Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział VII Karny

w składzie:

Przewodniczący – SSR Monika Cieszkowska

Protokolant - Magdalena Berdych

przy udziale oskarżyciela A. W.

po rozpoznaniu dnia 2 marca 2016 r., 15 kwietnia 2016r., 3 czerwca 2016r., 17 sierpnia 2016r.

sprawy z oskarżenia KP S.-Ś. w S.

przeciwko L. Z. (1)

s. B. i K. z domu G.

urodzonemu w dniu (...) w S.

obwinionemu o to, że:

W dniu 18 maja 2015 r. około godz. 10.00 w S. przy ul. (...) kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) w trakcie wykonywania manewru parkowania na pasie dzielącym jezdnię uderzył w nieprawidłowo zaparkowany na tym pojazd marki F. (...) o nr rej. (...)

to jest o czyn z art. 97 kw

I.  uznaje obwinionego L. Z. (1) za winnego tego, że w dniu 18 maja 2015 r. około godz. 10.00 w S. na ul. (...) kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) w trakcie wykonywania manewru parkowania na pasie dzielącym jezdnie nie zachował należytej ostrożności i uderzył w nieprawidłowo zaparkowany pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), to jest popełnienia czynu z art. 97 kw i za wykroczenie to na podstawie art. 97 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 400 (czterysta) złotych;

II.  na podstawie art. 627 kpk w związku z art. 119 kpw, art. 118 § 1 kpw oraz art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 860 (osiemset sześćdziesiąt) złotych, na którą składają się:

⚫

zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 (stu) złotych,

⚫

opłata w kwocie 40 (czterdziestu) złotych,

⚫

koszt opinii biegłego w kwocie 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych).

Sygn. akt VII W 2892/15

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2015 r. w S. ulica (...) w rejonie skrzyżowania z ul. (...) była w przebudowie. Około godziny 10:00 od strony budynku (...) w kierunku ul. (...) ulicą (...) poruszał się L. Z. (1) kierujący samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) koloru żółtego, za nim jechał B. S. (1) kierujący swoim pojazdem. W miejscu objazdu na pasie dzielącym jezdnie stał nieprawidłowo zaparkowany F. (...) o nr rej. (...) , należący do M. B. (1).

L. Z. (1) po włączeniu kierunkowskazu zamierzał zaparkować po jego lewej stronie pomiędzy drzewem a samochodem M. B., co z uwagi na zbyt mały łuk nie udało mu się za pierwszym razem. Przy ponownej próbie L. Z. nie zachował bezpiecznego odstępu od zaparkowanego pojazdu F. (...), w wyniku czego doszło do kontaktu obu pojazdów, skutkującego odgłosem i zachwianiem się F. (...). Zdarzenie to widział B. S. (1), który zatrzymał się obserwując nieprawidłowe zachowanie kierowcy F. (...).

Po kolizji L. Z. opuścił pojazd i oddalił się , nie oglądając powstałych uszkodzeń. B. S. spisał numery rejestracyjne F. (...) i pozostawił kartkę za wycieraczką F. (...).

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia L. Z. k.16 , 62

- zeznania B. S. k. 13-14, częściowo k.63-64 , D. J. (1) k. 25-26, k. 64-66, M. B. (1) k. 30-32 , częściowo k. 105- 106, P. T. k. 72-73

- protokół oględzin k. 6, 7 w związku z k. 130

- notatka k. 5 w związku z k. 73

- dokumentacja fotograficzna k. 8-10, 104, 108 w związku z k. 130

- zapisy z notatników służbowych k.28-29, k. 88-91 z odpisem k. 95 w związku z k. 130

- orientacyjny szkic miejsca zdarzenia k. 11 , 15 w związku z k. 130

- opinia biegłego L. C. k. 115-123 w związku z k. 130

Po powrocie do pojazdu M. B. zawiadomił Policję. W trakcie interwencji na miejsce zdarzenia powrócił L. Z. (1), po czym ponownie oddalił się.

Samochód marki F. (...) o nr rej. (...) na skutek kolizji posiadał zarysowania powierzchni lakierniczej na prawej części przedniego zderzaka, zaś F. (...) o nr rej. (...) zarysowanie powierzchni lakierniczej lewej części tylnego zderzaka.

Dowód :

- protokół oględzin k. 6, 7 w związku z k. 130

- częściowo wyjaśnienia L. Z. k.16

- zapisy notatnika służbowego D. J. k. 28-29 w związku z k. 130

- zapisy notatnika służbowego P..T. k. 88-91 z odpisem k.95 w związku z k. 130

- dokumentacja fotograficzna k. 8-10, 104, 108 w związku z k. 130

Obwiniony L. Z. (1) ma 53 lata. Jest bezdzietnym kawalerem, z zawodu jest mgr inżynierem transportu, utrzymuje się z wynajmowania nieruchomości, z czego deklaruje dochód w wysokości 10 000 zł.

