Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2017r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Beata Hass-Kloc

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Kościak

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2017r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: K. O.

przeciwko: Gmina M. R. O.
w R.

o zapłatę

I. oddala powództwo,

II. zasądza od powódki K. O. na rzecz pozwanej Gminy M. R. O.
w R. kwotę 5.400,00 zł (słownie: pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI GC 445/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 7 czerwca 2017r

Powódka K. O. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą „ B.” w R. złożyła pozew o zapłatę kwoty 126.456,84 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 06.08.2013r do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

Podała iż przedmiotowa kwota dotyczy nienależnie pobranych przez pozwaną opłat za centralne ogrzewanie w wynajmowanych przez powódkę lokali od pozwanego w okresie od 16 stycznia 2007 do 16 luty 2011r na podstawie art. 405 k.c.

Dodatkowo powódka podniosła ,iż wynajmowała od pozwanego trzy lokale na podstawie odrębnych umów najmu. Została w nich ustalona opłata z tytułu centralnego ogrzewania obliczona na podstawie wynajmowanej powierzchni.

Stwierdziła ,że w 2010 roku obowiązki wynajmującego przeszły na zakład budżetowy pozwanej Gminy tj. (...) O. na podstawie stosownych aneksów. Na ich podstawie pozwany otrzymując faktury od MPEC refakturował je na powódkę licząc opłatę stosunkowo w zależności od wynajmowanej powierzchni. W grudniu 2011 roku w lokalach wynajmowanych przez powódkę zostały zamontowane podliczniki ciepła i od tego momentu powódka zauważyła, że jej dotychczasowe opłaty były zawyżone. Powódka powołała się ponadto na opinię biegłego sądowego , która została wydana w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w R.o sygn. akt V GC 392/13.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu ( k- 229-215).

W pierwszym rzędzie pozwany podniósł, iż roszczenie powódki uległo przedawnieniu myśl artykuł 118 k.c. albowiem powódka w/w okresie i nadal prowadzi działalność gospodarczą , a więc mamy do czynienia z trzyletnim okresem przedawnienia.

Ponadto zarzucił, że w przypadku konstrukcji wzbogacenia wymagalność roszczenia o zwrot korzyści następuje od chwili uzyskania wzbogacenia i od tego momentu liczyć się powinno bieg terminu przedawnienia roszczeń.

Pozwany stwierdził również, że zarzut przedawnienia dotyczy również w przypadku uznania , że nie znajdą zastosowania przepisy dotyczące bezpodstawnego wzbogacenia. Podniósł, że bezpodstawne wzbogacenie jest konstrukcją prawną którą cechuje tzw. subsydiarność co oznacza ,że nie może być ona podstawą roszczenia pomiędzy stronami jeżeli istniał pierwotny stosunek umowny ,a tak jest w niniejszej sprawie. Zdaniem pozwanego, świadczenia spełniane przez powódkę były świadczeniami wynikającymi ze stosunku opartego o kolejne umowy najmu i one również uległy przedawnieniu.

Pozwany przyjął jako bezsporne ,że strony łączyły umowy najmu oraz wielkości wynajmowanych przez powódkę powierzchni.

Powód w odpowiedzi na powyższe w piśmie przygotowawczym z 30 stycznia 2017r ( k- 314- 316) zmienił powództwo w zakresie podstawy faktycznej żądania w ten sposób, że żąda w/w kwoty tytułem odszkodowania w związku z popełnieniem występków określonych w art. 231 par 1 kk,286 par 1 kk oraz 231 par 3 kk na korzyść majątkową pozwanego , przez pracowników pozwanego w postaci przywłaszczenia po uprzednim wprowadzeniu błąd powódki odnośnie wysokości opłat za centralne ogrzewanie w wynajmowanych przez nią u pozwanego pomieszczeń w/w okresie na podstawie art. 451 kc i 442 ¹ par 2 kc.

Pozwany odniósł się do niniejszego w piśmie z dnia 08.05.2017r ( k- 415).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 grudnia 2005r strony zawarły umowę najmu dotyczącą restauracji (...) ; na podstawie § 2 pkt 3 powódka była zobowiązana do ponoszenia poza czynszem koszt dostarczenia do lokalu m.in. opłat z tytułu centralnego ogrzewania na podstawie odrębnie zawartej umowy.

( dowód : umowa najmu wraz z aneksem k- 13-16).

W dniu 24 września 2009r strony zawarły kolejną umowę najmu dotyczącą restauracji (...) ; na podstawie § 5 pkt 1 powódka była zobowiązana do ponoszenia poza czynszem koszt dostarczenia do lokalu m.in. opłat z tytułu centralnego ogrzewania liczonych według wzoru 2,68 x177m ²- 474,36 zł.

( dowód : umowa najmu k- 17-20).

W dniu 30 grudnia 2005r strony zawarły także umowę najmu dotyczącą Restauracji ; na podstawie § 2 pkt 1 powódka była zobowiązana do ponoszenia poza czynszem koszt dostarczenia do lokalu m.in. opłat z tytułu centralnego ogrzewania liczonych według wzoru 2,78 x177m ²- 492,06 zł.

( dowód : umowa najmu k- 21-23 wraz z aneksami k- 24-27).

W dniu 30 kwietnia 2004r strony zawarły kolejną umowę najmu dotyczącą lokalu (...) ; na podstawie § 5 pkt 1 powódka była zobowiązana do ponoszenia czynszu w skład którego wchodziły opłaty m.in. za c.o.

( dowód : umowa najmu wraz z aneksem k- 31-33).

W dniu 30 grudnia 2005r strony zawarły umowę najmu dotyczącą lokalu (...) ; na podstawie § 2 pkt 3 powódka była zobowiązana do ponoszenia poza czynszem koszt dostarczenia do lokalu m.in. opłat z tytułu centralnego ogrzewania na podstawie odrębnie zawartej umowy.

( dowód : umowa najmu k- 28-30 wraz z aneksem k- 37-40).

W dniu 30 listopada 2007r strony zawarły kolejną umowę najmu dotyczącą lokalu (...) ; na podstawie § 2 pkt 1 powódka była zobowiązana do ponoszenia poza czynszem koszt dostarczenia do lokalu m.in. opłat z tytułu centralnego ogrzewania liczonych według wzoru 3,12 x 257,8 m ²- 804,34 zł.

( dowód : umowa najmu wraz z aneksem k- 13-16, 41, załącznik k- 42).

W dniu 10 października 2003r strony zawarły umowę najmu dotyczącą lokalu Hotel Sportowy ; na podstawie § 5 pkt 1 powódka była zobowiązana do ponoszenia poza czynszem koszt dostarczenia do lokalu m.in. opłat z tytułu centralnego ogrzewania według wzoru 660,45 x 2,68 m ² -1.770 zł.

( dowód : umowa najmu wraz z aneksem k- 48-50).

W dniu 30 grudnia 2005r strony zawarły umowę najmu dotyczącą lokalu Hotel Sportowy ; na podstawie § 2 pkt 3 powódka była zobowiązana do ponoszenia poza czynszem koszt dostarczenia do lokalu m.in. opłat z tytułu centralnego ogrzewania na podstawie odrębnie zawartej umowy.

( dowód : umowa najmu wraz z aneksem k- 44-47).

W dniu 30 grudnia 2005r strony zawarły umowę najmu dotyczącą lokalu Hotel Sportowy ; na podstawie § 2 pkt 1 powódka była zobowiązana do ponoszenia poza czynszem koszt dostarczenia do lokalu m.in. opłat z tytułu centralnego ogrzewania według wzoru 660,45 x 2,78 m ² -1.836,05 zł.

( dowód : umowa najmu k- 51- 53 wraz z aneksem k- 54-58).

