Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

po rozpoznaniu 26 listopada 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania J. S. prowadzącego działalność pod nazwą Firma Handlowa (...) W. J. S. z siedzibą w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania J. S. prowadzącego działalność pod nazwą Firma Handlowa (...) W. J. S. z siedzibą w W. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 5 września 2014 r. Nr (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w pkt 2 w ten sposób, że obniża nałożoną karę do kwoty 15 000 zł (piętnastu tysięcy złotych);

II.  w pozostałym zakresie oddala odwołanie;

III.  znosi między stronami koszty procesu.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

Sygn. akt XVII AmE 136/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 marca 2009 r., znak: (...) po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej J. S. prowadzącemu działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi pod nazwą Firma Handlowa (...) W. J. S. z siedzibą w W., Prezes Urzędu Regulacji Energetyki orzekł, że przedsiębiorca ten naruszył art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego (dalej p.e.) w ten sposób, iż nie przestrzegał obowiązków wynikających z koncesji na obrót paliwami ciekłymi naruszając warunek 2.2.3 o treści: „koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami określonymi obowiązującymi przepisami i wynikającymi z zawartych umów.”

Za wyżej opisane działanie, Prezes URE wymierzył J. S. karę pieniężną w wysokości (...) % przychodów z działalności koncesjonowanej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi osiągniętego w 2013 roku, tj. w kwocie 60 000 zł.

Za podstawę swojego stanowiska Prezes URE uznał okoliczność ujawnienia w trakcie działań kontrolnych realizowanych w ramach ogólnokrajowej kontroli jakości paliw przez (...) Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej we W., naruszenia warunków udzielonej koncesji na obrót paliwami ciekłymi oraz ustawy p.e., polegających na oferowaniu paliw niespełniających wymagań jakościowych określonych w przepisach.

Od powyższej decyzji powód wniósł odwołanie, zaskarżając ją w całości. Decyzji zarzucił naruszenie:

1.art. 355 § 2 kodeksu cywilnego (dalej jako k.c.);

2.art. 7, 75 §1, 77 §1, 78, 107 §1 i §3 kodeksu postępowania administracyjnego.

oraz nieprawidłowe zastosowanie przepisów prawa:

1.art. 56 ust. 1 pkt 12 i art. 56 ust. 6 i 6a ustawy prawo energetyczne.

Ponadto przedsiębiorca wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu.

W odwołaniu powód nie kwestionował okoliczności faktycznych, stanowiących podstawę wydania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu strona powodowa wskazywała na nieprawidłowe zastosowanie przez Prezesa URE przepisów prawa podczas ustalania kary pieniężnej wymierzonej powodowi przy uwzględnieniu: stopnia szkodliwości czynu, stopnia zawinienia, dotychczasowego zachowania podmiotu oraz sytuacji finansowej karanego podmiotu. Powód podniósł, iż podjął działania mające na celu dochowanie należytej staranności co do wypełnienia wymogów jakościowych sprzedawanego oleju poprzez realizowanie chociażby dostaw od renomowanego dystrybutora jakim jest (...) Sp.zo.o. W tej kwestii przedsiębiorca wskazał, iż umowy zawierał z dostawcami paliw uwzględniającymi aspekt jakości paliwa i zawierał w umowach deklarację, że produkt będzie spełniał warunki zgodne z Polską Normą. Podkreślił również, że organizował szkolenie pracowników w zakresie jakości paliw oraz utrzymywał stan techniczny obiektów, instalacji i urządzeń w stanie zgodnym z obowiązującymi przepisami prawa w tym zakresie.

Odnosząc się do stopnia szkodliwości czynu powód twierdził, iż okoliczności w przyjętym przez Prezesa URE stanie faktycznym wskazywały na znikomy stopień szkodliwości czynu a przyjęte przez Prezesa kryterium dużej szkodliwości czynu jest nieuzasadnione technicznie i technologicznie.

Zdaniem powoda przy ustalaniu wysokości nałożonej kary pieniężnej Prezes URE nie uwzględnił w należytym stopniu wszystkich okoliczności mogących mieć wpływ na wysokość kary. W rezultacie nałożona zaskarżoną decyzją kara pieniężna w wysokości 60.000zł jest niewspółmiernie wysoka w stosunku do stopnia szkodliwości czynu, stopnia zawinienia, dotychczasowego zachowania powoda oraz jego możliwości finansowych, zwłaszcza w sytuacji zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej na stacji paliw w Ś., której dotyczy zaskarżona decyzja.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Powód J. S. prowadzący działalność pod nazwą Firma Handlowa (...) W. J. S. z siedzibą w W. - posiada koncesję na obrót paliwami ciekłymi, udzieloną decyzją Prezesa URE z dnia 25 marca 2009 r. nr (...)./k. 25 - 28 akt admin./

Zgodnie z pkt 2.2.3. wyżej wymienionej koncesji „koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami określonymi obowiązującymi przepisami i wynikającymi z zawartych umów”.

/k. 25 - 28 akt admin./

Powód prowadził sprzedaż hurtowa i detaliczną paliw w ośmiu punktach na terenie Polski (wykaz 8 miejsc k. 68 akt adm.). W paliwo przeznaczone do sprzedaży na stacjach paliw J. S. zaopatrywał się w firmie (...) Sp. z.o.o. w G.. Kupno regulowała umowa zawarta z tym przedsiębiorcą w dniu 24 stycznia 2012r (umowa k. 83 akt adm).

W toku kontroli przeprowadzonej 10 czerwca 2013 r. na stacji paliw prowadzonej przez powoda, zlokalizowanej w Ś. przy ul. (...), pobrano z dystrybutora podłączonego do zbiornika stacji dwie próbki oleju napędowego. Próbkę podstawową pobranego paliwa przekazano, celem zbadania zgodności w zakresie jakości przedmiotowego paliwa z przepisami Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 9 grudnia 2008r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych, do laboratorium (...).zo.o. z siedzibą w S.. /k. 16 – 17 akt admin./

W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono niezgodność badanej próbki podstawowej z zapisami powołanego wyżej rozporządzenia w zakresie odporności na utlenianie. Wynik badania tego parametru to14,6h (dopuszczalna tolerancja według przyjętej metody badawczej 17,5h) podczas gdy wymagania jakościowe określone w rozporządzeniu to minimum 20h /k. 16 - 17 akt admin./.

Na wniosek przedsiębiorcy badaniu poddano także próbkę kontrolną, którą przekazano do laboratorium Instytutu (...), Zakładu (...), Laboratorium (...) w K.. W wyniku przeprowadzonego badania kontrolnego stwierdzono niezgodność przedmiotowego paliwa z zapisami rozporządzenia w zakresie odporności na utlenianie. Wynik badanego parametru wynosił 14h /k.20 - 24 akt admin./.

Z uwagi na powyższe okoliczności Prezes URE pismem z 12 czerwca 2014 r., powiadomił powoda o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia mu kary pieniężnej w związku z możliwością zaistnienia naruszenia warunku 2.2.3. koncesji na obrót paliwami ciekłymi oraz wezwał go do złożenia szczegółowych wyjaśnień w tej sprawie i przesłania uwierzytelnionych kopii dokumentów mających związek z ujawnionym naruszeniem objętym przedmiotowym postępowaniem. /k. 1 – 2 akt admin./

W roku 2013 strona powodowa uzyskała przychód z działalności koncesjonowanej dotyczącej obrotu paliwami ciekłymi w wysokości (...) zł /k. 69 akt admin./.

Dotychczas na stacji paliw w Ś. przeprowadzone zostały trzy kontrole mające na celu zbadanie jakości sprzedawanego paliwa. Wszystkie one w kolejnych latach 2010, 2011, 2012 wskazywały, że paliwo spełnia wymagania rozporządzenia w sprawie wymagań jakościowych (informacje k.92-94).

