Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa Z. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 19 stycznia 2016 roku, sygn. akt I C 151/14

zmienia zaskarżony wyrok w punkcie drugim sentencji w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcie w nim zawarte, oddalając apelację w pozostałej części i znosząc między stronami koszty procesu za instancję odwoławczą.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSO Alina Gąsior SSR Monika Cichocka

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 385/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19.01.2016 r. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda Z. G. kwotę 20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, ustalił, że pozwany ponosi wobec powoda odpowiedzialność za mogące ujawnić się w przyszłości skutki wypadku z dnia 20.08. 2012 r. oraz orzekł o nieuiszczonych w sprawie kosztach sądowych.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 20.08. 2012 r. na drodze krajowej prowadzącej z P. do T. na wysokości miejscowości S. powód kierujący samochodem osobowym marki D. (...) zatrzymał się przed blokującymi drogę dwoma pojazdami. Jadący za nim samochód ciężarowy marki I. nie zahamował i uderzył w tył samochodu powoda. W wyniku tego uderzenia samochód powoda został wyrzucony na przeciwległy pas ruchu, gdzie zderzył się czołowo z nadjeżdżającym z przeciwka samochodem osobowym. Po wypadku przyjechało pogotowie. Powód nie zgodził się na skierowanie do szpitala. Syn zawiózł go do domu. Wieczorem wystąpiły zawroty głowy i wymioty. Hospitalizacja ortopedyczna powoda trwała 4 -5 dni, potem leczenie w poradni ortopedycznej do trzeciego kwartału 2014 r. Powód chodził w kołnierzu ortopedycznym przez 3-4 miesiące. Od listopada 2012 r. powód zażywa uspokajające leki ziołowe. Przyjmuje je po zdenerwowaniu, przeciętnie raz w tygodniu. Denerwuje się w szkole. Musiał zrezygnować z dodatkowej pracy w B. - boi się jeździć samochodem, nawet z synem jako pasażer. W wyniku zdarzenia powód doznał stłuczenia ze skręceniem kręgosłupa szyjnego i stłuczenia głowy oraz klatki piersiowej. Dolegliwości bólowe utrzymywały się u powoda do 2 tygodni od zdarzenia, głowy o charakterze stałym do 5 miesięcy (okresowo nadal są obecne), a bóle kręgosłupa szyjnego o znacznym nasileniu do 8 tygodni. Rokowania na przyszłość związane ze skutkami wypadku są pozytywne. Z ortopedycznego punktu widzenia powód nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu. U powoda wystąpiły pourazowe bóle głowy i bóle odcinka szyjnego oraz zawroty głowy, które utrzymywały się przez około 5 miesięcy i powodowały początkowo cierpienia fizyczne umiarkowanego stopnia. Bóle malały w miarę upływu czasu. Z punktu widzenia neurologicznego nie należy spodziewać się innych, późniejszych następstw przebytego urazu. W następstwie wypadku powód doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 4% . W wyniku wypadku nie doszło do trwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie neurologicznym. Powód zmienił tryb spędzania urlopu. Przestał jeździć samochodem i rowerem. Sytuacja traumatyzująca związana z wypadkiem spowodowała u powoda występujące do dziś zaburzenia snu, lęk przed jazdą samochodem i przechodzeniem przez jezdnię, natrętne reminiscencje dotyczące wypadku. Powód nie wymaga jednak leczenia psychiatrycznego. Zgłaszane objawy mogą w przyszłości ustąpić. Zaburzenia adaptacyjne skutkują 5% długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu powoda. Rokowanie co do ustąpienia objawów nerwicowych u powoda jest dobre.

