Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 lutego 2016r .

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Beata Chojnacka Kucharska

Protokolant: Grzegorz Kosowski

przy udziale Asesora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Tomasza Czułowskiego i Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej we Wrocławiu, Ośrodek Zamiejscowy w Jeleniej Górze – Joanny Popadiuk

po rozpoznaniu w dniach: 15.10.2015r., 07.01.2016r. i 09.02.2016r.

s p r a w y : D. Ś.

syna R. i M. zd. K.

urodzonego w dniu (...) w J.

oskarżonego o to, że:

I.  jako właściciel firmy (...) w J. przy ul. (...), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu w celu uchylenia się od opodatkowania z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego 28 samochodów osobowych niezarejestrowanych wcześniej na terytorium Polski, zaniechał złożenia w Urzędzie Celnym w W. deklaracji AKCU w okresie od 22.11.2010r. do 14.07.2011r. i nie zapłacił należnych zobowiązań podatkowych w podatku akcyzowym za ten okres w kwocie ogółem 394.481 zł, co stanowi naruszenie art. 100 ust.1 pkt 2 i ust. 4, art. 101 ust. 2 pkt 1, art. 102 ust. 1 , art. 105 pkt 1 i art. 106 ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2008r. o podatku akcyzowym ( Dz. U. z 2009r. Nr 3, poz. 11 z późno zm.), tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 54 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks,

II.  jako właściciel firmy (...) w J. przy ul. (...), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu w celu uchylenia się od opodatkowania z tytułu sprzedaży 47 samochodów, zaniechał złożenia w Urzędzie Skarbowym w J. deklaracji VAT - 7 za okres od stycznia do czerwca 2011 r. i nie zapłacił należnego podatku od towarów i usług za ten okres w kwocie łącznej dużej wartości tj. 1.686.910 zł., co stanowi naruszenie art. 5 ust.1 pkt 1, art. 15 ust. 1, art. 99 ust.1 i art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. z 2011.177.1054 j. t. z późn. zm.)., tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 54 § 1 kks w zw. z 6 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 kks,

III. jako właściciel firmy (...) w J. przy ul. (...), w wykonaniu z gry powziętego zamiaru, działając w krótkich odstępach czasu w złożonych do Urzędu Skarbowego w J. w latach 2010-2011 deklaracjach VAT – 7 za listopada i grudzień 2010r. podał nieprawdę, ponieważ nie wykazał podatku należnego z tytułu sprzedaży 8 samochodów, co stanowi naruszenie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011.177.1054 t.j. z późn. zm.), czym uszczuplił podatek od towarów i usług za okres od listopada do grudnia 2010r. w kwocie łącznej 301 494 zł. tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 56 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks,

IV. jako właściciel firmy (...) w J. przy ul. (...), w złożonej w 2011 r. informacji podsumowującej VAT-UE za IV kwartał 2010r., podał nieprawdę przez to, że nie wykazał wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów od kontrahentów niemieckich, co stanowi naruszenie art. 100 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54. poz. 535 z późn zm.) tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 80 a § 1 kks,

I.  oskarżonego D. Ś. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa skarbowego z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 kks i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s. wymierza mu karę 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na 70 (siedemdziesiąt) złotych;

II.  oskarżonego D. Ś. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 2 części wstępnej wyroku tj. przestępstwa skarbowego z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 kks i za to na mocy art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 kks wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę 220 (dwustu dwudziestu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na 70 (siedemdziesiąt) złotych;

III.  oskarżonego D. Ś. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 3 części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa skarbowego z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 kks i za to na mocy art. 56 § 1 k.k.s. wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na 70 (siedemdziesiąt) złotych;

IV.  oskarżonego D. Ś. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 4 części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa skarbowego z art. 80a § 1 k.k.s. i za to na mocy art. 80a § 1 k.k.s. wymierza mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na 70 (siedemdziesiąt) złotych;

V.  na mocy art. 39 § 1 k.k.s. łączy orzeczone wobec oskarżonego D. Ś. kary grzywny i wymierza mu karę łączną 380 (trzystu osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na 70 (siedemdziesiąt) złotych;

VI.  na mocy art. 41 § 2 i 4 pkt 1 k.k.s. w zw. z art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. warunkowo zawiesza oskarżonemu D. Ś. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 3 (trzech) lat;

