Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu VII Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Ryszard Kozłowski

S ę d z i o w i e: SSO Wacława Macińska

SSO Krystyna Dereń-Szydłowska (ref.)

Protokolant : Małgorzata Miodońska

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2013 r. we Wrocławiu - na rozprawie

sprawy z powództwa B. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych we W.

o nawiązanie stosunku pracy i wynagrodzenie

na skutek apelacji powódki B. B.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 kwietnia 2013 r. sygn. akt IV P 1234/12

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1/ nakazuje stronie pozwanej Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych we W. nawiązać stosunek pracy z powódką B. B. na poprzednio zajmowanym lub innym równorzędnym stanowisku pracy odpowiadającym posiadanym przez nią kwalifikacjom,

2/ zasądza od strony pozwanej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych we W. na rzecz powódki B. B. kwotę 6 032 zł ( sześć tysięcy trzydzieści dwa złote),

II. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 300 zł tytułem kosztów procesu za obie instancje.

UZASADNIENIE

Powódka domagała się nawiązania stosunku pracy z byłym pracodawcą oraz zasądzenia od strony pozwanej na jej rzecz kwoty6.032 zł tytułem odszkodowania za okres pozostawania bez pracy od chwili zgłoszenia się do pracy.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieście IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2013r. oddalił powództwo, nie obciążył powódki kosztami postępowania.

W ocenie Sądu I instancji powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W toku niniejszego postępowania powódka, po ostatecznym sprecyzowaniu stanowiska, domagała się nawiązania stosunku pracy u strony pozwanej na dotychczasowym stanowisku pracy, tj. na stanowisku inspektora przy zachowaniu dotychczasowych warunków pracy i płacy – opierając swe żądanie na treści art. 53 § 1 pkt 1 ppkt b k.p., oraz zasądzenia od strony pozwanej wynagrodzenia za czas pozostawania w gotowości do pracy za okres od dnia 22 listopada 2012r. do dnia 11 lutego 2013r. w łącznej kwocie 6.032 zł.

Strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa argumentując m.in., że wobec treści art. 5 k.p. były pracownik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, który zgłasza powrót do pracy w trybie art. 53 § 4 k.p., może dochodzić ponownego zatrudnienia w miarę możliwości pracodawcy, które są ograniczone otwartą i konkurencyjną procedurą konkursową, zgodnie z art. 74 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Poza sporem pozostawał przy tym, między stronami postępowania, fakt, iż powódka była zatrudniona u strony pozwanej jak również, że umowa o pracę została rozwiązana przez pracodawcę bez zachowania okresu wypowiedzenia z uwagi na niezdolność powódki do pracy wskutek choroby trwającą dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące, tj. na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 ppkt b Kodeksu pracy. Okoliczności powyższe znajdują zresztą potwierdzenie w dokumentach akt osobowych powódki, których to wiarygodności żadna ze stron postępowania nie kwestionowała.

Nie stanowił także sporu pomiędzy stronami fakt zakończenia przez powódkę w dniu 21 listopada 2012r. okresu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego jak również fakt zgłoszenia przez powódkę stronie pozwanej w dniu 22 listopada 2012r. na podstawie art. 53 § 5 k.p. gotowości do pracy. Fakty te znajdują przy tym także oparcie z zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym w tym dokumencie zgłoszenia gotowości do pracy z dnia 22.11.2012r. (k. 9), zaświadczeniu lekarskim (k.6) a nadto w przesłuchaniu powódki i słuchanej w charakterze strony pozwanej J. R., których to zeznaniom Sąd dał wiarę jako spójnym, wiarygodnym i wzajemnie ze sobą korespondującym a przy tym znajdującym potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

W toku niniejszego postępowania strona pozwana nie kwestionowała także zdolności powódki do wykonywania pracy jak również przyznała, iż w okresie zgłoszenia przez powódkę gotowości do pracy prowadziła nabór na stanowiska wymagające kwalifikacji podobnych do tych jakie posiadała powódka zastrzegając jednak, iż dotyczyło to zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, tj. na zastępstwo za innego pracownika.

