest, że w okresie objętym zakwestionowanymi decyzjami, skarżący widniał w ewidencji działalności gospodarczej jako osoba prowadząca działalność gospodarczą. Ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie daje natomiast podstaw do przyjęcia, iż ubezpieczony w okresie tym nie prowadził działalności gospodarczej. Zdaniem Sądu D. P. nie zdołał uprawdopodobnić, iż zaprzestał wówczas faktycznie prowadzić ową działalność.

Z wpisu do ewidencji działalności gospodarczej wynika, że przedmiotem działalności gospodarczej skarżącego był m.in. handel artykułami spożywczymi. Sąd ustalił, że w ramach tej działalności odwołujący prowadził szkolny sklepik w Gimnazjum nr (...)w S.. Żadna ze stron nie kwestionowała tego, iż obok prowadzenia tej działalności ubezpieczony zawierał w spornym okresie umowy zlecenia, czy umowy o pracę, co powodowało, że z tych tytułów zostawał zgłaszany do ubezpieczeń społecznych, płacąc od prowadzonej działalności jedynie składkę na ubezpieczenie zdrowotne.

Sąd Okręgowy ustalił, że wyrejestrowywanie się z ubezpieczeń społecznych w okresach spornych nie było związane z rzeczywistymi przerwami w funkcjonowaniu sklepiku szkolnego, lecz z brakiem innych tytułów do ubezpieczeń społecznych, np. związane z końcem trwania danej umowy zlecenia.

Ubezpieczony podnosił w swoim odwołaniu, że przerwy w prowadzonej działalności (sklepiku szkolnym) były związane z okresami, kiedy to uczniowie gimnazjum przebywali na wakacjach, feriach, lub byli nieobecni w szkole z uwagi na święta państwowe - wówczas nie miał możliwości zarobkowania. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika jednak, że D. P. zgłaszał przerwy w działalności również w innych okresach np. w listopadzie 2005 roku, czy od 1 stycznia 2010 roku do 31 maja 2010 roku.

W toku postępowania ubezpieczony dodatkowo wyjaśnił, że w czasie przerw wymienionych w decyzjach zajmował się również rodzicami, wyjeżdżał do rodziny, odpoczywał. Mimo nałożonego na niego zobowiązania nie przedstawił jednak Sądowi dowodów na okoliczność tych wyjazdów. Sąd nie neguje tego, iż rodzice skarżącego byli w spornym okresie osobami schorowanymi. Jednakże w ocenie Sądu odwołujący nie zdołał wykazać, by pomoc okazywana im faktycznie spowodowała zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej. Sąd zauważył, że D. P. podał m.in., że przerwa od 1 maja 2008 roku do 30 września 2008 roku wynikała właśnie z opieki nad rodzicami - z zebranej dokumentacji wynika zaś, iż w trakcie biegu tego terminu tj. od 1 lipca 2008 roku do 31 sierpnia 2008 roku był zatrudniony w Gimnazjum w oparciu o umowę o pracę. Skoro zatem mógł świadczyć ową pracę, tym samym można domniemywać, iż równie dobrze prowadził w tej samej szkole własną działalność. D. P. nie potrafił również wyjaśnić dlaczego w 2007 roku miał długą przerwę, skoro jego dochód wyniósł wówczas 32.000 zł. Podobnie przesłuchiwany w charakterze strony na rozprawie z dnia 27 marca 2012 roku nie umiał wskazać z jakich przyczyn miał przerwę w prowadzeniu działalności gospodarczej od 1 grudnia 2008 roku do 19 grudnia 2008 roku.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w świetle art. 14a ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie można potraktować jako zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej zgłoszonej przez ubezpieczonego przerwy: od 1 grudnia 2008 roku do 19 grudnia 2008 roku.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, mając na względzie, że działalność gospodarcza stanowi działalność prowadzoną w sposób zorganizowany i ciągły trudno też uznać, by przerwy w dniach 1 listopada 2004 roku oraz od 1 do 6 maja 2005 roku stanowiły w istocie zawieszenie działalności.