VII.  na mocy art. 41 § 2 w zw. z § 4 pkt 1 kks orzeka wobec oskarżonego D. Ś. obowiązek uiszczenia w całości należności publicznoprawnych z tytułu podatku od towarów i usług w wysokości 1 988 404 zł. oraz z tytułu podatku akcyzowego w wysokości 394 481 zł. w terminie 3 (trzech) lat od uprawomocnienia się wyroku;

VIII.  na mocy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zwalnia oskarżonego D. Ś. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 951/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w trakcie rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony D. Ś. od dnia 1 listopada 2010 r. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...) D. Ś. w J. przy ul. (...), którą zgłosił w Urzędzie Skarbowym w J.. Przedmiotem działalności gospodarczej była m.in. sprzedaż samochodów osobowych, ciężarowych i specjalnych.

Dowód: - pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w J. z dnia 05.01.2012r. k. 1v.,

- zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej k. 190v.

W trakcie prowadzenia działalności gospodarczej w firmie oskarżonego D. Ś. zostały przeprowadzone kontrole podatkowe. W efekcie przeprowadzenia kontroli podatkowych opartych przede wszystkim o dokumenty dotyczące obrotu międzynarodowego i dokumentację rejestracji aut na terenie Polski oraz zeznania świadków ustalono, że oskarżony w krótkich odstępach czasu nabył poza granicami Polski, w krajach Unii Europejskiej, 28 samochodów osobowych, a mimo to w okresie od 22 listopada 2010r. do 14 lipca 2011r. nie złożył w Urzędzie Celnym w W. wymaganych w takiej sytuacji przepisami prawa deklaracji AKCU nie płacąc podatku akcyzowego w związku z wprowadzeniem samochodów na teren RP w łącznej kwocie 394 481 zł. Oskarżony na przestrzeni lat 2010 - 2011 złożył do Urzędu Skarbowego deklaracje VAT – 7 za miesiące listopad i grudzień 2010r., w których podał nieprawdę, nie wskazując na należy podatek od towarów i usług z tytułu sprzedaży 8 samochodów na terenie RP uszczuplając w ten sposób ten podatek w łącznej wysokości 301 494 zł. Ponadto oskarżony D. Ś. sprzedał 47 samochodów sprowadzonych uprzednio z innych krajów na teren RP i w okresie od stycznia 2011 do czerwca 2011r. nie złożył w Urzędzie Skarbowym w J. wymaganych w takiej sytuacji deklaracji VAT – 7 nie płacąc przy tym należnego podatku od towarów i usług wynikłego z transakcji sprzedaży w kwocie łącznie 1 686 910 zł. Powyższe zdecydowało o wydaniu decyzji w trybie administracyjnym określających oskarżonemu kwoty zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług i w podatku akcyzowym. Decyzje te są prawomocne, ostateczne i podlegają wykonaniu. Oskarżony nie zakwestionował treści przedmiotowych decyzji ustalających wysokość należnych Skarbowi Państwa podatków ani w postępowaniu podatkowym, administracyjnym, ani przed Sądem. D. Ś. w informacji podsumowującej VAT – UE za IV kwartał 2010r. podał nieprawdę nie wykazując wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (samochodów) od niemieckich kontrahentów.

Dowód: - decyzja k. 838-854 (dotycząca VAT w wysokości 1 686 910 zł.),

- decyzja k. 800 – 810, k. 824 - 837 (podatek akcyzowy na kwotę 394 481 zł.),

- decyzja k. 811- 819 (podatek akcyzowy na kwotę 301 494 zł.),

- deklaracja k. 9,

- dokumenty samochodów z rachunkami i informacjami z Urzędu Miasta k. 11-652,

k. 656-673, k. 678-683, k. 687-702, k. 707-740, k. 743-745, k. 747-761, k. 764, k.

768-774, k. 781, k. 789-799,

- protokoły przesłuchania świadków: D. S. k. 653, W. N.

k. 654, A. B. k.655, E. P. k. 674, M. S. k. 675,

P. G. k. 676, K. B. k. 677, T.

R. k. 684, S. R. k. 685, A. M. k. 686,

M. Z. k. 703-704, k.705-706, M. B. k. 741-742,

M. K. (1) k. 746, L. S. k. 762, Z.

G. k. 763, A. P. k. 765-766, A.

S. k. 767, H. K. k. 775-777, M. K. (2) k. 778, P.

M. k. 779, B. K. k. 780, S. M. k. 782, J.

P. k. 890-891.

Oskarżony D. Ś. ma 44 lata, nie ma nikogo utrzymaniu. Jest osobą bezrobotną, utrzymuje się z prac dorywczych osiągając dochody miesięczne na poziomie 100 zł. – 150 zł. Oskarżony był karany.

