Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 4 lipca 2011 roku (k. 2-3) wnioskodawca wniósł o dokonanie podziału majątku wspólnego M. M. i S. L. (1). Wskazał, iż w skład owego majątku wchodzą: łóżko dla dziecka z materacem, regał na książki, 2 półki, łóżko w sypialni z 2 materacami, komoda, szafa narożna, 3 komody, witryna, stół z 4 krzesłami, ława, 3 półki wiszące, laptop T., lodówka A., pralka A. i odkurzacz (...). Wnioskodawca domagał się rozliczenia nakładów z majątku osobistego, polegających na wymianie okien, podłóg, wykonaniu gładzi na sufitach oraz położeniu tapet na ścianach. W zakresie kosztów postępowania domagał się zasadzenia od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania według norm przepisanych.

W piśmie z dnia 14 lutego 2012 roku (k. 36-37) - w odpowiedzi na wniosek -uczestniczka wniosła o jego oddalenie.

W uzasadnieniu wskazała, iż zainteresowani dokonali faktycznego podziału majątku wspólnego już w 2009 roku - kiedy to wnioskodawca zabrał lodówkę, pralkę, rozkładaną sofę, tapczan młodzieżowy, biurko, komplet sztućców, komplet naczyń stołowych, komplety pościeli, firany, garnki. Uczestniczka potwierdziła, iż małżonkowie zamieszkiwali w lokali należącym do jej matki. Podniosła, iż większość ruchomości stanowiła własność M. L..

W piśmie z dnia 9 maja 2012 roku (k. 55-57) uczestniczka reprezentowana przez adwokata K. J. - wskazała, iż to M. L. pokryła koszty remontu swojego mieszkania. Wskazała, iż większość ruchomości znajdujących się w mieszkaniu zajmowanym przez małżonków stanowiła własność M. L.. Do majątku wspólnego należą jedynie: regał na książki, szafa narożna, witryna, 3 półki oraz pralka i lodówka zabrane przez wnioskodawcę.

W piśmie z dnia 11 maja 2012 roku (k. 80) wnioskodawca -reprezentowany przez radcę prawnego J. K. (1) - podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, zaprzeczając, jakoby remont mieszkania został sfinansowany przez M. L..

Na rozprawie w dniu 27 marca 2013 roku (k. 158-159) wnioskodawca wskazał jako element majątku wspólnego samochód marki F. (...).

Postanowieniem z dnia 27 listopada 2014r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy dokonał podziału majątku wspólnego byłych małżonków M. M. i S. L. (1) w ten sposób , że na wyłączną własność wnioskodawcy M. M. przyznał:

- lodówkę firmy (...) o wartości 336,00 zł,

- pralkę firmy (...) o wartości 319,00 zł,

na wyłączną własność uczestniczki S. L. (1) przyznał:

- regał na książki o wartości 76,00 zł,

- łóżko do sypialni o wartości 665,00 zł,

- trzy komody o wartości 752,00 zł,

- witrynę o wartości 127,00 zł,

- równowartość stołu z 4 krzesłami o wartości 569,00 zł

- ławę o wartości 41,00 zł

- szafę narożną o wartości 855,00 zł

- komodę o wartości 383,00 zł

-odkurzacz (...) o wartości 64,00 zł

zasądził tytułem dopłaty od uczestniczki S. L. (1) na rzecz wnioskodawcy M. M. kwotę 1.43 8,50 złotych płatną w terminie jednego miesiąca od dnia uprawomocnienia się postanowienia, z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności; oddalił wnioski w pozostałej części; ustalił i przyznał biegłemu J. K. (2) wynagrodzenie w kwocie 735,31 zł (słownie złotych: siedemset trzydzieści pięć 31/100) za sporządzoną opinię z dnia 2 kwietnia 2014 r.; kosztami sądowymi, w części w jakiej zwolniony był od ich ponoszenia wnioskodawca, obciążyć Skarb Państwa; pozostałymi kosztami sądowymi obciążył wnioskodawcę i uczestniczkę w częściach równych; nakazał pobrać od wnioskodawcy M. M. kwotę 1.792,38 zł (słownie złotych: tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt dwa 38/100) na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Bydgoszczy; nakazał pobrać od uczestniczki S. L. (1) kwotę 1.792,37 zł na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Bydgoszczy; kosztami postępowania w pozostałym zakresie obciążył zainteresowanych w zakresie przez nich poniesionym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małżeństwo M. M. i S. M. (obecnie L.) -zawarte w dniu 30 czerwca 2001 roku zostało rozwiązane wyrokiem Sadu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 9 marca 2010 roku prawomocnym z dniem 30 marca 201.0 roku. Małżonkowie nie zawierali umów majątkowych małżeńskich.

Przed zawarciem związku małżeńskiego S. L. (1) nabyła samochód marki D. (...). Dnia 21 grudnia 2007 roku sprzedała go, zaś dnia 8 stycznia 2008 roku nabyła nowy samochód - marki F. (...). W zakupie partycypowała M. L., przekazując uczestniczce brakującą kwotę.

W trakcie trwania małżeństwa małżonkowie nabyli ruchomości przedstawiające

aktualnie następującą wartość rynkową:

-

lodówkę firmy (...) o wartości 336,00 zł,

-

pralkę firmy (...) o wartości 319,00 zł,

-

regał na książki o wartości 76,00 zł,

-

łóżko do sypialni o wartości 665,00 zł,

-

trzy komody o wartości 752,00 zł,

-

witrynę o wartości 127,00 zł,

-

stół z 4 krzesłami o wartości 569,00 zł

-

ławę o wartości 41,00 zł

-

szafę narożną o wartości 855,00 zł

-

komodę o wartości 383,00 zł

-

odkurzacz (...) o wartości 64,00 zł.

Pozostałe ruchomości stanowiące wyposażenie mieszkania stanowiły własność M. L., względnie majątek osobisty S. L. (2).

W trakcie trwania małżeństwa małżonkowie zamieszkiwali w mieszkaniu położonym w B. przy ul. (...) -należącym do M. L. (matki uczestniczki). Małżonkowie zobowiązali się uiszczać czynsz oraz pozostałe opłaty eksploatacyjne związane z lokalem, natomiast nie uiszczali jakichkolwiek należności na rzecz M. L. za udostępnienie mieszkania.

Małżonkowie przeprowadzili w mieszkaniu należącym do M. L. prace remontowe. Z własnych środków sfinansowali wymianę okien, w zamian za co M. L. przez kilka lat uiszczała czynsz za mieszkanie zajmowane przez małżonków. Wykonali także gładzie na ścianach, malowanie, tapetowanie ścian, wymianę podłóg - prace wykonywał M. M. wraz z bratem i kolegą natomiast środki na materiały budowlane przekazywała M. L..

Sąd zważył co następuje:

Zakres kognicji Sądu w postępowaniu o podział majątku wspólnego określa przepis art. 567 Kodeksu postępowania cywilnego, częściowo odsyłając do przepisów o dziale spadku. W oparciu o wyżej wymienione przepisy Sąd ustala skład i wartość majątku, ustala wielkość udziałów w majątku wspólnym, po czym dokonuje podziału majątku, orzekając ewentualnie jakie wydatki i nakłady z majątku wspólnego na majątek osobisty lub odwrotnie podlegają zwrotowi. Nie oznacza to jednak, że Sąd zobowiązany jest do nieograniczonego prowadzenia postępowania dowodowego z urzędu. Tym bardziej, że postępowania o podział majątku wspólnego są zwykłymi sporami cywilnymi, do których mają w pełni zastosowanie przepisy o kontradyktoryjności postępowania cywilnego. Zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu w postępowaniu cywilnym, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne (art. 6 kc). Z kolei art. 232 kpc wskazuje, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W pierwszej kolejności Sąd ustalił skład i wartość majątku wspólnego.