Jak słusznie zauważył organ rentowy, kierując się tokiem rozumowania ubezpieczonego, z uwagi na faktyczne niewykonywanie działalności w weekendy należałoby również wówczas zgłaszać przerwy w jej prowadzeniu. Fakt zamknięcia sklepiku w określonych dniach nie oznacza automatycznie braku wykonywania działalności gospodarczej. W tym czasie skarżący mógł zajmować się innymi czynnościami związanymi z prowadzeniem sklepiku np. zakupem towarów itp.

Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na wyjaśnienia ubezpieczonego, w których wprost podał, że przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej były związane z tym, że dzieci było mniej, a robiąc przerwy „czekał na poprawienie koniunktury”. Z tego jednoznacznie wynika, iż był wtedy gotowy do prowadzenia działalności. Czekał jednak na okres, gdy dzieci jest więcej i w związku z czym uzyska wyższe obroty.

Nie umknęło uwadze Sądu Okręgowego, że ubezpieczony szeroko określił przedmiot swojej działalności. Wybierając zaś z tego zakresu działalność polegającą na prowadzeniu szkolnego sklepiku, winien liczyć się związaną z tym specyfiką i ryzykiem przerw związanych z funkcjonowaniem szkoły.

Poza tym z treści księgi przychodów związanych z prowadzoną przez skarżonego działalnością wynika, iż w dniach: od 4-6 maja 2005 roku, od 19-22 grudnia 2006 roku, 21 kwietnia 2007 roku, 3 września 2007 roku, 12 grudnia 2007 roku uzyskiwał przychody, mimo iż twierdził, że w tym okresie miał przerwę w prowadzeniu działalności gospodarczej. Skoro ubezpieczony otrzymywał w ww. okresach przychody, tym samym musiał prowadzić działalność. Ponadto kwoty przychodów uzyskiwanych przez D. P. z lat 2004, 2005, 2007, 2008, 2009 wynikające z prowadzonych ksiąg nie znajdują odzwierciedlenia w wysokości kwot przychodów wskazanych w piśmie Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w S. z dnia 3 marca 2011 roku.

Biorąc pod uwagę wszystko powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołania, jako bezzasadne (pkt I).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz §11 ust. 2 w zw. z § 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodził się D. P., który w wywiedzionej apelacji wniósł o jego zmianę poprzez uwzględnienie wnoszonych przez D. P. odwołań w całości i umorzenie postępowania w sprawie. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu orzeczeniu ubezpieczony zarzucił:

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na przyjęciu, iż D. P. w okresach wskazanych w decyzjach prowadził działalność gospodarczą a tym samym podlegał ubezpieczeniu społecznemu oraz był zobowiązany do opłacania składek na Fundusz Pracy za tamte okresy, podczas gdy skarżący takowej działalności nie prowadził, na potwierdzenie czego zgłaszał czasowe zaprzestania wykonywania działalności (wyrejestrowywał się w ZUS-ie) a wtedy nie było obowiązku zgłaszania czasowego zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej we wpisie do ewidencji w Urzędzie Miasta oraz w Urzędzie Skarbowym, ponadto materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy a w szczególności zeznania świadków, dowody z dokumentów potwierdzają, iż ubezpieczony w okresach zgłaszanych organowi, faktycznie nie prowadził działalności gospodarczej;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na orzeczenie Sądu I instancji, polegający na przyjęciu, że:

- ubezpieczony wyrejstrowywał się z ubezpieczeń społecznych a to miało związek nie z rzeczywistymi przerwami w prowadzeniu sklepiku szkolnego lecz z brakiem tytułów do ubezpieczeń społecznych np. związanych z końcem trwania danej umowy zlecenia podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w aktach postępowania daje podstawę do przyjęcia, iż gdy ubezpieczony wyrejestrowywał się z ubezpieczenia rzeczywiście nie prowadził działalności gospodarczej;

