Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Rafał Wagner

Protokolant: Agnieszka Skolimowska

po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2015 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. J.

przeciwko P. O. i Skarbowi Państwa – Prokuraturze Okręgowej w K.

o zadośćuczynienie

I.  oddala powództwo;

II.  odstępuje od obciążania powoda kosztami zastępstwa procesowego Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa.

]

Sygn. akt I C 884/12

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 października 2012 roku M. J. wniósł o zasądzenie:

- kwoty 250.000 zł od Skarbu Państwa – Prokuratora Okręgowego w K. na rzecz Państwowego Domu Dziecka w R.;

- kwoty 250.000 zł od Skarbu Państwa – Prokuratora Okręgowego w K. na swoją rzecz tytułem zadośćuczynienia za oczywiste zniesławienie i celowe naruszenie prawa do sprawiedliwego procesu sądowego w sprawie o sygn. akt VIII K 6/07;

- kwoty 400.000 zł od P. O. na rzecz Państwowego Domu Dziecka w R. tytułem zadośćuczynienia za zniesławienie w sprawie prowadzonej przed Sądem Okręgowym w Warszawie o sygn. akt VIII K 6/07;

- kwoty 100.000 zł od Skarbu Państwa – Prokuratora Okręgowego w K. na swoją rzecz tytułem zadośćuczynienia za oczywiste zniesławienie w sprawie VIII K 107/11;

wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje roszczenie powód wskazał, iż w 2006 roku stanął pod zarzutem popełnienia przestępstw obrotu narkotykami oraz wymuszenia rozbójniczego w sprawach prowadzonych przez Prokuraturę Okręgową w K. (sygn. akt VI Ds. 24/05/S) na podstawie zeznań P. O. (współpodejrzanego). Prokurator celowo obostrzył kwalifikację prawną, co doprowadziło do postawienia powoda w stan oskarżenia. W dniu 24 sierpnia 2011 roku Sąd Okręgowy w Warszawie uniewinnił powoda od popełnienia zarzucanych mu czynów i wyrok ten został utrzymany w mocy przez Sąd Apelacyjny w Warszawie dnia 18 września 2012 roku. Następnie powód został niesłusznie oskarżony o dokonanie 6 czynów z art. 280 § 1 k.k. na podstawie zeznań P. O., gdzie postępowanie zostało umorzone z uwagi na to, że w chwili popełnienia zarzucanych przestępstw powód przebywał w areszcie śledczym, co w konsekwencji przemawiało za tym, że nie mógł ich dokonać. Po czterech latach od prawomocnej decyzji w tym zakresie Prokuratura Okręgowa w K. kolejny raz zarzuciła mu popełnienie 6 czynów z art. 280 § 1 k.k. w 2002 roku. Powyższe działania miały na celu zniszczenie powoda jako człowieka przy wykorzystaniu aparatu państwowego. Działania jakich dopuścili się prokuratorzy są karygodne i o bardzo dużej szkodzie społecznej. W jego ocenie dokonano uzgodnienia schematu działania funkcjonariuszy, co też doprowadziło do rozbicia rodziny powoda z uwagi na stan psychozy, za jaką uznać należało groźbę skazania, udział w czynnościach procesowych przez okres siedmiu lat, czym w konsekwencji odebrano M. J. prawo do godności i wykorzystano jego nazwisko do plugawych działań ( vide pozew, k. 2 – 3).

Postanowieniem z dnia 7 listopada 2012 roku powód został zwolniony od kosztów sądowych w całości ( vide postanowienie, k. 16).

W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa – Prokurator Okręgowy w K., zastępowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa, wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko podniósł, że powód nie wykazał przesłanek żądania odszkodowania od Skarbu Państwa, wskazując, że warunkiem takim obok przesłanki bezprawności działania lub zaniechania działania i wystąpienia szkody jest istnienie związku przyczynowo – skutkowego między bezprawnością działania lub zaniechaniem a szkodą. Nadto podkreślił, iż roszczenie zadośćuczynienia w oparciu o art. 23 k.c. i art. 24 k.c., jak i art. 448 k.c. jako nieudowodnione winno zostać oddalone ( vide odpowiedź na pozew, k. 56 – 59).

W odpowiedzi na pozew pozwany P. O. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Uzasadniając swoje stanowisko podniósł, że wszystkie fakty przytoczone przez niego w trakcie czynności procesowych dotyczących powoda są zgodne z prawdą. Zeznając w wymienionych w pozwie sprawach opisał zdarzenia tak jak miały miejsce a jedynie nieścisłości mogły dotyczyć rozbieżności w określaniu dokładnych dat popełnionych przestępstw (VIII 6/07). Podniósł, że nigdy nie zeznawał nieprawdy w taki sposób, aby kogoś pomówić i przypisać mu popełnione czyny ( vide odpowiedź na pozew, k. 79).

Na rozprawie w dniu 27 stycznia 2014 roku powód wniósł o zadośćuczynienie za naruszenie jego godności i czci ( vide protokół, k. 117).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Prokurator Prokuratury Okręgowej w K. w dniu 20 marca 2005 roku w sprawie VI Ds. 11/05/S oskarżył M. J. o to, że:

- w okresie od dnia nieustalonego do 5 sierpnia 2003 roku w W. i K. działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz A. Ł. i inną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania oraz innymi osobami brali udział w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym mającej na celu posłużenie się bronią palną różnych typów w celu doprowadzenia do stanu bezbronności pracowników sklepów lub stoisk jubilerskich oraz ich klientów, a następnie zaborze w celu przywłaszczenia wyrobów jubilerskich i pieniędzy, wprowadzaniu do obrotu środków odurzających i substancji psychotropowych oraz posiadaniu bez wymaganego zezwolenia broni palnej i amunicji, w ten sposób, że akceptując cele, dla których grupa została zorganizowana wykonywali zlecone im w ramach grupy czynności, wykorzystując do osiągnięcia zaplanowanych celów wszelkie dostępne metody i środki, w tym także popełnianie przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu, przy czym z popełnienia tych przestępstw uczynili sobie stałe źródło dochodu, tj. o popełnienie występku z art. 258 § 2 k.k.;

- w dniu 23 grudnia 2002 roku w W. czyniąc sobie z popełnienia przestępstw stałe źródło dochodu, a nadto działając w warunkach grupy opisanej w punkcie I oraz wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz inną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, posługując się bronią palną w postaci pistoletu maszynowego CZ o nieustalonych parametrach i oznaczeniach oraz bronią palną nieustalonego typu doprowadzili pracownice stosika jubilerskiego (...) T. W. oraz klientów J. T., C. T. i K. K. do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia wyroby jubilerskie ze złota o wartości łącznej około 77.222,54 zł na szkodę T. K., przy czym M. J. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o popełnienie występku z art. 43 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k.;

- w okresie bliżej nieustalonym na przełomie 2002 i 2003 roku w W. działając w ramach grupy opisanej w punkcie I oraz wspólnie i w porozumieniu z osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania wbrew przepisom ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej z nielegalnego handlu narkotykami uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci marihuany o łącznej masie około 50 gram i w postaci heroiny o łącznej masie około 10 gram oraz środków psychotropowych w postacie tabletek (...) w ilości nie mniejszej niż 50 sztuk i w postaci amfetaminy o łącznej masie około 50 gram, w ten sposób, że pobrane od dostawcy narkotyki przekazywał wyznaczonej osobie wprowadzającej je bezpośrednio do obrotu, tj. o popełnienie występku z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 k.k.

(dowód: akt oskarżenia z dnia 20 marca 2005 roku, k. 141 – 146)

Prokurator Prokuratury Okręgowej w K. w dniu 20 czerwca 2005 roku w sprawie VI Ds. 22/03/S oskarżył M. J. o to, że:

- w dniu nieustalonym w październiku 2002 roku w W. działając w grupie opisanej w pkt. III oraz wspólnie i w porozumieniu z R. P. oraz innymi osobami posługując się bronią palną nieustalonego rodzaju usiłował dokonać rozboju na osobach znajdujących się w sklepie jubilerskim A. M. przy ul. (...) w W., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi skierowania się do niewłaściwych drzwi wejściowych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o popełnienie występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

- w okresie od października 2002 roku do 8 stycznia 2003 roku w W. działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu oraz w różnych konfiguracjach osobowych dokonał co najmniej 15 rozbojów na osobach pochodzenia azjatyckiego polegających na doprowadzeniu do stanu bezbronności lub nieprzytomności, a następnie zaborze co najmniej 7 telefonów komórkowych różnych marek, pieniędzy w kwocie nie mniejszej niż 5.400 zł, 10 USD i 40 Euro, dokumentów, wyrobów jubilerskich oraz innych przedmiotów, całość o łącznej wartości nieustalonej, lecz nie mniejszej niż 5.400 zł, przy czym z popełnienia tego rodzaju przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu, a każdego z nich dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, i tak:

a) w dniu nieustalonym na przełomie października i listopada 2002 roku w W. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z R. P. i inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim użyciu przemocy polegającym na duszeniu zabrał w celu przywłaszczenia nieustalonemu mężczyźnie pieniądze w kwocie 600 zł oraz telefon komórkowy m. (...) całość o nieustalonej wartości na szkodę wymienionego,

b) w dniu nieustalonym w październiku 2002 roku w W. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z E. D. (1), R. P. i inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim użyciu przemocy polegającym na przytrzymywaniu za szyję zabrał w celu przywłaszczenia nieustalonej kobiecie pieniądze portfel zawierający 1000 zł,

c) w dniu nieustalonym w październiku 2002 roku w W. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z R. P. i inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim użyciu przemocy polegającym na przytrzymywaniu za szyję zabrał w celu przywłaszczenia dwóm nieustalonym kobietom łańcuszek ze złota oraz torebkę zawierającą kosmetyki i pieniądze całość o nieustalonej wartości łącznej,

d) w dniu nieustalonym na przełomie października i listopada 2002 roku w W. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim użyciu przemocy polegającej przytrzymywaniu za szyję zabrał nieustalonej kobiecie w celu przywłaszczenia torebkę zawierającą pieniądze w kwocie około 600 zł oraz inne nieustalone przedmioty o łącznej nieustalonej wartości na szkodę wymienionej,

e) w dniu nieustalonym na przełomie października i listopada 2002 roku w W. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim użyciu przemocy polegającej na duszeniu zabrał nieustalonej kobiecie w celu przywłaszczenia torebkę zawierającą nieustalone przedmioty oraz biżuterię w postaci 2 pierścionków i bransolety ze złota całość o nieustalonej łącznej wartości na szkodę wymienionej,

f) w dniu nieustalonym na przełomie października i listopada 2002 roku w W. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z R. P. i inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim doprowadzeniu do stanu nieprzytomności poprzez przytrzymywanie za szyję zabrał nieustalonej kobiecie w celu przywłaszczenia torebkę zawierającą dokumenty, notesy, klucze oraz telefon komórkowy m. (...) całość o nieustalonej łącznej wartości na szkodę wymienionej,

g) w dniu nieustalonym w listopadzie 2002 roku w W. na Al. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim użyciu przemocy polegającej na przytrzymywaniu za szyję zabrał nieustalonej kobiecie w celu przywłaszczenia torebkę zawierającą klucze, dokumenty i pieniądze w kwocie około 1000 zł całość o nieustalonej łącznej wartości na szkodę wymienionej,

h) w dniu nieustalonym w listopadzie 2002 roku w W. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim użyciu przemocy polegającym na przytrzymywaniu za szyję zabrał w celu przywłaszczenia nieustalonej kobiecie torebkę zawierającą pieniądze w kwocie około 300 zł, notesy i klucze całość o nieustalonej wartości łącznej,

i) w dniu nieustalonym na przełomie listopada i grudnia 2002 roku w W. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim użyciu przemocy polegającej na przytrzymywaniu i przewróceniu na ziemię zabrał nieustalonej kobiecie w celu przywłaszczenia telefon komórkowy m. (...) oraz pieniądze w kwocie 750 zł całość o nieustalonej łącznej wartości na szkodę wymienionej,

j) w dniu nieustalonym na przełomie listopada i grudnia 2002 roku w W. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim doprowadzeniu do stanu nieprzytomności zabrał w celu przywłaszczenia dwóm nieustalonym kobietom w celu przywłaszczenia 2 złote łańcuszki, złoty pierścionek oraz torebki zawierające łącznie około 400 zł, dokumenty, kosmetyki, nie mniej niż 10 USD całość o nieustalonej łącznej wartości na szkodę wymienionej,

k) w dniu nieustalonym na przełomie listopada i grudnia 2002 roku w W. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania zabrał nieustalonej kobiecie obywatelstwa czeskiego w celu przywłaszczenia torebkę zawierającą dokumenty w tym m.in. paszport i pieniądze w postaci 40 Euro i 200 zł całość o nieustalonej łącznej wartości na szkodę wymienionej,

l) w dniu nieustalonym w grudniu 2002 roku w W. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania zabrał nieustalonej kobiecie w celu przywłaszczenia telefon komórkowy m. (...), pieniądze w nieustalonej kwocie oraz złota biżuterię w postaci obrączki i pierścionka całość o nieustalonej łącznej wartości na szkodę wymienionej,

m) w dniu nieustalonym w grudniu 2002 roku w W. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim użyciu przemocy polegającej na przytrzymywaniu za szyję zabrał nieustalonemu mężczyźnie w celu przywłaszczenia telefon komórkowy m. (...) pieniądze w kwocie 150 zł całość o nieustalonej łącznej wartości na szkodę wymienionej,

n) w dniu nieustalonym w grudniu 2002 roku w W. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z R. P. i inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim użyciu przemocy polegającej na przytrzymywaniu za szyję zabrał nieustalonemu mężczyźnie w celu przywłaszczenia telefon komórkowy m. (...) oraz pieniądze w kwocie nieustalonej całość o nieustalonej łącznej wartości na szkodę wymienionego,

o) w dniu nieustalonym w grudniu 2002 roku w W. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim użyciu przemocy polegającej na przytrzymywaniu za szyję zabrał nieustalonej kobiecie w celu przywłaszczenia telefon komórkowy, pieniądze w kwocie 400 zł oraz 2 złote łańcuszki całość o nieustalonej łącznej wartości na szkodę wymienionej,

tj. o popełnienie występków, z których każdy wyczerpuje znamiona art. 280 § 1 k.k. z zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

- w dniu nieustalonym na przełomie stycznia i lutego 2003 roku w W. na ul. (...) działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu z R. P., E. D. (2) i inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim użyciu przemocy polegającej na przytrzymywaniu za szyję zabrał w celu przywłaszczenia 6 nieustalonym osobom paszport, 5 telefonów komórkowych o nieustalonych parametrach i oznaczeniach identyfikacyjnych – 4 marki N. oraz 1 marki S., pieniądze w kwocie łącznej nie mniejszej niż 500 zł, 200 Euro całość o nieustalonej łącznej wartości, przy czym przestępstwa tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, a nadto czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o popełnienie występku z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

- w dniu 12 grudnia 2002 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z osobą co do której prowadzone jest postępowanie odrębne zabrał w celu przywłaszczenia torebkę M. T. zawierającą pieniądze w kwocie około 450 zł, dokumenty w postaci dowodu rejestracyjnego samochodu marki S. o nr rej. (...), prawa jazdy, legitymacji rencisty oraz innych przedmiotów całość o łącznej wartości około 1500 zł na szkodę wymienionej przy czym przestępstwa tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, a nadto czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o popełnienie występku z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

- w dniu nieustalonym pomiędzy 22 i 29 grudnia 2002 roku w W. wspólnie i w porozumieniu z A. S. i inną osoba co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim włamaniu się do siedziby spółki z o.o. (...) poprzez wybicie otworu w ścianie zabrał w celu przywłaszczenia 3 komputery, drukarkę H., faks P., 2 telefony P. całość o łącznej wartości 30435,20 zł na szkodę J. F. przy czym przestępstwa tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, a nadto czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o popełnienie występku z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

(dowód: akt oskarżenia z dnia 20 czerwca 2005 roku, k. 147 – 155)

Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2005 roku Prokurator Prokuratury Okręgowej w K. na podstawie art. 322 § 1 k.p.k. oraz art. 17 § 1 i 7 k.p.k. w sprawie VI Ds. 25/05/S umorzył śledztwo wobec M. J., podejrzanego o to, że w dniu nieustalonym na przełomie stycznia i lutego 2003 roku w W. na ul. (...) działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu z R. P., E. D. (2) i z inna ustaloną osobą, co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim użyciu przemocy polegającej na przytrzymywaniu za szyję zabrał w celu przywłaszczenia 6 nieustalonym osobom paszport, 5 telefonów komórkowych o nieustalonych parametrach i oznaczeniach identyfikacyjnych – 4 marki N. oraz 1 marki S., pieniądze w kwocie łącznej nie mniejszej niż 500 zł, 200 Euro całość o nieustalonej łącznej wartości, przy czym przestępstwa tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, a nadto czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu 9art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.) wobec niepopełnienia przez podejrzanego zarzucanego mu przestępstwa. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcia podkreślił, że M. J. we wskazanej w zarzucie dacie przebywał w Areszcie Śledczym W. G., a tym samym nie było możliwym dopuszczenie się przez niego zarzucanych mu czynów. Prokurator zaznaczył jednak, iż możliwym jest, że takie zdarzenia faktycznie miały miejsce, ale w czasie gdy przebywał on na wolności. Tego jednakże nie udowodniono, a materiał dowodowy zgromadzony w tym zakresie nie pozwala na bardziej precyzyjne określenie ram czasowych poszczególnych przestępstw przez świadka P. O., co jest oczywistą i naturalną konsekwencja wielości czynów tego typu na przestrzeni krótkiego czasu, częstych zmian konfiguracji osobowych wśród sprawców oraz upływu ponad 2 lat od tych zdarzeń.

(dowód: postanowienie o umorzeniu śledztwa, k. 157 – 162)

Prokurator Prokuratury Okręgowej w K. w dniu 29 grudnia 2006 roku w sprawie VI Ds. 24/05/S oskarżył M. J. o to, że:

- w dniu nieustalonym na przełomie 1997 i 1998 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi osobami co do których prowadzone jest postępowanie odrębne, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przemogą polegającą na biciu rękami po całym ciele usiłował doprowadzić bliżej nieustalonego mężczyznę o nazwisku S. do rozporządzenia mieniem w postaci kilkuset złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z nieustalonej przyczyny,

tj. o popełnienie występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k.;

- w okresie bliżej nieustalonym w W., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii uczestniczył w obrocie środkami psychotropowymi w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 15 gram, poprzez nabycie ich od osoby, co do której toczy się postępowanie odrębne i odpłatnie przekazywanie innym nieustalonym w celu dalszej sprzedaży lub udzielenia innym nieustalonym osobom,

tj. o popełnienie występku z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

(dowód: akt oskarżenia z dnia 29 grudnia 2006 roku, k. 163 – 166)

Prokurator Prokuratury Okręgowej w K. w dniu 19 marca 2007 roku w sprawie VI Ds. 59/06/S oskarżył M. J. o to, że w dniu 10 grudnia 2002 roku w W. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą co do której toczy się postępowanie odrębne zabrał w celu przywłaszczenia torebkę S. D. K. z zawartością paszportu i pieniędzy w kwocie 500 zł całość o łącznej wartości 600 zł na szkodę wymienionej, przy czym wymienionego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od dobycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, będąc skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie w sprawie VIII K 159/99 z dnia 13 września 2000 roku za karę 3 lat pozbawienia wolności, którą to karę pozbawienia wolności odbywał w okresie od 24 kwietnia 1999 roku do 13 września 2000 roku, a nadto czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, tj. o popełnienie występku z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

(dowód: akt oskarżenia z dnia 19 marca 2007 roku, k. 167 – 170)

Postanowieniem z dnia 26 marca 2008 roku Sąd Okręgowy w Warszawie na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 i art. 626 § 1 k.p.k. umorzył postępowanie wobec M. J. za czyn polegający za tym, że w dniu nieustalonym na przełomie stycznia i lutego 2003 roku w W. na ul. (...) działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu z R. P., E. D. (2) i inną ustaloną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania po uprzednim użyciu przemocy polegającej na przytrzymywaniu za szyję zabrał w celu przywłaszczenia 6 nieustalonym osobom paszport, 5 telefonów komórkowych o nieustalonych parametrach i oznaczeniach identyfikacyjnych – 4 marki N. oraz 1 marki S., pieniądze w kwocie łącznej nie mniejszej niż 500 zł, 200 Euro całość o nieustalonej łącznej wartości, przy czym przestępstwa tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, a nadto czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, prowadzone przez Prokuraturę Okręgową w K. pod sygnaturą VI Ds. 22/03/S.

(dowód: postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 26 marca 2008 roku, sygn. akt VIII 595/07, k. 156)

Wyrokiem z dnia 24 sierpnia 2011 roku Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie VIII K 6/07 uniewinnił M. J. od popełnienia zarzucanych mu czynów, polegających na tym, że:

- w dniu nieustalonym na przełomie 1997 i 1998 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi osobami, co do których prowadzone jest postępowanie odrębne, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przemocą polegającą na biciu rękami po całym ciele usiłował doprowadzić bliżej nieustalonego mężczyznę o nazwisku S. do rozporządzenia mieniem w postaci kilkuset złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z nieustalonej przyczyny (art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k.);

- w okresie bliżej nieustalonym w roku 1997 w W., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie środkami psychotropowymi w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 15 gram, heroiny w ilości nie mniejszej niż 10 gram, tabletek ekstazy w ilości nie mniejszej niż 50 sztuk, poprzez nabycie ich od osoby, co do której toczy się postępowanie odrębne i odpłatnie przekazywanie innym osobom w celu dalszej sprzedaży lub udzielenia innym nieustalonym osobom (art. 56 ust. 1 i art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.).

(dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24 sierpnia 2011 roku, sygn. akt VIII K 6/07, k. 38 – 49; uzasadnienie, k. 332 – 422)

Wyrok ten został utrzymany w mocy przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w dniu 18 września 2012 roku. Sąd ten wskazał, że wobec nieprzyznawania się M. J. do popełnienia zarzucanych mu czynów, negowania zajścia przez R. P., jak i nieustalenia pokrzywdzonego, istniały niedające się usunąć wątpliwości co do zamiaru oskarżonego, które należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Nadto niezasadnym byłoby wyjście przez sąd orzekający poza granice oskarżenia poprzez dokonania ustaleń, że M. J. uczestniczył w obrocie środkami psychotropowymi w latach 2002 i 2003, podczas gdy w zarzucie wskazano datę 1997 roku.

(dowód: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 września 2012 roku, sygn. akt II AKa 191/12, k. 50 – 52; uzasadnienie, k. 233 – 316)

W toku ww. postępowania nie stosowano wobec M. J. środków zapobiegawczych. Co prawda był on tymczasowo aresztowany aczkolwiek w innej sprawie, co nie dawało podstaw do zasądzenia na jego rzecz odszkodowania w trybie art. 552 § 1 k.p.k.

(dowód: pismo Prokuratora Okręgowego w K., k. 60 – 62)

Stan faktyczny został ustalony na podstawie wskazanych wyżej dowodów.

Za wiarygodne uznano dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, albowiem zostały one sporządzone przez kompetentne osoby w ramach wykonywanych przez nie czynności, a strony w toku rozprawy nie kwestionowały ich prawdziwości; również Sąd dokonując ich kontroli od strony formalnej i zawartości merytorycznej nie dopatrzył się uchybień ani śladów wskazujących na ich fałszowanie przez podrabianie lub przerabianie.

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda M. J. ( vide zeznania powoda M. J., k. 426 – 429) jako szczerym, spontanicznym i spójnym. Powód w sposób nad wyraz emocjonalny opisał przebieg postępowań w dotyczących go sprawach karnych. Treść jego zeznań sprowadzała się jednakże nie do próby wykazania nieprawidłowości w działaniach organów ścigania, ale dokonania ich subiektywnej oceny. Podniósł, iż jego najbliższa rodzina w pewnych momentach miała wątpliwości co do jego niewinności, a pobyt w aresztach śledczych wpłynął negatywnie na jego związek z dziewczyną.

Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanego P. O. ( vide zeznania pozwanego P. O., k. 117 – 118) jako jasnym, logicznym i rzeczowym. Świadek w sposób dość lakoniczny odniósł się do zarzutów stawianych mu w pozwie, potwierdzając jedynie prawdziwość zdarzeń, na jakie wskazywał w toku postępowań karnych. Objętość zeznań wynikała również z faktu, iż jest to kolejna sprawa o zadośćuczynienie wytoczona przeciwko niemu przez tą samą osobę.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu.

Powód źródła swojej szkody upatrywał w wielokrotnym oskarżaniu go przez Prokuratora Okręgowego w K. o popełnianie czynów, z którymi w rzeczywistości nie miał i w jego ocenie nie mógł mieć związku, co stanowiło konsekwencje pomówienia go przez świadka koronnego P. O..

W pierwszej kolejności Sąd rozważył zasadność przyjęcia odpowiedzialności Skarbu Państwa, działającego przez Prokuratora Okręgowego w K., za zarzucane mu czyny.

Wobec powyższego zasadniczym było ustalenie przez Sąd czy doszło do naruszenia przez pozwanego dyspozycji art. 417 § 1 k.c., w myśl którego za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

W ocenie powoda, bezprawność pozwanego sprowadzać się miała co do zasady do postawienia go w stan oskarżenia. Racjonalna analiza uzasadnień wyroków Sądu Okręgowego w Warszawie i Sądu Apelacyjnego w Warszawie dołączonych do sprawy niniejszej daje podstawę do stwierdzenia, że fakty objęte zarzutami aktu oskarżenia mogły mieć miejsce, aczkolwiek w innym przedziale czasowym, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinniania oskarżonego M. J..

Nie ulega wątpliwości, że przesłanka bezprawności ujęta w art. 417 § 1 k.c. oznacza niezgodność działania lub zaniechanie z konstytucyjnie rozumianymi źródłami prawa, jednakże zgodne z prawem czynności organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości związane z wypełnianiem ich ustawowych obowiązków nie nabierają charakteru działań nielegalnych tylko przez to, że postępowanie karne zostaje zakończone uniewinnieniem. Przepis art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k. zawiera postulat, aby nikt niewinny nie poniósł odpowiedzialności, ale i aby nikt winny tej odpowiedzialności nie uszedł. Przepis ten ma więc charakter ogólny. Nie reguluje toku postępowania w sprawach karnych, określając jedynie cel, do osiągnięcia, którego służą konkretne przepisy kodeksu mające owe postępowanie ukształtować. Nie formułuje konkretnych obowiązków, ani nie może być przedmiotem zarzutu uchybienia przepisom postępowania ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2011 roku, sygn. akt IV CSK 290/10).

W okolicznościach faktycznych sprawy niniejszej nie można więc bez żadnej wątpliwości przyjąć, jak tego oczekuje powód, bezprawności działania pozwanego Skarbu Państwa – Prokuratora Okręgowego w K. polegającego na postawieniu powoda w stan oskarżenia. Powód poza gołosłownymi zarzutami dotyczącymi działań pozwanego nie wskazał na czym polegała bezprawność jego działania.

W tym miejscu wskazać należy, iż „ bezprawność działania” w rozumieniu art. 417 k.c. to tylko działanie niezgodne z przepisami prawa. Takiego działania Sąd nie dopatrzył się w czynnościach procesowych podejmowanych przez pozwanego, pomimo których w konsekwencji powód został uniewinniony.

Do podstawowych przesłanek odpowiedzialności Skarbu Państwa należy: wystąpienie szkody majątkowej, niezgodne z prawem działanie Skarbu Państwa oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy wykonywaniem władzy publicznej a poniesioną szkodą

Odpowiedzialność deliktowa Skarbu Państwa, oparta na art. 417 k.c. powstaje więc wówczas, gdy spełnione są łącznie jej trzy wyżej wskazane ustawowe przesłanki. Kolejność badania przez Sąd powyższych przesłanek nie może być dowolna. W pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie działania, z którego, jak twierdzi poszkodowany, wynikła szkoda oraz dokonanie oceny jego bezprawności, następnie ustalenie czy wystąpiła szkoda i jakiego rodzaju i dopiero po stwierdzeniu, że obie te przesłanki zachodzą, możliwe jest zbadanie istnienia między nimi normalnego związku przyczynowego ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 2012 roku, sygn. akt II CSK 648/11).

Dla rozważenia czy w danej sprawie mamy do czynienia z bezprawnością konieczne jest zinterpretowanie pojęcia bezprawności. Bezprawność w ujęciu art. 417 k.c. będzie występowała wówczas, gdy decyzja funkcjonariusza publicznego będzie pozostawała w sprzeczności z norami prawa stanowionego bez odnoszenia się do zasad współżycia społecznego czy innych podobnych reguł. Przy czym należy pamiętać, że z brzmienia art. 417 k.c. wynika, że odnosi się do skutków działań przy wykonywaniu władzy publicznej w sferze imperium. Dalej, niezgodność z prawem w rozumieniu art. 77 ust. 1 Konstytucji zachodzi w każdym wypadku, gdy orzeczenie lub decyzja odbiega od wzorca ustawowego, który określa zakres kompetencji organu, sposób postępowania i treść rozstrzygnięcia, przy czym wzorzec ten dotyczy zarówno organów pierwszej instancji, jak i drugiej instancji. To ogólne stwierdzenie jest prawidłowe, jednakże nie uprawnia ono do przyjęcia tezy, że każde orzeczenie lub decyzja uchylona w toku instancji może być uznana za niezgodną z prawem (w dziedzinie prawa cywilnego za bezprawną). Często bowiem organ odwoławczy uchyla orzeczenie lub decyzję z powodu odmiennej oceny stanu faktycznego, odmiennej wykładni przepisów prawa materialnego, odmiennej kwalifikacji przepisów regulujących zasady postępowania, niewyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności faktycznych itp. Już z tego względu nie można akceptować wniosku, że każde wadliwe działanie organu może być kwalifikowane jako bezprawne, choćby było ono następnie skorygowane czy to przez instancję odwoławczą, czy to przez sąd prowadzący postępowanie karne z aktu oskarżenia ( vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2003 r., sygn. akt III CZP 34/03).

Wybór jednej z możliwych interpretacji przepisów prawa, choćby okazał się nieprawidłowy, nie oznacza niezgodności orzeczenia z prawem, rodzącej odpowiedzialność odszkodowawczą Skarbu Państwa. Zatem, samo wszczęcie postępowania karnego, w toku którego doszło ostatecznie od uniewinnienia oskarżanego nie stanowi samo w sobie o bezprawności działania. W przedmiotowej sprawie Prokuratura Okręgowa w K. wszczęła co prawda przeciwko powodowi postępowanie karne, ale powód nie zarzuca by świadomie działała na jego szkodę w oparciu o nieprawdziwe informacje. Wskazuje jedynie na celowe wprowadzenie jej w błąd przez świadka koronnego P. O. i oparciu podstawowych zarzutów na jego zeznaniach.

Ciężar udowodnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej zgodnie z art. 6 k.c. spoczywa na powodzie. Tym samym M. J. miał więc udowodnić, iż decyzje o wszczęciu postępowań karnych w stosunku do jego osoby zostały wydane przy naruszeniu przez pozwany Skarb Państwa zasad postępowania karnego oraz norm prawa stanowionego, co do kwalifikacji prawnej. Tych okoliczności powód nie udowodnił, a analiza dokumentów znajdujących się w aktach spraw karnych, nie daje podstaw do przyjęcia bezprawności działania pozwanego. Natomiast, jak wyżej podniesiono samo uniewinnienie powoda nie jest samo w sobie, wbrew temu jak zdaje się uważa powód, podstawą do przyjęcia bezprawności działania.

Reasumując, w ocenie Sądu brak było więc podstaw do przypisania pozwanemu Skarbowi Państwa działania bezprawnego, wobec czego za zbyteczne uznano dokonywanie rozważań co do zaistnienia szkody i co w tych okolicznościach oczywiste, braku adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem pozwanego Skarbu Państwa a szkodą. Jedynie ma marginesie należy wskazać, iż żądane przez powoda kwoty nie znajdują żądnego uzasadnienia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Odnośnie zaś żądania od Skarbu Państwa zadośćuczynienia związanego z naruszeniem dóbr osobistych powoda, żądanie to również nie znajduje żadnego uzasadnienia.

Podstawą odpowiedzialności z art. 24 k.c. jest bezprawność działania naruszającego dobra osobiste, a podstawą przyznania odpowiedniego zadośćuczynienia na zasadzie art. 448 k.c. jest zawinione działanie sprawcy naruszenia dobra osobistego (w stosunku do Skarbu Państwa bezprawność działania).

Stosownie do przepisów art. 23 k.c. i art. 24 k.c. poszkodowanemu w przypadku naruszenia jego dobra osobistego służy ochrona cywilnoprawna. Dobra osobiste podlegają ochronie, jeżeli ich naruszenie (zagrożenie) jest bezprawne. Przesłankami odpowiedzialności przewidzianymi w przepisie art. 24 § 1 k.c., które muszą być spełnione łącznie są więc istnienie dobra osobistego, jego naruszenie lub zagrożenie naruszenia, bezprawność działania sprawy.

Spełnienie dwóch pierwszych przesłanek wykazać musi poszkodowany. Jego rzeczą jest, więc przede wszystkim określenie, w jakich swoich odczuciach ewentualnie, w jakich konkretnie prawem przewidzianych dobrach osobistych został dotknięty zachowaniem się sprawcy, oraz na czym polega naruszenie tej jego sfery przeżyć, a także okoliczności te udowodnić.

Kodeks cywilny nie zawiera definicji dóbr osobistych, zaś w art. 23 k.c. stwierdza jedynie, że dobrami osobistymi człowieka są w szczególności wymienione w nim przykładowo dobra. Ogólnie można je zdefiniować jako pewne wartości niematerialne łączące się ściśle, na gruncie rozpoznawanej sprawy, z osobą powoda. Wyliczenie poszczególnych dóbr osobistych w art. 23 k.c. nie jest taksatywne. Pod wpływem judykatury i doktryny lista dóbr osobistych jest ciągle poszerzana.

W ocenie Sądu, prawo do godnego uczestnictwa w postępowaniu karnym stanowi dobro osobiste objęte ochroną przewidzianą w art. 23 k.c. i art. 24 k.c. Poszanowanie tego prawa w każdym postępowaniu wszczętym wobec określonej osoby i mogącym doprowadzić do niekorzystnego dla niej rozstrzygnięcia stanowi bowiem podstawową zasadę prawa. Do najważniejszych jednak dóbr osobistych, które wyraźnie wymienia przepis art. 23 k.c. należy cześć (godność osobista) jako wartość właściwa każdemu człowiekowi. Obejmuje ona wszystkie dziedziny jego życia osobistego, zawodowego i społecznego. Naruszenie czci może więc nastąpić przez pomówienie o ujemne postępowanie w życiu osobistym i rodzinnym.

Poszkodowany nie musi wykazać, że działanie sprawcy było bezprawne. W polskiej doktrynie cywilistycznej panuje obiektywne pojęcie bezprawności, według którego bezprawne jest zachowanie się sprzeczne z normami prawa lub zasadami współżycia społecznego, bez względu na winę, a nawet świadomość sprawcy. Osoba szukająca ochrony przewidzianej w art. 24 k.c. nie musi, zatem wykazywać winy sprawcy zagrożenia lub naruszenia dobra osobistego. Ciężar dowodu braku bezprawności działania spoczywa na osobie, której zarzucono naruszenie dobra osobistego. Musi ona wykazać, że była do tego uprawniona.

Przepis art. 24 § 1 k.c. statuuje, bowiem domniemanie bezprawności działania sprawcy naruszenia dobra osobistego. Każde, więc naruszenie lub zagrożenie tego dobra należy wstępnie zakwalifikować jako bezprawne. Domniemanie to może sprawca obalić, jeżeli wykaże, że zachodziła jedna z okoliczności wyłączających bezprawność działania. Okolicznościami tymi są: działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa, wykonywanie prawa podmiotowego, zgoda pokrzywdzonego, działanie w obronie uzasadnionego interesu społecznego ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 października 1989 roku, sygn. akt II CR 419/89).

W rozpatrywanej sprawie zarzut powoda dotyczy naruszenia jego godności w okresie toczących się postępowań karnych.

W ocenie Sądu z przedstawionego w stanie faktycznym przebiegu postępowania karnego niezbicie wynika, że zarówno organy ścigania, jak i sądy orzekające w sprawach, działały w ramach obowiązującego porządku prawnego. Czynności podejmowane w ramach takich postępowań nie są z reguły są bezprawne, chyba że dochodzi do wyraźnego i poważnego naruszenia przepisów dotyczących procedury. Przy ocenie naruszenia konkretnie wskazanego dobra osobistego należy mieć na uwadze nie tylko subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej, ale także obiektywną reakcję społeczeństwa. Ocena czy doszło do naruszenia dobra osobistego nie może być bowiem dokonana według miary indywidualnej wrażliwości osoby, która czuje się dotknięta zachowaniem innej osoby. Zależnie od charakteru dobra osobistego, które zostało naruszone, kryteria tej oceny mogą być nieco odmienne. Na pierwszy plan wysuwają się jednak poglądy rozsądnie i uczciwie myślących ludzi oraz osąd opinii publicznej.

Mając na uwadze powyższe oraz wszystkie okoliczności przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że tok postępowań karnych nie był bezprawny. Samo wszczęcie postępowania było wynikiem skierowania przeciwko powodowi aktu oskarżenia. Czynność ta oceniona została w sprawie Sądu Okręgowego w Warszawie, sygn. akt VIII K 6/07 a następnie skontrolowana przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w sprawie o sygn. akt II AKa 191/12. Dalszy tok postępowania ocenić należy jako zgodny z procedurą karną. Nie ulega wątpliwości, iż był on niejako motywowany zeznaniami świadka koronnego P. O., które podlegały zasadniczej weryfikacji, o czym świadczą powyżej wskazane orzeczenia. Nie można zatem przyjąć, by działanie prokuratury cechowała bezprawność przejawiająca się rażącym naruszeniem procedury. Kwestia czy postępowanie to zostało zasadnie wszczęte przeciwko M. J. nie stanowiła przedmiotu rozpoznania niniejszej sprawy.

Sam fakt, że postępowanie karne przeciwko powodowi toczyło się, a następnie został on uniewinniony, nie jest podstawą przyjęcia, że doszło do naruszenia jego dóbr osobistych. Nie można, bowiem twierdzić, by w każdym przypadku uniewinnienia oskarżonego dochodziło do naruszenia jego dóbr osobistych na skutek uprzedniego prowadzenia postępowania karnego przeciwko tej osobie. Tym bardziej pogląd ów nabiera na znaczeniu w sytuacji powoda, który, co zostało jednoznacznie podkreślone w zasadniczych motywach rozstrzygnięć sądów karnych, został uniewinniony z braku wystarczających dowodów popełnienia czynów.

Skoro więc działanie pozwanego nie cechowało się bezprawnością, zeznania powoda, który wskazywał, iż wszczynane przeciwko niemu procesy wpłynęły na jego poczucie godności nie były obiektywnie zasadne. Nie można też przyjąć, by nie został w sposób wszechstronny rozważony cały zebrany w sprawie materiał dowodowy. Ustalenia faktyczne i rozważania prawne są wyjątkowo obszerne i w żaden sposób nie można zarzucić im pobieżności.

Reasumując w ocenie Sądu powództwo o zadośćuczynienie winno więc ulec oddaleniu z uwagi na brak bezprawności działania funkcjonariuszy Skarbu Państwa.

Na uwzględnienie nie zasługiwało również żądanie zasądzenia zadośćuczynienia od pozwanego P. O..

Za niesporny uznać należało fakt składania przez pozwanego P. O. w postępowaniu przygotowawczym i sądowym zeznań, w świetle których powód kilkukrotnie stawiany był w stan oskarżenia, co w konsekwencji skutkowało wieloletnimi procesami karnymi częściowo zakończonymi jego uniewinnieniem. Stwierdzenie, że został on niesłusznie pomówiony nie wystarcza do uwzględnienia powództwa o zadośćuczynienie od P. O..

Zachowanie pozwanego nie nosi bowiem cech zawinienia, a przynajmniej taka jego cecha nie została wykazana przez powoda. Przychylając się do treści zasadniczych motywów rozstrzygnięć sądów karnych stwierdzić należy, że zeznania świadka koronnego P. O. złożone zostały w tej części omyłkowo. Pozwany w sposób logiczny wytłumaczył przyczyny wystąpienia tych pomyłek w swoich zeznaniach. Zważywszy na liczbę czynów zarzucanych wszystkim osobom objętym aktami oskarżenia uznać należało, że omyłkowe zeznania pozwanego nie mogły stanowić jedynej podstawy do zastosowania wobec powoda najsurowszego środka zabezpieczającego prawidłowość toku postępowania karnego, skoro powodowi zarzucono popełnienie łącznie kilkudziesięciu przestępstw, a dodatkowo powód był wcześniej karany i odbywał bezwzględna karę pozbawienia wolności.

W konsekwencji wskazać należy, iż żądanie zadośćuczynienia wobec P. O. uznać należało za bezzasadne, skoro pozwanemu nie można postawić zarzutu zawinionego działania względem powoda. Powód nie wykazał również, aby na skutek zeznań pozwanego doznał krzywdy uzasadniającej zasądzenie zadośćuczynienia. Twierdzenia powoda, że gdyby nie te postępowania karne, to byłby warunkowo przedterminowo zwolniony, czy lepiej traktowany w zakładzie karnym, w którym odbywał karę pozbawienia wolności za inne czyny, stanowią jedynie subiektywne odczucia powoda, niepoparte żadnymi dowodowymi.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 102 k.p.c., uznając, że stan majątkowy powoda oraz jego sytuacja osobista uzasadniają odstąpienie od obciążania go kosztami procesu (punkt II wyroku).