Natomiast w czterech kolejnych latach 2006-2009 Prezes URE wymierzył powodowi kary za naruszenie warunków koncesji (brak informacji za jakie konkretnie naruszenia - informacja wynika jedynie z treści zaskarżonej decyzji, której jednak powód nie kwestionował).

Stan faktyczny analizowanej sprawy nie był między stronami sporny i został ustalony przez Sąd na podstawie informacji oraz dokumentów znajdujących się w aktach administracyjnych, których wiarygodność i moc dowodowa nie budziły zastrzeżeń, mając na uwadze, iż przedsiębiorca nie kwestionował wyników przeprowadzonych badań jakości oferowanego oleju napędowego, ani prawidłowości pobrania próbek paliwa w toku kontroli.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje.

Odwołanie zasługuje tylko częściowo na uwzględnienie, a mianowicie w części dotyczącej wysokości kary, która zdaniem Sądu była nadmiernie wygórowana.

W pierwszej kolejności należy się odnieść do zarzutów naruszenia przepisów k.p.a.

Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 roku sygn. akt I CKN 1036/98; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 r., sygn. akt III SZP 2/05) Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie może ograniczyć sprawy wynikającej z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Celem postępowania jest merytoryczna ocena sporu zaistniałego między stronami po wydaniu decyzji. Jak bowiem podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 maja 2004 r. (sygn. akt III SK 44/04), które to orzeczenie należy stosować również w postępowaniu wywołanym odwołaniem od decyzji Prezesa URE, „Do Sądu ostatecznie należy zastosowanie odpowiedniej normy prawa materialnego, na podstawie wyjaśnienia podstawy faktycznej, obejmującej wszystkie elementy faktyczne przewidziane w hipotezie tej normy". Sąd zatem w toku tego postępowania nie ocenia jako odrębnej kwestii błędów proceduralnych popełnionych przez organ w postępowaniu administracyjnym odnosząc się do nich jedynie w takim zakresie w jakim mają wpływ na naruszenie prawa materialnego i dokonane merytoryczne rozstrzygniecie. Odnośnie natomiast postępowania dowodowego prowadzonego przed organem i jego oceny dokonanej przez organ, to podkreślenia wymaga fakt, że w toku postępowania sądowego strony mogą składać bez ograniczeń wnioski dowodowe w ramach postępowania kontradyktoryjnego a Sąd ponownie ocenia samodzielnie cały materiał dowodowy. Dlatego też zarzuty dotyczące oceny dowodów dokonanej przez Prezesa UKE nie mogły odnieść skutków prawnych.

Z powyższych względów zarzuty naruszenia przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nie zasługują na uwzględnienie.

Przechodząc do oceny zarzutów materialnych podnieść należy, co następuje:

Zaskarżona decyzja jest prawidłowa i znajduje uzasadnienie w przepisach prawa, zaś podnoszone przez powoda w odwołaniu zarzuty nie mogą skutkować jej zmianą, ani też jej uchyleniem.

W pierwszej kolejności należało zważyć, że stosownie do art. 32 ust. 1 pkt 4 p.e., wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi wymaga uzyskania koncesji. Fakt reglamentowania określonej działalności oznacza poddanie jej szczególnym rygorom ze względu na konieczność ochrony pewnych dóbr oraz swoistą gwarancję Państwa, że działalność ta będzie prowadzona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

Konsekwencją naruszenia warunków koncesji jest sankcja przewidziana w art. 56 ust. 1. pkt 12 p.e. W myśl powołanego przepisu karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem orzecznictwa odpowiedzialność ponoszona na podstawie wskazanego powyżej przepisu ma charakter obiektywny i wynika z samego faktu naruszenia określonych norm prawnych – w tym przypadku norm prawa energetycznego (np. Wyroki Sądu Najwyższego III SK 21/10, III SK 5/10). Z tego też względu, odpowiedzialność ta istnieje w oderwaniu od winy, tj. dla ustalenia odpowiedzialności nie jest konieczne wykazanie zawinionego zachowania przedsiębiorcy, lecz wystarcza stwierdzenie faktu zaistnienia określonego naruszenia prawa tzn. bezprawności. Zatem przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy p.e. stanowi samodzielną podstawę do wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy za nieprzestrzeganie warunków udzielonej koncesji.

Stopień zawinienia podmiotu, który naruszył warunki koncesji uwzględnia się natomiast, w myśl art. 56 ust. 6 p.e., przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej. Wina nie jest więc przesłanką decydującą o samej zasadzie odpowiedzialności.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że powód wprowadzając do obrotu paliwo, którego parametr nie spełniał norm jakości przewidzianych w przepisach prawa naruszył warunki udzielonej mu koncesji, która w punkcie 2.2.3. przewidywała, że „koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami określonymi obowiązującymi przepisami i wynikającymi z zawartych umów.”.

Treść powołanego warunku koncesji określała w sposób wystarczająco precyzyjny i kompletny warunki jakim powinno odpowiadać paliwo wprowadzane przez powoda do obrotu. Zdaniem Sądu koncesja w sposób jednoznaczny wskazywała, że powód nie może czynić przedmiotem obrotu paliwa, które nie odpowiada normom jakościowym wynikającym z przepisów prawa.

W tym stanie rzeczy prawidłowe było ustalenie przez organ regulacyjny podstaw do nałożenia na powodów kary pieniężnej, o jakiej mowa w art. 56 ust 1 pkt 12 Pe.

Stosowanie do treści art. 56 ust.3 Pe wysokość kary nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Natomiast zgodnie z dyrektywą wymiaru kary zawartą w ust 6 art. 56 Pe Prezes URE ustalając wysokość kary pieniężnej, uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe. Z kolei art 56 ust. 6a. Pe daje Prezesowi URE możliwość odstąpienia od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek.

W odwołaniu od decyzji powód z powołaniem się właśnie na stopień szkodliwości czynu i stopień zawinienia oraz wskazywał na wadliwość decyzji w kwestii nałożonej kary.

Oceniając subiektywny element zachowania powoda jakim jest zawinienie, to także jednoznacznie należy stwierdzić, że na powodzie, jako profesjonaliście ciążył obowiązek stworzenia takiej organizacji działalności gospodarczej, która wykluczyłaby możliwość wprowadzenia do sprzedaży paliwa o jakości nie odpowiadającej normom określonym w rozporządzeniu Ministra Gospodarki w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych. Zaznaczenia wymaga, że przedsiębiorcy mają pełną swobodę wyboru działań, które podejmą w celu wywiązania się z obowiązków koncesyjnych. Mogą to czynić, np. poprzez pobranie stosownych próbek paliwa do kontroli i uzyskanie odpowiedniego świadectwa jakości, czy też nabywanie paliwa od renomowanych dostawców.

Odnośnie należytej staranności powoda, to Sąd doszedł do przekonania, że powód nie wykazał podjęcia takich działań o charakterze ostrożnościowo – prewencyjnym, które uzasadniałyby odstąpienie od nałożenia kary.

Natomiast w ocenie Sądu w niniejszej sprawie istniały podstawy do miarkowania wysokości kary dlatego Sąd obniżył karę do 15000zł.

Powód w toku postępowania wykazał, że kupował paliwo od renomowanego przedsiębiorcy jakim jest (...) Sp.zo.o. przedstawiając umowę sprzedaży oraz faktury zakupu od wskazanego dostawcy z załączonymi orzeczeniami laboratoryjnymi. Również transport paliwa z bazy paliw na stację paliw w Ś. był realizowany cysterną mająca zaświadczenie (...).

Akty staranności nie mogły jednak być powodem do odstąpienia od kary przez Sąd, bo o ile powód miał certyfikat jakości paliwa, to nie zawierał on wskaźnika parametru utleniania. Przekazane organowi przeprowadzającemu w dniu 20 czerwca 2013r kontrolę na stacji powoda orzeczenie laboratoryjne nr (...) z 4 czerwca 2013r (k.49 akt adm) nie zawierało pozycji wskazującej na badanie parametru szybkości utleniania.

