Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 24 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Łęczycy, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Wojciech Wysoczyński

Protokolant: sek. sąd. Katarzyna Retkowska

po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2017 roku, w Ł., na rozprawie,

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz A. K.:

a)  kwotę 32.000 / trzydzieści dwa tysiące złotych / wraz z odsetkami naliczanymi od kwoty 10.000 zł. / dziesięć tysięcy złotych / od dnia 8 marca 2012 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku – ustawowymi i od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie oraz od kwoty 22.000 / dwadzieścia dwa tysiące złotych / od dnia 28 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie;

b)  zasądza od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz A. K.:

- kwotę 3.904 / trzy tysiące dziewięćset cztery złote / wraz z odsetkami naliczanymi od kwoty 1.000 zł. / jeden tysięcy złotych / od dnia 8 marca 2012 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku – ustawowymi i od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie oraz od kwoty 2.904 / dwa tysiące dziewięćset cztery złote/ od dnia 28 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz A. K. kwotę 544,20 zł / pięćset czterdzieści cztery złote 22/100 / tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje ściągnąć od A. K. z zasądzonego w punkcie pierwszym niniejszego wyroku roszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 2.101,14 zł (słownie: dwa tysiące sto jeden złotych 14/100 ) tytułem częściowego zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

5.  obciąża i nakazuje pobrać od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 2.568,07 zł (słownie: dwa tysiące pięćset sześćdziesiąt osiem złotych 7/100 ) tytułem częściowego zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygnatura akt I C 27/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 16 października 2012 roku, powódka A. K. reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika – adwokata wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) w W. kwot:

- 10.000 złotych jako zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z ustawowymi odsetkami od dnia 3 marca 2012 roku do dnia zapłaty;

- 1.000 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia, dojazdów i pomocy osób trzecich z ustawowymi odsetkami od dnia 3 marca 2012 roku do dnia zapłaty;

Dodatkowo powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu / pozew k. 2-5/.

Postanowieniem z dnia 6 listopada 2012 roku, Sąd Rejonowy w Łęczycy oddalił wniosek powódki o zwolnienie od kosztów sądowych w całości /postanowienie k.68/.

W odpowiedzi na pozew pozwany – reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika – radcę prawnego wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany kwestionował powództwo co do zasady i wysokości / odpowiedź na pozew k. 77-78/.

Postanowieniem z dnia 11 lipca 2013 roku, Sąd Rejonowy w Kutnie zwolnił A. K. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych związanych z wnioskowanym dowodem z opinii biegłych /postanowienie k.125/.

Na rozprawie w dniu 25 lutego 2016 roku, strona pozwana podniosła zarzut przyczynienia się pozwanej do szkody / protokół rozprawy z dnia 25.02.2016 roku 00:20:09/.

Na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2016 roku, strona powodowa rozszerzyła powództwo w ten sposób, że:

- zamiast kwoty 10 000 zł zadośćuczynienia powódka zażądała kwoty 60 000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 03.03.2012r.

- zamiast kwoty 1 000 zł odszkodowania powódka zażądała kwoty 5 810 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 03.03.2012r. / protokół rozprawy z dnia 28.04.2016 roku, pismo k.331-332/.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w zakresie rozszerzonym /protokół rozprawy z dnia 28.04.2016 roku/.

Prawomocnym wyrokiem wstępnym z dnia 24 maja 2016 roku, Sąd Rejonowy uznał roszczenie powódki za usprawiedliwione co do zasady / wyrok k. 336/.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Na wstępie zaznaczyć należy, że wobec treści uzasadnienia rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w Łęczycy z dnia 24 maja 2016 roku, ustalenia faktyczne zawarte w niniejszym uzasadnieniu ograniczono jedynie do ustaleń związanych z wysokością zadośćuczynienia i odszkodowania należnego powódce.

W dniu 31 października 2011 roku, w godzinach popołudniowych doszło do wypadku komunikacyjnego z udziałem powódki i jej męża. Powódka kierowała wówczas pojazdem O. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Bezpośrednio po zdarzeniu powódka została przewieziona do (...) szpitala w K. – gdzie poddano powódkę badaniu. U Powódki rozpoznano złamanie trzonu kręgu C2, kręgozmyk C2/C3, uraz głowy ze wstrząśnieniem mózgu, płatową ranę głowy okolicy czołowoskroniowej po stronie lewej, otarcia naskórka i stłuczenie okolicy lędźwiowej prawej, płatową ranę prawego uda. W badaniu KT głowy nie stwierdzono zmian pourazowych.

Po zaopatrzeniu, tego samego dnia powódkę przewieziono do (...) w Ł. gdzie była leczona operacyjnie - wykonano dyssektomię C2/C3 ze spondylodezą i stabilizacją C2/C3/C4. W szpitalu powódka spędziła 14 dni. / historia choroby k. 24 i k. 25/.

Po wypisie powódce założono tzw. aparat halo – aparat ortopedyczny stabilizujący szyjny odcinek kręgosłupa po złamaniach. Z uwagi na konieczność noszenia przedmiotowego aparatu powódka była zmuszona spać na siedząco przez okres 3 miesięcy. W tym okresie powódka nie wychodziła z domu.

Po wypadku powódka wymagała opieki osób trzecich. Po wypadku opiekowała się mną rodzina i mąż. Pomoc powódce była niezbędna przy zwłaszcza przy ubieraniu i w przemieszczaniu się.

Po zdjęciu aparatu ortopedycznego powódce założono kołnierz ortopedyczny, który również nosiła przez 3 miesiące.

Po wypadku orzeczono u powódki umiarkowany stopień niepełnosprawności / zeznania powódki k. 97 w związku z protokołem rozprawy z dnia 25.02.2016 roku 00:03:43/.

W dalszym okresie powódka była leczona w Poradni Neurochirurgicznej szpitala- wizyty do końca grudnia 2011 r.

W badaniu KT kręgosłupa szyjnego z 21.01.2012 r. opisano stabilizacje przednią C2C4, kręgozmyk przedni C2/C3 (4 mm), bez cech zrostu C2 z C3.

W dniu 7 lutego 2013r. powódka przeszła kolejną operacje na kręgosłup. Na kręgach szyjnych założono jej stabilizator przykręcony na sześć śrub. Do końca życia powódka zmuszona jest korzystać z tego stabilizatora w kręgosłupie.

Obecnie powódka odczuwa drętwienie kręgosłupa. Również często 2-3 razy w tygodniu odczuwa bóle głowy. Powódkę krępują blizny na ciele. Najbardziej przeszkadzają jej blizny na nodze, szyi i biodrze / zeznania powódki k. 97 w związku z protokołem rozprawy z dnia 25.02.2016 roku 00:03:43/.

W wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 31.10.2011 r. powódka doznała urazu głowy z objawami wstrząśnienia mózgu i urazu kręgosłupa ze złamaniem trzonu kręgu C2 i z kręgozmykiem C2/C3. Była leczona operacyjnie - stabilizowano górny odcinek kręgosłupa szyjnego.

Zdaniem biegłego istnieją podstawy do orzekania uszczerbku na zdrowiu powódki w wysokości 15 % zgodnie z pkt 89a tabeli uszczerbków (Dz.U. 18.12.2002 r.) Brak jest natomiast podstaw do orzekania uszczerbku zgodnie z pkt 94a tabeli uszczerbków. Wprawdzie jest bardzo prawdopodobne że w wyniku kręgozmyku doszło u powódki do częściowego uszkodzenia korzeni rdzeniowych szyjnych, jednak brak jest jakichkolwiek danych, że w wyniku tego uszkodzenia doszło do jakiegokolwiek naruszenia czynności, czy powstania dolegliwości opisanych w dokumentacji leczenia powódki i trwających ponad 6 miesięcy - a takie są podstawą do orzekania uszczerbku zgodnie z tabelą uszczerbków.

Brak jest również podstaw do orzekania uszczerbku zgodnie z pkt 10a tabeli uszczerbków. Brak jest danych, że powódka była leczona, bądź stwierdzano objawy tzw. utrwalonej nerwicy po przebytym urazie czaszkowo-mózgowym.

Nasilenie cierpienia fizycznego i psychicznego powódki były z pewnością znaczne w pierwszym okresie leczenia - do około 4 miesięcy, w późniejszym okresie malały.

Zdaniem biegłego powódka wymagała pomocy innych osób początkowo w okresie do około 2 miesięcy w celu zaspokajania swoich podstawowych potrzeb życiowych, w czasie do około 6 godzin dziennie, w następnym okresie do około 6 miesięcy po urazie wymagała pomocy przy wykonywaniu prac fizycznych w czasie do około 2 godzin dziennie.

Szacunkowo można ocenić, że koszt stosowanych leków przeciwbólowych mógł wynosić w okresie pierwszych 2 miesięcy do 50 zł. w skali miesiąca, w okresie następnych 2 miesięcy 30 zł. w skali miesiąca, w następnym okresie do około 6 miesięcy do kilkunastu złotych w skali miesiąca.

Rokowanie powódki z punktu widzenia neurologa jest trudne do oceny. Ze względu na usztywnienie górnego odcinka kręgosłupa szyjnego mogą pojawić się objawy wtórnych powikłań neurologicznych. / opinia biegłego neurologa k.230-232/.

Obrażenia ciała powstałe u Pani A. K. w dniu 31.10.2011 roku są następujące: złamanie drugiego kręgu szyjnego, wstrząśnienie mózgu, rana tłuczona skóry głowy w okolicy skroniowo –ciemieniowej prawej nasady nosa i prawego uda, otarcie skóry i stłuczenie okolicy lędźwiowej prawej, drobne rany skóry rąk.

Z wyżej wymienionych obrażeń ciała tylko rana tłuczona uda prawego goiła się z powikłaniami pod postacią martwicy tkanek i przedłużonego gojenia przez ziarninowanie.

Ceny leków: O. – 250 ml.-35-40 zł / za miesiąc kuracji. Balsam S. 25- 30 zł za 50 ml. Kuracja miesięczna 150 zł. D. C. 300mg. Cena 15-20 zł refundacja 50 % za 16 kap. DS. 3x1 .Miesięczna kuracja około 60 zł. Materiał opatrunkowy, kompresy gazowe jałowe 10x10 cm. 3 sztuki cena około 1 zł . Miesięczna kuracja 2x30 dni x 2zł = 120 zł Łączne koszty leków i materiałów opatrunkowych miesięcznie zużytych do leczenia powikłanej w gojeniu rany tkanek miękkich prawego uda w mojej ocenie wyniósł powódkę około 380 zł – 400 zł. Do tych kosztów należy zaliczyć koszt dojazdu powódki do przychodni, oraz koszt leków przeciwbólowych używanych z powodu bólu związanego ze zmianą opatrunków.

Rokowanie we wstrząśnieniu mózgu i w ranach skóry zlokalizowanych w wielu miejscach organizmu jest dobre, ponieważ te choroby nie powodują upośledzenia podstawowych funkcji życiowych organizmu i nie zagrażają utratą zdrowia i życia, nie powodują również istotnej deformacji i oszpecenia organizmu. / opinia biegłego J. U. k. 134-137/.

W sumie uszczerbek na zdrowiu u A. K. wyniósł 30%.

Grupa (...) pozycja 89 15%

Pozycja 94 10%

Grupa (...) pozycja 149,

Punkt 94 tabeli uszczerbku na zdrowiu załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku dotyczy urazowych zespołów korzonkowych (bólowe, ruchowe, czuciowe lub mieszane ) dotyczące kręgosłupa. Przedział uszczerbku dla odcinka szyjnego kręgosłupa to 5-20%. Biorąc pod uwagę obrażenia pierwotne jakich doznała A. K. w obrębie kręgosłupa szyjnego ( wieloodłamowe złamanie II kręgu szyjnego z kręgozmyklem C2/C3 ) oraz dolegliwości bólowych z ograniczeniem ruchomości w obrębie kręgosłupa szyjnego utrzymujących się przyznane 10% nie jest liczbą zawyżoną.

Punkt 149 tabeli uszczerbku na zdrowiu załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku dotyczy uszkodzenia skóry, mięśni, cięgien w obrębie uda w zależności od zaburzeń 5-20%. Biorąc pod uwagę umiejscowienie blizny (wewnętrzna część uda prawego) , jej zabarwienie ( sino-czerwony ) oraz dolegliwości (przeczulica ) przyznane 5% nie jest wielkością przesadnie dużą.

/opinia biegłego A. S. k.186 i k. 244/.

A. K. zgłosiła swoje roszczenie pozwanemu w dniu 6 lutego 2012 r. (akta szkody komunikacyjnej, bezsporne).

W dniu 18 czerwca 2012 roku, pozwany wypłacił powódce kwotę 20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 630 złotych tytułem kosztów opieki w wymiarze 42 dni x 2 godziny dziennie x 5 zł oraz dalsze 42 dni x 1 godzina dziennie x 5 zł (akta szkody komunikacyjnej, bezsporne).

Koszt sprawowania opieki – usługi opiekuńczej nad osoba chorą w miejscu zamieszkania powódki w 2011 roku wynosił 9 złotych za 1 godzinę (okoliczność znana Sądowi z urzędu art. 228 § 2 k.p.c.).

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o znajdującą się w aktach sprawy dokumentację medyczną powódki, zeznania powódki i świadka nie budzące wątpliwości co do ich prawdziwości oraz, opinie biegłych sądowych.

Niewątpliwie istniał związek przyczynowy w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. pomiędzy szkodą na osobie powódki w postaci urazów określonych przez biegłych, a wypadkiem jakiemu uległa powódka w dniu 31.10.2011 r., co stwierdzili biegli w opiniach pisemnych.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Roszczenia powódki są częściowo zasadne.

Mając na uwadze treść prawomocnego wyroku wstępnego z dnia 24 maja 2016 roku pozwany odpowiada w zakresie odpowiedzialności OC sprawcy wypadku.

Podstawą zgłoszonego przez powoda żądania zadośćuczynienia z tytułu doznanej krzywdy jest przepis art.445 § 1 k.c.

Ustawodawca poza wskazaniem, iż kwota przyznana tytułem zadośćuczynienia winna być wymierna do powstałej szkody nie wskazuje innych zasad ustalenia jej wysokości. Bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego w tym zakresie wskazuje natomiast, iż przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze całokształt okoliczności sprawy nie wyłączając takich czynników jak wiek poszkodowanego, rozmiar doznanej krzywdy, nieodwracalność następstw wypadku, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, czas trwania, długotrwałość i przebieg procesu leczenia.

Rolą zadośćuczynienia jest bowiem złagodzenie doznanej niewymiernej krzywdy poprzez wypłacenie nie nadmiernej lecz odpowiedniej sumy, w stosunku do doznanej krzywdy. Ustalenie jej wysokości powinno być jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy dokonane w ramach rozsądnych granic, odpowiadających aktualnym warunkom i sytuacji majątkowej społeczeństwa przy uwzględnieniu, że wysokość zadośćuczynienia musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość.

Wymaga podkreślenia, że orzecznictwo SN w ostatnim okresie uwypukla kompensacyjną funkcję zadośćuczynienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r. – sygn. akt I CK 131/03). Niewątpliwie przyznane zadośćuczynienie nie może stanowić symbolicznego świadczenia, ale musi mieć określoną wartość, która winna zrekompensować poszkodowanemu ból i cierpienie i przedstawiać dla poszkodowanego odczuwalną wartość ekonomiczną, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej (por. uzasadnienia wyroków SN z dnia 8.08.2012 r. I CSK 2/12, Lex nr 1228578 i z dnia 14.01.2011 r. I PK 145/10, OSNP 2012/5-6/66).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd uznał, iż żądanie dochodzone niniejszym pozwem od pozwanego w kwocie 60.000 zł z tytułu zadośćuczynienia jest nazbyt wygórowane. Przedstawiony w uzasadnieniu opis stanu faktycznego wskazuje na zasadność przyznania powódce dalszego zadośćuczynienia w kwocie 40.000 złotych. Suma 40.000 zł należna powodowi tytułem zadośćuczynienia wraz z uprzednio wypłaconą powódce kwotą 20.000 złotych spełnia w tym przypadku swoją rolę kompensacyjną, nie stanowi symbolicznej zapłaty, jest wielokrotnością aktualnego przeciętnego średniego wynagrodzenia w kwocie netto. Tym samym przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość. Zasądzona suma odpowiada też pozostałym elementom, od których powinna zależeć wysokość zadośćuczynienia, o czym poniżej.

Zakres szkody niemajątkowej powódki należy określić jako stosunkowo wysoki, na co wskazuje przedstawiony opis stanu faktycznego. W niniejszej sprawie należało wziąć pod uwagę stopień uszczerbku na zdrowiu powódki, jej wiek (40 lat), rozmiar cierpień bezpośrednio po wypadku.

W wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 31.10.2011 r. powódka doznała: złamania drugiego kręgu szyjnego, wstrząśnienia mózgu, rany tłuczonej skóry głowy w okolicy skroniowo –ciemieniowej prawej nasady nosa i prawego uda, otarcia skóry i stłuczenia okolicy lędźwiowej prawej, drobnych ran skóry rąk. Była leczona operacyjnie - stabilizowano górny odcinek kręgosłupa szyjnego.

Po wypisie powódce założono tzw. aparat halo – aparat ortopedyczny stabilizujący szyjny odcinek kręgosłupa po złamaniach. Z uwagi na konieczność noszenia przedmiotowego aparatu powódka była zmuszona spać na siedząco przez okres 3 miesięcy. W tym okresie powódka nie wychodziła z domu.

Po zdjęciu aparatu ortopedycznego powódce założono kołnierz ortopedyczny, który również nosiła przez 3 miesiące. Po wypadku orzeczono u powódki umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Nasilenie cierpienia fizycznego i psychicznego powódki były z pewnością znaczne w pierwszym okresie leczenia- do około 4 miesięcy, w późniejszym okresie malały.

W dniu 7 lutego 2013r. powódka przeszła kolejną operacje na kręgosłup. Na kręgach szyjnych założono jej stabilizator przykręcony na sześć śrub. Do końca życia powódka zmuszona jest korzystać z tego stabilizatora w kręgosłupie.

Obecnie powódka odczuwa drętwienie kręgosłupa. Również często 2-3 razy w tygodniu odczuwa bóle głowy. Powódkę krępują blizny na ciele. Najbardziej przeszkadzają jej blizny na nodze, szyi i biodrze.

W świetle powyższych okoliczności brak jest podstaw do uwzględnienia stanowiska pozwanego, ale również w całości stanowiska powódki. Obecnie powódka funkcjonuje prawidłowo adekwatnie do swojej sytuacji życiowej. Rokowania co do wyleczenia w przypadku powódki są dobre. Rokowanie we wstrząśnieniu mózgu i w ranach skóry zlokalizowanych w wielu miejscach organizmu jest dobre ,ponieważ te choroby nie powodują upośledzenia podstawowych funkcji życiowych organizmu i nie zagrażają utratą zdrowia i życia, nie powodują również istotnej deformacji i oszpecenia organizmu.

W ocenie Sądu w kwota 40.000 zł zasądzona od pozwanego oraz uprzednio wypłacona przez pozwanego z tytułu zadośćuczynienia kwota 20.000 zł odpowiada aktualnym warunkom i sytuacji majątkowej społeczeństwa.

Odnosząc się do żądania zasądzenia odszkodowania to jest ono zasadne w przeważającej części.

Niewątpliwie poszkodowany może domagać się zwrotu kosztów opieki nad nim i kosztów rehabilitacji poniesionych przez członków jego najbliższej rodziny i związane z tym koszty stanowią koszty leczenia w rozumieniu art. 444 § 1 k.c. (por. wyrok SN z 15 lutego 2007 r., II CSK 474/06, LEX nr 274155; wyrok SN z 4 marca 1969 r., I PR 28/69, OSN 1969, nr 12, poz. 229 i wyrok SN z 4 października 1973 r., II CR 365/73, OSN 1974, nr 9, poz. 147).

Zdaniem biegłego powódka wymagała pomocy innych osób początkowo w okresie do około 2 miesięcy w celu zaspokajania swoich podstawowych potrzeb życiowych, w czasie do około 6 godzin dziennie, w następnym okresie do około 6 miesięcy po urazie wymagała pomocy przy wykonywaniu prac fizycznych w czasie do około 2 godzin dziennie.

Koszt sprawowania opieki – usługi opiekuńczej nad osoba chorą w miejscu zamieszkania powódki w 2011 roku wynosił 9 złotych za 1 godzinę.

Uwzględniając powyższe z tego tytułu należało uznać za zasadną kwotę 5.400 złotych. / bo 60 dni x 6 godzin x 9,00 zł = 3.240 zł oraz 120 dni x 2 godziny x 9,00 zł = 2.160 zł ( łącznie 5.400 zł)/.

Dodatkowo powódka domagała się zwrotu kosztów leków przeciwbólowych w kwocie 110 złotych. Roszczenia powódki w tej części ocenić należy za zasadne. Według biegłego koszt stosowanych leków przeciwbólowych mógł wynosić w okresie pierwszych 2 miesięcy do 50 zł w skali miesiąca, w okresie następnych 2 miesięcy 30 zł w skali miesiąca, w następnym okresie do około 6 miesięcy do kilkunastu złotych w skali miesiąca. Łącznie co najmniej 170 złotych.

Mając powyższe na uwadze łączna kwotą odszkodowania winna wynosić 5.510 złotych / bo: 5.400 złotych – koszty opieki, 110 zł. koszt leków. Przy czym uwzględnić należy, że 630 złotych zostało wypłacone na rzecz powódki w przeprowadzonym postępowaniu likwidacyjnym. W konsekwencji o tę sumę należało pomniejszyć należną kwotę. 5.510 złotych – 630 złotych = 4.880 złotych.

W toku postępowania pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut przyczynienia się powódki do szkody. Zarzut ten okazał się częściowo zasadny.

Zgodnie z treścią art. 362 k.c. jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

Przyczynieniem się poszkodowanego do powstania szkody jest każde jego zachowanie pozostające w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, za którą ponosi odpowiedzialność inna osoba. Przy czym o przyczynieniu się poszkodowanego można mówić wyłącznie w przypadku, gdy jego określone zachowanie pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, a nie w jakimkolwiek innym powiązaniu przyczynowym. Innymi słowy - zachowanie się poszkodowanego musi stanowić adekwatną współprzyczynę powstania szkody lub jej zwiększenia, czyli włączać się musi jako dodatkowa przyczyna szkody. W realiach rozpoznawanej sprawy Sąd przyjął, powódka przyczyniła się do powstania szkody w 20%.

Po wystąpieniu stanu zagrożenia - w tym przypadku niespodziewanego zablokowania tylnych kół na skutek niekontrolowanego przez kierowcę włączenia hamulca pomocniczego –powódka powinna podjąć działanie dla jak najszybszego bezpiecznego zatrzymania pojazdu. Takim działaniem powinno być użycie hamulca głównego, który zadziałałby także na przednie koła. W efekcie tego zwiększyła by się skuteczność hamowania, a także zmniejszył by się efekt uślizgu tylnych kół. Gdyby mimo takich działań doszło do uderzenia w drzewo to prędkość pojazdu w chwili zderzenia byłaby zdecydowanie mniejsza w związku z tym skutki zderzenia również byłyby mniejsze. W aktach nie ma dowodów ani informacji o tym aby kierująca podjęła wyżej opisane działalnie. Nie ma także informacji o innych działaniach podjętych przez kierującą samochodem O. (...). Gdyby prędkość w chwili początkowej zdarzenia byłaby mniejsza lub równa dopuszczalnej w miejscu zdarzenia tj. 50km/h oraz gdyby kierowca podjął prawidłowe działania obronne tj. użyłby hamulca głównego wówczas zdołałby zatrzymać pojazd przed przeszkodą. Po przełamaniu momentu zaskoczenia, działanie kierującego powinno być zawsze takie samo i powinno sprowadzać się do zatrzymania pojazdu. Takie działanie każdy kierowca powinien rozpocząć. Powódka jadać autem powinna zachować stopień koncentracji do czynności jakie wówczas wykonywała, czyli kierowała samochodem. Powódka przyczyniła się zatem do zaistnienia szkody.

Oceniając przywołane powyżej okoliczności sprawy, a zwłaszcza zachowanie powódki wysokość należnego odszkodowania stanowić powinno 80% pełnego zadośćuczynienia i odszkodowania co daje odpowiednio kwoty 32.000 zł ( 40.000 zł x 80%) i 3.904 zł ( 4.880 zł x 80%).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie pierwszym wyroku, oddalając powództwo w pozostałej części ( pkt. 2 wyroku).

W przedmiocie odsetek Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym i drugim sentencji wyroku, działając na podstawie art. 359 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c..

Pozwany powinien był wypłacić powódce należną kwotę w terminie trzydziestu dni stosownie do żądania zgłoszonego pozwanemu przez powódkę. W dniu 6 lutego 2012 roku, powódka zgłosiła pozwanemu szkodę. Skoro pozwany tego nie uczynił dobrowolnie zmuszając powódkę do dowodzenia swoich racji przed Sądem, a Sąd następnie orzekł, iż roszczenie powódki było w części zasadne, tym samym potwierdzając słuszność zgłoszonego żądania w tej części, to przyjąć należało, że pozwany pozostaje w zwłoce z zapłatą żądanej przez powódkę a zasądzonej następnie wyrokiem kwoty od daty upływu trzydziestu dni licząc od chwili wystąpienia z żądaniem zapłaty. Sąd przyjął, iż terminem początkowym naliczania odsetek od kwot dochodzonych w pozwie z dnia 16 października 2012 roku tj. od kwot 10.000 zł i 1.000 zł jest dzień 8 marca 2012 roku.

Natomiast co do żądania odsetek od dalszych kwot, ustalono, że w dniu 28 kwietnia 2016 roku, powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego dalszych kwoty tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 3 marca 2012 roku.

Pismo z rozszerzeniem powództwa doręczono pełnomocnikowi pozwanego w dniu 28 kwietnia 2016 roku.

Mając na uwadze treść art. 359 § 1 k.c., 481§1 k.c., art. 455 k.c. w związku z art. 193 § 3 k.p.c. pozwany pozostawał w zwłoce ze spełnieniem świadczenia począwszy od dnia doręczenia pełnomocnikowi pozwanego odpisu pisma z dnia 28 kwietnia 2016 roku. Mając na uwadze powyższe odsetki od dalszych kwot orzeczono od dnia 28 kwietnia 2016 roku, oddalając powództwo w tym zakresie w pozostałej części o czym orzeczono w punkcie 2 wyroku.

Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu (art. 100 k.p.c.) strony powinny ponieść jego koszty w takim stopniu w jakim przegrały sprawę, a zatem powódka w 45 %, pozwany w 55 %.

Koszty procesu wyniosły łącznie 5.384 zł, w tym po stronie powódki: 2.967 zł, a po stronie pozwanego po 2.417 zł. Powódkę, zgodnie z podaną zasadą powinny obciążać w kwocie 2.422,80 zł (5.384 zł x 45 %), skoro jednak faktycznie poniosła koszty w kwocie 2.967 zł powódce należy się zwrot w kwocie 544,20 zł (2.967 zł - 2.422,80 zł ). Pozwany bowiem powinien ponieść koszty w kwocie 2.961,20 zł, a poniósł 2.417 złotych. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w punkcie 3 wyroku.

Niewykorzystane zaliczki na poczet dowodu z opinii biegłych zwrócono pozwanemu odrębnymi zarządzeniami.

Sąd na postawie na podstawie art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. z 2010r., nr 90, poz. 594 z późn. zm.) w zw. z art. 100 k.p.c. obciążył powódkę i pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi, które wyniosły łącznie 4.669,22 zł. Na powyższą kwotę składa się nieuiszczona opłata od pozwu oraz koszty opinii biegłych sądowych. Mając na uwadze powyższe, nakazano pobrać na rzecz Skarbu Państwa od powódki kwotę 2.101,14 zł., a od pozwanego kwotę 2.568,07 zł, jak punkcie 4 i 5 wyroku.