Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Anita Grunt

przy udziale oskarżyciela skarbowego P. G. z Pierwszego Urzędu Skarbowego w G.

po rozpoznaniu w postepowaniu w stosunku do nieobecnych w dniu 15 września 2016 roku sprawy

S. P. , syna S. i T.,

urodzonego (...) w C.

oskarżonego o to, że:

1. w dniu 25.01.2011 r. w G. jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, wbrew art. 3, art. 9, art. 10, art. 11, art. 12, art. 26, art. 27, art. 27b, art. 27f oraz art. 45 ust. 1 i ust. 6 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2012 roku, poz. 361 z późn. zm.), podał nieprawdę w złożonym w terminie ustawowym w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2010 – PIT – 37 poprzez podanie niezgodnych ze stanem rzeczywistym kwot przychodu, kosztów uzyskania przychodu, zaliczki na podatek dochodowy z tytułu należności ze stosunku pracy, składek na ubezpieczenie zdrowotne i zawyżenie kwoty dochodu o 49.269,75 zł, narażając tym samym organ podatkowy na nienależny zwrot nadpłaty w kwocie 8.048,00 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 56 § 2 k. k. s. w zb. z art. 76 § 1 k. k. s. w zb. z art. 76 § 2 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s.;

2. w dniu 18.01.2013 r. w G. jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, wbrew art. 3, art. 9, art. 10, art. 11, art. 12, art. 26, art. 27, art. 27b, art. 27f oraz art. 45 ust. 1 i ust. 6 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2012 roku, poz. 361 z późn. zm.), podał nieprawdę w złożonym w terminie ustawowym w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2012 – PIT – 37 poprzez podanie niezgodnych ze stanem rzeczywistym kwot przychodu, kosztów uzyskania przychodu, zaliczki na podatek dochodowy z tytułu należności ze stosunku pracy, składek na ubezpieczenie zdrowotne i zawyżenie kwoty dochodu o 79.509,25 zł, narażając tym samym organ podatkowy na nienależny zwrot nadpłaty w kwocie 11.610,00 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 56 § 2 k. k. s. w zb. z art. 76 § 1 k. k. s. w zb. z art. 76 § 2 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s.

I.  oskarżonego S. P. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 1. aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 56 § 2 k. k. s. w zb. z art. 76 § 1 k. k. s. w zb. z art. 76 § 2 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s. i za to na podstawie art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 56 § 2 k. k. s. w zb. z art. 76 § 1 k. k. s. w zb. z art. 76 § 2 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s. w zw. z art. 23 § 1, 2 i 3 k. k. s skazuje go na karę grzywny w wymiarze 20 (dwudziestu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

II.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 2. aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 56 § 2 k. k. s. w zb. z art. 76 § 1 k. k. s. w zb. z art. 76 § 2 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s. i za to na podstawie art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 56 § 2 k. k. s. w zb. z art. 76 § 1 k. k. s. w zb. z art. 76 § 2 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s . w zw. z art. 23 § 1, 2 i 3 k. k. s. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 30 (trzydziestu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

III.  na podstawie art. 39 § 1 k. k. s. łączy orzeczone wobec oskarżonego w punktach I. – II. sentencji wyroku jednostkowe kary grzywny i wymierza mu karę łączną 40 (czterdziestu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

IV.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r., nr 123, poz. 1058 z późniejszymi zmianami) oraz § 1, 2, 14 ust. 1 pkt 1, 14 ust. 2 pkt 3, 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348 z późniejszymi zmianami) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. K. kwotę 738 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

V.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k., art. 627 k. p. k. w zw. z art. 113 § 1 k. k. s. oraz art. 1, art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 1.188 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 400 złotych.

Sygn. akt: II K 545/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W latach 2010-2012 S. P. zatrudniony był na podstawie umowy o pracę przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w G.. S. P. nie osiągał w tym okresie dochodów z innego tytułu.

