Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 sierpnia 2013 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Sylwia Zierkiewicz

Protokolant: Kamila Ciesielka

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Krzysztof Długosz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 09.07.2013 r. , 23.07.2013 r., 13.08.2013 r.,20.08. 3013 r.

s p r a w y : P. T.

syna W. i M. z domu J.

ur. (...) w K.,

A. S.

syna G. i M. z domu W.

ur. (...) w K.

oskarżonych o to, że:

I. w dniu 21.04.2013 roku w K. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu przemocą w postaci bicia rękoma po twarzy, żebrach, kopania oraz groźbami zabicia i połamania kości usiłowali doprowadzić S. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 150 zł powodując u S. B. obrażenia w postaci rany tłuczonej łuku brwiowego lewego, podbiegnięcia krwawego nad prawym łukiem brwiowym śr 5 cm, zadrapania skóry na grzbiecie nosa i na obu małżowinach usznych powodujących rozstrój zdrowia organizmu na okres poniżej 7 dni, lecz celu nie osiągnęli z uwagi na brak pieniędzy u pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II. w dniu 21.04.2013 roku w K. na ul. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu przemocą w postaci przewrócenia na ziemię, bicia rękoma po twarzy i żebrach, oraz uderzeń nogami po całym ciele usiłowali doprowadzić S. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 150 zł powodując u S. B. obrażenia w postaci rany tłuczonej łuku brwiowego lewego, podbiegnięcia krwawego nad prawym łukiem brwiowym śr 5 cm, zadrapania skóry na grzbiecie nosa i na obu małżowinach usznych powodujących rozstrój zdrowia organizmu na okres poniżej 7 dni, lecz celu nie osiągnęli z uwagi na nieposiadanie pieniędzy u pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

a nadto P. T.

III. w nieustalonym okresie czasu nie wcześniej jednak niż od 01 kwietnia 2013 a nie później niż 15 kwietnia 2013 r. w K.woj. (...)w (...)przy ul. (...)wykorzystując wybitą szybę w oknie pomieszczenia kotłowni wszedł do środka skąd zabrał w celu przywłaszczenia drabinę aluminiową czterostopniową, kable elektryczne, cztery sterowniki do łóżek rehabilitacyjnych o łącznej wartości 400 zł, działając na szkodę Parafii (...) w K.,

tj. o czyn z art. 278§ 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego P. T. za winnego popełnienia tego, że w dniu 21.04.2013 roku w K.dwukrotnie w odstępie około pół godziny wspólnie i w porozumieniu z A. S.stosując przemoc poprzez bicie rękoma po twarzy, żebrach, kopania oraz groźbami zabicia i połamania kości działając w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności od S. B.w postaci pieniędzy w kwocie 150 zł, spowodowali u S. B.obrażenia w postaci rany tłuczonej łuku brwiowego lewego, podbiegnięcia krwawego nad prawym łukiem brwiowym średnicy 5 cm, zadrapania skóry na grzbiecie nosa i na obu małżowinach usznych powodujących rozstrój zdrowia organizmu na okres poniżej 7 dni, tj. czynu z art. 191§1 k.k. w zw. z art. 157§2 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. i za to za podstawie art. 191§1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. wymierza mu karę 1 /jednego/ roku i 6 / sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżonego P. T. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w pkt 3 części wstępnej wyroku, tj. czynu z art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierza mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzone oskarżonemu P. T. w pkt I i II części dyspozytywnej wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności łączy i wymierza mu karę łączną 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej oskarżonemu P. T. kary pozbawienia wolności zalicza okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 23 kwietnia 2013 roku do 15 maja 2013 roku, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia w całości oskarżonego P. T. od kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierza mu opłaty;

VI.  na podstawie art. 29 ust 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze i § 14 ust 1 pkt 2 i ust 2 pkt 3 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. G. kwotę 1195,56 złotych (w tym podatek VAT), tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu;

VII.  uznaje oskarżonego A. S. za winnego popełnienia tego, że w dniu 21.04.2013 roku w K.dwukrotnie w odstępie około pół godziny wspólnie i w porozumieniu z P. T.stosując przemoc poprzez bicie rękoma po twarzy, żebrach, kopania oraz groźbami zabicia i połamania kości działając w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności od S. B.w postaci pieniędzy w kwocie 150 zł, spowodowali u S. B.obrażenia w postaci rany tłuczonej łuku brwiowego lewego, podbiegnięcia krwawego nad prawym łukiem brwiowym średnicy 5 cm, zadrapania skóry na grzbiecie nosa i na obu małżowinach usznych powodujących rozstrój zdrowia organizmu na okres poniżej 7 dni, tj. czynu z art. 191§1 k.k. w zw. z art. 157§2 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. i za to za podstawie art. 191§1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. wymierza mu karę 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 2 kk warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec A. S.kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 /pięć/ lat;

IX.  na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddaje oskarżonego A. S.w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

X.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 4 k.k. zobowiązuje oskarżonego A. S.w okresie próby do kontynuowania nauki;

XI.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej oskarżonemu A. S.kary pozbawienia wolności zalicza okres jego zatrzymania w dniach 24 kwietnia 2013 roku i 25 kwietnia 2013 roku ( k. 252) przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

XII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia w całości oskarżonego A. S.od kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierza mu opłaty;

XIII.  na podstawie art. 29 ust 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze i § 14 ust 1 pkt 2 i ust 2 pkt 3 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. kwotę 1195,56 złotych (w tym podatek VAT), tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2013 roku około godziny 14 S. B.siedział na ławce, poniżej ronda (...)w K.i oczekiwał na kolegę. W pewnym momencie podeszli do niego P. T., który tego dnia wcześniej spożył alkohol w postaci 5 piw, A. S.i J. K.. P. T.zażądał do pokrzywdzonego S. B.o zwrot 150 złotych za złom, który mu miał ukraść. Pokrzywdzony stwierdził, iż to jest pomyłka i próbował wyjaśnić zaistniałą sytuację, na co P. T.zażądał ponownie 150 złotych, po czym złapał pokrzywdzonego za ubranie, a następnie zaczął bić pięściami po twarzy i głowie. Na skutek zadawanych ciosów pokrzywdzony, który jest osobą w wieku 61 lat, wątłej postury i niższego wzrostu od P. T., przewrócił się na ziemię. P. T.po przewróceniu pokrzywdzonego na ziemię nadal zadawał mu ciosy w różne okolice ciała. W pewnym momencie do P. T.dołączył stojący obok A. S., który kopnął pokrzywdzonego w nogę. W czasie zadawania ciosów P. T.powiedział pokrzywdzonemu, że jeśli nie odda mu 150 złotych w ciągu dwóch dni to go zabije lub połamie kości. Całe zdarzenie obserwował świadek J. K., który prosił P. T., aby zostawił pokrzywdzonego w spokoju. Po zakończeniu bicia pokrzywdzonego sprawcy waz z J. K., odeszli w stronę B.. Pokrzywdzony wstał i poszedł 100 metrów niżej miejsca zdarzenia, do płynącej obok rzeki, obmyć się z krwi. Następnie, gdy wracał z nad rzeki do około pół godzinie, spotkał kolegę T. W., któremu powiedział, iż został napadnięty i pobity i idzie zgłosić to zdarzenie na policję. Gdy pokrzywdzony wraz z T. W.szli, w pewnym momencie ponownie do pokrzywdzonego podeszli oskarżeni i J. K., którzy wracali od strony miejscowego Lombardu, do którego wybrali się po pierwszym pobiciu pokrzywdzonego. P. T.słowami wulgarnymi przegonił T. W., który na skutek agresywnej postawy słownej P. T.i obaw z tym związanych, zaczął oddalać się. W tym czasie P. T.mówił do pokrzywdzonego, żeby przyznał się, iż ukradł mu złom. Pokrzywdzony zaprzeczał i P. T.ponownie zaatakował pokrzywdzonego S. B., którego na skutek zadawanych ciosów przewrócił na ziemię i tam ponownie bił po całym ciele. W czasie zadawania ciosów domagał się zwrotu 150 złotych, następnie po przyłączeniu się do bicia S. B., A. S., który kopał pokrzywdzonego razem bili i kopali go po całym ciele.

Dowód : zeznania pokrzywdzonego S. B.k,3-7,21-22, 104-105,, częściowe wyjaśnienia P. T.k,29-30,100-102,260 odwrót, częściowe wyjaśnienia A. S.k.64-67,72-75,192-194,260-261, zeznania J. K.k.57, częściowe zeznania J. K.k.275, zaznania T. W.k.18-19,274-275, protokół eksperymentu procesowego z udziałem P. T.k. 38-45.

W wyniku zadawanych ciosów pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci rany tłuczonej łuku brwiowego lewego, podbiegnięcia krwawego nad prawym łukiem brwiowym średnicy 5 cm, zadrapania skóry na grzbiecie nosa i na obu małżowinach usznych powodujących rozstrój zdrowia na okres poniżej dni 7.

Dowód: opinia sądowo-lekarska k.141.

Ponadto P. T.w okresie od 1 do 15 kwietnia 2013 roku w K.przez wybite okno dostał się do wnętrza budynku OS (...)przy ul (...) i dokonał kradzieży przedmiotów w postaci drabiny aluminiowej czternastostopniowej, kabli elektrycznych czterech sterowników do łóżek rehabilitacyjnych. Przedmioty zabrał na wózek, jednak jadąc z nim, zauważył nadjeżdżający samochód ochrony i porzucił uprzednio skradzione przedmioty. Pokrzywdzony wycenił wartość przedmiotów na szkodę 400 złotych, co odpowiadało rzeczywistej wartości przedmiotów. Wszystkie przedmioty zostały przez pokrzywdzonego odzyskane.

Dowód: protokół eksperymentu procesowego z udziałem P. T. k.38-41, częściowe wyjaśnienia P. T. k.30, zeznania E. W. k.54-55, 165-166, protokół oględzin rzeczy k.167-170.

W toku prowadzonego postępowania przygotowawczego Prokurator powziął uzasadnione wątpliwości co do stanu poczytalności oskarżonego P. T., dlatego też P. T. został poddany jednorazowemu badaniu przez biegłych lekarzy psychiatrów. Biegli w wydanej opinii wskazali, iż nie jest on upośledzony umysłowo ani chory psychicznie. Stwierdzono u niego nieprawidłowe cechy osobowości, bez znaczenia orzeczniczego w niniejszej sprawie. W okresie obejmującym zarzut nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozumienia zarzucanych mu czynów ani pokierowania swoim postępowaniem. Może samodzielnie brać udział w postępowaniu karnym i realizować prawo do obrony.

Dowód: opinia sadowo-psychiatryczna k.186-187.

Jak dotychczas A. S.nie był karany za przestępstwa, zaś P. T.był karany czterokrotnie za przestępstwa z art. 279§1 k.k., za czyn z art. 288§1 k.k. i za czyn z art. 278§1 k.k. A. S.w miejscu swojego zamieszkania i w szkole posiada pozytywną opinię.

Dowód : karta karna A. S.k.64-67,73-75, 134, karta karna P. T.k. 204-205,wyrok II K 1049/12,II K 1328/12,II K 1174/12 k,48-51, wywiad środowiskowy dotyczący A. S.k. 131-132.

Przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym P. T. przyznał się do przedstawionego mu czynu z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i wyjaśnił, iż faktycznie pobił pokrzywdzonego, albowiem ten zabrał mu złom z opuszczonego ośrodka wczasowego (...)mieszczącego się w K.Górnym. P. T.zaprzeczał, aby udział w zdarzeniu brali będący z nim koledzy w osobach A. S.i J. K.. Przesłuchany po raz drugi w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia trzech zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, jednak konsekwentnie zaprzeczał aby drugi raz bił pokrzywdzonego. W czasie posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania P. T.przyznał się do wszystkich stawianych mu zarzutów i skorzystał z prawa odmowy składania wyjaśnień. Przed Sądemna rozprawie głownej, przyznał się do zarzutu kradzieży oraz do jednokrotnego pobicia pokrzywdzonego w celu uzyskania od niego zwrotu długu za ukradziony złom, po czyn skorzystał z prawa odmowy składania wyjaśnień.

Przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym A. S. przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż gdy P. T.bił pokrzywdzonego, podszedł do nich i kopnął w nogi,dwa razy pokrzywdzonego. Widząc jak P. T.mocno bije zaczął go odciągać od pokrzywdzonego. Przesłuchany po raz drugi podtrzymał uprzednio złożone wyjaśnienia i wskazał, że za drugim razem również kopnął pokrzywdzonego, gdy ten był bity przez P. T.. Przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym po raz trzeci podtrzymał złożone wyjaśnienia i przyznał się do zarzucanych mu czynów. Przed Sądem A. S.zmienił swoje wyjaśnienia przyznał się tylko do udziału w pobiciu pokrzywdzonego za pierwszym razem i do kopnięcia pokrzywdzonego. Zaprzeczał, aby drugie zdarzenie polegające na ponownym pobiciu pokrzywdzonego miało w ogóle miejsce. Twierdził, iż za drugim razem z pokrzywdzonym, we trójkę tylko rozmawiali.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego A. S.w zakresie złożonych przez niego wyjaśnień co do dwukrotnego pobicia pokrzywdzonego wspólnie i porozumieniu z P. T., w celu zwrotu wierzytelności oraz wyjaśnieniom P.tary w zakresie , w którym wyjaśnił , iż pobił za pierwszym razem pokrzywdzonego oraz kradzieży przez P. T.przedmiotów w OW (...), gdyż wyjaśnienia te znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym. W pozostałym zakresie Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonych z niewiarygodne.

Z pierwszych zeznań naocznego świadka wydarzeń z udziałem pokrzywdzonego S. B., J. K., wynika iż obaj oskarżeni zadawali ciosy pokrzywdzonemu, P. T.bijąc po całym ciele i kopiąc, zaś A. S.tylko kopiąc. W tym zakresie zeznania świadka J. K.uznano za wiarygodne. Przed Sądem świadek ten, który po wejściu na salę S.puścił do P. T.tzw. „oczko”, zmienił swoje zeznania wskazując, iż był świadkiem tylko jednego zdarzenia z udziałem pokrzywdzonego, w trakcie którego został on pobity przez P. T.i raz kopnięty przez A. S., który chciał odciągnąć go od pokrzywdzonego, a zeznania w zakresie drugiego zdarzenia były wymysłem przesłuchującego go funkcjonariusza policji. Zeznania złożone przed Sądem zaprzeczające zaistnieniu drugiego pobicia należało uznać z nieprawdziwe i ewidentnie zmierzające do uchylenia się oskarżonych od odpowiedzialności za czyn, albowiem stoją one w sprzeczności z konsekwentnymi, logicznymi zeznaniami pokrzywdzonego S. B.oraz T. W., którym Sąd w całości dał wiarę. Tworzyły one bowiem jedną logiczną całość z częściowymi wyjaśnieniami samych oskarżonych. Nieścisłości zaistniałe w zeznaniach świadka T. W.złożonych przed Sądem, należało uznać z typowy objaw upływającego czasu i wiek świadka. Skoro z zeznań T. W.wynika, iż gdy odchodził kontem oka widział jak P. T.zaczyna atakować pokrzywdzonego, a wcześniej widział pokrzywdzonego już pobitego, który mówił mu, że go pobito i idzie na policję , nie może być wątpliwości co do przyjęcia, iż pokrzywdzony został drugi raz pobity o czym konsekwentnie zeznawała w czasie całego postępowania. Rozbieżność w zakresie zeznań pokrzywdzonego co do osób bitych go została wyjaśniona w czasie rozprawy głównej.

Sąd przesłuchał w charakterze świadka funkcjonariusza policji P. S.przesłuchującego świadka J. K.. Funkcjonariusz z uwagi na wiele czynności przesłuchań, które przeprowadza w ramach wykonywania zadań służbowych, nie pamiętał jak przebiegała czynność przesłuchania J. K., jednak opisał w zeznaniach w jaki sposób przeprowadza tego rodzaju czynności. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, uznając je za wiarygodne. Funkcjonariusz policji jest osobą obcą dla świadka i w żaden sposób nie zainteresowaną rozstrzygnięciem w przedmiotowej sprawie. Nie miał on żadnego interesu w tym, aby w zeznaniach świadka wpisywać okoliczności, które nie miały by miejsca, tym samym narażając się na utratę prawa wykonywania zawodu i odpowiedzialność karną.

Świadek M. T. skorzystała z prawa do odmowy składania zeznań jako osoba najbliższa dla oskarżonego P. T.- matka, zaś zeznania świadków A. T. i E. P. Sąd uznał za wiarygodne, jednak nie miały one większego znaczenia dla przedmiotowego postępowania.

Prymat wiarygodności posiadają zdaniem Sądu wszystkie dokumenty i protokoły. Korespondują one z dowodami osobowymi, pochodzą przy tym od osób uprawnionych do ich sporządzenia, zostały sporządzone w prawem przewidzianej formie, a żadna ze stron nie kwestionowała ich wiarygodności.

Prokurator przedstawił oskarżonym P. T.i A. S.dwa czyny z art. 13§1 k.k. w zw. z art282 k.k. i art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k., które popełnili wspólnie i w porozumieniu, a nadto P. T.przedstawiono zarzut dokonania czynu z art. 278§1 k.k.

Sąd uznał, iż przyjęta kwalifikacja prawna dotycząca czynu z art. 278§1 k.k. jest prawidłowa. Nie można jednak zgodzić się z kwalifikacją przyjętą do czynów popełnionych przez oskarżonych wspólnie i w porozumieniu, albowiem Prokurator w obydwu czynach wskazał identyczne obrażenia, co nie jest w ocenie Sądu prawidłowością, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego wskazującego, iż pokrzywdzony został pobity dwukrotnie. Logicznym jest zważając na intensywność zadawanych przez sprawców ciosów, że za pierwszym razem jego obrażenia nie mogły być takie same jak za drugim razem. Z uwagi na fakt, iż nie można było wyodrębnić jakich obrażeń pokrzywdzony doznał za pierwszym a jakich za drugim razem, zdaniem Sądu zachowanie oskarżonych można uznać tylko za jeden czyn dokonany z półgodzinnym odstępem czasowym. Sąd nie zgodził się również z kwalifikacją wskazaną w akcie oskarżenia, albowiem w działaniach oskarżonych nie było zamiaru działania w osiągnięcia korzyści majątkowej. Jak wynika z zeznań samego pokrzywdzonego, świadka J. K., wyjaśnień P. T., protokołu eksperymentu procesowego z udziałem P. T.oraz wyjaśnień A. S., P. T.do samego początku zdarzenia domagał się od pokrzywdzonego zwrotu 150 złotych za złom, który pokrzywdzony rzekomo miał mu ukraść z opuszczonego domu wczasowego, a wiec sprawcy działali wspólnie i w porozumieniu w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności jednocześnie stosując przemoc i groźby bezprawne. A. S.pomagając P. T.w biciu pokrzywdzonego, tym samym przystępując do działania wspólnie i w porozumieniu godził się na skutki i obrażenia doznane przez pokrzywdzonego, dlatego też przypisano mu kwalifikację taką samą jak P. T..

Zgodnie z aktualnie obowiązującą linią orzeczniczą, dla przyjęcia odpowiedzialności na gruncie przepisu z art. 191§2 k.k. ważne jest ustalenie subiektywnego przekonania sprawcy stosującego przemoc wobec pokrzywdzonego, że wierzytelność faktycznie istnieje( wyrok SN z dnia 08 maja 2012 roku w sprawie III KK 347/11 i inne ).Z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. P. T.był w przekonaniu, iż pokrzywdzony ukradł mu złom pozostawiony przez niego w opuszczonym domu wczasowym (...)”, mimo iż nie widział jak mu ten złom kradnie, lecz widział tam pokrzywdzonego tego dnia, gdy składał złom. Tą okoliczność, że pokrzywdzony zabrał złom P. T.potwierdzają wszyscy uczestnicy zdarzenia , łącznie z pokrzywdzonym i świadkiem T. W..

Zdaniem Sądu zachowanie oskarżonych wyczerpało znamiona czynu z art. 191§2 k.k. w zw. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. Sąd omyłkowo wskazał w art. 191 paragraf „§1” k.k. Jest to oczywista omyłka pisarska. Z treści opisu czynu, jak materiału dowodowego ewidentnie wynika, iż czyn wyczerpuje znamiona „§2”. Oczywistym jest, że podstawą wymiaru kary w tej sytuacji winien być również art. 191§2 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. a nie 191§1 k.k. w zw. z art. 11§3k.k. Sąd nie zastosował w przyjętej kwalifikacji art. 12 k.k., albowiem w przedmiotowej sprawie trudno było przyjąć, iż sprawcy działając wspólnie i w porozumieniu mieli z góry powzięty zamiar dwukrotnego pobicia pokrzywdzonego w celu wymuszenia na nim zwrotu wierzytelności.

Sąd przyjął, że stopień społecznej szkodliwości dokonanego wspólnie i w porozumieniu czynu z art. 191§1 k.k. i inne jest wysoki. Szkodliwość ta przejawia się przede wszystkim w zuchwałym działaniu sprawców, w biały dzień, w miejscu publicznym oraz z użyciem przemocy wobec pokrzywdzonego – wątłego człowieka, praktycznie bez powodu. W zakresie czynu z art. 278§1 k.k. dokonanego przez P. T. Sad uznał, iż stopień społecznej szkodliwości jest znaczny. Dokonując oceny stopnia społecznej szkodliwości tegoż czynu Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar szkody, która de facto została naprawiona, gdyż oskarżony porzucił ukradzione przedmioty. Nie bez znaczenia był również fakt, iż oskarżony już wcześniej był karany za przestępstwa przeciwko mieniu, i ponownie działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Przy wymiarze kary za czyn z art.191§1 k.k. w zw. z art.157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. wobec P. T. Sąd wziął pod uwagę okoliczności obciążające, do których zaliczył przede wszystkim działanie pod wpływem alkoholu oraz brutalność użytej przemocy wobec pokrzywdzonego działanie wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, a także działanie przestępcze które mimo, iż oskarżony ma 19 lat, jest jego 6 czynem przestępczym. Z akt postępowania przygotowawczego wynika, iż przeciwko oskarżonemu zostały również skierowane inne akty oskarżenia o czyny przeciwko mieniu. Okoliczności łagodzących Sąd nie dopatrzył się .

Łącząc wymienione powyżej okoliczności z dyrektywami wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 k.k., Sąd uznał, że wobec oskarżonego nieuzasadnione będzie orzekanie kar w górnych granicach zagrożenia ustawowego. Za każdy z przypisanych oskarżonemu przestępstw, Sąd jako adekwatną do społecznej szkodliwości czynów oraz do stopnia winy oskarżonego uznał karę z czyn z art. 191§1 k.k. w zw. z art.157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, które w wystarczającym stopniu oddają naganność zachowania P. T., przy uwzględnieniu okoliczności obciążających.Za czyn z art. 278§1 k.k. Sąd uznał za wystarczającą karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, mając na uwadze przyznanie się do winy oraz szczery opis dokonanego czynu. Zdaniem Sądu tylko kary jednostkowe pozbawienia wolności są w stanie uświadomić oskarżonemu nieopłacalność popełniania jakichkolwiek przestępstw i uświadomi mu to realność dolegliwości, tym bardziej, że już będąc tymczasowo aresztowanym przebywa w warunkach zupełnej izolacji. Tak wymierzone kary powinny spełnić wymogi wynikające z prewencji szczególnej, a w zakresie prewencji ogólnej zaspokoić społeczne poczucie sprawiedliwości i będą pozytywnie kształtować świadomość prawną społeczeństwa. Jednostkowe kary wyższe stanowiłyby nadmierną i nieuzasadnioną okolicznościami sprawy dolegliwość.

Oskarżony P. T. został skazany za dwa przestępstwa pozostające w realnym zbiegu na kary pozbawienia wolności, dlatego tez też należało mu wymierzyć karę łączną. Za właściwą zasadę przy wymierzaniu kary łącznej, mając na względzie okoliczności danej sprawy, Sąd uznał zasadę asperacji, czyli częściowej absorpcji. Orzeczona bowiem kara łączna jest wyższa od najsurowszej z wymierzonych kar, ale jednocześnie niższa niż suma łączonych kar jednostkowych. Sąd zważył bowiem na istniejącą pomiędzy występkami oskarżonego bliskość czasową i miejscową. Przeciwko zastosowaniu pełnej absorpcji przemawiały jednak odmienny sposób działania oraz mimo wszystko wymiar kar jednostkowych. Jako karę łączną uwzględniającą wszystkie aspekty sprawy Sąd uznał karę 2 lat pozbawienia wolności. Tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności jest w stanie spełnić wymogi wynikające z prewencji szczególnej w stosunku do oskarżonego, który mimo 19 lat życia niemal nagminnie dokonuje przestępstw.

Na poczet orzeczonej kary zasadnym było zliczenie okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania oskarżonego P. T. w okresie od 23 kwietnia 2013 roku do dnia 15 maja 2013 roku, a wiec do dnia wprowadzenia do wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności do sprawy II K 1174/12.

Z uwagi na fakt, iż oskarżony P. T. jest pozbawiony wolności i nie ma możliwości faktycznych pozyskiwania środków pieniężnych, nie zasadnym byłoby obciążanie go kosztami i opłatami postępowania, dlatego też mając na uwadze treść art. 624§1 k.k. Sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów i opłat.

W postępowaniu przygotowawczym jak i przed Sądem oskarżony P. T.korzystał z pomocy obrońcy z urzędu w osobie adw. E. G., dlatego też mając na uwadze przepisy przytoczone w pkt VI wyroku, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy kwotę 1195,56 groszy tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu.

Przy wymiarze kary za czyn z art.191§1 k.k. w zw. z art.157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. wobec A. S.Sąd wziął pod uwagę okoliczności obciążające, do których zaliczył przede wszystkim działanie wspólnie i w porozumieniu, bez powodu, gdyż zwrotu wierzytelności domagał się P. T., a A. S.nawet nie wiedział o jaki konkretnie złom chodzi a podbiegł do P. T., gdy ten bił dużo mniejszego od siebie człowieka i zaczął go kopać po nogach.

Jako okoliczności łagodzące przy wymiarze kary A. S.Sąd potraktował jego dotychczasowy sposób życia, warunki osobiste, opinię jaką oskarżony miał w środowisku, w którym żył oraz uprzednią niekaralność.

Łącząc wymienione powyżej okoliczności z dyrektywami wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 k.k., Sąd uznał, że wobec oskarżonego A. S.nieuzasadnione będzie orzekanie kar w górnych granicach zagrożenia ustawowego. Za czyn przypisany oskarżonemu, Sąd jako adekwatną do społecznej szkodliwości czynu oraz do stopnia winy oskarżonego uznał karę z czyn z art. 191§1 k.k. w zw. z art.157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. 6 miesięcy pozbawienia wolności. Oskarżony ma ukończone 17 lat i zgodnie z przepisem art. 10§4 k.k. w stosunku do sprawcy, który popełnił występek po ukończeniu 17 lat, lecz przed ukończeniem 18 lat, Sąd zamiast kary stosuje środki wychowawcze, lecznicze albo poprawcze przewidziane dla nieletnich, jeżeli okoliczności sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za tym przemawiają. Zdaniem Sądu A. S.mimo młodego wieku, w toku procesu prezentował złą postawę wskazującą, iż nie zrozumiał naganności swojego postępowania. Przed Sądem nie złożył wyjaśnień polegających na prawdzie, zaprzeczył, aby za drugim razem kopał pokrzywdzonego a nawet wyjaśnił, iż takie zdarzenie nie miało miejsca tym samym próbując pomóc w uniknięciu odpowiedzialności za brutalne pobicie pokrzywdzonego przez głownie P. T.. Ponadto przed Sądem wyjaśnił, iż przeprosił pokrzywdzonego, co również nie było prawdą, albowiem przesłuchany pokrzywdzony zeznał, iż faktycznie widział się z A. S.„na mieście” w K., lecz nie przeprosił pokrzywdzonego, lecz prosił aby ten wycofał oskarżenie i zeznawał fałszywie, że został pobity jeden raz, a nie tak jak to miało miejsce w rzeczywistości dwa razy. Powyższe okoliczności wskazują na demoralizację A. S.i brak poszanowania obowiązujących norm prawnych. Nie okazał również żadnego współczucia dla pokrzywdzonego, a jego przeprosiny przed Sądem uznać należy za wybieg obrończy zmierzający do rozważenia przez Sąd warunkowego umorzenia postępowania.

Przestępstwo z art. 191§1 k.k., będące podstawą wymiaru kary zagrożone jest karą od 3 miesięcy pozbawienia wolności do lat 5. Sąd uznał, iż karą właściwą za czyn dokonany przez A. S.i jego postawę po popełnieniu przestępstwa, motywy dla których działał, pobudki będzie kara wychodząca poza dolną granicę ustawowego zagrożenia 3 miesięcy, w wymiarze 6 miesięcy.

Kara orzeczona względem oskarżonego nie przekracza dwóch lat pozbawienia wolności, istniały więc formalne podstawy warunkowego zawieszenia jej wykonania. Przed popełnieniem przypisanego A. S.przestępstwa, nie był on karany, dlatego też Sąd zastosował dobrodziejstwo instytucji warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonej mu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności. W chwili obecnej, dla osiągnięcia celów kary nie jest konieczne pozbawienie go wolności. Uzasadniona jest pozytywna prognoza kryminologiczna w jego przypadku i można wnioskować, że pomimo niewykonania kary pozbawienia wolności, w przyszłości nie popełni on więcej żadnych przestępstw i wyciągnie wnioski ze swojego zachowania. Dla osiągnięcia celów kary i weryfikacji postawionej pozytywnej kryminologicznej celowe będzie określenie okresu próby na maksymalny okres 5 lat.

Sąd działając na podstawie art. 63§1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniach 24 i 25 kwietnia 2013 roku.

Dla skutecznego oddziaływania wychowawczego wobec 17 letniego sprawcy celowe było oddanie go pod dozór kuratora sądowego na podstawia art. 73 § 2 k.k., a także zobowiązanie go w okresie próby do kontynuowania nauki (art. 72 § 1 pkt 4 k.k.). Pozwoli to na stałą i dokładną kontrolę zachowania sprawcy w okresie próby.

Oskarżony A. S., nie osiąga żadnych dochodów, pozostaje na utrzymaniu matki, dlatego też Sąd nie obciążył go kosztami i opłatami postępowania, uznając iż ich zasądzenie faktycznie obciążało by matkę skazanego, co nie byłoby słuszne, gdyż dolegliwość związana z procesem winna dotykać tylko oskarżonego.

Na podstawie art. 29 ust.1 ustawy - Prawo o adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz wyznaczonego obrońcy z urzędu adw. J. K.koszty obrony z urzędu za działanie w postępowaniu przygotowawczym i przed Sądem w wysokości 1195,56 złotych, w tym podatek od towarów i usług, bowiem nie została ona opłacona.

Zarządzenie:

1.odnot

2. odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć PR w/m, adw. J. K.

3. kal. 14 dni