Dowód: - dane oskarżonego D. Ś. k. 947,

- dane o karalności oskarżonego k. 931, odpis wyroku k. 938-939.

Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym nie składał wyjaśnień. Postępowanie przygotowawcze toczyło się w stosunku do nieobecnych; oskarżony stawił się przed Sądem, nie złożył na rozprawie wyjaśnień korzystając następnie z prawa nieobowiązkowego stawiennictwa na rozprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wszystkim zgromadzonym w sprawie dokumentom wskazującym na fakt prowadzenia przez oskarżonego działalności gospodarczej pod nazwą (...) D. Ś. w J., dokumentom świadczącym o dokonywanych transakcjach handlowych i ich rodzaju, dokumentach księgowych, deklaracjach podatkowych, a także decyzjom podatkowym określającym wysokość należnych zobowiązań podatkowych wydanych w efekcie przeprowadzonych czynności kontrolnych. Brak jest jakichkolwiek przyczyn by dokumenty te, ich wiarygodność, kwestionować zważywszy na ich pochodzenie i wystawców oraz okoliczności powstania. Z dokumentów tych, a także z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, których relacje zostały ocenione jako wiarygodne, gdyż korelują w pełni z dokumentami zgromadzonymi w sprawie, a potwierdzającymi transakcje, o których świadkowie zeznawali, wynika niezbicie, że oskarżony D. Ś. faktycznie prowadził działalność gospodarczą polegającą na handlu samochodami. Oskarżony wykonywał szereg czynności osobiście, jak chociażby płatności za granicą za zakup samochodów, przyjazd po samochód i odbiór u zagranicznego kontrahenta oraz dalsze zbycie pojazdu. Podpisywał się także na dokumentach zakupu i sprzedaży i wielokrotnie miał osobisty kontakt z kupującymi. Tym samym był istotnie zaangażowany w prowadzoną działalność gospodarczą biorąc w niej aktywny udział. W świetle podejmowanych przez oskarżonego licznych czynności faktycznych w prowadzonym przedsiębiorstwie, z pewnością oskarżony miał pełną świadomość konieczności dokumentowania zakupów i sprzedaży aut, składania stosownych dokumentów związanych ze zbyciem pojazdów w RP, w tym także z pewnością miał świadomość konieczności uiszczania podatku akcyzowego i VAT. Mając zatem doświadczenie w prowadzeniu działalności gospodarczej doskonale wiedział, że to jego obciążają zobowiązania podatkowe i wyłącznie na nim ciąży obowiązek prawidłowego rozliczenia się z fiskusem. Inna argumentacja musi być uznana za oczywiście naiwną.

Skoro oskarżony D. Ś. nie kwestionował decyzji administracyjnych wydanych przez organ podatkowy, a ustalających wysokość podatku od towarów i usług i podatku akcyzowego, decyzje te są ostateczne i prawomocne, Sąd oparł swe ustalenia faktyczne o te decyzje i kategorycznie ustalił, że oskarżony swym działaniem nie tylko naraził ale uszczuplił należność publicznoprawną z tytułu podatku od towarów i usług na łączną kwotę 1 988 404 zł. oraz z tytułu podatku akcyzowego w łącznej wysokości 394 481 zł. Wprawdzie Sąd karny obowiązuje zasada samodzielności jurysdykcyjnej, to jednak od tej zasady istnieją odstępstwa, jak choćby w konieczności respektowania konstytucyjnego orzeczenia sądu cywilnego lub decyzji administracyjnej ale też zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 1 października 2009 r. o sygn. akt IV KK 455/08, zasady samodzielności jurysdykcyjnej nie stosuje się w sytuacji, jeżeli może ona zostać ukształtowana wyłącznie orzeczeniem organu administracji. Stanowisko to Sąd w pełni podziela tym bardziej, że decyzje organów podatkowych mają decydujące znaczenie dla ustalenia istnienia zobowiązania podatkowego. Rodzą one po stronie podatnika określone skutki finansowe i zapadają w trybie odrębnych przepisów, przewidujących ich instancyjną kontrolę, w tym nadzwyczajny środek zaskarżenia. Należy je zatem traktować jako rozstrzygnięcie „kształtujące stosunek prawny" w rozumieniu art. 8 § 2 k.p.k. (por. postanowienie SA w Lublinie z dnia 17 czerwca 2009 r., sygn. akt II AKz 334/09, OSA 2010/8/14-18). Zważywszy na prawomocność, ostateczność decyzji ustalających wysokość należnego podatku akcyzowego i VAT oraz ich niekwestionowanie w procesie, Sąd na ich podstawie czynił ustalenia faktyczne. W świetle powyższego oczywistym też jest, że oskarżony w deklaracji złożonej w 2011 r. podsumowującej VAT - UE za IV kwartał 2010 r. podał nieprawdę nie wykazując nabycia wewnątrzwspólnotowego towarów u niemieckich kontrahentów.

