Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 maja 2012 roku powódka G. G. wystąpiła przeciwko Chłodni - (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w Ł. wnosząc o zasądzenie od pozwanego:

1)  odszkodowania w wysokości 6.450,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty;

2)  skapitalizowanej renty uzupełniającej w kwocie 144.346,00 zł za okres od marca 2003 roku do czerwca 2007 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty;

3)  renty uzupełniającej w kwocie 1.500,00 zł miesięcznie od dnia wniesienia pozwu;

4)  zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w kwocie 10.000,00 zł wraz
z ustawowymi odsetkami od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że była zatrudniona u pozwanego na stanowisku magazyniera. W dniu 14 maja 2002 roku uległa wypadkowi przy pracy, wskutek którego doznała zerwania mięśnia czworogłowego uda lewego. Wskazała, że w protokole powypadkowym ustalono, że wypadek miał miejsce w pracy i nie stwierdzono, aby powódka przyczyniła się do szkody na skutek nieprzestrzegania przepisów dotyczących ochrony życia
i zdrowia lub pozostawania w stanie nietrzeźwości. Podała, że na skutek wypadku pojawiły się u niej zaburzenia stresowe pourazowe oraz zaburzenia osobowości i z tego względu przebywała w SP ZOZ w Ł. w Szpitalu im. (...) na Oddziale IV w okresie od dnia 23 sierpnia 2002 roku do dnia 9 października 2002 roku. Zastosowano wobec niej leczenie psychotropowe, przeciwbólowe i inne oraz fizykoterapię kończyny lewej i odcinka szyjnego kręgosłupa. Z tych samych przyczyn była hospitalizowana w tym szpitalu w okresie od dnia
7 kwietnia 2003 roku do lipca 2003 roku, gdzie zastosowano wobec niej również leczenie psychotropowe. Wskazała, że w związku z wypadkiem musiała podjąć leczenie w Poradni Urazowo - Ortopedycznej przy SP (...) MSWiA w Ł. i w (...) Szpitalu (...) w (...) w (...) w Ł. oraz musiała poddać się zabiegom rehabilitacyjnym. Od czerwca 2002 roku do dnia 20 czerwca 2002 roku uczęszczała na 10 zabiegów pola magnetycznego i lasera na udo lewe, od dnia 25 czerwca 2002 roku do dnia 9 lipca 2002 roku uczęszczała na zabiegi laserem (10 zabiegów), w okresie od dnia 7 stycznia 2003 roku do dnia 27 stycznia 2003 roku uczęszczała na zabiegi polegające na stosowaniu parafiny na lewe udo i ćwiczenia wzmacniające siłę mięśnia czworogłowego uda lewego, w okresie od dnia 4 listopada 2002 roku do dnia 21 listopada 2002 roku poddała się 9 zabiegom rehabilitacyjnym w Oddziale (...), zaś w okresie od dnia 20 marca 2003 roku do dnia 28 marca 2003 roku poddała się również tam
7 zabiegom. Powódka wskazała, że uczęszczała na basen położony w dzielnicy Ł.
- W., zgodnie z zaleceniem lekarza ortopedy, zawartym w historii choroby w dniu 20 czerwca 2002 roku przez okres 4 miesięcy, po 5 dni w tygodniu, tj. łącznie przez 80 dni. Każdy bilet wstępu kosztował 5,00 zł, w związku z powyższym poniosła koszty w kwocie 400,00 zł, musiała zakupić kule, o których początkowo musiała się poruszać. Na bandaże
i A., służące do wykonania opatrunków opuchniętej nogi łącznie wydała 50,00 zł, na zmianę pękniętego w dniu 21 maja 2002 roku gipsu wydała 40,00 zł. Wskazała, że obecnie zamieszkuje w K. ze względu na fakt bliskości oraz pomocy psychicznej i materialnej
i w związku z wizytami wydała na dojazdy (...) do Ł. z K. około 1.500,00 zł. Koszty leczenia, zabiegi rehabilitacyjne i dojazdy wyniosły łącznie 10.990,00 zł. Podniosła, że przed wypadkiem przy pracy osiągała zarobki w wysokości przeciętnie 1.500,00 zł netto miesięcznie. Obecnie jest całkowicie niezdolna do pracy i nie posiada dochodu. Orzeczeniem Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ł. z dnia
6 października 2003 roku została zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Wskazała, że nie osiąga dochodu i ponosi szkodę w wysokości 1.500,00 zł. Wskazała, że po wypadku załamała się psychicznie, nie jest w stanie jako osoba niezdolna do pracy podjąć zatrudnienia, przez całe życie zarabiała i posiadała związane z tym poczucie bezpieczeństwa i osobistej satysfakcji zawodowej. Podniosła, że cierpiała ogromny ból, obecnie noga ciągle ją boli, puchnie, czasami uniemożliwiając poruszanie się, przez wypadek straciła chęć do życia. Obecnie podtrzymują ją na duchu tylko matka. Nie ma możliwości uczestniczenia w normalnym życiu społecznym i towarzyskim, wykluczone są imprezy taneczne, związane z długim marszem wycieczki itp.

/pozew - k. 3 - 7 akt VIII P 50/12 /

W odpowiedzi na pozew z dnia 12 września 2012 roku pozwany Chłodnia - (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł. wniósł o oddalenie powództwa w całości, wskazując, że roszczenie powódki jest bezzasadne, stanowczo zawyżone i sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Podniósł, że na mocy prawomocnego orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 2 lutego 2005 roku odmówiono powódce prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a zatem powódka nie jest całkowicie niezdolna do pracy, zaś odmowa podjęcia zatrudnienia jest jej prywatnym wyborem. Wskazał, że o bezpodstawności roszczeń powódki może również świadczyć okoliczność, że powódka wystąpiła z roszczeniem dopiero na 7 lat po dacie odmowy uznania jej stanowiska przez Sąd Apelacyjny. Wskazał, że nie jest zrozumiałe dlaczego powódka przez aż tak długi czas nie dochodziła swoich praw, skoro jak sama twierdzi, w okresie tym poniosła straty - koszty leczenia i rehabilitacji - rzędu kilkudziesięciu tysięcy złotych. Również budzi zastanowienie, skąd powódka miała przez tyle lat środki na leczenie, skoro podobno na skutek wypadku przy pracy utraciła jakiekolwiek możliwości zarobkowe.

/odpowiedź na pozew - k. 55-56 akt VIII P 50/12 /

W trakcie postępowania toczącego się przed tut. Sądem w sprawie pod sygn. akt VIII P 50/12 pełnomocnik pozwanego wniósł na rozprawie w dniu 23 listopada 2012 roku o odrzucenie pozwu, z uwagi na fakt, że sprawa została już prawomocnie osądzona, podnosząc nadto zarzut przedawnienia roszczenia. Pełnomocnik powódki zaś na rozprawie w dniu 22 stycznia 2013 roku zmodyfikował żądanie pozwu w ten sposób, że w zakresie roszczeń o odszkodowanie w wysokości 450,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kwoty 144.346,00 zł tytułem skapitalizowanej renty uzupełniającej za okres od marca 2003 roku do czerwca 2007 roku z ustawowymi odsetkami cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia. Pełnomocnik powódki poparł powództwo w zakresie roszczeń o rentę uzupełniającą w kwocie 1.500,00 miesięcznie i zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w kwocie 10.000,00 zł, podnosząc że stan zdrowia powódki uległ dalszemu pogorszeniu. Pełnomocnik pozwanego podtrzymał dotychczasowe stanowisko, wnosząc o odrzucenie pozwu z uwagi na powagę rzeczy osądzonej.

/protokoły rozprawy - k. 81-82 i k. 102-105 akt VIII P 50/12 /

Postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2013 roku wydanym w sprawie
o sygn. akt VIII P 50/12 Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy
i (...) w punkcie 1 sentencji postanowienia umorzył postępowanie w zakresie roszczenia o odszkodowanie w kwocie 6450 złotych wraz z ustawowymi odsetkami oraz w zakresie roszczenia o skapitalizowaną rentę uzupełniającą za okres od marca 2003 roku do czerwca 2007 roku w kwocie 144 .346 złotych wraz z ustawowymi odsetkami
i odrzucił pozew w pozostałym zakresie w punkcie 2 sentencji postanowienia. W punktach
3 i 4 sentencji Sąd orzekł o kosztach procesu.

/postanowienie - k. 133 akt VIII P 50/12 /

Sąd Apelacyjny w Łodzi - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z dnia 8 lipca 2013 roku wydanym w sprawie o sygn. akt III APz 12/13 oddalił zażalenie powódki na postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 9 kwietnia 2013 roku i orzekł o kosztach procesu w postępowaniu zażaleniowym.

/ postanowienie - k. 164 akt VIII P 50/12/

Powódka wniosła skargę kasacyjną od postanowienia Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 8 lipca 2013 roku. Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 22 lipca 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. I PK 231/14 uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Łodzi do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

/postanowienie - k. 216 akt VIII P 50/12 /

Sąd Apelacyjny w Łodzi - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z dnia 16 listopada 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt III APz 29/15 uchylił zaskarżone postanowienie w punkcie drugim i sprawę w tym zakresie przekazał do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Łodzi, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie
w przedmiocie kosztów postępowania zażaleniowego i kasacyjnego. W uzasadnieniu postanowienia Sąd Apelacyjny wskazał, że Sąd I instancji powinien przeprowadzić postępowanie dowodowe celem ustalenia, czy nastąpiło pogorszenie stanu zdrowia powódki i czy pozostaje to w związku z przebytym przez nią wypadkiem. Sąd Okręgowy w Łodzi powinien zatem dopuścić dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych na okoliczność, czy
u powódki po 7 października 2010 roku doszło do pogorszenia stanu zdrowia i czy pogorszenie to ma związek z wypadkiem przy pracy z 1 maja 2002 r. Dopiero to ustalenie
i ocena pozostających w dyspozycji Sądu Okręgowego dowodów pozwoli na zajęcie stanowiska co do formalnej zasadności dochodzenia przez powódkę renty uzupełniającej zadośćuczynienia.

/postanowienie wraz z uzasadnieniem - k. 225 - 228 akt VIII P 50/12 /

Na ostatnim terminie rozprawy w dniu 13 czerwca 2017 roku pełnomocnik poparł powództwo.

/e-protokół z dnia 13 czerwca 2017 roku - 00:01:03 - 00:04:13 - płyta 93/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka G. G., urodzona w dniu (...), z zawodu monter podzespołów elektronicznych, w pozwanej spółce Chłodnia (...) była zatrudniona od dnia 13 września 1991 roku do dnia 7 lutego 2003 roku w pełnym wymiarze godzin pracy na stanowisku magazyniera.

/okoliczność bezsporna; kwestionariusz osobowy, świadectwo pracy - załączone akta osobowe - k. 42 akt VIII P 50/12 /

W dniu 14 maja 2002 roku powódka uległa wypadkowi przy pracy, w którym doznała stłuczenia lewego uda.

/okoliczność bezsporna; protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy - k. 7-7 verte i k. 52 akt VIII P 50/12/

Tytułem jednorazowego odszkodowania powódka otrzymała łącznie kwotę 3.116,40 zł. Decyzją ZUS z dnia 21 marca 2003 roku powódka otrzymała jednorazowe odszkodowanie z tytułu uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku przy pracy w wysokości 2.226,00 zł za 5 % uszczerbku na zdrowiu. Wyrokiem z dnia 10 maja 2004 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na skutek złożonego odwołania, w sprawie XI U 499/03 zmienił decyzję ZUS z dnia 21 marca 2003 roku i przyznał powódce tytułem wyrównania jednorazowego odszkodowania za dodatkowe 2 % uszczerbku na zdrowiu z przyczyn ortopedycznych kwotę 890,40 zł.

/okoliczność bezsporna; a nadto akta ZUS - k. 20/

Decyzjami z dnia 21 marca 2003 roku ZUS odmówił powódce prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia oraz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, wobec treści orzeczenia lekarskiego uznającego ją za osobę zdolną do pracy. Odwołanie ubezpieczonej od decyzji organu rentowego zostało oddalone wyrokiem Sąd Okręgowego w Łodzi z dnia 5 stycznia 2004 roku, w sprawie VIII U 1196/03. Apelacja G. G. od wyroku Sądu Okręgowego została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 2 lutego 2005 roku w sprawie III AUa 209/04.

/okoliczność bezsporna; okoliczność bezsporna; a nadto akta ZUS - k. 20; wyrok- k. 36, k. 84 akt VIII U 1196/03/

Orzeczeniem Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 11 czerwca 2003 roku, powódka zaliczona została do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na okres do dnia 30 czerwca 2006 roku z symbolem przyczyny niepełnosprawności 02-P (choroby psychiczne). Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 11 czerwca 2003 roku, a niepełnosprawność istniała od 2002 roku.

/okoliczność bezsporna; orzeczenie - k. 12 akt VIII P 50/12 /

W okresie od maja 2004 roku do czerwca 2006 roku powódka otrzymywała zasiłek stały z MOPS w wysokości 418,00 zł miesięcznie.

/okoliczność bezsporna/

Pozwem z dnia 13 maja 2005 roku, wniesionym w dniu 17 maja 2005 roku, G. G. wniosła o zasądzenie od pozwanej Chłodni (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł.:

5)  kwoty 6.450,00 zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty,

6)  kwoty 33.394,00 zł tytułem skapitalizowanej renty uzupełniającej za okres od marca 2003 roku do maja 2005 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wyroku do dnia zapłaty,

7)  kwoty 1.082,00 zł miesięcznie tytułem renty uzupełniającej

8)  oraz kwoty 10.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z ustawowymi odsetkami od dnia wyroku do dnia zapłaty.

/pozew - k. 2 akt VIII P 2/09/

Wyrokiem z dnia 28 grudnia 2007 roku w sprawie sygn. VIII P 7/07 Sąd Okręgowy w Łodzi zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 28 grudnia 2007 roku do dnia zapłaty (punkt la wyroku) oraz kwotę 500,00 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 23 maja 2005 roku do dnia zapłaty (punkt 1 b wyroku), oddalając powództwo w pozostałej części (punkt
2 wyroku).

/wyrok - k. 517 akt VIII P 2/09/

Na skutek apelacji powódki Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 5 listopada 2008 roku w sprawie III APa 6/08 uchylił zaskarżony wyrok w części oddalającej powództwo (punkt 2) i w tym zakresie przekazał Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

/wyrok -k. 616 akt VIIIP 2/09/

Ostatecznie pełnomocnik powódki sprecyzował powództwo w ten sposób, że wniósł o zasądzenie:

1)  kwoty 29.500,00 zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami od dnia wniesienia pozwu (to jest dochodzonej kwoty 30.000,00 zł pomniejszonej o kwotę 500,00 zł zasądzoną wyrokiem Sądu Okręgowego dnia 28 grudnia 2007 roku),

2)  kwoty 33.394,00 zł tytułem skapitalizowanej renty uzupełniającej za okres od marca 2003 roku do maja 2005 roku z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa,

3)  kwoty 1.082,00 zł miesięcznie tytułem renty uzupełniającej począwszy od maja 2005 roku z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności;

4)  kwotę 47.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia wyrokowania (to jest dochodzonej kwoty 50.000,00 zł pomniejszonej o kwotę 3.000,00 zł zasądzoną wyrokiem dnia 28 grudnia 2007 roku).

/protokół rozprawy - k. 653, pismo procesowe - załącznik do protokołu rozprawy - k. 732-734 akt VIIIP 2/09/

Wyrokiem z dnia 20 maja 2010 roku w sprawie sygn. VIII P 2/09 Sąd Okręgowy w Łodzi powództwo G. G. oddalił w punkcie 1 wyroku. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy oparł się na opiniach biegłych lekarzy z zakresu neurologii, ortopedii i psychiatrii. W pisemnych motywach wyroku Sąd wskazał, że zasądzona już kwota zadośćuczynienia w wysokości 3.000,00 zł była adekwatna do rozmiaru doznanej przez powódkę w wypadku przy pracy krzywdy. Kwota ta uwzględnia powagę wypadku, któremu uległa powódka, długotrwałość i przebieg leczenia, rozmiar cierpień w związku z doznanymi obrażeniami, ustalony procentowy uszczerbek na zdrowiu, odczuwane przez powódkę dolegliwości, konieczność uczęszczania na rehabilitacje, jak również fakt wypłacenia powódce jednorazowego odszkodowania z ZUS w łącznej kwocie 3.116,40 zł oraz zapomogi z zakładu pracy w wysokości 3.000,00 zł. Odnośnie żądania odszkodowania Sąd z uwagi na brak konkretnych danych odnośnie wysokości poniesionych przez powódkę kosztów leczenia, rehabilitacji i dojazdów, za uzasadnione uznał przyznanie łącznie kwoty 500,00 zł - zasądzonej już wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 28 grudnia 2007 roku - oddalając żądanie ponad tą kwotę. Odnośnie żądań o skapitalizowaną rentę oraz rentę uzupełniającą na przyszłość Sąd żądania te oddalił wskazując, iż powódka w wyniku wypadku przy pracy, mimo doznanych obrażeń w zakresie narządu ruchu, nie utraciła zdolności do pracy, chociażby w stopniu częściowym. Nie zarejestrowała się w Urzędzie Pracy ani też nie poszukiwała pracy w zakładach pracy chronionej, mimo posiadanego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Powodem, dla którego powódka do pracy nie wróciła był jej stan psychiczny (stwierdzone zaburzenia adaptacyjne), który jednak - co potwierdza opinia biegłego psychiatry - nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem.

/ wyrok- k. 763, uzasadnienie - k. 772-787 akt VIIIP 2/09/

Wyrokiem z dnia 7 października 2010 roku w sprawie III APa 16/10 Sąd Apelacyjny w Łodzi oddalił apelację powódki od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 20 maja 2010 roku. /wyrok - k. 816 akt VIIIP 2/09/

Średniomiesięczne wynagrodzenie powódki w Chłodnia (...) S.A. wyliczone z trzech miesięcy od marca do maja 2002 roku jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy wynosiło 1.869,02 zł brutto.

/informacja - k. 41 akt VIII P 50/12 /

W ocenie neurologicznej powódka w wyniku wypadku z dnia 14 maja 2002 roku doznała urazu lewego uda. Z tego powodu była leczona ortopedycznie. Brak jest danych o leczeniu neurologicznym. W badaniu neurologicznym nie stwierdzono ogniskowego uszkodzenia układu nerwowego. Z neurologicznego punktu widzenia brak jest podstaw do orzekania uszczerbku na zdrowiu powódki, będącego skutkiem pogorszenia się stanu jej zdrowia od 7 października 2010 roku i będącego skutkiem wypadku przy pracy w dniu 14 maja 2002 roku.

/pisemna opinia biegłego neurologa - k. 22 - 23 verte/

W ocenie psychiatrycznej powódka nie prezentuje objawów, które świadczyłyby o pogorszeniu się jej stanu psychicznego. Powódka znajduje się w obiektywnie trudnej sytuacji życiowej, a objawy takie jak: drażliwość i płaczliwości są wynikiem obecnych problemów życiowych. Powódka leczyła się psychiatrycznie od sierpnia 2002 roku - początkowo rozpoznano zaburzenie stresowe pourazowe a następnie zmieniono rozpoznanie na zaburzenie depresyjne. Brak jest dokumentacji medycznej świadczącej o leczeniu psychiatrycznym po 2010 roku. Z psychiatrycznego punktu widzenia od 7 października 2010 roku nie nastąpiło pogorszenie stanu zdrowia powódki będące w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 14 maja 2002 roku.

/pisemna opinia biegłego psychiatry - k. 24 - 26/

W badaniu ortopedycznym rozpoznano u powódki: stan po stłuczeniu uda lewego z częściowym uszkodzeniem mięśnia czworogłowego, bez upośledzenia funkcji kończyny na skutek urazu z dnia 14 maja 2002 roku oraz wygojone złamanie kompresyjne kręgu L1 w 2014 roku. Z ortopedycznego punktu widzenia po dniu 7 października 2010 roku nie nastąpiło pogorszenie stanu zdrowia powódki, które można by wiązać z przebytym urazem uda lewego w dniu 14 maja 2002 roku. W ocenie ortopedycznej przebyte w 2014 roku samoistne złamanie kompresyjne L1 nie ma żadnego związku przyczynowo - skutkowego z urazem z 2002 roku. W przedstawionych wynikach badania rezonansu magnetycznego kręgosłupa lędźwiowego z dnia 4 października 2005 roku oraz z dnia 11 marca 2013 roku brak jest objawów przebytego złamania - wysokość trzonów kręgów w odcinku lędźwiowym jest prawidłowa. Skutki wypadku w pracy z dnia 15 maja 2002 roku z ortopedycznego punktu widzenia nie wymagają żadnego leczenia.

/pisemna opinia biegłego ortopedy - k. 31 - 35/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w załączonych aktach spraw o sygn. VIII P 2/09, VIII P 50/12/ akt VIII U 1196/03 i na podstawie opinii biegłych: neurologa, psychiatry i ortopedy.

Biegli wydali opnie na podstawie dokumentacji medycznej powódki, dokumentacji ZUS oraz po przeprowadzeniu badania powódki. W sposób jasny i precyzyjny odpowiedzieli na postawione im pytania, wskazując szczegółowo podstawy dokonanych
w opinii ustaleń. Pełnomocnik powódki nie zgłosił w wyznaczonym terminie żadnych zastrzeżeń wobec opinii biegłych. Nie zgłaszał również dalszych wniosków dowodowych.

Każdy z biegłych formułował swoje wnioski z punktu widzenia swojej specjalizacji, jednak wszyscy biegli byli zgodni co do tego, że u powódki nie nastąpiła nowa krzywda będąca następstwem wypadku, jaki odniosła w dniu 14 maja 2002 roku w wypadku przy pracy, tj. od dnia 7 października 2010 roku nie nastąpiło pogorszenie stanu jej zdrowia pozostające w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem.

W ocenie psychiatrycznej zaburzenia emocjonalne powódki są wynikiem jej obecnej trudnej sytuacji osobistej. Powódka nie wymaga również leczenia neurologicznego lub ortopedycznego na skutek wypadku z dnia 14 maja 2002 roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie jest zasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Strona powodowa oparła swoje powództwo na podstawie art. 435 k.c.
w zw. z art. 300 k.p. Zgodnie z powołanym przepisem, który na mocy art. 300 k.p. ma odpowiednie zastosowanie do stosunku pracy, prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Odpowiedzialność pracodawcy prowadzącego na własny rachunek przedsiębiorstwo wprawiane za pomocą sił przyrody oparta jest na zasadzie ryzyka. Nie ma zatem potrzeby rozważania, czy pracodawcy można przypisać zawinienie lub bezprawne zaniedbania
w zakresie obowiązków dotyczących stworzenia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy ( por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 14 lutego 2002 roku, I PKN 853/00, OSNP-wkł. (...) ). Wyłączenie odpowiedzialności może zatem nastąpić tylko w razie wystąpienia jednej z enumeratywnie wymienionych w art. 435 k.c. okoliczności egzoneracyjnej,
tj. nastąpienia szkody wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że zasada odpowiedzialność pozwanego pracodawcy została już prawomocnie przesądzona wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 28 grudnia 2007 roku wydanym w sprawie sygn. akt VIII P 7/07, którym to Sąd ten zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 28 grudnia 2007 roku do dnia zapłaty (punkt la wyroku) oraz kwotę
500,00 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 23 maja 2005 roku do dnia zapłaty (punkt 1 b wyroku), oddalając powództwo w pozostałej części (punkt
2 wyroku).

Przedmiotem sporu pozostawała jednak wysokość dochodzonych roszczeń opartych na art. 444 § 2 k.c. oraz art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c.

Ostatecznie wyrokiem z dnia 20 maja 2010 roku w sprawie sygn. VIII P 2/09 Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił powództwo G. G. w punkcie 1 wyroku, uznając że zasądzona już kwota zadośćuczynienia w wysokości 3.000,00 zł była adekwatna do rozmiaru doznanej przez powódkę w wypadku przy pracy krzywdy. Wyrokiem z dnia 7 października 2010 roku w sprawie III APa 16/10 Sąd Apelacyjny w Łodzi oddalił apelację powódki od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 20 maja 2010 roku.

W toku niniejszego postępowania pełnomocnik powódki ograniczył powództwo do roszczeń o rentę uzupełniającą w kwocie 1.500,00 miesięcznie i zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w kwocie 10.000,00 zł, podnosząc że stan zdrowia powódki uległ dalszemu pogorszeniu.

Słusznie strona powodowa cofnęła powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie roszczeń o odszkodowanie w wysokości 450,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kwoty 144.346,00 zł tytułem skapitalizowanej renty uzupełniającej za okres od marca 2003 roku do czerwca 2007 roku z ustawowymi odsetkami. W tej części spór został już bowiem prawomocnie osądzony wspomnianym już wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 20 maja 2010 roku w sprawie sygn. VIII P 2/09. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika strony pozwanej w tym tylko zakresie wyrok ten ma powagę rzeczy osądzonej w rozumieniu art. 366 k.p.c. Zgodnie z powołanym przepisem wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko pomiędzy tymi samymi stronami.

Tożsamość stron obu procesów jest bezsporna, jednak biorąc pod uwagę treść niniejszego powództwa zmodyfikowanego w toku postępowania o sygn. akt VIII P 50/12 na rozprawie w dniu 22 stycznia 2013 roku, nie można przyjąć tożsamości podstaw faktycznych tego powództwa i powództwa wniesionego w sprawie VIII P 2/09 (poprzednia sygn. VIII
P 7/07). Jak słusznie zważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 22 lipca 2015 roku wydanego w sprawie o sygn. akt I PK 231/14, powódka uzasadniając dalsze roszczenia powoływała się na pogorszenia stanu jej zdrowia oraz składała dokumentację medyczną sporządzoną już po dacie wytoczenia powództwa.

W orzecznictwie prezentowany jest zgodny pogląd, zgodnie z którym ujawnienie się nowej krzywdy, która nie była przedmiotem wcześniejszego rozstrzygnięcia i której nie można było przewidzieć w ramach podstawy poprzedniego sporu, pozwala na przyznanie poszkodowanemu dalszego zadośćuczynienia. Taka krzywda nie może być bowiem objęta powagą rzeczy osądzonej. Jednocześnie nie ma podstaw do zasądzenia dalszego zadośćuczynienia w razie pogorszenia się stanu zdrowia tylko na skutek pogłębiania się krzywdy, która była znana na gruncie zakończonego już prawomocnie postępowania ( tak też SN w uchwale z dnia 21 listopada 1967 r., III PZP 37/67, publ. OSNC 1968, nr 7, poz. 113 oraz w wyrokach: z dnia 10 lutego 1998 r., II CKN 608/97. LEX nr 156472; z dnia 20 października 2004 r., I CK 321/04, LEX nr 277861; z dnia 6 lipca 2012 roku, V CSK 332/11, LEX 1228612; z dnia 28 stycznia 2015 r., II CSK 182/14, LEX nr 1663129).

Tak samo oceniać należy roszczenie o rentę (art. 444 § 2 k.p.c.) w wypadku ujawnienia się w następstwie doznanego poprzednio uszkodzenia ciała nowego, całkowicie odrębnego schorzenia, którego wcześniej nie można było przewidzieć ( vide wyroki SN: z dnia 11 grudnia 2001 roku, II UKN 658/00, publ. OSNP 2003, nr 20, poz. 494 i z dnia 24 listopada 1971 r., I CR 491/71, publ. OSNC 1972/5/95, uchwała SN z dnia 5 listopada 1987 r., III CZP 63/87, publ. OSNC 1989/4/60).

Sąd na podstawie zebranego materiału dowodowego, a w szczególności na podstawie zgodnych opinii biegłych ustalił jednak, że brak jest podstaw do uznania, że u powódki doszło do pogorszenia się stanu jej zdrowia od 7 października 2010 roku (data uprawomocnienia się wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 20 maja 2010 roku w sprawie o sygn. VIII P 2/09), pozostającego w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem przy pracy w dniu 14 maja 2002 roku. Skoro w ogóle nie doszło do pogorszenia się zdrowia powódki w związku z wypadkiem przy pracy, to tym bardziej nie mogły ujawnić się żadne krzywdy uzasadniające zasądzenie dalszego zadośćuczynienia czy też renty na rzecz powódki.

Ze względu na wynik postępowania powódka zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. powinna ponieść w całości koszty procesu obejmujące koszty zastępstwa procesowego pozwanej. Na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd nie obciążył jednak powódki obowiązkiem ich zwrotu. Powołany przepis stanowi, że w szczególnie uzasadnionych przypadkach Sąd może w ogóle nie obciążać kosztami strony przegrywającej proces. Zdaniem Sądu, taka właśnie szczególna sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Osobista i materialna sytuacja powódki ujawniona w oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach stanowiła nie tylko podstawę do zwolnienia powódki od kosztów sądowych i ustanowienia dla niej adwokata z urzędu, ale jest też uzasadnieniem dla nieobciążania G. G. obowiązkiem zwrotu pozwanej Chłodni (...) Spółce Akcyjnej w Ł. kosztów zastępstwa procesowego.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu Sąd orzekł na podstawie § 19 i § 20 oraz § 13 ust. 2 pkt 1 i 2 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 5 w zw. z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( t. j. Dz. U. 2013, poz. 461) podwyższając tak ustaloną kwotę zgodnie z § 2 ust. 3 powołanego Rozporządzenia o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach, tj. o 23 %.

Sąd przyznał zatem i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa - kasy Sądu Okręgowego w Łodzi adwokatowi J. C. kwotę 7.360,00 zł tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną powódce z urzędu.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu Sąd w postępowaniu kasacyjnym Sąd orzekł na podstawie § 13 ust. 4 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( t. j. Dz. U. 2013, poz. 461) podwyższając tak ustaloną kwotę zgodnie z § 2 ust. 3 powołanego Rozporządzenia o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach, tj. o 23 %.

Sąd przyznał zatem i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa - kasy Sądu Okręgowego w Łodzi adwokatowi A. B. kwotę 1.661,00 zł tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną powódce z urzędu do wniesienia skargi kasacyjnej.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powódki.

23 sierpnia 2017 roku

M.U.