Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: protokolant sądowy Beata Gawrońska

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2014 r. w Warszawie

sprawy A. Ś.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wysokość podstawy wymiaru składek

z udziałem B. (...) T. B.

na skutek odwołania A. Ś.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 31 lipca 2013 r. znak: UBS/(...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustala dla A. Ś. z tytułu zawartej umowy o pracę z firmą (...) podstawę ubezpieczeń społecznych od dnia 1 kwietnia 2013 r. w wysokości 17.000 zł (siedemnaście tysięcy złotych i 00/100);

2.  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za opóźnienie w wypłacie należnego świadczenia z tytułu zasiłku chorobowego;

3.  zasądza na rzecz A. Ś. od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. kwotę 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych i 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 2691/13

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2013 r. A. Ś. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział W W. z dnia 31 lipca 2013 r.,
znak (...) stwierdzającej, że podlega ubezpieczeniu społecznemu z tytułu zawartej umowy o pracę z płatnikiem składek z firmą (...)
i określającej podstawę wymiaru składek do ubezpieczeń społecznych od 1 kwietnia 2013 r. w wysokości przeciętnego wynagrodzenia tj. 3.690,30 zł. W uzasadnieniu odwołania wskazano, że decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych została wydana w oparciu o błędne ustalenia co do faktycznej kwoty stanowiącej podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. Wniesiono o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez określenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne od 1 kwietnia 2013 r. w wysokości 17.000,00 zł.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział (...)
w W. wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację zawartą
w zaskarżonej decyzji. Ponadto organ rentowy w odpowiedzi na zarzuty wyjaśnił,
że zgodnie z sentencją uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2005 r.,
sygn. akt II UZP 2/05 (OSNP 2005/21/338) może w ramach art. 41 ust. 12 i 13 ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137 poz. 887 ze zm.) zakwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało wypłacone
na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego
lub zmierzającej do obejścia prawa, art. 58 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. -
Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93 ze zm., dalej „k.c.”).

Zainteresowany T. B. poparł odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Od dnia 16 stycznia 2013 r. do dnia 28 marca 2013 r. A. Ś. była zatrudniona na podstawie umowy zlecenia w firmie (...) za wynagrodzeniem w wysokości 200 zł miesięcznie. Nadto zainteresowany oraz A. Ś. podpisali w dniu 7 stycznia 2013 r. list intencyjny, określający dwie przesłanki zatrudnienia A. Ś. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze: pod warunkiem wygenerowania wzrostu sprzedaży w wysokości 20% w stosunku do tego samego okresu w roku poprzednim lub otrzymania dofinansowania na rozwój eksportu w ramach Branżowego Programu Promocji – Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka realizowanego przez Ministerstwo Gospodarki (dowód umowa o pracę, list intencyjny, zakres obowiązków- akta rentowe, zeznania A. Ś. k. 98 a.s.).

A. Ś. spełniła powyższe warunki tj. wygenerowała wzrost sprzedaży w wysokości 20% w stosunku do tego samego okresu w roku poprzednim, co zostało potwierdzone zestawieniem obrotów firmy (...) za rok 2012 i 2013, w którym wskazano, że A. Ś. wygenerowała przychody w wysokości 300.000 tyś zł netto, a zatem sprzedaż wynikająca z eksportu wzrosła o 439 %. W pierwszym kwartale i drugim kwartale kolejno o 1481 % i 3217 %. Udział sprzedaży eksportowej wyniósł ogółem 19%, podczas gdy w roku poprzednim wynosił on 5 % (pismo k. 48-49 a.s., zeznania A. Ś. k. 98 a.s.).

Drugi warunek również został spełniony, gdyż pismem z dnia 15 marca 2013 r. Ministerstwo Gospodarki poinformowało, iż wniosek o dofinansowanie z Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka firmy (...) został pozytywnie rozpatrzony i przekazany do Komisji Konkursowej celem przeprowadzenia oceny merytorycznej. Jednym z wymogów wniosku o dofinansowanie było zatrudnienie osoby odpowiedzialnej w całości za realizację zadań związanych z prowadzeniem działalności eksportowej wnioskodawcy. W związku z tym, wskazano A. Ś. jako Export Managera. Z kolei pismem z dniem 15 maja 2013 r. Ministerstwo Gospodarki poinformowało, że decyzją z dnia 26 kwietnia 2013 r. zdecydowano przyznać firmie (...) dofinansowanie na realizację projektu ,,Wzrost konkurencyjności firmy (...) poprzez działania eksportowe’’(pismo z dnia 15.03.2013 r. i z dnia 15 maja 2013 r.- akta rentowe).

W związku z powyższym, od dnia 1 kwietnia 2013 r. A. Ś. została zatrudniona w firmie (...) na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze z wynagrodzeniem wysokości 17.000,00 zł brutto. Wcześniej płatnik, z uwagi na sytuację finansową, nie był w stanie zaoferować ubezpieczonej wynagrodzenia w kwocie 17.000,00 zł. Nie zatrudniał on też nigdy pracownika, któremu płaciłby taką kwotę za świadczoną pracę. Ponadto początkowo nie był przekonany, że działania A. Ś. przyniosą poprawę sytuacji finansowej firmy (zeznania A. Ś. k. 98 a.s., T. B. k. 99 a.s.). W okresie poprzedzającym zawarcie umowy o pracę z ubezpieczoną sytuacja finansowa prowadzonego przez T. B. przedsiębiorstwa była dobra, ale nie wystarczająca by zatrudnić pracownika za wynagrodzeniem 17.000,00 zł. Za okres od stycznia do grudnia 2012 r. firma wykazywała przychody ze sprzedaży krajowej rzędu 1 316 900,29 zł. (pismo k. 48-49 a.s.).

Zawierając umowę strony określiły zakres obowiązków A. Ś., do których należało m.in. nawiązywanie kontaktów z potencjalnymi klientami firmy oraz nowymi partnerami z zagranicy, negocjacje, przygotowywanie planów sprzedażowych i budżetów kosztowych dla rynków eksportowych, materiałów promocyjnych (wydruki e-maili z poczty elektronicznej od kontrahentów, bilety lotnicze, potwierdzenia delegacji i rezerwacji oraz zeznania A. Ś. k. 98 a.s., T. B. k. 99 a.s., A. G. (1) k. 41-42 a.s. oraz K. Z. k. 43 a.s.).

W związku z zawarciem umowy o pracę A. Ś. została poddana wstępnym badaniom lekarskim i przeszła szkolenie bhp. W dniu 5 kwietnia 2013 r. pracodawca z tytułu stosunku pracy zgłosił A. Ś. do ubezpieczeń społecznych: emerytalnego, rentowego, chorobowego i wypadkowego od dnia 1 kwietnia 2013 r. W dniu 8 maja 2013 r. A. Ś. otrzymała zwolnienie lekarskie i w związku z tym przerwała pracę na rzecz firmy (...). Pracodawca na miejsce A. Ś. zatrudnił dwie osoby, które miały przejąć jej obowiązki. Ponadto część zadań rozdzielono pomiędzy pozostałych pracowników, a w szczególności A. G. (1) i T. B. (zeznania: A. G. (1) k. 41-42 a.s., A. Ś. k. 98 a.s.). Po odejściu A. Ś. z miejsca pracy na zwolnienie lekarskie, wysokość przychodów w firmie spadła (pismo k. 48-49 a.s.).

A. Ś. ma wykształcenie wyższe o kierunku finanse i bankowość oraz certyfikat akredytacji potwierdzający wysoką jakość kształcenia dla studiów na kierunku finanse i bankowość prowadzonych w Szkole Głównej Handlowej w W.. Posiada Certyfikat Doradcy w Alternatywnym Systemie Obrotu nr (...) na rynku N. organizowanego przez Giełdę Papierów Wartościowych oraz certyfikaty poświadczające znajomość języka angielskiego oraz zaświadczenie o nauce języka rosyjskiego. A. Ś. ukończyła liczne szkolenia takie jak ,, Akademia (...): Doskonalenie gry rynkowej z wykorzystaniem (...)’’ zorganizowanego przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości, ,,Rozwój pracowników oraz nowoczesnych kadr menedżerskich w przedsiębiorstwie’’ zorganizowanego przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości, ,,Kierowanie zespołem i zarządzanie sobą w czasie’’ zorganizowanego przez (...) szkolenia, doradztwo.

Przed rozpoczęciem pracy w firmie (...) pracowała od roku 2000 do roku 2002 w firmie (...) S.A. na stanowisku recepcjonistki, a następnie na stanowisku sekretarsko-asystenckim na podstawie umowy o pracę. W 2002 roku A. Ś. rozpoczęła pracę w firmie farmaceutycznej z oddziałem w (...) sp. z o.o. (poprzez zatrudnienie w firmie (...) sp. z o.o., która świadczyła na rzecz (...) sp. z o.o. usługi pośrednictwa personalnego) na podstawie umowy o pracę kolejno na stanowisku asystentki, kierownika projektu, kierownika wsparcia biznesu oraz od roku 2008 do roku 2009 na stanowisku Dyrektora ds. Eksportu z wynagrodzeniem w wysokości 16.995,35 zł brutto. Do jej zadań należało m.in. nawiązywanie kontaktów z potencjalnymi klientami firmy oraz nowymi partnerami z zagranicy, przygotowywanie i negocjowanie umów, przygotowywanie planów i budżetów finansowych dla rynków eksportowych, materiałów promocyjnych. Została jej przyznana roczna premia w wysokości 64.000,00 zł. A. Ś. została także uznana za kluczowego pracownika co potwierdza (...) oraz (...). Ponadto w roku 2009 otrzymała premię motywacyjną w wysokości 11.890,00 zł wyliczoną na podstawie łącznego wynagrodzenia w kwocie 190 tyś zł otrzymanego w pierwszych pięciu miesiącach 2009 roku.

Od marca 2010 r. do lutego 2011 r. A. Ś. prowadziła własną działalność gospodarczą. Natomiast od kwietnia 2011 roku do czerwca 2012 roku A. Ś. na podstawie umowy o pracę została zatrudniona na stanowisku Export Manager w firmie (...) za wynagrodzeniem w wysokości 14.256,80 zł brutto. Do jej zadań należało m.in. nawiązywanie kontaktów z potencjalnymi klientami firmy oraz nowymi partnerami z zagranicy, przygotowywanie i negocjowanie umów, przygotowanie nowych materiałów promocyjnych oraz koordynowanie procesów związanych z uzyskaniem dofinansowania w ramach Programu Operacyjnego - Innowacyjna Gospodarka ,,Paszport do Eksportu’’. Firma uzyskała dofinansowanie na realizację Planu Rozwoju Eksportu.

W roku 2008 odwołująca się uzyskała dochód w wysokości 170.507,83 zł, co dawało średnio dochód miesięcznie w kwocie 14.209 zł, z kolei w roku 2009 r. dochód roczny ubezpieczonej wyniósł 360.324,38 zł, a tym samym średnio miesięcznie ubezpieczona otrzymywała 30.027 zł dochodu (zaświadczenia z Urzędu Skarbowego- akta rentowe).