Decyzją z dnia 9.10. 2012 r. i z dnia 27.03. 2013 r. ubezpieczyciel wypłacił powodowi 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Sąd Rejonowy stwierdził, że roszczenia powoda w przeważającej mierze zasługują na uwzględnienie, a żądanie w zakresie zadośćuczynienia znajduje podstawę prawną w art. 445 k.c. w zw. z art. 444 k.c. Sąd przytoczył tezy uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 1.04.2004 r. zapadłego w sprawie II CK 131/03, z których wynika, że kompensata majątkowa ma na celu przezwyciężenie wszelkich przykrych doznań i złagodzenie cierpień związanych z wypadkiem, zarówno już doznanych, jak i te, które mogą wystąpić w przyszłości. Zadośćuczynienie ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego. Określając wysokość „odpowiedniej sumy”, sąd powinien kierować się celami oraz charakterem zadośćuczynienia i uwzględnić wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej szkody niemajątkowej, a w tym przede wszystkim rodzaj uszkodzenia ciała, czy rozstroju zdrowia, ich nieodwracalny charakter polegający zwłaszcza na kalectwie, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, stopień ich uciążliwości, wiek poszkodowanego, jego szanse na przyszłość oraz poczucie nieprzydatności społecznej. Sąd podzielił także stanowisko Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 14.02.2008 r, I CSK 536.07) i Sądu Apelacyjnego w Poznaniu (wyrok z dnia 8.11.2005 r. I ACa 329/05), że ponieważ zadośćuczynienie ma mieć charakter kompensacyjny, jego wysokość nie może stanowić kwoty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną dla poszkodowanego wartość i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia. Rozważając powyższe wskazania w odniesieniu do osoby powoda Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że żądana uzupełniająco (ponad wypłaconą kwotę 4.000 zł) tytułem zadośćuczynienia kwota 24.000 zł stanowi sumę odpowiednią w rozumieniu art. 445 k.c. Ponieważ ubezpieczyciel wypłacił już powodowi kwotę 4.000 zł, to Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda uzupełniająco kwotę 20.000 zł bez orzekania o odsetkach - zgodnie z żądaniem z pozwu. W ocenie Sądu pierwszej instancji suma ta jest adekwatna do wyrządzonej krzywdy. Kwota ta uwzględnia stosunki społeczno - gospodarcze w środowisku powoda, trwały charakter uszczerbku na zdrowiu w wysokości 9 % i również rozmiar doznanego przez powoda bólu, krzywdy i cierpienia będącego następstwem wypadku. Ponadto nie obojętny był również fakt, iż u powoda skutki wypadku powodują okresowe bóle. Sąd uwzględnił również żądanie w zakresie ustalenia odpowiedzialności pozwanego za mogące ujawnić się w przyszłości skutki wypadku na podstawie art. 189 k.p.c. Wprawdzie art. 442§ 3 k.c. - mający zastosowanie w stanie faktycznym sprawy - wprowadza zasadę, że roszczenia o wyrównanie szkód wyrządzonych na osobie w zasadzie nie przedawniają się, można ich dochodzić zawsze w okresie 3 lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia, jednakże Sąd Najwyższy zajął stanowisko, że pod rządem wymienionego przepisu, powód dochodzący wyrównania szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości (uchwała z 24.02.2009 III CZP 2/09, wyrok z 11.03.201 Or. IV CSK 410/09). Zasadność takiego roszczenia należy oceniać z uwzględnieniem okoliczności konkretnej sprawy, dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy proces odszkodowawczy może toczyć się po wielu latach od wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę, kiedy zazwyczaj pojawiają się trudności dowodowe. Przesądzenie w sentencji wyroku o odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości zwalnia poszkodowanego z obowiązku udowodnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności podmiotu, na którym odpowiedzialność taka już ciąży. O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Sąd Okręgowy podziela te ustalenia i rozważania, przyjmuje je za własne.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego Tomaszowie Maz.. z dnia 19.01.2016 r. wniósł pozwany. Zaskarżył go w części - co do pkt I w zakresie zasądzającym od pozwanego na rzecz powoda kwotę ponad 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia, co do pkt II w zakresie ustalającym, że pozwany ponosi wobec powoda odpowiedzialność za mogące ujawnić się w przyszłości skutki wypadku z dnia 20.08.2012 r.; oraz co do pkt III w zakresie nakazującym ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa — Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. kwotę 2.300,10 zł tytułem brakującej opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony i zaliczek na opinie biegłych wyłożonych przez Skarb Państwa. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego - art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. - poprzez przyjęcie, iż kwotę odpowiednią do doznanej przez powoda krzywdy stanowi łączna kwota 24.000 zł, podczas gdy jest to kwota rażąco wygórowana względem doznanej przez powoda krzywdy; naruszenie prawa materialnego — art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 11 ust. 2-3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. 2002 Nr 199 poz. 1673 ze zm.) -

