Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Łukowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Ewa Przychodzka-Kasperska

Protokolant st. sekr. sądowy Beata Siestrzewitowska

w obecności prokuratora Mariusza Semeniuka

oraz oskarżyciela z L. (...)Skarbowego w B. A. P.

po rozpoznaniu dnia 27 września 2017 roku sprawy:

P. K. (1) s. C. i W. z domu K.

ur. (...) w Ł.

oskarżonego o to, że: I. w okresie od 3.09.2015r. do dn. 16.09.2015r. – będąc Prezesem Zarządu firmy (...) Sp. z o. o. z /s w O.- urządzał w lokalu BENITO i sklepie (...) mieszczących się przy ul. (...) w W., powiatu (...), woj. (...) nielegalne gry hazardowe, bez wymaganego pozwolenia na dwóch automatach o nazwie H. (...) – obydwa bez numerów - wbrew przepisom art. 3, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2010 r., poz. 612 z późn. zm.), przy czym z popełnianych wielokrotnie przestępstw tego samego rodzaju uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § l pkt 2 i 3 k.k.s.

II. w okresie od dnia 3.09.2015r. do dnia 18.09.2015r. – będąc Prezesem Zarządu firmy (...) Sp. z o. o. z /s w O. – urządzał w lokalu zlokalizowanym w K. przy ul. (...), woj. (...), nielegalne gry hazardowe, bez wymaganego pozwolenia, na automacie o nazwie (...) nr (...) wbrew przepisom art. 3, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2010 r., poz. 612 z późn. zm.), przy czym z popełnianych wielokrotnie przestępstw tego samego rodzaju uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § l pkt 2 i 3 k.k.s.

III. w okresie co najmniej od dnia 20.01.2016r. daty dziennej nie ustalonej do dnia 4 lutego 2016r. – będąc Prezesem Zarządu firmy (...) Sp. z o. o. z /s w O. – urządzał w lokalu o nazwie (...) położonym w miejscowości (...), powiatu (...), woj. (...) nielegalne gry hazardowe, bez wymaganego pozwolenia na automatach o nazwie H. (...) nr (...)113 oraz B. (...) nr (...) 012 wbrew przepisom art. 3, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2010 r., poz. 612 z późn. zm.), przy czym z popełnianych wielokrotnie przestępstw tego samego rodzaju uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § l pkt 2 i 3 k.k.s.

orzeka:

I. oskarżonego P. K. (1) uznaje za winnego dokonania zarzucanych mu w pkt I, II i III czynów stanowiących przestępstwa skarbowe wyczerpujące dyspozycję art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § l pkt 2 i 3 k.k.s. i za te czyny na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § l pkt 2 i 3 k.k.s., przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § l pkt 2 i 3 k.k.s. w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s. w zw. z art. 37 § 4 k.k.s. wymierza oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w liczbie 200 (dwieście) stawek dziennych, na podstawie art. 23 § 3 k.k.s. ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (sto) złotych;

II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. wykonanie orzeczonej względem oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

III. na podstawie art. 30 § 5 k.k.s. orzeka względem oskarżonego środek karny przepadku przedmiotów wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych z k. 419 akt sprawy, przy czym w przypadku urządzeń do gier hazardowych opisanych pod pozycjami 1, 2 i 4 wraz z ewentualnymi środkami pieniężnymi w nich się znajdującymi;

IV. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3.416,51 (trzy tysiące czterysta szesnaście 51/100) złotych tytułem kosztów sądowych w zakresie wydatków, zwalniając oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w zakresie opłaty.

POUCZENIE O UPRAWNIENIACH I OBOWIĄZKACH

Strona (w przypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie także pokrzywdzony) ma prawo do złożenia w terminie 7 dni od daty ogłoszenia wyroku wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Oskarżony pozbawiony wolności, który nie ma obrońcy i - pomimo złożenia wniosku o doprowadzenie go na termin rozprawy, na którym ogłoszono wyrok - nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, ma prawo do złożenia wniosku o sporządzenia na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku w terminie 7 dni od daty doręczenia mu wyroku.

Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia strony od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia. Wniosek składa się na piśmie wskazując:

1) oznaczenie organu, do którego jest skierowany, oraz sprawy, której dotyczy;

2) oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo;

3) treść wniosku, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu oraz oznaczenie oskarżonego, gdy wniosek nie pochodzi od oskarżonego;

4) datę i podpis składającego pismo (za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu).

Wniosek złożony przez osobę nieuprawnioną, po terminie lub którego braki formalne nie zostały uzupełnione w terminie przez wnoszącego nie zostanie przyjęty (art. 119, art. 422 § 1, § 2 i § 3) ²⁾.

Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom przysługuje apelacja (art. 444).

Apelację wnosi się na piśmie do sądu, który wydał zaskarżony wyrok, w terminie 14 dni od daty doręczenia wyroku z uzasadnieniem (art. 428 § 1, art. 445 § 1).

Apelację co do winy uważa się za wniesioną przeciwko całości wyroku, a apelację co do kary uważa się za wniesioną przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych. Natomiast apelację co do środka karnego, środka kompensacyjnego albo przepadku uważa się za wniesioną odpowiednio przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych albo o środkach kompensacyjnych albo o przepadku (art. 447 § 1-3).