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział (...) w W. wydał w dniu 31 lipca 2013 r. decyzję, w której zakwestionował podstawę do ubezpieczeń społecznych w wysokości 17.000 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych oraz w oparciu o zeznania odwołującej się i zainteresowanego oraz świadków. Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty nie były przez strony sporu kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z treści tych dokumentów okoliczności należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Sąd Okręgowy dokonując ustaleń faktycznych oparł się również na zeznaniach zainteresowanego, odwołującej się oraz świadków, albowiem zeznania wzajemnie ze sobą korespondują i nie pozostają w sprzeczności ze zgromadzonymi w sprawie dokumentami, a ponadto są spójne i logiczne. Brak było zatem podstaw by odmówić im wiarygodności.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie uznał za kompletny i wystarczający do wydania orzeczenia kończącego postępowanie. Organ rentowy w toku procesu nie zgłosił wniosków dowodowych ani nie wykazał, że odwołująca się, czy zainteresowana zeznawały niezgodnie z prawdą. Organ rentowy nie wnosił również o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Odwołanie A. Ś. od decyzji z dnia 31 lipca 2013 r. zasługuje na uwzględnienie w całości.

W ocenie Sądu Okręgowego odwołująca się wykazała, że zakres jej obowiązków w firmie (...), posiadane kwalifikacje oraz doświadczenie w pełni odpowiadają zgłoszonej przez płatnika podstawie wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 17.000 zł.

Podkreślić należy, że odwołująca domagała się zmiany zaskarżonej decyzji i ustalenia, że podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe dla A. Ś. w okresie od 1 stycznia 2013 r. wynosi 17.000,00 zł.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była więc podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne odwołującej się z tytułu zatrudnienia u płatnika składek firma (...). Podstawę tę stanowiło wynagrodzenie A. Ś. ustalone w umowie o pracę na czas nieokreślony od 1 kwietnia 2013 r. na kwotę 17.000,00 zł brutto.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.), obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, chorobowemu
i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów. W myśl art. 8 ust. 1 tej ustawy, za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy.

W ujęciu art. 22 § 1 ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. nr 24 poz. 141 ze zm., dalej „k.p.”) stosunek pracy to relacja prawna łącząca pracodawcę
i pracownika, na której treść składają się wzajemne prawa i obowiązki. Zasadniczym elementem konstrukcyjnym stosunku pracy jest zobowiązanie pracownika do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu
i czasie wyznaczonym przez pracodawcę. Na pracodawcy ciąży zaś obowiązek zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

Odpłatny charakter stosunku pracy wiąże się ściśle z obowiązkiem ustalenia przez strony umowy o pracę wysokości wynagrodzenia za pracę (z art. 22 § 1, art. 29 § 1 pkt 3,
art. 13 i art. 84 k.p.). Zgodnie z art. 78 § 1 k.p., wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy. Przepis ten określa podstawowe kryteria ustalania wynagrodzenia w nawiązaniu do konstytucyjnego zakazu dyskryminacji w życiu gospodarczym (art. 32 ust. 2 Konstytucji) oraz konstytucyjnej zasady równego prawa kobiet i mężczyzn do zatrudnienia, awansów, a w szczególności do jednakowego wynagradzania za pracę jednakowej wartości (art. 33 ust. 2 Konstytucji). W tej mierze należy także uwzględniać podstawowe zasady prawa pracy dotyczące równości praw pracowników oraz ich niedyskryminacji (art. 11 2, 11 3 i 18 3a-18 3e k.p.), a także prawo pracownika do godziwego wynagrodzenia (art. 13 k.p.).

Określone w umowie o pracę wynagrodzenie powinno być ustalone zgodnie
z przepisami płacowymi respektującymi wskazane wyżej zasady konstytucyjne i podstawowe zasady prawa pracy. Naruszenie tych zasad może być podstawą do uznania nieważności przepisu płacowego (art. 58 k.c. w zw. z art. 300 k.p.).

W niniejszej sprawie organ rentowy nie kwestionował samego faktu wykonywania przez A. Ś. pracy w ramach zawartej umowy (w konsekwencji czego objął zainteresowaną ubezpieczeniem emerytalnym, rentowym, chorobowym i wypadkowym od 1 kwietnia 2013 r.), zarzucił natomiast, że postanowienie umowy o pracę dotyczące wysokości wynagrodzenia za pracę w części przekraczającej granice płacy słusznej i godziwej pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, co rodzi ten skutek, iż jest ono nieważne (art. 58 § 2 i 3 k.c. w zw. z art. 300 k.c.).

Autonomia stron umowy w kształtowaniu jej postanowień podlega ochronie jedynie w ramach wartości uznawanych i realizowanych przez system prawa, a strony obowiązuje nie tylko respektowanie własnego interesu jednostkowego, lecz także wzgląd na interes publiczny. Wymaganie, by treść stosunku pracy lub jego cel nie sprzeciwiał się właściwości (naturze) tego stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego, nie jest sprzeczne z zasadami prawa pracy (por. art. XII § 3 p.w.k.c.). Podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem może stanowić wyłącznie wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności względem pracy.

Umowa o pracę wywołuje skutek nie tylko bezpośredni, ustalający wzajemne stosunki między pracownikiem i pracodawcą, lecz także dalszy, gdyż umówione wynagrodzenie za pracę kształtuje również stosunek ubezpieczenia społecznego; określa wysokość składki ubezpieczeniowej i w konsekwencji prowadzi do uzyskania świadczeń na odpowiednim do niej poziomie. Ochronna funkcja prawa pracy nie zabezpiecza wystarczająco interesu ogólnego chronionego w ramach stosunku ubezpieczenia społecznego i że ocena tych postanowień umowy może być dokonywana także z punktu widzenia prawa ubezpieczeń społecznych. Co więcej, „godziwość” wynagrodzenia w prawie ubezpieczeń społecznych zyskuje jeszcze dodatkowy walor aksjologiczny. Istnieje w nim znacznie mocniejsza niż w prawie pracy bariera działania w ramach prawa, oparta na wymagającym ochrony interesie publicznym i zasadzie solidarności ubezpieczonych.

Godziwe wynagrodzenie za pracę (art. 13 k.p.) to zatem wynagrodzenie odpowiednie, właściwe, słuszne, rzetelne i uczciwe. Takie rozumienie godziwości wynagrodzenia odpowiada kryteriom ustalenia wysokości wynagrodzenia z art. 78 § 1 k.p. (por. wyrok SN
z dnia 25 sierpnia 2010 r., II PK 50/10, LEX nr 707421). Istotnym kryterium owej godziwości (sprawiedliwości) jest ekwiwalentność wynagrodzenia wobec pracy danego rodzaju, przy uwzględnieniu kwalifikacji wymaganych do jej wykonywania, jak też ilości i jakości świadczonej pracy (art. 78 k.p.).

Analiza okoliczności niniejszej sprawy prowadzi do wniosku, że ustalona przez strony umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 1 kwietnia 2013 r. płaca, stanowiąca jednocześnie podstawę wymiaru składki, nie została ustalona ponad granicę płacy słusznej i sprawiedliwej oraz żeby rażąco przewyższała wkład pracy, a w konsekwencji, żeby składka przekładała się na świadczenie w kwocie nienależnej.

Sąd w całości podzielił stanowisko odwołującej, według której ustalone dla odwołującej wynagrodzenie za pracę w wysokości 17.000 zł brutto odpowiada ilości i jakości pracy świadczonej przez wnioskodawczynię i nie jest niewspółmiernie wysokie w stosunku do wynagrodzeń uzyskiwanych przez pozostałych pracowników firmy (...). Taka wysokość wynagrodzenia nie różni się ponadto od wynagrodzenia otrzymywanego przez odwołującą się w poprzednich miejscach pracy. Co więcej z zeznań wnioskodawczyni i zainteresowanego jednoznacznie wynika, iż zakres jej obowiązków był szeroki, a wykonywana przez odwołującą praca przyczyniła się do wygenerowania wysokiego wzrostu przychodu w firmie (...). Ponadto po odejściu z miejsca pracy na zwolnienie lekarskie, wysokość przychodów w firmie spadła. Co należy podkreślić przejęcie obowiązków odwołującej przez T. B. oraz A. G. (2) nie spowodowało, ze wysokość dotychczasowych przychodów została utrzymana, a nawet wysokość przychodów uległa zmniejszeniu.

Zdaniem Sądu organ rentowy nie przeprowadził rzetelnie postępowania wyjaśniającego, a swoje ustalenia oparł na wybiórczej ocenie dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy. Jego ustalenia sprowadzają się w zasadzie tylko do stwierdzenia, że zainteresowana została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę od 1 kwietnia 2013 r. przez firmę (...) w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem w kwocie 17.000,00 zł brutto, płatnik składek, oprócz zainteresowanej, zatrudniał tylko 6 innych osób na innych stanowiskach za wynagrodzeniem odpowiadającym płacy minimalnej oraz, że zostały przejęte obowiązki odwołującej przez T. B. oraz A. G. (2), która była zatrudniona za wynagrodzeniem odpowiadającym płacy minimalnej.

Organ nie wziął więc pod uwagę faktu, że w przeszłości odwołujący nie zatrudniał osoby zajmującej podobne stanowisko za podobnym wynagrodzeniem co A. Ś.. Ponadto współpraca A. Ś. z firmą (...) rozpoczęła się zanim podpisano umowę o prace, a jej zawarcie uzależniono od spełnienia warunków w liście intencyjnym.

Pracodawca różnicował tymczasem, czego organ rentowy nie dostrzegł, wysokość wynagrodzenia za pracę poszczególnych osób- w zależności od rodzaju wykonywanej przez nie pracy, zakresu obowiązków, kwalifikacji i doświadczenia zawodowego.

Skoro więc zainteresowana została zatrudniona na stanowisku Export Managera, zaś organ rentowy nie kwestionował zarówno faktu wykonywania przez nią pracy, jak
i charakteru realizowanych obowiązków wynikających z zajmowanego stanowiska, stwierdzić należało, że miesięczna płaca ustalona na poziomie 17.000,00 zł brutto nie była nadmiernie wygórowana. Biorąc pod uwagę realia rynkowe, również z tego powodu trudno uznać, aby ustalona zainteresowanej płaca była w rażący sposób zawyżona.

Jednocześnie trzeba mieć na uwadze, że zainteresowana ukończyła studia wyższe zdobywając tytuł magistra o kierunku finanse i bankowość, a przed podjęciem zatrudnienia u płatnika składek, wykonywała pracę na podstawie umów o pracę na podobnym stanowisku managera ds.eksportu zajmując się między innymi nawiązywaniem kontaktów z potencjalnymi klientami firmy oraz nowymi partnerami z zagranicy, przygotowywaniem i negocjowaniem umów, przygotowywaniem planów i budżetów finansowych dla rynków eksportowych oraz materiałów promocyjnych. Kwalifikowała się zatem doświadczeniem zawodowym, przydatnym na zajmowanym stanowisku Export Managera w firmie (...).

Ustalonego w umowie o pracę na czas nieokreślony od dnia 1 kwietnia 2013 r. wynagrodzenia nie można zatem odnosić do wysokości wynagrodzenia specjalisty ds. sprzedaży. Oznaczałoby to, że gdyby w firmie płatnika składek zatrudnieni byli tylko specjaliści ds. sprzedaży wysokość wynagrodzenia zainteresowanej powinna odpowiadać wysokości wynagrodzenia osoby zatrudnionej na takim stanowisku. Takie porównanie jest co najmniej nieuprawnione. Podobne porównania można by czynić wyłącznie poprzez odniesienie płacy zainteresowanej do wysokości wynagrodzenia osób zajmujących to samo albo podobne stanowisko. Takich jednak w firmie nie było.

Z powyższego wynika, że swoje rozstrzygnięcie organ rentowy oparł zatem nie tyle na okolicznościach faktycznych, ale kierując się prezentowanymi w odpowiedzi na odwołanie poglądami orzecznictwa i odnosząc wynagrodzenie zainteresowanej do wynagrodzenia specjalisty ds. sprzedaży, co w okolicznościach sprawy nie było uzasadnione.

Nie miał więc racji organ rentowy twierdząc, że postanowienie umowy o pracę dotyczące wysokości wynagrodzenia za pracę w części przekraczającej granice płacy słusznej i godziwej pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego.

W tym miejscu podnieść jedynie należy, na co zwrócił uwagę Sąd Apelacyjny
w Szczecinie w wyroku z dnia 19 maja 2005 r., III APa 5/05 (OSA 2006/9/29), że nie jest rzeczą sądu ocenianie racjonalności działań pracodawcy w zakresie przyznawanych pracownikom wynagrodzeń, aczkolwiek doświadczenie wskazuje, iż pracownicy kompetentni, cieszący się zaufaniem pracodawcy, otrzymują wyższe wynagrodzenia aniżeli inni o zbliżonym czy wręcz porównywalnym zakresie czynności i obowiązków.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że decyzja z dnia 31 lipca 2013 r. była błędna, co skutkowało jej zmianą w tej części i ustaleniem dla podstawy wymiaru A. Ś. składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe w okresie od 1 kwietnia 2013 r. na kwotę 17.000,00 zł brutto.

Uwzględniając powyższe, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego oraz art. 477 14 § 2 k.p.c. Sąd rozstrzygnął jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Sąd Okręgowy uznał, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w przyznaniu świadczenia, albowiem niezbędne okoliczności faktyczne uzasadniające nabycie prawa do zasiłku chorobowego i macierzyńskiego były znane organowi rentowemu, a sama redukcja wysokości wypłacanego świadczenia nie była również wynikiem błędu w wykładni lub zastosowaniu prawa materialnego przez organ rentowy.

Opóźnienie w wypłacie świadczenia jest bowiem następstwem okoliczności, za które organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności. Wskazać także należy, że organ rentowy- w ramach posiadanych kompetencji i nałożonych obowiązków - dysponował materiałem dowodowym pozwalającym na dokonanie ustaleń faktycznych umożliwiających wydanie decyzji zgodnej z treścią wniosku ubezpieczonej w terminie wskazanym w art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 159). Wskazać bowiem należy, że płatnik składek przedłożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych komplet dokumentów pozwalających na wypłatę świadczeń w prawidłowej wysokości. Tymczasem organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję bez analizy wysokości wynagrodzenia dotychczas otrzymanego przez odwołującą się z tytułu zatrudnienia u innych pracodawców. Jest to o tyle istotne, że zgodnie z zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa wypłata świadczeń należnych ubezpieczonej powinna nastąpić niezwłocznie po stwierdzeniu uprawnień. Powyższy przepis nie przyznaje przy tym organowi rentowemu nieograniczonej swobody w kwestionowaniu wysokości należnych świadczeń. Zdaniem Sądu organ powinien ponieść konsekwencje związane z dokonaniem przez niego niepełnej i wybiórczej oceny sytuacji w jakiej znajdowała się w dacie ubiegania się o świadczenia ubezpieczona, zwłaszcza, że nic nie stało na przeszkodzie dokonaniu wypłaty świadczenia w pełnej należnej ubezpieczonej wysokości. Zauważyć przy tym należy, że tylko w uzasadnionych przepadkach organ ma prawo do kwestionowania wskazanej w zgłoszeniu rejestracyjnym podstawy wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie kwestionowanie podstawy wymiaru składek w nie było uprawnione, w szczególności z uwagi na okoliczność, że we wcześniejszych okresach zatrudnienia, wykonując zadania zbliżone do obowiązków powierzonych w B. (...) T. B., odwołująca się otrzymywała zbliżone wynagrodzenie.

W tym stanie rzeczy Sąd orzekł jak w punkcie 2 wyroku.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 461), zasądzając kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.