- D. P. w dniu 1 listopada 2004 r. dokonywał przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej poprzez jej wyrejestrowywanie, zawieszanie, podczas gdy za dzień 1 listopada 2004 nie zgłosił go do obowiązkowych ubezpieczeń ówczesny płatnik składek (...) sp. z o.o. w K. mimo, że umów zleceń pomiędzy stronami było więcej w okresach po sobie następujących od 1 czerwca 2004 do 31 lipca 2004, od 1 września 2004 do 31 października 2004, od 2 listopada 2004 do 31 stycznia 2005, a organ o niedopatrzeniu zleceniodawcy nie poinformował ani ubezpieczonego ani zleceniodawcy żadnym pismem;

- ubezpieczony od 1 maja do 6 maja 2005 dokonywał przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej poprzez jej wyrejestrowywanie, podczas gdy w tym okresie zatrudniony był na umowę zlecenie w S. Spółka z. oo. i to zleceniobiorca nie zgłosił D. P. do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych od początku miesiąca, a organ nie zajął stanowiska w tamtym okresie w tej sprawie, nie zwrócił się z żadnym pismem ani do ubezpieczonego ani do zleceniodawcy,

- ubezpieczony zawiesił, wyrejestrował prowadzenie działalności gospodarczej od 1-19 grudnia 2008 podczas gdy wyrejestrowanie z ubezpieczeń trwało od 1 grudnia 2008 do31 stycznia 2009 nieprzerwanie powyżej 30 dni zgodnie z treścią art. 14a znowelizowanej „ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej”,

- niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, poprzez niezwrócenie się do organu rentowego celem ustalenia czy w okresie od lipca 2003 do 19 września 2008 (20 września 2008 weszła w życie nowelizacja ustawy) ubezpieczeni w związku z nieprowadzeniem działalności gospodarczej zgłaszali czasowe zaprzestania wykonywania działalności w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, ile było takowych zgłoszeń i czy organ w stosunku do zgłaszających wydawał decyzje o podleganiu przez ubezpieczonego ubezpieczeniom społecznym za okresy, gdy działalność była niewykonywana podczas gdy zeznania pracownika Zus-u H. P. potwierdzają, że organ przed znowelizowaniem przepisu ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw, gdzie zmieniono art. 13 pkt 4, oraz dodano art. 36 a. dopuszczał wyrejestrowywanie się z ubezpieczeń

W uzasadnieniu apelacji ubezpieczony rozwinął zarzuty stawiane zaskarżonemu orzeczeniu.

W odpowiedzi na apelację organ rentowy wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się wadliwości postępowania przed Sądem pierwszej instancji. Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę nie naruszył, ani norm prawa materialnego, ani zasad postępowania cywilnego. Sąd pierwszej instancji starannie zebrał i rozważył wszystkie dowody oraz ocenił je w sposób nie naruszający swobodnej oceny dowodów. Prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne oraz należycie umotywowaną ocenę prawną sporu Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, w pełni podzielając wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z tego też względu Sąd Odwoławczy nie dostrzega potrzeby ponownego szczegółowego przytaczania zawartych w nim argumentów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAP 1999/24/776 oraz z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09, lex nr 585720 i z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, lex nr 558303).

W rozpoznawanej sprawie bezsporne jest, że decyzjami z dnia 12 kwietnia 2011 roku, nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. stwierdził, że D. P. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu w okresach tam wskazanych oraz, że jest zobowiązany również opłacić składki za Fundusz Pracy w okresach wymienionych.

Na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 ze zm., dalej jako: sus) ubezpieczeniem emerytalnym i rentowymi objęte zostały osoby prowadzące pozarolniczą działalność. Definicję osoby prowadzącej pozarolniczą działalność zawiera natomiast art. 8 ust. 6 ustawy stanowiąc, że jest nią m.in. osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej. Art. 12 ust. 1 sus stanowi z kolei, że obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. Stosownie zaś do brzmienia art. 13 pkt 4 ustawy obowiązek ubezpieczenia społecznego osoby prowadzącej pozarolniczą działalność powstaje z dniem rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania jej wykonywania.