poprzez przyjęcie, iż pojęcie trwałego uszczerbku na zdrowiu jest tożsame z pojęciem długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, podczas gdy są to pojęcia zupełnie odmienne, jako że trwały uszczerbek na zdrowiu ma charakter nieodwracalny, nierokujący poprawy, a uszczerbek długotrwały ma charakter przemijający, rokujący poprawę w niedługiej przyszłości i powodujący upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, co ma zasadnicze znaczenie dla ustalenia długotrwałości cierpień poszkodowanego; naruszenie prawa materialnego — art. 189 k.p.c. — poprzez przyjęcie, że pozwany winien ponieść względem powoda odpowiedzialność za mogące się ujawnić w przyszłości skutki wypadku z dnia 20.08.2012 r., podczas gdy powód nie posiada interesu prawnego wymaganego dla uznania zasadności tego żądania, a jego stan nie wskazuje na wystąpienie jakichkolwiek innych dolegliwości czy urazów od tych stwierdzonych na datę wyrokowania przez Sąd I instancji; naruszenie prawa procesowego - art. 233 § 1 k.p.c. — poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie polegający na przyjęciu, że powód w związku z wypadkiem doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu na poziomie 9%, podczas gdy z opinii biegłych ortopedy, neurologa i psychologa nie wynika, by powód doznał jakiegokolwiek trwałego uszczerbku na zdrowiu, a jedynie długotrwałego uszczerbku na zdrowiu na poziomie 9%, który to uszczerbek ma charakter przemijający i nie można go utożsamiać z pojęciem trwałego uszczerbku na zdrowiu, który ma charakter nieodwracalny, powód w związku koniecznością leczenia dolegliwości bólowych, zawrotów głowy, noszenia kołnierza ortopedycznego i traumą przeżytą wskutek wypadku musiał zrezygnować z dodatkowej pracy w B., podczas gdy z zeznań powoda złożonych na rozprawie w dniu 20.01.2015 r. wynika, że powód zrezygnował z dojazdów do pracy w innych miejscach, ponieważ były dla niego uciążliwe, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, jako że Sąd I instancji przyjmując trwały charakter uszczerbku na zdrowiu powoda ustalił rozmiar doznanej przez niego krzywdy w sposób rażąco przekraczający wysokość doznanej przez niego krzywdy, w tym zakres, długotrwałość i charakter uszczerbku na jego zdrowiu, co w konsekwencji doprowadziło Sąd I instancji do błędnego zasądzenia kwoty rażąco zawyżonej względem doznanej przez powoda krzywdy; naruszenie prawa procesowego - art. 233 § 1 k.p.c. - poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie polegający na nie wzięciu pod uwagę przy określaniu rozmiaru krzywdy doznanej przez powoda, że zarówno z dokumentacji medycznej powoda, jak i z opinii biegłego ortopedy wynika, że ruchomość odcinka szyjnego kręgosłupa powoda jest pełna, niebolesna, że zakres ruchomości kręgosłupa piersiowo-lędźwiowego jest prawidłowy, że zarówno kończyny górne jak i chód powoda są w pełni prawidłowe, a powód doznał jedynie stłuczenia ze skręceniem kręgosłupa szyjnego i stłuczenia głowy oraz klatki piersiowej, że badania obrazowe nie wykazały istnienia jakichkolwiek zmian pourazowych po stronie powoda, że powód nie posiada odchyleń od stanu prawidłowego w badaniu klinicznym, jego rokowania są dobre, zaś dolegliwości bólowe kręgosłupa wynikają w głównej mierze ze zmian zwyrodnieniowo-deformacyjnych kręgosłupa, które nie mają związku z wypadkiem zgłoszonym u pozwanego, obecne u powoda przez pierwsze 5 miesięcy po wypadku bóle głowy i odcinka szyjnego, jak również zawroty głowy przez okres około 5 miesięcy miały charakter umiarkowany, zaś obecnie powodują one bóle niezbyt dużego stopnia, które w żaden sposób nie wpływają na obecne życie powoda, intensywność i rozmiar bólów głowy powoda ulega zmniejszeniu wraz z upływem czasu, co świadczy o przemijającym charakterze doznanego przez powoda uszczerbku, biegli ortopeda, neurolog i psycholog w wydanych przez siebie opiniach wskazali, że z punktu widzenia ich specjalności po stronie powoda nie wystąpią późniejsze następstwa przebytego urazu, a rokowania co do przyszłego stanu zdrowia powoda są dobre, dolegliwości psychiczne powoda są związane nie tylko z wypadkiem, ale i pracą powoda w szkole, bowiem w opinii biegłego wynika, że powód przyjmuje ziołowe leki uspokajające przeciętnie raz w tygodniu, „denerwuje się w szkole, (...) stara się stłumić zdenerwowanie”,

co miało istotny wpływ na wynik sprawy, jako że Sąd I instancji nie biorąc pod uwagę powyższych okoliczności, błędnie uznał, że rozmiar krzywdy doznanej przez powoda był o wiele większy od jej faktycznego rozmiaru pozostającego w związku ze zdarzeniem z dnia 20.08.2012 r. i że w przyszłości mogą się ujawnić i inne dolegliwości powstałe na zdrowiu powoda wskutek zgłoszonego wypadku, co w konsekwencji doprowadziło Sąd I instancji do błędnego zasądzenia kwoty rażąco zawyżonej względem doznanej przez powoda krzywdy, jak i błędnego ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość; naruszenie prawa procesowego — art. 232 k.p.c. — poprzez przyjęcie, że powód wykazał, iż kwotę odpowiednią do doznanej przez niego krzywdy stanowi łączna kwota 24.000 zł, podczas gdy powód tego rodzaju okoliczności nie wykazał, uwzględniając brak doznania przez powoda trwałego uszczerbku na zdrowiu w jakiejkolwiek wysokości, rokowania co do jego przyszłego stanu zdrowia, obecny stan zdrowia powoda po wypadku, charakter i rozmiar odczuwanych przez powoda dolegliwości bólowych, jak również brak udowodnienia przez powoda, aby wszelkie zgłaszane przez niego negatywne konsekwencje — w tym zrezygnowanie z dodatkowej pracy i urazy psychiczne — były jedynie spowodowane zdarzeniem z dnia 20.08.2012 r., zachodzą przesłanki ustalenia odpowiedzialności pozwanego względem powoda na przyszłość za mogące ujawnić się w przyszłości skutki wypadku z dnia 20.08.2012 r., podczas gdy powód nie wykazał tego rodzaju przesłanek, w tym interesu prawnego niezbędnego dla uznania zasadności przedmiotowego roszczenia i podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym opinii biegłych psychologa, ortopedy i neurologa nie wynika, aby rokowania co do jego stanu zdrowia były niekorzystne i by wskazywały na to, że po stronie powoda mogą się ujawnić jakiekolwiek inne skutki wypadku od tych dotychczas ujawnionych, co mogłoby uzasadniać ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, jako że Sąd I instancji uznając powyższe okoliczności za udowodnione ustalił, że kwotę odpowiednią z tytułu zadośćuczynienia stanowi kwota rażąco wygórowana względem krzywdy doznanej przez powoda wskutek wypadku, jak również, że pozwany winien ponosić względem powoda odpowiedzialność za mogące się ujawnić w przyszłości skutki wypadku z dnia 20.08.2012 r. Autor apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zakresie przekraczającym kwotę 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za postępowanie przed Sądem I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za postępowanie przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Powód wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest w części zasadna.

Sąd Okręgowy podziela bowiem zarzut apelującego dotyczący naruszenia art. 189 kpc i art. 232 kpc, albowiem w postępowaniu dowodowym powód nie wykazał interesu prawnego w żądaniu ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. Na mocy art. 189 kpc można domagać się ustalenia odpowiedzialności za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym w przypadku, gdy występuje niemożność definitywnego przesądzenia o rozmiarach szkody. W rozpoznawanej sprawie – zgodnie z art. 442 ¹ § 3 kc – w przypadku wystąpienia „nowej” szkody pozostającej w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 20.08.2012 r. powód będzie mógł w terminie 3 lat od powzięcia wiadomości o jej wystąpieniu dochodzić jej naprawienia na drodze sądowej (żądanie to nie jest ograniczone żadnym terminem). W przypadku zaś, jeżeli powodowi przysługuje roszczenie o zasądzenie, nie można stwierdzić istnienia interesu prawnego w żądaniu ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość (podobne stanowisko zajął też Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 14.05.2008 r. I ACa 192/08). Z uzasadnienia powołanej przez Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. uchwały Sądu Najwyższego zapadłej w sprawie III CZP 2/09 także wynika, iż pod rządem art. 442 ¹ § 3 kc powód dochodzący naprawienia szkody na osobie jedynie może mieć (a nie ma) interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości. Kwestia ta wymaga jednak udowodnienia. W sprawie stan faktyczny oraz zasada odpowiedzialności pozwanego były generalnie bezsporne. Prognozować zatem należy, iż powód w przyszłości, w przypadku ewentualnego pojawienia się „nowej” szkody, nie powinien mieć żadnych trudności dowodowych w ewentualnym kolejnym procesie o uzupełnienie zadośćuczynienia, jakkolwiek w chwili obecnej proces leczenia powoda jest zakończony, a rozmiary szkody definitywnie ustalone.

Dlatego Sąd zmienił zaskarżony wyrok w punkcie drugim na podstawie art. 386 § 1 kpc.

Jeśli chodzi o zarzut naruszenia prawa materialnego art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 § 1 kc w zw. z art.11 ust. 2 ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadku przy pracy i chorób zawodowych, to – wbrew twierdzeniom apelacji - Sąd pierwszej instancji nie uznał za tożsame pojęć „trwałego uszczerbku na zdrowiu” i „długotrwałego uszczerbku na zdrowiu”. Właściwie ustalił bowiem w oparciu o opinie biegłych, iż uszczerbek ma charakter długotrwały i tenże uszczerbek poddał ocenie, jakkolwiek – myląco – wskazał w rozważaniach prawnych na uszczerbek trwały.

Odnośnie zarzutu przyznania powodowi rażąco wygórowanego zadośćuczynienia, czyli naruszenia prawa materialnego - art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 § 1 kc oraz prawa procesowego – art. 233 § 1 kpc i art. 232 kpc, mający istotny wpływ na wynik sprawy, to zarzut ten także nie może odnieść zamierzonego przez skarżącego skutku procesowego.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd pierwszej instancji dokonał wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego i prawidłowo ustalił stan faktyczny. Dla skuteczności zgłoszenia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc, każdorazowo koniecznym jest wyeksponowanie błędów logicznych, braku racjonalnego, uwzględniającego zasady doświadczenia życiowego rozumowania w ocenie dowodów i budowaniu na ich podstawie konkretnego stanu faktycznego, czego apelujący nie uczynił.

Zgodnie także z utrwalonym poglądem judykatury, określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia stanowi istotne uprawnienie sądu rozpoznającego sprawę w pierwszej instancji. Korygowanie przez sąd odwoławczy wysokości zasądzonego już zadośćuczynienia uzasadnione jest tylko wówczas, gdy - przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy mających wpływ na jego wysokość - jest ono niewspółmiernie nieodpowiednie, jako rażąco wygórowane lub rażąco niskie i w sposób oczywisty narusza zasady jego ustalania (np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.07.1970 roku w sprawie III PRN 39/70 i z dnia 18.11.2004 r. w sprawie I CK 219/04). Za rażąco wygórowane przyjmuje się zadośćuczynienie, które nie odzwierciedla prawidłowo wszystkich elementów składających się na doznaną krzywdę, przypisując doniosłość faktom i zdarzeniom niedowiedzionym, bądź takim, których związek przyczynowy ze zdarzeniem nie został wykazany, lub takie, którego kwota rażąco odbiega od tej, która byłaby adekwatna do rozmiarów doznanej krzywdy.

Powód doznał 9% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, był hospitalizowany, przez kilka miesięcy nosił kołnierz ortopedyczny, przez dwa lata korzystał z rehabilitacji medycznej. Dolegliwości bólowe utrzymywały się u powoda do 2 tygodni od zdarzenia, głowy o charakterze stałym do 5 miesięcy (okresowo nadal są obecne), a bóle kręgosłupa szyjnego o znacznym nasileniu do 8 tygodni. Sytuacja traumatyzująca związana z wypadkiem spowodowała u powoda występujące do dziś zaburzenia snu, lęk przed jazdą samochodem i przechodzeniem przez jezdnię, natrętne reminiscencje dotyczące wypadku. To wszystko przemawia za uznaniem, iż zasądzone przez Sąd pierwszej instancji zadośćuczynienie jest wysokie, jakkolwiek nie rażąco wygórowane, przedstawia ekonomicznie odczuwalną dla powoda wartość i ma mu przynieść równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację w pozostałym zakresie.

O koszach procesu za instancję odwoławczą Sąd orzekł na podstawie art. 391 § 1 kpc w zw. z art. 100 kpc z uwagi na częściowe uwzględnienie apelacji.

Na oryginale właściwe podpisy