Z tytułu najmu objętego w/w umowami pozwany wystawił i doręczał powódce faktury dla każdej z wynajmowanych powierzchni osobno, zarówno, co do czynszu, jak i opłat za media liczone w stosunku do powierzchni. Powódka płaciła częściowo faktury, to jest uiściła częściowo czynsz za 2012 r. natomiast nie zapłaciła należności z tytułu CO za część roku 2011 i 2012, jak również nie zapłaciła czynszu za okres od marca do maja 2012 r. w kwocie 14.885,66 zł. Opłaty za CO w /w okresie zależały od cen dostawcy MPEC. Pozwany po otrzymaniu faktur od dostawcy płacił należności i refakturował, licząc stosunkowo w zależności od wynajmowanej powierzchni przez poszczególnych najemców. W umowach strony przewidziały możliwość zmiany ceny w zależności od cen stosowanych przez dostawcę. Stawki zmieniały się i pozwany aktualizował stawki. MPEC wystawiał faktury, (...) refaktury na powódkę, zgodnie ze współczynnikiem określonym przez dostawcę.

( dowód: faktury VAT oraz dowody zapłaty k- 58- 223, zeznania świadka J. M. k- 394- 395, M. S. k- 411, A. P. k- 411, J. Z. k- 411).

W dniu 23 stycznia 2008 r pozwany poinformował pisemnie powódkę w odpowiedzi na pismo z dnia 10.01.2008r Dyrektora Miasta R. spowodowane pismem powódki z dnia 27.12.2007r że na podstawie zawartych umów najmu w zakresie (...) i restauracji (...) ustalona była całkowita kwota ryczałtowa za wynajem i media i wynosiła ona 2000 zł.

( dowód: pismo z 23.01.2008r k- 430, pismo z 10.01.2008r k- 431, pismo z 27.12.2007r k- 433).

W dniu 15 lutego 2008r pozwany sformułował pismo w którym wskazywał jaki był udział mediów w czynszu za (...) i powódka na tym piśmie odręcznie sporządziła zapis z daty 21.02.2008r ,że wyraża zgodę na rozliczenie od 1 lutego 2008r po odliczeniu kosztów mediów w czynszu i ,że nie rości pretensji do wcześniej wpłacanych kwot czynszu i mediów.

( dowód: pismo z 15.02.2008 r k- 408, rozliczenie k- 409)

W dniu 28 października 2009r pozwany zawarł umowę z (...) sp. z o.o. dotyczącą przebudowy basenów otwartych , które nie były ogrzewane za pośrednictwem sieci centralnego ogrzewania.

( dowód : umowa k- 418-423).

W dniu 02.04.2010r powódka wystosowała do pozwanego pismo wskazując, że wynajmowane przez lokalne położone są w starym budynku i nie wszystkie płatności mogą być skrupulatnie rozliczone ; zarzuciła, że pozwany montuje w chwili obecnej wodomierze , co wpłynie na wysokość ponoszonych przez nią kosztów.

Pismem z dnia 25 stycznia 2012r pozwany poinformował powódkę , że z uwagi na brak przez nią akceptacji zasad obliczania kosztów energii cieplnej w oparciu wskazania licznika , w związku z nowo oddanym węzłem cieplnym koszty energii cieplnej będą rozliczane w oparciu o obowiązujące do tej pory zasady.

( dowód: pismo powódki k- 424, pismo pozwanego k- 425).

W dniu 1 grudnia 2011 r. powódka zamontowała podliczniki.

( dowód: protokół uruchomienia ciepłomierza k- 43).

Z uwagi na kwestionowanie sposobu naliczania opłat za CO przez powódkę w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w R., sygn. akt V GC 329/13 zostały sporządzone dwie opinie: przez biegłego A. P. (1) i M. O. (1) na okoliczność opłat za CO za rok 2011. Biegły A. P. (1) w wydanej opinii uzupełniającej opinii rozliczył szczegółowo należne kwoty na poszczególne miesiące, z podaniem łącznej kwoty należności, która przypada do zapłaty przez pozwaną za sporny okres od marca do listopada 2011 r. z uwzględnieniem powierzchni wynajmowanej przez pozwaną, łączna wyliczona kwota to 19.668,47 zł. Biegły wziął pod uwagę wartość kosztów ogrzewania licząc ilość metrów kwadratowych razy wskaźnik dla każdego miesiąca.

Sąd Rejonowy uznał za uzasadnione roszczenie pozwanego w/w sprawie w części co do kosztów CO: biorąc pod uwagę poszczególne okresy z rozliczeniem na miesiące za okres od marca do listopada 2011 r. w oparciu o kwoty ustalone przez biegłego A. P. należne powodowi za poszczególne miesiące.