Zgodnie z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Z definicji ustawowej pojęcia działalności gospodarczej wynika, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest łączne spełnienie trzech warunków. Działalność musi mieć charakter zarobkowy, być prowadzona w sposób zorganizowany oraz ciągły.

Istotą działalności gospodarczej jest zatem jej prowadzenie w sposób ciągły i zorganizowany, na własny rachunek i ryzyko. Jej prowadzenie występuje zarówno w okresach faktycznego wykonywania usług, jak też w czasie podejmowania innych czynności związanych z tą działalnością. Specyfika prowadzenia działalności gospodarczej sprawia, że przedsiębiorca sam dysponuje swoim czasem i może go przeznaczyć na jej bezpośrednie wykonywanie albo na sprawy prywatne, rodzinne, leczenie lub wypoczynek. Zatem o prowadzeniu działalności gospodarczej stanowią wszelkie działania podejmowane przez przedsiębiorcę w celu zaistnienia czynności dających przychód - w tym także okres oczekiwania na klienta, zamówienia czy zlecenia.

Przesłanka wykonywania działalności gospodarczej w sposób ciągły nie może być zatem rozumiana jako konieczność jej wykonywania bez przerwy (przez cały rok, miesiąc, tydzień lub dzień), lecz jako zamiar powtarzalności określonych czynności w odróżnieniu od ich przypadkowości, jednorazowości, sporadyczności lub okazjonalności. Przyjmuje się więc, że działalność gospodarcza z założenia ma być działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany i nastawioną na nieokreślony z góry okres czasu, a ponadto związana jest z nią konieczność ponoszenia przez przedsiębiorcę ryzyka gospodarczego. Zatem przedsiębiorca powinien liczyć się z takim ryzykiem obejmującym okresy faktycznego przestoju w wykonywaniu działalności, np. z powodu braku koniunktury.

Na przedsiębiorcy oprócz obowiązku zgłoszenia chęci podjęcia prowadzenia działalności gospodarczej w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (dalej jako ewidencja), ciąży również obowiązek zgłaszania w niej wszelkich zmian - nie tylko prawnych, ale i faktycznych. Skoro tak, to okresowe zaprzestanie prowadzenia działalności z różnych przyczyn powinno być do ewidencji zawsze zgłoszone i wpisane. Objęcie obowiązkiem ubezpieczeń społecznych osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą uzależnione jest bowiem od jej prowadzenia na podstawie wpisu do ewidencji.

Jak wskazano powyżej zarejestrowana działalność gospodarcza wiąże się z przymusem podlegania obowiązkowi ubezpieczeń społecznych. Jedynie wykreślenie wpisu pozarolniczej działalności gospodarczej z ewidencji lub odnotowanie przerwy w jej prowadzeniu powoduje na stałe lub okresowo-ustanie obowiązku ubezpieczenia. Ocena, czy działalność gospodarcza rzeczywiście jest wykonywana (a więc także czy zaistniała przerwa w jej prowadzeniu) należy do sfery ustaleń faktycznych, a istnienie wpisu do ewidencji nie przesądza o faktycznym prowadzeniu działalności gospodarczej, jednakże wpis ten prowadzi do domniemania prawnego, według którego osoba wpisana do ewidencji, która nie zgłosiła zawiadomienia o zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej, jest traktowana jako prowadząca taką działalność. W konsekwencji domniemywa się, że skoro nie nastąpiło wykreślenie działalności gospodarczej z ewidencji, to działalność ta była faktycznie prowadzona i w związku z tym istniał obowiązek zapłaty składek na ubezpieczenie społeczne (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 11 stycznia 2005 r., I UK 105/04, OSNP 2005 Nr 13, poz. 198, z 25 listopada 2005 r., I UK 80/05, OSNP 2006 nr 19-20, poz. 309 oraz z 30 listopada 2005 r., I UK 95/05, OSNP 2006 nr 19-20, poz. 311; wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 września 2010 r., VI SA/Wa 1065/10, LEX nr 759478).

