Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2017 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Lucyna Stąsik-Żmudziak

Protokolant sądowy Agnieszka Goluch

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2017 roku w Lublinie

sprawy A. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o emeryturę

na skutek odwołania A. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 3 grudnia 2015 roku znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala A. H. prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia 20 listopada 2015 roku.

VIII U 2262/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 grudnia 2015 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił A. H. prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.), ponieważ ubezpieczony nie udowodnił wymaganego 15 letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i pełnym wymiarze czasu pracy (decyzja – k. 134 akt emerytalnych).

W odwołaniu od tej decyzji wnioskodawca domagał się jej zmiany i ustalenia prawa do emerytury. Skarżący podnosi, iż pracował w warunkach szczególnych będąc zatrudnionym na stanowisku kierownika kotłowni (odwołanie - k. 2 akta sądowe).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie podnosząc, jak w treści zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie - k. 3 – 4 v. a.s.).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje.

A. H. urodzony (...), w dniu 20 listopada 2015 r. złożył wniosek o emeryturę. W jego treści zawarł wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (wniosek o emeryturę - k. 120 - 123 a.e).

Na podstawie dokumentów dołączonych do wniosku oraz uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania organ ustalił na dzień 1 stycznia 1999 r. łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 25 lat, 11 miesięcy i 17 dni. Do stażu pracy w warunkach szczególnych Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaliczył wnioskodawcy okres 7 lat i 5 dni (karta przebiegu zatrudnienia - k. 133 a.e.; decyzja - k. 134 a.e.).

Przy ustalaniu stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie uwzględnił okresu pracy wnioskodawcy od 9 maja 1986 r. do 30 kwietnia 1992 r. na stanowisku „kierownika kotłowni zakładowej”, ponieważ w ocenie zakładu nie można ustalić czy w powyższym okresie wnioskodawca nie wykonywał czynności administracyjno-biurowych lub nie przebywał w czasie zmiany robaczej w pomieszczeniach oddalonych od stanowisk roboczych. Ponadto organ rentowy nie uwzględnił okresy od 1 maja 1992 r. do 31 grudnia 1998 r., ponieważ w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach nie został określony rodzaj wykonywanej pracy ściśle według przepisów resortowych (decyzja – k. 134 a.e.).

A. H. został zatrudniony w (...) Spółdzielni (...) w C. w pełnym wymiarze czasu pracy na podstawie umowy o pracę od dnia 9 maja 1986 r. na stanowisku kierownika kotłowni (umowa o pracę - k. 2B w aktach osobowych - koperta k. 10 a.s.).

Do obowiązków wnioskodawcy należał nadzór nad pracami związanymi z naprawą awarii w kotłowni oraz wykonywanie remontów urządzeń w kotłowni. Skarżący kierował pracami laborantów, mechaników oraz palaczy. Ubezpieczony swoją pracę wykonywał w kotłowni parowej produkującej parę. Laboranci zajmowali się analizą wody dostarczanej do kotłów parowych. Praca te polegały na dodawaniu do wody środków zmiękczających, aby uzdatnić wodę na wodę miękką (zeznania wnioskodawcy - k. 20 v. - 22 a.s. oraz 53 v. a.s., zeznania świadka M. G. - k, 50 v. - 52 a.s., zeznania świadka J. K. - k. 52 v. - 53 a.s.).

Kotłownia w której pracował wnioskodawca była starego typu na miał węglowy. W kotłowni znajdowały się 2 piece przemysłowe produkujące parę przemysłową – 5 ton pary na godzinę, służącej do produkcji mleka, serów, śmietany, kazeiny. Cała kotłowni miała wielkość 40 na 40 metrów. Jeden piec miał 12 metrów długości, przy którym pracowało 4 palaczy, 4 pomocników palaczy, laborant i mechanik. Miał do pieca był podawany lejem - spadał z góry na ruszt węglowy, a następnie był spalany. Pod rusztem znajdowały się zsypy. Gorący żużel był zsypywany na koliby tj. na specjalne taczki, a następnie wywożony był na hałdy. W piwnicach w hydroforni znajdowały się zbiorniki do uzdatniania wody (zeznania wnioskodawcy - k. 20 v. - 22 a.s. oraz 53 v. a.s., zeznania świadka M. G. - k, 50 v. - 52 a.s., zeznania świadka J. K. - k. 52 v. - 53 a.s.).).

Sól wsypywana była ręcznie przez laborantów. Praca laboranta polegała na tym, że dostarczaniu kwasu i soli w odpowiednich proporcjach do urządzeń mieszalniczych. Kwas przechowywany był w butlach 50 litrowych. Do zadania mechanika należało usuwanie usterek oraz konserwacja kotłów. Prace te polegały na zapewnieniu, aby ruszt mechaniczny był sprawny, dokręcaniu poszczególnych elementów, smarowaniu oraz przeglądzie urządzeń kotłowni (zeznania wnioskodawcy - k. 20 v. - 22 a.s. oraz 53 v. a.s., zeznania świadka M. G. - k, 50 v. - 52 a.s., zeznania świadka J. K. - k. 52 v. - 53 a.s.).).

W zakładzie pracy wnioskodawcy niemalże każdego dnia dochodziło do awarii i uszkodzeń eksploatacyjnych urządzeń. Belki rusztowe pod wpływem wysokiej temperatury gięły się, co skutkowało koniecznością wyłączenia kotła oraz wymienią belek rusztowych, wymianą części w reduktorze takich jak ślimaki, łożyska oraz koła zębate (zeznania wnioskodawcy - k. 20 v. - 22 a.s. oraz 53 v. a.s.).

Do obowiązków palaczy należało doglądanie wody w szkłach wodowskazowych, pilnowania ognia aby nie wygasł, otwieranie włazów ogniowych, sprawdzanie, czy nie ma awarii, sprawdzanie przepompowni wody, czy silniki podają na kocioł gorącą wodę o odpowiednim ciśnieniu, nabijanie węgla razem z pomocnikiem. Polegało to na tym, że wchodziło się nad zsyp, na kraty i nabijało się węgiel, który przyklejał się do boków wsypów. Te czynności wykonywane były co godzinę. Kotłownia pracowała 24 godziny na dobę. Pracownicy pracowali w systemie zmianowym 12 na 24, a po nocy 12 na 48. A. H. jako kierownik kotłowni swoje obowiązki wykonywał na jedną zmianę w godzinach od 7 do 15. Ponadto w sytuacji kiedy dochodziło do awarii wnioskodawca zostawał w pracy do czasu jej usunięcia. Zdarzało się również, iż ubezpieczony w soboty zostawał na dyżurze i pomagał pracownikom. Wnioskodawcy podlegało około 16 osób, zaś on sam podlegał kierownikowi działu technicznego (zeznania wnioskodawcy - k. 20 v. - 22 a.s. oraz 53 v. a.s., zeznania świadka M. G. - k, 50 v. - 52 a.s., zeznania świadka J. K. - k. 52 v. - 53 a.s.).

Wnioskodawca swoją pracę wykonywał w kotłowni gdzie miał do dyspozycji kanciapę. Praca skarżącego polegała na wykonywaniu nadzoru nad wszystkimi czynnościami wykonywanymi w kotłowni tj. pracy laborantów, mechaników oraz palaczy. Podstawowym obowiązkiem wnioskodawcy było zapewnienie sprawności kotłowni, czyli wszystkich urządzeń znajdujących się w kotłowni i na zewnątrz. Ubezpieczony w ramach swojej pracy zakładał kombinezon i wykonywał przeglądy. Sprawdzał prawidłowość działania całej kotłowni kilka razy w ciągu dnia. Czasami wykonywał również kontrole w nocy nie informując o tym pracowników (zeznania wnioskodawcy - k. 20 v. - 22 a.s. oraz 53 v. a.s., zeznania świadka M. G. - k, 50 v. - 52 a.s., zeznania świadka J. K. - k. 52 v. - 53 a.s.).

W środowisku pracy panowało zapylenie, wysoka temperatura oraz hałas. Temperatura przy kotłach przekraczała 40 stopni C. A. H. wykonywał te same czynności co mechanicy i palacze, pracował na tym samym podeście tj. w tym miejscu, gdzie znajdowały się wszystkie urządzenia kotłownicze (zeznania wnioskodawcy - k. 20 v. - 22 a.s. oraz 53 v. a.s., zeznania świadka M. G. - k, 50 v. - 52 a.s., zeznania świadka J. K. - k. 52 v. - 53 a.s.).

Ponadto ubezpieczony wykonywał czynności związane z zamawianiem węgla co odbywało się raz na kwartał. Wypisanie zamówienia zajmowało pół godziny, resztą zajmował się dział techniczny. Ponadto ustalał grafik pracy dla pracowników. Skarżący nie wykonywał prac związanych z liczeniem czasu pracy pracowników. Najważniejszym zadaniem wnioskodawcy było zapewnienie bezpieczeństwa BHP dla pracowników zajmujących się pracą na kotłowni i dozór nad nimi (zeznania wnioskodawcy - k. 20 v. - 22 a.s. oraz 53 v. a.s.).

Od dnia 1 maja 1992 r. A. H. został przeniesiony na stanowisko mechanika utrzymania ruchu na kotłowni, na którym pracował do dnia 6 października 2004 r. (świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach - k. 126 a.e.).

Na powyższym stanowisku skarżący wykonywał te same czynności jak na stanowisku kierownika kotłowni. W dalszym ciągu wnioskodawcy podlegali mechanicy, palacze i laboranci. Ubezpieczony nadal pracował w godzinach od 7 do 15. Po zmianie stanowiska A. H. rzadziej wykonywał czynności związane z zamawianiem narzędzi i części, za co odpowiedzialny był kierownik techniczny. Przez cały okres zatrudnienia w (...) Spółdzielni (...) w C. skarżący wykonywałem naprawy, konserwacje oraz przeglądy urządzeń w kotłowni oraz przez cały ten okres otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szkodliwych (zeznania wnioskodawcy - k. 20 v. - 22 a.s. oraz 53 v. a.s., zeznania świadka M. G. - k, 50 v. - 52 a.s., zeznania świadka J. K. - k. 52 v. - 53 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody. Za wiarygodne Sąd uznał zeznania złożone przez wnioskodawcę uznając je za jasne, pełne, logiczne, spójne z zeznaniami świadków oraz analizą dowodów w postaci dokumentów, w szczególności z dokumentami znajdującymi się w aktach osobowych skarżącego (k. 10 a.s.).

Przystępując do oceny dowodów osobowych należy stwierdzić, że przesłuchani w sprawie świadkowie: M. G. oraz J. K. to osoby obce dla wnioskodawcy. Byli oni jego współpracownikami w okresie zatrudnienia w/w wskazanym zakładzie pracy i mieli bezpośredni wgląd i styczność z wykonywanymi przez wnioskodawcę czynnościami.

Wskazani świadkowie dysponowali, niezbędnymi wiadomościami w zakresie charakteru czynności wykonywanych przez wnioskodawcę, jego obowiązków, warunków zatrudnienia i zasad organizacji pracy. Zeznania świadków są logiczne i spójne, korelują ze sobą i z zeznaniami skarżącego. Zostały odebrane w toku postępowania sądowego, po pouczeniu o odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań. Z uwagi na to, że świadkowie są osobami obcymi dla wnioskodawcy, nie ma podstaw, by kwestionować ich zeznania i zarzucać im nieprawdę czy stronniczość. Drobne rozbieżności, co do niektórych szczegółów sprawy wynikają z naturalnych ułomności pamięci ludzkiej zważywszy, że świadkowie zeznają na okoliczności zdarzeń życia codziennego niemających charakteru wyjątkowego i z tego powodu trudniejszych do zapamiętania. Okoliczność, że występują te rozbieżności przemawiają za obdarzeniem ich zeznań wiarygodnością, bowiem wskazują, że nie były one uzgadniane na potrzeby procesu. W związku z powyższym Sąd obdarzył w całości wiarą zeznania zeznających w sprawie świadków.

W świetle powyższych ustaleń należało stwierdzić, że również zeznania skarżącego złożone w trybie art. 299 kpc, w powyższym zakresie zasługują na pełne uwzględnienie.

Sąd obdarzył wiarą zgromadzone w sprawie dowody nieosobowe w postaci dokumentów, znajdujące się w aktach organu rentowego oraz aktach osobowych. Były one przechowywane przez uprawniony podmiot, nie noszą śladów podrobienia ani przerobienia. Ich treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron, nie budziły one również wątpliwości Sądu. Na podstawie tych dokumentów w powiązaniu z zeznaniami wnioskodawcy i świadków, możliwe było ustalenie okresów pracy i zakresu obowiązków skarżącego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Odwołanie wnioskodawcy jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 887 ze zm.), mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepis art. 32 ust. 2 cytowanej ustawy stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis § 1 ust. 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury wnioskodawca musiał spełnić łącznie następujące przesłanki:

1)  osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego lub wnieść o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w tym funduszu, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa;

3)  na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnić:

)a  co najmniej 15-letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz

)b  staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

Bezspornym jest, że skarżący w dniu wydania zaskarżonej decyzji ukończył wymagane 60 lat, na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się 25-letnim stażem pracy oraz złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Dokonując oceny, czy wykonywaną przez skarżącego pracę w spornych okresach na kierownika kotłowni zakładowej oraz mechanika utrzymania ruchu na kotłowni można zakwalifikować jako pracę w szczególnych warunkach należy podkreślić, że wnioskodawca legitymuje się świadectwem pracy w szczególnych warunkach dotyczącym spornych okresów. Okresy te, nie zostały jednak zaliczone do okresu pracy w warunkach szczególnych, gdyż w ocenie organu rentowego pracownicy zatrudnieni na stanowiskach kierowniczych wykonują szereg innych prac nie zaliczonych do wykonywanych w szczególnych warunkach, np. prace administracyjne, organizacyjne itp.

Wskazać tu należy, iż warunkiem uznania za pracę w warunkach szczególnych jest jej wykonywanie w pełnym wymiarze czasu pracy stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach jednego z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325; z dnia 19 września 2007 r., UIII UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 329; z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75 i z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152 oraz z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638). W związku z tym niedopuszczalne jest uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika. Od tej reguły istnieją odstępstwa. Pierwsze z nich dotyczy sytuacji, kiedy inne równocześnie wykonywane prace stanowią integralną część większej całości dającej się zakwalifikować pod określoną pozycję załącznika do wskazanego rozporządzenia (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 62/07, LEX nr 375653; z dnia 5 maja 2009 r., I UK 4/09, LEX nr 509022 oraz z dnia 11 marca 2009 r., II UK 243/08 i tam powołane wcześniejsze orzecznictwo). Drugie odstępstwo dotyczy przypadków, kiedy czynności wykonywane w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia mają charakter incydentalny, krótkotrwały, uboczny (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75 oraz z dnia 22 kwietnia 2009 r., II UK 333/08, LEX nr 1001310). Wykonywanie przez cały czas pracy wyłącznie pracy w szczególnych warunkach jest praktycznie bowiem niemożliwe w żadnym procesie technologicznym i nie było intencją ustawodawcy przyznanie prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym wyłącznie osobom, które przez pełną dniówkę roboczą nie wykonują żadnych innych czynności poza wymienionymi w wykazie A.

Jak wskazują przytoczone wyżej poglądy Sądu Najwyższego w ramach pracy w warunkach szczególnych wykonuje się także inne czynności mające związek z tą pracą. W przypadku wnioskodawcy na pewno będzie to wykonywanie niektórych czynności administracyjno-biurowych związanych z wykonywaniem czynności kierowniczych.

Czynności ogólnie pojętego nadzoru lub kontroli objęte poz. 24 działu XIV wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 43, poz. 43), to wyłącznie te czynności, które wykonywane są w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, a więc polegające na bezpośrednim nadzorze i bezpośredniej kontroli procesu pracy na stanowiskach pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Jeśli zatem czynności te wykonywane są w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na stanowisku pracy związanej z kontrolą międzyoperacyjną, kontrolą jakości produkcji i usług oraz dozorem inżynieryjno-technicznym, to okres wykonywania tej pracy jest okresem pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu. Natomiast jeśli pracownik zatrudniony na stanowisku związanym z kontrolą międzyoperacyjną, kontrolą jakości produkcji i usług oraz dozorem inżynieryjno-technicznym wykonuje - poza bezpośrednim nadzorem procesu produkcji - inne czynności, w tym szeroko rozumiane czynności administracyjno-zarządzające, polegające na wykonywaniu pracy umysłowej i biurowej, istotne znaczenie z punktu widzenia uprawnień do emerytury na podstawie art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) ma ustalenie, jaką część obowiązującego czasu pracy zajmowały te czynności (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 12 lutego 2013 r. sygn. akt. III AUa 717/12)

W niniejszej sprawie stwierdzić należy, iż czynności dodatkowe jakie wykonywał A. H. stanowiły marginalny zakres jego obowiązków.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w którym Sąd oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach ZUS i osobowych wnioskodawcy, zeznaniach świadków, oraz zeznaniach samego wnioskodawcy złożonych w trybie art. 299 k.p.c., pozwoliło ustalić w sposób pewny, że wnioskodawca wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych w okresach: od 9 maja 1986 r. do 31 kwietnia 1992 r. na stanowisku kierownika kotłowni zakładowej oraz od 1 maja 1992 r. do 31 grudnia 1998 r. na stanowisku mechanika utrzymania ruchu na kotłowni w (...) Spółdzielni (...) w C..

Czynności wykonywane przez wnioskodawcę we wskazanych wyżej okresach odpowiadają rodzajowi pracy opisanemu w wykazie A w dziale XIV, poz. 24: „Kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie” rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43).

Jak wynika z poczynionych ustaleń A. H. legitymuje się ogólnym stażem pracy wynoszącym ponad 25 lat, ukończył 60 lat życia oraz złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W niniejszym postępowaniu ustalono również, iż wnioskodawca łącznie z okresem uwzględnionym przez organ rentowy legitymuje się okresem pracy w szczególnych warunkach w wymiarze wynoszącym ponad 15 lat. Tym samym spełnione są wszelkie przesłanki ustalenia wnioskodawcy prawa do emerytury od dnia 20 listopada 2015 roku, tj. od dnia złożenia wniosku o emeryturę.

Z tych względów Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ §2 kpc orzekł jak w sentencji.