Obwiniony był uprzednio wielokrotnie karany w postępowaniu mandatowym za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w ruchu drogowym .

Dowód:

- wyjaśnienia obwinionego – k. 61

- informacja z ewidencji kierowców k. 18-22 , 80-81 w związku z k. 130

Obwiniony L. Z. (1) w toku całego postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. W postępowaniu wyjaśniającym obwiniony potwierdził, że parkował w miejscu i czasie wskazanym w zarzucie, ale nie czuł, żeby uderzył w inny pojazd. Wskazywał, że na jego pojeździe były ślady wcześniejszych zdarzeń.

W toku postępowania sądowego obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, twierdził, że nie uszkodził samochodu F. (...) , a policjant mówił mu, że ma wątpliwości, czy ślady powstały w wyniku tego zdarzenia. Obwiniony potwierdził, że w czasie parkowania obok niego był inny pojazd, kwestionował korelowania uszkodzeń obu pojazdów.

Sąd ocenił wyjaśnienia obwinionego jako częściowo wiarygodne. W ocenie Sądu należało je uznać za odpowiadające prawdzie jedynie co do sytuacji osobistej i majątkowej obwinionego, gdyż w tym zakresie nie miał podstaw do przedstawiania faktów niezgodnie z rzeczywistością oraz potwierdzenia przez obwinionego kierowania przez niego pojazdem wskazanym w zarzucie oraz parkowania w miejscu i czasie wskazanym w zarzucie , gdyż w tym zakresie wyjaśnienia obwinionego korespondują z pozostałym materiałem dowodowym.

W świetle zeznań B. S. (1) nie można dać wiary obwinionemu, by istotnie nie spowodował zdarzenia opisanego w przedstawionym mu zarzucie. Obwiniony twierdził, że nie czuł uderzenia w inny pojazd, nie widział, by jakiś świadek go obserwował i w jego przeświadczeniu te okoliczności miałyby przesądzać, iż nie popełnił zarzucanego mu czynu. Na nienależyte prowadzenie pojazdu przez obwinionego wprost wskazują zeznania B. S., co w połączeniu z trudnościami przy wykonywanym manewrze parkowania przez obwinionego w miejscu niedozwolonym i oddaleniem się przez obwinionego po zaparkowaniu bez kontroli pojazdu świadczy o lekceważeniu przez obwinionego ciążących na nim jako kierującym obowiązkach oraz braku należytej uwagi przy prowadzeniu pojazdu. Skoro obwiniony prezentuje taką postawę , to niezauważenie przez niego uderzenia w inny pojazd , a także innego kierowcy, który zdarzenie obserwował, nie wynika z braku zaistnienia tych okoliczności, a wyłącznie z rażącej nieuwagi obwinionego. Skoro pojazd F. (...) się zachwiał na skutek kontaktu z pojazdem obwinionego, to oznacza to poruszanie się przez obwinionego w bezpośredniej biskości zaparkowanego obok pojazdu, czego obwiniony musiał być świadomy. Nawet jeśli obwiniony nie słyszałby odgłosu towarzyszącego kontaktowi pojazdów i nie czuł uderzenia, to musiał wiedzieć , jak blisko drugiego pojazdu się znajduje, co stwarzało zagrożenie powstania uszkodzeń. Wobec powyższego zdaniem Sądu wyjaśnienia obwinionego stanowią jedynie obraną przez niego linię obrony, której celem jest uniknięcie odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. O tendencyjności postawy obwinionego i jego niewiarygodności świadczy także sprzeciw przeciwko dopuszczeniu nowego, obciążającego go dowodu, jaki pojawił się w toku przesłuchania M. B. w postaci zdjęć wykonanych przez świadka – k. 106, a także treść oświadczeń złożonych następnie z wnioskiem o umorzenie postępowania , sprzecznych z istniejącym materiałem dowodowym. Kuriozalne wręcz było składanie przez obwinionego wniosku o niepowoływanie biegłego – k. 106 , którego w toku postępowania obwiniony stanowczo się domagał, a co w ocenie Sądu wynikało z treści przeprowadzonych przesłuchań świadków, jednoznacznie obciążających obwinionego i dążenia obwinionego do ograniczenia materiału rzeczowego w celu dowolnego, pozbawionego podstaw merytorycznych kwestionowania dowodów osobowych . Taką ocenę potwierdza także odmowa udostępnienia biegłemu przez obwinionego swojego pojazdu celem przeprowadzenia oględzin – k. 116 , choć wniosek o powołanie biegłego L. Z. składał nawet w toku wyjaśnień na rozprawie – k. 62 .