Natomiast w ocenie Sądu nieprawidłowe było uwzględnienie w znacznym stopniu przy ustalaniu wymiaru kary przez Prezesa URE, kar jakie we wcześniejszych latach były nałożone na przedsiębiorcę w związku z naruszeniem warunków koncesji. Zdaniem Sądu okoliczności tych nie można uznać za obciążające ponieważ przy prowadzeniu przedsiębiorstwa znacznych rozmiarów jakie prowadzi powód (8 stacji paliw, k. 68 akt adm.) i przy wielu przeprowadzonych kontrolach, ilość nałożonych kar (4) oraz znaczny upływ czasu od ich nałożenia (ostatni raz miało to miejsce w 2009 roku) nie stanowi przejawu lekceważenia zasad normatywnych w zakresie prowadzenia koncesjonowanej działalności gospodarczej.

Wziąwszy więc także pod uwagę, że na stacji paliw z której w sprawie niniejszej zostało pobrane paliwo były przeprowadzane w ostatnich latach 3 kontrole i wszystkie wskazywały, że badane paliwo spełnia wymagania rozporządzenia co do badanych parametrów (wyniki badania k. k.92-94) to nie można było przyjąć, że dotychczasowe zachowanie powoda może wpływać na wysokość nałożonej na przedsiębiorcę kary

Rozstrzygając natomiast czy naruszenie obowiązku ciążącego na powodzie można w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy uznać za czyn o znikomym stopniu szkodliwości zasadne jest odwołanie się w tej kwestii do rozważań zawartych w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2015 r. sygn. akt III SK 36/14. Zgodnie z poglądem tam wyrażonym, a który Sąd w składzie niniejszym podziela, analizując stopień szkodliwości czynu należy wziąć pod uwagę, że wymagania jakościowe odnoszące się do paliw stanowione są ze względu na ochronę środowiska, wpływ na zdrowie ludzi oraz prawidłową pracę silników. Wynika to z faktu, że te właśnie dobra są chronione przez prawo energetyczne i inne przepisy regulujące normy jakości paliw. W szczególności wskazuje na to treść art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw, w myśl którego paliwa transportowane, magazynowane, wprowadzane do obrotu oraz gromadzone w stacjach zakładowych powinny spełniać wymagania jakościowe, określone dla danego paliwa ze względu na ochronę środowiska, wpływ na zdrowie ludzi oraz prawidłową pracę silników.

Odnośnie zakwestionowanego w badaniu laboratoryjnym parametru odporności na utlenianie, to normy jakościowe dla oleju napędowego określa Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 9 grudnia 2008 r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych. Dla parametru odporność na utlenianie zawiera ono w Załączniku nr 2 dwie normy. Pierwsza wskazuje, że olej napędowy może osiągnąć maksymalnie poziom odporność na utlenianie - 25 g/m3. Natomiast dla parametru odporności na utlenianie oleju napędowego zawierającego powyżej 2% estru metylowego (FAME). Rozporządzenie przewiduje dodatkowe wymaganie jakościowe, które przewiduje, że minimalny okres utleniania dla tego oleju wynosi 20 h. Parametr ten, co jest powszechnie wiadome ma negatywny wpływ na prawidłową pracę silników. Zatem odstępstwo od przewidzianej prawem normy nie świadczy o znikomej szkodliwości czynu.

Podstawowe znaczenie dla określenia stopnia społecznej szkodliwości czynu ma poza rodzajem i charakterem naruszonego dobra chronionego prawem także rozmiar wyrządzonej i grożącej szkody oraz zamiar i motywacja sprawcy, ale też kontekst sytuacyjny zachowania się sprawcy. Powyższe zapatrywania są wynikiem odpowiedniego stosowania dla oceny stopnia znikomej szkodliwości czynu w prawie energetycznym tych przesłanek które kwalifikują taka kwalifikację czynu w prawie karnym tj. 115 § 2 k.k. (tak SN w wyroku III SK 47/13).

