Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 26 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Legnicy Wydział I Cywilny

w osobie:

Przewodniczący: SSR Dagmara Kruzel

Protokolant: stażystka Katarzyna Drożdż

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 września 2016 r. w L.

sprawy z wniosku P. C. i J. C.

przy udziale uczestnika postępowania (...) S.A. w K.

o ustanowienie służebności przesyłu

postanawia:

I. umorzyć postępowanie w zakresie żądania ustanowienia służebności przesyłu na nieruchomościach wnioskodawcy P. C. o numerach K.: (...) i (...),

II. w pozostałym zakresie oddalić wniosek,

III. zasądzić od uczestnika postępowania (...) S.A. w K. na rzecz wnioskodawców: P. C. i J. C. kwotę 1894 złote tytułem zwrotu kosztów postępowania, oddalając dalej idące wnioski stron o rozliczenie kosztów postępowania,

IV. nakazać uczestnikowi postępowania (...) S.A. w K. uiścić na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Legnicy) kwotę 4460,93 złotych

tytułem nieuiszczonych wydatków poniesionych tymczasowo ze środków budżetowych Sądu.

Sygn. akt I Ns 438/16

UZASADNIENIE

Wnioskodawcy: J. C. i P. C. wnieśli o ustanowienie służebności przesyłu na nieruchomościach, stanowiących własność P. C. oraz współwłasność P. C. oraz J. C., przy udziale uczestnika postępowania (...) Spółka Akcyjna w K.. (...), których dotyczyło żądanie wnioskodawców, stanowią:

- działkę nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Legnicy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...),

- działki nr (...), dla których Sąd Rejonowy w Legnicy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...),

- działkę nr (...) dla których Sąd Rejonowy w Legnicy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...),

- działkę nr (...) dla których Sąd Rejonowy w Legnicy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...),

- działki nr (...) dla których Sąd Rejonowy w Legnicy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...).

Treść służebności, objęta żądaniem wniosku, dotyczyła znoszenia istnienia na w.w. nieruchomościach urządzeń przesyłowych w postaci napowietrznej linii przesyłowej średniego napięcia oraz napowietrznej linii wysokiego napięcia wraz z posadowioną na w.w. nieruchomościach infrastrukturą w postaci słupów energetycznych oraz prawa do korzystania przez właściciela urządzeń przesyłowych tj. (...) Spółka Akcyjna w K. z nieruchomości obciążonej w zakresie niezbędnym do dokonywania konserwacji, remontów, modernizacji urządzeń przesyłowych, a także prawo wejścia i wjazdu na teren nieruchomości wnioskodawców niezbędnym sprzętem. Wnioskodawca P. C. domagał się zasądzenia na jego rzecz od uczestnika postępowania (...) Spółka Akcyjna w K. jednorazowego wynagrodzenia w wysokości 70.000 zł oraz kwoty 30.000 zł tytułem jednorazowego wynagrodzenia na swoją rzecz oraz J. C.. Wnioskodawcy wnieśli ponadto o zwrot kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazali, że przez ich nieruchomości przebiegają linie energetyczne, a także, iż na ich terenie zostały posadowione słupy przesyłowe, należące do uczestnika postępowania. Wnioskodawcy wzywali uczestnika postępowania do zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, do czego jednak nie doszło. W ocenie wnioskodawców przebieg linii energetycznych oraz posadowienie pozostałej infrastruktury wpływa na obniżenie wartości rynkowej nieruchomości, a także ogranicza wnioskodawców w możliwości zagospodarowania działki.

Pismem z dnia 11 sierpnia 2016r. wnioskodawca P. C. cofnął wniosek o ustanowienie służebności przesyłu na nieruchomościach o nr działek ewidencyjnych: 410 i 411 (k. 476-477), ze zrzeczeniem się roszczenia, jak wskazano na rozprawie w dniu 12 września 2016 r. (k. 562), wobec zawarcia przez strony ugody pozasądowej co do ustanowienia służebności przesyłu na tych nieruchomościach za wynagrodzeniem.

Pismem z dnia 25 sierpnia 2016r. (k. 479-484) uczestnik postępowania podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, a także podniósł zarzut zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej treści służebności przesyłu z dniem 1 stycznia 1976 r., która to służebność polegała na utrzymaniu infrastruktury energetycznej oraz prawie do jej eksploatacji, naprawy, konserwacji, modernizacji oraz całodobowego dostępu do nieruchomości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca P. C. jest właścicielem:

- działki nr (...), o powierzchni 4,2562 ha, stanowiącej działkę rolną niezabudowaną, sklasyfikowaną jako grunty orne, położonej w miejscowości K., w gminie L., dla której Sąd Rejonowy w Legnicy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...),

- działki nr (...), o powierzchni 12,8838 ha, stanowiącej nieruchomość gruntową, sklasyfikowanej jako grunty orne, położonej w miejscowości M., w gminie L., dla której Sąd Rejonowy w Legnicy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...),

- działki nr (...) o powierzchni 0,7410 ha, stanowiącej grunty rolne, sklasyfikowanej jako pastwiska trwałe i grunty rolne zabudowane, położonej w miejscowości M., w gminie L., dla której Sąd Rejonowy w Legnicy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...).

Wnioskodawca P. C. jest również właścicielem nieruchomości gruntowych, położonych w T., gmina L., dla której Sąd Rejonowy w Legnicy VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgi wieczyste o nr: (...) oraz (...).

Wnioskodawcy J. C. i P. C. są na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej współwłaścicielami:

- działki nr (...), o powierzchni 0,0887 ha, stanowiącej grunty orne, sklasyfikowanej jako grunty orne, położonej w miejscowości M., w gminie L., dla których Sąd Rejonowy w Legnicy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...),

- działki nr (...), o powierzchni 0,0882 ha, stanowiącej grunty orne, sklasyfikowanej jako grunty orne położonej w miejscowości M., w gminie L., dla których Sąd Rejonowy w Legnicy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...),

- działki bez zabudowań nr 8/18, o powierzchni 0,21 ha, stanowiącej grunty orne, sklasyfikowanej jako grunty orne położonej w miejscowości M., w gminie L., dla których Sąd Rejonowy w Legnicy, VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...).

Wnioskodawca P. C. w dniu 7 lipca 2000r. nabył w drodze umowy sprzedaży na podstawie aktu notarialnego rep. A nr (...) (k. 161-164) od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa do majątku odrębnego działkę o numerze (...), która została wyodrębniona z działki nr (...), dla której była prowadzona księga wieczysta nr (...), a dla działki (...) założono nową księgę wieczystą nr (...). Agencja Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa była właścicielem w.w. nieruchomości na podstawie decyzji Wojewody (...) z dnia 21 grudnia 1991 r. i protokołu zdawczo- odbiorczego z dnia 7 kwietnia 1993 r.

Wnioskodawca P. C. w dniu 28 lipca 2000r. nabył w drodze umowy sprzedaży na podstawie aktu notarialnego rep. A nr (...) (k. 156-160) od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, do majątku odrębnego działkę o numerze (...), która została odłączona z działki nr (...), dla której była prowadzona księga wieczysta KW nr (...), w związku z likwidacją Państwowego Gospodarstwa Rolnego w M. na podstawie decyzji Wojewody (...) z dnia 30 września 1992 r. i protokołu zdawczo- odbiorczego z dnia 1 czerwca 1993 r. Działkę nr (...) przyłączono do nieruchomości, dla której jest prowadzona księga wieczysta KW nr (...).

Wnioskodawca P. C. w dniu 28 stycznia 2012r. nabył w drodze umowy sprzedaży zawartej na podstawie aktu notarialnego rep. A nr (...) (k. 165-169) od rodziców A. i S. C. do majątku odrębnego działkę o numerze (...), która po jej wyodrębnieniu z działki (...) została odłączona od nieruchomości o numerze KW (...) i przyłączona do nieruchomości KW (...). A. i S. C. nabyli przedmiotową nieruchomość o numerze KW (...) w 1972 r. na podstawie aktu własności ziemi z dnia 4 lipca 1972 r. oraz umów sprzedaży odpowiednio z dnia 21 sierpnia 1992 r. i 16 września 2000 r.

Wnioskodawcy J. C. i P. C. w dniu 6 marca 2012r. nabyli do majątku wspólnego na podstawie aktu notarialnego rep. nr A (...):

- działkę o numerze (...) od M. i G. K.,

- działkę o numerze (...), od B. i Z. Z..

Na podstawie umowy w.w. umowy z dnia 6 marca 2012 r. działka (...) została odłączona od nieruchomości K. nr (...) i przyłączona do nieruchomości K. nr (...), natomiast działka nr (...) została odłączona od nieruchomości K. nr (...) i przyłączona do nieruchomości (...) razem z działką (...).

M. i G. K. nabyli na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej własność działki nr (...) na podstawie umowy sprzedaży z dnia 2 czerwca 1998 r. (rep. A nr 4266/98).

B. i Z. Z. nabyli na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej własność działki nr (...) na podstawie umowy sprzedaży z dnia 2 czerwca 1998 r. (rep. A nr 4308/98).

Wnioskodawcy J. C. i P. C. w dniu 2 lutego 2012r. nabyli do majątku wspólnego na podstawie aktu notarialnego rep. A nr (...) (k. 176-180) działkę o numerze (...), wchodzącą w skład nieruchomości o numerze KW (...) od T. i B. D.. Poprzednim właścicielem działki nr (...) wchodzącej w skład księgi wieczystej KW nr (...) była Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa na podstawie wniosku z dnia 13.10.1993 r., decyzji Wojewody z dnia 30 września 1992 r. oraz protokołu zdawczo – odbiorczego z dnia 1.06.1993 r., co wskazano w zawiadomieniu z dnia 26.10.1993 r.

Na nieruchomościach wnioskodawców znajduje się infrastruktura przesyłowa w postaci linii elektroenergetycznych oraz słupów przesyłowych.

Linia elektroenergetyczna średniego napięcia 20 kV o numerze ruchowym L-263 przebiega przez działki wnioskodawców o numerach: 308/8, 65/1, 8/18, 8/16, 8/15. Linia elektroenergetyczna średniego napięcia nr L-263-13 przebiega przez działkę wnioskodawcy o numerze 118/1, natomiast linia elektroenergetyczna wysokiego napięcia nr S-103/104 przebiega przez nieruchomości wnioskodawcy o numerach 410 i 411. Infrastruktura przesyłowa powstała w latach 1934-1940 r.

Linia 110kV na działce (...) jest podparta na dwóch słupach kratowych.

Właścicielem i użytkownikiem w/w urządzeń elektroenergetycznych jest (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K., który wykonuje oględziny, naprawy i konserwację infrastruktury, do czego w razie potrzeby jest niezbędne wejście, jak i wjazd ciężkim sprzętem na teren nieruchomości. W latach 1966-1981 uczestnik postępowania wykonał prace konserwujące oraz gruntowny remont linii średniego i wysokiego napięcia.

Wnioskodawcy nabyli wszystkie w.w. nieruchomości wraz z posadowionymi na niej urządzeniami elektroenergetycznymi. Są one uprawiane rolniczo. Na działce zagrodowej znajduje się sad i zabudowania gospodarcze. Posadowione słupy utrudniają wnioskodawcom wykonywanie prac polowych. Uczestnik postępowania dokonywał kontroli i przeglądów sieci przesyłowej oraz wykonywał prace wokół slupów kratowych, w tym polegające na przycinaniu trawy i krzewów.

Dowody:

- odpis księgi wieczystej (...), k. 30-38,

- odpis księgi wieczystej (...), k. 39-54,

- odpis księgi wieczystej (...), k. 73-84,

- odpis księgi wieczystej (...), k. 55-64,

- odpis księgi wieczystej (...), k.65-73,

- wypisy z rejestru gruntów, k. 85-89,

- akt notarialny rep. A (...), k. 165-169,

- akt notarialny rep. A (...), k. 161-164,

- akt notarialny rep. A (...), k. 156-160,

- akt notarialny rep. A (...), k. 170-175,

- akt notarialny rep. A (...), k., 176-180,

- mapy zasadnicze, k. 90-97,

- przesłuchanie wnioskodawcy P. C., k. 141-144, e-protokół z 22.07.2014 r. (00:09-00:43) oraz e-protokół z 12.09.2016r. (00:12-00-29)

- dokumentacja linii przesyłowych, w tym karty obiektu inwentaryzowanego, k.485-519,

- zawiadomienie z dnia 26.10.1993 r., k. 3 księgi wieczystej Kw nr (...).

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego - uchwałą Nr XXII/114/2005 Rady Gminy L. z dnia 27 kwietnia 2005r. działki:

- nr 118/1 położona w obrębie K. stanowi teren upraw polowych, łąk, pastwisk bez możliwości budowy wszelkich obiektów z wyłączeniem urządzeń infrastruktury technicznej i komunalnej, niezbędnych do obsługi terenów zabudowanych lub przeznaczonych w planie do zabudowy,

- nr 308/8 położona w obrębie M. stanowi teren upraw polowych, łąk, pastwisk bez możliwości budowy wszelkich obiektów z wyłączeniem urządzeń infrastruktury technicznej i komunalnej, niezbędnych do obsługi terenów zabudowanych lub przeznaczonych w planie do zabudowy,

- nr 65/1 położona w obrębie M. w części działki posiada funkcję istniejącej zabudowy zagrodowej, pozostała część działki to tereny upraw polowych, łąk i pastwisk bez możliwości budowy wszelkich obiektów z wyłączeniem urządzeń infrastruktury technicznej i komunalnej, niezbędnych do obsługi terenów zabudowanych lub przeznaczonych w planie do zabudowy,

- nr 8/15, 8/16, 8/18 położone w obrębie M. stanowią teren upraw polowych, łąk, pastwisk bez możliwości budowy wszelkich obiektów z wyłączeniem urządzeń infrastruktury technicznej i komunalnej, niezbędnych do obsługi terenów zabudowanych lub przeznaczonych w planie do zabudowy.

Dowody:

- pismo z dnia 01.07.2011r., k. 98-99,

- pismo z dnia 22.05.2013r., k.99.

Długość linii o mocy 20 kV na poszczególnych działkach wynosi: nr 118/1 - 139,90 m, nr 308/8 - 359,20 m, nr 65/1 - 51,15 m, nr 8/15 - 9,63 m, nr 8/16 - 10,40 m, nr 8/18 - 14,50 m.

Pas służebności przesyłu niezbędny dla uczestnika do korzystania z urządzeń przesyłowych to: 1678 m ² dla nieruchomości o numerze KW (...), 6195 m ² dla nieruchomości o numerze KW (...) oraz 415m ² dla nieruchomości o numerze KW (...), w tym dla linii napowietrznej na działce nr (...), – 12 m (6 m. po obu stronach osi linii), z dojazdem przez gospodarstwo od bramy wjazdowej do słupa szerokości 3 m; dla linii napowietrzeni 20kV na działce (...) m (6 m. po obu stronach osi linii), ze wspólną droga dojazdową z działką (...) szerokości 3 m, biegnącą od drogi oznaczonej jako działka (...); dla linii napowietrznej 20kV na działce (...) m. (6 m. po obu stronach osi linii), droga dojazdowa wspólna z działką (...); dla linii napowietrznej 20kV na działkach: 8/18 i 118/1 -12 m. (6m. po obu stronach osi linii), bez drogi dojazdowej; dla linii napowietrznej 20kV na działce (...) m. (po 8m. po obu stronach osi linii), bez drogi dojazdowej.

Pasy służebności przesyłu uwzględniają rozmiary sprzętu potrzebnego do usunięcia awarii oraz prowadzenia prac konserwacyjnych, a także posadowienie slupów. Zróżnicowanie pasów technologicznych dla linii o tym samym napięciu wynika z rodzaju słupów przesyłowych występujących na nieruchomości.

Dowody:

- opinia biegłego z zakresu elektroenergetyki Z. M. wraz z opinia uzupełniającą, k. 194-211, 227-228,

- opinia biegłej z zakresu geodezji B. S., k. 246-276,

- opinia biegłego z zakresu szacowania nieruchomości i budownictwa E. S., k. 358-404.

Na mocy zarządzenia Ministra Przemysłu z dnia 1 czerwca 1945 r. utworzono Zjednoczony Energetyczny O. z siedzibą w L., obejmujący zakresem działania ówczesne województwo (...) i (...). Celem utworzenia okręgu było zrzeszenie zawodowych zakładów elektrycznych i gazowni, stanowiących własność państwa albo znajdujących się pod zarządem państwowym. W 1958 r. doszło do likwidacji Zjednoczonego Energetycznego O.. Na podstawie zarządzenia Ministra Górnictwa i Energetyki nr 231 z dnia 25 listopada 1958 r. utworzono przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Zakład (...) z siedzibą we W.. W skład Zakładów (...) z siedzibą we W. wszedł m.in. Zakład (...) oraz Zakład (...). Postanowieniem Sądu Rejonowego w Legnicy I Wydział Cywilny z dnia 6 lutego 1989 r. Przedsiębiorstwo Państwowe Zakład (...) wyodrębniono z Zakładów (...) i założono mu księgę rejestrową prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Legnicy o numerze PP-116. W dniu 12 lipca 1993 r. Zakład (...) w L. został przekształcony w (...) S.A. Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 17 czerwca 2004r. w trybie art. 492 § 1 pkt. 1 k.s.h doszło do powstania spółki (...) S.A., na rzecz której został przeniesiony cały majątek m.in. Zakładu (...) S.A. w L..

W 2008 r. (...) S.A. był dwukrotnie przekształcany. Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 20 marca 2008r. powstała spółka (...) S.A., a następnie postanowieniem z dnia 31 grudnia 2008r. Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu powstała spółka pod firmą (...) S.A. Z dniem 1 września 2011 r. uczestnik postępowania przyjął obecną nazwę (...) S.A.

Dowody:

- zarządzenie Ministra Przemysłu z dnia 01.06.1945 r., k. 524,

- zarządzenie Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 25.11.1958 r., k. 525-527,

- odpis rejestru przedsiębiorców z dnia 12.04.1969 r., k. 528,

- wyciąg z rejestru przedsiębiorców z dnia 26.10.1976 r., k. 529,

- postanowienie z dnia 06.02.1989r., k. 530-532,

- wypis aktu notarialnego z dnia 12.07.1993 r., rep. A 2425/93, k. 533-540,

- postanowienie z dnia 01.08.1993 r., k.541,

- postanowienie z dnia 17.06.2004r., k. 542-543,

- postanowienie z dnia 20.03.2008r., k. 544,

- postanowienie z dnia 31.12.2008r., k. 545-546,

- zaświadczenie o dokonaniu wpisu, k. 548,

- postanowienie z dnia 01.09.2011r., k. 550-553.

W dniu 28 grudnia 2011 r. pełnomocnik wnioskodawcy wezwał uczestnika postępowania do polubownego załatwienia sprawy i wypłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości, nie wskazując wysokości żądanej kwoty. W odpowiedzi na to pismo uczestnik postępowania w dniu 6 listopada 2012 r. zaproponował ustanowienie służebnością przesyłu za wynagrodzeniem. Wnioskodawcy nie przystali na propozycję uczestnika postępowania, uznając iż zaproponowane kwoty są zaniżone.

-kserokopia wezwania z dnia 28.12.2011 r., k. 100-103,

-kserokopia pisma z dnia 6.11.2012 r., k. 104.

W toku niniejszego postepowania strony zawarły pozasądową ugodę co do ustanowienia służebności przesyłu za wynagrodzeniem na nieruchomościach wnioskodawcy o numerze KW (...) oraz (...) na podstawie umowy z dnia 23 czerwca 2015 r. (rep. A nr 6520/2015).

okoliczność bezsporna

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie, z powodu zasadności podniesionego zarzutu zasiedzenia służebności przesyłu czy też służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu, a w zakresie w jakim został cofnięty na skutek zawarcia pozasądowej ugody postępowanie podlegało umorzeniu.

Przez przeważający okres trwania postępowania kwestiami spornymi były przede wszystkim: szerokość pasa służebności przesyłu niezbędnego uczestnikowi postępowania do korzystania z urządzeń przesyłowych oraz wysokość należnego wynagrodzenia, natomiast w ostatniej fazie, po przeprowadzeniu całego postępowania dowodowego - słuszność żądania co do zasady, w związku z podniesionym przez uczestnika zarzutem zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu.

Zgodnie z treścią art. 305 ¹ k.c., nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia służące do doprowadzania energii elektrycznej, prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność przesyłu). Jeżeli przedsiębiorca odmawia zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, a jest ona konieczna do korzystania z urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1, właściciel nieruchomości może żądać odpowiedniego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie służebności przesyłu (art. 305 ² § 2 k.c.). Jednocześnie służebność przesyłu przechodzi na nabywcę przedsiębiorstwa lub urządzeń elektroenergetycznych, o czym stanowi art. 305 ³ § 1 k.c.

Na wstępie należy wskazać, że Sąd rozpoznał podniesiony przez uczestnika zarzut zasiedzenia, jako że zarzuty merytoryczne nie podlegają prekluzji, a – w ocenie Sądu – możliwe było jego rozpatrzenie nawet na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego do momentu jego zgłoszenia, aczkolwiek dopuszczenie dowodów z przedłożonych dokumentów nie spowodowało przedłużenia postępowania. Sąd miał na względzie, że strona może aż do zamknięcie rozprawy przytaczać dowody na poparcie swoich twierdzeń. Zgodnie z poglądami w orzecznictwie przedłożone kserokopie nie stanowiły dowodów z dokumentów, w związku z czym formalnie nie zostały dopuszczone jako dowody aczkolwiek żadna ze storn nie kwestionowała faktów i okoliczności z nich wynikających.

Do zasiedzenia służebności przesyłu stosuje się odpowiednio przepisy o służebności gruntowej. Zgodnie z art. 292 k.c. służebność gruntowa może być nabyta przez zasiedzenie w wypadku, gdy polega na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia. W takim przypadku odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy o nabyciu własności nieruchomości przez zasiedzenie. Stosownie natomiast do treści art. 172 k.c. posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Normy Kodeksu cywilnego, wskazujące na w.w. okresy zasiedzenia wprowadzono ustawą z dnia 28 lipca 1990r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321 ze zm.). Przed przedmiotową zmianą art. 172 k.c. przewidywał zasiedzenie przy przyjęciu dobrej wiary – z upływem 10 lat, natomiast przy przyjęciu złej wierze wraz z upływem 20 - letniego terminu. Przytoczone krótsze terminy zasiedzenia stosuje się, gdy poprzednio obowiązujące terminy zasiedzenia upłynęły przed wejściem w życie w.w. noweli, tj. przed dniem 1 października 1990r., o czym stanowi art. 9 w.w. ustawy nowelizującej.

Jak wynikało z przedłożonych aktów notarialnych sprzedaży nieruchomości działka o numerze (...) była własnością wnioskodawcy i jego poprzedników prawnych (rodziców) od 1972 r., działki nr (...)/1i 308/8 wnioskodawca nabył od Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa w latach 2000 -2002, natomiast działki nr (...) zostały nabyte przez wnioskodawców w 2012 r., a uprzednio stanowiły własność osób fizycznych od co najmniej 1998 r. Własność działki nr (...) wnioskodawcy nabyli w 2012 r. na podstawie umowy sprzedaży zawartej z małżeństwem D., natomiast przed tą datą stanowiła ona własność Agencji Nieruchomości Rolnej Skarbu Państwa.

Na podstawie przepisów ustawy z dnia 4 lipca 1947r. o planowej gospodarce energetycznej (Dz.U.47.52.271) nastąpił podział Państwa na okręgi energetyczne, a dla wykonania zadań planowej gospodarki energetycznej w okręgach energetycznych utworzone zostały w drodze zarządzeń Ministra Przemysłu i Handlu zjednoczenia energetyczne posiadające osobowość prawną, jako przedsiębiorstwa państwowe. Na terenie L. i okolic zarządzało przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Zjednoczony Energetyczny O. z siedzibą w L., a następnie Zakład (...), w skład którego wchodził Zakład (...) oraz Zakład (...). Jak wynika z materiału dowodowego dopiero w 1993 r. Zakład (...) został przekształcony w spółkę kapitałową.

Poza sporem pozostawało to, że na nieruchomościach stanowiących własność wnioskodawców w latach 1934-1940 r. posadowiono urządzenia elektroenergetyczne w postaci linii przesyłowych średniego i wysokiego napięcia, wyczerpujące definicję trwałego i widocznego urządzenia, wchodzącego w skład przedsiębiorstwa uczestnika postępowania, o czym mowa w art. 292 k.c. Przedmiotową infrastrukturę elektroenergetyczną poddano następnie gruntownemu remontowi w latach 1966-1981, nie wykazano jednak aby w tym czasie doszło do zmiany jej posadowienia, co miałoby istotne znaczenie dla biegu terminu zasiedzenia.

Należy wskazać, że po 1945r., jak wskazywano powyżej, zarządzanie siecią energetyczną i dostawa energii odbiorcom było zadaniem przedsiębiorstw państwowych tworzonych przez odpowiednich ministrów, przy czym właścicielem urządzeń i sieci był Skarb Państwa, jako że była to część mienia ogólnonarodowego. Dopiero z dniem 1 lutego 1989 r. zniesiono konstrukcję jednolitej własności państwowej, w wyniku czego umożliwiono nabycia własności innym podmiotom niż Skarb Państwa. Proces przekształcania własności mienia nie następował niejako automatycznie z dniem zniesienia własności państwowej na rzecz podmiotu dotychczas nim gospodarującego, a był uzależniony od stosownych przepisów ustaw szczególnych.

Wobec powyższego kluczowym do ustalenia był zatem charakter oraz czas posiadania uczestnika postępowania w dobrej lub złej wierze, powyższe okoliczności bowiem determinowały rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy.

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego udało się ustalić, iż do posadowienia infrastruktury przesyłowej na działkach wnioskodawców doszło ok. 1930-1940 r., ma ona charakter poniemiecki, czego wnioskodawcy nie kwestionowali. Już z samych wyjaśnień P. C. wynikało, że uczestnik postępowania był posiadaczem służebności dbając o stan infrastruktury przesyłowej, dokonując przeglądów, konserwacji i usuwając awarie. Zgromadzone w toku postępowania dokumenty przedłożone przez strony, jak również wyjaśnienia wnioskodawcy składane w sprawie były w tym zakresie wystarczające do wydania rozstrzygnięcia w sprawie.

Zgodnie z dyspozycją art. 176 § 1 k.c. obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania wszystkich swoich poprzedników, jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania. Domniemywa się ciągłość posiadania (art. 340 k.c.). W myśl art. 348 k.c. przeniesienie posiadania następuje przez wydanie rzeczy. Wydanie dokumentów, które umożliwiają rozporządzenie rzeczą, jak również wydanie środków, które dają faktyczną władzę nad rzeczą, jest równoznaczne z wydaniem rzeczy. Dołączone do wniosku dokumenty takie jak zarządzenia, akty notarialne, czy odpis pełny z rejestru przedsiębiorców KRS jednoznacznie wykazały następstwo prawne pomiędzy Zakładem (...) a uczestnikiem postępowania, co pozwala wysnuć wniosek iż poprzednicy prawni uczestnika, a dziś on sam nieprzerwane korzystają z urządzeń przesyłowych, posadowionych na nieruchomości wnioskodawców w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu od prawdopodobnie od 1934 r., a już na pewno od czasu ich modernizacji w latach 1966-1981r. W ocenie Sądu uczestnik postępowania wykazał ciąg przekształceń podmiotowych, z którego wynika, iż jest następcą Skarbu Państwa reprezentowanego przez kolejne przedsiębiorstwa państwowe (zakłady energetyczne) zarządzające jego majątkiem. Nadto w ocenie Sądu wnioskodawcy wykazali, iż korzystanie z infrastruktury przesyłowej przez kolejne przedsiębiorstwa państwowe miało charakter nieprzerywany.

Wobec powyższego opierając się na zgromadzonej dokumentacji, której mocy dowodowej żadna ze stron nie kwestionowała, mimo ze część z niej to kserokopie, Sąd przyjął, iż uczestnik postępowania jako następca prawny Zakładu (...), od w.w dat nieprzerwanie korzysta z urządzeń przesyłowych posadowionych na nieruchomości wnioskodawców w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu, w tym do 3 sierpnia 2008 r. – służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu.

Przedłożone do akt sprawy dokumenty nie pozwoliły na dokładne prześledzenie historii prawa własności poszczególnych nieruchomości od 1940 r., a zatem rozstrzygnięcia na rzecz jakiego podmiotu, w jakich konkretnych okresach mogło dojąć do zasiedzenia służebności przesyłu, czy też służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu, co jest niemożliwe do kompleksowego ustalenia również na podstawie ksiąg wieczystych, które pobrano celem przejrzenia, z uwagi na wyłączanie niektórych działek z innych nieruchomości. Żadna ze stron nie zgłosiła wniosków dowodowych w tym zakresie, a - zdaniem Sądu – szersze ustalenia nie były niezbędne do wydania rozstrzygnięcia. Nie było też podstaw do działania w tym zakresie z urzędu, skoro obie strony były reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników, a inne dokumenty nie były niezbędne do wydania rozstrzygnięcia.

Dokonując niżej przedstawionych konkluzji Sąd miał na uwadze, że nieruchomość władnąca i nieruchomość obciążona nie mogą być własnością tej samej osoby (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 5.06.2009 r., I CSK 495/08, Lex nr 511975). Z drugiej jednak strony Sąd Rejonowy podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 12 maja 2016 r. (IV CSK 509/15, publ. Lex), zgodnie z którym w wyniku majątkowego usamodzielnienia przedsiębiorstw państwowych w postaci ich uwłaszczenia w odniesieniu do urządzeń przesyłowych uwłaszczenie to miało ten skutek, iż powodowało nie tylko przekształcenie przysługującego przedsiębiorstwom prawa zarządu urządzeń przesyłowych w prawo ich własności (w dniu 7 stycznia 1991 r.). Doszło także do przekształcenia tego tytułu prawnego we właściwe prawo podmiotowe o treści, z której wynika uprawnienie do dalszego korzystania z nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa, na których umiejscowione zostały urządzenia energetyczne. Prawem powstających w wyniku przekształcenia tytułu do korzystania z nieruchomości państwowych w zakresie niezbędnym do eksploatacji urządzeń uzyskanych na własność i posadowionych na tych nieruchomościach była - w poprzednim stanie prawnym - służebność gruntowa o treści odpowiadającej służebności przesyłu. Skoro możliwe było umowne nabycie albo zasiedzenie takiej służebności przed wejściem w życie przepisów art. 305 ¹ k.c. i n.k.c., to taka służebność mogła też powstać ex lege jako prawny skutek uwłaszczenia osoby prawnej. Takie ograniczone prawo rzeczowe jest skuteczne wobec kolejnych właścicieli obciążonej nim nieruchomości gruntowej.

W postanowieniu z dnia 12 maja 2016 r. o sygn. IV CSK 510/15 (publ. Lex) Sąd Najwyższy stwierdził, że z dniem 1 lutego 1989 r., tj. dniem wejścia w życie ustawy z 1989 r., zniesiono konstrukcję jednolitej własności państwowej. Nie oznaczało to jednak przekształcenia przysługujących państwowym osobom prawnym - z mocy kodeksu cywilnego i ustaw szczególnych - uprawnień do części mienia ogólnonarodowego, pozostających w ich zarządzie. Przekształcenie zarządu w odniesieniu do gruntów w prawo użytkowania wieczystego, a w odniesieniu do znajdujących się na tych gruntach budynków, innych urządzeń i lokali w prawo własności nastąpiło w dniu 5 grudnia 1990 r. na podstawie przepisów art. 2 ust. 1 i u.z.g.g.w.n., natomiast w odniesieniu do innych składników majątkowych - również w prawo własności - dokonało się w dniu 7 stycznia 1991 r. na podstawie przepisu art. 1 pkt 9 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o zmianie ustawy o przedsiębiorstwach państwowych (Dz. U. z 1991 r. Nr 2, poz. 6, dalej: "ustawa z grudnia 1990 r.; por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 1991 r., III CZP 38/91, OSNCP 1991, nr 10-12, poz. 118; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2015 r., IV CSK 514/14, niepubl.). Sąd Rejonowy podziela wyrażony tu pogląd Sądu Najwyższego, że do uwłaszczenia państwowych osób prawnych w zakresie urządzeń przesyłowych, wchodzących w skład ich przedsiębiorstw (art. 49 k.c. w ówczesnym brzmieniu, Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), doszło nie z mocy art. 2 ust. 2 u.z.g.g.w.n., lecz z mocy ustawy z grudnia 1990 r. Urządzenia przesyłowe (linie energetyczne) są zbiorem rzeczy ruchomych, a nie jedną rzeczą złożoną. (...) takich, wchodzących w skład przedsiębiorstwa, nie można zatem uznać za "znajdujące się na gruntach", co do których państwowa osoba prawna, do której należało to przedsiębiorstwo, uzyskiwała prawo użytkowania wieczystego, jeśli nie były one posadowione na tych właśnie gruntach, lecz na innych gruntach. Szczególna sytuacja powstawała, gdy w skład przedsiębiorstwa państwowej osoby prawnej wchodziły urządzenia przesyłowe posadowione na nieruchomościach stanowiących własność Skarbu Państwa w chwili wejścia w życie ustawy z grudnia 1990 r. Jak wskazano wyżej, będące taką osobą przedsiębiorstwo państwowe, mając w swym zarządzie te urządzenia, miało jednocześnie tytuł prawny do korzystania z nieruchomości Skarbu Państwa w zakresie niezbędnym do ich eksploatacji. Jeżeli więc w ramach procesu uwłaszczenia państwowych osób prawnych następowało ich majątkowe usamodzielnienie, to należy przyjąć, że uwłaszczenie to skutkowało nie tylko przekształceniem przysługującego im zarządu urządzeń przesyłowych w prawo ich własności, ale też przekształceniem owego tytułu prawnego we właściwe prawo podmiotowe, uprawniające je do (dalszego) korzystania z nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa, na których posadowione były przedmiotowe urządzenia.

W ocenie Sądu decydujące znaczenie ma fakt, że na dzień 5 grudnia 1990 r., a także 7 stycznia 1991 r., na wszystkich działkach znajdowała się infrastruktura przesyłowa, stanowiąca własność poprzedników prawnych wnioskodawcy. Zatem nawet, gdyby liczyć termin zasiedzenia od dnia 5 grudnia 1990 r. czy też 7 stycznia 1991r., czyli od dnia kiedy państwowe osoby prawne zyskały zdolność nabywania praw majątkowych i rzeczowych niezależnie od Skarbu Państwa, to przyjmując dobrą wiarę uczestnika zasiedzenie nastąpiłoby 5 grudnia 2000 r. czy też 7 stycznia 2011 r. (wraz z upływem 20 lat na podstawie obecnie obowiązującego art. 172 § 1 k.c.). W tych okolicznościach szczegółowe ustalenia w tym zakresie nie są niezbędne, gdyż w obu przypadkach wniosek podlegałby oddaleniu. Niewykluczone, że przed tymi datami w stosunku do niektórych działek doszło do zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu na rzecz Skarbu Państwa w szczególności, co do nieruchomości znajdujących się uprzednio we władaniu Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa, w szczególności, że przed 1990 r. obowiązywały krótsze okresy zasiedzenia, niemniej ustalenie tych okoliczności nie było możliwe oraz konieczne, skoro przedmiotem wniosku nie było zasiedzenie służebności przesyłu, a zatem nie było niezbędne ustalenie konkretnej daty zasiedzenia.

Rozpatrując ostatnią z przesłanek, o których mowa w art. 176 k.c. Sąd uznał, iż uczestnik postępowania, umieszczając na nieruchomości wnioskodawców urządzenia przesyłowe, a następnie korzystając z nich w pozostawał w dobrej wierze, gdyż domniemanie płynące z treści art. 7 k.c. nie zostało wzruszone, co obciążało wnioskodawców. Powszechnie przyjmuje się, iż dobrą wiarę, można przypisać posiadaczowi tylko wówczas, gdy pozostaje on w usprawiedliwionym okolicznościami przekonaniu, że przysługuje mu prawo do władania rzeczą.

Zdaniem Sądu, przedsiębiorstwo państwowe, weszło we władanie urządzenia służącego do wykonywania służebności gruntowej, odpowiadającej obecnej służebności przesyłu w dobrej wierze. O dobrej lub złej wierze posiadacza decyduje chwila uzyskania posiadania; późniejsze zmiany świadomości posiadacza pozostają bez wpływu na tę ocenę i w konsekwencji na długość okresu niezbędnego do zasiedzenia (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2003 r., III CZP 35/03, "Prokuratura i Prawo" 2004, nr 2, orzecznictwo, s. 32). Brak jest podstaw do przyjęcia, że przy posadowieniu infrastruktury przesyłowej nie zachowano obowiązujących regulacji w tym zakresie dotyczących powszechnej elektryfikacji miast i wsi, w każdym razie wnioskodawcy nie wykazali istnienia takich przesłanek. Jednocześnie należało mieć na uwadze, że było to działanie w interesie społecznym, a przynajmniej co do części działek, a być może wszystkich (w tym zakresie zabrakło inicjatywy dowodowej stron) właścicielem nieruchomości i urządzeń przesyłowych był Skarb Państwa. Skarb Państwa miał zatem swobodę działania na swoim gruncie i nie musiał występować o zgodę innych podmiotów. Obecnie korzystanie z urządzeń przesyłowych stanowi niejako kontynuację wykonywania uprawnień właścicielskich. Jeśli nawet niektóre działki znajdowały się we własności osób prywatnych, to wnioskodawcy nie udowodnili, że wejście w posiadanie przedmiotowych urządzeń było w złej wierze.

W chwili wejścia w posiadanie przedmiotowych urządzeń przez wnioskodawców przedsiębiorstwo państwowe, działające w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa, pozostawało w usprawiedliwionym okolicznościami przekonaniu, że przysługuje mu prawo do władania rzeczą, pozostawało zatem posiadaczem w dobrej wierze (por. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 14.11.2012 r., II CSK 120/12, publ. Lex oraz postanowienie Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 9.07.2015r. o sygn. II Ca 199/15). Rozpatrując powyższe kwestie nie można tracić z pola widzenia okoliczności, iż do posadowienia urządzeń przesyłowych doszło w niniejszej sprawie w latach 40-ych ubiegłego wieku, a zatem w momencie, gdy obowiązywała zasada jednolitej własności państwowej. Przedstawiciele Skarbu Państwa podejmując zatem decyzję o wybudowaniu linii energetycznych czynili to zgodnie z wolą właściciela nieruchomości w trosce o zaspokojenie zbiorowych potrzeb ludności jakim była konieczność zaopatrzenia w energię elektryczną. Trudno zatem zaakceptować pogląd zakładający uzależnianie przyjęcia dobrej wiary uczestnika postępowania od rygorystycznego wykazywania zgody właściciela nieruchomości, po zniesieniu zasady jednolitości własności państwowej, w oderwaniu od okoliczności istniejących w dacie posadowienia urządzenia przesyłowego. Innymi słowy posadawiając urządzenia przesyłowe na przedmiotowych nieruchomościach uczestnik postępowania działał w granicach prawa, realizując ustawowe zadania dotyczące elektryfikacji, tj. m.in. na podstawie ustawy z dnia 28 czerwca 1950 r. o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli (Dz.U. z 1950 r., Nr 28, poz. 256, z późn. zm.). Sądowi znane są odmienne poglądy prezentowane w doktrynie i orzecznictwie, jednak nawet wówczas zazwyczaj podkreśla się, że w takim przypadku wnioskodawca winien wykazać spełnienie szczególnych przesłanek, które pozwoliłyby obalić domniemanie dobrej wiary, istniejących w dacie objęcia posiadania, czego w niniejszej sprawie nie wykazano.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że uczestnik postępowania nabył przez zasiedzenie służebność przesyłu przedmiotowych nieruchomości. Bieg terminu zasiedzenia rozpoczął się najpóźniej 5 grudnia 1990 r. lub 7 stycznia 1991 r., a zatem uwzględniając 20 - letnie posiadanie w dobrej wierze upłynął przed wszczęciem niniejszego postępowania, zapoczątkowanym wnioskiem złożonym 19 listopada 2013 r. Podnoszone przez wnioskodawcę okoliczności dotyczące ewentualnego prowadzenia w złej wierze rozmów przez uczestnika postepowania w latach 2011- 2013 nie mają w tym zakresie znaczenia.

Skoro służebność przesyłu na wszystkich działkach wnioskodawców (nr 118/1, nr 308/8, nr 65/1, nr 8/15, nr 8/16, nr 8/18) została nabyta przez zasiedzenie, to jest ona nieodpłatna. Wnioskodawcy nie wykazali, aby przed tą datą doszło do przerwania biegu zasiedzenia, wobec powyższego orzeczono jak w pkt II postanowienia.

Na podstawie art. 355 k.p.c. w zw. z art. 13 k.p.c. wobec częściowego cofnięcia wniosku ze zrzeczeniem się roszczenia, Sąd umorzył postępowanie w zakresie żądania ustanowienia służebności przesyłu na nieruchomościach wnioskodawcy P. K.: (...) i (...), o czym orzekł w punkcie I sentencji postanowienia.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 §1 k.p.c. w zakresie jakim postepowanie zostało umorzone, a w pozostałej części w oparciu o art. 520 § 2 k.p.c., uznając, że interesy stron są sprzeczne co do części w jakiej wniosek został oddalony, przy zastosowaniu art. 103 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., zgodnie z którym niezależnie od wyniku sprawy sąd może włożyć na stronę obowiązek zwrotu kosztów wywołanych jego niesumiennym lub oczywiście niewłaściwym postępowaniem (§ 1), co dotyczy zwłaszcza kosztów powstałych m.in. wskutek zatajenia lub opóźnionego powołania dowodów (§ 2).

W takim zakresie, w jakim postępowanie zostało umorzone na skutek zawarcia ugody pozasądowej Sąd uznał, że strony winny ponieść po połowie należne koszty sądowe i nie ma podstaw do rozliczenia kosztów zastępstwa prawnego.

W niniejszej sprawie zostało przeprowadzone skomplikowane i bardzo drogie postępowanie dowodowe. Na sam jego koniec uczestnik podniósł zarzut zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu, przedkładając dokumentację dotyczącą eksploatacji linii i jej remontu, w żaden sposób nie wyjaśniając opóźnionego przedłożenia dowodów i zgłoszenie zarzutu zasiedzenia. Pełnomocnik uczestnika postepowania pytany o to na rozprawie w dniu 12 września 2016 r. nie był w stanie podać tych przyczyn, przyznając, że doszło w tym zakresie do pewnego zaniedbania, którego skutki finansowe – zdaniem Sądu – winien ponieść. Uwadze Sądu nie umyka fakt choćby zmiennego orzecznictwa Sądu Najwyższego w kwestiach dotyczących zasiedzenia służebności przesyłu, jednak mając na uwadze datę wszczęcia postepowania – w ocenie Sadu – zarzut ten mógł być uwzględniony po złożeniu odpowiedzi na wniosek, co czyniłoby zbędnym dopuszczanie dowodów z opinii biegłych z zakresu; elektroenergetyki, geodezji i szacowania nieruchomości wraz z opiniami uzupełniającymi, co skutkowało również prawie 3 – letnim czasem trwania postępowania.

Wnioskodawcy ponieśli koszty w wysokości 3797 zł, na które składają się: należna opłata sądowa od wniosku – 40 zł (jednocześnie zarządzono zwrot nadpłaty w kwocie 160 zł), 3500 zł tytułem zaliczki uiszczonej na poczet wynagrodzenia biegłych oraz 240 zł tytułem wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika na podstawie § 8 pkt 3 rozporządzenia Ministra sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2002 r., Nr 163, poz 1348 ze zm.), obowiązującego w dacie wszczęcia postępowania oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Uczestnik postępowania poniósł koszty w wysokości 3757 zł na które składają się: zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłych - 3500 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 240 zł oraz 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa.

Sąd przyjął, że koszty sądowe dotyczące nieruchomości o numerach KW (...) i (...) co do których strony zawarły notarialną umowę o ustanowienie służebności przesyłu w toku postępowania winny ponieść po połowie. Ponieważ przedmiotem wniosku było pięć nieruchomości, a postępowanie umorzono co do dwóch, stąd przyjęto, że strony powinny ponieść po połowie z 2/5 kosztów opłaty od wniosku (po 8 zł; 40 zł x 2/5 =18 zł) i kosztów sadowych związanych opinią biegłych z zakresu elektroenergetyki (koszty opinii - 1570,19 zł x 2/5=628,08 zł/2 =314,04 zł) i geodezji (koszty opinii - 5726,86 zł x 2/5 = 2290,75 zł/2 = 1145,38 zł), które w dotyczy również tych 2 nieruchomości. Opinia biegłego z zakresu szacowania nieruchomości nie dotyczyła już nieruchomości co do których zawarto ugodę. Notabene na fakt ten zwróciła uwagę biegła, gdyż żadna ze stron nie poinformowała o tym Sądu ani biegłego. Wartość 2/5 z kosztów opinii biegłego elektroenergetyka (1570,19 zł) to 628,08 zł, a zatem wnioskodawcy i uczestnik powinni ponieść z tego po 314,04 zł. Wartość 2/5 z kosztów opinii biegłego geodety (5726,86 zł) to 2290,75 zł, a zatem wnioskodawcy i uczestnik postępowania winni ponieść z tego po 1145,38 zł.

Ogółem koszty wynagrodzeń biegłych sądowych wyniosły 11 460,93 zł, w tym biegłego elektroenergetyka 1570,19 zł (k. 220, t. II), biegłej geodety – 5726,86 zł (k. 335, t. II) i biegłej z zakresu szacowania wartości nieruchomości – 4163,88 zł (k. 413, t. III), z czego wnioskodawcy winni ponieść 1459,42 zł (suma w.w. kwot 314,04 zł i 1145,38 zł związanych z zawarciem ugody), a uczestnik postępowania pozostałą kwotę – 10 001,51 zł, w związku z bardzo opóźnionym i nieusprawiedliwionym okolicznościami powołaniem zarzutów i dowodów.

Przyjęto uznaniowo, mając na uwadze potrzebę odzwierciedlenia wyniku postępowania w obciążeniu stronami kosztami i opóźnione przedstawienie zarzutów i dowodów, że wnioskodawcy winni ponieść koszty sądowe w kwocie 1459,42 zł tytułem wynagrodzenia biegłych związanych z nieruchomościami K. nr (...) i (...), a także 32 zł tytułem opłaty sądowej od wniosku (3/5 z 40 zł od oddalonego wniosku i 8 zł w zakresie jakim umorzono postepowanie) oraz zwrócić uczestnikowi postępowania 154,20 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika (tj. 3/5 z wynagrodzenia pełnomocnika uczestnika wraz z opłatą skarbową- 257 zł, jako że wniosek oddalono co do 3/5 żądania wniosku, które obejmowało 5 nieruchomości), czyli ogółem 1645,62 zł.

Kwota zasądzona od uczestnika na rzecz wnioskodawców w pkt III postanowienia jest wynikiem następującego rachunku. Ponieważ wnioskodawcy uiścili kwotę 3540 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenia biegłych opłaty sądowej od wniosku, w pkt III postanowienia zasądzono na ich rzecz od uczestnika kwotę 1894 zł (w zaokrągleniu do pełnego złotego), stanowiącej różnicę kwot: 3540 zł i kwoty 1645,62 zł, stanowiąca granice odpowiedzialności wnioskodawców odpowiednio do przyjętych zasad rozliczenia kosztów. Nie rozliczono kosztów zastępstwa prawnego po obu stronach od części, w jakiej postepowanie zostało umorzone, ponieważ w tym zakresie nie było podstaw do odstąpienia generalnej zasady z art. 520 § 1 k.p.c. zgodnie z którą każdy ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

W punkcie IV postanowienia Sąd obciążył uczestnika postepowania brakującymi kosztami tytułem wynagrodzeń biegłych sądowych na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 103 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c., niezależnie od wyniku sprawy, z powodów wyżej opisanych. Koszty te wyniosły ogółem 11 460,93 zł (k. 220- t. II, k. 335 – t. II, k. 413 – t. III). Ponieważ strony uiściły ogółem na ten cel zaliczki w kwocie 7000 zł, do zapłaty pozostaje kwota 4460,93 zł poniesiona tymczasowo ze środków budżetowych Sądu.

Z tych powodów orzeczono jak w sentencji.

Sygn. akt I Ns 438/16

ZARZĄDZENIE

1) (...)

2) (...)

- (...) – adw. M. L.,

(...) (...) – (...) M. Ż.,

3)(...)

4) (...)z KW (...);

5) (...)

6) (...)

7) (...)

L., (...)