Jako w pełni wiarygodne Sąd ocenia zeznania B. S. (1) złożone w postępowaniu wyjaśniającym i zeznania złożone na rozprawie w części z nimi korespondującej, a także co do okoliczności dotyczących osoby świadka, albowiem zeznawał on logicznie, szczegółowo, konsekwentnie, a nade wszystko bezstronnie. Zeznania tego świadka miały decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia, jako że był on osobą nie zainteresowaną rozstrzygnięciem w sprawie, całkowicie obcą dla obwinionego, a na miejscu zdarzenia znajdował się w bezpośredniej bliskości pojazdu obwinionego, miał niczym nie zakłóconą możliwość obserwowania zachowania obwinionego. B. S. wyjaśnił, dlaczego zatrzymał się obserwując działania obwinionego, a co miało wynikać z faktu, iż L. Z. miał za mało miejsca na bezpieczne wykonanie podjętego przez niego manewru. Dodatkowo B. S. wskazał, iż jego pojazd był uszkodzony przez sprawcę, który oddalił się z miejsca zdarzenia i dlatego pozostawił informację właścicielowi F. (...). Nie bez znaczenia jest fakt wykonywania przez świadka zawodu zaufania publicznego, wymagającego wysokich zdolności intelektualnych, co wyklucza zmyślanie , czy pomawianie ze strony B. S.. Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż zawód adwokata pociąga za sobą zapoznawanie się z licznymi różnorodnymi stanami faktycznymi, co w połączeniu z upływem czasu część szczegółów w pamięci świadka do czasu składania zeznań na rozprawie zatarło. Nie wpływa to ujemnie na ocenę całości zeznań B. S., który wprost na tę okoliczność sam wskazywał. Jak wynika z notatki urzędowej na k. 5 , sporządzonej w dniu zdarzenia, już tego samego dnia B. S. w rozmowie telefonicznej opisał przebieg zdarzenia. Następnie został przesłuchany po upływie niespełna jednego miesiąca i w sposób jasny, wyczerpujący przedstawił zachowanie obwinionego. We wskazanych zeznaniach brak dążenia do bezpodstawnego obciążania obwinionego. Mając na względzie przedstawione okoliczności Sąd uznał zeznania B. S. złożone w postępowaniu wyjaśniającym za w pełni wiarygodne , a zeznania złożone na rozprawie w części z nimi korespondującej, jako że częściowe braki bądź sprzeczności wynikały wyłącznie z niepamięci świadka.

Jako w pełni wiarygodne Sąd ocenia także zeznania D. J. (1), który przedstawił przebieg interwencji, gdyż są one logiczne, adekwatne w swej treści do upływu czasu i wielości podobnych interwencji, z jakimi świadek ma do czynienia z racji wykonywanego zawodu. Jednoznacznie świadek wskazał, że przy kontakcie pojazdów nawierzchnia była równa, choć był tam bałagan, ale grunt był ubity. Z zeznań D. J. wynika, iż dowódcą patrolu był P.T., który jest doświadczonym funkcjonariuszem po licznych szkoleniach.

Podobnie Sąd ocenia zeznania P. T., który bez żadnych wątpliwości podał, iż przy dokonywaniu pomiarów bierze pod uwagę wszystkie okoliczności, a w przypadku nierówności terenu, uwzględniałby to przy dokonywaniu pomiarów i porównywaniu uszkodzeń. Obydwaj funkcjonariusze są osobami obcymi dla obwinionego, ich kontakt ze sprawą wynikał wyłącznie z rutynowych czynności służbowych, wobec czego wykluczone jest, by jakiekolwiek okoliczności świadkowie ci mieliby przedstawiać niezgodnie z prawdą na niekorzyść obwinionego. Ich relacja jest w pełni spójna, została potwierdzona zapisami w notatnikach służbowych, notatce urzędowej i dokumentacji z czynności w toku interwencji.

Jako wiarygodne Sąd ocenia zeznania M. B. (1) co do braku wcześniejszych uszkodzeń na jego pojeździe w miejscu powstania uszkodzeń z dnia 18.05.2015r., ujawnienia świeżego otarcia kurzu, przeszczepu lakieru koloru żółtego na F. (...), danych dotyczących czasu i miejsca parkowania jego pojazdu, a także samego pojazdu . Zeznania M. B. co do ujawnienia informacji od B. S., pojawienia się obwinionego w toku interwencji , podjechania przez obwinionego do pojazdu świadka podczas interwencji znajdują pełne potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym rzeczowym w postaci zdjęć. Jedyną okolicznością , która w ocenie Sądu nie odpowiada rzeczywistości, a jej przedstawianie może wynikać z upływu czasu i forsowania od początku takiej tezy przez obwinionego , jest opisywanie przez M. B. różnicy wysokości terenu . Brak potwierdzenia w materiale rzeczowym, głownie fotografiach, jak i zeznaniach interweniujących funkcjonariuszy, by z powodu rzekomej różnicy wysokości uszkodzeń miała się wywiązać między obwinionym a policjantami „zażarta dyskusja”, o jakiej mówił M. B. na rozprawie. D. J. kategorycznie zaprzeczał, by rozmawiał z obwinionym, a żaden z funkcjonariuszy nie wskazywał na żadnym etapie postępowania, by rozbieżności co do wysokości uszkodzeń występowały. Także w toku postępowania wyjaśniającego M. B. nie podawał , by ktokolwiek poza obwinionym wskazywał na brak korelacji uszkodzeń, a czynności policjantów opisywał wyłącznie jako sprawdzenie wysokości zarysowań po podjechaniu przez obwinionego , bez wskazywania, iż miały mieć na nie wpływ nierówności terenu. Podkreślić należy, iż M. B. został przesłuchany po raz pierwszy po blisko 6 miesiącach od zdarzenia , a na rozprawie po upływie ponad roku od zdarzenia, co wskazuje na mniejszą przydatność dowodową zeznań świadka.

Sąd w pełni podziela wywody opinii biegłego sądowego L. C. (2) w zakresie okoliczności podanych w ustalonym powyżej stanie faktycznym , albowiem jest ona jasna, pełna, logiczna, została sporządzona przez fachowca z doświadczeniem zawodowym i specjalistyczną wiedzą. Biegły nie przeprowadził oględzin pojazdów, jednak dostępny materiał dowodowy był wystarczający dla wydania opinii. W części dotyczącej mechanoskopijnej i korelacyjnej analizy uszkodzeń pojazdów na k.118 biegły na szkicu rys. 3 wskazał wysokościowe pozycjonowanie krytycznego punktu styku pojazdów na wyskalowanych sylwetkach, mieszczącego się na wysokości 0,47 m od podłoża, która to wysokość zawiera się w przedziale uszkodzeń F. (...) w strefie zderzaka tylnego, znajdujących się na wysokości 0,39 m – 0,56m. Na tej samej wysokości występowały uszkodzenia pojazdu obwinionego F. (...) na zderzaku przednim po prawej stronie. Rysunek 4 na k. 118 nie jest obrazem miejsca uszkodzeń, a czołowym zestawieniem sylwetek z pozycjonowaniem strefy uszkodzeń co do jej wysokości, tak jak rysunek 5 na karcie 120 , dotyczący wyłącznie wysokościowego zestawienia krawędzi zderzaka F. (...). Zgodnie z opisem na k. 119 biegły rozróżnił uszkodzenia pojazdu obwinionego mające związek ze zdarzeniem z udziałem F. (...) oraz uszkodzenia nie pochodzące z tego zdarzenia. Istniejące ślady na obu pojazdach nie pozostawiają wątpliwości co do mechanizmu ich powstawania, w pełni zgodnego z opisem zdarzenia przedstawionym przez B. S. (1) i pozostają w korelacji wysokościowej, plastycznej i energetycznej.

Sąd pominął część opinii dotyczącą biomechaniki narządu słuchu, jako że w tym zakresie wiadomości specjalne należą do dziedziny nie objętej specjalizacją biegłego, choć należy podkreślić, że biegły przytoczył wiadomości o charakterze ogólnym . Istotne jest , iż uderzenie F. (...) powinno być słyszalne, na co wskazuje analiza uszkodzeń i mechanizmu ich generowania, a uderzeniu pojazdów towarzyszyło zjawisko akustyczne. Na korzyść obwinionego Sąd rozstrzygnął jednak wątpliwości co do tego, czy obwiniony słyszał ów odgłos, jak że brak danych, czy w pojeździe obwinionego było np. włączone radio, jak głośno, nadto narząd słuchu obwinionego nie był badany, stąd też ani w opisie czynu , ani przy wymiarze kary oddalenie się przez obwinionego po spowodowaniu kolizji nie było brane pod uwagę. Biegły po zapoznaniu się z całością materiału dowodowego jednoznacznie wypowiedział się o braku podstaw do przyjęcia, by podłoże w miejscu zdarzenia mogło różnicować pozycje pojazdów na tyle, aby miało to znaczący wpływ na wysokościowe położenie uszkodzeń . Idealna zgodność wysokości uszkodzeń mogłaby mieć znaczenie przy istnieniu jednej rysy, tymczasem na obu pojazdach uszkodzenia wystąpiły w przedziale obejmującym 0,17 m wysokości zderzaka .

Z oczywistych względów nieliczne literówki w opinii biegłego nie wpływają ujemnie na ocenę opinii.

Pozostałe dowody z dokumentów powołane na wstępie jako w pełni wiarygodne nie budziły jakichkolwiek wątpliwości co do prawdziwości zawartych w nich danych i stanowiły obiektywny materiał dowodowy, są jasne i pełne. Z uwagi na brak skali szkicu znajdującego się w aktach na k.11 należało uznać, iż jest on jedynie szkicem orientacyjnym, podobnie jak i szkic sporządzony przez świadka B. S. na k. 15 akt . W odniesieniu do szkicu B. S. , sporządzonego na rozprawie – k. 60, należy wskazać, iż nie ma on znaczenia dla rozstrzygnięcia, bowiem nie odzwierciedla rzeczywistego przebiegu zdarzenia. Świadek podczas rozprawy podawał, że nie pamięta, którymi częściami pojazdów doszło do ich kontaktu , zaznaczając także na wstępie zeznań, że nie wszystko pamięta – k. 63.

Mając na względzie przedstawione dowody Sąd uznał, iż L. Z. (1) w sposób zawiniony z winy umyślnej swoim zachowaniem opisanym, jak w części dyspozytywnej wyroku wyczerpał znamiona ustawowe czynów z art.97 kw.

W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające odpowiedzialność karną obwinionego.

Jak wynika z brzmienia art.97 kw, odpowiedzialności podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (innym niż określone w art. 84-96a Kodeksu wykroczeń) lub przepisom wydanym na jej podstawie. Przepisem takim jest art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Kolejnym przepisem, jaki ma zastosowanie w niniejszej prawie jest art. 46 ust 1 stanowiący, iż zatrzymanie i postój pojazdu są dozwolone tylko w miejscu i w warunkach, w których jest on z dostatecznej odległości widoczny dla innych kierujących i nie powoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub jego utrudnienia. Wskazane przepisy Prawa o ruchu drogowym obwiniony naruszył wykonując nieprawidłowo manewr parkowania. Należy podkreślić, że wystąpienie uszkodzeń w samochodzie F. (...), ich rozmiar nie należy do znamion ustawowych czynu zarzucanego obwinionemu, jednak w swietle opisywaniego przez B. S. poruszenia się F. (...) przy manewrze obwinionego , kontakt między oboma pojazdami nie budzi żadnych wątpliwości .

Czyn obwinionego miał miejsce na drodze publicznej, gdyż zgodnie z Uchwałą Nr XXX/741/2000 Rady Miasta S. z dnia 30.10.2000 r. w sprawie ustalenia przebiegu dróg powiatowych w Mieście S. ulica (...) została w całości zaliczona do kategorii drogi powiatowej. Drogi powiatowe na mocy art.2 ust.1 ustawy z dnia 21.03.1985 r. o drogach publicznych zostały zaliczone do kategorii dróg publicznych.

Przy wymiarze kary, wymierzonej na podstawie art. 97 kw, Sąd uwzględnił stopień winy i społecznej szkodliwości czynu obwinionego, który nie jest wysoki, a także cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Sąd wziął pod uwagę rangę naruszonych zasad i przepisów prawa, stopień ich lekceważenia, parkowanie przez obwinionego w miejscu niedozwolonym , a także sytuację rodzinną i majątkową obwinionego, wysokość osiąganych dochodów. Za okoliczność obciążającą Sąd przyjął uprzednią wielokrotną karalność obwinionego za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w ruchu drogowym. Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze również nagminność wykroczeń w ruchu drogowym na terenie miasta S.. Mając na uwadze przedstawione przesłanki za adekwatną Sąd uznał karę grzywny w wysokości 400 złotych.

Zdaniem Sądu tak ukształtowana kara w pełni osiągnie swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionego, uwzględnia też potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Kierując się ogólną regułą odpowiedzialności za wynik postępowania, na podstawie art. 119 kpsw, art.118 § 1 i 3 kpsw w związku z art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, w tym 40 zł opłaty oraz koszt opinii biegłego w kwocie 720 zł, którego powołanie było wynikiem treści wyjaśnień obwinionego, jak i składanych przez niego wniosków dowodowych .