Oceniając rozmiar grożącej szkody nie można odnosić istniejącego zagrożenia tylko do rozmiar działalności powoda i jego znikomego w istocie udziału w obrocie paliwem w skali całego kraju. Podobnie skala naruszenia reguł prawa, rozumiana jako wielkość odstępstwa od normy czy pojedyncze stwierdzone odstępstwo, nie może przełożyć się na znikomy wpływ na silniki pojazdów czy środowisko. Przyjęcie bowiem podobnego założenia musiałoby prowadzić do zaakceptowania procederu wprowadzania, przez ostatnich w systemie sprzedaży handlowców, paliwa o złej jakości tylko dlatego, że działają oni na rynku lokalnym i na niewielką skalę lub że tylko sporadycznie wprowadzają do obrotu paliwo nieodpowiadające normom. To z kolei zaprzeczyłoby istocie monitorowania jakości paliw w skali całego kraju i mogło prowadzić do nadużyć, które z pewnością w skali całego kraju musiały doprowadzić do skrajnie destrukcyjnych skutków dla środowiska, zdrowia ludzi oraz dla silników.

W świetle bezspornych okoliczności, potwierdzonych badaniem laboratoryjnym, przekroczenia w paliwie wprowadzanym do obrotu przez powoda minimalnego czasu utleniania, oczywistym było, że naruszył on normę, która ma bezpośredni wpływ na środowisko, zdrowie ludzi oraz prawidłową pracę silników.

W tym stanie rzeczy prawidłowe było ustalenie przez organ regulacyjny podstaw do nałożenia na powodów kary pieniężnej, o jakiej mowa w art. 56 ust 1 pkt 12 p.e.

Reasumując, Sąd – nie zakładając celowego działania przedsiębiorcy we wprowadzeniu do obrotu paliwa o jakości nieodpowiadającej normom jakościowym – doszedł do przekonania, że wprawdzie szkodliwość czynu powoda nie była znaczna, lecz też nie była na tyle niewielka, aby uzasadniała odstąpienie od nałożenia kary. Istotne w tej kwestii jest także i to, że odbiorca końcowy (nabywca paliwa od powoda) nie może ponosić konsekwencji działania sprzedawcy a ma jeszcze mniejsze możliwości selekcjonowania na etapie nabycia paliwa pod względem zgodności z normami.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że okoliczności dotyczące: stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu powoda, jego dotychczasowego zachowania i możliwości finansowych - w pełni uzasadniają nałożenie kary pieniężnej w wysokości ustalonej przez Sąd – 15.000 zł. Niewątpliwie kara w tej wysokości uwzględnia zarówno okoliczności jak i rozmiar stwierdzonego naruszenia koncesji i spełniać będzie wobec przedsiębiorcy swoją funkcję prewencyjną i represyjną. Przede wszystkim kara ta stanowić będzie dla niego wyraźne ostrzeżenie na przyszłość przed powtarzaniem podobnych, nagannych zachowań oraz zmotywuje go do przestrzegania reguł prawnych wynikających z prowadzenia koncesjonowanej działalności gospodarczej, a przy tym stanowić będzie dolegliwość, nie niosąc ze sobą jednocześnie ryzyka wyeliminowania przedsiębiorcy z obrotu gospodarczego.

Mając na uwadze powyższe Sąd w oparciu o przepis art. 479 ⁵³ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i obniżył nałożoną karę do kwoty 15.000 zł oraz oddalił odwołanie w pozostałej część w oparciu o przepis art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. uznając je w tym zakresie za bezzasadne.

W myśl art. 100 k.p.c. Sąd zniósł między stronami koszty procesu, uznając, że każda ze stron uległa swojemu przeciwnikowi w takim stopniu, że niecelowe jest stosunkowe rozdzielanie poniesionych przez nich kosztów.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka