Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 lipca 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt II C 986/15 z powództwa B. Z. przeciwko Przemysłowi M. o zapłatę utrzymał w mocy w całości nakaz zapłaty Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi wydany w dniu 26 marca 2015 roku w sprawie II Nc 216/15, przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi na rzecz radcy prawnego M. S. (1) kwotę 2.952 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o ustalenie, że pozwany zainicjował utworzenie L., spółki z ograniczoną odpowiedzialnością mającej prowadzić działalność w branży informatycznej. (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością byli M. S. (2), B. Z. i M. M. (2) (żona pozwanego), natomiast M. P. powołana została na stanowisko prezesa zarządu. Pozwany P. M. posiadał wówczas zobowiązania w innej spółce i nie pełnił funkcji organu w spółce (...), ale wykonywał zadania dyrektora zarządzającego. F. było tak, że pozwany prowadził sprawy spółki i podejmował w niej kluczowe decyzje. W dniu 1 sierpnia 2013 roku (...) Sp. z o.o. i B. Z. prowadzący działalność pod nazwą (...), zawarli umowę ramową o świadczenie usług. Strony określiły w niej zasady współpracy w związku ze świadczeniem usług programistycznych. Zawarcie umowy nie wiązało się z ustanowieniem zabezpieczeń. W umowie nie znalazło się też żadne zastrzeżenie przewidujące, że dla zabezpieczenia należytego wykonania umowy ramowej P. M. wystawi na rzecz B. Z. weksel. Opisana umowa ramowa faktycznie nie była realizowana, powód złożył jedno zamówienie, które zostało wykonane, a należność z tego tytułu uiszczona. Innych zamówień nie było. Powód B. Z. przekazał pozwanemu P. M., na jego prośbę, środki pieniężne w kwocie 45.000 zł, które miały być przez pozwanego zwrócone. P. M. otrzymał tę sumę od powodowa w gotówce, w kilku transzach, nie były przy tym obecne inne osoby. Pozwany potrzebował środków na prowadzenie bieżącej działalności spółki (...) i obiecywał, że odda pożyczoną sumę z zysku firmy. B. Z. dysponował środkami na udzielenie pożyczki w takiej kwocie z dochodów uzyskiwanych z prowadzonej działalności. Obrót w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w roku 2013 wyniósł około 1.650.000 zł, dochód pozwanego w tym roku ustalony na potrzeby wyliczenia podatku wynosił 350 000 zł. B. Z. oraz M. S. (2) we wrześniu 2013r. zbyli większość udziałów przysługujących im w spółce na rzecz M. M. (2). Powód nie uzależniał zbycia udziałów od wystawienia weksla przez pozwanego . Powód i pozwany prowadzili rozmowy dotyczące sporządzenia pisemnej umowy pożyczki. Umowa była przygotowana, jednak pozwany nie chciał jej podpisać, miał zastrzeżenia co do postanowień umowy i ostatecznie zaproponował, że zamiast podpisania umowy pożyczki wystawi na rzecz powoda weksel . Kilka tygodni po przekazaniu środków pieniężnych przez powoda, w dniu 14 listopada 2013 roku w Ł. pozwany P. M. podpisał jako wystawca weksel własny, w którym zobowiązał się zapłacić w dniu 30 czerwca 2014 roku bez protestu na rzecz B. Z. kwotę 45.000 zł, lecz nie na jego zlecenie. Weksel miał być płatny w Ł.. Opisany weksel pozwany wręczył powodowi. Dokument weksla przygotowywali wspólnie powód i pozwany . Pismem z dnia 28 listopada 2014 roku pozwany P. M. został powiadomiony przez powoda o przedstawieniu powyższego weksla do zapłaty w dniu 17 grudnia 2014r. Mimo wezwania pozwany nie uiścił sumy wekslowej na rzecz powoda.

Odnośnie okoliczności faktycznych, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy zdaniem Sądu Rejonowego koniecznym było dokonanie oceny przedstawianych przez strony odmiennych dwóch wersji zdarzeń. Pierwszą z nich przedstawił powód wskazując, że udzielił pożyczki P. M. i w zamian otrzymał od pożyczkobiorcy weksel własny zupełny, który stanowić miał zabezpieczenie tej wierzytelności. Pozwany natomiast utrzymywał, że pomiędzy nim a powodem nie istnieje żaden stosunek podstawowy, który uzasadniać miałby jakiekolwiek roszczenie, zaś weksel wystawiony przez pozwanego służyć miał jedynie zabezpieczeniu należytego wykonania umowy ramowej o świadczenie usług zawartej pomiędzy spółką (...) a B. Z. względnie interesów powoda w spółce (...). Okoliczności dotyczące funkcjonowania spółki (...), jak i roli jaką pełnił w niej pozwany, nie były sporne pomiędzy stronami. Ponadto załączone do akt sprawy dowody z dokumentów, w tym dokument weksla, nie budziły wątpliwości, zaś strony nie kwestionowały ich autentyczności. Dokonując oceny zeznań powoda Sąd Rejonowy uznał, że jego relacje korespondują z treścią złożonych dokumentów, znajdują także oparcie w innych dowodach. Powód konsekwentnie i w sposób spójny przedstawiał okoliczności przekazania środków pozwanemu, opisał też w sposób zasługujący na wiarę swą sytuację finansową pozwalającą na przekazanie pozwanemu do dyspozycji przedmiotowej sumy. Jednocześnie też zbieżnie z zeznaniami samego pozwanego i świadków występujących w sprawie opisywał relacje, jakie istniały między nim a pozwanym. Z zebranych dowodów wynika, że były one bardzo dobre i opierały się na wzajemnym zaufaniu oraz wspólnych planach biznesowych stron. W zgodzie z doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania pozostaje stwierdzenie, że w takich okolicznościach strony nie dążyły do formalizacji swych stosunków, i z tego względu przekazaniu środków pieniężnych pozwanemu nie towarzyszyło pokwitowanie. Jednocześnie za wiarygodnością twierdzeń powoda o przekazaniu środków pieniężnych do dyspozycji powoda przemawia, że w związku z planowanym rozwojem działalności w (...) spółki (...) pozwany potrzebował środków, zaś o tym, że toczyły się rozmowy dotyczące podpisania umowy pożyczki i było to przedmiotem negocjacji wynika z treści korespondencji elektronicznej między powodem a M. S. (2), złożonej do akt sprawy. Wprost pozwany w tejże korespondencji wyjaśnił, że miał uwagi do postanowień umowy pożyczki i zaproponował B. Z., że podpisze w to miejsce weksel na zabezpieczenie (por. wydruk wiadomości elektronicznej – k. 158). Okoliczności te znajdują potwierdzenie w zeznaniach pozwanego, który przyznał, że nie doszło do podpisania umowy pożyczki, ponieważ miał zastrzeżenia do jej postanowień. Jednocześnie pozwany utrzymując, że nie doszło do przekazania środków pieniężnych nie potrafił wyjaśnił, dlaczego były prowadzone rozmowy o zawarciu umowy pożyczki (por. zeznania pozwanego – k. 183). Fakt przekazania środków pieniężnych na gruncie zebranych dowodów potwierdza także wręczenie przez pozwanego zupełnego weksla własnego. Właśnie wobec tejże okoliczności strony odstąpiły od sporządzenia pisemnej umowy pożyczki, pozostając przy formie ustnej. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem (art. 720 § 1 k.c.). Niezachowanie formy pisemnej zastrzeżonej, jak w tym wypadku, dla celów dowodowych rodzi ograniczenia możliwości dowodzenia w procesie, jednakże mimo niezachowania tejże formy, dowód z zeznań świadków lub dowód z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności jest dopuszczalny między innymi wówczas, gdy fakt dokonania czynności prawnej będzie uprawdopodobniony za pomocą pisma (art. 74 § 2 k.c.). Warunek ten został spełniony, uprawdopodobnienie za pomocą pisma nastąpiło, skoro do akt złożono weksel opiewający na sporną kwotę. W tym stanie rzeczy prowadzenie wymienionych dowodów było dopuszczalne w świetle art. 74 § 2 k.c. i art. 246 k.p.c. Zeznania pozwanego, w których pozwany przeczył uzyskaniu spornej sumy od powoda twierdząc, że wystawiony weksel własny stanowić miał zabezpieczenie dla ewentualnych roszczeń powoda, które w chwili wystawienia weksla nie istniały i nie powstały również w przyszłości, nie mogły być podstawą czynionych ustaleń faktyczny, gdyż w świetle pozostałych zgromadzonych dowodów nie zasługiwały na wiarę. Relacje pozwanego nie znalazły potwierdzenia w dowodach przeprowadzonych w toku postępowania. Świadek J. E. zeznał co prawda, że słyszał, iż wystawione zostały weksle na rzecz powoda i M. S. (2), jednakże nie był on obecny przy negocjacjach, natomiast okoliczności te były mu znane od pozwanego. Ponadto świadek J. E. nie uczestniczył w zawieraniu umowy o świadczenie usług ramowych, a zatem nie mógł mieć żadnych informacji dotyczących negocjacji i uzgodnień związanych z zawarciem przedmiotowej umowy (por. zenzania świadka J. E. - k. 152). Zeznania świadka M. M. (2) również nie mogą stanowić oparcia dla wersji przedstawionej przez pozwanego. Świadek przyznała, że nie była zaangażowana w sprawy spółki. Wiedzę dotyczącą rozliczeń oraz faktu wystawienia weksla posiadała wyłączenie od pozwanego. Innymi słowy świadek w istocie nie znała okoliczności związanych z bieżącym funkcjonowaniem spółki oraz wystawieniem spornego weksla, dlatego zeznania tego świadka nie były przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy. Powyższe odnosi się również do zeznań świadka M. P., która nie znała okoliczności wystawienia weksla przez pozwanego, jak również uzgodnień dotyczących zawarcia i realizacji umowy ramowej o świadczenie usług. Świadek zeznała, że to pozwany faktycznie prowadził sprawy spółki, zaś ona sama miała do niego duże zaufanie. W tym stanie rzeczy analizowany dowód również nie mógł mieć istotnego znaczenia dla poczynienia ustaleń w sprawie. Jednocześnie, obok tego, iż żaden z innych dowodów nie potwierdza wersji pozwanego, sama jego relacja jest nielogiczna i niespójna z tego względu, że pozwany twierdził, iż wystawił weksel dla zabezpieczenia umowy, której stroną nie był, ani też nie podpisywał jej w imieniu spółki (...). Jak ustalono pozwany pełnił faktycznie znaczącą rolę w spółce i podejmował w niej kluczowe decyzje, jednak nie wyjaśnia to w sposób należyty i przekonujący powodów, dla których pozwany miałby przyjąć na siebie osobistą odpowiedzialność za realizację umowy zawartej przez spółkę. Ponadto z treści umowy nie wynika, aby wystawienie weksla miało jakikolwiek związek z przedmiotową umową. Godzi się też zauważyć, że ogólny charakter umowy ramowej, przyjęty sposób zamawiania usług jak i ich rozliczania nie pozwala na wyprowadzenie jakiegokolwiek związku między przedmiotem umowy a konkretną kwotą wskazaną w wekslu i nie wyjaśnił też tego związku pozwany. Załączone do akt sprawy faktury nie wskazują, by pomiędzy powodem a spółką (...) dochodziło do transakcji handlowych opiewających na sumy, które zbliżałyby się do sumy wekslowej. W świetle powyższego stwierdzić trzeba, że pozwany nie wykazał istnienia jakiejkolwiek więzi między spornym wekslem a umową ramową, mimo że na istnieniu tego związku oparte były zarzuty podniesione przez pozwanego.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości, zaś niezasadność argumentacji i zarzutów podniesionych przez pozwanego skutkowała utrzymaniem w mocy w całości nakazu zapłaty wydanego w dniu 26 marca 2015 roku w sprawie II Nc 216/15, a to godnie z art. 496 k.p.c. Podstawą żądania pozwu był weksel własny wystawiony przez pozwanego. Bezsporny w sprawie był fakt, iż weksel ten spełnia wszystkie wymogi formalne, które przewidziane zostały w art. 101 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (tekst jedn. Dz.U. z 2016 roku, poz. 160). W sprawie pozostawało też poza sporem, iż załączony do pozwu weksel był zupełny w chwili wydania go przez pozwanego powodowi. Istotnym było w sprawie, iż proces toczył się między wystawcą a remitentem, to jest pierwszym wierzycielem wekslowym, zaś weksel nie został puszczony w obieg. W tej sytuacji abstrakcyjność zobowiązania wekslowego wynikająca z art. 17 ustawy nie stała na przeszkodzie temu, by pozwany mógł bronić się wszelkimi zarzutami służącymi mu względem powoda, w tym zarzutami ze stosunku podstawowego. Do stosunku podstawowego odwoływał się pozwany i w konsekwencji między stronami sporne było, czy weksel wystawiony został w celu zabezpieczenia spłaty pożyczki udzielonej pozwanemu przez powoda czy też miał zabezpieczyć roszczenia wynikające z umowy ramowej, które w chwili wystawienia weksla nie istniały i nie powstały też po wystawieniu weksla. W istocie więc pozwany u podstaw obrony przed żądaniem pozwu podniósł zarzut, iż nie istnieje wierzytelność ze stosunku podstawowego, która miała być zabezpieczona wekslem. Stanowisko pozwanego opierało się przy tym na twierdzeniu, że stosunek podstawowy uzasadniający wystawienie weksla był zupełnie inny, niż twierdził powód powołując się na stosunek wynikający z umowy pożyczki. Jak wcześniej wskazano, tego rodzaju zarzut z uwagi na kształt podmiotowy procesu był dopuszczalny, z tym jednak zastrzeżeniem, że w związku z podstawą żądania, jaką był weksel, ciężar dowodu w zakresie podnoszonych okoliczności dotyczących stosunku podstawowego spoczywał na pozwanym. Trzeba bowiem mieć na względzie, że choć w relacji dłużnika wekslowego z pierwszym wierzycielem abstrakcyjność zobowiązania wekslowego ulega osłabieniu, to jednak okoliczność, iż wierzyciel jest w posiadaniu weksla i jest legitymowany jego treścią zgodnie z art. 16 ustawy ma istotne znaczenie w procesie. Surowy charakter odpowiedzialności wekslowej w tym przypadku wyraża się bowiem w tym, że wierzyciel nie jest obciążony obowiązkiem udowodnienia swego roszczenia na gruncie stosunku podstawowego, gdyż przedstawia weksel ucieleśniający zobowiązanie dłużnika, natomiast to dłużnik chcąc uwolnić się od odpowiedzialności związanej z podpisaniem i wydaniem weksla musi wykazać, że kierowane przeciwko niemu roszczenie jest niezasadne na gruncie stosunku podstawowego, który stanowił przyczynę wystawienia weksla i do którego odwołuje się dłużnik w ramach podjętej obrony. Tak zakreślony dowód w niniejszej sprawie pozwanemu się nie powiódł. Jak wcześniej wskazano przeprowadzone dowody nie dostarczyły podstaw dla ustalenia, że sporny weksel został przez pozwanego podpisany i wręczony powodowi w związku z zawarciem umowy ramowej z dnia 1 sierpnia 2013r. i dla zabezpieczenia roszczeń wynikających z tejże umowy. Pozwany nie przedstawił dowodów pozwalających na ustalenie związku między wymienioną umową a wystawieniem weksla i nie to tylko w kontekście braku postanowień umowy dotyczących tego rodzaju zabezpieczenia, ale też braku jakichkolwiek relacji postanowień umowy w stosunku do wysokości sumy wekslowej, czy też braku związku czasowego między podpisaniem umowy a wystawieniem weksla. Pozwany nie wykazał także, by weksel wiązał się z zabezpieczeniem roszczeń wynikających z innego jeszcze stosunku prawnego między stronami, w szczególności, że miał stanowić zabezpieczenie ogółu interesów powoda w spółce (...), jak twierdził pozwany. Natomiast zebrane dowody pozwoliły na potwierdzenie stanowiska powoda, iż weksel został wystawiony na zabezpieczenie zwrotu środków przekazanych przez powoda pozwanemu w kwocie stanowiącej sumę wekslową, a zatem wiązał się ze stosunkiem podstawowym w postaci pożyczki. Raz jeszcze podkreślić należy, że sytuacja dłużnika wekslowego na skutek wystawienia weksla jest o tyle trudniejsza, że wydanie wierzycielowi weksla stwarza domniemanie istnienia w chwili wydania weksla wierzytelności w wysokości sumy wekslowej i przerzuca w ten sposób ciężar dowodu przeciwnego na dłużnika, gdy tymczasem w braku weksla dowód istnienia i wysokości wierzytelności obciąża wierzyciela (tak SN w uzasadnieniu uchwały 7 sędziów z dnia 7 stycznia 1967r., III CZP 19/66, (...) Lex). Wobec tego, że pozwany nie sprostał ciężarowi udowodnienia, że wystawiony weksel własny dotyczył zabezpieczenia wierzytelności, która nie powstała i tym samym nie udowodnił podniesionego zarzutu, powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości, zgodnie z treścią przedłożonego weksla zgodnie z art. 28 w związku z art. 104 ustawy Prawo wekslowe. Odsetki od dłużnej sumy należały się od dnia 18 grudnia 2014 zgodnie z żądaniem pozwu, a to na podstawie art. 359 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. Weksel został przedstawiony do zapłaty w dniu 17 grudnia 2014 roku, czego pozwany nie kwestionował, a zatem od dnia następnego można mówić o opóźnieniu w spełnieniu świadczenia przez pozwanego. O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., to jest odpowiednio do zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwany przegrał sprawę w całości, zatem winien zwrócić powodowi koszty procesu obejmujące następujące należności: 2400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 563 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz 17 złotych z tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego ustalono na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013, poz. 490) w związku § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015, poz. 1804). Pozwany został zwolniony od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości, należało więc rozstrzygnąć o wynagrodzeniu pełnomocnika ustanowionego dla pozwanego z urzędu na podstawie § 6 pkt 5 oraz § 15 i 16 w związku z § 2 ust. 3 przytoczonego wcześniej rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu w związku z § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2015r., poz. 1805).

Apelację od powyższego wyroku złożyła strona pozwana, zaskarżając go w całości. Rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego skarżący zarzucił naruszenie:

1) art. 233 § 1 k. p. c:

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, nierozważenie zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny - dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, czego konsekwencją było dokonanie przez Sąd istotnych ustaleń sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym i błędne przyjęcie, iż powód przekazał pozwanemu kwotę 45.000,00 złotych tytułem pożyczki, której zwrot został zabezpieczony wekslem zupełnym wystawionym w dniu 14 listopada 2013 roku, w sytuacji gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego, tj. zeznań świadków: M. M. (2), D. P. i J. E. oraz zeznań pozwanego jednoznacznie wynika, że pozwany nie otrzymał od powoda żadnych środków pieniężnych, zaś weksel zupełny został wystawiony na zabezpieczenie ewentualnych roszczeń powoda z tytułu nienależytego wykonania przez spółkę (...) sp. z o.o. umowy ramowej o świadczenie usług z dnia 1 sierpnia 2013 roku, a roszczenia te nie powstały (w związku z należytym wykonaniem umowy), w konsekwencji czego powodowi nie przysługują wobec pozwanego żadne roszczenia, które w razie ich powstania miały być zabezpieczone wystawionym przez pozwanego wekslem;

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, nierozważenie zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny - dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, czego konsekwencją było ustalenie faktów nie wynikających z zebranego w sprawie materiału dowodowego i przyjęcie, iż „fakt przekazania środków pieniężnych na gruncie zebranych dowodów potwierdza także wręczenie przez pozwanego zupełnego weksla własnego" w sytuacji gdy fakt wręczenia weksla zupełnego nie stanowi potwierdzenia przekazania środków pieniężnych przez powoda, a ze zgromadzonego materiału dowodowego, tj. zeznań świadków: M. M. (2), D. P. i J. E. oraz zeznań pozwanego jednoznacznie wynika, że weksel zupełny został wręczony powodowi przez pozwanego jako zabezpieczenie ewentualnych roszczeń powoda z tytułu nienależytego wykonania przez spółkę (...) sp. z o.o. umowy ramowej o świadczenie usług z dnia 1 sierpnia 2013 roku, a roszczenia te nie powstały w związku z należytym wykonaniem przedmiotowej umowy;

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, nierozważenie zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny - dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego oraz pominięcie części zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. pominięcie faktury VAT nr (...) z dnia 28 kwietnia 2014 roku, treści umowy ramowej o świadczenie usług z dnia 1 sierpnia 2013 roku, pominięcie zeznań świadka - J. E. i zeznań pozwanego w zakresie, w jakim zeznania te wskazują na świadczenie przez spółkę (...) sp. z o.o. usług na rzecz powoda, a w konsekwencji uznanie, że umowa ramowa o świadczenie usług z dnia 1 sierpnia 2013 roku faktycznie nie była realizowana, a powód złożył tylko jedno zamówienie, które zostało wykonane i należność z tego tytułu została uiszczona, w sytuacji gdy z ww. faktury VAT oraz zeznań świadka - J. E. i zeznań pozwanego jednoznacznie wynika okoliczność realizacji umowy i świadczenia usług na rzecz powoda przez spółkę (...) sp. z o.o., a postanowienia umowy ramowej o świadczenie usług z dnia 1 sierpnia 2013 roku nie określały formy, w jakiej zamówienia winny być składane, ani nie zastrzegały rygoru nieważności dla zamówień składanych w formie ustnej, co potwierdza stanowisko pozwanego w zakresie dokonania zabezpieczenia w drodze weksla zupełnego, ewentualnych roszczeń powoda z tytułu nienależytego wykonania przez spółkę (...) sp. z o.o. umowy ramowej o świadczenie usług z dnia 1 sierpnia 2013 roku;

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, nierozważenie zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny - dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, czego konsekwencją było dokonanie przez Sąd istotnych ustaleń sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym i błędne przyjęcie, iż pozwany pożyczył od powoda środki pieniężne w celu prowadzenia bieżącej działalności spółki (...) sp. z o.o., w sytuacji gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego, w tym w szczególności zeznań pozwanego oraz zeznań świadka - J. E. wynika, iż pozwany nie inwestował w spółkę żadnych środków pieniężnych, ani nie udzielał spółce pożyczek, a spółka przynosiła zyski, w konsekwencji czego spółka nie potrzebowała środków finansowych z zewnątrz na prowadzenie działalności gospodarczej;

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, nierozważenie zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny - dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, czego konsekwencją było dokonanie przez Sąd istotnych ustaleń sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym i błędne przyjęcie, iż ustalenia stron - w kontekście braku postanowień umowy dotyczących zabezpieczenia ewentualnych roszczeń z umowy ramowej o świadczenie usług z dnia 1 sierpnia 2013 roku - nie przewidywały, iż P. M. wystawi na rzecz B. Z. weksel na zabezpieczenie roszczeń wynikających z tej umowy, w sytuacji gdy zamiar zabezpieczenia ewentualnych roszczeń z ww. umowy ramowej powstał dopiero po zawarciu tej umowy i zbyciu udziałów powoda na rzecz M. M. (2), a strony przez pewien okres czasu zastanawiały się nad formą zabezpieczenia roszczeń, co wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności: zeznań pozwanego oraz wydruku e-maila skierowanego przez pozwanego do M. S. (2);

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, nierozważenie zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny i w konsekwencji uznanie za wiarygodne zeznań powoda, iż przekazał pozwanemu kwotę w wysokości 45.000,00 złotych tytułem pożyczki, której zwrot został zabezpieczony wekslem zupełnym wystawionym w dniu 14 listopada 2013 roku, w sytuacji gdy: zeznania te są sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym, w szczególności zeznaniami świadków: M. M. (2), D. P. i J. E. oraz zeznaniami pozwanego, z których jednoznacznie wynika, że pozwany nie otrzymał od powoda żadnych środków pieniężnych; zeznania te są sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym, w szczególności - zeznaniami pozwanego, wydrukiem wiadomości e-mail skierowanej przez pozwanego do M. S. (2), z których jednoznacznie wynika, iż umowa pożyczki nie została zawarta, albowiem wobec braku przekazania środków pieniężnych pozwany nie chciał zawierać fikcyjnej umowy, a wystawienie weksla własnego zupełnego miało służyć zabezpieczeniu ewentualnych roszczeń powoda z tytułu nienależytego wykonania przez spółkę (...) sp. z o.o. umowy ramowej o świadczenie usług z dnia 1 sierpnia 2013 roku; zeznania te są niespójne, sprzeczne z doświadczeniem życiowym i zasadami logiki, albowiem: a) powód nie jest w stanie wskazać, w jakim czasie oraz w jakich okolicznościach doszło do przekazania środków pieniężnych, mimo iż kwota 45.000,00 zł to kwota o znaczącej wysokości, a powód nie trudni się zawodowo pożyczaniem pieniędzy, co uzasadniałoby brak pamięci odnośnie szczegółów udzielenia rzekomej pożyczki; b) powód nie zażądał potwierdzenia przekazania środków pieniężnych pozwanemu, które rzekomo nastąpiło w gotówce (wszak weksel został wystawiony dopiero jakiś czas po przekazaniu środków), podczas gdy w dzisiejszych realiach wszelkie przesunięcia środków pieniężnych odbywają się za pośrednictwem rachunków bankowych albo za pokwitowaniem, a wzajemne relacje stron postępowania - wbrew zaakceptowanemu przez Sąd stanowisku - nie uzasadniają odejścia od tego typu zasad; c) powód wskazuje, że przekazanie środków pieniężnych nastąpiło kilka dni lub tygodni przed wystawieniem przez pozwanego weksla własnego zupełnego, co potwierdza, iż wystawienie weksla nie miało związku z rzekomo udzieloną pożyczką albowiem w sytuacji, w jakiej weksel de facto miałby zabezpieczać roszczenie powoda wynikające z umowy pożyczki wystawienie weksla nastąpiłoby niewątpliwie w tym samym czasie, co rzekome przekazanie środków pieniężnych; d) powód wskazuje, iż środki pieniężne miały być zwrócone przez pozwanego z zysków spółki (...) sp. z o.o.; podczas gdy pozwany - jako dyrektor zarządzający spółki, a następnie prezes zarządu - nie będąc jednocześnie wspólnikiem spółki, nie miał udziału w zyskach spółki.

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, nierozważenie zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny i w konsekwencji uznanie za wiarygodne zeznań powoda w zakresie, w jakim powód wskazał, iż umowa ramowa o świadczenie usług z dnia 1 sierpnia 2013 roku zawarta między powodem a spółką (...) sp. z o.o. nie była realizowana, a powód złożył na podstawie tej umowy tylko jedno zamówienie, w sytuacji gdy zeznania powoda nie tylko są sprzeczne z pozostałym zebranym materiałem dowodowym, w tym zeznaniami świadka J. E. - z których jednoznacznie wynika, iż na podstawie przedmiotowej umowy spółka (...) sp. z o.o. świadczyła na rzecz powoda usługi programistyczne, które nie ograniczały się do realizacji jednego zamówienia, ale co więcej - są w tym zakresie sprzeczne z pierwotnym stanowiskiem samego powoda, który przez znaczny czas trwania procesu twierdził, iż nie składał ww. spółce żadnych zamówień;

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, nierozważenie zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny i w konsekwencji odmowę wiarygodności zeznaniom pozwanego w zakresie, w jakim pozwany wskazywał: przyczynę wystawienia weksla własnego na rzecz powoda oraz stosunek prawny, który ten weksel miał zabezpieczać, w tym okoliczności współpracy powoda ze spółką (...) sp. z o.o., w sytuacji gdy zeznania pozwanego - w odróżnieniu od zeznań powoda - są konsekwentne, logiczne i spójne z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym dowodami z dokumentów oraz zeznaniami świadków: J. E. i M. M. (2);

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, nierozważenie zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny i w konsekwencji pominięcie zeznań pozwanego w zakresie, w jakim pozwany wskazywał, że rozważana między stronami umowa pożyczki miała być zawarta jako fikcyjna umowa na zabezpieczenie roszczeń powoda wynikających z umowy ramowej , w sytuacji gdy zeznania pozwanego znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, są logiczne i spójne;

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, nierozważenie

zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny i w konsekwencji błędne przyjęcie, że pozwany nie potrafił wyjaśnić, dlaczego były prowadzone rozmowy o zawarciu pożyczki, w sytuacji gdy pozwany przesłuchiwany na rozprawie w dniu 16 czerwca 2016 roku wyjaśnił, iż „chodziło o zabezpieczenie współpracy”, wskazując przyczyny braku zgody na zawarcie fikcyjnej umowy pożyczki ze względu na brak przesunięcia majątkowego i wystawienia weksla jako zabezpieczenie ewentualnych roszczeń powoda z tytułu nienależytego wykonania przez spółkę (...) sp. z o.o. umowy ramowej o świadczenie usług z dnia 1 sierpnia 2013 roku;

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, nierozważenie zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny, a w konsekwencji odmowę wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom świadka J. E. w zakresie, w jakim świadek: 1) wskazał przyczynę wystawienia przez pozwanego weksla własnego na rzecz powoda (powołując się m.in. na rozmowy z powodem i M. S. (2)), 2) opisał okoliczności współpracy powoda z (...) sp. z o.o. - wykraczającej poza jedno zamówienie kwestionowane - a później uznane - przez powoda; 3) wskazał na brak angażowania przez pozwanego osobistych środków w działalność spółki (...) sp. z o.o. (w tym brak udzielania spółce pożyczek), która finansowała się z bieżącej działalności; w sytuacji gdy zeznania te są w pełni spójne z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym zeznaniami świadka M. M. (2) oraz zeznaniami pozwanego, a zakres obowiązków wykonywanych przez świadka w spółce (...) sp. z o.o. potwierdza wiedzę świadka w zakresie okoliczności sprawy;

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, nierozważenie zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny, a w konsekwencji odmowę wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom świadka M. M. (2) w zakresie, w jakim świadek: 1) wskazał przyczyny wystawienia weksla własnego zupełnego przez pozwanego, 2) wskazał, iż pozwany nie dysponował środkami w kwocie rzekomo mu pożyczonej i nie inwestował żadnych środków pieniężnych w spółkę (...) sp. z o.o. oraz w jej działalność; w sytuacji, gdy zeznania te są w pełni spójne z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym zeznaniami świadka J. E. oraz zeznaniami pozwanego, a zasady logiki i doświadczenia życiowego wskazują, iż świadek - jako osoba najbliższa dla pozwanego - miałby wiedzę o pożyczkach udzielonych pozwanemu i przekazanych na działalność spółki (...) sp. z o.o. w przypadku, w jakim te pożyczki zostałyby rzeczywiście udzielone;

2) art. 328 § 2 k.p.c.

- poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia, tj.: brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przyczyn, dla których Sąd pominął dowody z dokumentów z akt sprawy z powództwa M. S. (2) przeciwko P. M. o sygn. akt II C 1409/15, tj. pozew wraz z załącznikami, zarzuty od nakazu zapłaty wraz z załącznikami oraz protokół rozprawy z dnia 15 czerwca 2016 roku, z których jednoznacznie wynika, że: 1) M. S. (2) miał rzekomo udzielić pozwanemu pożyczki w wysokości 55.000 zł na cele związane z prowadzeniem przez pozwanego działalności w (...) spółki (...) sp. z o.o, a rzekome przekazanie środków pieniężnych miało nastąpić w niewyjaśnionych okolicznościach jeszcze przed rozpoczęciem przez spółkę (...) sp. z o.o. prowadzenia działalności gospodarczej; 2) M. S. (2) miał wiedzę o planach zawarcia fikcyjnej umowy pożyczki między powodem a pozwanym, 3) powód wystawił na rzecz M. S. (2) weksel własny zupełny w tym samym dniu, w którym wystawił weksel na rzecz powoda, jako podstawę zabezpieczenia roszczeń wynikających z umowy ramowej o świadczenie usług. W sytuacji gdy dowody te potwierdzają brak spójności z zeznaniami złożonymi przez powoda, który wskazywał, iż pozwany potrzebował środków pieniężnych na prowadzenie działalności przez spółkę (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, w listopadzie 2013 roku, a M. S. (2) nie brał udziału w sprawie wystawienia weksli przez pozwanego, co pozostaje w sprzeczności z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w szczególności dowodami z dokumentów, zeznań pozwanego oraz zeznań świadków M. M. (2) i J. E., a brak ustosunkowania się przez sąd pierwszej instancji do dowodów wskazujących na udział M. S. (2) w wystawianiu weksli własnych zupełnych przez pozwanego miał istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem analogiczna sytuacja M. S. (2) do sytuacji powoda, będącego wspólnikiem i kontrahentem spółki (...) potwierdza stanowisko pozwanego zajmowane w sprawie,

- poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia tj. brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, czy Sąd dokonał oceny zeznań świadków: D. P. (błędnie określonej przez sąd jako M. P.), M. M. (2) i J. E. oraz w jakim zakresie uznał je za wiarygodne i nadał moc dowodową, a w jakim odmówił nadania tych walorów oraz jakie elementy zeznań ww. świadków pozwoliły Sądowi na częściową lub pełną odmowę wiarygodności i mocy dowodowej tym zeznaniom, a w konsekwencji uznanie, że zeznania te nie były przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy, w sytuacji gdy uzasadnienie wyroku powinno wskazywać dowody, na których Sąd się oparł i przyczyny, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności lub mocy dowodowej, a brak pełnego odniesienia się przez sąd pierwszej instancji do treści zeznań świadków jednoznacznie potwierdzających stanowisko pozwanego miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku oraz uchylenie w całości nakazu zapłaty i oddalenie powództwa w całości, przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym w wysokości stawki maksymalnej, co do których, oświadczył, że nie zostały opłacone w całości ani w części.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Sąd pierwszej instancji przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe, na podstawie którego dokonał istotnych do rozstrzygnięcia sprawy ustaleń. Ustalenia te Sąd Okręgowy w Łodzi uznaje za prawidłowe i przyjmuje za własne. Należy bowiem przywołać utrwalone stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym w postępowaniu apelacyjnym nie wymaga się dokonywania ustaleń na podstawie dowodów przeprowadzonych we własnym zakresie oraz ich samodzielnej oceny, jeżeli sąd odwoławczy nie dostrzega potrzeby ponowienia dowodów dopuszczonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym oraz podziela ocenę ich wiarygodności wyrażoną przez sąd pierwszej instancji. Wówczas wystarczająca jest aprobata dla stanowiska przedstawionego w orzeczeniu sądu pierwszej instancji (zob. m.in. postanowienie SN z dnia 22 lipca 2010 r., sygn. I CSK 313/09, niepubl.; wyrok SN z dnia 16 lutego 2005 r., sygn. IV CK 526/04, niepubl.; wyrok SN z dnia 20 maja 2004 r., sygn. II CK 353/03, niepubl.). Sąd Okręgowy w Łodzi podziela przedstawiony pogląd. Ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa.

Jako bezzasadne należało ocenić zarzuty naruszenia prawa procesowego art. 233 k.p.c. i art. 328 § 2 k. p. c.

Stosownie do art. 233 § 1 k.p.c., sąd ma swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego słusznie przyjmuje się, że zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. może tylko wtedy być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, zasadami wiedzy lub z doświadczeniem życiowym. Sprzeczność ta występuje, w szczególności w sytuacji, gdy z treści dowodu wynika, co innego niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie uwzględniono przy ocenie, gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały one w ogóle lub w dostatecznie potwierdzone, gdy sąd przyjął pewne fakty za nieudowodnione, mimo, że nie było ku temu podstawy. Ponadto, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego udałoby się wysnuć wnioski odmienne (zob. postanowienie SN z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. II CKN 572/99; wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., sygn. II CKN 817/00).

Odnosząc powyższe do stanowiska skarżącego uznać trzeba, iż nie sprostał on opisanym wymogom formułowania analizowanego zarzutu, a jego stanowisko jest wyrazem polemiki ze stwierdzeniem Sądu Rejowego przyjętym u podstaw zaskarżonego wyroku, iż powód przekazał pozwanemu kwotę 45.000 zł tytułem pożyczki, której zwrot został zabezpieczony wekslem zupełnym wystawionym w dniu 14 listopada 2013 roku, że fakt przekazania środków pieniężnych na gruncie zebranych dowodów potwierdza także wręczenie przez pozwanego zupełnego weksla własnego, że umowa ramowa o świadczenie usług z dnia 1 sierpnia 2013 roku faktycznie nie była realizowana, a powód złożył tylko jedno zmówienie, które zostało wykonane i należność z tego tytułu została uiszczona, że pozwany pożyczył od powoda środki pieniężne w celu prowadzenia bieżącej działalności (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, że ustalenia stron w kontekście braku postanowień umowy dotyczących zabezpieczenia ewentualnych roszczeń z umowy ramowej o świadczenie usług z dnia 1 sierpnia 2013 roku nie przewidywały, że P. M. wystawi na rzecz B. Z. weksel na zabezpieczenie roszczeń wynikających z tej umowy, że pozwany nie potrafił wyjaśnić, dlaczego były prowadzone rozmowy o zawarciu pożyczki.

Tymczasem Sąd Rejonowy uzasadnił w sposób logiczny i spójny przyjętą, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy w sprawie, wersję zdarzeń. Sąd Rejonowy podkreślił, że pozwany pełnił faktycznie znaczącą rolę w spółce i podejmował w niej kluczowe decyzje, jednak nie wyjaśnia to w sposób należyty i przekonujący powodów, dla których pozwany miałby przyjąć na siebie osobistą odpowiedzialność za realizację umowy ramowej o świadczenie usług zawartej przez spółkę. Ponadto w czasie kiedy był podpisany weksel własny przez pozwanego tj. 14.11.2013r., umowa ramowa pomiędzy powodem a spółką (...) już funkcjonowała od 1.08.2013r., zaś pozwany stał się prezesem spółki L. dopiero 5 lutego 2014r.Tak więc brak jest związku czasowego pomiędzy podpisaniem weksla przez pozwanego a zawiązaniem umowy ramowej i z objęciem przez pozwanego funkcji prezesa w spółce (...). Również z treści umowy nie wynikało, aby wystawienie weksla miało jakikolwiek związek z przedmiotową umową. Logicznie Sąd Rejonowy wywiódł, że ogólny charakter umowy ramowej, przyjęty sposób zamawiania usług jak i ich rozliczenia nie pozwala na wyprowadzenie jakiekolwiek związku między przedmiotem umowy a konkretną kwotę wskazaną w wekslu i nie wyjaśnił też tego związku pozwany. Pozwany nie wyjaśnił też dlaczego wykonanie umowy ramowej zabezpieczył podpisując weksel, skoro nie był w tym czasie ani udziałowcem spółki ani jej prezesem, nie wiadomo dlaczego pozwany miał zabezpieczać interesy powoda i tak naprawdę nie wiadomo jakie interesy miały być zabezpieczone. Zdaniem Sądu Okręgowego prawidłowo ocenił Sąd Rejonowy, że załączone do akt sprawy faktury nie wskazywały, by pomiędzy powodem a spółką (...) dochodziło do transakcji handlowych opiewających na sumy, które zbliżyłyby się do sumy wekslowej. W świetle powyższego słuszne było stanowisko Sądu Rejonowego, że pozwany nie wykazał istnienia jakiejkolwiek więzi między spornym wekslem a umową ramową, mimo że na istnieniu tego związku oparte były zarzuty poniesione przez pozwanego a dotyczące nieistnienia wierzytelności zabezpieczonej wekslem.

W świetle przedstawionych uwag zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia art. 233 k.p.c. nie są wystarczające dla podważenia stanowiska prezentowanego w zaskarżonym orzeczeniu.

Apelacja pozwanego nie jest uzasadniona w także zakresie zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 328 § 2 k.p.c. Cytowany przepis określa, jakie elementy sąd jest zobowiązany ująć w uzasadnieniu wyroku. Powinno ono zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Braki mogą dotyczyć zarówno podstawy faktycznej, jak i prawnej. Niedostatecznie jasno ustalony stan faktyczny może uniemożliwiać dokonanie oceny wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2011 r., sygn. akt II UK 346/1o), a tym samym uzasadniać zarzut naruszenia prawa materialnego, gdyż o jego prawidłowym zastosowaniu można mówić dopiero wówczas, gdy ustalenia stanowiące podstawę zaskarżonego wyroku pozwalają na ocenę tego zastosowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2004 r., sygn. akt V CK 92/04). Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku polega natomiast na wskazaniu nie tylko przepisów prawa, ale także na wyjaśnieniu, w jaki sposób wpływają one na treść rozstrzygnięcia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2011 r., sygn. akt I CSK 581/10). W orzecznictwie wyraźnie wskazuje się, iż zarzut naruszenia art. 328 § 2 KPC powinien być uznany za uzasadniony jedynie w przypadkach wyjątkowych, kiedy treść uzasadnienia całkowicie uniemożliwia sądowi drugiej instancji dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 2011 r., sygn. akt I UK 325/10). Tymczasem w przedmiotowej sprawie treść uzasadnienia pozwala Sądowi II instancji w sposób wnikliwy dokonać oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia.

Ponadto należy stwierdzić wbrew skarżącemu, że Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odniósł się do zeznań świadków Pani P., M. M. (2) i J. E. wyraźnie wskazując, że relacje pozwanego nie znalazły potwierdzenia w zeznaniach tych świadków. Odnośnie zeznań świadka M. P. Sąd Rejonowy wskazał, że nie znała ona okoliczności wystawienia weksla przez pozwanego, jak również uzgodnień dotyczących zawarcia i realizacji umowy ramowej o świadczenie usług. Zdaniem Sądu Rejonowego zeznania świadka M. M. (2) również nie mogły stanowić oparcia dla wersji przedstawionej przez pozwanego. Świadek przyznała, że nie była angażowana w sprawy spółki. Wiedzę dotyczącą rozliczeń oraz faktu wystawienia weksla posiadała wyłącznie od pozwanego. W istocie nie znała okoliczności związanych z bieżącym funkcjonowaniem spółki oraz wystawieniem spornego weksla, dlatego zeznania tego świadka nie były przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy. Natomiast odnośnie zeznań świadka J. E., to Sąd Rejonowy podkreślił, że wprawdzie świadek zeznał, że słyszał iż wystawione zostały weksle na rzecz powoda i M. S. (2), jednakże nie był on obecny przy negocjacjach i nie był obecny przy wystawianiu weksli, nie wiedział na jakie kwoty zostały wystawione i nie widział weksli. Twierdził, że wiedzę o wekslach posiadał zarówno od powoda jaki pozwanego, jednakże jego wiedza jak przytoczono powyżej była ograniczona. Trudno więc stwierdzić, że świadek posiadał wiedzę o tym jakie okoliczności towarzyszyły podpisywaniu weksla przez pozwanego i jakie roszczenie weksel zabezpiecza. Ponadto Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że świadek ten nie uczestniczył w zawieraniu umowy o świadczenie usług ramowych, a zatem nie mógł mieć żadnej informacji dotyczących negocjacji i uzgodnień związanych z zawarciem przedmiotowej umowy. Wbrew skarżącemu podnieść należy, że na wniosek pozwanego, na rozprawie w dniu 16 czerwca 2016 roku Sąd Rejonowy dopuścił dowód z dokumentów znajdujących się w załączonych aktach II C 1409/15 a zatem Sąd dowodu tego nie pominął. Jednocześnie Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wskazał, że ustalił stan fatyczny na podstawie zgromadzonych dowodów poddanych ocenie zgodnie z wymogami art. 233 § 1 k.p.c. Podnoszony w apelacji zarzut pominięcia, zdaniem skarżącego, dowodu z dokumentów z akt sprawy z powództwa M. S. (2) przeciwko P. M., sygn. akt II C 1409/15 stanowi raczej rodzaj polemiki z ustaleniami Sądu Rejonowego i dokonaną przez ten sąd oceną dowodów. Skarżący w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w załączonych aktach II C 1409/15 próbuje przeforsować własną wersję zdarzeń, że weksel własny został wystawiony na rzecz powoda na zabezpieczenie ewentualnych roszczeń powoda z tytułu nienależytego wykonania przez spółkę (...) usług programistycznych. A ostatecznie z uwagi na należytą realizację przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością ramowej umowy o świadczenie usług programistycznych z dnia 1 sierpnia 2013 roku powodowi nie przysługują wobec spółki żadne roszczenia. Wskazać należy, że istotnie Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku nie odniósł się wprost, precyzyjnie do tych dowodów - wbrew art. 328 § 2 k.p.c. - lecz uchybienie to samo w sobie nie stanowi podstawy do uwzględnienia apelacji biorąc pod uwagę, że ocena zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie była prawidłowa. Dodatkowo należy wskazać, że naruszenie tego przepisu może być uzasadnionym zarzutem apelacji wówczas gdyby wskutek naruszenia art. 328 § 2 k.p.c zaskarżone orzeczenie nie poddawałoby się kontroli instancyjnej a taka sytuacja nie występuje w sprawie niniejszej.

Podsumowując: zarzuty skarżącego mają charakter polemiczny z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji i trafną oceną prawną dochodzonego przez powoda roszczenia. Nie mogło odnieść zamierzonego skutku procesowego forsowanie przez pozwanego alternatywnego stanu faktycznego, korzystnego dla niego, nawet jeśli był on mocno osadzony w jego subiektywnym przekonaniu. Powództwo zostało udowodnione. Natomiast pozwany nie sprostał ciężarowi udowodnienia, że wystawiony weksel własny dotyczył zabezpieczenia wierzytelności, która nie powstała i tym samym nie udowodnił podniesionego zarzutu nie istnienia wierzytelności ze stosunku podstawowego, która miała być zabezpieczona wekslem. Dlatego rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego było prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie przepisu art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.400 złotych stanowiącą wynagrodzenie pełnomocnika, stosownie do treści § 10.1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. 2015.1804 w brzmieniu obowiązującym od dnia 1.01.2016 r. do 26.10.2016 r.).

W punkcie trzecim wyroku Sąd Okręgowy przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego M. S. (1) kwotę 2.952 zł brutto tytułem wynagrodzenia za świadczona pomoc prawną z urzędu pozwanemu w postępowaniu apelacyjnym zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym. Jej wysokość została ustalona odpowiednio do § 16.1 pkt 1 w zw. z § 8 pkt. 5 i § 4 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2015 r, poz. 1805).