Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KRS 75/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 listopada 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Krzysztof Staryk
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z odwołania A. Ś.
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 16 czerwca 2015 r. w przedmiocie
przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego
Sądu Okręgowego w […], ogłoszonym w Monitorze Polskim,
z udziałem J. W.
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 5 listopada 2015 r.,
oddala odwołanie.
UZASADNIENIE
Uchwałą z dnia z dnia 16 czerwca 2015 r. Krajowa Rada Sądownictwa
postanowiła przedstawić Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o
powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Okręgowego w […]
kandydaturę J. W. - sędziego sądu rejonowego oraz nie przedstawiać Prezydentowi
2
Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego Sądu Okręgowego w […] kandydatury A. Ś. - sędziego sądu
rejonowego.
W uzasadnieniu wskazano, że, w ocenie Krajowej Rady Sądownictwa,
kwalifikacje zawodowe sędziego J. W., posiadane przez niego doświadczenie
zawodowe, wnioski płynące z opinii na temat jego pracy, a także uzyskane
poparcie organów samorządu sędziowskiego, przemawiają za przedstawieniem
jego kandydatury do powołania na wolne stanowisko sędziowskie w Sądzie
Okręgowym w […]. Druga z osób ubiegających się o stanowisko sędziowskie w
Sądzie Okręgowym, to jest sędzia A. Ś. także oceniony został przez sędziego
wizytatora jako dobry kandydat. W ocenie Rady, jednak nie posiada on
doświadczenia takiego, jakie zdobył sędzia J. W., który orzekał w ramach delegacji
w Sądzie Okręgowym w […]. Ponadto sędzia A. Ś. uzyskał znacząco niższe
poparcie Zgromadzenia Przedstawicieli Sędziów Apelacji […]: poparło go 46
głosujących, 7 było przeciw, zaś 40 wstrzymało się od głosu. Natomiast Kolegium
Sądu Apelacyjnego, jednogłośnie pozytywnie zaopiniowało kandydaturę Pana
sędziego J. W. na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w […].
Krajowa Rada Sądownictwa uwzględniając łącznie wszystkie przesłanki i
kryteria związane z powołaniem na stanowisko sędziego sądu okręgowego uznała,
że sędzia J. W. spełnia je w stopniu wyższym niż sędzia A. Ś.
Przedstawione powyżej okoliczności spowodowały, że w trakcie posiedzenia
Krajowej Rady Sądownictwa w dniu 16 czerwca 2015 r. na kandydaturę sędziego J.
W. oddano 15 głosów „za”, przy braku głosów „przeciw” i braku głosów
„wstrzymujących się”, udzielając jego kandydaturze jednogłośnego poparcia,
natomiast na kandydaturę Pana sędziego A. Ś. nie oddano głosów „za”, oddano 1
głos „przeciw”, przy 14 głosach „wstrzymujących się”, wobec czego jego
kandydatura nie uzyskała wymaganej bezwzględnej większości głosów.
A. Ś. wniósł do Sądu Najwyższego odwołanie od powyższej uchwały w
przedmiocie przedstawienia Prezydentowi RP z wnioskiem o powołanie do
pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Okręgowego w […] kandydatury J.
W. - sędziego sądu rejonowego oraz nie przedstawienia Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na
3
stanowisku sędziego Sądu Okręgowego kandydatury A. Ś. - sędziego sądu
rejonowego.
