Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2014r.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział IV Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Dorota Kącka

Protokolant sądowy Tamara Oktaba

po rozpoznaniu w dniu 02 października 2014 r., w W.

na rozprawie sprawy

z powództwa E. P.

przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w W. na rzecz powódki E. P. kwotę 59.568 (pięćdziesiąt dziewięć tysięcy pięćset sześćdziesiąt osiem)zł, z ustawowymi odsetkami od dnia 08 listopada 2013r. do dnia zapłaty;

2.  umarza postępowanie w zakresie kwoty 140.432 (sto czterdzieści tysięcy czterysta trzydzieści dwa) zł;

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

4.  kosztami procesu obciąża w 29,78% pozwaną i w 70,22% powódkę pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sygnatura akt IV C 1242/09

UZASADNIENIE

Powódka E. P. w pozwie z dnia 25 sierpnia 2009 r. (data prezentaty) wniosła o zasądzenie od pozwanego Przedsiębiorstwa Państwowego (...) z siedzibą w W. kwoty 200.000 zł tytułem odszkodowania za obniżenie wartości nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych (k.2-3).

Pozwany - Przedsiębiorstwo Państwowe (...) w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k-37-44).

W dalszych pismach procesowych powódka kilkakrotnie modyfikowała powództwo (k. 55, 223 -229, 315-318, 333). W końcu domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 200.000 zł z tytułu odszkodowania za obniżenie wartości nieruchomości z ustawowymi odsetkami liczonymi do dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty (k-438). Wniosła także o zasądzenie kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 10.800 zł określonych w piśmie procesowym z dnia 21 marca 2011 roku. Jako podstawę prawną powództwa wskazała na art. 129 ust. 2 w zw. z art. 135 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska i uchwałę nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia (...) roku w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. oraz art. 435 i inne k.c.

Ostatecznie jednak zmodyfikowała powództwo poprzez zasądzenie kwoty 59.568 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu z tytułu utraty wartości nieruchomości, w pozostałym zakresie cofnęła powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia. Wniosła także o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w czterokrotnej stawce podstawowej z uwagi na długi okres postępowania i duży nakład pracy pełnomocnika (k-892).

Na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie Sąd ustalił co następuje:

Powódka jest właścicielem nieruchomości gruntowej stanowiącej działki o numerze ewidencyjnym (...), z obrębu (...), o łącznej powierzchni 2.791 m. kw., objęte księgą wieczystą KW nr (...) oraz udziału ½ w nieruchomości stanowiącej działkę o numerze ewidencyjnym (...), z obrębu (...), o powierzchni 439 m.kw., objętej księgą wieczystą KW (...). (...) te są usytuowane przy ul. (...) w W.. Działka nr (...) stanowi drogę wewnętrzną.

(dowód: odpis z KW nr (...) k. 5-8, odpis z KW nr (...) k-7-9, wypis z rejestru gruntów k-11)

Rozporządzeniem Wojewody (...) z dnia (...) r. utworzono obszar ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) (O.O.U.) Rozporządzenie to wydane zostało w oparciu o treść art. 135 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska Dz.U.2008.25.150 (z późniejszymi zmianami). Nieruchomość powódki znalazła się w tym obszarze w całości w strefie (...).

W wyniku zmiany treści art. 135 ust. 2 ustawy, obecnie obszar ograniczonego użytkowania tworzy sejmik województwa, w drodze uchwały (przedtem obszar ten tworzony był przez wojewodę w drodze rozporządzenia).

W dniu (...) roku Sejmik Województwa (...) podjął uchwałę nr (...) w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W.. Uchwała ta derogowała rozporządzenie Wojewody (...) z dnia (...) r.

Ustalenie dla strefy (...) obszaru ograniczonego użytkowania wprowadzonego uchwałą nr (...) Sejmiku Województwa (...) z (...) roku oznacza, że w tej strefie obowiązuje zakaz przeznaczenia terenów pod szpitale i domy opieki społecznej oraz pod zabudowę związaną ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży. Ponadto zakazuje się lokalizowania budynków o funkcji szpitali, domów opieki oraz o funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, a także niedopuszczalna jest zmiana funkcji budynków istniejących na budynki o funkcjach związanych ze stały lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, szpitali i domów opieki społecznej.

(...) powódki znalazły się w całości w obszarze ograniczonego użytkowania a działki (...) częściowo w strefie (...), zaś działki (...) poza strefą (...), zgodnie z załącznikiem nr (...) do uchwały Sejmiki Województwa (...) z dnia (...) roku.

(dowód: wyciąg z załącznika nr (...) do uchwały, k. 446).

Utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania ma negatywny wpływ na wartość nieruchomości, która uległa obniżeniu. Na obszarze tym przekroczone zostały normy dopuszczalnego hałasu.

Powołana w sprawie biegła z zakresu (...) na podstawie przeprowadzonej analizy rynku, oszacowała wartość nieruchomości położonej w obszarze (...) na kwotę 1.773.420 zł, zaś w stosunku do nieruchomości usytuowanych poza obszarem (...) na kwotę 1.832.988 zł, a zatem gdyby nieruchomość powódki była położona poza (...) jej wartość byłaby o 59.568 zł wyższa (dowód: opinia k.746-779)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przeprowadzone dowody, którymi są dokumenty o charakterze urzędowym, prywatnym oraz dowód z opinii biegłej ds. szacowania nieruchomości M. M. (1) zarówno podstawowej, jak i uzupełniającej, wiarygodne zeznania świadka P. K. i zeznania powódki.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów i z zeznań świadka i powódki stanowiących podstawę ustaleń faktycznych, gdyż nie zaszły podstawy do ich kwestionowania a żadna ze stron takich wątpliwości nie wysuwała.

Istotnym elementem dowodowym tego postępowania były sporządzone ściśle na potrzeby niniejszego postępowania opinie biegłych sądowych z zakresu rzeczoznawstwa majątkowego i dziedziny budowlanej, przy czym Sąd ostatecznie oparł się tylko na opiniach biegłej M. M.. W zakresie oceny wiarygodności opinii sporządzonej przez biegłego wskazać należy, iż opinia biegłego podlega ocenie, jak każdy inny dowód, według art. 233 § 1 k.p.c. Jak zwrócił uwagę w swym orzecznictwie Sąd Najwyższy opinię biegłego odróżniają kryteria tej oceny. Dokonując oceny Sąd kontroluje wnioski i wywody opinii pod kątem widzenia ich zgodności z zasadami logiki, poziomu wiedzy biegłego, sposobu motywowania stanowiska, podstaw opinii (powoływania się na piśmiennictwo i inne źródła, stosowania konkretnych metod badawczych) oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków.

Przechodząc do analizy poszczególnych opinii Sąd uznał, że:

Opinia biegłego rzeczoznawcy budowlanego A. Z. (k-457-496), która dotyczyła odpowiedzi na pytanie, czy na skutek wprowadzenia rozporządzenia nr (...) Wojewody (...) nastąpiło obniżenia wartości nieruchomości należącej do powódki, w toku procesu straciła swoją aktualność i dlatego stała się nieprzydatna w sprawie. Przyczyną tego była zmiana stanu prawnego na skutek wejścia w życie z dniem 4 sierpnia 2011 r. uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia (...) r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. (Dz. U. Województwa (...) z (...) r., nr (...), poz. (...)).

Na wniosek stron, Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej opinii tego samego biegłego, tym razem na okoliczność ustalenia, czy w związku z uchwaleniem przez Sejmik Województwa (...) uchwały nr (...) nastąpiło obniżenie wartości nieruchomości należącej do powódki i dokładnego wskazania, czy przedstawiona przez biegłego opinia pozostaje aktualna w związku ze zmianą podstawy prawnej powództwa (k-563-584). Biegły oszacował, że różnica między nieruchomościami położonymi poza (...) a wartością nieruchomości wycenianej wynosi 75.779 zł. Ponadto stwierdził, że położenie części nieruchomości w strefie (...) nie wpływa na jej wartość, gdyż w najgorszym przypadku poza strefą pozostaje ponad połowa powierzchni działki budowlanej (działka ewidencyjna nr (...)- w strefie jest ok. 45 % jej powierzchni), a zatem na pozostałej części jest możliwość zrealizowania zabudowy zgodnie z przeznaczeniem określonym w studium lub decyzji o warunkach zabudowy. Ponadto ograniczenia wprowadzone w strefie (...) nie są na tyle restrykcyjne, aby ich wpływ na ceny nieruchomości był wyraźnie widoczny. Tak oszacowaną różnicę można przypisać faktowi narażenia nieruchomości wycenianej na immisje hałasowe powodowane przez przelatujące samoloty. Nie można jej natomiast powiązać przyczynowo-skutkowo z ograniczeniami w korzystaniu z nieruchomości wprowadzonymi uchwała Sejmiki nr (...). Większa część przedmiotowej nieruchomości znajduje się poza strefami (...) i (...), ograniczenia w sposobie wykorzystania gruntów niezabudowanych dotyczą jej więc w sposób nieznaczny. Położenie nieruchomości w obszarze (...), w tym w części w strefie (...) nie ma wpływu na jej wartość, gdyż nie ogranicza sposobu wykorzystanie nieruchomości niezabudowanej w sposób radykalny. (...) przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe, które położone są w całości wewnątrz strefy (...), w pobliżu granic strefy (...), będą mniej atrakcyjne na tle lokalnego rynku ze względu na gorszy dostęp do infrastruktury społecznej. W dalszej perspektywie utworzenie (...) wpłynie więc pośrednio na wartość tych nieruchomości.

Powódka zakwestionowała powyższą opinię (k-611-612), wskazując, że od momentu wydania pierwszej opinii do wydania opinii uzupełniającej w ciągu niespełna 4 miesięcy, zdaniem biegłego, nieruchomość powódki znacząco zyskała na wartości, a jednocześnie ich ubytek wartości z uwagi a położenie w pobliżu lotniska O. bardzo się zmniejszył ( z ponad 500.000 zł do 76.000 zł). Uwzględniając, że obecna tendencja na rynku jest spadkowa, niemożliwym jest wzrost wartości nieruchomości przy jednoczesnym spadku ubytku wartości tych nieruchomości. Wskazania biegłego, że w skali roku nastąpił spadek wartości nieruchomości o około 5 % również nie potwierdzają wyników przedstawionych w opinii. Skoro zatem biegły wiedział o zmianie podstawy prawnej powództwa, a nawet uwzględnił ją w pierwotnej wycenie, niezrozumiała jest całkowita zmiana stanowiska w uzupełniającej opinii. Sąd przychylił się do argumentów powódki i uznał, że opinia jest sprzeczna z logiką formalną i dlatego nie stanowi ona przydatnego materiału dowodowego.

Na wniosek powódki, Sąd dopuścił kolejny dowód z opinii biegłego do spraw szacowania nieruchomości.

W opinii z dnia 11.02.2013r. biegły J. Ł. oszacował wartość rynkową nieruchomości określoną na podstawie porównania z nieruchomościami podobnymi położonymi poza (...) na 1.956.315 zł zaś w (...) 2.007.334 zł, a zatem różnica to 51.019 zł (k-634-642). Na rozprawie w dniu 19.09.2013r. biegły podtrzymał wnioski zawarte w opinii (k-732).

Pozwany nie kwestionował powyższej opinii. Powódka nie zgodziła się z wnioskami zawartymi w przedmiotowej opinii i wniosła o jej uzupełnienie. Zdaniem powódki, nie sposób zgodzić się z obiektami porównawczymi, które co prawda są położone poza (...), ale również poza (...) W.. Zarzuciła, że opinia nie jest wiarygodna i obiektywna, z uwagi na fakt, że częściowo nieruchomości powódki położone są w strefie (...), zaś z Przeglądu Ekologicznego wynika, że znaczące przekroczenia dopuszczalnych norm hałasowych związanych z przelotem, startami występuje w całym (...). Powódka wniosła o dopuszczenie kolejnej opinii i wzięcie do porównania nieruchomości (...) z tej samej strony W. podobnych do nieruchomości powódki, ale położonych poza (...).

Argumenty wskazane przez powódkę są słuszne. Nieruchomości podobne przyjęte do analizy wprawdzie położone były poza obszarem (...), ale również poza (...) W.. Obiekty porównawcze zlokalizowane są w J. i Z., obydwie te miejscowości położone są poza W. i należą do gmin wiejskich. Oczywistym faktem są znacząco wyższe ceny nieruchomości na rynku (...) niż około (...) czy wiejskim.

Na wniosek powódki Sąd dopuścił dowód z opinii kolejnego biegłego, na te same okoliczności.

Kolejna opinia wydana przez biegłą M. M. (1) określała wartość nieruchomości położonej w obszarze (...) na kwotę 1.665.976 zł, zaś wartość nieruchomości położonych poza obszarem (...) na 1.721.935 zł (k-746-777). Z zakresu opinii wyłączono określenie wartości rynkowej udziału ½ w nieruchomości gruntowej niezabudowanej, stanowiącej działkę ewidencyjną (...) (KW (...)) ze względu na brak wpływu utworzenia (...) na wartość nieruchomości o funkcji drogi. Ze względu na położenie szacowanej nieruchomości oraz niewystarczającą ilość transakcji z podobnymi nieruchomościami dzielnicy U., obszar rynku poszerzono o dzielnicę W., w zakresie rejonów charakteryzujących się podobnymi cechami funkcjonalno-użytkowymi i o podobnych ustaleniach dotyczących zagospodarowania przestrzennego. Do określenia wartości rynkowej prawa własności nieruchomości gruntowej przeanalizowano rynek lokalny dzielnicy U. i W. i przyjęto okres monitorowania rynku od końca 2011 roku do dnia wyceny. Do porównań przyjęto transakcje kupna –sprzedaży nieruchomości gruntowych niezabudowanych przeznaczonych pod zabudowę jednorodzinną.

Przyjęte podejście, metoda i technika wyceny była prawidłowa. W oparciu o treść art. 154. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wyboru właściwego podejścia oraz metody zastosowanej w niniejszej opinii do określonej wartości rynkowej nieruchomości gruntowej niezabudowanej dokonano w oparciu o postanowienia obowiązujących przepisów prawnych regulujących tryb, metody wyceny nieruchomości, wyniki analizy podaży i popytu na nieruchomości o zbliżonej wartości użytkowej na rynku lokalnym, lokalizacje i rodzaj nieruchomości. Oparto się o przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 roku w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzenia operatu szacunkowego, a także o dotychczasowe Standardy Zawodowe wykorzystywane od 1 marca 2008 roku jako noty interpretacyjne. Uwzględniono atrybuty nieruchomości takie jak lokalizacja, otoczenie i sąsiedztwo, wielkość powierzchni nieruchomości, kształt działki, oraz stan zagospodarowania nieruchomości.

Strona pozwana zakwestionowała powyższą opinię (k-794-796) i zarzuciła przyjęcie niewłaściwego rynku lokalowego co skutkowało nieprawidłowym oszacowaniem nieruchomości. Przyjęcie do porównania transakcji z lepiej zurbanizowanych i cennych rejonów dzielnicy W. przy zastosowaniu przyjętych wag cech rynkowych doprowadziło do nieprawidłowego wyniku. Pozwana podniosła, że biegła przyjęła do porównań nieruchomości nieporównywalne ze względu na powierzchnię działek. Poza tym stan nieruchomości powinien być zgłaszany na datę powstania szkody, a wartość na dzień sporządzenie operatu. Opinia dodatkowo zawiera podstawowy błąd, gdyż łączna powierzchnia działek wynosi 2.971 m.kw a biegła przyjęła do wyliczeń 2.791 m.kw.

Biegła na zlecenie Sądu sporządziła opinię uzupełniającą wskazując, że stan nieruchomości opisany w opinii w okresie od 4.08.2011 do 14.10.2013 nie uległ żadnej zmianie, która miałaby wpływ na wartość nieruchomości. Zgodnie z wytycznymi Studium (...) W. przedmiotowa nieruchomość znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem (...) –tereny o przewadze zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej o wysokości zabudowy do 12 m. Część tej nieruchomości znajduje się w strefie (...). Jednak ustalenia uchwały nr (...) nie odbierają możliwości zabudowy jednorodzinnej na obszarze (...). Biegła potwierdziła, że wystąpił błąd w łącznej powierzchni działek biegła przyjęła 2.791 mkw., gdy faktyczna ich powierzchnia to 2.971 m.kw., ale jest to błąd polegając jedynie na przestawieniu kolejności dwóch sąsiednich znaków tekstu. Wartość jednego metra powierzchni działki została wyliczona prawidłowo. Jedynie przeliczenie na całą powierzchnię działki dało wynik błędny. Po przeliczeniu wartość rynkowo wycenianej nieruchomości gruntowej niezabudowanej usytuowanej w obszarze (...) pow. 2.971 m. kw. 1.773.420 zł, w stosunku do nieruchomości usytuowanych poza obszarem (...) 1.832.988 zł.

Opinia podstawowa, jak i uzupełniająca jest zgodna z przepisami prawa i obowiązującymi standardami. Biegła przyjęła do porównania nieruchomości gruntowe niezabudowane przeznaczone pod zabudową jednorodzinną położone na terenie U. oraz W. o podobnym charakterze (k-807-813).

W ocenie Sądu, opinia ta została sporządzona w sposób rzetelny, jest spójna i zupełna, biegła oparła się na zgromadzonej dokumentacji oraz wizji lokalnej przedmiotowej nieruchomości. Ponadto w opiniach uzupełniających biegła potwierdziła swoje dotychczasowe twierdzenia oraz ustosunkowała się do pytań stron. Sąd podzielił opinię biegłego, bowiem biegła wyraźnie i jednoznacznie obroniła swą opinię i jest ona wiążąca dla sądu.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z dokumentu w postaci wyciągu wyroku z dnia 6.11.2013r. na okoliczność braku konieczności powołania biegłego z zakresu akustyki, gdyż dowód ten był zbędny dla sprawy. Żadna strona ostatecznie nie wnosiła o powołanie biegłego z tego zakresu.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest częściowo zasadne.

W toku procesu nastąpiła zmiana stanu prawnego poprzez wejście w życie z dniem 4 sierpnia 2011 r. uchwały nr (...) Sejmiku Województwa M. z dnia (...) r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. (Dz. U. Województwa (...) z (...) r., nr (...), poz. (...)). Nieruchomość powódki znalazła się w całości na terenie obszaru ograniczonego użytkowania, a część działek w strefie (...).

Wobec powyższego Sąd mógł badać roszczenia zgłoszone przez powódkę jedynie w aspekcie powyższej uchwały w zw. z art. 129 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska (dalej również jako p.o.ś.).

Roszczenie o odszkodowanie za spadek wartości nieruchomości znajduje swoją podstawę prawną w art. 129 ust. 2 ustawy p.o.ś. , zgodnie z którym właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z jego nieruchomości a szkoda ta obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości.

Zastosowanie art. 129 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska jako podstawy roszczenia odszkodowawczego właściciela nieruchomości z tytułu obniżenia jej wartości w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości w następstwie ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania było przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w postanowieniu z dnia 24 lutego 2010 r. (sygn. akt III CZP 128/09, LEX nr 578138), w wyroku z dnia 6 maja 2010 r. (sygn. akt II CSK 602/09, LEX nr 585768) oraz w wyroku z dnia 25 maja 2012 r. (sygn. akt I CSK 509/11, LEX 1215402).

Sąd Najwyższy wskazał, iż w związku z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania pozostaje nie tylko obniżenie wartości nieruchomości, będące następstwem ograniczeń przewidzianych bezpośrednio w treści rozporządzenia o utworzeniu obszaru (zwłaszcza dotyczących ograniczeń zabudowy), lecz także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z tego, że wskutek wejścia w życie rozporządzenia dochodzi do zawężenia granic własności (art. 140 k.c. w zw. z art. 144 k.c.), i tym samym ścieśnienia wyłącznego władztwa właściciela względem nieruchomości położonej na obszarze ograniczonego użytkowania. O ile bowiem właściciel przed wejściem w życie rozporządzenia mógł żądać zaniechania immisji (hałasu) przekraczającej standard ochrony środowiska, o tyle w wyniku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania możliwości takiej został pozbawiony. Inaczej mówiąc, szkodą podlegającą naprawieniu na podstawie art. 129 ust. 2 p.o.ś., jest także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, iż właściciel nieruchomości będzie musiał znosić dopuszczalne na tym obszarze immisje (np. hałas). Nie jest uprawniona dostrzegalna w piśmiennictwie i orzecznictwie tendencja do wąskiego ujmowania odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 129 ust. 2 p.o.ś.

Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem orzecznictwa zmniejszenie się wartości nieruchomości z powodu sąsiedztwa lotniska, emitującego hałas nie pozwalającego dotrzymać standardów jakości środowiska jest stratą powodującą obniżenie aktywów w majątku powoda. Nie jest to szkoda wyłącznie hipotetyczna, aktualizująca się w chwili rozporządzenia prawem. Własność nieruchomości stanowi dobro o charakterze inwestycyjnym jest lokatą kapitału. W warunkach gospodarki rynkowej każda rzecz mająca wartość rynkową może być przeznaczona na sprzedaż. Zbycie rzeczy jest takim samym uprawnieniem właściciela jak korzystanie z niej wobec czego traci także znaczenie odróżnienie wartości użytkowej rzeczy od jej wartości handlowej ( wyrok SN z dnia 12.12.2008r. II CSK 367/08).

W myśl art. 129 ust. 2 pr. o. środ. ustawodawca przesądził, że szkoda obejmuje zmniejszenie wartości nieruchomości. Koresponduje to z pojęciem straty w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. według tego przepisu bowiem przez stratę rozumie się między innymi zmniejszenie aktywów, jakim jest nieruchomość ( uchwała SN z dnia 21 marca 2003 roku III CZP 6/03, OSNC 2004 nr 1 i wyrok SN z dnia 9 marca 2007 roku II CSK 457/06). Nie powinno budzić wątpliwości, że obniżenie wartości nieruchomości stanowi wymierną stratę niezależnie od tego czy właściciel ją zbył, czy też nie zamierza podjąć w tym kierunku żadnych działań, nieruchomość jest dobrem o charakterze inwestycyjnym ( uchwała SN z dnia 12.10.2001r. III CZP 57/01, OSNC 2002, nr 5 poz. 57). Przesłanką roszczenia odszkodowawczego przewidzianego w art. 129 ust. 2 nie jest zbycie nieruchomości, a odszkodowanie nie jest ograniczone do rzeczywistej straty obowiązuje bowiem zasada pełnej odpowiedzialności odszkodowawczej za wprowadzenia ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości.

Podstawą rozstrzygnięcia Sądu w zakresie roszczenia powódki o odszkodowanie za spadek wartości nieruchomości była opinia biegłej M. M. (1) z zakresu wyceny nieruchomości. Powołana w sprawie biegła stwierdziła, że fakt utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wpłynął na obniżenie wartości nieruchomości powódki o kwotę 59.568 zł (opinia). Bez znaczenie jest to, że nieruchomość tylko częściowo pozostaje w strefie (...). Nieruchomość składająca się z kilku działek, wydzielonych geodezyjnie stanowi jedną całość, trudno więc uznać, że działki, co do których położenie ustalono poza strefą (...), mają prawidłowy klimat akustyczny i że natężenie hałasu spowodowanego przez startujące i lądujące samoloty jest takie jak poza strefą (...), skoro jest to różnica kilku metrów. Nieruchomość jest położona nadal w obszarze przekroczeń dopuszczalnych norm hałasowych. Występujący na nich hałas lotniczy jest ponad normatywny. Wobec faktu, iż są one niezabudowane, obniżenie ich wartości w dużej mierze zależy od ich usytuowania. Przedmiotowe działki położone są w obszarze zabudowań jednorodzinnych, zatem bardzo duże jest prawdopodobieństwo ich zakupu przez inwestora indywidualnego, chcącego wybudować na nich domy mieszkalne. Jednym z decydujących czynników, wpływających na zmniejszenie wartości jej nieruchomości będą także zwiększone koszty materiałów budowlanych, które będą musiały wykazywać większą chłonność akustyczną.

Jest rzeczą oczywistą , że nieruchomości położone wokół lotniska są mniej atrakcyjne niż nieruchomości położone w innych dzielnicach miasta , a to się w sposób oczywisty przekłada na ich cenę.

Sąd zasądził kwotę 59.568 zł wynikającą z opinii biegłej, jako odszkodowanie za to, że powódka będzie musiała znosić dopuszczalne na tym obszarze emisje hałasu, a w przypadku sprzedaży gruntu uzyska niższą cenę. Kwota ta ma jej rekompensować ten ubytek. Bez znaczenia dla ustalonej wartości nieruchomości były podnoszone argumenty, że część działki przeznaczona jest pod drogę. Dotychczas formalnie nie została ta część nieruchomości wydzielona z księgi wieczystej, a powódka nadal jest jej właścicielką i przysługiwały jej również roszczenia w tym zakresie.

W zakresie ustalania początkowej daty biegu odsetek ustawowych, Sąd odstąpił od zastosowania reguły ogólnej wyrażonej w treści 455 k.c., że dłużnik (odpowiedzialny za wyrównanie szkody) pozostaje w opóźnieniu z zapłatą świadczenia bezterminowego, jakim jest odszkodowanie za wyrządzoną szkodę, na zasadach ogólnych, tj. od wezwania go przez poszkodowanego do spełnienia tego świadczenia. Odsetki od zasądzonych kwot z tytułu należności głównych ,Sąd zasądził po skonkretyzowaniu szkody co nastąpiło po wydaniu opinii przez biegłą, tj. w dniu 8 listopada 2013 roku. Dopiero od tego momentu należą się wierzycielowi odsetki za opóźnienie. Zasądzenie odsetek od daty wcześniejszej prowadziłoby do sprzecznego z funkcją odsetek z art. 481 § 1 k.c. przysporzenia poszkodowanej.

W związku z częściowym cofnięciem powództwa co do kwoty 140.432 zł, Sąd w tym zakresie umorzył postępowanie na podstawie art. 355 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe , Sąd przyjął wartość przedmiotu sporu na kwotę 59.568 zł + 140.432 zł i ta wartość była podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu , które w oparciu o treść art. 100 k.p.c. zostały stosunkowo rozdzielone, powód wygrał sprawę w 29,78%, przegrywając ją w 70,22 %, pozostawiając ich wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Mając powyższe na uwadze wszystkie powyższe okoliczności i treść powołanych wyżej przepisów, Sąd orzekł jak w wyroku.