Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Tomasz Sobieraj

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2016 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: AGIO Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko: J. Z.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 16 listopada 2015 roku, sygn. akt I C 911/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że nadaje mu następujące brzmienie: „zasądza od pozwanej J. Z. na rzecz powoda AGIO Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. kwotę 1686,79 zł (jednego tysiąca sześciuset osiemdziesięciu dziewięciu złotych i siedemdziesięciu dziewięciu groszy) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 22 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty i oddala powództwo w pozostałym zakresie”;

II.  zasądza od powoda AGIO Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. na rzecz pozwanej J. Z. kwotę 30 zł (trzydziestu złotych) tytułem kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt II Ca 1372/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin- Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie:

I.  zasądził od pozwanej J. Z. na rzecz powoda AGIO Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. kwotę 2.197,59 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 22 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 647,38 złotych tytułem kosztów procesu.

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

W dniu 4 czerwca 2011 roku P4 spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zawarła z J. Z. umowę nr (...) o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Za świadczone usługi (...) zobowiązana była do zapłaty opłaty abonamentowej zgodnie z warunkami umowy. Umowa została zawarta na okres 24 miesięcy w ramach promocji (...) inclusive dla Abonentów 19.05”. Przy jej zawarciu udzielono J. Z. ulgi w kwocie 1108 złotych. Stosownie do treści § 13 pkt 1 Regulaminu stanowiącego część umowy o świadczenie usług abonent zobowiązany był do uiszczania należności wynikającej z rachunku telekomunikacyjnego w terminie do 14 dni od daty jego wystawienia. W myśl § 13 pkt 5 i 6 Regulaminu w przypadku opóźnienia abonenta z zapłatą rachunku telekomunikacyjnego przez okres dłuższy niż 14 dni operator miał prawo ograniczyć lub zawiesić usługi oraz wypowiedzieć umowę. Zgodnie z § 16 pkt 13 Regulaminu w przypadku zawarcia umowy na czas określony, której zawarcie wiązało się z przyznaniem abonentowi przez operatora ulgi, operator był uprawniony żądać kary umownej z tytułu rozwiązania umowy z przyczyn leżących po stronie abonenta przed upływem okresu, na który została zawarta w wysokości nieprzekraczającej ulgi przyznanej abonentowi i pomniejszoną o proporcjonalną jej wartość za okres od zawarcia do dnia rozwiązania.

W związku z zawartą umową (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawiła J. Z. następujące faktury VAT:

- nr (...) z dnia 12 stycznia 2012 roku na kwotę 152,90 złotych,

- nr (...) z dnia 12 lutego 2012 roku na kwotę 374,49 złotych,

- nr (...) z dnia 12 marca 2012 roku na kwotę 507,96 złotych,

- nr (...) z dnia 12 kwietnia 2012 roku na kwotę 77,00 złotych.

Do każdej faktury zostało dołączone szczegółowe rozliczenie usług telekomunikacyjnych wykorzystanych przez pozwaną.

W dniu 9 lipca 2012 roku P4 spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W., z uwagi na przedterminowe rozwiązanie umowy, powołując się na treść § 16 pkt 13 Regulaminu, obciążyła J. Z. notą nr D/00018984/07/12 na kwotę 510,80 złotych płatną do dnia 23 lipca 2012 roku.

W dniu 30 sierpnia 2013 roku pomiędzy P4 spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. a AGIO Wierzytelności Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności pieniężnych. W § 2 pkt 1 i 2 umowy spółka P4 oświadczyła, że przysługują jej wierzytelności pieniężne określone w załączniku nr 1 do umowy, wynikające z zawartych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, stwierdzone fakturami albo innymi dokumentami rozliczeniowymi. Kupujący fundusz oświadczył natomiast, że nabywa przedmiotowe wierzytelności. W załączniku nr 1 do umowy pod numerami porządkowymi od 43 196. do 43 200. zostały wskazane wierzytelności wobec J. Z. z tytułu faktur nr (...) oraz noty nr D/00018984/07/12. W porozumieniu nr 1 do wyżej wskazanej umowy sprzedaży wierzytelności zawartym w dniu 1 grudnia 2014 roku zbywca wierzytelności oświadczył, ze otrzymał całość uiszczonej ceny zakupu wierzytelności. Jednocześnie strony potwierdziły przeniesienie wszystkich wierzytelności będących przedmiotem umowy z dnia 30 sierpnia 2013 roku na nabywcę.

P4 spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. skierowała do J. Z. pismo z dnia 3 września 2013 roku zawiadamiające o przelewie wierzytelności wynikającej z umowy abonenckiej na rzecz AGIO Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.. Wyżej wskazany fundusz pismem z dnia 12 września 2013 poinformował J. Z. o przelewie przedmiotowej wierzytelności. Jednocześnie wezwał J. Z. do zapłaty kwoty 1916,93 złotych w terminie do dnia 19 września 2013 roku

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy wskazał, iż w niniejszej sprawie powód domagał się zapłaty od pozwanej kwoty 2197,59 złotych z tytułu zaległych opłat za świadczenie usług telekomunikacyjnych, powiększonych o opłatę z tytułu udzielonej ulgi oraz naliczone odsetki. Zgłaszając przedmiotowe żądanie wskazał, iż zawarł z wierzycielem pierwotnym, tj. P4 Sp. z o.o. w W. umowę cesji wierzytelności, w wyniku której nabył powyższe roszczenie wobec pozwanej J. Z..

Sąd Rejonowy wskazał, że podstawę prawną żądania pozwu stanowiły przepisy art. 509 k.c. oraz art. 56 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku - Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. z 2014 roku poz. 243 ze zm.).

Stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy ustalił na postawie dokumentów przedłożonych przez strony, wskazując, że treść i autentyczność tych dokumentów nie były kwestionowane przez strony, a jednocześnie sąd nie znalazł podstaw, by odmówić im przymiotu wiarygodności. Podkreślono przy tym, iż strona pozwana nie negowała faktu zawarcia umowy, z której powód wywodził swe roszczenie. Dodatkowo strona powodowa przedłożyła zawartą z pozwaną umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych wraz z regulaminem, co pozwoliło odtworzyć treść stosunku prawnego pomiędzy J. Z. a pierwotnym wierzycielem.

W ocenie Sądu Rejonowego powód wykazał podstawę kontraktową obciążenia pozwanej zarówno opłatą abonamentową, jak i dodatkową. Pozwana nie zaprzeczyła natomiast okoliczności dostarczenia jej usług oznaczonych w przedmiotowych fakturach, ani sposobu wyliczenia opłat. Zarzuty strony pozwanej dotyczyły natomiast kwestii przedawnienia roszczenia oraz okoliczności zapłaty przez pozwaną dochodzonych należności na rzecz wierzyciela pierwotnego. W ocenie Sądu Rejonowego zarzuty te okazały się bezpodstawne.

Pozwana stwierdzając w treści sprzeciwu jakoby dokonała zapłaty wszystkich dochodzonych należności nie okazała w toku postępowania żadnych dowodów wpłat lub innych potwierdzeń świadczących o uregulowaniu należności umownych. W ocenie Sądu Rejonowego - to na dłużniku ciąży obowiązek wykazania faktu spełnienia świadczenia, co wynika z ogólnej zasady rozkładu ciężaru dowodu zawartej w art. 232 k.p.c.

Sąd Rejonowy uznał za niezasadny również zarzut przedawnienia roszczenia. Skoro bowiem roszczenie powoda było związane z działalnością gospodarczą pierwotnego wierzyciela, termin przedawnienia zgodnie z art. 118 k.c. wynosił 3 lata. Termin zapłaty najwcześniejszej z faktur - wystawionej w dniu 12 stycznia 2012 roku - przypadał zgodnie z umową na dzień 27 stycznia 2012 roku, kolejne faktury obejmowały natomiast okres od lutego do kwietnia 2012 roku. Jednocześnie płatność noty z tytułu opłaty specjalnej przypadała na dzień 23 lipca 2012 roku. Przedmiotowe powództwo zostało wytoczone w dniu 22 stycznia 2015 roku, zatem w ocenie Sądu Rejonowego nie sposób było przyjąć, iż w okolicznościach niniejszej sprawy doszło do przedawnienia roszczenia.

Dlatego zdaniem Sądu Rejonowego nie budziło wątpliwości, że pozwana powinna uiścić należności wskazane w przedłożonych fakturach i nocie obciążeniowej. Powód wykazał bowiem fakt nabycia wierzytelności od dostawcy usług, przedkładając umowę sprzedaży wierzytelności, wraz z załącznikiem potwierdzającym, że przedmiotem cesji była również wierzytelność obciążająca pozwaną.

Sąd Rejonowy uznał nadto za zasadne zasądzenie na rzecz powoda od pozwanej kwoty 574,44 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych wyliczonych od zasądzonej kwoty należności głównej wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi od dnia 22 stycznia 2013 roku, czyli od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Podstawą rozstrzygnięcia w tym zakresie był art. 481 § 1 k.c. oraz art. 482 § 1 k.c.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł w punkcie drugim wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. Przy uwzględnieniu wydatków strony powodowej oraz wyniku sprawy Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 647,38 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła pozwana i zaskarżyła wyrok w części, tj. w zakresie obciążenia pozwanej opłatą specjalną w wysokości 510,80 złotych za przedterminowe rozwiązanie umowy. Pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie zasądzonej kwoty roszczenia głównego o kwotę 510,80 złotych ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Wyrokowi zarzuciła naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nierozważenie wszechstronnie materiału dowodowego i przekroczenie przez Sąd Rejonowy granic swobodnej oceny dowodów, poprzez zasądzenie kwoty 510,80 złotych, mimo iż zapisy (...) (pismo P4 sp. z o.o. z dnia 05.07.2012 roku) nie dają podstawy do naliczania takiej opłaty.

W uzasadnieniu apelująca podniosła, iż powód dochodzi kwoty 510,80 złotych z tytułu „ opłaty specjalnej za przedterminowe rozwiązanie umowy" - zgodnie z „Regulaminem Świadczenia Usług..." (pismo P4 sp. z o.o. z dnia 09.07.2012 roku). Nie wykazał jednak podstawy i sposobu naliczania tej kwoty - a zatem istnienia obowiązku jej uiszczenia. W szczególności z treści umowy i regulaminu nie wynika obowiązek zapłaty „opłaty specjalnej" i to akurat w określonej wysokości. Tym samym zdaniem skarżącej żądanie zapłaty kwoty 510 złotych winno być przez Sąd oddalone.

Ponadto wskazano, iż wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego załączony do pozwu nie jest wystarczającym dowodem istnienia zobowiązania.

Nadto stwierdzono, iż powód nie wskazał, aby faktury VAT, z których ma wynikać roszczenie zostały apelującej doręczone. Ponadto, z przedłożonych dokumentów nie wynika termin płatności należności, w związku z czym dochodzenie odsetek jest nieuzasadnione.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej zasługiwała na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie strona powodowa podnosiła, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 30 sierpnia 2013 roku nabyła wierzytelności przysługujące P4 spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. w stosunku do J. Z. z tytułu zawartej przez te podmioty umowy nr (...) o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Z prawidłowych ustaleń sądu pierwszej instancji wynika, że w istocie pomiędzy P4 spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. a AGIO Wierzytelności Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności pieniężnych, której przedmiotem były między innymi wierzytelności wobec J. Z. z tytułu faktur nr (...) oraz noty nr D/00018984/07/12.

Biorąc pod uwagę zakres zaskarżenia i zarzuty apelacji uznać trzeba, że na etapie postępowania apelacyjnego spór pomiędzy stronami dotyczy wyłącznie istnienia zobowiązania pozwanej do zapłaty kwoty 510,80 złotych wynikającej z noty nr D/00018984/07/12. Zgodnie z tym ostatnim dokumentem P4 spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W., powołując się na treść § 16 pkt 13 Regulaminu, z uwagi na przedterminowe rozwiązanie umowy obciążyła J. Z. kwotę 510,80 złotych płatną do dnia 23 lipca 2012 roku.

W tym miejscu zaznaczyć trzeba, że Sąd Rejonowy – w oparciu o zaoferowane przez stronę powodową dowody z dokumentów – trafnie ustalił, że w dniu 4 czerwca 2011 roku P4 spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zawarła z J. Z. umowę nr (...) o świadczenie usług telekomunikacyjnych w ramach promocji (...) inclusive dla Abonentów 19.05”. Poza sporem pozostaje, że przy zawarciu tej umowy udzielono J. Z. ulgi w kwocie 1108 złotych. Zgodnie z § 16 pkt 13 Regulaminu stanowiącego część umowy o świadczenie usług w przypadku zawarcia umowy na czas określony, której zawarcie wiązało się z przyznaniem abonentowi przez operatora ulgi, operator był uprawniony żądać kary umownej z tytułu rozwiązania umowy z przyczyn leżących po stronie abonenta przed upływem okresu, na który została zawarta - w wysokości nieprzekraczającej ulgi przyznanej abonentowi i pomniejszoną o proporcjonalną jej wartość za okres od zawarcia do dnia rozwiązania. Tym samym chybiony jest zarzut strony pozwanej, że umowa o świadczenie usług telekomunikacyjny nie przewidywała możliwość obciążenia pozwanej opłatą wynikającą z noty nr D/00018984/07/12, gdyż świadczenie przewidziane w tym dokumencie wynikało z § 16 pkt 13 Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych, którego postanowienie w tym zakresie było zgodne z dyspozycją art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku - Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. z 2014 roku poz. 243 ze zm.).

Za trafne uznać należy natomiast zarzuty skarżącej dotyczące naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania, to jest art. 233 § 1 k.p.c. Punktem wyjścia w zakresie powyższych rozważań powinno być jednak odwołanie się do art. 6 k.c., który normuje rozkład ciężaru dowodu.

W rozpoznawanej sprawie jest bezsporne, że podstawą obciążenia pozwanej karą umowną był fakt rozwiązania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych przed upływem okresu jej obowiązywania z przyczyn leżących po stronie pozwanej. Stosownie do dyspozycji art. 6 k.c. to na powodzie spoczywał ciężar dowodu, że po pierwsze doszło do złożenia przez operatora lub abonenta oświadczenia o rozwiązaniu powyższej umowy, zaś po drugie, że do rozwiązania umowy doszło z przyczyn leżących po stronie pozwanej.

Skarżący trafnie podniósł, że sąd pierwszej instancji oceniając w tym zakresie zgromadzony materiał dowodowy, dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w powyższym przepisie sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie „wszechstronnego rozważenia zebranego materiału", a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności [vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 1966 roku, II CR 423/66, OSNPG 1967/5-6/21; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1999 roku, I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, nr 10, poz. 382; uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, Lex, nr 80266; uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2002 roku, IV CKN 1256/00, Lex, nr 80267]. Jak ujmuje się w literaturze, moc dowodowa oznacza siłę przekonania uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych na potwierdzenie prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń na temat okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, zaś wiarygodność decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę. Przyjmuje się jednocześnie, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego [vide uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1980 roku, II URN 175/79, OSNC 1980/ 10/200; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000/17/655; uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2000 roku, III CKN 1049/99, Lex nr 51627; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2000 roku, IV CKN 1097/00, Lex nr 52624; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2000 roku, V CKN 94/00, Lex nr 52589; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2000 roku, IV CKN 1383/00, Lex nr 52544; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003, nr 5, poz. 137; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2002 roku, IV CKN 859/00, Lex nr 53923; uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 roku, IV CKN 1050/00, Lex nr 55499; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 roku, II CKN 817/00, Lex nr 56906; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 roku, IV CKN 1316/00, Lex nr 80273]. Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 19 czerwca 2008 roku [I ACa 180/08, LEX nr 468598], jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Dla skuteczności zarzutu naruszenia wyżej wymienionego przepisu nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając. Zwalczanie swobodnej oceny dowodów nie może, więc polegać li tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla skarżącego wersji zdarzeń, ustaleń stanu faktycznego opartej na własnej ocenie, lecz konieczne jest przy tym posłużeniu się argumentami wyłącznie jurydycznym wykazywanie, że wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wyrok sprawy [analogicznie Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 10 lipca 2008 roku, VI ACa 306/08].

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy czyniąc ustalenia faktyczne w zakresie podstaw do obciążenia pozwanej opłatą z tytułu przeterminowanego rozwiązania umowy oparł się wyłącznie na dowodach z dokumentów przedłożonych przez powoda. W ocenie Sądu Okręgowego – powyższe dowody nie pozwalają jednak uznać za wykazane twierdzenia powoda o tym, że po stronie pozwanego istniał obowiązek zapłaty powyższego świadczenia. Powód ograniczył się bowiem jedynie do przedłożenia noty obciążeniowej, która ma walor dokumentu prywatnego i jako taki stanowi wyłącznie dowód tego, że P4 spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W., powołując się na treść § 16 pkt 13 Regulaminu, z uwagi na przedterminowe rozwiązanie umowy obciążyła J. Z. kwotę 510,80 złotych płatną do dnia 23 lipca 2012 roku. Zauważyć jednak trzeba, że powód nie przedstawił żadnego obiektywnego dowodu, że uprzednio doszło do złożenia przez P4 spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w W. lub pozwaną oświadczenia o wypowiedzeniu umowy lub rozwiązaniu umowy o świadczenia usług i ewentualnie, kiedy zostały one skutecznie doręczone drugiej strony umowy. Tylko zaś w takim przypadku możliwe byłoby obciążenie pozwanej opłatą przewidzianą w § 16 pkt 13 Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych. Co więcej, powód nie wykazał, że operator telekomunikacyjny miał podstawy do rozwiązania umowy z przyczyn lezących po stronie pozwanej. Wprawdzie z § 13 pkt 5 i 6 Regulaminu wynika, że w przypadku opóźnienia abonenta z zapłatą rachunku telekomunikacyjnego przez okres dłuższy niż 14 dni operator miał prawo ograniczyć lub zawiesić usługi oraz wypowiedzieć umowę, jednak powód nie wykazał zaistnienia tego rodzaju okoliczności. Nie można uznać za wystarczające powołanie się przez stronę powodową na fakt wystawienia faktur. Powód powinien wykazać, że wystawił sporne faktury i doręczył je w sposób przewidziany umową pozwanemu, a także, że wysokość zobowiązań pozwanej wynikająca z tych faktur została wyliczona zgodnie z postanowieniami umowy łączącej strony. Dopiero w przypadku udowodnienia tych okoliczności, można byłoby wymagać od pozwanej wykazania, że spełnił należne świadczenia na rzecz powoda. W tym stanie rzeczy nie można podzielił stanowiska sądu pierwszej instancji, że to pozwana powinna wykazać, że wykonywał obowiązki wynikające z umowy, albowiem punktem wyjścia powinno być ustalenie treści konkretnych zobowiązań pozwanej, których niewykonanie uzasadniało ewentualne rozwiązanie umowy przez operatora telekomunikacyjnego bez zachowania okresu wypowiedzenia. Skoro strona powodowa nie naprowadziła w tym zakresie odpowiedniego materiału dowodowego, to ją należało obciążyć niekorzystnymi skutkami procesowymi powyższego zaniechania polegającymi na uznaniu za niewykazane z jednej strony samego faktu rozwiązania umowy przed upływem okresu, na który została zawarta z przyczyn leżących po stronie abonenta, zaś z drugiej strony, iż to ewentualne rozwiązanie umowy nastąpiło z przyczyn, za które odpowiada pozwana. W związku z tym po stronie poprzednika prawnego powoda nie ziściły się przesłanki uzasadniające obciążenie pozwanej karą umowną przewidzianą w § 16 pkt 13 Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych. Dodatkowo wskazać trzeba, że strona powodowa nie podała sposobu wyliczenia powyższego świadczenia ani nie przedstawiła danych pozwalających na zbadanie prawidłowości ustalenia kary umownej, która – jak wskazano wyżej – powinna zostać odpowiadać wysokości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od zawarcia do dnia rozwiązania. Tymczasem strona powodowa nie wskazała nawet, kiedy doszło do rozwiązania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej z pozwanej.

Z powyższych przyczyn powództwo w zakresie żądania zapłaty kwoty 510,80 złotych i odsetek od tej kwoty powinno zostać oddalone, co uzasadniało odpowiednią zmianą punktu pierwszego zaskarżonego wyroku poprzez stosowne obniżenie wysokości zasądzonego świadczenia z kwoty 2197,50 złotych do kwoty 1686,79 złotych.

Kierując się powyższymi przesłankami na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzeczono jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c.

W rozpoznawanej sprawie – biorąc pod uwagę, że apelacja strony pozwanej została uwzględniona w całości – strona powodowa powinna zwrócić pozwanej całość poniesionych kosztów procesu przed sądem drugiej instancji. W rozpoznawanej sprawie koszty te wyniosły 30 złotych, na którą to kwotę składała się wyłącznie opłata od apelacji.

Z powyższych przyczyn orzeczono jak w punkcie 2 sentencji.