Odwołujący się zarzucił naruszenie przepisów1) prawa procesowego: art. 33
ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. Nr
126, poz. 714 ze zm.), przez zaniechanie wszechstronnego rozważenia sprawy na
podstawie udostępnionej dokumentacji podczas oceny kandydatur na stanowisko
sędziego Sądu Okręgowego, co skutkowało dokonaniem nierzetelnej i błędnej
oceny kandydatury odwołującego się, które przejawia się w pominięciu, że
odwołujący się: został powołany do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu
Rejonowego w dniu 2 lipca 2002 r., a zatem charakteryzuje się długoletnim (ponad
13-letnim) stażem pracy na tym stanowisku, od dnia 2 lipca 2002 r. do chwili
obecnej orzeka w Wydziale Karnym, przez co legitymuje się dużym
doświadczeniem zawodowym związanym ze stosowaniem prawa karnego, od 1
stycznia 2010 r. do chwili obecnej pełni funkcję zastępcy
przewodniczącego Wydziału, przez co legitymuje się szerokim zakresem wiedzy z
dziedziny prawa karnego nie tylko materialnego i procesowego, ale także
wykonawczego, był delegowany do pełnienia obowiązków sędziego w Wydziale
Karnym Sądu Okręgowego w [..] celem rozpoznania spraw apelacyjnych
charakterze sędziego sprawozdawcy; pominięciu uzyskania przez odwołującego się
poparcia Kolegium Sądu Apelacyjnego, które jednogłośnie pozytywnie
zaopiniowało jego kandydaturę oraz pozytywnego zaopiniowania kandydatury
skarżącego przez Zgromadzenie Przedstawicieli Sędziów Apelacji […], gdzie
poparło go 46 przedstawicieli, przy 7 głosujących „przeciw” i 40 „wstrzymujących
się od głosu”; art. 35 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, przez
dokonanie wyboru kandydata na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego, przy
odwołaniu się do kryteriów takich jak: kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe, z
pominięciem istotnych danych znajdujących się w materiałach źródłowych
zgromadzonych w toku postępowania dotyczących skarżącego w zakresie
przyjętych kryteriów uzasadniających wybór; przypisaniu, przy odwołaniu się do
kryterium doświadczenia zawodowego, zasadniczego znaczenia doświadczeniu
zdobytemu podczas delegacji do Sądu Okręgowego, z pominięciem całokształtu
doświadczenia zawodowego kandydatów, a także naruszenie przepisów prawa
4
materialnego: art. 32 ust. 1 i art. 60 Konstytucji RP, przez niezastosowanie przy
ocenie kandydatów na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w […] reguł i
kryteriów awansu, odpowiadających zasadom równego dostępu do służby
publicznej, równego traktowania oraz zasadom demokratycznego państwa prawa
urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej, w wyniku czego
kandydatura odwołującego się nie została przedstawiona Prezydentowi do
powołania.
W odpowiedzi na odwołanie Krajowa Rada Sądownictwa wniosła o
oddalenie odwołania w całości jako pozbawionego uzasadnionych podstaw.
Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, że pomimo szeregu zarzutów
podniesionych w odwołaniu, odwołujący się nie wykazał, że zaskarżona uchwała
podjęta została z naruszeniem prawa. W uzasadnieniu zarzutów odwołania
przedstawiono natomiast subiektywną ocenę materiału dowodowego, nie
wskazując konkretnych przypadków naruszenia przez Radę prawa. Z tych przyczyn
odwołanie stanowi w istocie bezzasadną polemikę z dokonaną przez Radę oceną
materiałów sprawy i zajętym w sprawie stanowiskiem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Artykuł 2 Konstytucji RP, przez wskazanie, że Rzeczpospolita Polska jest
demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości
społecznej, nakazuje dochowanie przez Krajową Radę Sądownictwa obowiązku
wszechstronnego rozpatrzenia i oceny kandydatów do pełnienia urzędu na
stanowiskach sędziowskich, w sposób respektujący standardy charakterystyczne
dla organów demokratycznego państwa prawnego, w tym - między innymi - zasadę
ochrony zaufania obywatela do państwa. Z kolei przedmiotem ochrony wynikającej
z art. 60 ustawy zasadniczej jest przede wszystkim formalny aspekt dostępu do
służby, a więc związany z przestrzeganiem jednolitych kryteriów i procedur
postępowania, a nie sama ocena kwalifikacji, czy też wiarygodności danej osoby z
punktu widzenia kryteriów stosowanych w ramach tego postępowania. Sądowa
kontrola dokonywana przez pryzmat tego przepisu nie stwarza podstaw do
wkraczania w zakres kompetencji Rady, gdyż mogłoby to oznaczać naruszenie jej
5
konstytucyjnych uprawnień i kompetencji wynikających z art. 179 Konstytucji.
Ochrona sądowa udzielana kandydatowi na określone stanowisko sędziowskie,
dokonywana przy uwzględnieniu art. 60 ustawy zasadniczej, powinna zatem
obejmować kontrolę postępowania przed Radą pod względem jego zgodności z
prawem, a więc musi być ograniczona do oceny zgodności z prawem zastosowanej
procedury oceny kandydatury bądź kandydatur i w efekcie przedstawienia
Prezydentowi RP wniosku o powołanie lub odmowy objęcia danego kandydata
takim wnioskiem. Z kolei art. 32 Konstytucji statuuje zasadę równości wszystkich
wobec prawa i równości traktowania wszystkich przez władze publiczne (ust. 1)
oraz zakazuje dyskryminacji w życiu politycznym, społecznym i gospodarczym z
jakiejkolwiek przyczyny (ust. 2). Kontrola sądowa postępowania przed Radą w
zakresie jej zgodności z tym przepisem powinna więc sprowadzać się do oceny,
czy wszyscy kandydaci uczestniczący w procedurze konkursowej byli traktowani
jednakowo oraz czy żaden z nich nie był w żaden sposób dyskryminowany. W
kontekście tak rozumianych wskazanych wyżej zasad konstytucyjnych rozważeniu
podlegają podniesione przez skarżącego zarzuty obrazy art. 33 ust. 1, art. 35 ust. 2
pkt 1 i 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, do kompetencji Rady należy, między
innymi, rozpatrywanie i ocena kandydatów do pełnienia urzędu na stanowiskach
sędziowskich w sądach powszechnych oraz - będące wynikiem realizacji tego
zadania - przedstawianie Prezydentowi RP wniosków o powołanie sędziów w
sądach powszechnych. Kognicja Sądu Najwyższego do oceny uchwały Rady w
powyższym zakresie obejmuje zatem - zgodnie z art. 44 ust. 1 ustawy - wyłącznie
badanie, czy nie pozostaje ona w sprzeczności z prawem. Oznacza to, że Sąd
Najwyższy nie posiada kompetencji do merytorycznego rozpatrywania kwalifikacji
kandydata na sędziego, zaś przedmiotem sprawowanej przez niego kontroli jest
formalny aspekt dostępu do służby, związany z przestrzeganiem jednolitych
kryteriów i procedur postępowania, a nie sama ocena kwalifikacji czy też
predyspozycji danej osoby z punktu widzenia kryteriów stosowanych w ramach
postępowania przed Radą. Nie można przy tym tracić z pola widzenia celu tego
postępowania, jakim jest wyłonienie najlepszych kandydatów spośród osób
spełniających wymagania wstępne i niejednokrotnie posiadających zbliżone oceny
6
w zakresie kwalifikacji i predyspozycji do pełnienia urzędu sędziowskiego. W
konsekwencji ocena doboru kryteriów oraz znaczenie przywiązywane do
poszczególnych kryteriów przy ocenie kandydatów na stanowiska sędziowskie
pozostają poza zakresem kompetencji Sądu Najwyższego do kontroli legalności
uchwał Rady, chyba że naruszają one podstawowe zasady prawne, w
szczególności zasadę jednakowego dostępu do stanowisk sędziowskich i zasadę
niedyskryminacji (por. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27
maja 2008 r., SK 57/06, OTK-A 2008 Nr 4, poz. 63 oraz wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 20 października 2009 r., III KRS 13/09, OSNP 2011 nr 13-14, poz. 196 i
orzeczenia w nim powołane).
Przepis art. 33 ust. 1 ustawy zobowiązuje Krajową Radę Sądownictwa, aby
przed podjęciem uchwały w indywidualnych sprawach należących do jej
kompetencji (art. 3 ust. 1) wszechstronnie rozważyła sprawę, na podstawie
udostępnionej dokumentacji oraz wyjaśnień uczestników postępowania lub innych
osób, jeśli zostały złożone. W myśl art. 37 ust. 1 ustawy, jeżeli na stanowisko
sędziowskie zgłosił się więcej niż jeden kandydat, Rada rozpatruje i ocenia
wszystkie zgłoszone kandydatury łącznie. W takim przypadku Rada podejmuje
uchwałę obejmującą rozstrzygnięcia w przedmiocie przedstawienia wniosku o
powołanie do pełnienia urzędu sędziego w stosunku do wszystkich kandydatów. Z
treści tych przepisów, przy uwzględnieniu zasad ogólnie przyjętych w działaniu
organów państwa w demokratycznym państwie prawnym (art. 2 Konstytucji),
wynika zatem obowiązek wszechstronnego rozpatrzenia i oceny przez Radę
wszystkich kandydatur zgłoszonych do pełnienia urzędu na stanowiskach
sędziowskich, a ich naruszenie może polegać na pominięciu przez Radę istotnych
dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności wynikających z udostępnionej jej
dokumentacji lub wyjaśnień, albo dokonaniu ustaleń sprzecznych z tym materiałem.
Z kolei art. 35 ust. 2 ustawy stanowi, że przy ustalaniu kolejności
kandydatów na liście zespół członków Rady kieruje się przede wszystkim oceną
kwalifikacji kandydatów, a ponadto uwzględnia: 1) doświadczenie zawodowe,
opinie przełożonych, rekomendacje, publikacje i inne dokumenty dołączone do
karty zgłoszenia; 2) opinie kolegium właściwego sądu oraz ocenę właściwego
zgromadzenia ogólnego sędziów. Ten katalog (adresowany w pierwszej kolejności
7
do zespołu członków Rady przy sporządzaniu listy rekomendowanych kandydatów)
nie ma wyczerpującego charakteru i - poza wyeksponowaniem oceny kwalifikacji
kandydatów, jako kryterium podstawowego - w żadnym razie nie hierarchizuje
kolejnych przymiotów, którymi powinna odznaczać się osoba ubiegająca się o to
stanowisko. Ustawodawca nie zastosował w tym przepisie „gradacji kryteriów”,
przypisując im - poza oceną kwalifikacji kandydatów - takie samo znaczenie. Co do
kwalifikacji kandydatów, to art. 35 ust. 2 ustawy nie precyzuje tego pojęcia. W
orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że - poza ustawowymi
wymaganiami stawianymi kandydatom w przepisach ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
- Prawo o ustroju sądów powszechnych, wyznaczającymi minimum standardów dla
osoby ubiegającej się o stanowisko sędziego - w przepisie tym chodzi o
uwzględnienie w ocenie kandydatów dodatkowych elementów składających się na
teoretyczne i praktyczne umiejętności potrzebne do wykonywania tego zawodu, jak
np. wyniki ukończenia studiów i egzaminu sędziowskiego, uzyskane stopnie
naukowe, ukończone studia podyplomowe i szkolenia, reprezentowana w toku
wykonywania dotychczasowej pracy i analizowana przez sędziów wizytatorów oraz
przełożonych wiedza prawnicza, sposób organizowania pracy i wywiązywania się z
obowiązków, itp.
Jak już wskazano, przedmiotem ochrony i celem postępowania
odwoławczego toczącego się przed Sądem Najwyższym jest kontrola zgodności
uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z prawem. Sąd Najwyższy bada przede
wszystkim formalny aspekt dostępu do służby związany z przestrzeganiem
jednolitych kryteriów i procedur. Do tych należy uregulowane w art. 31, 34 i 35
ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa postępowanie zespołu Rady i unormowane
w art. 34 i 37 tej ustawy postępowanie Rady in pleno. Uchwały Rady w sprawach
indywidualnych wymagają uzasadnienia (art. 42 ust. 1 ustawy o Krajowej Radzie
Sądownictwa). Uwzględniając kognicję Sądu Najwyższego zakreśloną w art. 13 ust.
2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, nieobejmującą merytorycznej oceny
sprawy rozstrzygniętej w uchwale (por. pkt 5 uzasadnienia wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2008 r., SK 57/06), decyzję Rady uzasadnia
wystarczająco wymienienie wyróżniających cech pozytywnych kandydata
rekomendowanego do nominacji i ogólne wskazanie, że pozostali - traktowani
8
łącznie - takich cech nie wykazywali w stopniu przewyższającym wybranego
kandydata. Jeżeli Rada nie głosuje negatywnie, czyli podejmuje uchwałę o
przedstawieniu kandydata do nominacji sędziowskiej, nie musi wskazywać racji,
którymi kierowała się decydując o nieoddaniu głosów za każdym z innych
kandydatów. Sąd Najwyższy nie weryfikuje wyboru, jeżeli nie wynika on z błędnego
ustalenia stanu faktycznego lub naruszenia prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 17 sierpnia 2010 r., III KRS 6/10, OSNP 2012 nr 1-2, poz. 25).
Argumentacja uzasadniająca stawiane w odwołaniu zarzuty idzie w dwóch
kierunkach. Po pierwsze, odwołujący się podkreśla własne przymioty, które – jego
zdaniem pominięte zostały przez Radę, wskazując, że cieszy się „silną
rekomendacją na stanowisko, o które się ubiega”, co wynika z opinii opisującej jego
stopień kwalifikacji zawodowych (opinia sędziego wizytatora potwierdzająca
jakościowe i ilościowe wyniki jego pracy powyżej przeciętnej), uzyskał jednogłośne
poparcie Kolegium Sądu Apelacyjnego, oraz poparcie 46 członków Zgromadzenia
Przedstawicieli Sędziów Apelacji […] (przy 7 głosach „przeciw” i 40
„wstrzymujących się”), legitymuje się „niemal o 7 lat dłuższym doświadczeniem
zawodowym” niż wybrany kandydat, ma większe doświadczenie w orzekaniu w tzw.
pionie karnym niż wybrany kandydat, który łączy wykonywanie obowiązków w
Wydziale Karnym i Ksiąg Wieczystych; ma porównywalne z nim doświadczenie
związane pełnieniem funkcji kierowniczych, w latach 2006, 2014 i 2015 orzekał i
orzeka nadal w ramach delegacji w Sądzie Okręgowym w […]. Po drugie, twierdzi,
że w sposób nieuprawniony nadano szczególną rangę doświadczeniu
zawodowemu nabytemu przez wybranego kandydata w ramach orzekania na
podstawie stałej delegacji w Sądzie Okręgowym w [...], co doprowadziło do
pominięcia całokształtu doświadczenia zawodowego skarżącego oraz naruszyło
zasadę równego dostępu do służby publicznej.
Jeśli stawiany zarzut naruszenia art. 33 ust. 1 ustawy o KRS rozumieć w ten
sposób, że skarżący, podkreślając swoje pozytywne cechy, uważa, że jest lepszym
od wybranego kandydatem do objęcia stanowiska sędziego Sądu Okręgowego w
[…], to w świetle przytoczonych uwag taka argumentacja uchyla spod kontroli Sądu
Najwyższego. Z kolei, jeśli uznać, że chodzi niedostateczne przedstawienie w
uchwale charakterystyki skarżącego w kontekście przebiegu służby i osiągnięć
9
zawodowych, to uzasadnienie uchwały Rady ograniczone do szczegółowego
przedstawienia wybranego w głosowaniu kandydata z wnioskiem o jego powołanie
do pełnienia urzędu sędziego (niezaprezentowanie w uzasadnieniu uchwały
szczegółowej charakterystyki kandydatów, których Rady postanowiła nie
przedstawiać Prezydentowi RP z wnioskiem o powołanie na stanowisko sędziego)
nie narusza prawa, gdyż stanowisko Rady odzwierciedla sumę wielu cech każdego
z kandydatów dającą obraz jednego jako „najlepszego” ze wszystkich. W takim
wypadku poszczególne cechy „gorszych” kandydatów nie muszą być eksponowane
(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2013 r., III KRS 201/13, LEX nr
1402636 z dnia 13 lipca 2012 r., III KRS 17/12, OSNP 2013 nr 15-16, poz. 194; z
dnia 15 stycznia 2013 r., III KRS 33/12, LEX nr 1294470 oraz przywołany wyżej
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 sierpnia 2010 r., III KRS 6/10).
Zdaniem Sądu Najwyższego, uzasadnienie uchwały podjętej w
przedmiotowej sprawie oraz dokumenty obrazujące przebieg postępowania przed
Radą pozwalają przyjąć, że rozstrzygnięcie, jakie zapadło w kwestionowanej
uchwale o nieprzedstawieniu Prezydentowi RP kandydatury odwołującego się z
wnioskiem o powołanie go na urząd sędziego, zostało podjęte po wszechstronnym
rozważeniu całości zgromadzonego materiału dowodowego i z zachowaniem
prawidłowego toku postępowania przed Radą i przy zastosowaniu jednolitych i
istotnych z punku widzenia celu procedury konkursowej kryteriów ocennych.
Rada przypisała szczególne znaczenie doświadczeniu wybranego
kandydata, które nabył, orzekając w ramach stałej delegacji w Sądzie Okręgowym
w […] oraz najwyższemu poparciu organów samorządu sędziowskiego. Nie
oznacza to, że były to jedyne kryteria wzięte pod uwagę przez Radę w ramach
łącznej oceny wybranego kandydata. Pierwsza z tych okoliczności stanowiła jeden
z wielu wyznaczników potwierdzających teoretyczne i praktyczne umiejętności
wybranego kandydata potrzebne do wykonywania obowiązków sędziego Sądu
Okręgowego, druga zaś odzwierciedlała poparcie środowiska sędziowskiego. To,
że przeważyły one na korzyść wybranego kandydata, nie jest równoznaczne ani z
pominięciem doświadczenia zawodowego kontrkandydata (odwołującego się), ani
też z zastosowaniem niedozwolonego, dyskryminującego kryterium naboru do
służby publicznej.
10
Dodać też trzeba, że wyniki głosowania w kolegium i zgromadzeniu sędziów
właściwej apelacji (poparcie środowiska sędziowskiego) nie wiążą wprawdzie
Krajowej Rady Sądownictwa przy ocenianiu kandydata na wolne stanowisko
sędziowskie, jednakże są istotne z punktu widzenia art. 35 ust. 2 pkt 2 ustawy o
Krajowej Radzie Sądownictwa, gdyż stanowią jedno z ustawowych kryteriów
rzutujących na ocenę predyspozycji kandydatów do pełnienia urzędu na
obsadzanym stanowisku sędziego. W orzecznictwie przyjmuje się nawet, że mają
one istotniejsze znaczenie dla oceny kandydatów niż rekomendacje, publikacje, czy
też inne dokumenty dołączone do karty zgłoszenia (por. uzasadnienie wyroku Sądu
Najwyższego z dnia 5 września 2013 r., III KRS 212/13, OSNP 2014 nr 9). Dlatego
też Rada powinna umotywować swój wybór wówczas, gdy dotyczył on osoby, która
uzyskała mniejsze poparcie środowiska zawodowego (wyroki Sądu Najwyższego z
dnia 14 stycznia 2010 r., III KRS 24/09, LEX nr 737271; z dnia 15 stycznia 2013 r.,
III KRS 33/12, LEX nr 1294479 oraz z dnia 15 maja 2013 r., III KRS 197/13, Legalis
nr 750374).
Z przedstawionych względów - wobec niewykazania, że zaskarżona uchwała
jest sprzeczna z prawem - Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
k.p.c. w związku
z art. 44 ust. 3 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa orzekł jak w sentencji.
kc