Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze J. R.

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2016 r.

sprawy G. M. ur. (...) w W.

c. R., A. z domu F.

oskarżonej z art. 226 § 1 kk i inne

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 23 maja 2016 r. sygn. akt II K 415/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonej G. M.,

II.  stwierdza, że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 389/16

UZASADNIENIE

G. M. została oskarżona o to, że:

1.  w dniu 21 lutego 2015 roku w R. rejonu (...) na terenie podwórza ul. (...) znieważyła funkcjonariuszy Komisariatu Policji w P. st. asp. I. C., asp. A. K. i asp. szt. D. S. podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych wypowiadając pod ich adresem słowa powszechnie uznane za obelżywe, przy czym czynu tego dopuściła się w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 par. 1 kk będąc uprzednio skazaną prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 12.11.2008 roku sygn. akt IIK 264/08 za czyn z art. 224 § 2 kk i inne na kare 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywała w okresie od dnia 11.05.2009 roku do dnia 26.03.2011 roku w Zakładzie Karnym w K.

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2.  w dniu 21 lutego 2015 roku w R. rejonu (...) na terenie podwórza ulicy (...) wypowiadała groźby karalne pozbawienia życia i podpalenia wobec A. G., wzbudzając w zagrożonym uzasadnioną obawę ich spełnienia, przy czym czynu tego dopuściła się w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 par. 1 kk będąc uprzednio skazaną prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 12.11.2008 roku sygn. akt IIK 264/08 za czyn z art. 224§ 2 kk i inne na kare 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, która odbywała w okresie od dnia 11.05.2009 roku do dnia 26.03.2011 roku w Zakładzie Karnym w K.

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

3.  w dniu 21 lutego 2015 roku w R. rejonu (...) przy ul. (...) umyślnie dokonała zniszczenia drzwi wejściowych do lokalu mieszkalnego oznaczonego nr (...), poprzez kopanie oraz podpalenie powłoki zewnętrznej drzwi uszkadzając je trwale, czym spowodowała straty o wartości 1000 złotych na szkodę A. J.

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 23.05.2016 r. w sprawie
sygn. akt II K 415/15 :

I.  oskarżoną G. M. uznano za winną tego, że w dniu 21 lutego 2015 roku w R. rejonu (...) na terenie podwórza ul. (...) znieważyła funkcjonariuszy Komisariatu Policji w P. st. asp. I. C., asp. A. K. i asp. szt. D. S. podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych wypowiadając pod ich adresem słowa powszechnie uznane za obelżywe, przy czym czynu tego dopuściła się w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64§ 1 k.k. albowiem była uprzednio skazana prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 02.02.2006 r. sygn. akt VI K 1161/05 za czyn z art. 226 § 1 k.k. i inne na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności która została objęta wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 12.11.2008 roku sygn. akt IIK 264/08, na mocy którego wymierzono karę łączną 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywała w okresie od dnia 11.05.2009 roku do dnia 26.03.2011 roku w Zakładzie Karnym w K. tj. występku z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 226 § 1 k.k. wymierzono jej karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  oskarżoną G. M. uznano za winną tego, że w dniu 21 lutego 2015 roku w R. rejonu (...) na terenie podwórza ulicy (...) wypowiadała groźby karalne pozbawienia życia i podpalenia wobec A. G., wzbudzając w zagrożonym uzasadnioną obawę ich spełnienia, przy czym czynu tego dopuściła się w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64§ 1 k.k. albowiem była uprzednio skazana prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 02.02.2006 r. sygn. akt VI K 1161/05 za czyny z art. 190 § 1 k.k. i inne na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności która została objęta wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 12.11.2008 roku sygn. akt IIK 264/08 na mocy którego wymierzono karę łączną 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywała w okresie od dnia 11.05.2009 roku do dnia 26.03.2011 roku w Zakładzie Karnym w K. tj. występku z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierzono jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

III.  oskarżoną G. M. uznano za winną tego, że w dniu 21 lutego 2015 roku w R. rejonu (...) przy ul. (...) umyślnie dokonała zniszczenia drzwi wejściowych do lokalu mieszkalnego oznaczonego nr (...), poprzez kopanie oraz podpalenie powłoki zewnętrznej drzwi uszkadzając je trwale, czym spowodowała straty o wartości nie wyższej niż 100 złotych na szkodę A. J. tj. wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. i za to na podstawie cytowanego przepisu wymierzono jej karę grzywny w wysokości 400 (czterysta) złotych,

IV.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu przed 01.07.2015 r. połączono orzeczone wobec oskarżonej G. M. w pkt. I i II części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzono jej karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

V.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu przed 01.07.2015 r. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej G. M. kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres 3 (trzech) lat próby,

VI.  na podstawie art. 73 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu przed 01.07.2015 r. oddano oskarżoną G. M. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego,

VII.  na podstawie art. 82 § 3 k.p.s.w. zaliczono oskarżonej G. M. na poczet orzeczonej w punkcie III części dyspozytywnej wyroku grzywny okres zatrzymania od 21.02.2015 r. do 22.02.2015r., przyjmując, że jeden dzień zatrzymania jest równoważny grzywnie w wysokości 200 zł,

VIII.  na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwolniono oskarżoną od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości i nie wymierzono opłaty.

IX.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 2 pkt 1 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. M. D. kwotę 864 zł tytułem nieopłaconej obrony z urzędu oraz kwotę 198,72 zł tytułem podatku Vat.

Z treścią wyroku nie zgodził się prokurator, który zaskarżył powyższe orzeczenie w części dotyczącej wymiaru kary na niekorzyść oskarżonej i zarzucił:

-

rażącą niewspółmierność orzeczonej kary łącznej w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu, polegającą na wymierzeniu oskarżonej kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem postępowania na okres 3 (trzech) lat próby, podczas gdy okoliczności sprawy, sposób działania sprawcy, stopień społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, uprzedni konflikt z prawem, a przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za tym, aby orzec karę w wymiarze znacznie wyższym.

Podnosząc powyższe zarzuty autor apelacji wniósł o zmianę wskazanego wyroku poprzez orzeczenie wobec skazanej G. M. kary za czyn opisany w pkt I 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, za czyn opisany w pkt II 4 ( czterech) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn opisany w pkt III 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i wymierzenia jej kary łącznej 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Złożona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny nie był kwestionowany przez skarżącego. Prawidłowe są ustalenia w zakresie sprawstwa i winy oskarżonej.

Rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. (Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 16 marca 2016r. sygn. akt II AKa 51/16). Określenie "rażąca" należy bowiem odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność - jak to się określa - bije w oczy, oślepia. ( Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 2 czerwca 2016r. sygn. akt II AKa 70/16).

W realiach niniejszej sprawy za prawidłowe należy uznać ustalenia Sądu Rejonowego poczynione w zakresie wymiaru kary.

Rację ma skarżący iż zachowanie oskarżonej cechowało się znamieniem wysokiej społecznej szkodliwości, a nadto była już ona karana uprzednio, nie zasługuje jednak na uznanie pogląd iż wymierzając G. M. karę, Sąd I Instancji skupił się wyłącznie na okolicznościach łagodzących. Za czyn opisany w pkt 1 części wstępnej wyroku orzeczono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Art. 226 § 1 k.k. przewiduje zagrożenie karą do 1 roku pozbawienia wolności, oskarżona zaś popełniła go w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k., przez co podwyższeniu uległa górna granica wymiaru kary. Nie można żadną miarą mówić o łagodnej karze, jeśli została ona orzeczona na zasadzie asperacji blisko górnej granicy wymiaru, co trafnie zostało wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Wymierzając karę za czyn z art. 190 § 1 k.k., gdzie oskarżona również działała w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. za w pełni zasadną należy uznać karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Pokrzywdzony zeznając w toku rozprawy głównej przed Sądem I Instancji wskazał iż wybaczył oskarżonej, nie ma do niej żalu i jest mu jej szkoda (k. 206 odwrót), co prawidłowo zostało wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jako przesłanka wpływająca na obniżenie wymiaru kary.

Za zasadne należało uznać wymierzenie przez Sąd Rejonowy oskarżonej, za czyn określony w art. 124 § 1 k.w. kary w wysokości 400zł grzywny. Wskazać należy, że wartość uszkodzonych drzwi nie przekraczała 100zł. Prawidłowa była zmiana kwalifikacji prawnej dokonanego czynu, z uwagi na wysokość poniesionej szkody, z art. 288 § 1 k.k., na art. 124 § 1 k.w., jako wykroczenia i zgodnie z nim wymierzenie oskarżonej grzywny. Skarżący w swojej apelacji domaga się, by za czyn ten wymierzona została oskarżonej kara w wysokości 6 miesięcy pozbawienia wolności, co jest całkowicie błędne z uwagi na fakt, że takiej kary kodeks wykroczeń nie przewiduje. Wskazać również należy, że skarżący w swojej apelacji w żaden sposób nie odnosi się do zastosowanej przez Sąd I Instancji zmiany kwalifikacji prawnej czynu.

Za uzasadnione należy uznać orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności w wysokości 1 roku oraz rozważania poczynione przez Sąd Rejonowy w tej kwestii. Wskazać należy, że orzekając karę łączną w takiej wysokości w pełni uwzględniono stopień winy oraz szkodliwości społecznej poszczególnych czynów dokonanych przez oskarżoną. Nadto Sąd II Instancji podziela argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia iż stosowanie w niniejszej sprawie zasady kumulacji byłoby zbyt dolegliwe dla G. M., dlatego za prawidłowe należało uznać zastosowanie zasady asperacji i przez to wymierzenie kary łącznej w wysokości 1 roku pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy w apelacji nie znajduje argumentów do uchylenia rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej pozbawienia wolności mimo wcześniejszej karalności oskarżonej. Niewątpliwie w tej kwestii względniejsze dla oskarżonej są „stare” przepisy, z uwagi na fakt, iż art. 69 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym od lipca2015 r. nie pozwalałoby na zastosowanie tego środka probacyjnego, w związku z uprzednią karalnością oskarżonej. Podzielić należy w pełni rozważania Sądu I Instancji iż oskarżona przeprosiła policjantów, jak i pokrzywdzony jej wybaczył, a więc jej zachowanie po dokonaniu przestępstw i wykroczenia przekonuje za daniem jej jeszcze jednej szansy resocjalizacji w warunkach wolnościowych.

Rozpatrując złożoną przez Prokuratora apelację Sąd Odwoławczy musiał zwrócić uwagę na styl w jakim została ona sporządzona. Skarżący całkowicie ignoruje fakt, iż Sąd I instancji zmienił kwalifikacje prawną czynu z pkt 3 części wstępnej z art. 288 § 1 k.k. na 124 § 1 k.w. i domaga się – nie kwestionując ustaleń faktycznych – wymierzenia za ten czyn kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, z kolei za czyn przypisany w pkt II części dyspozytywnej domaga się kary 4 miesięcy pozbawienia wolności, a więc niższej niż orzeczono w wskazanym wyroku, mimo iż apelacja wniesiona została na niekorzyść. W uzasadnieniu apelacji, niemal ciągle błędnie oskarżoną określa się jako oskarżonego, co składania do przyjęcia tezy, iż zostało ono w części bezrefleksyjnie skopiowane z innej apelacji. Uzasadnienie apelacji jest pełne sprzeczności, skarżący pisze na początku uzasadnienia, że „ wyrokiem Sąd Rejonowy w Zgorzelcu II Wydział Karny z dnia 23 maja 2016 roku w sprawie o sygnaturze II K 415/15 G. M. oskarżono o to, że…..”. (k. 257). Należy skarżącemu przypomnieć, że w polskiej procedurze karnej organem oskarżającym nie jest Sąd lecz oskarżyciel publiczny (względnie prywatny). W innym miejscu uzasadnienia zawarte jest sformułowanie, że „oskarżona G. M. pomimo uprzedniego konfliktu z prawem nie wyciągnęła z tego faktu żadnych wniosków i ponownie złamał obowiązujący porządek prawny, co może wskazywać, iż jedynie kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz dozór kuratora może wpłynąć pozytywnie na oskarżonego…”. (k. 259). Jest to sprzeczne z wnioskiem apelacji, gdzie – jak wynika z jego treści – skarżący domagał się kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonej G. M..

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy stwierdził, że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.