W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4).

Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5).

Apelacja wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo niedopuszczalna z mocy ustawy nie zostanie przyjęta (art. 429 § 1).

Oskarżony ma prawo do korzystania przy sporządzeniu apelacji z pomocy ustanowionego przez siebie obrońcy, a strona inna niż oskarżony może ustanowić pełnomocnika. Do czasu ustanowienia obrońcy przez oskarżonego pozbawionego wolności, obrońcę może ustanowić inna osoba. Apelacja od wyroku sądu okręgowego, która nie pochodzi od prokuratoralub pełnomocnika będącego radcą prawnym, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata lub radcę prawnego. Wydatki związane z ustanowieniem obrońcy albo pełnomocnika ponosi strona, która go ustanowiła (art. 6, art. 83 § 1, art. 87 § 1,art. 446 § 1, art. 620).

Jeśli strona nie ma obrońcy albo pełnomocnika z wyboru, może żądać, aby wyznaczono obrońcę albo pełnomocnika z urzędu, w tym w celu dokonania określonej czynności, jeżeli w sposób należyty wykaże, że nie jest w stanie ponieść kosztów ustanowienia obrońcy albo pełnomocnika z wyboru bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny. Pełnomocnik z urzędu zostanie wówczas wyznaczony z listy pełnomocników. Wyznaczenie pełnomocnika z urzędu może zostać cofnięte, jeżeli okaże się, że nie istnieją okoliczności, na podstawie których go wyznaczono (art. 78 i art. 81a § 1w zw. z art. 88 § 1 zd. drugie).

Udział obrońcy w postępowaniu nie wyłącza osobistego działania w nim oskarżonego, a udział pełnomocnika nie wyłącza osobistego działania w nim strony innej niż oskarżony (art. 86 § 2 w zw. z art. 88 § 1 zd. drugie).

Do biegu wskazanych powyżej terminów nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec tego terminu przypadnie na dzień uznany ustawowo za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i § 3). Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem wniosek o sporządzenie uzasadnienia na piśmie lub apelacja zostaną złożone bezpośrednio w sądzie albo:

1.  nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej;

2.  nadane w polskim urzędzie konsularnym;

3.  złożone przez żołnierza, z wyjątkiem żołnierza pełniącego terytorialną służbę wojskową dyspozycyjnie, w dowództwie jednostki wojskowej;

4.  złożone przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu;

5.  złożone przez członka załogi polskiego statku morskiego kapitanowi statku (art. 124).

1)  należy wybrać właściwy zwrot;

2)  podane w nawiasach przepisy oznaczają odpowiednie artykuły ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1749, 2138 i 2261).

Sygn. akt: II K 877/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd Rejonowy w Łukowie ustalił następujący stan faktyczny:

P. K. (1) jest Prezesem Zarządu (...) Sp. z o. o. z siedzibą w O. (k. 304-307). Spółka reprezentowana przez P. K. (1) nie posiada zarówno zezwolenia na urządzanie i prowadzenie gier na automatach, jak i poświadczeń rejestracji przedmiotowych urządzeń.

W dniu 01 kwietnia 2014 roku w K. P. K. (1) zawarł, będąc Prezesem Zarządu i reprezentując wskazaną spółkę, zawarł w jej imieniu z firmą (...). P. M. P. (adres: ul. (...), (...)-(...) L., NIP (...)), reprezentowaną przez M. P., umowę dzierżawy nr (...) powierzchni 3 m ² w lokalu (...) K., położonym przy ulicy (...). S. 7 A, (...)-(...) K., pod instalację i użytkowanie urządzenia do gier o nazwie (...) i numerze (...). W zamian za dzierżawę wskazanej powierzchni lokalu zobowiązał się on w imieniu reprezentowanej spółki do zapłaty miesięcznego czynszu dzierżawnego w wysokości 984,00 złotych brutto (k. 201-202).

Następnie w dniu 03 lutego 2015 roku w W. P. K. (1) będąc Prezesem Zarządu i reprezentując (...) Sp. z o. o. z siedzibą w O. zawarł w jej imieniu, z Firmą Handlowo – Usługową (...) (adres: ul. (...), (...)-(...) W., NIP (...)), reprezentowaną przez M. W. (1), umowę dzierżawy powierzchni 3 m ² w lokalu położonym w W. przy ulicy (...), pod instalację i użytkowanie dwóch urządzeń do gier o nazwie H. (...), bez numerów identyfikacyjnych. W zamian za dzierżawę wskazanej powierzchni lokalu zobowiązał się on w imieniu reprezentowanej spółki do zapłaty miesięcznego czynszu dzierżawnego w wysokości 246,00 złotych brutto (k. 37-38).

Wkrótce zatem w w/w lokalach wydzierżawionych przez P. K. (1), będącego w czasie trwania wskazanych umów dzierżawy Prezesem Zarządu firmy (...) Sp. z o. o. z siedzibą w O. - zostały umieszczone i zainstalowane wyżej wymienione automaty do gier, z których korzystali odwiedzający lokale klienci.

