Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej M. Wójcikiewicz-Syczyło

po rozpoznaniu w dniu 11, 31 sierpnia 2016 r.

sprawy: oskarżonego K. S. urodz. (...) w T.

syna Z. i E. z d. M.

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 16 grudnia 2015 r. w T. posiadał wbrew przepisom ustawy znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany o łącznej wadze 136,88 grama substancji psychotropowej w postaci haszyszu o wadze netto 0,80 grama a także wagę elektroniczną, młynek – kruszyło do suszu roślinnego oraz dużą ilość pustych woreczków foliowych z zamknięciem strunowym, czyni w ten sposób przygotowania do wprowadzenia do obrotu w/w środków

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 i art. 57 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

II. w dniu 16 grudnia 2015 r. w T. przy ul. (...) posiadał wbrew przepisom ustawy znaczną ilość środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste o łącznej wadze 47,66 grama

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

III. w tym samym miejscu i czasie podczas pełnienia obowiązków służbowych naruszył nietykalność cielesną funkcjonariuszy policji: K. W., R. N. (1), J. G. i D. Ś. (1) stosując wobec nich przemoc w postaci szarpania ich za odzież, kopania, chcąc w ten sposób zmusić ich do zaniechania prawnej czynności służbowej związanej z jego zatrzymaniem i przeszukaniem mieszkania a dodatkowo w trakcie jego obezwładniania ugryzł J. G. w III palec prawej dłoni, powodując cztery rany kąsane części dystalnej palca, obrażenia naruszające czynności skóry i narządu ruchu trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu odpowiedniego artykułu kodeksu karnego

tj. o czyn z art. 222 § 1 kk i art. 224 § 2 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

orzeka

I. uznaje oskarżonego K. S. za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach I i II aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że:

- w zakresie czynu zarzucanego w punkcie I aktu oskarżenia, że oskarżony K. S. w dniu 16 grudnia 2015 roku w T. posiadał wbrew przepisom ustawy znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany o łącznej wadze 136,88 grama oraz substancji psychotropowej w postaci haszyszu o wadze netto 0,80 grama;

- czyny zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw;

to jest dwóch przestępstw z art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 kk wymierza karę 1 (jednego) roku i 4( czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II .uznaje oskarżonego K. S. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia, tj. czynu zabronionego z art. 222 § 1 kk i art. 224 § 2 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 224 § 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III. na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce kar pozbawienia wolności orzeczonych w punkcie I i II wyroku orzeka wobec oskarżonego K. S. karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV. na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu K. S. na poczet orzeczonej w punkcie III wyroku kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od 16 grudnia 2015 roku godz. 10:20 do 17 grudnia 2015 roku godz. 11:55 oraz od 16 lutego 2016 roku godz. 18:50 do 17 lutego 2016 roku godz. 14:00, przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równa się dniowi kary pozbawienia wolności;

V. na podstawie art. 46 § 1 kk w związku z przypisanym oskarżonemu czynem w punkcie II wyroku zobowiązuje oskarżonego do uiszczania na rzecz J. G. kwoty 1000 ( tysiąca ) zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

VI. na podstawie art. 44 § 2 kkw związku z przypisanym oskarżonemu czynem w punkcie I wyroku orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa przez zniszczenie dowodów rzeczowych w postaci wagi elektronicznej, młynka kruszyło, 141 woreczków foliowych, worka foliowego i 14 zawiniątek folii aluminiowej, reklamówki i 12 woreczków strunowych, pojemnika koloru białego, młynka z emblematem liścia konopi, wagi elektronicznej - 2 sztuki i puszki metalowej koloru czerwonego zapisanych pod nr 115/16 poz. 1-9 w księdze przechowywanych przedmiotów Sądu Rejonowego w Toruniu;

VII. zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych, którymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 629/16

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2015 roku funkcjonariusze Policji z KP (...) dokonali przeszukania mieszkania położonego przy ul. (...) w T. zajmowanego przez K. S.. W toku przeszukania zabezpieczono woreczek z grudką koloru ciemnozielonego o wadze 0,8 grama, którą okazała się być żywica konopi - haszysz oraz cztery worki z zawartością suszu roślinnego o wadze łącznej 136,88 grama stanowiącego ziele konopi innych niż włókniste - marihuanę. Ponadto w mieszkaniu K. S. zabezpieczono należące do niego m.in. wagę elektroniczną, młynek - kruszyło oraz woreczki foliowe i strunowe.

