Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Stachurska

Protokolant: protokolant sądowy Urszula Kalinowska

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2017 r. w Warszawie

sprawy J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o emeryturę

na skutek odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 7 października 2016 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

J. K. w dniu 16 listopada 2016r. złożył, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., odwołanie od decyzji z dnia 7 października 2016r., znak: (...), którą odmówiono mu przyznania prawa do wcześniejszej emerytury.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony podkreślił, że legitymuje się wymaganym 15 - letnim okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych, a ponadto ma ukończony 64 rok życia, co przy obowiązujących przepisach daje mu prawo do wcześniejszej emerytury. Dodatkowo J. K. wskazał, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił jego zatrudnienie w warunkach szczególnych w okresie od dnia 22 kwietnia 1975r. do dnia 30 czerwca 1985r. w Poczcie Polskiej S.A. z siedzibą w W.. W tym okresie, ubezpieczony będąc pracownikiem ww. zakładu wykonywał również usługi dla (...) Spółdzielni (...) w W.. Ubezpieczony podniósł także, że w okresie od dnia 19 lutego 1987r. do dnia 31 grudnia 1998r. samodzielnie, własnym środkiem transportu (samochodem ciężarowym marki S. o ładowności 6 ton) wykonywał usługi transportowe dla (...) Spółdzielni (...) w W.. Wykonywał wtedy taką samą pracę, jak wówczas, gdy był pracownikiem Poczty Polskiej, tylko własnym środkiem transportu. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił jednak tego okresu do stażu pracy w warunkach szczególnych. Zdaniem odwołującego takie stanowisko jest niezasadne, albowiem jego warunki pracy nie zmieniły się, natomiast zmienił się tylko samochód, którym wykonywał usługi (odwołanie z dnia 16 listopada 2016r., k. 2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł, że ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999r. nie spełnił przesłanki co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Zaznaczył, że zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., nr 8, poz. 43 ze zm.), okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Powyższe okresy pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach (…) lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 rozporządzenia). Pracodawca powinien podać charakter wykonywanej pracy i stanowisko ściśle według wykazu, działu, pozycji, punktu załącznika do zarządzenia Ministra lub Uchwały Centralnego Związku Spółdzielczego, któremu podlegał zakład pracy. Organ rentowy dodał, że ubezpieczony udokumentował staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 10 lat, 2 miesięcy i 9 dni, przypadający w okresie od dnia 22 kwietnia 1975r. do dnia 30 czerwca 1985r., potwierdzony świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 11 marca 2014r., wystawionym przez Pocztę Polską S.A. z siedzibą w W.. Do stażu pracy w szczególnych warunkach organ rentowy nie zaliczył natomiast okresu od dnia 19 lutego 1987r. do dnia 31 grudnia 1998r., ponieważ we wskazanym okresie J. K. prowadził działalność gospodarczą. Wobec powyższego, organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 7 października 2016r. odmówił przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym i uznał, że odwołanie od w/w decyzji jako bezzasadne powinno podlegać oddaleniu (odpowiedź na odwołanie z dnia 7 grudnia 2016r., k. 11 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. K., ur. (...), w okresie od dnia 1 października 1969r. do dnia 30 września 1972r. wykonywał pracę jako uczeń w celu nauki zawodu w (...) Spółdzielni (...) z siedzibą przy ulicy (...) w W., na stanowisku elektryka instalacji elektrycznych (umowa o naukę zawodu, k. 8-9 a.r.)

W okresie od dnia 22 czerwca 1972r. do dnia 30 czerwca 1985r. ubezpieczony zatrudniony był w Poczcie Polskiej S.A. z siedzibą w W., na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W dniu 11 marca 2014r. otrzymał od ww. zakładu pracy świadectwo pracy w szczególnych warunkach, bowiem stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony wymienione jest w Wykazie A dziale VIII poz. 2 pkt 1 stanowiącym załącznik Nr 1 do Zarządzenia Nr 33 Ministra Łączności z dnia 16 maja 1983r. ze zmianą wprowadzoną Zarządzeniem Nr 17 Ministra Łączności z dnia 2 kwietnia 1984r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu łączności (świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, k. 13 a.r.).

W okresach: od 8 lipca 1985r. do 31 stycznia 1986r., od 1 marca 1986r. do 31 lipca 1987r. oraz od 1 września 1987r. do 31 grudnia 1998r. J. K. był zgłoszony do ubezpieczeń społecznych jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą (pismo ZUS z dnia 24 lipca 2003r., akta dot. kapitału początkowego). W dniu 19 lutego 1987r. jako osoba trudniąca się zawodowo transportem samochodowym zawarł z (...) Spółdzielnią (...) z siedzibą w W. umowę o wykonywanie usług transportowych. W umowie ubezpieczony zobowiązał się świadczyć na rzecz zleceniodawcy usługi transportowe na zasadach najmu posiadanym samochodem ciężarowym Nr (...), marki S.-(...) o ładowności 5 ton. Ponadto przyjął na siebie zobowiązanie do wykonywania na rzecz zleceniodawcy przewozu prasy i innych materiałów prasowych ze wskazanych punktów odbioru do siedziby (...) przy ulicy (...) w W. oraz do przewozu prasy do ościennych (...) zależnie od potrzeb. Strony umowy ustaliły, że J. K. będzie wynagradzany za wykonywanie usług transportowych według stawki godzinowo - kilometrowej, tj. 279 zł za 1 godzinę najmu, 36 zł za przejechany kilometr oraz 217 zł za 1 godzinę wykonywania czynności spedycyjno – ładunkowych. Aneksem do w/w umowy, zawartym w dniu 1 sierpnia 1988r., nastąpiła zmiana zasad wynagradzania. W dniu 15 listopada 1996r. została natomiast zawarta nowa umowa o wykonywanie usług transportowych i spedycyjnych z (...) S.A. w W. Oddział Krajowej Dystrybucji Prasy, która kilkukrotnie była aneksowana (umowa o wykonywanie usług transportowych z dnia 19 lutego 1987r., k. 14-15 a.r. oraz k. 3 – 4 a.s., aneksy do umów, k. 18 a.s.).

W dniu 6 marca 2002r. nastąpiło rozwiązanie umowy o wykonywanie usług transportowych i spedycyjnych zawartej pomiędzy J. K. a (...) S.A. w W. Oddział Krajowej Dystrybucji Prasy, ze skutkiem na dzień 23 marca 2002r. (rozwiązanie umowy z dnia 6 marca 2002r., k. 5 i k. 18 a.s.).

W okresie od dnia 9 września 2002r. do dnia 28 lutego 2015r. J. K. ponownie był zatrudniony w Poczcie Polskiej S.A. z siedzibą w W.. W w/w okresie czasu wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego 3,5 t. – 20 t., w wymiarze pełnego etatu od dnia 9 września 2002r., kierowcy samochodu ciężarowego w wymiarze pełnego etatu od dnia 1 listopada 2002r. oraz kierowcy zwózkowo – rozwózkowego, prowadzącego stale samochody o masie powyżej 3,5 t. w wymiarze pełnego etatu od dnia 1 stycznia 2011r. Rozwiązanie umowy nastąpiło na mocy porozumienia stron (świadectwo pracy z dnia 2 marca 2015r., akta rentowe).

Następnie w okresie od dnia 3 marca 2015r. ubezpieczony był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w W., Filia w R., jako osoba bezrobotna i pobierał zasiłek dla bezrobotnych. Z dniem 29 sierpnia 2015r. upłynęło 180 dni przysługiwania mu prawa do zasiłku (zaświadczenie nr (...), akta rentowe).

W dniu 16 września 2016r. ubezpieczony złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o wcześniejszą emeryturę wraz z informacją dotyczącą okresów składkowych i nieskładkowych (wniosek wraz z załącznikiem, k. 1-16 a.r.).

Na podstawie dowodów uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego organ rentowy przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999r. okresy składkowe w wymiarze 29 lat i 1 miesiąca. Jednocześnie organ rentowy ustalił, że ubezpieczony nie spełnił warunków wynikających z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015r., poz. 748) w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43 ze zm.), ponieważ na dzień 1 stycznia 1999r. nie udowodnił okresu co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Za udokumentowany organ rentowy uznał okres pracy J. K. w warunkach szczególnych w wymiarze 10 lat, 2 miesięcy i 9 dni, przypadający w okresie od dnia 22 kwietnia 1975r. do dnia 30 czerwca 1985r., potwierdzony świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 11 marca 2014r., wystawionym przez Pocztę Polską S.A. z siedzibą w W.. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że nie uwzględnił pracy od dnia 19 lutego 1987r. do dnia 31 grudnia 1998r. jako wykonywanej w szczególnych warunkach, ponieważ przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016r., poz. 887) stosuje się w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. W związku z tym decyzją z dnia 7 października 2016r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił J. K. prawa do wnioskowanego świadczenia ( decyzja ZUS z dnia 7 października 2016r., znak: (...), k. 19 a.r.). J. K. odwołał się od powyższej decyzji (odwołanie z dnia 16 listopada 2016r., k. 2 a.s.).

Wskazany stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych J. K., które zostały ocenione jako wiarygodne, gdyż były spójne między sobą, zgodne z twierdzeniami stron, a ponadto nie były przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy.

Sąd oddalił wniosek J. K. o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków: A. M. oraz B. L., ponieważ świadkowie mieli potwierdzić rodzaj prac realizowanych przez ubezpieczonego, który w części dotyczącej pracy na rzecz Poczty Polskiej do dnia 30 czerwca 1985r. nie był sporny, zaś w części dotyczącej okresu prowadzenia przez ubezpieczonego działalności gospodarczej, nie stanowił okoliczności istotnej w sprawie. W takiej sytuacji, skoro przedmiotem postępowania dowodowego są tylko fakty mające istotne znaczenie dla merytorycznej oceny dochodzonego roszczenia, to domaganie się przez stronę przeprowadzenia dowodów na inne okoliczności, nie może być uwzględnione przez Sąd orzekający, ponieważ prowadziłoby to do przewlekłości postępowania sądowego (protokół skrócony rozprawy z dnia 19 stycznia 2017r., k. 26 – 27 a.s., nagranie rozprawy płyta CD, k. 28 a.s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 7 października 2016r., znak: (...), jest niezasadne i jako takie podlegało oddaleniu.

Art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015r., poz. 748) wskazuje, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury

w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do Otwartego Funduszu Emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przy określaniu prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, o których mowa w powołanym art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998r., nie ma żadnej swobody. Prace te ściśle i jasno zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43) – zwanym dalej rozporządzeniem w sprawie wieku emerytalnego. Na wykazach prac zawartych we wskazanym rozporządzeniu nie kończą się jednak ograniczenia dotyczące uprawnień z tytułu wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy. Dodatkowo, zgodnie z powołanym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1.  posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia);

2.  wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia;

3.  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia) oraz

4.  być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia).

Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997r., II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001r., II UKN 598/00). Świadectwo pracy w warunkach szczególnych jest jednak dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c. i nie stanowi dowodu tego co zostało w nim odnotowane. Taki walor mają wyłącznie dokumenty urzędowe, do których w myśl stosowanego a contrario art. 244 § 1 k.p.c. nie zalicza się świadectwa pracy, skoro nie zostało sporządzone przez organy władzy publicznej ani inne organy państwowe (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 grudnia 2013r., III AUa 783/13). Dodatkowo należy podkreślić, że w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego w sprawie przyznania uprawnień do emerytury w wieku obniżonym, dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności mających wpływ na prawo do świadczenia. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być więc udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego.

W rozpatrywanej sprawie bezsporne jest, że J. K. ukończył wymagany wiek 60 lat, nie przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego, jak również udowodnił wymaganą ilość okresów składkowych i nieskładkowych na dzień 1 stycznia 1999r. Przedmiotem sporu pozostawało zatem, czy legitymuje się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy uwzględnił w skarżonej decyzji okres takiej pracy w łącznym wymiarze 10 lat, 2 miesięcy i 9 dni. Do okresu tego nie doliczył czasu, kiedy ubezpieczony prowadził działalność gospodarczą. Ubezpieczony z takim stanowiskiem nie zgodził się, Sąd jednak nie znalazł podstaw do jego kwestionowania.

Okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, do którego odwołuje się przepis art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej został zdefiniowany w przepisie art. 32 tego aktu prawnego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, przy czym w celu szczegółowego ustalenia wieku emerytalnego, rodzajów prac lub stanowisk uprawniających do wcześniejszej emerytury oraz warunków nabycia tego prawa, ust. 4 odsyła do przepisów dotychczasowych, to jest do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z powyższego wynika, że okres, o którym stanowi przepis art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy, odnosi się wyłącznie do pracowników i to takich pracowników, którzy byli zatrudnieni w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Również powołane wyżej rozporządzenie Rady Ministrów, które reguluje szczegółowe zasady uzyskiwania prawa do wcześniejszej emerytury w związku z zatrudnieniem w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, w § 1 wprost stanowi, iż ma ono zastosowanie do pracowników. Takie stanowisko ugruntowane jest także w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyroki SN: z dnia 19 maja 2011r., sygn. akt III UK 174/10; z dnia 12 lutego 2004r., sygn. akt II UK 246/03, OSNP rok 2004, nr 20, poz. 358; z dnia 25 stycznia 2005r., sygn. akt I UK 142/04, OSNP rok 2005, nr 17, poz. 272; z dnia 29 czerwca 2005r., sygn. akt I UK 300/04, OSNP rok 2006, nr 5-6, poz. 94 i z dnia 08 maja 2008r., sygn. akt I UK 354/07, MPP 2008 nr 10). Sąd Najwyższy w orzecznictwie przyjmuje także, że przejściowe utrzymanie przywileju nabywania prawa do wcześniejszej emerytury wyłącznie przez pracowników na podstawie art. 32 ustawy emerytalnej, nie narusza konstytucyjnych zasad równości i sprawiedliwości społecznej (wyr. z 29 czerwca 2005r., I UK 300/04, OSNP 2006, Nr 5–6, poz. 94). Stanowisko to opiera się na poglądzie wyrażonym w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 12 września 2000r. (K 1/00, OTK 2000, Nr 6, poz. 185), w którym przyjęto, że art. 32 w części, w jakiej nie przewiduje prawa do wcześniejszej emerytury dla ubezpieczonych, którzy przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę objęci byli ubezpieczeniami społecznymi z innego tytułu niż stosunek pracy, jest zgodny z art. 2 i 32 ust. 1 Konstytucji RP.

Dodatkowo wskazać należy, że ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie zawiera definicji pracownika ani stosunku pracy. Ustawowe objaśnienie pojęcia pracownika na potrzeby regulacji prawnych z zakresu ubezpieczeń społecznych zawiera art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2009r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.). Określa on, że pracownikiem jest osoba pozostająca w stosunku pracy oraz osoba wykonująca pracę na podstawie określonej umowy cywilnoprawnej, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy. Stosunek pracy, wobec braku odrębnego unormowania w ustawie, powinien być rozumiany według przepisów ogólnych, to jest zgodnie z art. 22 § 1 k.p.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że dla potrzeb ustalania prawa do emerytury, do okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze zalicza się wyłącznie okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę. W tym zakresie ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych określa w sposób jednoznaczny zakres podmiotowy uprawnienia do emerytury w wieku niższym niż powszechny wiek emerytalny. Zalicza do niego tylko osoby, które były pracownikami i jednocześnie wykonywały określone rozporządzeniem prace. Ustawa nie przewiduje natomiast odpowiedniego stosowania zasad przyznawania przedmiotowego świadczenia do osób zatrudnionych na innej podstawie niż umowa o pracę, nawet jeśli charakter ich czynności niczym nie różni się od obowiązków wykonywanych w ramach stosunku pracy. Nie ma również żadnego znaczenia, z jakiego powodu ubezpieczony rozpoczyna wykonywanie czynności kwalifikowanych jako praca w warunkach szczególnych w formie działalności gospodarczej - czy z uwagi na własną decyzję czy też z powodu nakazu prawnego. Istotna jest jedynie rzeczywista forma prawna wykonywania tych prac. Pominięcie lub odmienna interpretacja tych przepisów byłyby możliwe jedynie w przypadku uznania ich za niezgodne z Konstytucją.

W ocenie Sądu Okręgowego stanowisko ubezpieczonego zaprezentowane w sprawie nie jest zasadne. Do stażu pracy w warunkach szczególnych nie mógł zostać zaliczony okres wykonywania działalności gospodarczej począwszy od 19 lutego 1987r., w którym - co zostało udokumentowane zdeponowaną w aktach organu rentowego umową o wykonywanie usług transportowych - ubezpieczony świadczył usługi transportowe z wykorzystaniem własnego samochodu ciężarowego o masie powyżej 3,5 tony.

Ubezpieczony w w/w okresie czasu nie był pracownikiem, lecz przedsiębiorcą i takiej oceny charakteru jego działalności nie może zmieniać fakt, że, jak twierdzi, faktycznie wykonywał on w tym okresie takie same obowiązki, jakie realizował będąc zatrudnionym w Poczcie Polskiej S.A. z siedzibą w W. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Skoro, jak wskazano, przepisy rozporządzenia wprost stwierdzają, że mają one zastosowanie do pracowników zatrudnionych, oznacza to, że nie mają zastosowania do innych osób, a w szczególności do osób prowadzących własną działalność gospodarczą.

Już tylko dodatkowo wskazać należy, że ubezpieczony świadcząc usługi transportowe na rzecz podmiotu zlecającego, wykonywał również inne dodatkowe prace, co sam potwierdził, np. wykonywał czynności spedycyjne, rozładowywał i załadowywał towar oraz zajmował się naprawą samochodu w razie usterki, co również przemawia za tym, iż pracy we wskazanym okresie nie można uwzględnić jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

Zważając na powyższe okoliczności, Zakład Ubezpieczeń Społecznych zasadnie uwzględnił okres pracy J. K. od dnia 22 kwietnia 1975r. do dnia 30 czerwca 1985r. w Poczcie Polskiej S.A. z siedzibą w W. do okresu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, natomiast wykonywanie czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nie może podlegać uwzględnieniu. Jak wynika z treści art. 184 ust. 1 w zw. z art. 32 ustawy emerytalnej oraz z regulacji § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, prawo do wcześniejszej emerytury przysługuje jedynie osobom, które wykonywały pracę w warunkach szczególnych w reżimie pracowniczym. Ubezpieczony w spornym okresie nie posiadał statusu prawnego pracownika, co wyklucza rozciągniecie przytoczonej regulacji na jego osobę.

Mając na uwadze wskazane okoliczności, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako bezzasadne.

ZARZĄDZENIE

(...)