Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku Z. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania Z. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 8 września 2016 r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy Z. W. prawo do emerytury z dniem 1 lipca 2016 roku,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na rzecz wnioskodawcy Z. W. kwotę 360,00 (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V U 979/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 września 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy Z. W. prawa do emerytury z uwagi na brak wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 14 października 2016 roku złożył Z. W., wnosząc o jej zmianę poprzez zaliczenie do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od dnia 22 października 1975 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w charakterze cieśli przy montażu konstrukcji na wysokości oraz montażysty urządzeń i konstrukcji metalowych na wysokości.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu podniesiono, iż brak podstaw do zaliczenia wnioskodawcy do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od dnia 22 października 1975 do dnia 31 grudnia 1998 roku, ponieważ świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawione przez firmę (...) Sp. z o.o. jest nieprawidłowe, gdyż stanowisko cieśla-montażysta nie zostało wymienione w zarządzeniu nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Z. W., urodzony w dniu (...), w dniu 15 lipca 2016 roku złożył wniosek o emeryturę. Wnioskodawca był członkiem otwartego funduszu emerytalnego lecz wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż ogólny pracy wynoszący 25 lat. Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do szczególnego stażu pracy jakiegokolwiek okresu zatrudnienia.

(dowód: decyzja z dnia 8 września 2016 roku, k. 26 akt emerytalnych)

W okresie od dnia 22 października 1975 roku do 31 grudnia 1998 roku wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę i w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...), a po zmianie nazwy (...) SA. Przedsiębiorstwo zajmowało się budową obiektów przemysłowych oraz obiektów użyteczności publicznej na terenie całego kraju.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 5 lutego 2008 roku – k. 14 akt emerytalnych, zawiadomienie z dnia 2 czerwca 2000 roku, dokumentacja pracownicza, zawiadomienie z dnia 23 grudnia 2002 roku, dokumentacja pracownicza)

Dnia 22 października 1975 roku wnioskodawca zdał egzamin praktyczny w zawodzie cieśli, natomiast z dniem 30 marca 1976 roku ukończył z wynikiem pozytywnym kurs nauki zawodu cieśla-montażysta.

(dowód: zaświadczenie o ukończeniu kursy, dokumentacja pracownicza protokół Zakładowej Komisji Kwalifikacyjnej z dnia 26 października 1976 roku, dokumentacja pracownicza)

Wnioskodawca od dnia 22 października 1975 roku do października 1977 roku był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) jako robotnik (...). Tam też odbywał służbę wojskową w soboty i niedziele, a w pozostałych dniach tygodnia pracował jako cieśla. Po odbyciu służby wojskowej wnioskodawca od dnia 21 lutego 1978 roku pracował na stanowisku cieśli. Od dnia 1 listopada 1978 roku do dnia 9 grudnia 1985 roku skarżący obejmował stanowisko cieśla-montażysta. Dnia 10 grudnia 1985 roku objął stanowisko cieśli, które sprawował do dnia 31 grudnia 1998 roku.

(dowód: umowa o pracę z dnia 22 października 1975 roku, dokumentacja pracownicza, zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 7 lutego 2017 roku od minuty 25:05 do minuty 37:20, protokół z rozprawy, k. 46-47 v akt sprawy, skierowanie z 20 lutego 1978 roku, dokumentacja pracownicza, zaświadczenie kwalifikacyjne, dokumentacja pracownicza, przeniesienie z dnia 10 grudnia 1985 roku, dokumentacja pracownicza)

Od dnia 18 września 1989 roku do 15 sierpnia 1990 roku Z. W. pracował na budowie eksportowej w M..

(dowód: zaświadczenie o pracy na budowie eksportowej z dnia 16 sierpnia 1990 roku, dokumentacja pracownicza, skierowanie z dnia 26 września 1990 roku, dokumentacja pracownicza, skierowanie z dnia 5 listopada 1990 roku, dokumentacja pracownicza)

W okresie od dnia 22 kwietnia 1991 roku do dnia 25 kwietnia 1991 roku wnioskodawca pracował na budowie eksportowej RFN-B., a od dnia 5 czerwca 1991 roku do dnia 12 października 1991 roku w RFN jako cieśla-montażysta.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 5 lutego 2008 roku – k. 14 akt emerytalnych, umowa z dnia 19 kwietnia 1991 roku, dokumentacja pracownicza, zaświadczenie o pracy na budowie eksportowej z dnia 25 kwietnia 1991 roku, dokumentacja pracownicza, karta informacyjna z dnia 12 października 1991 roku, dokumentacja pracownicza)

Do stałych obowiązków wnioskodawcy jako cieśli należało wykonywanie szalunków pod ściany, słupy oraz stropy budynków. W latach 70-80 szalunki były drewniane, a pod koniec lat 80-tych metalowo-sklejkowe. Szalunki metalowo-sklejkowe były przez skarżącego skręcane za pomocą śrub, szczęk oraz orczyków, a szalunki drewniane zbijane za pomocą gwoździ. Wnioskodawca z racji pracy przy wznoszeniu dużych obiektów budowlanych pracował na wysokości.

Do obowiązków skarżącego na stanowisku cieśli-montażysty należał montaż stalowych belek, które stanowiły szkielet wznoszonego budynku. Konstrukcje były montowane za pomocą śrub. Montowanie polegało na wykonywaniu płatwi na dachu oraz wyporów na bocznych ścianach, które umożliwiały przykręcenie blachy. Wnioskodawca wykonywał również rozpory do słupów. Wnioskodawca wykonywał prace na wysokości, na rusztowaniu lub na drabinie.

Skarżący pracował tak stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie miał innych obowiązków.

(dowód: zeznania świadka J. P. na rozprawie w dniu 7 lutego 2017 roku od minuty 5:49 do minuty 14:50, protokół z rozprawy, k. 46-47 v akt sprawy, zeznania świadka A. Ż. na rozprawie w dniu 7 lutego 2017 roku od minuty 14:50 do minuty 21:16, protokół z rozprawy, k. 46-47 v akt sprawy, zeznania świadka Z. Ż. na rozprawie w dniu 7 lutego 2017 roku od minuty 22:01 do minuty 28:05, protokół z rozprawy, k. 46-47 v akt sprawy zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 7 lutego 2017 roku od minuty 28:05 do minuty 37:20, protokół z rozprawy, k. 46-47 v akt sprawy)

Pracodawca wnioskodawcy (...) Sp. z o.o. w T. dnia 5 lutego 2008 roku wystawił wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych za okres od 22 października 1975 roku do 31 sierpnia 2007 roku, w którym zaświadczył, iż wykonywał on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę jako cieśla-montażysta określoną w Wykazie A dziale V poz. 5 pkt 3 stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 z dnia 1 sierpnia 1983 roku Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty.

(dowód: świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 5 lutego 2008 roku, dokumentacja pracownicza)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz.U. 2016 poz. 887) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl natomiast ust. 2 art. 184 w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 roku emerytura przysługiwała pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Od 1 stycznia 2013 roku nastąpiła zmiana wskazanego przepisu, w ten sposób, że został wyeliminowany wymóg rozwiązania stosunku pracy.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat,
a w dniu (...) 2016 roku ukończył 60 lat oraz wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Ponadto jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 czerwca 20210 roku (sygn. akt II UK 21/10, Lex nr 619638) dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy.

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Wnioskodawca w odwołaniu wniósł o zaliczenie do okresu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od dnia 22 października 1975 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w Przedsiębiorstwie (...), a po zmianie nazwy (...) SA na stanowisku cieśli i cieśli montażysty.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...) - (...) SA był niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach emerytalnych oraz dokumentacji pracowniczej.

Spornym pozostawał natomiast charakter pracy skarżącego. Organ zakwestionował bowiem wystawione wnioskodawcy przez pracodawcę (...) Sp. z o.o. świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, podnosząc iż stanowisko cieśla-montażysta nie zostało wskazane w Wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze ani w Zarządzeniu nr 9 z dnia 1 sierpnia 1983 roku Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych.

Skarżący w postępowaniu sądowym może dowodzić wykonywanie pracy w szczególnych warunkach wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) a obecnie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami (tak por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239).

Charakter prac wykonywanych przez wnioskodawcę w spornym okresie od dnia 22 października 1975 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku, za wyjątkiem okresu pracy na budowach eksportowych, Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadków: J. P., A. Ż., Z. Ż. oraz dokumentację pracowniczą. Świadkowie w spornym okresie pracowali na takich samych jak wnioskodawca stanowiskach, dysponowali zatem bezpośrednią i co za tym idzie szczegółową wiedzą, co do jego stałych i codziennych obowiązków. Świadkowie potwierdzili, że do stałych obowiązków wnioskodawcy jako cieśli należało wykonywanie szalunków pod ściany, słupy oraz stropy. Wnioskodawca pracował cały czas na wysokości Drewniane szalunki zbijał gwoździami, a szalunki metalowo-sklejkowe skręcał śrubami, szczękami bądź orczykami. Na wysokości wnioskodawca pracował też jako cieśla-montażysta zajmując się montowaniem metalowych belek stanowiących szkielet wznoszonego budynku za pomocą śrub.

Ubezpieczony pracował tak stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie miał innych obowiązków. Wszystkie wyżej wskazane prace wykonywał na wysokości, na rusztowaniu lub na drabinie.

Zgodnie z wykazem A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) dział V ( w budownictwie) poz. 5 prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości, a takie prace skarżący wykonywał zarówno na stanowisku cieśli jak i cieśli -montażysty, są pracami w szczególnych warunkach. Dlatego w/w sporny okres podlega zaliczeniu do szczególnego stażu pracy

Dodatkowym argumentem przemawiającym za słusznością zakwalifikowania wykonywanych przez wnioskodawcę prac do prac w szczególnych warunkach jest zarządzenie Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1 sierpnia 1983 roku w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MBiPMB Nr 3 z 6.12.1983r., poz. 6), gdzie prace cieśli wykonującego prace na wysokości oraz montera urządzeń i konstrukcji metalowych na wysokości przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości zostały wprost wymienione jako prace w szczególnych warunkach zgodnie z Wykazem A działem V poz. 5 pkt 1 i pkt 3. Wprawdzie zarządzenia resortowe nie są już aktami obowiązującymi, nie mniej mogą być pomocne przy dokonywaniu wykładni prac w szczególnych warunkach zawartych w aktualnym wykazie A będącym załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. O ile bowiem rozporządzenie kwalifikuje prace rodzajowo, to zarządzenia resortowe czyniły to rodzajowo- stanowiskowo, co niewątpliwie ułatwiało przyporządkowanie danego rodzaju pracy do konkretnego stanowiska, co ewidentnie widać na przykładzie skarżącego.

Brak natomiast było podstaw do zaliczenia skarżącemu do stażu pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia na budowach eksportowych od dnia 18 września 1989 roku do 15 sierpnia 1990 roku ( 11 miesięcy) na budowie eksportowej w M., od dnia 22 kwietnia 1991 roku do dnia 25 kwietnia 1991 roku (4 dni) na budowie eksportowej RFN-B. oraz od dnia 5 czerwca 1991 roku do dnia 12 października 1991 roku ( 2 miesiące 7 dni) na budowie eksportowej w RFN, czyli łącznie okresu 1 roku 1 miesiąca i 11 dni.

Okoliczność pracy w warunkach szczególnych w w/w okresach wynika li tylko z zakwestionowanego przez ZUS świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach. Świadectwo pracy jest dokumentem prywatnym, a zatem nie korzysta z domniemania prawdziwości tego, co zostało w nim zaświadczone, tak jak to jest w przypadku dokumentów urzędowych ( art. 244 § 1 i 2 k.p.c.) Dokument prywatnym w myśl art. 245 k.p.c. stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych. To samo dotyczy ujawnienia okoliczności, że wskazane w zaświadczeniu pracodawcy stanowisko pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie figuruje w wykazie powołanym w tym zaświadczeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 roku, I UK 15/04, OSNP 2005/11/161).

Wobec zakwestionowania świadectwa pracy przez organ rentowy, na wnioskodawcy spoczywał ciężar dowodu prawdziwości danych w nim zawartych, czemu nie sprostał. Nie przedstawił bowiem jakichkolwiek dowodów pozwalających na ustalenie faktycznego charakteru pracy w okresach jego pracy na budowach eksportowych tj. w okresach od dnia 18 września 1989 roku do 15 sierpnia 1990 roku, od dnia 22 kwietnia 1991 roku do dnia 25 kwietnia 1991 roku, od dnia 5 czerwca 1991 roku do dnia 12 października 1991 roku.

Nie zaliczenie skarżącemu do pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia w łącznym wymiarze 1 roku 1 miesiąca i 11 dni, nie wpływa na zasadność odwołania. Nawet bowiem po pomniejszeniu okresu pracy w szczególnych warunkach w Przedsiębiorstwie (...) - (...) SA od dnia 22 października 1975 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku o okres pracy na budowach eksportowych, skarżący legitymuje się okresem pracy w szczególnych warunkach nadal znacznie przekraczającym 15 lat.

Wnioskodawca spełnił także pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, to jest ukończył 60 lat, posiada łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł ponad 25 lat, wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury z dniem 1 lipca 2016 roku tj. z pierwszym dniem miesiąca, w którym wnioskodawca złożył wniosek emerytalny.