W dniu 16 września 2015 roku w lokalu PIZZERIA BENITO oraz w sklepie (...) położonym w W. przy ulicy (...) (k. 2-4, 13-14, 15-18, 19-20) oraz w dniu 18 września 2015 roku w sklepie (...) GAMA, położonym w K. przy ulicy (...) (k. 152-154, 156-159, 160-161, 164-166) funkcjonariusze celni przeprowadzili kontrole w zakresie przestrzegania przepisów regulujących urządzanie i prowadzenie gier hazardowych, w wyniku których ujawnili w lokalu BENITO i w sklepie (...), mieszczących się w W., przy ulicy (...), powiecie (...), dwa automaty o nazwie H. (...) – obydwa bez numerów identyfikacyjnych, a w lokalu zlokalizowanym w K., przy ulicy (...), powiecie (...), automat o nazwie (...) nr (...). Wszystkie te automaty zostały zatrzymane w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s.

Następnie zaś w dniu 20 stycznia 2016 roku w miejscowości Z. P. K. (1) będąc Prezesem Zarządu i reprezentując (...) Sp. z o. o. z siedzibą w O. zawarł w jej imieniu, z GRILL KEBAB A. D. (adres: (...), (...)-(...) W., NIP (...)), reprezentowaną przez A. D., umowę dzierżawy powierzchni 3 m ² w lokalu GRILL KEBAB, położonym w miejscowości Z. nr 51, (...)-(...) W., pod instalację i użytkowanie urządzeń do gier o nazwie H. (...) nr (...)113 oraz B. (...) nr (...) 012. W zamian za dzierżawę wskazanej powierzchni lokalu zobowiązał się on w imieniu reprezentowanej spółki do zapłaty miesięcznego czynszu dzierżawnego w wysokości 1.230,00 złotych brutto (k. 279-280). Wkrótce zatem także w tym lokalu umieszczono i zainstalowano wyżej wymienione automaty do gier, z których korzystali odwiedzający lokal klienci.

W dniu 04 lutego 2016 roku także w lokalu o nazwie G. (...) położonym w miejscowości (...), funkcjonariusze celni przeprowadzili kontrolę w zakresie przestrzegania przepisów regulujących urządzanie i prowadzenie gier hazardowych, w wyniku których ujawnili dwa automaty o nazwie H. (...) nr (...)113 oraz B. (...) nr (...) 012 (k. 248-250, 251-254, 255-256, 257-259, 261-263).

W ramach przeprowadzanych kontroli funkcjonariusze celni przeprowadzili gry próbne na ujawnionych urządzeniach, celem ustalenia, czy posiadają one cechy gier na automatach rozumieniu ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku. Po przeprowadzeniu gier kontrolujący ustalili, że urządzenia te mają charakter komercyjny i umożliwiają odbycie gier o charakterze losowym, gdzie gracz nie ma żadnego wpływu na wynik gry. Ponadto urządzenia umożliwiają wygrywanie punktów, które można przeznaczyć na kontynuowanie gry oraz umożliwiają wypłatę wygranych pieniężnych.

W trakcie prowadzonego postępowania wywołano opinie biegłych sądowego z zakresu informatyki, kryminalistyki i elektroniki w zakresie urządzeń (...) nr (...), H. (...) nr (...)113 oraz B. (...) nr (...) 012 (k. 224-235, 282-300) oraz biegłego sądowego w zakresie badania automatów i urządzeń do gier w zakresie urządzeń H. (...) (k. 26-29), w których biegli jednolicie stwierdzili, iż gry rozgrywane na zatrzymanych urządzeniach spełniają kryteria gier na automatach w myśl ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego P. K. (1) – k. 672v - 673, zeznań świadków: E. M. - k. 9-10, M. W. (1) - k. 33-34, D. W. - k. 147, B. C. - k. 169-170, W. Z. - k.172-173, A. M. - k. 212-213, A. S. - k. 215-216, M. P. - k. 221-222, M. W. (2) - k. 241-242, E. S. - k. 265-266, A. D. - k. 277-278, 355-356, P. M. - k. 397-399, W. G. (1) - k. 401-402, dowodów z dokumentów - protokołu zatrzymania rzeczy k. 2-4, protokołu oględzin miejsca i rzeczy k. 13-14, protokołu oględzin z zapisu obrazu k.15-18, zapisu obrazu na nośnikach elektronicznych k. 19-20, opinii biegłego sądowego dot. Zatrzymanych urządzeń do gier k. 26-29, umowy dzierżawy powierzchni lokalu k. 37- 38, protokołu kontroli k. 152-154, protokołu oględzin z zapisu obrazu k. 156-159, zapisu obrazu na nośnikach elektronicznych k. 160-161, protokołu zatrzymania rzeczy k. 164-166, umowy dzierżawy powierzchni nr (...) k. 201-202, KRS dla sp. z o.o. (...) na dzień 10.12.2015r. k. 204-205, opinii biegłego sadowego dot. Zatrzymanego urządzenia do gier k. 224-235, protokołu kontroli k. 248-250, protokołu oględzin z zapisu obrazu k. 251-254, zapisu obrazu na nośnikach elektronicznych k. 255- 256, protokołu zatrzymania rzeczy k. 257-259, protokołu przeszukania k. 261-263, umowy dzierżawy powierzchni lokalu k. 278-280, opinii biegłego sadowego dot. zatrzymanych urządzeń do gier k. 282-300, KRS dla sp. z o.o. (...) na dzień 28.06.2016r. k.304-307, danych o karalności P. K. k. 365, danych osobopoznawczych P. K. k. 393, informacji z systemu (...) k. 425, wykazu kosztów k. 429, załączników dołączonych do odpowiedzi na akt oskarżenia zamieszczonych na kartach od 480- - 611: post. SR w Lipnie z 27.07.2015 r., IIK 77/15 , post. SR w Strzelcach Opolskich z 28.08.2015 r., IIK 299/15, post. SO w Warszawie z 29.12.2015 r., X Ko 2019/15, post. SO Warszawa-Praga w Warszawie z 14.08.2016 r., IIK 439/16, post. SO w Katowicach z 22.08.2016 r., VI Kz 315/15, post. SN z 27.11.2014 r. wraz z uzasadnieniem (...) 55/14, wyr. SO w Olsztynie z 16.09.2015 r. wraz z uzasadnieniem VII Ka 521/15 post. SO w Warszawie z28.08.2015 r. wraz z uzasadnieniem X Kz 644/15 post. SO w Ostrołęce z 31.08.2015 4. wraz z uzasadnieniem II Kz 151/15 post. SO Warszawa-Praga w Warszawie z 03.09.2015 r., VI Kz 600/15, post. SO Warszawa-Praga w Warszawie z 22.10.2015 r., VI Kz 737/15, post. SO w Ostrołęce z 13.10.2015 r., II Kz 171/15, post. SO Warszawa-Praga w Warszawie z 19.08.2015 r., VI Kz 582/15, post. SO w Warszawie z 13.11.2015 r., IX Kz (...), post. SO w Gdańsku z 28.09.2015 r., V Kz 610/15, post. SO Warszawa-Praga w Warszawie z 10.12.2015 r., VI Kz 832/15, post. SO w Warszawie z 02.11.2015 r., IX Kz (...), post. SO Warszawa-Praga w Warszawie z 10.12.2015 r., VI Kz 829/15, post. SO w Warszawie z 09.12.2015 r., X Kz (...), post. SO w Poznaniu z 04.12.2015 r., XVII Kz 742/15, post. SO w Bydgoszczy z 13.11.2015 r., IV Kz 627/15, post. SO Warszawa-Praga w Warszawie z 03.02.2016 r., VI Kz 991/15, post. SO Warszawa-Praga w Warszawie z 03.02.2016 r., VI Kz (...), post. SO w Ostrołęce z 16.03.2016 r., II Kz 20/16, post. SO w Ostrołęce z 28.01.2016 r., II Kz 232/15, post. SO w Ostrołęce z 07.04.2016 r., II Kz 15/16, post. SO Warszawa-Praga w Warszawie z 28.04.2016 r., VI Kz 112/16, post. SO w Ostrołęce z 22.03.2016 r., II Kz 26/16, post. SO w Ostrołęce z 07.04.2016 r., II Kz 53/16, post. SO w Warszawie z 17.06.2016 r., IX Kz 431/15, post. SO Warszawa-Praga w Warszawie z 28.07.2016 r., VI Kz 413/16, post. SO w Warszawie z 20.06.2016 r., X Kz 444/16, post. SO Warszawa-Praga w Warszawie z 18.08.2016 r., VI Kz 483/16, post. SO Warszawa-Praga w Warszawie z 21.07.2016 r., VI Kz 448/16, post. SO w Warszawie z 02.08.2016 r., IX Kz 553/16, post. SO Warszawa-Praga w Warszawie z 03.11.2016 r., IX Kz 518/16, post. SO Warszawa-Praga w Warszawie z 27.10.2016 r., VI Kz 676/16, post. SO w Warszawie z 11.10.2016 r., IX Kz 777/16, post. SO Warszawa-Praga w Warszawie z dn. 06.10.2016 syg. VIKz 583/16, post. SO w Gdańsku z 12.12.2016 r., V Kz 650/16, glosy do postanowień Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r.: I KZP 14/13 I KZP 15/13 oraz do wyroków Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2013 r., V KK 82/13 i z dnia 8 stycznia 2014 r., IV KK 183/13, „Polemika: sprawy automatów do gier w sądach... do przemyślenia”, pisma z 05.02.2010 r., pisma z 21.03.2013 r., opinii prawnej „P., D., K.-K. Kancelaria (...)” sp.j. z 16.05.2013 r., opinii prawnej K. K. (2) z 09.09.2013 r., opinii prawnej W. G. (2) dot. projektu ustawy o grach hazardowych z 18.11.2009 r., opinii prawnej P. K. (3) i W. G. (2) dot. Projektowanej ustawy o grach hazardowych z 19.11.2009 r., opinii prawnej W. G. (2) dot. Czy ustawa o grach hazardowych jest zgodna z konstytucja i prawem unijnym? z 22.03.2012 r., post. SR w Pruszkowie z 28.10.2013 r., V Kp 424/13, post. SR w Pruszkowie z 25.09.2013 r., V Kp 356/13, post. SR w Pruszkowie z 13.11.2013 r., V Kp 441/13, post. SR w Legionowie z 04.12.2013 r., II Kp 574/13, post. SR dla m.st. Warszawy z 10.12.2013 r., III Kp 1361/13, post. SR w Mrągowie z 16.12.2013 r., III Kp 168/13, post. SR dla m.st. Warszawy z 23.12.2013 r., III Kp 1429/13, post. SR w Wołominie z 24.09.2013 r., II Kp 145/14, post. Prok. Prok. Rej. w L. z 28.02.2014 r., Ko/Kks 4/14, post. SR dla Warszawy-Pragi Północ z 28.04.2014 r., III Kp 486/14, post. SR Lublin-Zachód z 22.07.2014 r., IX Kp 529/14, post. SR w Pruszkowie z 20.08.2013 r., II Kp 208/13, post. SR w Otwocku z 19.12.2014 r., II Kp 271/14, post. SR w Garwolinie z 21.02.2014 r., II Kp 222/14, post. SR w Legionowie z 10.02. (...)., II Kp 728/14, post. SR w Wyszkowie z 03.03.2015 r., II Kp 224/14, post. SR we Włocławku z 18.03.2015 r., II Kp 94/15, post. SR w Śremie z 01.04.2015 r., II Kp 17/15, post. SR w Chełmie z 05.05.2015 r., II Kp 7/15, post. SR w Rykach z 08.06.2015 r., II Kp 86/15, post. SR w Wyszkowie z 14.07.2015 r., II Kp 99/15, post. SR w Ciechanowie z 26.08.2015 r., II Kp 277/15, post. SR w Olsztynie z 17.02.2016 r., VII Kp 87/16, post. SR w Olsztynie z 23.03. (...)., VII Kp 39/16, post. SR w Legionowie z 27.07.2016 r., II K 519/16, post. SR w Sokołowie Podlaskim z 29.08.2016 r., II K 97/16, danych o karalności z 21 sierpnia 2017 roku dot. P. K. (1) k. 656, odpisu wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy ze sprawy IVKa 850/15 z dnia 25 maja 2017 roku P. K. (1) k. 657-659, odpisu wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy ze sprawy IVKa 62/17 z dnia 28 marca 2017 roku P. K. (1) k. 660-663, odpisu wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie ze sprawy VII Ka 477/17 z dnia14 czerwca 2017 roku dot. P. K. (1) k. 664- 670

Oskarżony P. K. (1) nie przyznawał się do dokonania zarzucanego mu czynu. W złożonych na rozprawie wyjaśnieniach nie kwestionował tego, że zabezpieczone w sprawie urządzenia znajdowały się w wydzierżawionych przez niego lokalach. Oskarżony przekonywał jednak, opierając się na prawie unijnym oraz orzecznictwie sądów powszechnych, że posiadanie przez niego przedmiotowych urządzeń i fakt umieszczenia ich w jego lokalach nie stanowiło czynu zabronionego. Nadto oskarżony wskazał, że po nowelizacji ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, która miała miejsce w 2015 roku, obowiązywał okres przejściowy do lipca 2016 roku, stanowiący czas dla firm na dostosowanie się do nowych przepisów.

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie dowodów osobowych i zgromadzonych odnośnie kontroli z dnia 16 września 2015 roku, z dnia 18 września 2015 roku oraz z dnia 04 lutego 2016 roku dokumentacji, stan faktyczny sprawy okazał się być bezsporny. Wyjaśnienia oskarżonego P. K. (1), a także zeznania przesłuchanych w sprawie świadków tj. E. M., M. W. (1), D. W., B. C., W. Z., A. M., A. S., M. P., M. W. (2), E. S., A. D., P. M., W. G. (1) wzajemnie się bowiem uzupełniają nie pozwalając na wątpliwość odnośnie tego, że opisane powyżej urządzenia faktycznie znajdowały się we wskazanych lokalach, a nadto, że były to urządzenia sprawne. Zeznania świadków E. M., B. C., W. Z., A. M., A. S., E. S., P. M. przekonują przy tym, że były to urządzenia realnie wykorzystywane przez osoby bywające w poszczególnych lokalach. W tej sytuacji procesowy spór dotyczył oceny, czy na tych urządzeniach P. K. (1) jako Prezes Zarządu (...) Sp. z o. o. z siedzibą w O., która wydzierżawiała wyżej wskazane lokale prowadził nielegalne gry hazardowe.

Jak wynika z zeznań funkcjonariuszy, według ówczesnej terminologii urzędów celnych, to jest Urzędu Celnego w B. M. W. (3) przeprowadzającego kontrolę w lokalu położonym w W. przy ulicy (...), funkcjonariusza Urzędu Celnego w L. – W. G. (1), przeprowadzającego kontrolę w lokalu położonym w miejscowości Z. nr 51 oraz funkcjonariuszy Urzędu Celnego w L. - M. W. (2) i P. M., przeprowadzających kontrolę w lokalu znajdującym się przy ulicy (...) w K., na urządzeniach do gier znajdujących się w lokalach funkcjonariusze urzędów celnych przeprowadzili wówczas eksperymenty polegające na odtworzeniu przebiegu gry. Przebieg czynności przeprowadzonych w dniu 16 września 2015 roku przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w B., w lokalu położonym w W., przy ulicy (...) wynika z protokołu z k. 15-18, a utrwalony został nadto w zapisie na nośnikach elektronicznych z k. 19-20. Natomiast przebieg czynności przeprowadzonych w dniu 18 września 2015 roku przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w L., w lokalu położonym w K., przy ulicy (...) utrwalony został w protokole kontroli z k. 152-154 oraz w zapisie na nośnikach elektronicznych z k. 160-161. Przebieg czynności zaś przeprowadzonych w dniu 04 lutego 2016 roku przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w L., w lokalu położonym w miejscowości Z. nr 51 utrwalony został nadto w protokole kontroli z k. 248-250 oraz w zapisie na nośnikach elektronicznych z k. 255-256.

Ustalenia funkcjonariuszy celnych sprowadzały się zaś do stwierdzenia, że dostępne na tych urządzeniach gry miały schemat podobny do gier na automatach o niskich wygranych. W ocenie Sądu brak jest podstaw do kwestionowania rzetelności podjętych czynności oraz wiarygodności zeznań wskazanej grupy świadków, którzy w sprawie przeprowadzili jedynie czynności służbowe, które też należycie udokumentowali. Świadkowie ci mieli też z pewnością odpowiednie kompetencje do prawnej oceny zastanej sytuacji.

Po zabezpieczeniu nadto urządzenia o nazwie H. (...) przedmiot ten został przekazany biegłemu z zakresu badania automatów i urządzeń do gier, zaś urządzenia do gry o nazwie (...) nr (...), H. (...) nr (...)113 oraz B. (...) nr (...)012 przekazano biegłemu z zakresu informatyki, kryminalistyki i elektroniki, którzy następnie wydali swoje opinie. Biegli ci stwierdzili, że gry rozegrane na zajętych urządzeniach spełniają kryteria gier na automatach w myśl ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku.

W ocenie Sądu przedmiotowe opinie nie tylko zostały wydane przez biegłych odpowiednich specjalności, ale też są w wysokim stopniu szczegółowe, wyczerpujące i w ten sposób rozpraszają wątpliwości odnośnie charakteru zabezpieczonych urządzeń. Podkreślić należy, iż opinie te nie były kwestionowane przez strony w toku postępowania. W opiniach tych biegli przedstawili wyniki badań każdego z zabezpieczonych urządzeń i opisali sposób ich działania. Przedmiotowe gry miały charakter losowy, a uzyskany wynik nie był w pełni zależny od umiejętności (zręczności) grającego.

Przystępując do rozważań prawnych dotyczących przedmiotowej sprawy na wstępie należy podnieść, iż przepis art. 107 § 1 k.k.s. – penalizujący czyn zarzucony oskarżonemu w niniejszym postępowaniu – stanowi, iż karze podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza albo prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny. Jak więc wynika z powyższego, przepis ten ma charakter blankietowy, tzn. odsyła do przepisów ustawy szczególnej, tj. do ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, ponieważ opis znamion czynu zabronionego zawarty jest w przepisach wspomnianej ustawy. Przedmiotowe odwołanie dotyczy art. 6, 14 i 23a ustawy o grach hazardowych. Kwestia mocy obowiązującej wskazanych przepisów wobec osób prowadzących działalność w zakresie gier losowych, gier na automatach i zakładów wzajemnych była przedmiotem licznych rozważań zarówno w orzecznictwie na poziomie krajowym, jak i europejskim, a także w doktrynie. Wskazać jednak należy, że w dniu 03 września 2015 roku weszła w życie ustawa z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz.U. 2015r., poz. 1201), zawierająca również znowelizowane przepisy art. 6 i 14, która została przedstawiona do notyfikowania Komisji Europejskiej. Począwszy od dnia 03 września 2015 roku skuteczność art. 107 k.k.s. nie może być już kwestionowana. Nie czynił tego także oskarżony P. K. (1) oraz jego obrońca.

W konsekwencji powyższych ustaleń i rozważań Sąd uznał, iż zachowanie P. K. (1) w pełni wyczerpało znamiona czynów zabronionych stanowiących przestępstwa skarbowe art. 107 § 1 k.k.s., przy uwzględnieniu także kwalifikacji prawnej w zw. z art. 37 § l pkt 2 i 3 k.k.s. , ponieważ oskarżony uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu (pkt 2), a jednocześnie popełnił dwa albo więcej przestępstw skarbowych, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich i każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa skarbowego określonego w tym samym przepisie, a odstępy czasu pomiędzy nimi nie są długie (pkt 3). W dniach przeprowadzanych kontroli przez funkcjonariuszy celnych wszystkie urządzenia były czynne i sprawne. Bezspornie stwierdzono, że w okresach zarzucanych czynów oskarżony P. K. (1) prowadził działalność w podnoszonym zakresie, a zatem stworzył warunki do rozgrywania nielegalnych gier hazardowych. Omówienia zatem wymaga jedynie okoliczność, czy oskarżony czynów tych dokonał z pełną świadomością przekroczenia zasad porządku prawnego, zwłaszcza w sytuacji, gdy linię obrony stanowiło przekonywanie o braku świadomości oskarżonego co do bezprawności dokonanych przez niego czynów. W ocenie jednakże Sądu ani treść złożonych przez oskarżonego wyjaśnień, ani też treść złożonych przez obrońcę oskarżonego kopii dokumentów nie przekonuje o możliwości przyjęcia braku świadomości oskarżonego co do bezprawności dokonanych przez niego czynów. Zaznaczenia wymaga przy tym fakt, że zarówno treść złożonych przez oskarżonego wyjaśnień, jak też treść większości złożonych przez obrońcę oskarżonego kopii dokumentów dotyczy stanu prawnego przed dniem 03 września 2015 roku. Tymczasem, ówczesny stan prawny, jak też ówczesny stan świadomości prawnej P. K. (1) nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy. Polski ustawodawca dokonując wyżej wskazanej nowelizacji ustawy o grach hazardowych dopełnił zaś następnie wymogu notyfikacji, m.in. aktualnego brzmienia art. 14 ust. 1 tej ustawy. Spory prawne toczące się na tle konsekwencji braku notyfikacji przepisów technicznych ustawy o grach hazardowych (w jej pierwotnym brzmieniu), a wynikające z rozbieżności w orzecznictwie Sądu Najwyższego, a także sądów powszechnych, nie mogą świadczyć o usprawiedliwionym błędzie co do karalności czynów będących przedmiotem tej sprawy. Zaznaczyć bowiem należy, że istnienie powyższych wątpliwości należy odnosić do stanu sprzed dnia 03 września 2015 roku, a więc wątpliwości tych nie można odnieść do okresu popełnienia zarzucanych oskarżonemu czynów. Nie może to zatem prowadzić do przyjęcia, że w świadomości oskarżonego istniała ,,nieświadomość karalności czynów” , o której mowa w art. 10 § 4 k.k.s. P. K. (1) jako osoba prowadząca tego rodzaju działalność gospodarczą powinien znać zarówno związaną z tą działalnością ustawę o grach hazardowych, jak i wszelkie zmiany stanu prawnego w tej materii. Oskarżony nie powołał się na brak znajomości przepisów ustawy o grach hazardowych i związanych z nie zagadnień prawnych. Pamiętać przy tym należy, że nie każda nieświadomość karalności czynu jest prawnie relewantna zgodnie z art. 10 § 4 k.k.s., a tylko usprawiedliwiona. Wyłączenie winy przy błędzie co do karalności następuje jedynie wówczas, gdy błąd ten jest usprawiedliwiony. Badając formułę usprawiedliwienia, należy odwoływać się do wzorca osobowego zachowania przeciętnego obywatela, który – metaforycznie ujmując – przykłada się do zachowania sprawcy, dokonując tym samym oceny, czy tak jak sprawca zachowałby się również ów model osobowy. W wypadku prawa karnego skarbowego często w grę wchodzić będzie model osobowy o podwyższonym standardzie wymagań. Im wyższe oczekiwania od sprawcy, tym możliwość wystąpienia błędu usprawiedliwionego mniejsza (por. wyrok SN z dnia 3 lutego 1997 r., II KKN 124/96, OSNKW 1997, nr 5–6, poz. 46 oraz –Lex Komentarz do art. 10 k.k.s. Grzegorz Łabuda). P. K. (1) prowadząc działalność gospodarczą, której legalność była bezpośrednio uzależniona od treści wskazanych przepisów ustawy o grach hazardowych, winien był interesować się aktualną treścią wskazanej regulacji, a co więcej, z jego wyjaśnień wynika, że rzeczywiście to robił. Po obszernym jednakże omówieniu procesu kształtowania się swoich poglądów prawnych odnośnie stanu prawnego sprzed dnia 03 września 2015 roku, P. K. (1) jedynie zdawkowo stwierdził, że określony ustawą nowelizującą okres przejściowy dotyczy także prowadzonej przez niego działalności. W żaden zaś sposób nie wyjaśnił z jakich powodów tego rodzaju przekonanie powziął, po czym skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Także analiza złożonych przez obrońcę oskarżonego kopii orzeczeń nie jest w tym zakresie pomocna, ponieważ nawet te wydawane tuż przed dniem 03 września 2015 roku nie dotyczyły mającego obowiązywać po tym dniu stanu prawnego i stąd nie mogły stanowić dla P. K. (1) podstawy do powzięcia przez niego jakichkolwiek poglądów odnośnie sposobu interpretacji ustawy o grach hazardowych w brzmieniu obowiązującym po dniu 03 września 2015 roku. Korzystne dla oskarżonego orzeczenia dotyczące stanu prawnego po tym dniu zapadały zaś już po okresach zarzutów w sprawie niniejszej, a zatem także nie mogą stanowić przesłanki do rozważań o nieświadomości bezprawności w czasie ich popełniania. Podnieść też należy, iż zgodnie z treścią art. 8 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu, a wiążące są jedynie prawomocne rozstrzygnięcia sądu kształtujące prawo lub stosunek prawny, która to sytuacja w niniejszej sprawie nie ma miejsca.

Przyczyną błędu co do karalności może być także wprowadzenie sprawcy w błąd przez fachowego doradcę (np. adwokata). Błąd tego rodzaju, prima facie kwalifikowany jako błąd co do karalności, najczęściej będzie błędem co do znamienia typu czynu zabronionego tworzącego typ podstawowy (art. 10 § 1 k.k.s.). Polega on najczęściej na uznaniu przez sprawcę, że dane zachowanie nie realizuje znamion typu czynu zabronionego (patrz: Lex Komentarz do art. 10 k.k.s. Grzegorz Łabuda). W przedmiotowej sprawie wprawdzie oskarżony powoływał się na opinie prawne kancelarii adwokackich, w tym również opinii wykonanej na zlecenie Kancelarii Sejmu R. P., które to dokumenty miały stanowić usprawiedliwienie nieświadomości jego karalności. Należy jednak wskazać, że opinie te zostały wydane w okresie sprzed nowelizacji przepisów, dlatego nie mogą one stanowić usprawiedliwienia dla nielegalnej działalności oskarżonego w okresie postawionych mu zarzutów. Oskarżony bowiem jako osoba prowadząca działalność gospodarczą powinien wiedzieć o następujących zmianach przepisów prawa, które bezpośrednio jego dotyczą. Ponadto podnieść należy, iż czynu z pkt III aktu oskarżenia P. K. (1) dopuścił się już po zatrzymaniu automatów do gier w następstwie podjętych procesowo czynności w okolicznościach, które stały się podstawą zarzutów z pkt I i II aktu oskarżenia, a co więcej już po dacie tych czynności zawarł umowę dzierżawy. Tym bardziej nie sposób uznać, aby w tym czasie mógł mieć jeszcze wątpliwości, że tego rodzaju działalność może być uznana za legalną.

W ocenie zatem Sądu nie sposób uznać, że po wejściu w życie notyfikowanych przepisów ustawy, oskarżony mógł pozostawać w usprawiedliwionej nieświadomości karalności tych czynów. Ustawa z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych w art. 4 stanowiła wprawdzie, iż podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 lub w art. 7 ust. 2, w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy mają obowiązek dostosowania się do wymogów określonych w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, do dnia 1 lipca 2016 roku. P. K. (1) nie wskazał jednak na jakiej podstawie uważał, że regulacja ta dotyczy także prowadzonej przez niego działalności, a wniosek taki jest tym bardziej nieuzasadniony, jeśli weźmie się pod uwagę, że do prowadzenia tego rodzaju działalności niezbędnym jest spełnienie wymogów stawianych przez ustawę o grach hazardowych, m.in. obowiązek uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry, do posiadania której obliguje przepis art. 6 ustawy o grach hazardowych.

Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary Sąd uwzględnił prowadzenie przez P. K. (1) przedmiotowych gier hazardowych przez pewien okres czasu, w warunkach uczynienia sobie z tego rodzaju przestępstw skarbowych stałego źródła dochodu (art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s.), co zakończyły dopiero czynności funkcjonariuszy celnych. Jako z kolei okoliczności łagodzące wymiar kary Sąd uznał brak działań mogących utrudnić prawidłowy tok postępowania, uprzednią niekaralność oraz pozytywne funkcjonowanie w środowisku, które potwierdził wywiad środowiskowy funkcjonariuszy Komisariatu Policji w O..

Wyważając powyższe okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu P. K. (1) za popełnione przestępstwa skarbowe na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § l pkt 2 i 3 k.k.s., przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § l pkt 2 i 3 k.k.s. w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s. w zw. z art. 37 § 4 k.k.s. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s., z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat tytułem próby oraz karę grzywny w liczbie 200 stawek dziennych, na podstawie art. 23 § 3 k.k.s. ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 złotych. Warunkowo zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności Sąd uznał, że zważywszy na dotychczasową niekaralność będzie to jeszcze wystarczające dla osiągnięcia względem oskarżonego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Jednocześnie Sąd orzekł względem oskarżonego na podstawie art. 30 § 5 k.k.s. obligatoryjny środek karny przepadku przedmiotów wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych z k. 419 akt sprawy, przy czym w przypadku urządzeń do gier hazardowych opisanych pod pozycjami 1, 2 i 4 wraz z ewentualnymi środkami pieniężnymi w nich się znajdującymi. Zgodnie bowiem z tym przepisem, w wypadkach określonych w art. 107 § 1-3 k.k.s. orzeka się przepadek dokumentu lub urządzenia do gry losowej, gry na automacie lub zakładu wzajemnego, a także znajdujących się w nich środków pieniężnych oraz wygranych, które na podstawie tego dokumentu przypadają grającemu, a także środków uzyskanych ze sprzedaży udziału w grze lub wpłaconych stawek. Rozstrzygając o konsekwencjach natury majątkowej Sąd miał na uwadze, iż P. K. (1) prowadzi zyskowną działalność gospodarczą i stąd będzie w stanie karę grzywny uiścić.

Tak ukształtowane orzeczenie o karach i środku karnym jest w ocenie Sądu adekwatne do stopnia winy oskarżonego P. K. (1) i społecznej szkodliwości jego czynów. Uwzględnia też cele wychowawcze i zapobiegawcze jakie kara ma spełnić względem oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 12 § 2 k.k.s.).

Uwzględniając obecną sytuację majątkową oskarżonego, który posiada na utrzymaniu dwoje dzieci, a także wysokość kary grzywny i kosztów sądowych w zakresie wydatków w porównaniu z wysokością miesięcznego dochodu P. K. (1), Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa jedynie kwotę 3.416,51 złotych tytułem kosztów sądowych w zakresie wydatków, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zwalniając oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w zakresie opłaty, która byłaby dość wysoka.

Mając zatem powyższe na względzie Sąd orzekł, jak w wyroku.

SSR Ewa Przychodzka-Kasperska