Domniemanie to może być obalone w drodze przeprowadzenia przeciwdowodu, który obciąża stronę twierdzącą o faktach przeciwnych twierdzeniom wynikającym z domniemania. Ciężar dowodu wystąpienia przesłanek uzasadniających ustanie obowiązku ubezpieczenia (rzeczywistego zaistnienia przerwy w prowadzeniu działalności) obciąża tę stronę, która z faktu tego wywodzi skutki prawne w zakresie ustania obowiązku ubezpieczenia. Nadto zaistnienie przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej musi być rzeczywiste, co oznacza, że ubezpieczonego obciąża obowiązek wykazania wystąpienia okoliczności niezwiązanych z warunkami wykonywania działalności gospodarczej. W rezultacie okoliczności takie, jak brak koniunktury i związany z nim przestój, brak zamówień (klientów) i ich poszukiwanie nie stanowią przesłanki uzasadniającej uznanie istnienia przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej. Oznacza to, że przerwa w prowadzeniu działalności gospodarczej powodująca ustanie obowiązku ubezpieczenia musi być usprawiedliwiona i udokumentowana (wykazana), a nie uzależniona wyłącznie od woli ubezpieczonego, sprowadzającej się do zamiaru czasowego wyłączenia ciążącego na nim obowiązku ubezpieczenia.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny stwierdza, że ubezpieczony nie wykazał, że faktycznie w spornych okresach zaprzestawał prowadzenia działalności gospodarczej.

Dla oceny ustalenia okresu podlegania przez skarżącego obowiązkowi ubezpieczeń społecznych istotne znaczenie ma fakt figurowania D. P. w ewidencji działalności gospodarczej w okresach od 15 grudnia 2002 roku do 19 grudnia 2008 roku, od 1 lutego 2009 roku do 31 maja 2009 roku, od 1 grudnia 2009 roku do 31 maja 2010 roku.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że D. P. prowadził zarejestrowaną w ewidencji działalności gospodarczej działalność gospodarczą, której przedmiotem była sprzedaż detaliczna owoców i warzyw, napojów alkoholowych i bezalkoholowych, wyrobów tytoniowych, pieczywa, ciast, wyrobów ciastkarskich i cukierniczych, sprzedaż detaliczna pozostałej żywności, gazet i artykułów piśmiennych, książek prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach, sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet etc. Bezspornym jest, że działalność skarżącego, prowadzącego sklepik szkolny w Gimnazjum nr (...) w S., ul. (...), była odpłatna i miała charakter zarobkowy.

D. P. podnosił, że działalność polegająca na prowadzeniu sklepiku szkolnego nie posiadała cechy ciągłości, z uwagi na jej sezonowy charakter związany z okresami wakacji, ferii, lub świąt i tym samym niemożność zarobkowania w okresach przerw w funkcjonowaniu szkoły.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących poczynienia przez Sąd pierwszej instancji błędnych ustaleń faktycznych, stwierdzić należy, że wbrew apelującemu, Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił, że poczynione ustalenia nie dają podstaw do twierdzenia, że D. P. zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej w okresach przez siebie wskazanych.

Ponownie wskazać należy, że obowiązek wykazania istnienia przerw w prowadzeniu działalności gospodarczej obciążał skarżącego, który okoliczności tej nie udowodnił. Takim dowodem nie są, wykazywane przez ubezpieczonego przerwy w wykonywaniu działalności gospodarczej związane z brakiem koniunktury (z uwagi na przerwy w funkcjonowaniu szkoły), które jednak nie znalazły odzwierciedlenia w ewidencji działalności gospodarczej. Jak wskazano wyżej brak koniunktury czy klientów jest to ryzyko z jakim musi liczyć się przedsiębiorca - skarżący podejmując się prowadzenia działalności gospodarczej. Przerwy zaistniałe z tych powodów nie mogą stanowić podstawy wyłączenia obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym.

Z utrwalonego orzecznictwa, podzielanego przez Sąd Apelacyjny wynika, że prowadzenie działalności gospodarczej nie może mieć charakteru przypadkowego, okazjonalnego. W okresie takiej działalności zdarzają się także przerwy związane np. z oczekiwaniem na kolejne zamówienia lub w czasie ich poszukiwania, nie oznaczają one jednak zaprzestania wykonywania takiej działalności i nie uzasadniają wyłączenia z obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego, rentowych i wypadkowego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2003 r. II UK 111/03, M.P.Pr.-wkł. 2004/7/16).

W ocenie Sądu Apelacyjnego zgłaszane w latach 2003-2010 do organu rentowego przerwy w wykonywaniu tej działalności, faktycznie zmierzały jedynie do wyłączenia wskazanych okresów z ubezpieczenia społecznego.

Ubezpieczony, pomimo zgłaszania w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych przerw w prowadzeniu działalności, nie składał wniosków o wykreślenie wpisu z ewidencji działalności gospodarczej w spornych okresach.

Skoro ubezpieczony nie wyrejestrowywał się z ewidencji działalności gospodarczej w okresach zgłaszania przerw do organu rentowego, to przyjąć należy, że w okresach tych prowadził działalność gospodarczą w sposób ciągły, gdyż ubezpieczony miał zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu i czynności takie wykonywał.

W orzecznictwie podkreśla się, że celem wprowadzenia przesłanki ciągłości działalności było wyłączenie z definicji działalności gospodarczej czynności jednorazowych. Jednakże przesłanki tej nie należy utożsamiać z koniecznością wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu (wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2011 r., II OSK 333/11, LEX nr 992553).

Z uwagi na powyższe nie można przyjąć, że ubezpieczony nie był podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w okresach wakacji, ferii i świąt, w których szkoła nie funkcjonowała.

Sposób interpretowania przez apelującego pojęcia działalności gospodarczej prowadziłby do sytuacji, w której każdy podmiot gospodarczy, powinien wyrejestrować się z ewidencji działalności gospodarczej na okres każdego weekendu, świąt, urlopu, czy też choroby. Jak już wspomniano, przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie utożsamiają przesłanki ciągłości działalności gospodarczej z koniecznością wykonywania działalności bez przerwy.

Skoro ubezpieczony zdecydował się na prowadzenie działalności w formie sklepiku w ramach określonej struktury organizacyjnej (szkoły) to sam fakt przerw w funkcjonowaniu szkoły w okresach wakacyjnych i świątecznych, nie uzasadnia przyjęcia, że w tych okresach ubezpieczony nie był osobą prowadzącą działalność gospodarczą, w rozumieniu przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Skoro wolą ubezpieczonego było prowadzenie działalności w specyficznej formie sklepiku na terenie szkoły, to dla przyjęcia, że wykonywał on działalność gospodarczą w spornych okresach, nie ma znaczenia to, czy ubezpieczony faktycznie i nieprzerwanie w każdym dniu prowadził sprzedaż w sklepiku szkolnym, osiągał dochody, czy też wyjeżdżał, bądź też zajmował się rodzicami. Ubezpieczony decydując się na prowadzenie sklepiku szkolnego, miał niewątpienie świadomość ryzyka związanego ze specyfiką wykonywania działalności na terenie szkoły oraz istnienia przerw wynikających z jej funkcjonowania.

Podzielić należy argumentację organu rentowego, że obowiązujący od 20 września 2008 roku art. 14a ustawy o swobodzie działalności gospodarczej usankcjonował możliwość formalnego zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na okres od 1 miesiąca, co oznacza, że pojęcie ciągłości działalności gospodarczej nie zostało ograniczone jedynie do przerw weekendowych.

Jak słusznie podkreślił Sąd pierwszej instancji, D. P. obok prowadzenia działalności w spornym okresie zawierał również umowy zlecenia i umowy o pracę, co powodowało, że z tych tytułów zostawał zgłaszany do ubezpieczeń społecznych, płacąc od prowadzonej działalności jedynie składkę na ubezpieczenie zdrowotne.

Za prowadzeniem przez ubezpieczonego działalności gospodarczej w spornych okresach przemawia fakt, że umowy najmu powierzchni handlowej w gimnazjum były przez ubezpieczonego zawierane na okresy kilkuletnie, obejmujące przerwy zarówno w funkcjonowaniu szkoły, jak i w wykonywaniu działalności przez ubezpieczonego, nie wyłączając okresów wakacyjnych, ferii, świąt.

Świadek R. K. zeznała, że ubezpieczony płacił za wynajęcie powierzchni handlowej miesięcznie, niezależnie od tego, czy prowadził sprzedaż w sklepiku, czy też nie. Ponadto z tych zeznań wynika, że prowadzenie przez ubezpieczonego działalności gospodarczej polegało nie tylko na samej sprzedaży w sklepiku szkolnym i zaopatrywaniu go w produkty, ale również na dbałości o pomieszczenie, które wynajmował i utrzymanie go w czystości.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że ubezpieczony zgłaszał przerwy w działalności nie tylko w okresach kiedy uczniowie gimnazjum przebywali na wakacjach, feriach, lub byli nieobecni w szkole z uwagi na święta państwowe, lecz również w innych okresach np. w listopadzie 2005 roku, czy od 1 stycznia 2010 roku do 31 maja 2010 roku, co zdaniem Sądu Apelacyjnego świadczy o tym, że to sam ubezpieczony chciał decydować kiedy faktycznie będzie podlegał ubezpieczeniom społecznym.

Ponadto zauważyć należy, że przedmiot działalności gospodarczej ubezpieczonego zarejestrowanej w ewidencji działalności gospodarczej był określony szeroko, w związku z czym ubezpieczony w ramach wykonywanej działalności, nie musiał ograniczać się wyłącznie do prowadzenia sklepiku na terenie szkoły przez kilka godzin dziennie, skoro nie było przeszkód, by prowadził działalność w innym miejscu.

Skarżący nie zgłosił zawieszenia działalności w organie ewidencyjnym również po wejściu w życie w dniu 20 września 2008 r. art. 14a ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, który usankcjonował możliwość formalnego zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy przez przedsiębiorcę niezatrudniającego pracowników. Skoro ubezpieczony nie dopełnił obowiązku dokonania formalnego zgłoszenia przerwy w wykonywaniu działalności w trybie przewidzianym przez ustawodawcę, co skutkowałoby wyłączeniem obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, to brak jest podstaw do przyjęcia, że faktycznie zaprzestał prowadzenia działalności.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że D. P. wykazał przychody za 2003 rok - 16.832 zł, 2004 rok -34.303 zł, 2005 rok - 22.808 zł, 2006 rok - 19.897zł, 2007 rok - 32.441 zł, 2008 rok - 28.685 zł, 2009 rok - 20.149 zł.

Ubezpieczony uzyskiwał przychody m.in. w dniach: od 4-6 maja 2005 roku, od 19-22 grudnia 2006 roku, 21 kwietnia 2007 roku, 3 września 2007 roku, 12 grudnia 2007 roku, tj. w dniach zgłoszonych jako przerwa w prowadzonej działalności gospodarczej.

Sąd Okręgowy słusznie wskazał, że gdyby ubezpieczony nie prowadził, działalności gospodarczej w spornych okresach, to wówczas nie osiągnąłby przychodów w tych okresach.

Ponadto podkreślić należy, że sam ubezpieczony nie był w stanie wyjaśnić dlaczego w niektórych okresach objętych zaskarżonymi decyzjami uzyskiwał przychody z prowadzenia działalności.

Sąd Apelacyjny w pełni podzielił ocenę Sądu pierwszej instancji, że ubezpieczony w żaden sposób nie wykazał, że w poszczególnych spornych okresach rzeczywiście wyjeżdżał, bądź też opiekował się rodzicami w sposób uniemożliwiający prowadzenie działalności gospodarczej, stąd nie zachodzi potrzeba ponownego przytaczania tej argumentacji.

Wobec ustalenia, że ubezpieczony w spornych okresach prowadził działalność gospodarczą, nie miała również istotnego znaczenia argumentacja apelującego, dotycząca tego, że w dniu 1 listopada 2004 roku ubezpieczony nie dokonywał przerwy w prowadzeniu działalności poprzez jej wyrejestrowanie gdyż nie wiedział, że za ten dzień błędnie nie zgłosił go do obowiązkowych ubezpieczeń ówczesny zleceniodawca płatnik składek (...) sp. z o.o. w K., że od 1 maja 2005r. do 6 maja 2005 r. ubezpieczony nie dokonywał przerwy w prowadzeniu działalności poprzez jej wyrejestrowanie w ZUS-ie, gdyż nie wiedział, że za ten okres błędnie nie zgłosił go do obowiązkowych ubezpieczeń ówczesny zleceniobiorca (...) sp. z o.o. w S..

Nieuprawnione jest bowiem twierdzenie, że działalność gospodarcza wykonywana jest wyłącznie wówczas, gdy przedsiębiorca świadczy konkretną usługę. Prowadzenie działalności gospodarczej polega tak na stworzeniu odpowiednich warunków do jej wykonywania, oczekiwaniu na zamówienie, jak i na faktycznym wykonywaniu czynności.

W odniesieniu do zarzutu błędnych ustaleń dotyczących okresu od 1 grudnia 2008 roku do 19 grudnia 2008 roku, podczas gdy zdaniem skarżącego zawieszenie i wyrejestrowanie prowadzonej działalności nastąpiło od 1 grudnia 2008 roku i trwało do dnia 31 stycznia 2009 r. nieprzerwanie i okres zawieszenia wyrejestrowania trwał ponad 30 dni wskazać należy, że z treści zaświadczenia ewidencji działalności gospodarczej z dnia 26 listopada 2008 roku wynika, że zawieszenie działalności nastąpiło dopiero od dnia 20 grudnia 2008 roku do dnia 31 stycznia 2009 roku, co oznacza, że przed dniem 20 grudnia 2008 roku ubezpieczony wykonywał działalność gospodarczą.

Wobec zgromadzonych w sprawie dowodów nie sposób podważyć ustalenia, że w okresach od 15 grudnia 2002 roku do 19 grudnia 2008 roku, od 1 lutego 2009 roku do 31 maja 2009 roku, od 1 grudnia 2009 roku do 31 maja 2010 roku ubezpieczony nieprzerwanie prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą.

Skoro zatem D. P. w spornych okresach prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, to zarówno decyzje organu rentowego, jak i wyrok Sądu Okręgowego są prawidłowe.

Uwzględniając powyższe, zarówno zarzuty naruszenia prawa materialnego, jak i procesowego należało uznać za chybione.

Mając na względzie powyższe Sąd Apelacyjny działając na podstawie art. 385 k.p.c. apelację ubezpieczonego oddalił jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego, orzeczono na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie, z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), przy czym Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.). Do celowych kosztów postępowania organu rentowego należy koszt ustanowienia zastępstwa procesowego w wysokości wynikającej z § 11 ust. 2 i § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, 1349 ze zm.).

SSA Urszula Iwanowska SSA Barbara Białecka SSA Romana Mrotek