W ocenie Sądu nie ma zatem żadnych wątpliwości, że oskarżony D. Ś. jako właściciel firmy (...) w J. przy ul. (...), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu w celu uchylenia się od opodatkowania z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego 28 samochodów osobowych niezarejestrowanych wcześniej na terytorium Polski, zaniechał złożenia w Urzędzie Celnym w W. deklaracji AKCU w okresie od 22.11.2010r. do 14.07.2011r. i nie zapłacił należnych zobowiązań podatkowych w podatku akcyzowym za ten okres w kwocie ogółem 394.481 zł., co stanowi naruszenie art. 100 ust.1 pkt 2 i ust. 4, art. 101 ust. 2 pkt 1, art. 102 ust. 1 , art. 105 pkt 1 i art. 106 ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2008r. o podatku akcyzowym i tym samym wypełnił znamiona przestępstwa skarbowego określonego w art. 54 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks. Nadto w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu w celu uchylenia się od opodatkowania z tytułu sprzedaży 47 samochodów zaniechał złożenia w Urzędzie Skarbowym w J. deklaracji VAT - 7 za okres od stycznia do czerwca 2011 r. i nie zapłacił należnego podatku od towarów i usług za ten okres w kwocie łącznej o dużej wartości tj. 1 686 910 zł., co stanowi naruszenie art. 5 ust.1 pkt 1, art. 15 ust. 1, art. 99 ust.1 i art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług wypełniając w ten sposób znamiona przestępstwa skarbowego z art. 54 § 1 kks w zw. z 6 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 kks. Ponadto w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając w krótkich odstępach czasu w złożonych do Urzędu Skarbowego w J. w latach 2010-2011 deklaracjach VAT – 7 za listopad i grudzień 2010 r. podał nieprawdę, ponieważ nie wykazał podatku należnego z tytułu sprzedaży 8 samochodów, co stanowi naruszenie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług, czym uszczuplił podatek od towarów i usług za okres od listopada do grudnia 2010r. w kwocie łącznej 301 494 zł. Wypełnił tym samym znamiona przestępstwa skarbowego określonego w art. 56 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks. Oskarżony D. Ś. w złożonej w 2011 r. informacji podsumowującej VAT-UE za IV kwartał 2010r. podał nieprawdę przez to, że nie wykazał wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów od kontrahentów niemieckich, co stanowi naruszenie art. 100 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług wypełniając znamiona przestępstwa skarbowego z art. 80 a § 1 kks. Z uwagi na to, że profilem działalności gospodarczej oskarżonego było kupowanie samochodów na terenie UE, a następnie ich sprzedaż w Polsce oraz podjęcie kilkudziesięciu tego rodzaju zachowań w krótkim czasie, to wątpliwości nie może budzić działanie oskarżonego w wykonaniu tego samego zamiaru każdorazowo w zakresie czynów opisanych w pkt od I do III części wstępnej wyroku. Tym samym zasadnym było przyjęcie w kwalifikacji prawnej zachowań oskarżonego dodatkowo art. 6 § 2 kks. W zakresie czynu z pkt II części wstępnej uszczuplona należność w podatku od towarów i usług stanowi dużą wartość w rozumieniu art. 53 § 15 kks.

Sąd badając stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów wziął pod uwagę to, że oskarżony dopuścił się w okresie kilku, kilkunastu miesięcy kilkudziesięciu zachowań, a każde z nich powodowało istotne uszczuplenie w podatku od towarów i usług oraz w podatku akcyzowym. Oskarżony nie tylko naraził na uczulenie VAT-u i akcyzy ale spowodował ich uszczuplenie, a kwota uszczuplenia w tych podatkach łącznie, to kwota obiektywne bardzo wysoka, stanowi ponad 2 miliony złotych. Mimo, że decyzje podatkowe zapadły wiele lat temu, oskarżony nie uiścił choćby w niewielkim zakresie należnego Skarbowi Państwa podatku od towarów i usług, czy podatku akcyzowego. W trakcie prowadzenia działalności gospodarczej związanej z zakupem samochodów w UE i ich sprzedaży w Polsce oskarżony nie zapłacił od wielu sprzedanych samochodów VAT i akcyzy w kwocie należnej. To świadczy o wysokim stopniu społecznej szkodliwości jego zachowań zwłaszcza, że działał on z góry powziętym zamiarem prowadzenia tego przestępczego procederu. Sąd nie miał także wątpliwości co do działania oskarżonego umyślnie, w zamiarze bezpośrednim i uznał, że stopień winy oskarżonego jest wysoki. Skoro oskarżony nie uiścił VAT i akcyzy od kilkudziesięciu sprzedanych samochodów wiedząc o takim obowiązku, składał nieprawdziwe deklaracje VAT -7, to oznacza, że proceder ten dokładnie zaplanował. Wdrożył się bowiem wcześniej w zasady zbycia wewnątrzwspólnotowego i wynikających z tego obowiązków podatkowych uznając jednocześnie i kalkulując, że dzięki temu uzyska zdecydowanie wyższy zysk, niż gdyby miał zapłacić należny VAT w Polsce. Ponadto podjął on dość skomplikowaną procedurę, by zakupione samochodu sprowadzić do RP jako pojazdy ciężarowe, czy specjalne, by zaniżyć w ten sposób akcyzę. By proceder ten wdrożyć oskarżony posiadł zatem niewątpliwie istotną wiedzę w tym zakresie. To oznacza, że chciał i celowo dążył do popełnienia przestępstw skarbowych, które przyniosły mu istotne zyski. Skoro oskarżony wykazał się tak dużym zaangażowaniem i przygotowaniem w popełnienie przestępstw skarbowych i konsekwentnie je realizował, wskazywane przez niego problemy psychiczne nie miały żadnego wpływu na ten proceder, który cechował przecież istotny poziom zorganizowania. Oskarżony w postępowaniu sądowym był badany psychiatrycznie przez biegłych lekarzy psychiatrów, którzy wydali opinię w oparciu o badanie oskarżonego. Z opinii tej wynika, że oskarżony nie cierpi ani na chorobę psychiczną ani upośledzenie umysłowe, a poczytalność oskarżonego w chwili czynów nie budzi wątpliwości. Z opinii biegłych należy wnioskować, że oskarżony prawidłowo ocenia dotyczące go sytuacje i potrafi przewidzieć skutki prawne zarzucanych mu czynów. Sąd uznał opinię biegłych psychiatrów za rzetelną, spójną, pełną, w opinii Sąd nie stwierdził sprzeczności. Zważywszy na to, że została wydana w oparciu o badanie oskarżonego i dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, a przy tym poparta jest wiedzą specjalistyczną i doświadczeniem zawodowym wydających opinię, Sąd zaakceptował w pełni treść, w tym wnioski opinii.

Przy wymiarze oskarżonemu kar Sąd miał na uwadze okoliczności wskazane w art. 12 kks i art. 13 kks tj. zarówno okoliczności świadczące o stopniu społecznej szkodliwości czynów, stopniu winy, a także miał na uwadze cele wychowawcze kary, prewencję indywidualną i oddziaływanie społeczne kary w formie prewencji ogólnej, rodzaj i stopień naruszenia obowiązków finansowych oraz ich rozmiar, w tym rozmiar ujemnych następstw czynów. W tych warunkach Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny 120 stawek dziennych za czyn I, karę 100 stawek dziennych grzywny za czyn III i 50 stawek dziennych grzywny za czyn IV ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny w dolnych granicach jej wymiaru tj. każdorazowo na 70 zł. Za czyn z pkt II wyroku Sąd wymierzył karę 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat oraz obok karę 100 stawek dziennych grzywny po 70 zł. każda stawka mając na uwadze obostrzenie w wymiarze kary. Ustalając wysokość stawki dziennej Sąd uwzględnił sytuację finansową oskarżonego, warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Okres próby 3 lat zdaniem Sądu jest okresem wystarczającym dla zweryfikowania prawidłowej postawy oskarżonego, z drugiej strony znajduje uzasadnienie w charakterze przestępczego procederu, wysokim stopniu jego zorganizowania, który polegał na działaniu przestępczym praktycznie od samego początku prowadzenia działalności gospodarczej. Zauważyć należy w tym miejscu, że czyny oskarżonego opisane w pkt I – III uszczupliły w istotnej wysokości podatki należne Skarbowi Państwa, bowiem stanowią kwotę znacznie przewyższającą 2 miliony zł. Rozmiar ujemnych następstw działania oskarżonego rozwiniętego na szeroką skalę jest istotny nie tylko z punktu widzenia straty w podatkach akcyzowym i VAT. To także istotnie negatywny wpływ na rynek i działania innych podatników - przedsiębiorców, którzy w efekcie nielegalnych działań oskarżonego stają się niekonkurencyjni, co w ujęciu ekonomicznym (i w nauce ekonomi) sprowadza się często do dwóch niepożądanych działań: albo likwidacji działalności, która okazuje się nierentowna wśród podmiotów działających legalnie lub zepchnięcia ich w tzw. „szarą strefę”. Oba procesy są niezwykle niebezpieczne ekonomicznie dla gospodarki pozbawiając w ten sposób Skarb Państwa dotychczasowych dochodów – podatków odprowadzanych przez te podmioty. Sąd orzekł karę łączną grzywny kierując się łącznością przedmiotową i czasową wszystkich czynów, uwzględniając przy tym cele stawiane karze.

Z uwagi warunkowe zawieszenie wykonania kary obligatoryjnym stało się zobowiązanie oskarżonego do uiszczenia w całości należności publicznoprawnych (art. 41 § 2 i 4 pkt 1 kks) w oznaczonym przez Sąd terminie. Należności te, jak ustalił Sąd w wyroku, zostały nie tylko narażone na uszczuplenie, a faktycznie uszczuplone i wynikają z prawomocnych, ostatecznych i wykonalnych, a więc wymagalnych decyzji administracyjnych i do daty wyrokowania nie zostały przez oskarżonego uiszczone (podobnie: wyrok SN z dnia 07.11.2013r., sygn. akt V KK 264/13, OSNKW 2014/3/26, wyrok SA w Lublinie z dnia 12.09.2012r., sygn. akt II AKa 102/12, LEX 1237244, wyrok SN z dnia 09.01.2012r., sygn. akt V KK 327/11, OSNKW 2012/3/30). Warunkiem koniecznym nałożenia tego zobowiązania jest ustalenie w opisie czynów przypisanych oskarżonemu, że podatki nie tylko zostały narażone na uszczuplenie ale zostały faktycznie uszczuplone. Skoro Sąd zawarł takie ustalenia w wyroku i był do tego uprawniony z uwagi na wymagalność należności publicznoprawnych, orzeczenie zobowiązania było konieczne (podobnie: uzasadnienie wyroku SN z dnia 07.11.2013r., sygn. akt V KK 264/13, OSNKW 2014/3/26, uzasadnienie wyroku SN z dnia 09.01.2012r., sygn. akt V KK 327/11, OSNKW 2012/3/30, uzasadnienie wyroku SA w Białymstoku z dnia 27.03.2012r., sygn. akt II AKa 10/12, KZS 2013/3/92). Okres 3 lat do realizacji obowiązku pokrywa się z okresem próby, na jaki orzeczono karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a przy jej określeniu Sąd uwzględnił fakt, że oskarżony z prowadzonej działalności uzyskał istotne zyski, m.in. dzięki popełnionym przestępstwom skarbowym, stąd też winien mieć środki na pokrycie tych należności. Okres ten jest przy tym wystarczająco długi dla zrealizowania tego obowiązku zważywszy na to, że oskarżony wykazuje się dużą przedsiębiorczością, stąd jego aktualna trudna sytuacja finansowa przy aktywności oskarżonego może ulec zmianie.

Sąd zastosował, zgodnie treścią art. 2 § 2 kks, przepisy obowiązujące w dacie orzekania, jako że przepisy obowiązujące w datach popełnienia czynów nie są dla oskarżonego względniejsze.

Z uwagi na aktualną sytuację finansową i rodzinną oskarżonego, a przy tym orzeczony obowiązek uiszczenia należności publicznoprawnych, Sąd zwolnił w całości oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych uznając, że ich uiszczenie byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe (art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks).