Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant stażysta Katarzyna Pielużek

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku G. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T..

o prawo do emerytury

na skutek odwołania G. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T..

z dnia 24 lutego 2016 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 336/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 lutego 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.. odmówił wnioskodawcy G. K. prawa do emerytury.

W odwołaniu od powyższej decyzji, złożonym w dniu 25 marca 2016 roku, wnioskodawca wniósł o przyznanie żądanego prawa z uwagi na to, że przepracował wymagane 15 lat w warunkach szczególnych. Podniósł, że pracował w takich warunkach w okresach od 7 listopada 1979 roku do 31 stycznia 1998 roku i od 1 listopada 1998 roku do 31 grudnia 1998 roku w Fabryce (...) S.A. w P. (obecnie (...) S.A.) na stanowisku ślusarza w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych. Podniósł, że na stanowisku tym wykonywał prace polegające na upalaniu palnikiem acetylenowo – tlenowym, spawaniu elektrycznym, szlifowaniu wyrobów metalowych oraz obsłudze urządzeń i narzędzi wibracyjnych, to jest młota pneumatycznego. Praca na ww. stanowisku powinna być więc zaliczona do prac w warunkach szczególnych wymienionych w Wykazie A: Dziale XIV poz. 12 i poz. 18 oraz w Dziale III poz. 78, załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

Wnioskodawca G. K., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 4 lutego 2016 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił staż ubezpieczeniowy wynoszący 25 lat. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. ZUS nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych żadnych okresów zatrudnienia.

(okoliczności niesporne)

G. K. ukończył (...) Szkołę Zawodową nr (...) w P.. w zawodzie mechanika maszyn i urządzeń przemysłowych.

(dowód: świadectwo ukończenia szkoły k. 11-12 – w aktach ZUS)

W dniu 7 listopada 1979 roku wnioskodawca podjął zatrudnienie w Fabryce (...) w P.., obecnie (...) S.A., na stanowisku ślusarza. Stosunek pracy wnioskodawcy nadal trwa.

(dowód: umowa o pracę k. 5 – w aktach osobowych; zaświadczenie k. 25 – w aktach ZUS)

Wnioskodawca zatrudniony został w Wydziale (...) jako ślusarz. W Wydziale (...) na stanowisku ślusarza pracował do dnia 31 stycznia 1998 roku. Do pracy w tym samym wydziale powrócił, po pracy w wydziale rehabilitacji, w dniu 1 listopada 1998 roku.

(dowód: angaże k. 6-11, 15-18, 20, 22-40, 43, 44, 46, 49, skierowanie k. 41, karty obiegowe zmiany k. 42, 48, karta o przedłużeniu rehabilitacji k. 45, karta o zakończeniu rehabilitacji k.47 – w aktach osobowych)

W dniu 6 sierpnia 1986 roku wnioskodawca odbył egzamin kwalifikacyjny z zakresu wiadomości praktycznych i teoretycznych w zawodzie ślusarza.

(dowód: protokół egzaminu kwalifikacyjnego k. 19 – w aktach osobowych)

Wydział (...) był wydziałem kolejek podwieszanych. W wydziale tym były produkowane kolejki podwieszane, jak również regenerowane były obudowy kopalniane. W bezpośrednim sąsiedztwie ślusarzy w Wydziale (...) pracowali spawacze. Podczas zatrudnienia w wydziale (...) wnioskodawca narażony był na hałas i pył.

(okoliczności niesporne)

Do stałych obowiązków wnioskodawcy w okresach zatrudnienia na stanowisku ślusarza w Wydziale (...) należało:

- dopasowywanie stalowych elementów konstrukcyjnych poprzez ich wyrównywanie i przycinanie palnikiem acetylenowotlenowym oraz dobijanie młotkiem,

- szlifowanie i polerowanie montowanych stalowych elementów konstrukcyjnych oraz szlifowanie połączeń spawalniczych przy pomocy szlifierki,

- łączenie podzespołów metalowych przy pomocy śrub, czyli tzw. skręcanie (ślusarze nie wiercili otworów),

- punktowe łączenie składanych elementów stalowych przy pomocy spawarki elektrycznej (spawanie wstępne),

- szlifowanie szlifierką konstrukcji po ich zespawaniu przez spawaczy oraz prostowanie przy pomocy łańcuchów,

- regeneracja oraz czyszczenie elementów obudów górniczych przy użyciu palnika gazowego, młotów pneumatycznych oraz brechy.

Przed przystąpieniem do ww. montażowych prac ślusarze układali konstrukcje stalowe z poszczególnych elementów na podstawie rysunku technicznego. Elementy te przywozili brygadom robotnicy transportowi (wózkowi) i kładli je w oznaczonych pojemnikach. Duże elementy przywozili suwnicowi i kładli je na podłodze, te elementy miały długość nawet około 3 metrów. Mniejsze elementy były następnie układane przez ślusarzy na leżniach, ślusarze przynosili je z pojemników. Natomiast konstrukcje duże układali na posadzce. Układanie ww. elementów na leżni należało do prac wstępnych. Ślusarz układał dany element, a jeśli pasował, wówczas szedł po następny. Jeśli nie, to musiał go rozgrzać i upalić palnikiem albo przeszlifować, czy dobić młotkiem.

Prace spawaczy różniły się od pracy ślusarzy, ponieważ spawacze wyłącznie spawali konstrukcje przygotowane im przez ślusarzy. Używali wyłącznie spawarek.

(dowód: zeznania świadków E. F. k. 23 odwrót, 25, J. J. k. 22 odwrót - 23, 25, S. P. k. 23 – 23 odwrót, 25, zeznania wnioskodawcy k. 28 odwrót , 30)

Jeśli konstrukcje były małe i składały się z kilku elementów wyżej wymienione prace wstępne (układanie) trwało krótko, jeśli natomiast konstrukcja składała się z większej ilości elementów, to układanie ich według rysunku zajmowało dłużej, niż samo dopasowanie elementów do siebie.

(dowód: zeznania świadka J. J. k. 23, 25)

Na podstawie zawartej z pracodawcą umowy wnioskodawca od 1 września do 30 września 2004 roku przebył przeszkolenie w zawodzie upalacza (cięcie tlenem). Natomiast podstawowy kurs spawania blach stalowych wnioskodawca rozpoczął w dniu 15 maja 2006 roku i zakończył go 14 lipca 2006 roku.

(dowód: umowa z dnia 26 sierpnia 2004 roku k. 62, umowa z dnia 15 maja 2006 roku k. 71, książka spawacza k. 76 – w aktach osobowych)

W dniu 3 lutego 2016 roku (...) S.A. wystawiła wnioskodawcy świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych. Pracodawca w świadectwie wskazał, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym na stanowisku ślusarza w okresach od 7 listopada 1979 roku do 31 stycznia 1998 roku i od 1 listopada 1998 roku do 31 grudnia 1998 roku. Była to praca w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych, wymienionym w wykazie A, dziale XIV, poz. 12 pkt 18 stanowiącego załącznik do Nr 1 do zarządzenia Nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach.

(dowód: świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych k. 106 – w aktach osobowych)

Sąd Okręgowy ocenił i zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 887), dalej ustawa, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3. Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało więc rozpoznać na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w takich warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo to nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., a tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych, tak jak i świadectwo pracy, traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., które stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w wystawionych przez pracodawcę świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, jak i świadectwie pracy. Jeżeli świadectwa te zawierają dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na ich podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych. To samo dotyczy ujawnienia okoliczności, że wskazane w zaświadczeniu pracodawcy stanowisko pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie figuruje w wykazie powołanym w tym zaświadczeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 roku, I UK 15/04, OSNP 2005/11/161).

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było natomiast przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, w dniu 22 lutego 2016 roku ukończył 60 lat oraz nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Wnioskodawca twierdził, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem pracował w takich warunkach w Fabryce (...) w P.., obecnie (...) S.A., od 7 listopada 1979 roku do 31 stycznia 1998 roku i od 1 listopada 1998 roku do 31 grudnia 1998 roku.

Wnioskodawca w odwołaniu powoływał się na treść wystawionego mu przez pracodawcę świadectwa, w którym zawarto informację, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym na stanowisku ślusarza w okresach od 7 listopada 1979 roku do 31 stycznia 1998 roku i od 1 listopada 1998 roku do 31 grudnia 1998 roku. Zdaniem pracodawcy była to praca w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych, wymienionym w wykazie A, dziale XIV, poz. 12 pkt 18 stanowiącego załącznik do Nr 1 do zarządzenia Nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach.

Organ rentowy prawidłowo zanegował treść ww. świadectwa. Porównanie treści rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz zarządzenia Nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wskazuje bowiem jednoznacznie, że Minister wymieniając w zarządzeniu prace ślusarza wykonywaną w sąsiedztwie stanowisk spawalniczych przekroczył zakres subdelegacji wynikającej z § 1 ust. 2 ww. rozporządzenia. Prace ślusarskie nie mogą być bowiem traktowane na równi z pracami przy spawaniu, o których mowa w Dziale XIV, poz. 12 rozporządzenia, nawet jeżeli wykonywane są w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych.

A zatem praca wykonywana przez wnioskodawcę na stanowisku ślusarza mogłaby być uznana za pracę w warunkach szczególnych jedynie wówczas, gdyby będąc zatrudniony formalnie jako ślusarz, wykonywał on w rzeczywistości stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace przy spawaniu, wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym albo innego rodzaju prace wymienione w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Przy czym przypomnieć trzeba, że warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace, o jakich mowa w rozporządzeniu (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Także w wyroku z dnia z dnia 8 czerwca 2011 roku w sprawie I UK 393/10 Sąd Najwyższy stwierdził, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku, w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. A przy tym nie jest możliwe uznanie za pracę w warunkach szczególnych pracy na jednym stanowisku, podczas której wykonywane są różne czynności odpowiadające pracom wymienionym w różnych działach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2014 roku, II UK 294/13).

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że brak jest podstaw dla dokonania ustaleń, że wnioskodawca na stanowisku ślusarza stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym, jak to podał jego pracodawca w wystawionym świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Należy wskazać, że nie wynika to z zeznań osobowych źródeł dowodowych. Ponadto, co istotne, wnioskodawca nabył uprawnienia do spawania i był to kurs podstawowy, dopiero w roku 2006. Nie można więc przyjąć, że w okresie spornym jego praca polegała wyłącznie na spawaniu i to wykonywanym bez uprawnień. Dodatkowo zauważyć należy, że wnioskodawca uprawnienia do cięcia palnikiem nabył także po ustaniu spornego okresu, bo w roku 2004. Już z tego wynika, że jeśli wnioskodawca spawał, czy też upalał elementy stalowe, to nie mógł wykonywać tego rodzaju prac jako wyłącznych, czy podstawowych w trakcie zatrudnienia na stanowisku ślusarza w spornych okresach.

Ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w analizowanych okrasach zatrudnienia Sąd Okręgowy dokonał na podstawie zeznań wszystkich świadków oraz wnioskodawcy. Mając na uwadze ww. zeznania stwierdzić należy, że nie wszystkie rodzaje prac wykonywane przez wnioskodawcę wymienione zostały w Wykazie A, załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Wymienione w nim zostały:

- w dziale XIV (prace różne) poz. 12 – prace polegające na dopasowywaniu metalowych elementów poprzez ich wyrównywanie i przycinanie palnikiem acetylenotlenowym, prace polegające na punktowym łączeniu składanych elementów stalowych przy pomocy spawarki elektrycznej (spawanie wstępne) oraz prace przy regeneracji oraz czyszczeniu elementów obudów górniczych przy użyciu palnika gazowego,

- w dziale III (w hutnictwie i przemyśle metalowym) poz. 78 – prace polegające na szlifowaniu i polerowaniu montowanych metalowych elementów konstrukcyjnych oraz szlifowaniu połączeń spawalniczych przy pomocy szlifierki.

- w dziale XIV (prace różne) poz. 18 – prace polegające na czyszczeniu obudów kopalnianych narzędziem udarowym, to jest przy pomocy młota pneumatycznego.

Nie wymieniono w tym Wykazie prac polegających na układaniu konstrukcji metalowych, na czyszczeniu brechą elementów metalowych, na dobijaniu młotkami elementów konstrukcyjnych, na skręcaniu elementów śrubami, na prostowaniu konstrukcji łańcuchami po ich zespawaniu przez spawaczy. Należy podkreślić, że z ustaleń Sądu wynika, iż wnioskodawca wykonywał segregację elementów metalowych i ze względu na rozmiar tej pracy nie może być ona uznana za etap pracy przygotowawczej do właściwej pracy, która już do prac w warunkach szczególnych może być zaliczona. Z zeznań świadka J. J. wynika, że samo tzw. składanie elementów, a więc ich układanie na podstawie rysunku technicznego trwało dużo czasu. Dotyczyło to w szczególności konstrukcji, gdzie elementów była większą ilość. To logiczne, skoro ślusarz nie tylko musiał ułożyć elementy na podstawie rysunku, ale także w przypadku elementów mniejszych przynieść je z pojemników.

Reasumując, tych wyżej wymienionych prac nie można uznać za wykonywane w warunkach szczególnych. Nie można także, zdaniem Sądu Okręgowego, stwierdzić, że były to prace przygotowawcze, które w zasadniczym procesie pracy nie miały znaczenia. Były to prace, które ślusarze musieli wykonać na każdej dniówce i bez których spawacze nie mogli przystąpić do spawania końcowego. Spawacze spawali bowiem te konstrukcje, które ułożyli im wcześniej (i ewentualnie przy układaniu upalili, czy zeszlifowali, dobili młotkami, skręcili śrubami) oraz zespawali wstępnie ślusarze. Nie można także uznać, że prace przy czyszczeniu obudów były pracami w warunkach szczególnych, skoro wnioskodawca przy czyszczeniu tym nie używał wyłącznie palnika i młota, ale używał także brechy.

Pełnomocnik wnioskodawcy w odwołaniu podniósł, że ocena pracy pracowników dawnej Fabryki (...) w P. Tryb. była przedmiotem rozstrzygnięć Sądu Apelacyjnego w Łodzi. Sądowi Okręgowemu znane są wyroki Sądu Apelacyjnego w Łodzi, dotyczące emerytur w obniżonym wieku, o które występowali ślusarze zatrudnieni w sąsiedztwie stanowisk spawalniczych, jak np. wyroki w sprawach: III AUa 329/14, III AUa 328/15, III AUa 541/1, III AUa 152/15. R. jednak w tym, że to, czy wykonywana praca może być zaliczona do prac w warunkach szczególnych, zależy od tego, jakie ustalenia faktyczne dokonane zostały w rozpoznawanej sprawie, a w wymienionych wyżej wyrokach Sąd Apelacyjny odnosił się do prac ślusarzy wykonywanych w Wydziałach M-33 i M-34 (dodać trzeba, że sprawie III AUa 152/15, Sąd Okręgowy, od którego wyroku wniesiona została apelacja, wskazał w uzasadnieniu, że nie są pracami w warunkach szczególnych prace wykonywane w Wydziale (...)).

Należy podkreślić, że Sąd Najwyższy w wyrokach: z dnia 21 lipca 2016 roku w sprawie I UK 311/15 oraz z dnia 21 lipca 2016 roku w sprawie I UK 278/15 wyraźnie stwierdził, iż do czynności związanych ze spawaniem (poz. 12 działu XIV wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) nie należą prace ślusarskie, montażowe i malarskie, jeżeli nie są one objęte procesem spawania, a co najwyżej stanowią etap przygotowania do tego procesu lub obejmują czynności wykończeniowe po jego zakończeniu. Przy czym w ostatnim z tych orzeczeń oceniana była praca ślusarza w Fabryce (...) także w Wydziale (...).

W związku z powyższym uznać należało, że wnioskodawca nie spełnia przesłanek do nabycia prawa do emerytury i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzec jak w sentencji.