Spór w sprawie sprowadzał się w konsekwencji do oceny czy zgłoszenie przez powódkę na podstawie art. 53 § 5 k.p. gotowości do pracy, wobec treści art. 74 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, było skuteczne i mogło stanowić podstawę nawiązania między stronami stosunku pracy z pominięciem otwartej procedury konkursowej jak również czy strona pozwana posiadała wolne miejsca pracy.

Uwzględniając powyższe okoliczności podkreślenia w pierwszej kolejności wymaga, iż zgodnie z art. 53 § 5 k.p. pracodawca powinien w miarę możliwości ponownie zatrudnić pracownika, który w okresie 6 miesięcy od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia,
z przyczyn wymienionych w § 1 i 2, zgłosi swój powrót do pracy niezwłocznie po ustaniu tych przyczyn.

Podkreślenia przy tym wymaga, iż art. 53 § 5 k.p. stosuje się odpowiednio – na podstawie art. 20 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t. jedn. Dz. U. z 2010r., Nr 77, poz. 512 ze zm.) - do pracownika

pobierającego świadczenie rehabilitacyjne, jeżeli zgłosi on swój powrót do pracodawcy niezwłocznie po wyczerpaniu tego świadczenia, choćby nastąpiło to po upływie 6 miesięcy od rozwiązania stosunku pracy.

Z brzmienia powołanego przepisu art. 53 § 5 k.p. jednoznacznie wynika, iż w przypadku wystąpienia przesłanek określonych jego dyspozycją pracownikowi przysługuje roszczenie o zawarcie z nim umowy o pracę. Jak przy tym podkreśla się w orzecznictwie Sądu Najwyższego pracownikowi przysługuje także roszczenie o odszkodowanie za okres pozostawania bez pracy, jeżeli pracodawca – wbrew obowiązkowi – nie zawarł z nim umowy w terminie niezwłocznym, licząc od możliwości ponownego zatrudnienia pracownika zgłaszającego swój powrót, przy czym podstawę roszczenia pracownika stanowi wówczas art. 471 k.c. w zw. z art. 300 k.p. (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1976r., I PZP 48/76, OSNC 1977/4/65).

Na tle regulacji art. 53 § 5 k.p. nie budzi wątpliwości, że ponowne zatrudnienie pracownika jest możliwe w przypadku spełnienia wszystkich trzech przesłanek w postaci: - zgłoszenia zamiaru powrotu do pracy przez byłego pracownika, co może nastąpić przez każde zachowanie, które w sposób dostateczny ujawnia zamiar powrotu do pracy (art. 60 k.c.), - dokonanie zgłoszenia niezwłocznie po ustaniu przyczyny rozwiązania umowy, - możliwości zatrudnienia pracownika u pracodawcy.

Wystąpienie przesłanki „możliwości zatrudnienia” należy przy tym rozpatrywać przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności konkretnego przypadku w tym przy uwzględnieniu rodzaju pracy uprzednio wykonywanej przez pracownika oraz posiadanych przez niego kwalifikacji do wykonywania pracy danego rodzaju a także przy uwzględnieniu czy istnieje możliwość zatrudnienia pracownika na stanowisko uprzednio przez niego zajmowane lub inne stanowisko odpowiadające kwalifikacjom pracownika i czy pracodawca zatrudnia – po zgłoszeniu przez pracownika powrotu do pracy – inne osoby, których pracę mógłby wykonywać pracownik zgłaszający powrót do pracy, co ma o tyle istotne znaczenie, że po zgłoszeniu tego zamiaru przez pracownika, zatrudnienie przez pracodawcę innej osoby nie pozbawia pracownika roszczenia o zawarcie umowy, jeżeli praca wykonywana przez tę inną osobę mogła być świadczona przez pracownika zgłaszającego powrót do pracy.

Odnosząc powyższą regulację do stanu faktycznego sprawy zważyć wypadnie, iż do rozwiązania z powódką umowy o pracę doszło w dniu 5 września 2012r. Powódka zamiar powrotu do pracy u strony pozwanej zgłosiła w dniu 22 listopada 2012r., tj. następnego dnia po zakończeniu okresu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, co nastąpiło w dniu 21 listopada 2012r. Zgłoszenie to nastąpiło zatem niewątpliwie niezwłocznie a przy tym przed upływem okresu 6 miesięcy od daty rozwiązania umowy o pracę.

Z punktu widzenia zasadności żądania nawiązania stosunku pracy konieczne zatem było ustalenie możliwości zatrudnienia powódki u strony pozwanej. Ocena ta jednak nie może pomijać treści regulacji art. 5 k.p. oraz art. 74 a ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Jak wynika z treści art. 5 k.p. jeżeli stosunek pracy określonej kategorii pracowników regulują przepisy szczególne, przepisy kodeksu stosuje się w zakresie nie uregulowanym tymi przepisami. Zgodnie z powołanym przepisem ustawy szczególne jak również rozporządzenia, tzw. pragmatyki pracownicze, regulujące odrębnie stosunki pracy pewnych grup zawodowych mają pierwszeństwo w stosowaniu przed przepisami kodeksu pracy. Powyższa okoliczność ma, w ocenie Sądu, istotne znaczenie z punktu widzenia rozpoznawanej sprawy. Jak wynika bowiem z treści art. 74 a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych nabór kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska pracy w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych jest otwarty i konkurencyjny. W konsekwencji powyższego przyjąć należy, iż strona pozwana nie mogła zatrudnić powódki z pominięciem procedury konkursowej po złożeniu przez nią wniosku w trybie art. 53 § 5 k.p. Ustawa z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych nie przewiduje w tym zakresie żadnych wyjątków, które umożliwiałyby pracodawcy zatrudnienie pracownika z pominięciem procedury naboru.

Wprawdzie jak wynika z przeprowadzonych w sprawie ustaleń faktycznych, co zostało zresztą przyznane w odpowiedzi na pozew przez stronę pozwaną, w chwili złożenia przez powódkę oświadczenia o gotowości, o zamiarze podjęcia pracy na stanowisku uprzednio przez powódkę zajmowanym został zatrudniony inny pracownik jednak strona pozwana prowadziła nabór na stanowiska wymagające kwalifikacji podobnych do kwalifikacji jakie posiadała powódka. Prowadzony nabór dotyczył wprawdzie zatrudnienia na podstawie umów na czas określony – na czas zastępstwa za osoby przebywające na zwolnieniach lekarskich lub świadczeniach rehabilitacyjnych, w tym: na stanowisko do spraw zabezpieczeń i sankcji, na stanowisko do spraw konta ubezpieczonego, na stanowisko do spraw ewidencji, na stanowisko do spraw egzekucji, na stanowisko do spraw rachunkowości zakładu oraz na stanowisko do spraw rozliczeń, jednak powyższa okoliczność pozostaje bez znaczenia dla oceny żądania nawiązania stosunku pracy zgłoszonego przez powódkę. Przepis art. 53 § 5 k.p. stanowi bowiem o obowiązku zatrudnienia pracownika co do zasady w ramach posiadanych przez pracodawcę możliwości nie zaś o obowiązku zatrudnienia na poprzednim stanowisku, na poprzednich warunkach. Istotne jest jednak w niniejszej sprawie, że powódka nie zgłosiła swojej kandydatury na w/w stanowiska w prowadzonym konkursie. Powyższe potwierdziła w trakcie przesłuchania na rozprawie w dniu
17 kwietnia 2013r. sama powódka podając, iż nie zgłaszała swojej kandydatury na ogłoszenia mimo, że je przeglądała i dalej „nie składałam ofert na te stanowiska”.

Powyższe zaś zaniechanie ze strony powódki, przy jednoczesnym uwzględnieniu faktu, iż miała ona wiedzę o procedurze zatrudnienia obowiązującej – z mocy regulacji ustawowej – u strony pozwanej oraz o miejscu publikacji ogłoszeń o wolnych miejscach pracy, o czym strona pozwana powiadomiła powódkę już w piśmie z dnia 23 listopada 2012r., winno być uwzględnione, w ocenie Sądu, przy ocenie zasadności żądania powódki nawiązania stosunku pracy.

Skoro bowiem zgodnie z art. 74 a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych nabór kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska pracy w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych jest otwarty i konkurencyjny, a w konsekwencji wymaga złożenia przez zainteresowanego oferty na ogłoszenie zatrudnienia i dalej uczestnictwa w postępowaniu konkursowym to zaniechanie przez powódkę złożenia aplikacji w ogłoszonym konkursie uniemożliwia uwzględnienie jej roszczenia opartego na treści art. 53 § 5 k.p.

W ocenie Sądu, powódka - z uwagi na treści art. 74 a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych – po zgłoszeniu w trybie art. 53 § 5 k.p. zamiaru powrotu do pracy po ustaniu niezdolności do pracy wskutek choroby i po wykorzystaniu prawa do zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego może być ponownie zatrudniona tylko w ramach tej otwartej procedury konkursowej. Podobne stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 grudnia 2009r. (I PK 120/09, OSNP 2011/11-12/155).

Wobec nie przystąpienia przez powódkę do procedury konkursowej roszczenie nawiązania stosunku pracy podlegało oddaleniu.

Za niezasługujące na uwzględnienie uznał Sąd w konsekwencji także żądanie pozwu w zakresie w jakim powódka domagała się zasądzenia od strony pozwanej wynagrodzenia za czas pozostawania w gotowości do pracy za okres od dnia 22 listopada 2012r. do dnia 11 lutego 2013r. w łącznej kwocie 6.032 zł, przy czym Sąd uwzględnił w tym zakresie także okoliczność, iż powódce - nawet w przypadku uznania zasadności żądania nawiązania stosunku pracy z byłym pracodawcą, czego jednak w toku niniejszego postępowania, nie stwierdzono – przysługiwałoby ewentualnie roszczenie o zasądzenie odszkodowania na zasadach określonych w art. 471 k.c. w zw. z art. 300 k.p. nie zaś żądanie zasądzenia wynagrodzenia za czas gotowości do wykonywania pracy oparte na treści art. 81 k.p.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania znajduje oparcie w art. 102 k.p.c., który w stanie faktycznym sprawy znajduje pełne uzasadnienie. Inicjując postępowanie sądowe powódka dochodziła roszczeń z zakresu prawa pracy, które na tle stosunków roszczeniowych posiadają charakter specyficzny (por. orz. SN z dn. 5.12.1967 r. III PRN 78/67 OSNC 1968/11/185, orz. Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu III APz 135/92). Nie można przy tym uznać, w ocenie Sądu, iż powódka, dążąc do wyjaśnienia swoich żywotnych interesów w postępowaniu sądowym, wytoczyła powództwo niezasadnie czy też zbyt pochopnie skoro była przekonana o słuszności swojego powództwa, tym bardziej gdy uwzględni się fakt, iż wytaczając powództwo działała bez pomocy profesjonalnego pełnomocnika procesowego. Pracownik nie tylko bowiem może ale i powinien żądać wyjaśnienia jego żywotnych interesów także w postępowaniu sądowym choćby jego żądanie okazało się nieuzasadnione (por. postan. SN z dn. 27.04.1971 I Pz 17/71, OSNC 1971\12\22 wyrok SN z dn. 14.06.2005 r. V CK 719/04, Lex nr 152455).

Uwzględniając powyższe Sąd I instancji, na zasadzie art. 102 k.p.c., nie obciążył powódki kosztami postępowania w sprawie.

Powódka w apelacji od w/w wyroku zarzucała naruszenie prawa materialnego w zakresie art. 74a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że w sprawie o nawiązanie stosunku pracy uregulowaniem szczególnym względem art. 53 Kodeksu pracy są przepisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych mimo, iż ich dyspozycja odnosi się jedynie do ogólnych zasad konkurencyjności i naboru do pracy, a nie opisuje trybu zgłoszenia gotowości do pracy w terminie 6 miesięcy po rozwiązaniu stosunku pracy bez wypowiedzenia i nawiązania stosunku pracy z poprzednim pracodawcą; naruszenie prawa materialnego w zakresie art. 53 § 5 Kodeksu pracy poprzez uznanie, że warunkiem sine qua non powództwa o nawiązanie stosunku pracy w przedmiotowym trybie jest zgłoszenie aplikacji na stanowiska wskazywane w ofertach pozwanego i wzięcie udziału w rekrutacji zewnętrznej, mimo iż tryb ten ustawowo zastrzeżony został jedynie dla kandydatów na wolne stanowiska pracy, a nie „byłych pracowników” objętych 6-miesięcznym okresem karencyjnym, którzy przeszli już rekrutację zewnętrzną przed nawiązaniem stosunku pracy.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 368 § 1 pkt 5 kpc powódka wnosiła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i zobowiązanie pozwanego do ponownego zatrudnienia powódki na stanowisku inspektora lub innym stanowisku równorzędnym przy zachowaniu dotychczasowych warunków pracy i płacy; zasądzenie na rzecz powódki od pozwanego wynagrodzenia za czas pozostawania w gotowości do pracy od dnia 22.11.2012r. do dnia 11.02.2013r. w kwocie łącznej 6.032,00 zł brutto; zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania przed Sądem I instancji w tym kosztów zastępstwa procesowego przez adwokata i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa według norm przepisanych; zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez adwokata według norm przepisanych.

Strona pozwana nie składała odpowiedzi na apelację, na rozprawie jej pełnomocnik wnosił o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja jest uzasadniona, jej zarzuty naruszenia prawa materialnego są trafne.

Oceniając możliwości ponownego zatrudnienia pracownika, z którym umowa o pracę została rozwiązana na podstawie art. 53 § 1 kp, należy uwzględnić zarówno okoliczności dotyczące pracodawcy jak i tego pracownika.

Konsekwencją rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 53 § 1 k.p., jest konieczność zastosowania nie tylko tej części jego regulacji, która jest korzystna dla pracodawcy (umożliwienie mu zwolnienie pracownika nieświadczącego pracy przez dłuższy czas z powodu choroby), ale także odpowiednie zastosowanie również § 5 art. 53 k.p., który kreuje roszczenie o nawiązanie stosunku pracy. Roszczeniowy charakter art. 53 § 5 k.p. nie pozostaje bez wpływu na wykładnię użytego w tym przepisie zwrotu "w miarę możliwości". Pracodawca nie może dowolnie oceniać swoich możliwości ponownego zatrudnienia pracownika. Zatrudnienie takie staje się obowiązkiem pracodawcy, jeżeli dysponuje on wolnym stanowiskiem pracy w momencie zgłoszenia przez byłego pracownika wniosku o zatrudnienie w trybie art. 53 § 5 k.p., przy czym nie musi to być stanowisko tożsame z poprzednio zajmowanym, a co więcej warunki umowy o pracę mogą być gorsze od tych, które ponownie zatrudniany pracownik miał wcześniej.

Według ustalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, jeżeli zachodzą okoliczności przewidziane w § 5, to pracownik ma roszczenie o zawarcie z nim umowy o pracę. Może on także dochodzić odszkodowania za okres pozostawania bez pracy, jeżeli pracodawca – wbrew obowiązkowi wynikającemu z tego przepisu – nie zawarł z nim umowy w terminie niezwłocznym, licząc od możliwości ponownego zatrudnienia pracownika zgłaszającego swój powrót. Możliwość zatrudnienia należy rozpatrywać nie tylko w odniesieniu do rodzaju pracy uprzednio wykonywanej przez pracownika, ale także z uwzględnieniem jego kwalifikacji. O istnieniu możliwości ponownego zatrudnienia pracownika należy wnioskować na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, w szczególności mając na uwadze, czy pracodawca zatrudnia – po zgłoszeniu przez pracownika powrotu do pracy – inne osoby, których pracę mógłby wykonywać pracownik zgłaszający powrót do pracy. Po zgłoszeniu tego zamiaru przez pracownika, zatrudnienie przez pracodawcę innej osoby nie pozbawia pracownika roszczenia o zawarcie umowy, jeżeli praca wykonywana przez tę inną osobę mogła być świadczona przez pracownika zgłaszającego powrót do pracy.

Artykuł 53 § 5 stosuje się odpowiednio do pracownika, który zgłosi swój powrót do pracodawcy niezwłocznie po wyczerpaniu świadczenia rehabilitacyjnego, choćby nastąpiło to po upływie 6 miesięcy po rozwiązaniu stosunku pracy (art. 20 ustawy o świadczeniach w razie choroby i macierzyństwa).Według SN pracownikowi, który po rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 jest nadal niezdolny do pracy i z tego tytułu pobiera świadczenie rehabilitacyjne, nie przysługuje roszczenie o ponowne zatrudnienie – art. 53 § 5 k.p. (wyrok z dnia 28 lipca 1999 r., I PKN 166/99, OSNAPiUS 2000, nr 21, poz. 782).

Pracownik stawiający się do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności (art. 53 § 3 k.p.) nie ma obowiązku dostarczenia orzeczenia lekarskiego o zdolności do pracy, o którym mowa w art. 229 § 2 k.p. Jeżeli pracownik stawi się do pracy i zgłosi gotowość jej wykonywania, obowiązek skierowania go na kontrolne badania lekarskie spoczywa na pracodawcy (§ 4 ust. 1 w związku z § 1 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy, Dz. U. Nr 69, poz. 332 ze zm., wyroki Sądu Najwyższego z dnia 21.06.2005r. II PK 319/04 i z dnia 18.05.2006t. III PK 26/06).

Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska Sądu I instancji, że dopiero zgłoszenie kandydatury w prowadzonej rekrutacji zewnętrznej, a kolejno jej nieuwzględnienie, uprawniałoby powódkę do wywiedzenia powództwa o nawiązanie stosunku pracy, bowiem tak przeprowadzone wnioskowanie nie uwzględniło całości okoliczności faktycznych sprawy. Bezspornym jest, że tryb art. 53 § 5 kp odnosi się do ponownego zatrudnienia „w miarę możliwości pracodawcy”, nie jest zatem przepisem o charakterze bezwzględnym. Zauważyć należy, że wszystkie oferty zamieszczane przez pozwaną od grudnia 2012r. dotyczyły umów na czas określony, w tym na zastępstwo.

Zasadnie powódka stoi na stanowisku, że złożenie aplikacji na jeden z ówczesnych wakatów, w konsekwencji wytoczenie powództwa o nawiązanie stosunku pracy, zawęziłoby przedmiotowe ramy orzekania Sądu meriti tylko do nawiązania stosunku pracy na tym, wybranym przez powódkę stanowisku. Powódka w pozwie jednoznacznie wskazała, że wnosi o nawiązanie stosunku pracy na dotychczasowym stanowisku pracy przy uprzednich warunkach pracy i płacy. Oczywistym jest, że w ramach możliwości pracodawcy może być to inne stanowisko równorzędne o zbliżonych warunkach pracy i płacy. Z tych też powodów powódka nie miała zamiaru ubiegać się o pracę na umowie na czas zastępstwa.

Trafnie również podnosi powódka, że pomyślnie przeszła rekrutację zewnętrzną w 2003r..

Strona pozwana przyznała, że powódka posiada kwalifikację do wykonywania pracy na wielu stanowiskach, w tym tych proponowanych w konkursach zewnętrznych.

Należy zgodzić się także z powódką iż treść pisma Departamentu Spraw Pracowniczych ZUS w W. z dnia 11.01.2013r. potwierdza wiążący dla pracodawcy tryb art. 53 kp bez potrzeby posiłkowania się lub analogii przepisów szczególnych. Powódka wykazała, że spełniła wszystkie przesłanki uprawniające ją do zgłoszenia roszczenia o nawiązanie stosunku pracy. Powódka w niniejszej sprawie nie może być traktowana jako „kandydat” na stanowisko pracy tylko jak „były pracownik w karencyjnym okresie sześciu miesięcy od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia”. Wnioskowanie Sądu Rejonowego poparte art. 5 kp i uznaniem art. 74a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych za lex specialis wobec art. 53 § 5 kp jest błędne, bowiem trudno mówić o regule kolizyjnej lex specialis derogat legi generali, kiedy zakresy normowania wykładanych przepisów są odmienne. Przepis art. 74a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych odnosi się do zasad konkurencyjności rekrutacji zewnętrznej, a nie opisuje sytuacji ponownego zatrudnienia pracownika z którym uprzednio, w terminie do 6 miesięcy, pracodawca rozwiązał umowę o pracę w trybie art. 53 kp, tj. bez wypowiedzenia i bez winy pracownika, jak zasadnie wywodzi powódka w uzasadnieniu apelacji.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko apelacji, że w sprawie ma wyłączne zastosowanie art. 53 § 5 kp – z mocy art. 5 kp, ponieważ ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych nie zawiera przepisów szczególnych normujących skutki zgłoszenia powrotu do pracy przez pracownika, z którym pracodawca rozwiązał stosunek pracy bez wypowiedzenia z przyczyn niezawinionych przez pracownika. Konsekwencją rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 53 § 1 kp, jest konieczność zastosowania nie tylko tej jego części regulacji, która jest korzystna dla pracodawcy (umożliwienie mu zwolnienie pracownika nieświadczącego pracy przez dłuższy czas z powodu choroby), ale także odpowiednie zastosowanie również § 5 art. 53 kp, który kreuje roszczenie o nawiązanie stosunku pracy.

Roszczeniowy charakter art. 53 § 5 kp nie pozostaje bez wpływu na wykładnię użytego w tym przepisie zwrotu „w miarę możliwości”.

Pracodawca w sytuacji określonej w art. 53 § 5 k.p. ma zatem obowiązek ponownego zatrudnienia byłego pracownika, jeżeli dysponuje wolnymi miejscami pracy, a pracownik ma kwalifikacje niezbędne do podjęcia wolnej pracy. Nie musi to być praca na poprzednich warunkach, jaka na podstawie art. 45, 46 i 56 k.p. przysługuje pracownikowi przywróconemu do pracy. Jednakże gdy zakład pracy dysponuje większą liczbą wolnych miejsc pracy, powinien zatrudnić pracownika na stanowisku odpowiadającym posiadanym przez niego kwalifikacjom, skoro z art. 10 § 3 i 94 pkt 3 k.p. wynika tendencja do odpowiedniego wykorzystywania kwalifikacji pracownika.

Z materiału dowodowego sprawy zgromadzonego przez Sąd Rejonowy wynika, że strona pozwana posiada możliwość zatrudnienia powódki.

Również w postępowaniu apelacyjnym strona pozwana przyznała, iż posiada takie możliwości (vide pismo strony pozwanej z dnia 20.08.2013r., oświadczenie Naczelnika Wydziału Kadr pozwanego ZUS k. 117 akt sprawy).

Jak słusznie podnosi apelacja, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8.12.2009r. I PK 120/09, został wydany w innym stanie faktycznym i prawnym, a zatem nie mógł stanowić oparcia dla Sądu Rejonowego w kwestii wykładni przepisu art. 53 § 5 kp.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok i po myśli art. 53 § 5 kp orzekł jak w pkt I.1. a na podstawie art. 47 ¹ kc w związku z art. 300 kp jak w pkt I.2.

Orzeczenie o kosztach procesu uzasadnia przepis art. 98 kpc.