Zainteresowani byli jedynie częściowo zgodni co do składu majątku wspólnego, zaliczając do niego: regał na książki, szafę narożną (...), witrynę (...), ławę (...), 3 półki wiszące, lodówkę A., odkurzacz (...). Przynależność pozostałych ruchomości do majątku wspólnego była pomiędzy zainteresowanymi sporna.

Sąd uwzględnił w składzie majątku wspólnego łóżko do sypialni, pralkę A., trzy komody, stół z czterema krzesłami - opierając się na zbieżnych zeznaniach świadków: K. M., M. W., iż małżonkowie nabyli te składniki w trakcie trwania małżeństwa, ze środków pochodzących z majątku wspólnego. Nadto, świadek M. N. sprecyzowała, że środki na zakup pralki i lodówki pochodziły z prezentu ślubnego zainteresowanych. Odnośnie stołu z czterema krzesłami zauważyć jedynie należy, iż skoro zostały one zbyte już po ustaniu wspólności, w skład majątku wspólnego wchodzi w istocie ich równowartość.

Sąd nie zaliczył do majątku wspólnego łóżeczka metalowego dziecięcego i półki ściennej białej, dając wiarę słowom świadka M. L. i M. N., iż matka uczestniczki kupiła te meble z przeznaczeniem dla wnuczki. Jeśli chodzi o laptop T., zakupiony w 2006 roku, Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. L., która wskazała, iż zakupiła ów laptop, a następnie udostępniła małżonkom na zasadzie użyczenia (potwierdziła to także świadek M. W. i M. N.). Twierdzenia wnioskodawcy, iż środki na zakup laptopa pochodziły z majątku wspólnego są w ocenie Sądu całkowicie niewiarygodne. Podkreślić należy, iż był to sprzęt wysokiej klasy o znacznej wartości, zaś dochody uzyskiwane przez małżonków nie pozwalały im na taki wydatek. Niejako pośrednim potwierdzeniem faktu, iż laptop został nabyty przez matkę uczestniczki jest również przedłożony wydruk operacji z konta M. L. za listopad 2006. Wynika z niego, iż w przeciągu niespełna 2 tygodni dokonano wypłat w kwotach: 2 x 300 zł, 2 x 1000 zł oraz 2 000 zł, co pokrywało cenę zakupu laptopa T.. Sąd nie zaliczył do majątku wspólnego sofy rozkładanej, tapczanu jednoosobowego, biurka. Składniki te zostały zakupione przez uczestniczkę w latach dziewięćdziesiątych, przed zawarciem związku małżeńskiego (co wynika z zeznań świadka M. N.), a zatem jako nabyte przed powstaniem ustroju wspólności ustawowej małżeńskiej nie wchodzą w skład majątku wspólnego zainteresowanych. W składzie majątku wspólnego nie uwzględniono także sztućców, naczyń stołowych, pościeli (...), firan wzorzystych, garnków i patelni -uczestniczka twierdziła, iż znajdują się w posiadaniu wnioskodawcy, czemu ten zaprzeczył. Wobec powyższego, Sąd uznał, że uległy one zużyciu w związku z normalnym zużyciem.

Sąd nie zaliczył do majątku wspólnego również samochodu marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...) stanowiącego na zasadzie surogacji element majątku osobistego uczestniczki. Mianowicie, przed zawarciem związku małżeńskiego S. L. (1) nabyła samochód marki D. (...). Przedmiot ten jako nabyty przez powstaniem ustroju wspólności ustawowej małżeńskiej stanowił majątek osobisty uczestniczki (art. 33 pkt. 1) kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). W dniu 12 grudnia 2007 S. M. sprzedała go za kwotę 6 800 zł, zaś dnia 8 stycznia 2008 roku kupiła samochód marki F. (...) - za kwotę 23 000 zł (taką cenę wskazuje uczestniczka, wnioskodawca - 21 000 zł). Zakup samochodu F. (...) zaledwie dwa tygodnie po sprzedaży D. Matiz jednoznacznie wskazuje, iż środki uzyskane ze sprzedaży starego samochodu zostały w całości przeznaczone na zakup nowego (czemu nie zaprzeczył także i wnioskodawca). Sąd w pełni dał wiarę słowom świadka M. L., iż partycypowała w zakupie nowego samochodu, przekazując uczestniczce brakującą na ten cel kwotę -17 000 zł. Twierdzenia wnioskodawcy jakoby przekazał środki na zakup pojazdu są całkowicie niewiarygodne - przede wszystkim w kontekście trudnej sytuacji finansowej zainteresowanych, ale także napięty cli wówczas pomiędzy nimi relacji. Nabycie samochodu miało miejsce w okresie, gdy oboje małżonkowie wiedzieli już o ty, że nie będą dalej pozostawać w związku. Darowizna melity L. byłą więc w tej sytuacji uczyniona wyłącznie na rzecz córki. A zatem, samochód F. (...) jako przedmiot nabyty częściowo za składnik stanowiący majątek osobisty uczestniczki, a częściowo ze środków uzyskanych tytułem darowizny od M. L. również należy zaliczyć do majątku osobistego S. L. (1).

Z uwagi na brak porozumienia pomiędzy byłymi małżonkami w zakresie aktualnej wartości rynkowej ruchomości wchodzących w skład wspólnego majątku, Sąd postanowił na powyższą okoliczność dopuścić dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny wyceny ruchomości. W pisemnej opinii z dnia 25 lutego 2014 roku biegły R. S. oszacował wartość ruchomości. W ocenie Sądu wycena została sporządzona w sposób fachowy, rzetelny, z uwzględnieniem prawidłowej metody wyceny, zaś wnioski opinii sformułowane zostały w sposób kategoryczny i przekonujący.

Prawidłowość wyceny została zakwestionowana przez uczestniczkę, która poprzestała na lakonicznych stwierdzeniach o zawyżeniu względnie zaniżeniu wartości poszczególnych ruchomości. Przypomnieć w tym miejscu należy, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłego powinna wyrażać się tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd nie posiadający wiadomości specjalnych w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez sąd do tych kryteriów oceny stanowi więc wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii biegłego za przekonujące (Tak: Sąd Apelacyjny w Białymstoku z dnia 19 grudnia 2013 r., sygn. akt I ACa 558/13). Wobec tego, Sąd uznając wnioski opinii za jasne, logiczne i kategoryczne, przyjął je jako podstawę rozliczeń, uznając, iż zarzuty uczestniczki są pozbawione merytorycznych podstaw, a wynikają jedynie z jej subiektywnych odczuć odnośnie wartości poszczególnych ruchomości.

Kolejnym etapem postępowania o podział majątku wspólnego było dokonanie wyboru sposobu podziału. Sąd miał na uwadze, że preferowanym przez ustawodawcę sposobem podziału jest podział fizyczny - najbardziej sprawiedliwy z punktu widzenia indywidualnych interesów współwłaścicieli. Mając powyższe na uwadze, Sąd uwzględnił wniosek uczestniczki o dokonanie podziału w naturze. Najbardziej racjonalnym kryterium podziału jest aktualny stan posiadania. Wobec powyższego Sąd przyznał na wyłączną własność wnioskodawcy lodówkę oraz pralkę, zaś na wyłączną własność uczestniczki: regał na książki, łóżko do sypialni, trzy komody, witrynę, równowartość stołu z 4 krzesłami, ławę, szafę narożną komodę, odkurzacz (...) (punkt I. sentencji postanowienia).

Dokonanie podziału majątku wspólnego w wyżej opisany sposób zrodziło obowiązek zasądzenia dopłaty. Skoro wartość wspólnego majątku podlegającego podziałowi wynosi 4 187 zł, wartość składników przyznanych na rzecz wnioskodawcy ma wartość 655 zł, a na rzecz uczestniczki - 3 532 zł, Sąd obliczył dopłatę należną od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy 4 187 zł : 2 - 655 zł = 1 438,50 zł (punkt II. sentencji postanowienia). Ustalając termin płatności Sąd miał na uwadze przede wszystkim stosunkowo niską kwotę, do której uiszczenia zobowiązania jest uczestniczka.

W dalszej kolejności wyjaśnić należy, dlaczego Sąd nie uwzględnił wniosku wnioskodawcy o rozliczenie nakładów poczynionych z majątku wspólnego małżonków na majątek osoby trzeciej - M. L., a polegających na wykonaniu w jej mieszkaniu prac remontowych. Z zeznań świadków: M. L., M. N., M. W. wynika, że małżonkowie z własnych środków wymienili okna w mieszkaniu matki uczestniczki, w zamian za co M. L. miała przez okres 1 roku uiszczać wszystkie opłaty za mieszkanie zajmowane przez małżonków. W istocie , jak wskazała, ze względu na trudną sytuację młodych małżonków (uczestniczka nie pracowała, opiekowała się małym dzieckiem, a dochody wnioskodawcy były bardzo niewielkie) opłacała za nich czynsz przez 3 lata., W ocenie Sądu w ten sposób nastąpiło już rozliczenie nakładów związanych z wymianą okien. Jeśli natomiast chodzi o pozostałe nakłady - polegające na wykonaniu gładzi na ścianach, malowaniu, tapetowaniu ścian oraz wymianie podłóg, w ocenie Sądu uczestniczka wykazała, iż koszty zakupu materiałów budowlanych poniosła M. L., ponieważ małżonkowie nie I posiadali na to środków. Na powyższe wskazują nie tylko faktury oraz paragony na zakup materiałów (k. 60 - 74, faktury na k. 58-59 -nieczytelne), ale także zeznania świadków: M. L., M. N.. Sąd dał wiarę zeznaniom tych osób, iż koszty zakupu materiałów budowlanych poniosła matka uczestniczki, uznając przeciwne twierdzenia wnioskodawcy jako niewiarygodne. Z całokształtu okoliczności niniejszej sprawy jednoznacznie wynika, iż matka uczestniczki stale partycypowała w kosztach bieżącego utrzymania zainteresowanych, gdyż osiągane przez nich dochody nie wystarczały na pokrycie bieżących wydatków, a tym bardziej na pokrycie kosztów remontu. W ocenie Sądu twierdzenia wnioskodawcy, jakoby samodzielne finansował zakup materiałów budowlanych, a jedynie faktury były wystawiane na nazwisko M. L. nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. W szczególności przesłuchany na tę okoliczność świadek D. O. potwierdził jedynie, że faktura na zakup okien została wystawiona na nazwisko M. L., mimo iż zakupu dokonywał uczestnik. Świadek zeznał, iż nie zna szczegółów dotyczących pozostałych prac remontowych, w szczególności nie potwierdził, tezy wnioskodawcy odnośnie pochodzenia środków na zakup materiałów budowlanych. Odnosząc się natomiast do zeznań świadka K. M. przypomnieć należy, iż świadek początkowo stwierdziła, iż nie wie, skąd pochodziły środki na remont, dodając następnie, iż w jej ocenie były to oszczędności uczestnika. Powyższa sprzeczność świadczy, w ocenie Sądu, o braku realnej wiedzy na temat pochodzenia środków na remont mieszkania. Podsumowując, w ocenie Sądu, uczestniczka wykazała, iż zakupu materiałów budowlanych na remont mieszkania dokonała matka uczestniczki, co oznacza, że nakładem z majątku wspólnego na majątek M. L. jest jedynie nakład osobistej pracy uczestnika w związku z przeprowadzonymi pracami remontowymi. Sąd uznał jednak , iż wniosek o rozliczenie tego nakładu nie był uzasadniony, gdyż celem prac remontowych nie było zwiększenie wartości rynkowej lokalu osoby trzeciej, a jedynie podwyższenie standardu i komfortu życia rodziny, przystosowanie lokalu ( którego stan był taki, że nawet bez remontu nadawał się do zamieszkania) do potrzeb młodej rodziny, korzystającej w pełnym zakresie z grzeczności i pomocy matki uczestniczki. Mając na względzie przedstawioną argumentację Sąd orzekł jak w punkcie III. sentencji postanowienia.

W niniejszej sprawie biegły sądowy J. K. (2) sporządził w dniu 2 kwietnia 2014 roku opinię pisemną na okoliczność wyceny pojazdu marki F. (...).

Zgodnie z przepisem art. 89 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. 2010.90.594 ze zmianami) biegłemu powołanemu przez sąd przysługuje wynagrodzenie za wykonana pracę oraz zwrot poniesionych przez niego wydatków niezbędnych dla wydania opinii (ust. 1). Wysokość wynagrodzenia biegłego za wykonaną pracę ustala się, uwzględniając wymagane kwalifikacje, potrzebny do wydania opinii czas i nakład pracy, a wysokość wydatków, o których mowa w ust. 1 - na podstawie złożonego rachunku (ust. 2). Wynagrodzenie biegłych oblicza się według stawki wynagrodzenia za godzinę pracy albo według taryfy zryczałtowanej określonej dla poszczególnych kategorii biegłych ze względu na dziedzinę, w której są oni specjalistami. Podstawę obliczenia stawki wynagrodzenia za godzinę pracy i taryfy zryczałtowanej stanowi ułamek kwoty bazowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, której wysokość określa ustawa budżetowa (ust. 3).

W ocenie Sądu kwota 735,31 zł tytułem wynagrodzenia za sporządzoną opinię nie jest wygórowana i jest zgodna z przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 roku w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym (Dz. U. Nr z 30 kwietnia 2013 r. poz. 518). Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie IV. sentencji postanowienia.

O kosztach sąd orzekł na podstawie przepisu art. 520 §1 kpc, uznając, iż wnioskodawczym i uczestnik powinni ponieść owe koszty w częściach równych. W szczególności nie zasługuje na uwzględnienie wniosek wnioskodawcy o zasądzenie od uczestniczki kosztów postępowania. W judykaturze podkreśla się, iż określona w art. 520 § 1 kpc zasada nie doznaje wyjątków, gdy uczestnicy są w równym stopniu zainteresowani wynikiem postępowania lub chociaż nie są w równym stopniu zainteresowani, ich interesy są wspólne. Tymczasem odstąpienie od reguły określonej w §1 art. 520 k.pc wymaga stwierdzenia, iż w danej sprawie pomiędzy uczestnikami postępowania zachodzi sprzeczność interesów lub są oni w różnym stopniu zainteresowani wynikiem postępowania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 2011 roku, II CS 55/11).

W ocenie Sądu żadna z tych przesłanek nie wystąpiła na gruncie przedmiotowej sprawy. Warto podkreślić, iż zgłoszenie przez zainteresowanych odmiennych wniosków, co do sposobu podziału majątku wspólnego, nie powoduje powstania sprzeczności ich interesów w rozumieniu art. 520 § 2 k.p.c. (postanowienie SN z dnia 3 lutego 2012 r., I CZ 133/11).

Mając na względzie powyższe, Sąd nie znajdując podstaw do zasądzenia od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania, postanowił kosztami sądowymi, od których wnioskodawca nie był zwolniony, obciążyć zainteresowanych w częściach równych, zaś pozostałymi kosztami - w zakresie przez nich poniesionym (punkt VI i IX sentencji postanowienia). Koszty sądowe wyniosły łącznie 3 591,75 zł (wynagrodzenie biegłego R. G. - 2 202,09 zł, wynagrodzenie biegłego R. S. - 647,35 zł, wynagrodzenie biegłego J. K. (2) - 735,31 zł), a zatem Sąd postanowił nakazać pobrać od wnioskodawcy kwotę 1 792,38 zł, zaś od uczestniczki kwotę 1 792,37 zł (punkt VII, VIII sentencji postanowienia).

Apelację od postanowienia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy złożył wnioskodawca, zaskarżając je w całości i zarzucił mu naruszenie norm prawa procesowego, mogące mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 233 § 1 kpc, a tym samym błąd w ustaleniach faktycznych, polegających na błędnym przyjęciu: wbrew treści zeznań świadka D. O., iż zakup materiałów budowlanych na remont wspólnego z uczestniczką mieszkania, które stanowiło lokal M. L. został dokonany przez wnioskodawcę i z jego środków, przy czym faktury VAT zostały wystawiona na nazwisko M. L. wbrew treści zeznań świadka K. M., iż zakup materiałów budowlanych na remont wspólnego z uczestniczką mieszkania, które stanowiło lokal M. L. został dokonany z oszczędności poczynionych przez wnioskodawcę i z jego środków, przy czym faktury VAT zostały wystawiona na nazwisko M. L. jedynie na podstawie samych wypłat z bankomatu, iż środki na zakup samochodu osobowego spornego pomiędzy uczestnikami zostały przekazane przez M. L. w całości i co więcej stanowiły one darowiznę uczynioną wyłącznie na rzecz córki, pomimo przedstawionych przez wnioskodawcę wyciągów bankowych, wskazujących, iż posiadał on środki na zakup tego samochodu oraz dokumentów sprzedaży.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę skarżonego postanowienia w całości i zaliczenie w skład majątku wspólnego uczestników obok wymienionych w postanowieniu rzeczy ruchomych także samochodu osobowego marki F. (...) o nr rej. (...) oraz nakładów poniesionych na wspólnie zamieszkiwaną nieruchomość - lokal mieszkalny w kwocie 11 000 zł; przyznanie wszystkich rzeczy ruchomych, a w tym wymienionych powyżej, uczestniczce z obowiązkiem spłaty wnioskodawcy w wysokości 16 096 zł w terminie jednego miesiąca od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w niniejszej sprawie, zasądzenie od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy w pełni aprobuje i przyjmuje jako własne.

Nie jest zasadny zarzut apelującego, że sąd pierwszej instancji z naruszeniem art. 233 § 1 dokonał błędnych ustaleń faktycznych uznając, że zakupu materiałów budowlanych na remont mieszkania dokonała matka uczestniczki M. L. z własnych środków.

Wbrew zarzutowi apelującego powyższe ustalenie nie pozostaje w sprzeczności ani z zeznaniami świadków D. (...) ani pozostałymi dowodami, które Sąd Rejonowy wnikliwie ocenił, nie przekraczając granic zakreślonych treścią art. 233 § 1 k.p.c.

Zauważyć należy, że z zeznań świadka D. O. jedynie niezbicie wynika, że nowe okna zostały zakupione przez wnioskodawcę i sąd pierwszej instancji tak właśnie przyjął, jednocześnie wskazując, że skoro M. L. przez okres trzech lat opłacała czynsz za mieszkanie zajmowane przez uczestników, to w ten sposób doszło do rozliczenia nakładów jakie poczynione zostały na wymianę okien.

Podkreślić należy, że o innych nakładach na mieszkanie matki uczestniczki i środków, z których one pochodziły świadek D. O. żadnej wiedzy nie miał.

Co do zeznań K. M. zauważyć należy - co bardzo wyraźnie zaznaczył w swoim uzasadnieniu Sąd Rejonowy - że nie były one wewnętrznie spójne . Początkowo świadek zeznała ona, że nie wie skąd pochodziły środki na remont mieszkania a następnie , iż w jej ocenie pochodziły z oszczędności syna.

W tej sytuacji trudno nie zaaprobować oceny sądu pierwszej instancji, że ów brak spójności w zeznaniach matki wnioskodawcy świadczy o tym, że nie miała ona realnej wiedzy na temat pochodzenia środków finansowych, za które zakupione zostały materiały budowlane wykorzystane przy remoncie mieszkania M. L..

Podkreślić zresztą trzeba, że Sąd Rejonowy oceniając wszystkie dowody zgromadzone w sprawie wskazał dlaczego ustalił, że materiały budowlane zakupione zostały (z wyjątkiem okien) za pieniądze M. L.

Przy czym, powołał się nie tylko na faktury zakupu tych materiałów, gdzie jako nabywca figuruje M. L., ale również na jej zeznania oraz zeznania M. N. i M. W..

Tymczasem apelujący, poza powołaniem się na zeznania K. M. i D. O., które wbrew jego twierdzeniu nie podważają ustalenia sądu pierwszej instancji w zakresie pochodzenia środków, za które zakupione zostały materiały budowlane nie wskazał dlaczego ocena dowodów sprzeczna jest z zasadami logiki, doświadczenia życiowego. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (por. Sąd Najwyższy min. w orzeczeniach z dnia: 23 stycznia 2001 r., sygn. akt IV CKN 970/00, LEX nr 52753, 12 kwietnia 2001 r., sygn. akt II CKN 588/99, LEX nr 52347, 10 stycznia 2002 r., sygn. akt II CKN 572/99, LEX nr 53136).

Nie jest również zasadny zarzut apelującego, że Sąd Rejonowy błędnie - wyłącznie na podstawie samych dowodów wypłat z bankomatu - uznał, że samochód osobowy marki F. (...) w części zakupiony został za pieniądze podarowane wyłącznie uczestniczce przez jej matkę M. L..

Zauważyć należy, że Sąd Rejonowy bardzo wszechstronnie ocenił i wskazał dlaczego uznał, że część środków na zakup samochodu F. (...) pochodziła ze sprzedaży samochodu D. Matiz - będącego majątkiem osobistym uczestniczki - a pozostała część stanowiła darowiznę ze strony matki wyłącznie dla uczestniczki.

Sąd Rejonowy wskazał przy tym, dlaczego odmiennym twierdzeniom i dowodom wnioskodawcy nie dał wiary.

W istocie rzeczy apelacja w tym zakresie ogranicza się wyłącznie do polemiki z tymi ustaleniami i stanowi próbę odmiennej oceny dowodów. W orzecznictwie sądowym wskazuje się przy tym, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., sygn. akt II CKN 817/00, LEX nr 56906).

Podzielając dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów w zakresie pochodzenia środków na zakup samochodu marki F. (...) dodatkowo należy podkreślić, że za słusznością stanowiska sądu pierwszej instancji przemawia również fakt, że składając do sadu wniosek o podział majątku wspólnego M. M. nie ujął w nim - jako składnika majątku dorobkowego - samochodu osobowego marki F. (...), uczynił to dopiero dwa lata po złożeniu wniosku.

Trudno przyjąć, że tak istotnego i wartościowego składnika majątku jakim jest samochód wnioskodawca nie ujął we wniosku, gdy tymczasem wymienił w nim przedmioty o niewielkiej wartości, jak materace, krzesła czy półki lub ośmioletni odkurzacz.

Słusznie również Sąd Rejonowy zwrócił uwagę na okoliczności i czas, kiedy samochód został: zakupiony oraz przez kogo jest używany.

Podkreślić wreszcie trzeba, że gdyby nawet podzielić stanowisko apelującego, które jak już wcześniej wskazano nie jest zasadne, to poczynienie nakładów z majątku wspólnego na majątek osoby trzeciej nie może prowadzić do obciążenia tą wierzytelnością byłego współmałżonka i w konsekwencji nałożenia na niego obowiązku spłaty na rzecz drugiego byłego małżonka, jak chciałby tego w apelacji wnioskodawca.

Mając powyższe na uwadze Sąd. Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 13§ 2 k.p.c. oddalił apelację.