( dowód: dowody z akt sprawy SR w R., sygn. akt V GC 392/13 : pozew, opinia sądowa i opinia uzupełniająca I i II biegłego M. O. , opinia sądowa i opinia uzupełniająca biegłego A. P., protokół rozprawy z dnia 17.12.2014r, pismo pozwanej z dnia 23.12.2014r , oświadczenie pozwanej z 22.12.2014r, pismo powoda z dnia 20.02.2015r , wyrok SR w R. z dnia 1.04.2015r wraz z uzasadnieniem , wyrok SO w R. (...).2015r wraz z uzasadnieniem k- 326 -387).

Sąd ustalając stan faktyczny uznał za wiarygodne dowody przedstawione przez obie strony zarówno w zakresie dokumentów jaki zeznań świadków , gdyż sposób pełny, jasny i wzajemnie się uzupełniający pozwoliły stworzyć zwartą logiczną całość w zakresie ustaleń faktycznych sprawy.

Sąd Okręgowy mając na uwadze powyższe zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie wypada zaznaczyć, iż wskazanie przez powoda przepisów prawa materialnego, mających stanowić podstawę prawną orzeczenia, jakkolwiek niewymagalne, nie pozostaje bez znaczenia dla przebiegu i wyniku sprawy, albowiem pośrednio określa także okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie pozwu i ukierunkowuje całe postępowanie w sprawie (tak wyrok SA
z dnia 8.03.2007r., I Aca 1182/06, Lex nr 521788). Pierwotną podstawą prawną dochodzonego roszczenia był niewątpliwie art. 405 kc podtrzymaną na rozprawie w dniu 7.06.2017r.

Zgodnie z art. 405 kc kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści
w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Bezpodstawne wzbogacenie jest samoistnym źródłem zobowiązania (tak wyrok SN z dnia 2.08.2007r., V CSK 152/07, Lex nr 1536113). Do zaistnienia tego zobowiązania jest rzeczą obojętną, w jaki sposób i za czyją sprawą ktoś uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby. Znaczenie ma zaś istnienie pewnego stanu obiektywnego w postaci wzbogacenia po jednej stronie i zubożenia po drugiej. Między zubożeniem i wzbogaceniem musi zachodzić tego rodzaju zależność, aby można uznać, że są to dwie strony tego samego przesunięcia jakiejś wartości z jednego majątku do drugiego ( komentarz do kodeksu cywilnego pod red. G. Bieniek, Księga trzecia, Zobowiązania Tom 1, Warszawa 2008, str. 247). Korzyść musi być uzyskana bez podstawy prawnej jakiegokolwiek rodzaju. Musi mieć pewną wartość majątkową. Jest to więc wartość zwiększająca majątek wzbogaconego bezpośrednio lub, jak to ma miejsce w razie oszczędzania koniecznego wydatku, w sposób pośredni. Korzyść musi nadto być uzyskana kosztem innej osoby. Należy podkreślić, że musi istnieć równoległe powiązanie pomiędzy wzbogaceniem po jednej stronie, a zubożeniem po drugiej, chociaż nie muszą to być zawsze wartości jednakowe (komentarz do kodeksu cywilnego pod red. G. Bieniek, Księga trzecia, Zobowiązania Tom 1, Warszawa 2008, str. 254-255 ).

W ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie nie można mówić zaistnieniu bezpodstawnego wzbogacenia po stronie pozwanej, albowiem strony wiązały umowy najmu w których w sposób w konkretny strony ustalały sposób regulowania należności za media dostarczane powódce do wynajmowanego lokali. Powódka miała zatem pełną świadomość i wiedzę co do zasady jak i sposobu naliczenia tych opłat. Należności z tego tytułu uiszczała dobrowolnie . Nie można pominąć, iż powódka występowała tutaj w roli przedsiębiorcy , a więc obejmowała świadomością ,że prowadzenie działalności gospodarczej w wynajmowanych lokalach jest związane z ponoszeniem określonych kosztów oraz że pozwany również działa na zasadach gospodarki rynkowej i musi kierować się tymi zasadami w zakresie wynajmowanych przedsiębiorcom lokali. W tych okolicznościach zdaniem Sądu Okręgowego powódka mogłaby dochodzić , o ile zaistniałyby przesłanki, odszkodowania na podstawie art. 471 kc , które również w realiach niniejszej sprawy uległo przedawnieniu , mając na uwadze iż wezwanie do jego zapłaty pozwany otrzymał w dniu 6 sierpnia 2012 ( art. 455 kc k- 11,12) natomiast pozew został złożony w dniu 22 grudnia 2016r.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy aprobuje pogląd przywołany przez pozwanego w odpowiedzi na pozew , a oparty na stanowisku Sądu Najwyższego zawartym w wyroku z dnia 21.12.2005r , IV CK 305/03 , że przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu nie służą do konstruowania na ich podstawie odpowiedzialności dłużnika, która ma zastępować jego odpowiedzialność z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy; ponadto należy podkreślić, że wyłączony jest również zbieg roszczeń z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia z roszczeniami z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania ( por wyrok SN z dnia 7.05.2009r, IV CSK 523/08).

Strona pozwana w podniosła zarzut przedawnienia w zakresie roszczenia wynikającego z art. 405 k.c. W ocenie Sądu Okręgowego zarzut ten zasługiwał na uwzględnienie. Przy jego ocenie Sąd miał na uwadze, iż roszczenie o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia powstaje z chwilą spełnienia się wszystkich przesłanek przewidzianych przez ustawodawcę. Z tą też chwilą wierzyciel uzyskuje kompetencję do wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia. Chwilą następującą niezwłocznie po chwili w której wezwanie do spełnienia świadczenia mogło być złożone dłużnikowi należy uznać w konsekwencji za chwilę od której zaczyna biec termin przedawnienia- niezależnie od tego czy obowiązek spełnienia świadczenia zaktualizował się w konsekwencji wezwania dłużnika do jego spełnienia. Takie stanowisko przeważa w nauce i orzecznictwie. Termin przedawnienia jeśli chodzi o świadczenie które zostało nienależnie spełnione w ramach działalności gospodarczej będzie biegł co do każdego świadczenia i wynosi on 3 lata ( art. 118 kc) ( por wyrok SN z dnia 16.07.2003r , V CK 24/02, wyrok SN z dnia 29.04.2009r, II CSK 625/08).

Kolejną kwestią , którą należało rozważyć , jest podstawa żądania wskazana przez powódkę, a wynikającą z art. 442 ¹ par 2 kc. Mając na uwadze niniejsze należy zauważyć , że jeżeli brak będzie wyroku skazującego za dane przestępstwo ( a tak jest w przedmiotowym postepowaniu ) sąd cywilny jest obowiązany poczynić stosowne ustalenia co do kwalifikacji zachowania jako przestępstwo we własnym zakresie. Należy przy tym podnieść, że odpowiedzialności karnej podlegają tylko osoby fizyczne i tylko za zawiniony czyn własny. Ponad chwili obecnej dominuje pogląd wedle którego kluczowe jest nie to kto odpowiada za daną szkodę i na jakiej podstawie, ale to czy szkoda jest następstwem zachowania, które wypełnia znamiona zbrodni albo występku ( por. wyrok SN z dnia 27.10.2005r III CK 171/05) .

W ocenie Sądu Okręgowego przedstawiony przez powódkę materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie, że którykolwiek z pracowników strony pozwanej popełnił czyn zabroniony, a ujęty w treści art. 231 par 1 kk, 286 par 1 kk, 231 par 3 kk poprzez przewłaszczenie, po uprzednim wprowadzeniu w błąd powódki odnośnie wysokości opłat za centralne ogrzewanie najmowanych przez nią pomieszczeń u pozwanego; świadczą o tym wskazane już powyżej okoliczności8. Ponadto Sąd Okręgowy zauważa ,że zaprezentowane powyżej stanowisko 7 nie koliduje z wartościami chronionymi porządkiem prawnym, który zapewnia swobodę kształtowania stosunków umownych, zakazując jedynie jej nadużywania (por. postanowienie składu siedmiu sędziów SN z dnia 22 marca 2013r. III CZP 85/12, OSNC 2013/11/132 wraz z powołanym w uzasadnieniu tego orzeczenia orzecznictwem). Szerzej rzecz ujmując zauważyć trzeba, że strony dokonujące czynności prawnej często są zainteresowane takim kształtowaniem jej skutków, które uwzględnią przyszły możliwy przebieg zdarzeń, istotny dla realizacji zamierzonych celów, a przyjęcie zastrzeżeń może zapewnić relacjom zachodzącym między nimi niezbędną elastyczność. Skutki dopuszczenia szeroko pojętego warunku są nie do przecenienia, gdyż strony - swobodnie kształtując stosunek prawny - mogą określić jego treść z uwzględnieniem indywidualnych interesów, przesunąć w czasie skutki czynności prawnej, uzależniając je od określonych okoliczności wystąpienia/niewystąpienia określonego zdarzenia) – por. uzasadnienie cyt. wyżej postanowienia SN.

Tak właśnie stało się w przypadku wprowadzenia do umów zawieranych przez strony przedmiotowego zapisu dotyczącego rozliczenia należności za c.o.

Podkreślenia wymaga, iż wyrażona w art. 353 ¹ k.c. zasada swobody umów nie oznacza abstrakcyjnej dowolności, ale obejmuje także przyzwolenie na faktyczną nierówność stron umowy. Kwestionowanie ważności czynności prawnej wobec jej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego wymaga każdorazowo wskazania o jakie dokładnie zasady chodzi. Do takiej oceny czynności prawnej może dojść ze względu na cel, do którego osiągnięcia czynność zmierza, rażąco krzywdzące działanie jednej ze stron, zachowanie nieuczciwe, nielojalne lub naruszające interesy osób trzecich. Konieczne jest dokonanie wartościowania zachowania z konkretnymi zasadami współżycia społecznego w kontekście skutku prawnego (por. wyrok SN z dnia 27 czerwca 2012r. IV CSK 557/11, LEX nr 1229971).

Okoliczność , że powódka aktualnie uważa, iż przedmiotowe zapisy w/w umów są sprzeczne z jej interesem ekonomicznym nie ma znaczenia prawnego, gdyż zostały wprowadzone do umowy dobrowolnie i z pełnym rozeznaniem oraz świadomością jego skutków. Należy także , zauważyć że aneksowanie umów w tym kierunku było dokonywane przez strony kilkakrotnie i na przestrzeni szeregu lat i powódka nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń ; pojawiły się one dopiero gdy pozwany zaczął rozliczać powódkę według zamontowanych podliczników.

Należy również podnieść ,że prawo zmieniło się po wejściu Polski do Unii i powstał obowiązek rozliczania się według urządzeń pomiarowych. Poprzednio odbiorcy byli rozliczani ryczałtowo z uwagi na brak liczników , a stawki były ustalane odgórnie ( opinia biegłego w sprawie V GC 392/13 k- 360).

Natomiast w zakresie odpowiedzialności skonstruowanej na treści art. 415 kc to wypada podkreślić ,że wywodząc powództwo na tej podstawie prawnej powódka winna udowodnić wszystkie przesłanki odpowiedzialności, w tym również elementy winy; albowiem na zasadzie art. 415 kc odpowiada osoba , której zawinione zachowanie się ( działanie bądź zaniechanie) jest źródłem powstania tej szkody.

Dla przypisania winy sprawcy konieczne jest , aby postępowanie sprawcy było wadliwe , i to zarówno obiektywnie jak i subiektywnie. Wadliwość obiektywna polega na tak zwanej bezprawności zachowania się , podmiotowa zaś na pewnym określonym stosunku psychiki sprawcy do skutków swego postępowania. Jak wynika z wyżej przedstawionych okoliczności brak jest dowodów , które by w sposób jednoznaczny wykazały wszystkie konieczne przesłanki o których stanowi art. 415kc.

Z tych tez względów Sąd Okręgowy uznał , że brak jest podstaw do uwzględnienia wniesionego powództwa o czym orzekł po myśli powołanych wyżej przepisów.

Orzeczenie o kosztach procesu w pkt II wyroku znajduje uzasadnienie w art. 98 kpc i 108 kpc oraz w § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w zw. z par 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych .