Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2017r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Janusz Madej

Protokolant – sekretarka Katarzyna Słaba

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2017r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołań: R. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 29 września 2014r. i z dnia 5 listopada 2014r., znak: (...)

w sprawie: R. B.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o emeryturę

oddala odwołania.

VI U 2847/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 września 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. – po rozpoznaniu wniosku R. B. z dnia 19 września 2014r. – odmówił przyznania wnioskodawcy prawa do emerytury.

W uzasadnieniu tej decyzji organ rentowy – powołując się na art.184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r., poz.1440 ze zm.) w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r. Nr 8, poz.43 ze zm.) – wskazał, iż odmówił przyznania emerytury ponieważ:

-

do dnia 1 stycznia 1999r. wnioskodawca nie osiągnął 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego,

-

nie został udowodniony wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Ponadto organ rentowy wyjaśnił, iż w celu zaliczenia uprawnień gospodarstwa rolnego należy przedłożyć zaświadczenie, że od 1 lipca 1977r. wnioskodawca opłacał składkę na ubezpieczenie społeczne rolników. Organ poinformował również ubezpieczonego, że do stażu wykonywania prac w szczególnych warunkach nie zaliczył mu okresu jego zatrudnienia od 1 września 1981r. do 31 grudnia 2000r. w Szkole Podstawowej w J. ponieważ świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach nie spełnia wymogów formalnych, gdyż brak powołania się na stosowne zarządzenie resortowe.

Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku – uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999r. okresy:

-

nieskładkowe: 3 miesiące 13 dni,

-

składkowe: 23 lata 1 miesiąc i 19 dni,

-

stażu sumarycznego: 23 lata 5 miesięcy i 2 dni.

Odwołanie od tej decyzji wniósł R. B., uznając ją za krzywdzącą go.

W uzasadnieniu zaskarżenia ubezpieczony podał, iż na udokumentowanie posiadania 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego w okresie do dnia 1 stycznia 1999r. przedkłada zaświadczenie Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddziału (...) w B. – P. Terenowej w Ż. z dnia 14 października 2014r., z którego wynika, że w okresach od 1 lipca 1977r. do 31 grudnia 1982r. oraz od 1 stycznia 1983r. do 31 grudnia 1988r. podlegał ubezpieczeniu społecznemu rolników, a w okresach tych nie opłacał składek ponieważ korzystał ze zwolnienia w opłacaniu składek dla młodych rolników, rozpoczynających tę działalność w wieku do 35 roku życia (art.40 ustawy z dnia 27 października 1977r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i członków ich rodzin Dz. U. Nr 32, poz.140 ze zm.).

Odnośnie niezaliczenia do jego stażu wykonywania prac w szczególnych warunkach okresu od 1 września 1981r. do 31 grudnia 2000r. w Szkole Podstawowej w J. jako palacz z uwagi na to, że świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach nie spełnia wymogów formalnych z powodu braku powołania się na stosowne zarządzenie branżowe, ubezpieczony wskazywał, iż w wyroku z dnia 19 kwietnia 2012r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu (sygn. akt AUa 222/12) stwierdził, że dla uznania konkretnego rodzaju prac lub stanowiska pracy za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze decydujące znaczenie ma to, czy jest to praca wymieniona w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.) oraz w wykazach stanowiących załącznik do tego rozporządzenia, natomiast wykazy stanowisk ustalone przez właściwe podmioty w odniesieniu do podległych zakładów pracy mają jedynie charakter techniczno – porządkujący. Podobne stanowisko, odnośnie wykazów prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ustalanych przez ministrów, zajął również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 listopada 2010r. (sygn. akt I UK 124/10).

Odwołujący podnosił również i tę okoliczność, iż organ rentowy w swojej decyzji nie podważył świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych w części dotyczącej rodzaju wykonywanej przez niego pracy w warunkach szczególnych zgodnie z wykazem, działem i pozycją, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 1983r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie, powołując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, z tą modyfikacją, iż wobec wpływu zaświadczenia KRUS z dnia 14 października 2014r. (na które ubezpieczony powołał się w odwołaniu), do stażu ubezpieczeniowego zaliczono ubezpieczonemu okres zwolnienia z opłacania składek, co uwzględniono w decyzji z dnia 5 listopada 2014r. Łączny udowodniony staż powoda wynosi zatem 25 lat, to jest okresy nieskładkowe 3 miesiące i 13 dni; okresy składkowe – 23 lata 1 miesiąc i 19 dni; okresy uzupełniające: - role 3 lata 3 miesiące i 16 dni.

Ubezpieczony wniósł odwołanie także od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. z dnia 5 listopada 2014r. (odmawiającej mu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach), dodatkowo podnosząc, iż pracodawca nie powołał się na zarządzenie branżowe ponieważ stanowisko palacza nie jest ujęte w tym wykazie stanowiącym załącznik do zarządzenia Ministra Oświaty i Wychowania z dnia 15 czerwca 1984r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu oświaty i wychowania (Dz. Urzęd. Ministra Oświaty i Wychowania Nr 8, poz.46 z 24 lipca 1984r.).

W odpowiedzi na odwołanie powoda od decyzji z dnia 5 listopada 2014r. organ rentowy wnosił o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił i rozważył, co następuje:

Ubezpieczony R. B. (urodz. (...)) w dniu 19 września 2014r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddziale w B. wniosek o emeryturę w obniżonym w stosunku do powszechnego wieku emerytalnego (60 lat). W treści tego wniosku złożył on jako członek otwartego funduszu emerytalnego wniosek o przekazanie środków zgromadzonych w tym funduszu, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa.

Podstawą prawną dochodzonego przez niego świadczenia emerytalnego są przepisy art.184 ust.1 i ust.2 w związku z art.32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2016r. poz.887 ze zm.) w związku z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 ze zm. – dalej jako „rozporządzenie”).

Unormowania te wprowadzają wobec ubezpieczonych będących mężczyznami warunki, których spełnienie jest niezbędne do nabycia wcześniej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, między innymi wymóg posiadania na dzień wejścia w życie ustawy emerytalnej (to jest 1 stycznia 1999r.) co najmniej 25 lat ogólnego stażu emerytalnego (co do zasady okresów składkowych i nieskładkowych), w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach (art.184 ust.1 w zw. z art.32 ust.1 w zw. z art.27 ust.1 pkt 2 oraz § 3 i § 4 rozporządzenia).

Już po wniesieniu odwołania w niniejszej sprawie od decyzji z dnia 29 września 2014r. organ rentowy przyznał, iż ubezpieczony na dzień wejścia w życie ustawy emerytalnej posiada wymagany okres stażu emerytalnego w wymiarze 25 lat.

Spór w niniejszej sprawie został ograniczony do tego czy ubezpieczony posiada także na dzień 1 stycznia 1999r. wymagany okres co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powód domagał się zaliczenia do okresu pracy w szczególnych warunkach okresu swojego pracowniczego zatrudnienia w Szkole Podstawowej im. T. K. w J. od 1 września 1981r. do 31 grudnia 1998r. (pracował on do 31 grudnia 2000r., ale ze względu na unormowanie z art.184 ust.1 ustawy emerytalnej prawnie relewantny dla oceny uprawnień emerytalnych w niniejszej sprawie był okres do dnia poprzedzającego wejście w życie tej ustawy) na stanowisku palacza CO w pełnym wymiarze czasu pracy. Okoliczność zatrudnienia ubezpieczeniowego w powyższym okresie potwierdzał dowód ze świadectwa pracy z dnia 31 grudnia 2000r. Ponadto pracodawca powoda wystawił także świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 28 sierpnia 2014r., w którego treści wskazał, iż ubezpieczony w okresie od 1 września 1981r. do 31 grudnia 2000r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy niezautomatyzowanym kotle c.o. wymienionym w stanowiącym załącznik do rozporządzenia wykazie A dziale XIV poz.1 – na stanowisku palacza centralnego ogrzewania.

W związku z tym należy w tym miejscu podkreślić, iż świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie jest dowodem urzędowym, lecz prywatnym, w którego treści pracodawca składa wyłącznie oświadczenie wiedzy co do znanych mu okoliczności faktycznych. Dowód ten podlega w procesie sądowym wszczętym z odwołania ubezpieczonego weryfikacji co do jego wiarygodności i mocy dowodowej.

Zgodnie z wykazem A działem XIV poz.1 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 lutego 1983 r.do pracy w szczególnych warunkach zaliczono: prace niezautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego.

Wskazany w treści świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 28 sierpnia 2014r. (k.23 akt emerytalnych) rodzaj pracy ubezpieczonego różnił się w opisie od treści pozycji 1 działu XIV wykazu A, albowiem pracodawca podał, iż R. B. „stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy niezautomatyzowanym kotle c.o.”. Dokument ten nie potwierdzał zatem, aby kocioł przy którym pracował ubezpieczony był kotłem typu przemysłowego.

Pojęcie kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego nie zostało zdefiniowane w przepisach rozporządzenia. Jednak w orzecznictwie podkreśla się, iż kotłem typu przemysłowego jest kocioł umiejscowiony w ciągu technologicznym danego zakładu pracy, którego praca ma zasadniczo dostarczać temu zakładowi energii w postaci pary (np. poruszającej rozmaite urządzenia i maszyny) lub gorącej wody wykorzystywanej w procesie produkcji. Kotłem typu grzewczego jest natomiast kocioł, którego zadanie polega na dostarczaniu ciepła, dla którego gorąca woda lub para jest jedynie nośnikiem, lub też dostarczaniu ciepłej wody i pary do celów użytkowych, ale nie przemysłowych (np. mycie, pranie, gotowanie itp.). Pomiędzy tymi kotłami istnieje szereg różnic (m.in. temperatura uzyskiwana w komorze spalania, czy na wylocie wody, ciśnienie wody czy pary w instalacji, ilość i rodzaj spalonego paliwa), które powodują istotne różnice w ich obsłudze. Te różnice wykluczają zastosowanie rozszerzającej wykładni zapisów poz.1 działu XIV wykazu A, stanowiącego załącznik do cytowanego rozporządzenia i objęcie nimi również prac przy obsłudze innych pieców (kotłów), nie będących kotłami typu przemysłowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 3 grudnia 2013r. III AUa 169/13 – opubl. W LEX nr 1415904). Nie każda praca na stanowisku palacza jest pracą w szczególnych warunkach (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2015r. I UK 517/12 – LEX nr 1383245).

W Polskiej Normie PN-70/H 83136 definiuje się pojęcie:

-

kotła grzewczego – jako urządzenia z paleniskiem przeznaczonym do wytwarzania pary lub podgrzania wody ciepłem, wywiązującym się w procesie spalania, którego moc nie przekracza 1MW, przy czym w kotłach wodnych temperatura wody na wylocie nie przekracza 388K (115 ^{( 0)}C), a w kotłach parowych ciśnienie pary nie przekracza 70 kN/m ^{( 2)} (około 0,7 at);

-

kotła wodnego – jako kotła, w którym następuje podgrzanie wody jako czynnika grzewczego;

-

kotła wodnego niskotemperaturowego – jako kotła w którym najwyższa temperatura wody nie przekracza 373K;

-

kotła wodnego średniotemperaturowego – jako kotła, w którym najwyższa temperatura wody jest niższa od 37 K (100 ⁰ C), a nie przekracza 388K/115 ⁰ C);

-

kotła parowego – jako kotła, w którym następuje wytworzenie pary jako czynnika grzewczego;

-

kotła parowego niskociśnieniowego – zgodnie z przepisami Dozoru Technicznego DT/KP – 1/63 p.3.3. jest to kocioł, w którym ciśnienie pary nie przekracza 70 kN/m ² (około 0,7 at).

Norma ta w przedmowie odwołuje się do aktu normatywnego – zarządzenia Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 13 stycznia 1967r. w sprawie warunków technicznych, którym ze względu na racjonalne i oszczędne użytkowanie paliw i energii powinny odpowiadać projektowanie i budowa kotłów grzewczych (M. Pol. Z 1967r. Nr 5, poz.25 z późn. zm.).

W § 1 ust.2 tego aktu prawnego stwierdza się, iż za kotły grzewcze w rozumieniu zarządzenia uważa się kotły wodne i parowe, z paleniskami na paliwa stałe, płynne i gazowe, gdy temperatura wody przy zastosowaniu wody jako nośnika ciepła nie przekracza 115 ⁰ C, a nadciśnienie pary wytworzonej w kotle nie przekracza 0,7 at (0,07 MN/m ²).

(k.119 akt sprawy 0 norma PN-70/H – 83136)

Z tego unormowania wynika, iż dotyczy ono kotłów, których moc nie przekracza 1MW i których nie można zaliczyć do kategorii kotłów typu przemysłowego. Natomiast kotły o większej mocy – powyżej 1MW podlegały unormowaniu zamieszczonemu w zarządzeniu Ministra Górnictwa i Energetyki oraz Gospodarki Materiałowej i Paliwowej z dnia 16 czerwca 1987r. w sprawie szczegółowych zasad eksploatacji kotłów parowych i wodnych (M.P. z 1987r. Nr 20, poz.177) - § 1 ust.1 tego aktu prawnego (obowiązującego od 23 lipca 1987r. do 4 grudnia 1997r.; poprzedni akt prawny normujący tą kwestię to zarządzenie Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1961r. w sprawie szczegółowego określenia rodzajów urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu oraz zakresy tego dozoru nad poszczególnymi urządzeniami technicznymi - M. P. z 1962r. Nr 6, poz.20) – gdzie w § 3 wskazano, iż dozorowi technicznemu nie podlegają kotły wodne:

a)  o temperaturze wody podgrzanej nie przewyższającej 100 ^{0 C,}

b)  o temperaturze wody podgrzanej przekraczającej 100 ⁰ C, ale nie przewyższającej 115 ⁰ C, ustawione przed dniem 9 maja 1961r.

Z tego właśnie powodu podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy, Płac i Spraw Socjalnych w piśmie z dnia 14 listopada 1985r., znak W-6162-1786/AL./85 (opublikowanym w Pracy i Zabezpieczeniu Społecznym z 2003r.Nr 3 s.s. 40-41), skierowanym do podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej, wyjaśnił, iż „zgodnie z Polską Normą – PN-70/H-83136, która określa pojęcie kotłów grzewczych oraz ich parametry – jako niezautomatyzowane kotły parowe lub wodne typu przemysłowego - należy rozumieć urządzenia z paleniskiem, przeznaczone do wytwarzania pary lub podgrzewania wody ciepłem wywiązującym się w procesie spalania paliwa, których moc przekracza 1 MW, przy czym w kotłach wodnych temperatura wody na wylocie przekracza 388K (115 ^{( 0)} C), a w kotłach parowych ciśnienie pary przekracza 70 Kpa (około 0,7 at).

Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy Sąd wskazuje w pierwszej kolejności, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie potwierdzał, iż powód pracował jako palacz w Szkole Podstawowej w J. w okresie od 1 września 1981r. do 31 grudnia 1998r. (i dalej do 31 grudnia 2000r.) przy obsłudze trzech kotłów:

-

dwóch typu EK4 niskotemperaturowych o temperaturze wody i pary na wylocie do 90 ⁰ C,

-

jednego typu KZ-5, także niskotemperaturowym.

(dowód: zeznania świadka S. M. i przesłuchanie powoda – e-protokół rozprawy k.60 oraz skrócony protokół rozprawy k.56-59 a.s.)

Potwierdzały to także opinie biegłego sądowego z dziedziny oceny stanu technicznego oraz wyceny środków trwałych, maszyn i urządzeń (...), z których wynikało jednoznacznie, iż:

-

kotły te były kotłami grzewczymi, których moc nie przekraczała 1MW (k.72 u dołu), a moc tych kotłów (EK4 i KZ5) – wynosiła 200 kW i 172 kW (1MW = 1000 kW) z temperaturą wody na wylocie 90 ^{0 C,}

-

kotły te służyły do ogrzewania wody i pomieszczeń szkoły.

(vide: opinie biegłego sądowego k.68 – 73; 95 oraz 133 – 144)

W swoich ustnych wyjaśnieniach złożonych na rozprawie biegły ten potwierdził, iż kotły, które w okresie zatrudnienia powoda działały w kotłowni Szkoły Podstawowej w J. były kotłami niskotemperaturowymi, a w zakładach produkcyjnych potrzebne były kotły o większej mocy.

(e-protokół rozprawy k.193 a.s., skrócony protokół rozprawy k.191 – 192 a.s.)

W kontekście powyższych ustaleń i rozważań Sąd Okręgowy uznał za niewiarygodne dowody z opinii biegłego sądowego w tym zakresie, który obejmował jego twierdzenia, iż kotły, które obsługiwał powód były kotłami wodnymi i parowymi typu przemysłowego. Pogląd ten był oczywiście błędny w kontekście zakwalifikowania kotłów funkcjonujących w kotłowni szkolnej do kotłów grzewczych niskotemperaturowych.

Niezależnie od powyższych argumentów okolicznością istotną dla rozstrzygnięcia sporu i potwierdzającą brak możliwości zakwalifikowania kotłów obsługiwanych przez ubezpieczonego do kotłów typu przemysłowego jest to, iż w załączniku nr 1 do zarządzenia Ministra Oświaty i Wychowania z dnia 15 czerwca 1984r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu oświaty i wychowania (Dz. Urzęd. Min. Oświaty i Wychowania z 1984r. Nr 8, poz.46 – karty 28-30 akt sprawy) w dziale XIV pominięto poz.1 ”prace niezautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego”. Nie był to – w ocenie Sądu – przypadek, albowiem w zakładach pracy podległych temu Ministrowi (szkoły, przedszkola i inne jednostki oświatowe) kotły typu przemysłowego (o mocy od 1 Megawata wzwyż) nie były wykorzystywane ze względów technologicznych. Do dostarczania ciepłej wody oraz grzania obiektów takich jednostek wystarczały bowiem kotły nisko – bądź średniotemperaturowe.

W końcowej części niniejszych rozważań podkreślić jeszcze należy jeden istotny element stanu faktycznego sprawy. Otóż w aktach osobowych powoda dotyczących jego zatrudnienia w Szkole Podstawowej im. T. K. w J. (k.14 działu A) znajduje się zaświadczenie kwalifikacyjne Nr (...) wystawione powodowi w dniu 23 października 1995r. przez Okręgowy Inspektorat Gospodarki Energetycznej w B. Komisję Egzaminacyjną (...) – zaświadczenie w zakresie eksploatacji urządzeń i instalacji energetycznych, z którego treści wynika, iż posiadał on uprawnienia do eksploatacji urządzeń i instalacji energetycznych przetwarzających, przesyłających i zużywających paliwa i energię: kotły wodne c.o. do 100 ^{( 0 C)}, w zakresie ich obsługi.

Wynika z tego, iż powód nie posiadał uprawnień do obsługi kotłów wodnych, których moc przekracza 1MW, a temperatura wody na wylocie 115 ⁰ C. Nie mógł on w tej sytuacji zgodnie z obowiązującymi przepisami obsługiwać kotłów wodnych lub parowych, niezautomatyzowanych, typu przemysłowego.

Jego zatrudnienie w Szkole Podstawowej w J. w okresie od 1 września 1981r. do 31 grudnia 1998r. nie mogło być kwalifikowane jako praca wykonywana w szczególnych warunkach, o której mowa w wykazie A dziale XIV pod poz.1. Bez zaliczenia mu tego okresu do pracy w szczególnych warunkach nie mógł on spełnić koniecznego do nabycia prawa do emerytury wcześniejszej warunku posiadania na dzień 1 stycznia 1999r. co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Z powyższych motywów na podstawie art.477 ¹⁴ § 1 K.p.c. w związku z art.184 ust.1 i ust.2 oraz art.32 ustawy emerytalnej, jak również § 2 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. Sąd Okręgowy oddalił odwołania ubezpieczonego.

Niniejsze rozstrzygnięcie nie oznacza ze strony Sądu bagatelizowania ciężkiej pracy powoda, wykonywanej na przestrzeni lat 1981 – 2000 w Szkole Podstawowej w J.. Zatrudnieniu temu niewątpliwie towarzyszyły trudne i często szkodliwe dla zdrowia warunki pracy na stanowisku palacza centralnego ogrzewania. Jednak jak już wcześniej zaznaczono nie każda praca palacza przy obsłudze kotłów grzewczych była pracą wykonywaną w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. Okres zatrudnienia powoda na który powoływał się on w odwołaniu nie mógł być zakwalifikowany do pracy w szczególnych warunkach.