Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Anita Grunt

po rozpoznaniu w dniach 14.12.2016 r., 02.02.2017 r., 30.03.2017 r. sprawy

T. P. , ur. (...) w P.,

syna Z. i H. z domu B.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 29/30 września 2015 roku w G., po uprzednim wyłamaniu okna przy pomocy nieustalonego narzędzia i uszkodzenia tym samym okna i ściany w wysokości 125 złotych dostał się do wnętrza lokalu B. B. przy ulicy (...), skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki N. o wartości 50 zł, czym działał na szkodę N. S. w łącznej wysokości 175 zł,

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k. k. w zw. z art. 288 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k.;

II.  w dniu 29/30 września 2015 roku w G. usiłował dokonać kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu przy użyciu śrubokręta zabezpieczenia okna służącego do wydawania lodów i uszkodzenia tym samym okna w wysokości 59,84 złotych usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia mienia nieustalonej wartości znajdującego się wewnątrz piekarni (...) przy ulicy (...), przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na obecność pracownika wewnątrz lokalu, czym działał na szkodę Piekarni Cukierni (...),

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 279 § 1 k. k. w zw. z art. 288 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k.

I.  oskarżonego T. P. w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie I. aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w dniu 29/30 września 2015 roku w G., po uprzednim wyłamaniu okna przy pomocy nieustalonego narzędzia, dostał się do wnętrza lokalu B. B. przy ulicy (...), skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki N. o wartości 50 złotych, pieniędzy w kwocie 300 złotych oraz wkrętarki marki M. o wartości 600 złotych, czym działał na szkodę N. S. i czyn ten kwalifikuje z art. 279 § 1 k. k.;

II.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II. aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że z opisu czynu eliminuje dokonanie uszkodzenia okna w wysokości 59,84 złotych i czyn ten kwalifikuje z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 279 § 1 k. k.;

III.  ustalając, że czyny przypisane oskarżonemu w punktach I. i II. sentencji wyroku stanowią ciąg przestępstw opisany w art. 91 § 1 k. k., na podstawie art. 279 § 1 k. k. w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k. k. w zw. z art. 91 § 1 k. k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k. k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 1 października 2015 roku, od godziny 21.55 do dnia 2 października 2015 roku, do godziny 20. 00, to jest okres jednego dnia, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 230 § 2 k. p. k. nakazuje zwrócić oskarżonemu T. P. dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod pozycją nr 1. w postaci dwóch par obuwia sportowego marki A.;

VI.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k., art. 627 k. p. k. oraz art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 640 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 500 złotych.

Sygn. akt II K 1326/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W nocy z 29 na 30 września 2015 r. T. P. podjechał samochodem pod piekarnię (...) w G. przy ul. (...). T. P. miał przy sobie śrubokręt, którym wyłamał zabezpieczenie okna służącego do wydawania lodów poprzez dokonanie wgniecenia uszczelki tego okna na wysokości ok. 25 cm od dolnej krawędzi oraz uszkodzenie klamki/zasuwy zabezpieczającej przed otwarciem okna. Oskarżony otworzył okienko, po czym spostrzegł, że w środku lokalu znajdują się pracownicy piekarni, wobec czego odstąpił od dalszych działań i oddalił się.

Dowód : zeznania świadka K. S. –k. 11-14, 299, protokół oględzin –k. 16-20, wyjaśnienia oskarżonego T. P. –k. 63-64; protokół oględzin rzeczy – 133-143

Chwilę po ww. zdarzeniu oskarżony udał się na ul. (...) w G. pod lokal B. B.. Tam oskarżony nieustalonym narzędziem wyrwał z zawiasów małe okienko, tzw. „lufcik” znajdujący się w górnej części futryny okiennej znajdującej się na bocznej ścianie lokalu. Oskarżony wszedł przez lufcik do środka lokalu. T. P. zabrał z lokalu telefon N. o wartości 50 zł, który leżał na ladzie oraz wkrętarkę marki M. o wartości 600 zł. Następnie oskarżony podszedł do stojącego w lokalu automatu do gier i przy pomocy śrubokrętu wyłamał w tym automacie drzwiczki do kasety, w której znajdowały się banknoty. Oskarżony zabrał z tej kasety pieniądze w kwocie 300 zł. Następnie T. P. przez ten sam lufcik wyszedł z lokalu.

Dowód : zeznania świadka N. S. –k. 1-2, 120-121,301-302, protokół oględzin miejsca -k. 8-9, protokół oględzin rzeczy – 133-143, wyjaśnienia oskarżonego T. P. –k. 63-64, opinia traseologiczna –k. 146-157

W dniu 30 września 2015 r. ok. godz. 23.00 T. P. umówił się ze swoją koleżanką W. K. na P. w G. w okolicy ul. (...). Oskarżony i W. K. siedzieli w samochodzie i wówczas oskarżony spytał ją, czy chce telefon marki N., bo jemu nie jest potrzebny i chce go wyrzucić. Był to ten sam telefon, który oskarżony zabrał wcześniej z lokalu B. B., o czym jednak nie powiadomił W. K.. Kobieta wzięła ten telefon, po czym poszła na spotkanie z siostrą. Po trzech godzinach W. K. i T. P. ponownie się spotkali w tym samym miejscu i chcieli pojechać do B.. Jadąc do B. zatrzymali się na tzw. J. D., w dzielnicy Z. w G., gdzie dwóch mężczyzn podeszło do samochodu oskarżonego, mówiąc „ to ten, to ten” i nie chcieli wypuścić świadka i oskarżonego z samochodu, a także zastawili ich samochód swoim. Wówczas oskarżony zadzwonił na Policję. Po przyjeździe Policji W. K. i T. P. zostali zabrani na komisariat, gdzie okazało się, że telefon N., który ma przy sobie W. K., pochodzi z kradzieży.

Dowód : zeznania świadka W. K. –k. 52-53,299; protokół przeszukania osoby –k. 83-87

Podczas pierwszego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym w dniu 02.10.2015 r. oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym. Przesłuchiwany jednak ponownie w dniu 27.11.2015 r. zmienił wyjaśnienia i nie przyznał się do zarzucanych mu czynów. T. P. wskazał, że złożył wcześniej takie wyjaśnienia, bo chciał jak najszybciej wyjść do domu. Nie włamał się do żadnego z lokali, a telefon N., który pochodził z lokalu B. B. i który został znaleziony przy W. K., znalazł na zewnętrznym parapecie okna piekarni (...) na ul. (...), a zauważył ten telefon jadąc samochodem. Wracał wówczas z pobliskiego lokalu, w którym grał na automatach do ok. godz. 24.00 tego dnia, gdy było włamanie do piekarni. Oskarżony wziął tylko telefon, wsiadł do samochodu i pojechał dalej, nie wiedział, że telefon pochodzi z przestępstwa i dlatego przekazał go nieodpłatnie W. K.. W B. B. oskarżony zaś nigdy nawet nie był.

wyjaśnienia oskarżonego –k. 63-64, 112-115

Oskarżony T. P. był uprzednio wielokrotnie karany sądownie, tj. :

1.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk –Północ w Gdańsku z dnia 20 lipca 2012 r., wydanym w sprawie o sygn. akt XI K 896/11, za czyn z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomani;

2.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk –Północ w Gdańsku z dnia 10 września 2012 r., wydanym w sprawie o sygn. akt XI K 401/11, za dwa czyny z art. 207 § 1 k. k. i czyn z art. 157 § 2 k. k.;

3.  wyrokiem VII Zamiejscowego Wydziału Karnego we W. Sądu Rejonowego w Nowej Soli z dnia 12 lutego 2014 r., wydanym w sprawie o sygn. akt VII K 557/13, za czyn z art. 286 § 1 k. k.,

4.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 1 kwietnia 2014 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II K 708/13, za czyn z art. 286 § 1 k. k. w zb art. 270 § 1 k. k.;

5.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 14 października 2015 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II K 625/15, za czyn z art. 279 § 1 k. k. w zw. z art. 283 k. k.;

6.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk –Północ w Gdańsku z dnia 22 września 2015 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II K 699/15 za czyn z art. 279 § 1 k. k.;

7.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Kartuzach z dnia 16 października 2015 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II K 502/15, za ciąg przestępstw z art. 279 § 1 k. k.;

8.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 29 października 2015 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II K 624/15, za czyn z art. 288 § 1 k. k.,

9.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 16 marca 2016 r., wydanym w sprawie o sygn. akt IX K 81/16, za czyn z art. 279 § 1 k. k.,

10.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Malborku z dnia 18 maja 2016 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II K 581/15, za czyn z art. 279 § 1 k. k.,

11.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 1 kwietnia 2014 r., wydanym w sprawie II K 708/13, za czyny z art. 207 § 1 k. k. i z art. 286 § 1 k. k.

Dowód : dane o karalności –k. 279-282, odpisy wyroków –k. 81, 188-201,218-228

Oskarżony T. P. ma wykształcenie średnie, jest żonaty, posiada jedno dziecko w wieku 7 lat, obecnie odbywa karę pozbawienia wolności, pracuje odpłatnie w ZK, nie posiada majątku.

Dowód: Dane osobopoznawcze –k. 66

Sąd zważył, co następuje :

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadków K. S., W. K., M. P. i N. S., a także na zebranych dokumentach urzędowych i opinii traseologicznej. Wyjaśnienia oskarżonego T. P. posłużyły poczynieniu ustaleń faktycznych w takim zakresie, w jakim zostały uznane za wiarygodne.

Wskazać należy, że Sąd nie miał jakichkolwiek podstaw, by odmówić wiarygodności zeznaniom wszystkich wskazanych wyżej świadkom.

Zeznania świadków K. S., N. S., M. P. były - w ocenie Sądu - spójne, konsekwentne, zgodne z treścią protokołów i innych dowodów, które Sąd uznał za wiarygodne. Osoby te są obce dla oskarżonego, nie miały z nim żadnej styczności i zeznawały na okoliczność strat, jakie poniesione zostały w wyniku przestępczego działania T. P.. Osoby te nie miały interesu w tym, by świadczyć nieprawdę. Zeznaniom wszystkich ww. świadków Sąd w pełni przyznał walor wiarygodności, także w zakresie wysokości deklarowanych przez nich strat, zwłaszcza, iż wartości te nie były kwestionowane.

Także zeznaniom świadka W. K. Sąd przyznał walor wiarygodności. Jej zeznania były zbieżne z ustalonym w sprawie stanie faktycznym. Świadek jest znajomą oskarżonego, nie miała jednak interesu w tym, by świadczyć nieprawdę na jego korzyść bądź niekorzyść. Nadto relacja świadka znalazła odzwierciedlenie w wyjaśnieniach oskarżonego z postępowania przygotowawczego, złożonych spontanicznie, bezpośrednio po zatrzymaniu, które miało miejsce niedługo po dokonaniu zarzucanych mu czynów.

Co do wyjaśnień oskarżonego, to - zdaniem Sądu - za wiarygodne uznać należało jedynie te złożone w postępowaniu przygotowawczym, po zatrzymaniu w dniu 2 października 2015 r. T. P. przedstawił wówczas spójną, logiczną i przede wszystkim spontaniczną relację zdarzeń i okoliczności czynów, których dokonał. Oskarżony szczegółowo opowiedział, przy użyciu jakich narzędzi dokonywał włamań. Wyjaśnił, dlaczego odstąpił od wejścia do środka piekarni (...), a także, co ukradł z lokalu B. B.. Powyższe znalazło potwierdzenie w nagraniach z monitoringu, zeznaniach pozostałych świadków oraz opinii traseologicznej. W świetle bowiem tej opinii, ślady obuwia pozostawione po włamaniu w lokalu B. B. pochodzą od butów oskarżonego. Powyższe w oczywisty sposób przeczy późniejszym wyjaśnieniom oskarżonego, w których zmienił on przedstawianą wersję wydarzeń, wskazując, że nie jest sprawcą zarzucanych mu czynów, a w lokalu B. B. nigdy nie był. Przedstawiona przez oskarżonego w dniu 27 listopada 2015 r. wersja wydarzeń jest dalece niespójna, nielogiczna i nie znajduje potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym. W ocenie Sądu, późniejsze wyjaśnienia oskarżonego stanowiły jedynie wyraz przyjętej przez niego linii obrony, co miało na celu uniknięcie grożącej mu odpowiedzialności karnej.

Sąd dał wiarę wszystkim dokumentom urzędowym przywołanym w ustaleniach faktycznych. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności. Sąd nie znalazł żadnych podstaw dla umniejszenia ich wartości dowodowej. Dowody te w korelacji z zeznaniami świadków stanowią jedną z podstaw do ustalenia sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów.

Nie budziła wątpliwości Sądu co do prawdziwości i rzetelności opinia traseologiczna wykonana w niniejszej sprawie. W toku postępowania nie ujawniły się wątpliwości co do fachowości lub bezstronności wykonującego ją biegłego. Zdaniem Sądu, opinia ta została starannie opracowana, zgodnie z wymogami wiedzy z danej specjalności i uwzględniała wszelkie okoliczności sprawy, nie zawierając sprzeczności. Mając na uwadze powyższe oraz to, iż wnioski wypływające z opinii są szczegółowe, logiczne i naukowo uzasadnione, Sąd przyjął je za własne.

Nie uszło uwadze Sądu, że w sprawie wykonana była jeszcze jedna opinia biegłego - w zakresie identyfikacji genetycznej, jednakże z uwagi na zbyt małą ilość zabezpieczonego do badań materiału, badania te nie powiodły się, w związku z czym Sąd nie uwzględnił przedmiotowej opinii jako dowodu w sprawie.

Przestępstwo kradzieży z włamaniem uregulowane jest w art. 279 § 1 k. k., zgodnie z którym odpowiedzialności podlega ten, kto kradnie z włamaniem. Dwuaktowy charakter tego przestępstwa polega na tym, że składa się ono z dwóch odrębnych, aczkolwiek powiązanych ze sobą czynności sprawczych. Te dwie czynności sprawcze składają się na jeden czyn. Czynność polegającą na zaborze należy rozumieć jak na gruncie art. 278 § 1 k. k., na co wskazuje użycie sformułowania „kto kradnie”. Z kolei „włamanie” oznacza pokonanie przeszkody utrudniającej dostęp do mienia. Pojęcie włamania jest rozumiane szeroko, gdyż do jego istoty należy wdarcie się do zamkniętego pomieszczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25.10.2005r., II Aka 269/05, LEX nr 286464). Włamanie jest utożsamiane z sytuacją, gdy mienie znajduje się w zamkniętym pomieszczeniu i gdy działanie sprawcy polega na przeniknięciu do tego pomieszczenia ( wyrok Sądu Najwyższego z 9.09.2004 r., V KK 144/04, LEX nr 137749). Konieczne jest także podkreślenie, że przepis dotyczący kradzieży z włamaniem konsumuje przepis o zniszczeniu lub uszkodzeniu rzeczy z art. 288 § 1 k. k., które jest wliczone w treść "włamania", wiążącego się przecież ze sforsowaniem ustanowionych zabezpieczeń (zbieg pomijalny), z tego też powodu Sąd wyeliminował przepis art. 288 § 1 k. k. z kwalifikacji prawnej obu czynów przypisanych oskarżonemu (niezależnie od tego wskazać należy, że - z uwagi na wartość uszkodzonego mienia - czyn oskarżonego w tym zakresie nie wyczerpywałby znamion przestępstwa z art. 288 § 1 k. k., a co najwyżej znamiona wykroczenia z art. 124 § 1 k. w.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, nie ulega wątpliwości, że podejmując działania w postaci wyrwania z zawiasów nieustalonym narzędziem małego okienka, tzw. „lufcika”, znajdującego się w górnej części futryny okiennej, oskarżony dokonał przełamania zabezpieczeń, wypełniając tym samym znamię „włamania”, o którym mowa w przedmiotowym przepisie. Oczywiste jest także w świetle poczynionych ustaleń, iż dokonał on zaboru mienia w postaci pieniędzy w kwocie 300 zł, telefonu komórkowego marki N. o wartości 50 zł i wkrętarki M. o wartości 600 zł, które są rzeczami w rozumieniu przepisów kodeksu karnego. Zabierając je wbrew woli N. S. pozbawił go władztwa nad tymi rzeczami. Mając powyższe na uwadze, Sąd w punkcie I. wyroku uznał oskarżonego winnym opisanego wyżej czynu.

Ustalony stan faktyczny dawał także podstawę do przypisania T. P. czynu zarzucanego mu w punkcie II. aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 279 § 1 k. k. Zachowanie oskarżonego nie wypełniło wszystkich koniecznych znamion prowadzących do dokonania przestępstwa kradzieży z włamaniem (art. 279 § 1 k. k.). Mianowicie oskarżony wyłamał zabezpieczenia okna służącego do wydawania lodów poprzez dokonanie wgniecenia uszczelki tego okna na wysokości ok. 25 cm od dolnej krawędzi oraz uszkodzenie klamki/zasuwy zabezpieczającej przed otwarciem okna. Nie budzi wątpliwości, że dniu 29/30 września 2015 r. T. P. chciał dokonać kradzieży mienia, po uprzednim włamaniu się do piekarni (...), jednakże tylko ze względu na fakt, że w środku lokalu znajdowali się pracownicy, odstąpił on od dalszych działań i oddalił się. W związku z tym, należało stwierdzić, że czyn T. P. objawił się w formie stadialnej usiłowania (art. 13 § 1 k. k.). Mając powyższe na względzie, Sąd w punkcie II. wyroku uznał oskarżonego winnym ww. czynu.

Oba ww. czyny zostały popełnione z wykorzystaniem takiej samej sposobności, w odstępie kilku godzin, a przy tym żaden czyn nie został poprzedzony wyrokiem za czyn wcześniejszy. Sąd uznał zatem, że stanowią one ciąg przestępstw (art. 91 § 1 k. k.).

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca ich kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. Nie był on w szczególności ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swoich czynów przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. T. P. jest i już w trakcie popełnienia czynów był osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego.

Decydując o wymiarze kary dla oskarżonego, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k. k., mając na względzie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią wielokrotną (jedenastokrotną!) karalność oskarżonego, mając na względzie w szczególności fakt, iż w przeważającej mierze dopuszczał się on przestępstw przeciwko mieniu. Na niekorzyść T. P. w zakresie obu przypisanych mu czynów, Sąd poczytał również powtarzalność zachowań, świadczącą o skłonności oskarżonego do łamania zasad prawnych związanych z ochroną własności. Jednocześnie społeczna szkodliwość w/w czynów, oceniana z uwzględnieniem dyrektyw z art. 115 § 2 k. k., jawi się jako znaczna. Każdorazowo godził on w dobro prawem chronione, jakim jest mienie, działając przy tym z niskiej pobudki, jaką była chęć uzyskania łatwego zysku.

Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących przemawiających na korzyść oskarżonego.

W punkcie III. sentencji wyroku, za ciąg przestępstw z art. 279 § 1 k. k., Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i z racji tego, iż oskarżony dopuścił się czynów w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, Sąd obok kary pozbawienia wolności wymierzył mu grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 10 złotych.

Orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności w stosunkowo surowym wymiarze jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec oskarżonego T. P.. Oskarżony dopuścił się czynów o znacznym stopniu szkodliwości społecznej, a nadto był wielokrotnie karany. Dotychczasowa postawa życiowa oskarżonego, a także wzgląd na sposób i okoliczności popełnienia czynów oraz przyświecającą mu motywację, nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że jest on sprawcą zdemoralizowanym i odpornym na resocjalizację, a popełnianie przestępstw przychodzi mu z łatwością. Wobec takich osób konieczne jest konsekwentne karanie nawet za stosunkowo drobne przestępstwa. Zdaniem Sądu, brak jest jakichkolwiek przesłanek pozwalających mieć nadzieję, że oskarżony będzie w przyszłości przestrzegał prawa, w tym, że nie popełni kolejnego przestępstwa. Wydając niniejszy wyrok, Sąd chciał uzmysłowić oskarżonemu, że dopuszczając się w przyszłości kolejnych przestępstw, zwłaszcza o tak wysokim stopniu szkodliwości społecznej, musi się liczyć z osadzeniem w zakładzie karnym.

Liczba stawek dziennych grzywny odpowiada wadze popełnionych czynów. Natomiast wysokość stawki dziennej Sąd ustalił uwzględniając dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Oskarżony jest zdrowym mężczyzną, posiada wyuczony zawód, w zakładzie karnym pracuje odpłatnie.

Mając na uwadze aktualną treść art. 69 § 1 k. k. oraz fakt, iż w czasie popełnienia przestępstw T. P. był skazany na karę pozbawienia wolności, brak było podstaw do rozważenia możliwości zastosowania względem niego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

W punkcie IV. sentencji wyroku na poczet orzeczonej wobec T. P. kary pozbawienia wolności, zaliczono okres faktycznego pozbawienia wolności w sprawie (zatrzymania), przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności. Orzeczenie w tym zakresie miało charakter obligatoryjny.

W punkcie V. wyroku Sąd na podstawie art. 230 § 2 k. p. k. nakazał zwrócić oskarżonemu T. P. dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod pozycją 1 w postaci dwóch par obuwia sportowego marki A., albowiem są one zbędne dla dalszego postępowania.

W punkcie VI. wyroku na podstawie art. 626 § 1 k. p. k. , art. 627 k. p. k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 640 złotych, w tym wymierzył mu opłatę w kwocie 500 zł, albowiem oskarżony pracuje obecnie w zakładzie karnym, a nadto swoim zachowaniem przyczynił się do powstania ww. kosztów.