Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 lutego 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił D. Z. prawa do przeliczenia emerytury z uwagi na nieudokumentowanie wysokości osiąganego wynagrodzenia. / decyzja k. 78 akt ZUS plik III/.

W dniu 17 lutego 2015 r. wnioskodawczyni złożyła odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o przeliczenie emerytury przy uwzględnieniu zarobków uzyskiwanych w okresie od 3 czerwca 1972 r. do 31 grudnia 1976 r. w (...) im. Armii Ludowej (...) w Ł. (za który brak jest dokumentacji płacowej), ustalonych na podstawie zeznań świadków. / odwołanie k. 2/.

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 2 marca 2015 r. organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo organ rentowy wskazał, że wysokość emerytury wnioskodawczyni ustalono według starych i nowych zasad na podstawie art.183 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Do ustalenia podstawy emerytury przyjęto zgodnie z art. 15 ust. 6 cytowanej ustawy przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych, wybranych z całego okresu zatrudnienia, to jest z lat 1977-1998, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru wynoszącym 83,22 %. Podstawa wymiaru została ustalona na podstawie wynagrodzeń wynikających z zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z Zakładów (...) z okresu od 1 stycznia 1977 r. do 31 sierpnia 1989 r. i od 30 listopada 1989 r. do 30 listopada 1998 r. / odpowiedź na odwołanie k. 3-3 odw./.

Na rozprawie w dniu 8 marca 2016 r. wnioskodawczyni poparła odwołanie. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania /e-protokół rozprawy z 8.03.2016 r. 00:01:29-00:02:32, 00:31:23-00:31:54 – płyta CD k. 29/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od 3 czerwca 1972 r. do 31 sierpnia 1989 r. D. Z. była pracownikiem Zakładów (...) w Ł., zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy. / świadectwo pracy k. 117-118 akt osobowych – w kopercie k. 20/

Początkowo - od dnia 3 do 21 czerwca 1972 r. wnioskodawczyni została zatrudniona na stanowisku uczennicy. /karta obiegowa zmian w stosunku pracy k. 9-10 akt osobowych – w kopercie k. 20, karta przebiegu zatrudnienia k. 139 akt osobowych – w kopercie k. 20, zeznania wnioskodawczyni – e-protokół rozprawy z 8.03.2016 r. 00:29:4600:31:15 w zw. z 00:02:34-00:10:36 – płyta CD k. 29/

Następnie zajmowała następujące stanowiska:

- od 3 czerwca 1972 r. do 31 maja 1982 r. - przewijacza;

- od 1 czerwca 1982 r. do 6 czerwca 1984 r. i od 1 lutego 1985 r. do 28 lutego 1985 r. - kontrolera jakości.

/świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach k. 19 -22 akt osobowych – w kopercie k. 20/.

W okresie zatrudnienia wnioskodawczyni na stanowisku przewijaczki przędzy jej wynagrodzenie było określone stawką akordową, której wysokość na przestrzeni tego okresu nie uległa zmianie. Rozliczenie następowało w systemie akordowym i zależało od wykonanej pracy. Wynagrodzenie było wyliczane o tzw. progi, co oznaczało, że za wyrobienie 100 % normy była wypłacana konkretna kwota za kilogram przewiniętej przędzy, natomiast po przekroczeniu powyższego progu była wypłacana tzw. premia progresywna. Wysokość wynagrodzenia różniła się pomiędzy pracownikami wykonującymi pracę na tych samych stanowiskach. /z eznania świadka T. M. - e-protokół rozprawy z 8.03.2016 r. 00:13:10-00:15:46, 00:16:28-00:18:15, 00:18:15-00:19:14 – płyta CD k. 29, zeznania świadka R. R. – e-protokół rozprawy z 8.03.2016 r. 00:19:14-00:28:14 – płyta CD k. 29, zeznania wnioskodawczyni – e-protokół rozprawy z 8.03.2016 r. 00:29:46-00:31:15, 00:29:46-00:31:15 w zw. z 00:02:34-00:10:36 – płyta CD k. 29/

Oprócz wynagrodzenia zasadniczego na wynagrodzenie u powyższego pracodawcy składały się tzw. trzynastki i czternastki. Pracownicy, w tym wnioskodawczyni otrzymywali także wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych. / zeznania świadka T. M. - e-protokół rozprawy z 8.03.2016 r. 00:16:28-00:18:15 – płyta CD k. 29/

W okresie zatrudnienia w spornym okresie wnioskodawczyni posiadała opinię bardzo dobrego pracownika. /opinie pracowników, brązowy krzyż zasługi k. 57, 63, 64, 84-84 odw., 86 akt osobowych – w kopercie k. 20, zeznania świadka R. R. – e-protokół rozprawy z 8.03.2016 r. 00:19:14-00:28:14 – płyta CD k. 29/

Wnioskodawczyni była ponownie pracownikiem Zakładów (...) w Ł. w okresie od 30 listopada 1989 r. do 30 listopada 1998 r. w pełnym wymiarze czasu pracy. / świadectwo pracy k. 97-98 akt osobowych – w kopercie k. 20/

W okresie tego zatrudnienia zajmowała następujące stanowiska:

- od 30 listopada 1989 r. do 13 grudnia 1989 r. i od 1 października 1995 r. do 30 listopada 1998 r. na stanowisku snowacza;

- od 14 grudnia 1989 r. do 30 września 1995 r. na stanowisku snowacza (pomoc). /świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach k. 19 -22 akt osobowych – w kopercie k. 20/.

Wnioskodawczyni otrzymywała ostatnio wynagrodzenie określone stawką godzinową wynoszącą 415 zł (zaszeregowanie według kat. VIII). / świadectwo pracy k. 117-118 akt osobowych – w kopercie k. 20/

Z okresu pracy w Zakładach (...) w Ł. zaświadczeniami wystawionym na druku Rp-7 udokumentowane zostały zarobki wnioskodawczyni z lat 1977-1998. Z tych lat zachowały się także karty jej wynagrodzeń. / zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 173 -179 akt osobowych – w kopercie k. 20 oraz k. 6-9 akt ZUS plik I, konta pracownika k. 141- 161 akt osobowych – w kopercie k. 20/.

Brak jest natomiast dokumentacji płacowej za okres pracy wnioskodawczyni we wskazanych Zakładach przypadający przed rokiem 1977. Za okres ten zasadniczo nie zachowały się również umowy o pracę ani angaże określające wynagrodzenie. Za okres ten zachował się jedynie angaż z dnia 22 czerwca 1972 r., zgodnie z którym wnioskodawczynię zatrudniono na czas nieograniczony na stanowisku przewijaczki, a jej wynagrodzenie ustalono według taryfikatora zaszeregowania. /angaż k. 89 -90 akt osobowych – w kopercie k. 20, zaświadczenie k. 120 akt osobowych – w kopercie k. 20/.

D. Z., urodzona (...), z wnioskiem o emeryturę wystąpiła w dniu 9 czerwca 2009 r. /wniosek k. 1-5 akt ZUS plik III/.

Decyzją z dnia 14 września 2009 r. ZUS przyznał wnioskodawczyni prawo do emerytury od dnia 5 lipca 2009 r., to jest od daty osiągnięcia wieku emerytalnego, obliczając jej wysokość zgodnie z zasadami określonymi w art.183 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury, obliczanej zgodnie z art.53 ustawy, przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, to jest lat 1977-1998, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 83,22 % oraz kwotę bazową 2.578,26 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 25 lat, 9 miesięcy i 20 dni okresów składkowych oraz 8 lat, 7 miesięcy i 7 dni okresów nieskładkowych. Tak obliczona emerytura wyniosła 1.466,09 zł brutto. Podstawę obliczenia emerytury, zgodnie z zasadami określonymi w art.26 ustawy, stanowiła kwota składek na ubezpieczenie emerytalne (286,73 zł) oraz kapitału początkowego (346.991,07 zł) z uwzględnieniem waloryzacji składki i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Tak obliczona emerytura wyniosła 1.187,27 zł brutto. Emerytura wnioskodawczyni ustalona jako 80% emerytury obliczonej na podstawie art.53 ustawy oraz 20% emerytury obliczonej na podstawie art.26 ustawy wyniosła 1.410,32 zł brutto, po waloryzacji od 1 marca 2010 r. - 1.475,48 zł, a po waloryzacji od 1 marca 2011 r. - 1.521,22 zł. / decyzje k. 51-57, 59-60, 69-70 akt ZUS plik III, obliczenie wskaźnika k. 49 akt ZUS plik III/

Dokonując obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury organ rentowy za udokumentowane uznał zarobki wnioskodawczyni z okresu od 1 stycznia 1977 r. do 31 sierpnia 1989 r. i od 30 listopada 1989 r. do 30 listopada 1998 r. / wykaz zarobków k. 39-40 akt ZUS plik III, odpowiedź na odwołanie k. 39-40 odw./.

Decyzją z dnia 30 stycznia 2012 r. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 7 listopada 2011 r. ZUS przeliczył wnioskodawczyni emeryturę od dnia 1 listopada 2011 r., to jest od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, obliczając jej wysokość zgodnie z zasadami określonymi w art.183 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury, obliczanej zgodnie z art. 53 ustawy, przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, to jest lat 1977-1998, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 83,22%, oraz kwotę bazową 2.578,26 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 25 lat, 9 miesięcy i 20 dni okresów składkowych oraz 8 lat, 7 miesięcy i 7 dni okresów nieskładkowych. Tak obliczona emerytura wyniosła 1.466,09 zł brutto. Podstawę obliczenia emerytury, zgodnie z zasadami określonymi w art.26 ustawy, stanowiła kwota składek na ubezpieczenie emerytalne (286,73 zł) oraz kapitału początkowego (366.020,09 zł) z uwzględnieniem waloryzacji składki i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Tak obliczona emerytura wyniosła 1.252,33 zł brutto. Emerytura wnioskodawczyni ustalona jako 80% emerytury obliczonej na podstawie art.53 ustawy oraz 20% emerytury obliczonej na podstawie art.26 ustawy wyniosła 1.423,34 zł brutto / decyzja k. 71-74 akt ZUS plik III/.

Decyzją z dnia 22 listopada 2013 r. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23 października 2013 r. ZUS przeliczył wnioskodawczyni emeryturę od dnia 1 października 2013 r., to jest od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, obliczając jej wysokość zgodnie zasadami określonymi w art.183 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury, obliczanej zgodnie z art.53 ustawy, przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, to jest lat 1977-1998, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 83,22%, oraz kwotę bazową 2.578,26 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 25 lat, 9 miesięcy i 20 dni okresów składkowych oraz 8 lat, 7 miesięcy i 7 dni okresów nieskładkowych. Tak obliczona emerytura wyniosła 1.466,09 zł brutto. Podstawę obliczenia emerytury, zgodnie z zasadami określonymi w art.26 ustawy, stanowiła kwota składek na ubezpieczenie emerytalne (286,73 zł) oraz kapitału początkowego (376.663,38 zł) z uwzględnieniem waloryzacji składki i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Tak obliczona emerytura wyniosła 1.512,18 zł brutto. Emerytura wnioskodawczyni ustalona jako 80% emerytury obliczonej na podstawie art.53 ustawy oraz 20% emerytury obliczonej na podstawie art. 26 ustawy wyniosła 1.475,31 zł brutto / decyzja k. 74-75 odw. akt ZUS plik III/.

W dniu 20 stycznia 2015 r. wnioskodawczyni wniosła o przeliczenie emerytury przy uwzględnieniu wynagrodzeń uzyskiwanych w latach 1972-1976 ustalonych na podstawie zeznań świadków. / wniosek k. 76 akt ZUS plik III/.

Opisany powyżej stan faktyczny Sąd ustalił głównie w oparciu o dokumenty zawarte w aktach organu rentowego, dokumenty zawarte w aktach osobowych wnioskodawczyni, oraz zeznania wnioskodawczyni i zgłoszonych świadków.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art.24 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U z 2015 r. poz. 748 z późn. zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w ust. 1a i 1b, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art.24, stosownie do art. 25 ust. 1, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art.173-175, z zastrzeżeniem art.185.

Podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art.24 według art.25. ust.1 ustawy emerytalnej stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art.173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art.185.

Z mocy art.26 ust.1 emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art.25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust.5 i art.183. Tablice trwania życia dla wieku ubezpieczonych w dniu przejścia na emeryturę corocznie w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" Prezes Głównego Urzędu Statystycznego /art. 26 ust. 4/.

Z kolei wskazany w art.26 ust.1 przepis art. 183 dotyczy nabycia prawa do emerytury przez ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy wiek uprawniający do emerytury osiągnęli w latach 2009-2013, o ile nie pobrali emerytury na podstawie przepisów art. 46 lub 50 oraz nie przystąpili do OFE albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa. Emerytura obliczana według reguł art.183 składa się z części ustalanej na mocy art. 53 i art. 26 w określonych w tym przepisie proporcjach. W przypadku ubezpieczonych, którzy wiek emerytalny osiągnęli w roku kalendarzowym 2009, emerytura – zgodnie z art.183 ust.1 - wynosi 80 % emerytury obliczonej na podstawie art. 53 oraz 20 % emerytury obliczonej na podstawie art. 26.

Stosownie zaś do art.53 ust. 1 ustawy emerytura wynosi: 24% kwoty bazowej, o której mowa w art.19, z zastrzeżeniem ust.3 i 4, oraz po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych i po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych.

W myśl art.15 ust.1 podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust.4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust.6 i art.176.

Przepis art.15 ust.6 stanowi zaś, iż na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust.4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie z art.15 ust.2a jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Na podstawie zaś art. 111 ust. 1 wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W rozpoznawanej sprawie spór dotyczył wysokości zarobków osiąganych przez odwołującą w okresie jej zatrudnienia w Zakładach (...) w Ł. - od 3 czerwca 1972 r. do 31 grudnia 1976 r., za który to okres brak jest dokumentacji płacowej.

Wnioskodawczyni domagała się ustalenia, że na wynagrodzenie jej w tym okresie składało się: wynagrodzenie wyliczone ze stawki akordowej wynikającej z zeznań świadków, premia w nieokreślonej wysokości oraz wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych w nieokreślonej ilości godzin miesięcznie.

Odnosząc się do powyższej spornej kwestii wskazać należy, że zgodnie z § 21 ust.1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Rozporządzenie to obowiązuje od 23 listopada 2011 r. i ma zastosowanie do wniosków w sprawach świadczeń złożonych od daty jego wejścia w życie. Zastąpiło ono rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49, ze zm.), które dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości określało w sposób podobny. I tak zgodnie z § 20 pkt. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników były zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Orzeczenia Sądu Najwyższego jakie zapadły jeszcze na gruncie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. są zgodne co do tego, że ograniczenie co do środków dowodowych wynikające z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. obowiązujące w postępowaniu przed organem rentowym nie ma zastosowania w postępowaniu sądowym przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane. Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego / por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r. sygn. akt II UKN 186/97, opubl. OSNP 1998/11/342; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006 r. sygn. I UK 115/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2007, Nr 17-18, poz. 257, str. 753/.

Przy czym nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) / por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996r., sygn. akt I CKU 45/96, opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76; wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 1998 r., sygn. II UKN 244/98, opubl. OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662/.

Mając powyższe na uwadze Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dokumentacji związanej ze spornym okresem pracy oraz dopuścił dowód z zeznań zgłoszonych przez wnioskodawczynię świadków, co pozwoliło przeanalizować zasadność żądań odwołującej.

Za objęty sporem okres zatrudnienia wnioskodawcy w Zakładach (...) w Ł. nie zachowały się angaże określające wynagrodzenie (którykolwiek ze składników wynagrodzenia) wnioskodawczyni. Z jedynego zachowanego angażu z dnia 22 czerwca 1972 r. wynika jedynie, że wnioskodawczyni została zatrudniona na czas nieograniczony na stanowisku przewijaczki, a jej wynagrodzenie ustalono według taryfikatora zaszeregowania. Jednocześnie żaden z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych nie potwierdził w jakiej faktycznie wysokości wynagrodzenie zasadnicze było wnioskodawczyni wypłacane, a także czy i w jakiej faktycznie wysokości premia czy wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych było wnioskodawczyni wypłacane. Obowiązującego u pracodawcy regulaminu wynagradzania czy premiowania określającego kwestie warunków wypłaty premii i innych dodatków wnioskodawczyni nie przedstawiła.

Zeznania przesłuchanych w sprawie w uznaniu Sądu nie dały zaś podstaw do ustalenia faktycznej wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego przez wnioskodawczynię. Nie dostarczyły także jednoznacznych danych odnośnie wysokości otrzymywanej przez nią premii i innych dodatków.

Zaznaczyć należy, że wynagrodzenie wnioskodawczyni było ustalane w systemie akordowym i - jak ustalono - było zależne od ilości przewiniętej przędzy, zaś pracownicy musieli wypracować ustaloną normę, a ostateczna wysokość zarobków osiąganych przez pracowników Zakładów (...) w Ł. była różna w każdym miesiącu.

Istotnym jest, że wysokości wynagrodzenia (w tym stawki akordowej oraz stawki postojowej) zarówno wnioskodawczyni jak i świadkowie nie byli w stanie określić. Co więcej, zatrudniona na tym samym stanowisku co wnioskodawczyni świadek T. M. nie była w stanie określić wysokości własnej stawki akordowej, jednocześnie przyznając, że jej wynagrodzenie różniło się wysokością od wynagrodzenia wnioskodawczyni. Z kolei zatrudniony w spornym okresie jako przełożony wnioskodawczyni świadek R. R. jedynie przypuszczał, że wnioskodawczyni mogła zarabiać ok. 70 % wysokości jego wynagrodzenia. Jednakże zarówno świadek T. M. jak i zatrudniony w spornym okresie przełożony wnioskodawczyni świadek R. R. nie byli w stanie określić zasad różnicujących wysokość wynagrodzeń pracowników zatrudnionych na tych samych stanowiskach.

Podobnie w zakresie godzin nadliczbowych świadkowie, poza przyznaniem, że w godzinach nadliczbowych wnioskodawczyni pracowała, nie byli w stanie dokładnie podać ile takich godzin pracy w miesiącu rzeczywiście było. Sama wnioskodawczyni nie była też w stanie określić ile miesięcznie godzin przepracowała. Dokumentacji potwierdzającej przepracowane przez wnioskodawczynię godziny pracy nie ma.

Również w zakresie premii ani świadkowie ani wnioskodawczyni nie byli w stanie określić wysokości ani zasad, według której naliczano premię.

Reasumując, nie było w uznaniu Sądu podstaw do tego aby w podstawie wymiaru emerytury wnioskodawczyni uwzględnić wyższe niż przyjęte przez ZUS w spornym okresie wynagrodzenie, w tym dodatkowe składniki wynagrodzenia, gdyż wnioskodawczyni nie wykazała wysokości wynagrodzenia zasadniczego jak i tego, że wszystkie składniki wynagrodzenia jej przysługiwały ani w jakiej wysokości były faktycznie jej wypłacone.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż przy ustaleniu podstawy wymiaru emerytury z dokumentacji innej niż dokumentacja płacowa, uwzględnieniu, jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne, podlegają tylko te składniki wynagrodzenia, których wypłata w określonej wysokości oraz fakt odprowadzenia składki na ubezpieczenie społeczne jest niewątpliwy. W kwestii tej nie może istnieć żaden stan niepewności.

W świetle powyższego, w uznaniu Sądu, brak było podstaw do tego aby w objętych sporem latach zatrudnienia w Zakładach (...) w Ł. za podstawę wymiaru składek, przyjąć osiągane przez wnioskodawczynię wynagrodzenie zasadnicze a także dodatkowe składniki wynagrodzenia.

Z tych względów, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie jako niezasadne.