Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 listopada 2015 roku - znak (...) - Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 12 października 2015 roku odmówił T. B. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca do dnia 1 stycznia 1999 roku nie udokumentował wymaganego 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale
i pełnym wymiarze czasu pracy. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku ZUS przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 roku okresy składkowe w wymiarze 24 lat, 11 miesięcy i 20 dni, nieskładkowe - 4 miesiące i 7 dni, czyli łącznie staż pracy w wymiarze 25 lat, 3 miesięcy i 27 dni. Organ rentowy uwzględnił w tym 14 lat i 1 miesiąc stażu
w szczególnych warunkach obejmującego okresy pracy w Z.P.W. (...) (od
25 sierpnia 1975 roku do 31 marca 1886 roku) oraz w Zakładzie (...) w Ł. (od 8 kwietnia 1986 roku do 30 września 1989 roku).

/decyzja - k. 19 akt ZUS/

Odwołanie od ww. decyzji złożył w dniu 11 grudnia 2015 roku pełnomocnik T. B., wnosząc o jej zmianę i przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury. Pełnomocnik wniósł również o zasądzenie od organu rentowego kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu odwołania podniesiono, że ubezpieczony pracując jako betoniarz wykonywał prace w szczególnych warunkach w okresie od 1 października 1989 roku do 31 marca 1995 roku, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w (...)
sp. z o.o. w Ł.. Zdaniem pełnomocnika ubezpieczonego organ rentowy niesłusznie pominął ten okres zatrudnienia, mimo że okoliczność ta wynika ze złożonego świadectwa pracy.

/odwołanie - k. 2 - 3/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 31 grudnia 2015 roku organ rentowy podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Podniósł, że wnioskodawca nie przedstawił dokumentów potwierdzających wykonywanie pracy w warunkach szczególnych w (...)
sp. z o.o. w Ł..

/odpowiedź na odwołanie - k. 7 - 7 verte/

Strony w toku postępowania podtrzymały swoje stanowiska w sprawie. Pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie. Pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie.

/stanowiska stron - e-protokół z dnia 8 lutego 2017 roku - 00:01:12 - 00:01:58; 00:09:01
-00:10:03 - płyta - k. 57/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca T. B. urodził się w dniu (...).

/okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek - k. 1 plik I akt ZUS/

Wnioskodawca nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

/okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek - k. 2 plik I akt ZUS/

Wniosek o emeryturę T. B. złożył w dniu 12 października 2015 roku.

/okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek - k. 1 plik I akt ZUS/

Wnioskodawca w okresie od 1 września 1972 roku do 31 marca 1986 roku był zatrudniony w Zakładach (...) S.A. Zakład pracy wystawił wnioskodawcy świadectwo pracy w szczególnych warunkach, z którego wynika, że w okresie od 25 sierpnia 1975 roku do 31 marca 1986 roku T. B. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kowala, wymienionym w załączniku nr 1 do zarządzenia Ministra przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku - wykaz A, dział III, poz. 14, pkt 4.

/okoliczności bezsporne, świadectwo pracy - k. 4 - 5 verte plik II akt ZUS; świadectwo pracy - k. 9 plik I akt ZUS/

Od 8 kwietnia 1986 roku do dnia 31 marca 1992 roku wnioskodawca pracował
w Zakładzie (...) w Ł.
w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku betoniarza. W okresie od 1 października 1989 roku do 31 marca 1992 roku T. B. korzystał z urlopu bezpłatnego. Zakład Pracy wystawił wnioskodawcy świadectwo pracy w szczególnych warunkach, z którego wynika, że w okresie zatrudnienia wykonywał prace robotnika budowy wykonującego stałe prace pomocnicze lub inne na wysokości - wymienione w wykazie A, dział V, poz. 2, p. 1 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia
12 sierpnia 1983 roku.

/ okoliczności bezsporne, świadectwo pracy - k. 7 - 7 verte plik II akt ZUS; świadectwo pracy
- k. 10 plik I akt ZUS/

Od 1 października 1989 roku do 31 marca 1995 roku T. B. w pełnym wymiarze czasu pracy pracował na stanowisku betoniarza w Przedsiębiorstwie Budowlanym (...) sp. z o.o.

/świadectwo pracy - k. 9 - 9 verte plik II akt ZUS, zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 8 lutego 2017 roku - 00:03:13 - 00:05:29 - płyta - k. 57 w zw. z protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 32; akta osobowe - k. 50/

Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. z o.o. w dniu 31 października 2001 roku wystawiło wnioskodawcy za ten okres świadectwo pracy w szczególnych warunkach, wskazując że od 1 października 1989 roku do 31 marca 1995 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace na stanowisku betoniarza wymienionym w wykazie A, dział V, poz. 4, p. 2 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku.

/świadectwo pracy - k. 50/

Spółka (...) powstała w wyniku przekształcenia Zakładu (...) w Ł.. W obu tych zakładach pracy wnioskodawca wykonywał tę samą pracę na stanowisku betoniarza. Zakłady te miały też tę samą siedzibę oraz tę samą kadrę zarządzającą i pracowniczą.

/ zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 8 lutego 2017 roku - 00:03:13 - 00:05:29 - płyta - k. 57 w zw. z protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 32 - 32 verte; zeznania świadka J. C. - protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 33; zeznanie świadka P. W. - protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 33/

Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. z o.o. zajmowało się budową podstacji energetycznych na terenie ówczesnego województwa (...). W tym celu budowane były duże betonowe budynki. W zakładzie było ok. 4 brygad zajmujących się budową podstacji.
W każdej z brygad pracowało ok. 8 osób. W każdej z nich musiał być murarz, cieśla, malarz, brygadzista i betoniarz.

/zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 8 lutego 2017 roku - 00:03:13 - 00:05:29 - płyta - k. 57 w zw. z protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 32 verte; zeznania świadka J. C. - protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 33; zeznanie świadka P. W. - protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 33/

Wnioskodawca pracował od godziny 7 - 15. Kiedy pracował daleko od miejsca zamieszkania, mieszkał w barakowozach.

/ zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 8 lutego 2017 roku - 00:03:13 - 00:05:29 - płyta - k. 57 w zw. z protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 32 verte; zeznania świadka J. C. - protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 33/

Wnioskodawca zajmował się wybetonowaniem ław, podłóg, posadzek, stropów, dróg, ogrodzeń i kanałów w podstacjach. W tym celu urabiał beton w betoniarce. Była to duża betoniarka bębnowa - wchodziły w nią 4 worki po 50 kg cementu. W brygadzie betoniarzem był tylko T. B.. Jeśli pracy dla betoniarza było mniej, pomagał przy zbrojeniach. Jego głównym zajęciem były jednak prace betoniarskie, które wykonywał przez większość czasu pracy.

/ zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 8 lutego 2017 roku - 00:03:13 - 00:05:29 - płyta - k. 57 w zw. z protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 32 verte; zeznania świadka J. C. - protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 33; zeznanie świadka P. W. - protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 33/

Wnioskodawca nie pracował w nadgodzinach. Otrzymywał wynagrodzenie według stawki godzinowej. Nie otrzymywał dodatku za pracę w warunkach szczególnych. Wnioskodawca nie miał przerw w wykonywaniu pracy. Zimą również były wykonywane prace betoniarskie. Chyba że zima była mroźna. Wtedy nie było prac betoniarskich przez
ok. 3 miesiące - od grudnia do lutego. Wnioskodawca zostawał wtedy oddelegowany do prac murarskich lub zbrojarskich.

/ zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 8 lutego 2017 roku - 00:03:13 - 00:05:29 - płyta - k. 57 w zw. z protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 32 verte; zeznania świadka J. C. - protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 33; zeznanie świadka P. W. - protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 33/

Podstacje były budowane od podstaw. Budowa jednej podstacji trwała dwa lata. Po jej wybudowaniu pracownicy danej brygady wysyłani byli do budowy kolejnej.

/ zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 8 lutego 2017 roku - 00:03:13 - 00:05:29 - płyta - k. 57 w zw. z protokół z dnia 8 czerwca 2016 roku - k. 32 verte/

Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 1999 roku okresy składkowe w wymiarze 24 lat, 11 miesięcy i 20 dni, nieskładkowe - 4 miesiące i 7 dni, czyli łącznie staż pracy w wymiarze 25 lat, 3 miesięcy i 27 dni. Organ rentowy uwzględnił w tym 14 lat i 1 miesiąc stażu w szczególnych warunkach obejmującego okresy pracy w Z.P.W. (...) (od 25 sierpnia 1975 roku do 31 marca 1886 roku) oraz w Zakładzie (...) w Ł. (od 8 kwietnia 1986 roku
30 września 1989 roku).

/okoliczności bezsporne, a nadto: decyzja - k. 19 akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach ZUS,
w szczególności na podstawie dokumentacji osobowej obejmującej sporny okres zatrudnienia wnioskodawcy, a także na podstawie zeznań wnioskodawcy oraz zeznań świadków: J. C. i P. W., którzy pracowali razem z wnioskodawcą i z tego tytułu mają pełną wiedzę na temat charakteru pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w czasie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budowlanym (...) sp. z o.o.

Wszystkie złożone w niniejszej sprawie zeznania były wiarygodne i spójne
Ich wartość dowodowa nie była kwestionowana przez organ rentowy. Stanowiły one tym samym wiarygodne źródło dowodowe.

W toku postępowania strona odwołująca się złożyła również pełną dokumentację osobową wnioskodawcy z okresu zatrudnia w Przedsiębiorstwie Budowlanym (...)
sp. z o.o., w której potwierdzenie znalazły złożone zeznania.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że wnioskodawca stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał w spornym okresie prace betoniarskie. Tylko w wyjątkowych sytuacjach związanych z niesprzyjającymi warunkami atmosferycznymi lub potrzebą pomocy w pracach zbrojarskich zajmował się innymi pracami. Przede wszystkim był jednak betoniarzem, co potwierdzili jego współpracownicy oraz zapisy w kolejnych angażach zawartych w aktach osobowych i w świadectwie pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku, poz. 887 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku ( vide art. 196 ustawy) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (wynoszący 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn).

Jak dalej stanowi ust. 2 powołanego przepisu, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z § 3 i 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 ze zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 wskazanego rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r. II UKN 417/97 – (...)
i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r. II UKN 39/00 Prok.
i Prawo (...) ).

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca spełnił ustawowe przesłanki co do wieku. Nie jest również członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz ma wymagany na dzień
1 stycznia 1999 roku okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat.

Organ rentowy zakwestionował jednak wymagany okres 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Jak ustalił Sąd stanowisko to nie znajduje oparcia w stanie faktycznym sprawy.

Regulacja § 2 Rozporządzenia, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca
w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed Sądem. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia
w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków ( por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85 – LEX 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84 – LEX 14625).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej
przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód z zeznań świadków, zeznania wnioskodawcy oraz przeprowadził dowód z zachowanej dokumentacji zatrudnienia wnioskodawcy.

Organ rentowy podniósł, że wnioskodawca nie przedstawił dokumentów na potwierdzenie, że wykonywał pracę w warunkach szczególnych w okresie od 1 października 1989 roku do 31 marca 1995 roku. ZUS dysponował jednak świadectwem pracy wnioskodawcy oraz legitymacją ubezpieczeniową, z których wynika, że pracował na stanowisku betoniarza w spornym okresie.

Przyczyną nieuwzględnienia przez organ rentowy tego okresu zatrudnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych był brak świadectwa pracy w szczególnych warunkach, które zostało złożone dopiero w toku niniejszego postępowania.

Zeznania wszystkich świadków oraz samego wnioskodawcy potwierdziły ponadto, że
w spornym okresie pracował on na stanowisku betoniarza, wykonując głównie prace betoniarskie jako jedyny betoniarz w brygadzie przez 4,5 roku. Bezspornym jest przy tym, że organ rentowy przyjął za udowodnione wcześniejsze zatrudnienie wnioskodawcy
w warunkach szczególnych przez 14 lat i 1 miesiąc. Nie ma zatem wątpliwości, że T. B. przez co najmniej 15 lat stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował
w warunkach szczególnych, ostatnio na stanowisku betoniarza.

Oznacza to, że T. B. w okresie od 1 października 1989 roku do 31 marca 1995 roku wykonywał prace wymienione w wykazie A dział V pkt 4, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 ze zm.), czyli „prace betoniarskie”

Pomocniczo w tym zakresie należy się zatem odwołać do wykazu A zawartego
w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniających do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej, gdzie w dziale V, pod poz. 4, p. 1 wskazano: prace betoniarskie, jako prace w szczególnych warunkach, uprawniające do niższego wieku emerytalnego.

Zdaniem Sądu w rozpoznawanej sprawie wnioskodawca wykazał, że do dnia
1 stycznia 1999 roku przez co najmniej 15 lat stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szczególnych warunkach, przyczyniających się do szybszego obniżenia wydolności jego organizmu.

Stałe wykonywanie pracy w warunkach szczególnych jest rozumiane w orzecznictwie Sądu Najwyższego jako wypełnianie pełnego wymiaru czasu pracy na zajmowanym stanowisku, gdyż nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze innych równocześnie wykonywanych prac
w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika ( vide wyrok z dnia 4 czerwca 2008 r., II UK 306/07, OSNP 2009 nr 21-22, poz. 290).

Nadto Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu Apelacyjnego w Gdańsku wyrażony
w wyroku z dnia 25 września 2013 roku, sygn. akt III AUa 106/13 ( LEX nr 1381334), zgodnie z którym warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku, stale tj. ciągle wykonuje pracę w szczególnych warunkach i nie wykonuje w tym czasie żadnych innych czynności niezwiązanych z zajmowanym stanowiskiem.

W rozpoznanej sprawie nie ma, jak już wcześniej wskazano, wątpliwości,
że wnioskodawca, pracując w Przedsiębiorstwie Budowlanym (...) sp. z o.o. pracował na stanowisku betoniarza przez 8 godzin dziennie, czyli stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Oddelegowanie do innych prac było wyjątkowe i musiało stanowić niewielką część ogólnego stażu pracy w tym zakładzie.

Zostało to potwierdzone dokumentacją osobową i zeznaniami świadków. Nie bez znaczenia jest przy tym fakt, że oddelegowanie dotyczyło również prac wykonywanych
w szczególnych warunkach czyli prac zbrojarskich ( wykaz A dział V pkt 4, stanowiący załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 ze zm.) oraz dział V, poz. 4, p. 2 wykazu A zawartego w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia
12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniających do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze
( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10).

Wskazany okres zatrudnienia w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999 roku bez wątpienia łącznie przekracza wymaganą sumę 15 lat.

Wnioskodawca posiada zatem staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze przekraczającym 15 lat oraz spełnia pozostałe przesłanki do nabycia prawa do emerytury
w obniżonym wieku.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę w dniu 12 października 2015 roku, ale wiek 60 lat ukończył w dniu 4 listopada 2015 roku - prawo do emerytury należało zatem przyznać wnioskodawcy od tej daty.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak sentencji wyroku.

Mając na uwadze wynik postępowania oraz datę wniesienia odwołania od zaskarżonej decyzji, Sąd o kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 12
ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( t. j. Dz. U. 2013, poz. 461) w brzmieniu nadanym przez § 1 pkt 3b Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 lipca 2015 roku ( Dz. U. 2015,
poz. 1079) i zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. na rzecz T. B. kwotę 180,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Z uwagi na datę wniesienia odwołania od zaskarżonej decyzji zastosowania nie miało również obecnie obowiązujące Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800) zmienione Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku ( Dz.U. 2016, poz. 1668), którego nie stosuje się do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem jego wejścia w życie - tj. przed 1 stycznia 2016 roku. Do czasu zakończenia takich postępowań w danej instancji stosuje się przepisy dotychczasowe.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego wraz z aktami ZUS i protokołami rozpraw – zgodnie z wnioskiem.

27 lutego 2017 roku

M.U.