W styczniu 2011 roku (...) sp. z o.o. złożyła do Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. informację PIT-11 o dochodach osiągniętych przez S. P. oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy w roku podatkowym 2010. Wykazano w niej:

-

przychód : 6.180 złotych

-

koszty uzyskania przychodu: 333,75 złotych;

-

dochód: 5.846,25 złotych;

-

zaliczkę na podatek dochodowy: 348 złotych;

-

składki na ubezpieczenie społeczne: 847,29 złotych;

-

składki na ubezpieczenie społeczne: 413,28 złotych.

Dowód: decyzja Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. – k. 14-19v zał. 1

Dnia 25 stycznia 2011 roku S. P. złożył do Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. zeznanie podatkowe PIT-37 za rok podatkowy 2010, w którym wykazał:

-

przychód 56.342 złote;

-

koszty uzyskania przychodu: 1,226 złotych;

-

dochód z tytułu należności ze stosunku pracy: 55.116 złotych;

-

zaliczkę pobraną przez płatnika: 8.407 złotych;

-

składki na ubezpieczenie społeczne: 8.410 złotych;

-

użytkowanie sieci Internet: 726 złotych;

-

dochód po odliczeniu składek na ubezpieczenie społeczne: 45.980;

-

podatek obliczony przy zastosowaniu skali podatkowej: 7.720,38 złotych;

-

składki na ubezpieczenia zdrowotne: 1.037 złotych;

-

ulgi z tytułu wykonywania dzieci (liczba dzieci: 6): 6.672,24 złote;

-

należny podatek: 11 złotych;

-

różnicę między sumą zaliczek pobranych przez płatników a podatkiem należnym: 8.396 złotych.

Wykazaną w zeznaniu różnicę organ skarbowy przekazał następnie na rachunek bankowy S. P..

Dowód: decyzja Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. – k. 14-19v zał. 1; wydruk deklaracji – k,. 158 zał. 1

Postanowieniem z dnia 26 marca 2013 roku Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. wszczął wobec S. P. postępowanie podatkowe w przedmiocie rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2010. Zostało ono zakończone wydaniem decyzji z dnia 16 października 2013 roku, w której organ podatkowy określił wysokość dochodu uzyskanego przez S. P. w 2010 roku na 5.846,25 złotych oraz stwierdził, że podatek dochodowy od osób fizycznych od tego dochodu wynosi 0 złotych.

Dowód: decyzja Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. – k. 14-19v zał. 1

W styczniu 2013 roku (...) sp. z o.o. złożyła Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. informację PIT-11 o dochodach osiągniętych przez S. P. oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy w roku podatkowym 2012. Wykazano w niej:

-

przychód: 3.375 złotych;

-

koszty uzyskania przychodu: 1.001,25 złotych;

-

dochód: 2.373,75 złotych;

-

zaliczkę na podatek dochodowy pobraną przez płatnika: 0 złotych;

-

składki na ubezpieczenie społeczne: 462,78 złotych;

-

składki na ubezpieczenie społeczne: 1.097,49 złotych.

Dowód: decyzja Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. – k. 27,31v zał. 1

Dnia 18 stycznia 2012 roku S. P. złożył do Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. zeznanie podatkowe PIT-37 za rok podatkowy 2012, w którym wykazał:

-

przychód: 83.218 złotych;

-

koszty uzyskania przychodu: 1.335 złotych;

-

dochód z tytułu należności ze stosunku pracy: 81.883 złote;

-

zaliczkę pobraną przez płatnika: 11.631 złotych;

-

składki na ubezpieczenie społeczne: 13.531,24 złotych;

-

dochód po odliczeniu składek na ubezpieczenie społeczne: 68.351,76 złotych;

-

podatek obliczony przy zastosowaniu skali podatkowej: 8.658,72 złotych;

-

składki na ubezpieczenia zdrowotne: 11.747,34 złotych;

-

ulgi z tytułu wykonywania dzieci (liczba dzieci: 6): 6.672,04 złote;

-

należny podatek: 21 złotych;

-

różnicę między sumą zaliczek pobranych przez płatników a podatkiem należnym: 11.631 złotych.

Dowód: decyzja Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. – k. 27-31v zał. 1; lista zaległości – k. 157 zał. 1; wydruk deklaracji – k. 159 zał. 1

Postanowieniem z dnia 26 marca 2013 roku Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. wszczął wobec S. P. postępowanie podatkowe w przedmiocie rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2012. Zostało ono zakończone wydaniem decyzji z dnia 16 października 2013 roku, w której organ podatkowy określił wysokość dochodu uzyskanego przez S. P. w 2012 roku na 2.373,75 złotych oraz stwierdził, że podatek dochodowy od osób fizycznych od tego dochodu nie występuje.

Dowód: decyzja Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. – k. 27-31v zał. 1

Według stanu na dzień 12 maja 2016 roku, suma zaległości S. P. z tytułu nienależnego zwrotu podatku za rok 2010 wynosiła wraz z odsetkami 12.652 złote.

Dowód: lista zaległości – k. 157 zał. 1

S. P. przebywa stale na terenie Republiki Federalnej Niemiec.

Dowód: informacja z Komisariatu Policji II w G. – k. 93, 130 zał. 1

S. P. był uprzednio siedmiokrotnie karany przez Sąd.

Dowód: dane o karalności – k. 9-11 akt głównych

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd oparł się w całości na treści zebranych dokumentów urzędowych. Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności. Sąd nie znalazł żadnych podstaw dla podważenia ich wartości dowodowej. Na ich podstawie odtworzyć można szczegółowy i spójny obraz nieprawidłowości w wypełnianiu zobowiązań podatkowych, jakich dopuścił S. P.. W jasny sposób wskazują one zakres zaległości fiskalnych i daty zaistnienia zdarzeń, które doprowadziły do ich powstania.

Ustalony stan faktyczny stanowił podstawę do przypisania S. P. obu czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia, kwalifikowanych z art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 56 § 2 k. k. s. w zb. z art. 76 § 1 k. k. s. w zb. z art. 76 § 2 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s. W deklaracjach PIT-37 za lata 2010-2011, złożonych w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G., S. P. podał nieprawdę w ten sposób, iż wykazał zawyżone kwoty przychodu, kosztów uzyskania przychodu, pobranych przez płatnika zaliczek na podatek dochodowy, składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. W efekcie, oskarżony wprowadził organ podatkowy w błąd co do wysokości podlegających zwrotowi kwot nadpłaty podatku (obliczonych w wyniku różnicy wykazanej w deklaracji zawyżonej sumy zaliczek na podatek dochodowy i należnego podatku obliczonego z uwzględnieniem odliczeń z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne i ulgi z tytułu wychowywania dzieci). Kwoty te zostały zawyżone odpowiednio o 8.048 złotych za rok 2010 (przy nadpłacie wynoszącej faktycznie 348 złotych) i 11.631 złotych z rok 2012 (przy nadpłacie wynoszącej faktycznie 0 złotych). W przypadku czynu wymienionego w punkcie I. aktu oskarżenia doszło do ziszczenia się zagrożenia uszczuplenia podatku, gdyż organ podatkowy przekazał na rachunek bankowy oskarżonego kwotę 8.396 złotych.

W przypadku obu czynów zarzucanych S. P., kwota uszczuplonego lub narażonego na uszczuplenie podatku nie przekroczyła dwustukrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę za rok, w którym doszło do popełnienia czynu (277.200 zł w 2011 roku i 320.000 zł w 2013 roku). Były to zatem kwoty małej wartości w rozumieniu ustawy (art. 56 § 2 k. k. s. w zw. z art. 53 § 14 k. k. s.).

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca ich kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. Nie był on w szczególności ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swoich czynów przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. S. P. jest i już w trakcie popełnienia czynów był osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego.

Stopień szkodliwości społecznej czynów S. P. był niemały. Choć kwoty uszczuplonego lub narażonego podatku nie były wysokie i znacznie odbiegały od górnej granicy wyznaczającej kwotę małej wartości, to jednak oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów z premedytacją.

Sąd stwierdził, iż, w przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki do wydania wyroku skazującego. W punkcie I. sentencji wyroku Sąd wymierzył oskarżonemu karę 20 stawek dziennych grzywny po 100 złotych, natomiast w punkcie II. sentencji wyroku - karę 30 stawek dziennych grzywny po 100 złotych.

Na niekorzyść S. P. przemawia postać zamiaru, a w przypadku czynu z punktu I. aktu oskarżenia - rozmiar negatywnych następstw czynu, tj. rzeczywiste uszczuplenie należności publicznoprawnej. Za okoliczność obciążającą należy uznać również uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego. Przy czym podkreślenia wymaga fakt, że 6 spośród 7 wyroków skazujących zapadło wobec oskarżonego przed popełnieniem obu przypisanych mu czynów.

Sąd nie znalazł okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego.

Liczba stawek dziennych wymierzonych w ramach orzeczonych kar grzywny za przestępstwo skarbowe jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, wysokości kwoty uszczuplonego bądź narażonego na uszczuplenie podatku, jak też uwzględnia korzyść majątkową, jaką oskarżony osiągnął z czynu wymienionego w punkcie I. aktu oskarżenia. Ustalając wysokość stawki dziennej, Sąd uwzględnił aktualną sytuację majątkową (brak dochodów na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, brak znaczącego majątku oraz posiadanie na utrzymaniu sześciorga dzieci). W ocenie Sądu, S. P. jest w stanie uiścić orzeczoną grzywnę. Zasądzona kwota nie wykracza poza jego potencjalne możliwości zarobkowe i płatnicze, zwłaszcza że świadczy on pracę na terenie Republiki Federalnej Niemiec. Orzeczonej kary grzywny nie sposób uznać za nadmiernie surową, zwłaszcza że Sąd określił stawkę dzienną grzywny na poziomie nieznacznie przekraczającym dolną granicę wskazaną w art. 23 § 2 k. k. s. (61,66 zł).

W punkcie III. sentencji wyroku Sąd połączył orzeczone kary grzywny, wymierzając karę łączną 40 stawek dziennych grzywny po 100 złotych. Należy nadmienić, że uwzględniając wysokość orzeczonych kar jednostkowych, Sąd mógł wymierzyć S. P. za zbiegające się przestępstwa skarbowe karę łączną od 30 do 50 stawek dziennych grzywny po 100 złotych. Za częściowym zastosowaniem absorpcji kar przemawia bliski (choć nie ścisły) związek czasowy popełnionych czynów oraz popełnienie czynów przy wykorzystaniu takiej samej sposobności. Za częściową kumulacją kar przemawia wzgląd na cele kary. W ocenie Sądu, niewychowawczym posunięciem byłoby niejako premiowanie oskarżonego łagodniejszym wymiarem kary z tego tylko powodu, że dopuścił się on kilku czynów w odstępie niespełna dwóch lat.

W ocenie Sądu, orzeczona kara łączna grzywny spełni cele kary w zakresie prewencji indywidualnej, gdyż wpłynie na oskarżonego wychowawczo, wywołując u niego przekonanie o nieopłacalności popełniania tego rodzaju przestępstw w przyszłości. Nadto, można żywić nadzieję, że zastosowana kara uczyni zadość wymaganiom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W punkcie IV. sentencji wyroku zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego S. P. wynagrodzenie tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Przyznana kwota jest adekwatna do nakładu pracy obrońcy i mieści się w granicach określonych w rozporządzeniu przywołanym w tej części orzeczenia.

Sąd uznał, iż zasadne będzie zasądzenie od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu związanych z jego sprawą, w tym wymierzenie mu stosownej opłaty (punkt V. wyroku), albowiem swoim zachowaniem przyczynił się on do ich powstania.