Dowód: protokół przeszukania mieszkania (k. 3-8)

protokół oględzin rzeczy (k. 14-16)

wyjaśnienia oskarżonego K. S. (k. 24, 35,, 284)

opinia biegłego (k. 164-167)

` W dniu 16 lutego 2016 roku ubrani po cywilnemu funkcjonariusze Policji z K. T. R. N. (2), D. Ś. (2), J. G. i K. W. udali się do mieszkania K. S. przy ul. (...) celem jego przeszukania. Gdy K. W., trzymając legitymację służbową, zapukała do drzwi mieszkania, otworzył je K. S. i powiedział "siema". Na słowa policjantki "Dzień dobry, Policja" oskarżony podjął próbę zamknięcia drzwi i uniemożliwienia policjantom wejścia do mieszkania. W jej trakcie oskarżony chwycił zębami prawe przedramię K. W., jednak dzięki kurtce nie odniosła ona żadnych obrażeń. W wyniku naporu policjantom udało dostać się do środka mieszkania. Mimo to K. S. nadal nie podporządkowywał się poleceniom policjantów i zachowywał się agresywnie, szarpiąc ich za odzież i kopiąc. Oskarżony nie uspokoił się również wtedy, gdy policjanci użyli ręcznego miotacza gazu. Próbę obezwładnienia oskarżonego podjął J. G.. W jej trakcie mężczyźni stracili równowagę i upadli. Wówczas K. S. ugryzł palec prawej dłoni J. G.. Ostatecznie po szarpaninie policjantom udało się obezwładnić oskarżonego i założyć mu z tyłu kajdanki.

Dowód: zeznania świadka D. Ś. (1) (k. 182-183, 289 )

zeznania świadka J. G. (k. 187-188, 209, 285)

zeznania świadka K. W. (k. 195-196, 285)

zeznania świadka R. N. (2) (k. 200-201, 289-290)

fotografie (k. 189-190)

W wyniku ugryzienia J. G. doznał czterech ran kąsanych części dystalnej palca trzeciego ręki prawej, co spowodowało naruszenie czynności skóry i narządu ruchu trwające nie dłużej niż siedem dni.

Dowód: opinia sądowo-lekarska (k. 93)

W toku przeszukania mieszkania zabezpieczono w nim plastikowy pojemnik koloru białego wypełniony w 1/5 suszem roślinnym koloru zielonego o wadze 47,66 grama, którym okazało się być ziele konopi innych niż włókniste - marihuana. Ponadto w mieszkaniu K. S. zabezpieczono należące do niego przedmioty: młynek z emblematem liścia konopi, 2 wagi elektroniczne, puszkę metalową i substancję koloru brunatnego zabezpieczoną na wymazówce.

Dowód: opinia biegłego (k. 219-220)

protokół przeszukania mieszkania (k. 74-76)

protokół oględzin rzeczy (k. 83-85

wyjaśnienia oskarżonego K. S. (k. 103, 111, 284)

K. S. był wcześniej karany sądownie. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 20 sierpnia 2015 roku w sprawie sygn. akt II K 581/15 została mu wymierzona kara łączna 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby 3 lat za przestępstwa z art. 263 § 2 kk i art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Wyrokiem z dnia 8 lipca 2015 roku w sprawie sygn. akt II K 680/15 Sąd Rejonowy w Toruniu warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego odnośnie dwóch czynów z art. 62 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Dowód: karta karna (k. 131)

odpisy wyroków Sądu Rejonowego w Toruniu w sprawach sygn. akt II K 581/15 i II K 680/15 (k. 136 i k. 138)

K. S. został oskarżony o to, że:

I w dniu 16 grudnia 2015 roku w T. posiadał wbrew przepisom ustawy znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany o łącznej wadze 136,88 grama, substancji psychotropowej w postaci haszyszu o wadze netto 0,80 grama, a także wagę elektroniczną, młynek - kruszyło do suszu roślinnego oraz dużą ilość pustych woreczków foliowych z zamknięciem strunowym, czynił w ten sposób przygotowania do wprowadzania do obrotu w/w środków, tj. o czyn z art. 62 ust. 2 i art. 57 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

II w dniu 16 lutego 2016 r. w T. przy ul. (...) posiadał wbrew przepisom ustawy znaczną ilość środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste o łącznej wadze 47,66 grama, tj. o czyn z art. 62 ust.. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

III w tym samym miejscu i czasie podczas pełnienia obowiązków służbowych naruszył nietykalność cielesną funkcjonariuszy Policji: K. W., R. N. (2), J. G. i D. Ś. (1), stosując wobec nich przemoc w postaci szarpania ich za odzież, kopania, chcąc w ten sposób zmusić ich do zaniechania prawnej czynności służbowej związanej z jego zatrzymaniem i przeszukaniem mieszkania, a dodatkowo w trakcie jego obezwładniania ugryzł J. G. w III palec prawej dłoni, powodując cztery rany kąsane części dystalnej palca, obrażenia naruszające czynności skóry i narządu ruchu trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu odpowiedniego artykułu kodeksu karnego, tj. o czyn z art. 222 § 1 kk i art. 224 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Oskarżony K. S. przesłuchany w charakterze podejrzanego (k. 24, 35, 103, 111, 284) w zakresie pierwszego zarzucanego mu czynu przyznał się jedynie do posiadania narkotyków. Wyjaśnił, iż znalazł je dzień wcześniej wraz z wagą i woreczkami strunowymi w reklamówce na dróżce leśnej w parku. Narkotyki zamierzał wykorzystać na własny użytek. Zaprzeczył temu, jakoby miał rozprowadzać narkotyki. Oskarżony przyznał się także do drugiego postawionego mu zarzutu dotyczącego również posiadania narkotyków. Nie przyznał się natomiast do naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariuszy Policji. Odmówił przy tym składania wyjaśnień.

Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie obu zarzutów dotyczących posiadania narkotyków znajdują potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym, to jest protokole przeszukania mieszkania zajmowanego przez oskarżonego oraz ekspertyzie, która potwierdziła, że znalezione substancje to marihuana i haszysz. W tym zakresie Sąd dał zatem wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Za wiarygodne Sąd uznał także jego twierdzenia, iż nie zajmował się obrotem narkotykami. Zarzutu w tym zakresie nie popiera bowiem żaden ze zgromadzonych dowodów. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego były niewiarygodne w zakresie trzeciego postawionego mu zarzutu. Próbę zmuszenia policjantów do zaniechania dokonania zatrzymania oskarżonego oraz naruszenie ich nietykalności cielesnej potwierdzają zgodne i konsekwentne zeznania wszystkich czterech funkcjonariuszy Policji biorących udział w tej czynności. Rana kąsana stwierdzona w opinii sądowo-lekarskiej i udokumentowana za pomocą fotografii, której doznał w czasie interwencji J. G. również pozwala zakwestionować wiarygodność zeznań oskarżonego w tym zakresie.

Funkcjonariusze Policji D. Ś. (1) (k. 182-183), J. G. (k. 187-188, 209, 285), K. W. (k. 195-196, 285), R. N. (2) (k. 200-201) opisali przebieg czynności zatrzymania K. S. w jego mieszkaniu w dniu 16 lutego 2016 roku. Zgodnie podali, że K. W. po otwarciu drzwi pokazała legitymację służbową i powiedziała (...). Wskazali także, że oskarżony siłą próbował powstrzymać ich przed dostaniem się do mieszkania. Gdy to nie powiodło się, próbował uniemożliwić swoje zatrzymanie, szarpiąc i kopiąc policjantów. W trakcie obezwładniania przez J. G. ugryzł palec jego prawej dłoni, który zaczął krwawić. W czasie interwencji miał zostać użyty gaz, co potwierdził również świadek A. C.. W ocenie Sądu zeznania wszystkich wskazanych wyżej policjantów są logiczne i spójne. Opinia sądowo-lekarska dotycząca obrażenia J. G. potwierdza relację świadków co do okoliczności jego powstania. W związku z powyższym Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków i na ich relacji oparł swoje ustalenia faktyczne w zakresie zarzutu oznaczonego jako trzeci w akcie oskarżenia.

A. C. (k. 178-180, 285) jest sąsiadem K. S., który przebywał w jego mieszkaniu w trakcie interwencji Policji w dniu 16 lutego 2016 roku. Wedle jego zeznań w pewnym momencie mężczyźni usłyszeli pukanie do drzwi. Świadek miał wówczas rozmawiać przez telefon. Oskarżony podszedł je otworzyć, a wówczas do mieszkania wtargnęły 4 osoby, krzycząc "grubasie na ziemię". Świadek nie słyszał, aby ktokolwiek powiedział, że są z Policji. Zaprzeczył temu, że oskarżony szarpał się lub kopał albo w inny sposób próbował bronić się przed zatrzymaniem. Świadek podał, że nie miał wiedzy na temat posiadania narkotyków przez oskarżonego. W ocenie Sądu zeznania świadka w zakresie, w jakim zmierzały do wykazania niewinności oskarżonego, są niewiarygodne. Opisanemu przez niego przebiegowi interwencji przeczą spójne i konsekwentne zeznania policjantów oraz wnioski płynące z opinii sądowo-lekarskiej. Należy też mieć na uwadze, że w momencie otwarcia drzwi przez oskarżonego świadek znajdował się w innym pomieszczeniu kilka metrów dalej i rozmawiał przez telefon, w związku z czym mógł nie usłyszeć słów policjantki "dzień dobry, Policja".

E. S. (k. 205, 285-286) jest matką oskarżonego, zamieszkującą wraz z nim w mieszkaniu przy ul. (...) w T.. Wskazała, że w mieszkaniu tym nie mieszka nikt więcej. Świadek nie miała wiedzy na temat zabezpieczonych w mieszkaniu substancji narkotycznych, a także wag elektronicznych i młynka. Podała, że plastikowy pojemnik koloru białego i czerwona puszka nie stanowią jej własności. Nie wie, czy jej syn zażywa narkotyki, chociaż wyczuła od niego woń marihuany. Dodała, że pozostaje on na jej utrzymaniu i jedynie czasem podejmuje prace dorywcze. W dniu 16 lutego 2016 roku świadek zawiadomiona przez sąsiadów przybyła do mieszkania, gdy oskarżony został już skuty kajdankami. Wskazało nadto, że policjanci nie chcieli się wylegitymować na jej prośbę.

W ocenie Sądu jej zeznania są wiarygodne. Z ich treści wynika, że zabezpieczone w mieszkaniu przedmioty, w tym biały pojemnik, w którym znaleziono środki narkotyczne, nie stanowią jej własności. Zeznania świadka potwierdzają zatem, że stanowiły one własność K. S.. E. S. nie była naocznym świadkiem zatrzymania jej syna przez Policję, stąd w tym zakresie jej zeznania nie miały wartości dowodowej przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy.

Z opinii sądowo-lekarskiej (k. 93) wynika, że ugryzienia J. G. doznał czterech ran kąsanych części dystalnej palca trzeciego ręki prawej, co spowodowało naruszenie czynności skóry i narządu ruchu trwające nie dłużej niż siedem dni. W ocenie biegłego lekarza obrażenia te mogły powstać w czasie i okolicznościach podanych przez pokrzywdzonego. W ocenie Sądu powyższa opinia jest jasna i pełna. Została ona sporządzona przez uprawnionego lekarza sądowego o uznanych kwalifikacjach. Jej treść i wnioski nie były w toku procesu kwestionowane przez oskarżonego. Wobec powyższego Sąd dał uznał ten dowód za wiarygodną podstawę dowodową.

Opinie biegłego (k. 164-167, 154-155, 215-216, 219-220) w postaci ekspertyz kryminalistycznych dotyczących substancji zabezpieczonych w mieszkaniu oskarżonego Sąd uznał za dowody wiarygodne. Z ekspertyz tych wynikło, że niektóre spośród znalezionych u niego substancji stanowią środki narkotyczne w postaci marihuany i haszyszu. Wszystkie cztery opinie były jasne i pełne, sporządzone każdorazowo przez uprawnionych biegłych o odpowiednich kwalifikacjach. W toku postępowania oskarżony nie zgłaszał zastrzeżeń co do ich treści i wniosków. Sąd również nie znalazł podstaw do zakwestionowania tych opinii, w związku z czym dał im wiarę w całości.

Na wiarę zasługiwały także pozostałe zgromadzone w sprawie dowody, takie jak: odpisy wyroków (k. 136, 138), karta karna (k. 131) czy fotografie (k. 189-190), albowiem w toku sprawy nie ujawniły sie jakiekolwiek podstawy do zakwestionowania ich wiarygodności.

Przechodząc do rozważań prawnych, należy w pierwszej kolejności poddać analizie zarzuty postawione K. S.. Pierwszy zarzucony mu czyn zakwalifikowano w akcie oskarżenia z art. 62 ust. 2 i art. 57 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wskazując, że oskarżony czynił przygotowania do wprowadzania do obrotu znalezionych u niego środków odurzających. Wprowadzenie do obrotu stanowi kolejny etap po nielegalnym wytworzeniu, przetworzeniu lub przerobie środków odurzających, substancji psychotropowych albo po przetworzeniu słomy makowej. Zachodzi również w przypadku przekazywania innej osobie lub osobom środków psychoaktywnych lub słomy makowej uzyskanych w wyniku kradzieży z hurtowni farmaceutycznej, apteki lub przedsiębiorstwa. Jest to udostępnienie osobom trzecim odpłatnie lub nieodpłatnie środków odurzających, substancji psychotropowych lub ich prekursorów. Osobą trzecią w rozumieniu tego przepisu nie jest konsument, czyli osoba nabywająca środki psychoaktywne w celu ich użycia. Przestępstwo w postaci nielegalnego wprowadzenia do obrotu wiąże się bowiem z przyjęciem, odpłatnie bądź nieodpłatnie, środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, przez osobę niebędącą konsumentem (zob. wyrok SA w Lublinie z 1.4.2004 r., II AKa 25/04, Prok. i Pr. 2004, Nr 10, poz. 23). W przypadku gdy odbiorcą jest konsument, sprawca nie popełnia przestępstwa określonego w art. 56 ( wcześniej art. 43 ), lecz jedno z przestępstw udzielenia, (zob. wyrok SA w Białymstoku z 12.2.2004 r., II AKa 389/03, OSAB 2004, Nr 2, poz. 27). Z kolei uczestniczenie w obrocie polega na przyjęciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, odpłatnie lub nieodpłatnie, celem późniejszego ich przekazania innej osobie, niebędącej konsumentem. W przypadku gdy odbiorcą jest konsument zachodzi udzielenie środka psychoaktywnego innej osobie. ( - zob. wyrok SA w Katowicach z 27.6.2002 r., II AKa 201/02, OSA 2003, Nr 6, poz. 56; wyrok SA w Białymstoku z 20.3.2001 r., II AKa 34/01, OSA 2002, Nr 4, poz. 31; wyrok SA w Lublinie z 9.2.2004 r., II AKa 7/04, Prok. i Pr. 2005, Nr 1, poz. 31).

Przekładając powyższe uwagi na grunt niniejszego postępowania, należy uznać, że postępowanie dowodowe nie wykazało, aby oskarżony czynił przygotowania do wprowadzania do obrotu środków odurzających. Z opisu czynu wynikało, że przygotowania te miały polegać na posiadaniu znacznej ilości takich środków, a nadto wagi elektronicznej, młynka do suszu roślinnego i dużej ilości woreczków strunowych. Samo posiadanie tych przedmiotów w żaden sposób nie może jednak przesądzać o tym, że oskarżony miałby czynić przygotowania do przekazywania środków odurzających innym osobom niebędącym konsumentami. Zauważyć należy, że zabezpieczenie dużej ilości woreczków strunowych może raczej wskazywać na zamiar przygotowywania porcji narkotyków celem udzielenia ich innym osobom będącym konsumentami. Przygotowywanie do udzielania innej osobie odpłatnie lub nieodpłatnie środków odurzających nie jest jednak penalizowane przez Ustawę. W związku z powyższym zachowanie oskarżonego zarówno w dniu 16 grudnia 2015 roku, jak i w dniu 16 lutego 2015 roku należało zakwalifikować jako przestępstwo z art. 62 ust. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przestępstwa tego dopuszcza się ten, kto posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe w znacznej ilości. Znaczna ilość środków odurzających, substancji psychotropowych jest znamieniem ocennym, tj. wymagającym, przy ustaleniu jego występowania w czynie, posługiwania się różnego rodzaju ocenami. Dotychczasowe orzecznictwo wykształciło kryteria pozwalające na przyjęcie w konkretnej sprawie znamienia znacznej ilości. I tak w świetle wyroku SA w Warszawie z 18.4.2000 r., II AKa 22/00, ( zob. OSA 2001, Nr 2, poz. 8) "kryterium decydującym o tym, czy ilość środków odurzających jest znaczna, nieznaczna czy zwykła są: ich masa wagowa (gramy, kilogramy, tony, ilość porcji), rodzaj środka odurzającego (podział na tzw. twarde i miękkie) i cel przeznaczenia (w celach handlowych, na potrzeby własne)". Analogiczne stanowisko zajął SA we W. w wyroku z 30.5.2003 r., II AKa 167/03, ( zob. OSA 2003, Nr 9, poz. 92). Sąd ten stwierdził iż: "wśród charakterystycznych dla przestępstw naruszających przepisy ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii znamion ocennych, różnicujących podstawy odpowiedzialności pomiędzy typem podstawowym a uprzywilejowanym wypadkiem mniejszej wagi, jest kryterium ilościowe oraz kryterium jakościowe, a więc rodzaj wprowadzanego do obrotu środka narkotycznego". W orzecznictwie pojawiło się także kryterium w postaci stosunku ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków (zob. wyrok SA w Lublinie z 17.12.2002 r., II AKA 282/02, OSA 2003, Nr 9, poz. 94). W ocenie Sądu najbardziej trafnym kryterium jest to przyjęte przez SA w K. w wyroku z 24.7.1997 r., II AKa 94/97, ( zob. KZS 1997, Nr 8, poz. 47). Sąd ten przyjął następujące określenie znacznej ilości narkotyku: "to taka ilość, która wystarczy do jednorazowego odurzenia się najmniej kilkudziesięciu osób". Przekładając te uwagi na grunt postępowania nie może budzić żadnych wątpliwości, iż oskarżony posiadał znaczną ilość środków odurzających. W ocenie Sądu oba te zachowania należało zakwalifikować jako dwa przestępstwa popełnione w warunkach ciągu przestępstw. Zostały bowiem popełnione w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności.

Sąd uznał K. S. za winnego przestępstwa zarzuconego mu w punkcie 3 aktu oskarżenia, tj. czynu zabronionego z art. 222 § 1 kk i art. 224 § 2 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Naruszenie nietykalności cielesnej, o którym mowa w art. 222 § 1 kk należy rozumieć tak samo jak w art. 217 § 1 kk. Jest nim fizyczne oddziaływanie na ciało człowieka, niepowodujące uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, mogące jednak pozostawić nieznaczne ślady. Kopanie czy szarpanie mieści się w katalogu zachowań, które przyjmuje się, że wypełniają znamię naruszenia nietykalności cielesnej. O kwalifikacji takiego zachowania z art. 222 § 1 kk decyduje to, że czynność sprawcza skierowana jest na funkcjonariusza publicznego lub osobę przybraną mu do pomocy. Katalog osób, które są funkcjonariuszami publicznymi zawiera art. 115 § 13 pkt 1-9 kk. W orzecznictwie nie jest kwestionowany pogląd, iż "Skoro policja jest organem państwowym powołanym do ochrony bezpieczeństwa publicznego, to każdy policjant jest funkcjonariuszem publicznym (art. 115 § 13 pkt 7 KK)" (wyr. SA w Krakowie z 9.2.2000 r., II AKA 252/99, KZS 2000, Nr 4, poz. 37) Odpowiedzialność za naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego jest uzależniona m.in. od czasu dopuszczenia się jej. Karalne jest ono wówczas, gdy następuje "podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych". Pełnienie obowiązków służbowych obejmuje wykonywanie czynności, które z mocy prawa, regulaminów, zakresu obowiązków, polecenia służbowego lub rozkazu należą do danego funkcjonariusza publicznego lub danej kategorii funkcjonariuszy. Związek naruszenia nietykalności cielesnej z pełnionymi obowiązkami przez funkcjonariusza publicznego zachodzi wówczas, gdy zachowanie sprawcy pozostaje w związku funkcjonalnym z pełnionymi przez funkcjonariusza obowiązkami. Chodzi o to, że zostało ono dokonane z powodu lub na skutek pełnienia tych obowiązków. Naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariuszy Policji przez K. S. miało związek z pełnionym przez nich obowiązkiem służbowym polegającym na dokonaniu czynności przeszukania jego mieszkania. Powyższe rozważania pozwalają uznać, iż zachowanie K. S. wypełniło wszystkie znamiona występku z art. 222 § 1 kk Ugryzienie J. G. w palec spowodowało naruszenie czynności narządu ciała nie trwające dłużej niż 7 dni, w związku z czym zasadna była kwalifikacja kumulatywna z art. 157 § 2 kk. Dla pełnego oddania ładunku kryminologicznego zachowania oskarżonego należało jednak również dodać w kwalifikacji art. 224 § 1 kk. K. S. użył bowiem przemocy wobec funkcjonariuszy publicznych w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej, jaką niewątpliwie było przeszukanie mieszkania zatwierdzone następczo przez Prokuratora postanowieniem z dnia 19 lutego 2016 roku (k. 109).

Za pierwsze przypisane K. S. przestępstwa, zakwalifikowane jako występki z art. 62 ust. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 91 § 1 kk Sąd na podstawie art. 62 ust. 2 przywołanej Ustawy wymierzył karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Zgodnie z treścią art. 54 § 1 kk, wymierzając karę młodocianemu, sąd kieruje się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować. Orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze znacznie przekraczającym dolny próg zagrożenia ustawowego mogłoby ten cel przekreślić. W ocenie Sądu niezasadne było jednak również orzeczenie tej kary w najniższym dopuszczalnym wymiarze, pomimo tego, że oskarżony przyznał się do popełnienia obu zarzucanych mu zachowań, co Sąd potraktował jako okoliczność łagodzącą. Sąd musiał także bowiem mieć na uwadze uprzednią karalność oskarżonego za posiadanie narkotyków oraz fakt, że pomimo zatrzymania w dniu 16 grudnia 2015 roku, oskarżony nie zrezygnował z popełniania przestępstwa, czego konsekwencją było kolejne zatrzymanie, w trakcie którego dopuścił się on nadto popełnienia przestępstwa wobec funkcjonariuszy Policji. Okoliczności te nie tylko obciążyły oskarżonego, ale doprowadziły Sąd do wniosku, iż jedynie orzeczenie kary pozbawienia wolności może skłonić go do zmiany swojego postępowania. Wedle treści art. 60 § 1 kk Sąd mógł zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do młodocianego. W przypadku K. S. mogło to oznaczać orzeczenie kary innego rodzaju. Z wyżej wskazanych względów Sąd nie zdecydował się jednak na nadzwyczajne złagodzenie kary, uznając, iż tylko kara pozbawienia wolności w sposób należyty spełni cele kary.

Za popełnienie przestępstwa z art. 222 § 1 kk i art. 224 § 2 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, w myśl art. 11 § 3 kk, Sąd na podstawie art. 224 § 1 kk wymierzył K. S. karę pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy. W ocenie Sądu kara ta jest adekwatna do społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy sprawcy, a ponadto uwzględnia cele prewencji indywidualnej wobec sprawcy młodocianego i ogólnej w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jako okoliczność obciążająca oskarżonego potraktowana została jego uprzednia karalność.

Na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce kar pozbawienia wolności orzeczonych w punkcie I i II wyroku Sąd orzekł karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Z jednej strony bliska więź czasowa przemawiała za zastosowaniem zasady pełnej absorbcji, jednak z drugiej fakt popełnienia przestępstw naruszających różne dobra prawne stał na przeszkodzie aby wymierzyć karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Za zasadne Sąd uznał orzeczenie z urzędu na podstawie art. 46 § 1 kk kwoty 1000 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonego J. G.. Użyte w art. 445 § 1 k.c. pojęcie "sumy odpowiedniej" choć ma charakter niedookreślony, tym niemniej w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należałoby kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, a mianowicie to, że musi ono mieć charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, nie będącą jednakże wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy. Z tego wynika, że "wartość odpowiednia" to wartość utrzymana w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Pamiętać przy tym należy, że na wysokość zadośćuczynienia składają się cierpienia pokrzywdzonego – tak fizyczne jak i psychiczne – których rodzaj, czas trwania i natężenie, należy każdorazowo określić w kontekście materiału dowodowego sprawy. Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że ostateczne ustalenia, jaka konkretnie kwota jest "odpowiednia" z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne. W ocenie Sądu kwota 1000 zł to tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę to kwota odpowiednia ze względu na charakter obrażeń odniesionych przez pokrzywdzonego.

Na podstawie art. 63 § 1 kk Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej w punkcie III wyroku kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od 16 grudnia 2015 roku godz. 10:20 do 17 grudnia 2015 roku godz. 11:55 oraz od 16 lutego 2016 roku godz. 18:50 do 17 lutego 2016 roku godz. 14:00, przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równa się dniowi kary pozbawienia wolności. Zgodnie z art. 63 § 5 kk za dzień przyjmuje się w tym wypadku okres 24 godzin liczony od chwili rzeczywistego pozbawienia wolności. W związku z tym na poczet kary oskarżonemu zostały zaliczone 3 dni rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

Według treści art. 44 § 2 kk Sąd może orzec przepadek przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa. Na podstawie tego przepisu Sąd orzekł przepadek przez zniszczenie przedmiotów w postaci wagi elektronicznej, młynka kruszyło, 141 woreczków foliowych, worka foliowego i 14 zawiniątek folii aluminiowej, reklamówki i 12 woreczków strunowych, pojemnika koloru białego, młynka z emblematem liścia konopi, wagi elektronicznej - 2 sztuki i puszki metalowej koloru czerwonego. Przedmioty te były bowiem przeznaczone do popełnienia przestępstwa, albowiem służyły do przygotowywania porcji narkotyków i ich przechowywania.

Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 Nr 49 poz. 223 ze zm.) zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa opłaty, a wydatkami poniesionymi w toku postępowania obciążył Skarb Państwa. Za takim orzeczeniem przemawiało to, że oskarżony obecnie nie pracuje i pozostaje na utrzymaniu matki, a zatem obciążanie go kosztami procesu byłoby niecelowe.