Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk

Protokolant: Małgorzata Nakielska

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2017 r. w Warszawie

sprawy R. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania R. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 30 sierpnia 2016 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w dniu 30 sierpnia 2016 roku wydał decyzję znak: (...), którą odmówił R. H. prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych. W treści decyzji organ rentowy wyjaśnił, że ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 roku nie wykazał wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. ( decyzja z dnia 30 sierpnia 2016 roku, k. 31 a.r.)

Ubezpieczony R. H. w dniu 4 października 2016 roku odwołał się od decyzji z dnia 30 sierpnia 2016 roku i wniósł o przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury. W treści odwołania R. H. wskazał, iż organ rentowy niesłusznie nie zaliczył do wymaganego 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w Fabryce (...)” w K. od 1 lipca 1976 roku do 14 września 1978 roku oraz w (...) Zakładach (...) od 1 grudnia 1978 roku do 7 marca 1989 roku. Zdaniem odwołującego od dnia 13 lipca 1972 roku wykonywał pracę ujęte w rozporządzeniu w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. ( odwołanie z dnia 4 października 2016 roku, k. 2 - 7 a.s.)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. , w odpowiedzi na odwołanie z dnia 2 listopada 2016 roku, wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Organ rentowy w uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie w całości podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko zaprezentowane w decyzji z dnia 30 sierpnia 2016 roku i ponownie podniósł, że ubezpieczony nie spełnił (na dzień 1 stycznia 1999 roku) wymogu legitymowania się 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach. Zdaniem organu rentowego odwołujący udowodnił jedynie 3 lata, 9 miesięcy i 10 dni staży pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie zaliczył do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w Fabryce (...)” w K. od 1 lipca 1976 roku do 14 września 1978 roku oraz w (...) Zakładach (...) od 1 grudnia 1978 roku do 7 marca 1982 roku, ponieważ nie przedstawił świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. ( odpowiedź na odwołanie z dnia 23 kwietnia 2015 roku, k.28 a.s.).

Strona odwołująca na rozprawie z dnia 30 sierpnia 2017 roku wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie odwołującemu prawa do emerytury z warunków szczególnych oraz rekompensaty z tytułu utraty prawa do nabycia wcześniejszej emerytury. Natomiast organ rentowy wniósł o odrzucenie odwołania z uwagi na powagę rzeczy osądzonej. ( protokół rozprawy z dnia 30sierpnia 2017 roku, k. 170 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 1 kwietnia 2009 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. odmówił R. H. prawa do emerytury. Od w/w decyzji R. H. złożył odwołanie inicjując postępowanie przed Sądem Okręgowym w Kielcach, sygn. akt
V U 278/09. Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2010 roku Sąd Okręgowy w Kielcach V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie R. H. od decyzji z dnia 1 kwietnia 2009 roku. Ubezpieczony od w/w wyroku złożył apelację. Wyrokiem z dnia 20 lipca 2010 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 481/10 Sąd Apelacyjny Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie III Wydział oddalił apelację R. H.. W uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny wskazał, iż przedmiot sporu w sprawie sprowadzał się do ustalenia, czy okres zatrudnienia R. H. w Fabryce (...)” w K. od 13 lipca 1972 roku do 14 września 1978 roku oraz okres zatrudnienia w (...) Zakładach (...) a następnie (...) S.A. Zakłady (...) w K. od 21 września 1978 roku do 9 maja 1995 roku mogą być uznane za okres pracy wykonywanej w szczególnych warunkach od czego uzależnione jest prawo do wcześniejszej emerytury. Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu Okręgowego, iż okres zatrudnienia w Fabryce (...) w K. jako robotnika produkcyjnego oraz nastawiacza maszyn nie może być zaliczony do okresów pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Zdaniem Sądu Apelacyjnego na uwzględnienie jako okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych zasługuje jedynie okres zatrudnienia wnioskodawcy w charakterze mistrza w Dziale Zmechanizowanej Produkcji Łożysk W – 9, a zatem okres od 1 lipca 1976 roku do 14 września 1978 roku. Sąd Apelacyjny odnosząc się do okresu zatrudnienia w (...) Zakładach (...), a następnie (...) S.A. Zakłady (...) w K. uznał, iż jako okres pracy w szczególnych warunkach mógłby zostać uznany odwołującemu jedynie okres od 1 grudnia 1978 roku do 7 marca 1982 rok, w czasie którego świadczył pracę na stanowisku mistrza, a następnie starszego mistrza w Wydziale Drobiu Bitego. Sąd Apelacyjny podkreślił, iż po doliczeniu do uznanego przez organ rentowy stażu pracy w warunkach szczególnych (3 lat, 9 miesięcy i 10 dni) okresu od 1 lipca 1976 roku do 14 września 1978 roku oraz okresu od 1 grudnia 1978 roku do 7 marca 1982 roku odwołujący nadal nie legitymuje się wymagany, okresem 15-lat pracy w szczególnych warunkach.

Decyzją z dnia 19 czerwca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. ponownie odmówił R. H. prawa do emerytury. Ubezpieczony odwołał się od decyzji z dnia 19 czerwca 2013 roku do sądu inicjując postępowanie V U 1147/13. Postanowieniem z dnia 11 lutego 2014 roku Sąd Okręgowy w Kielcach odrzucił odwołanie R. H. na postawie art. 199 § 1 pkt. 2 k.p.c. Ubezpieczony na postanowienie z dnia 11 lutego 2014 roku złożył zażalenie. Postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2014 roku Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił zażalenie R. H..

W dniu 4 sierpnia 2014 roku R. H. złożył wniosek o emeryturę. Decyzją z dnia 18 września 2014 roku organ rentowy przyznał mu prawo do emerytury obliczonej w myśl art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych tj. w powszechnej wysokości.

Ubezpieczony R. H. – urodzony w dniu (...) – w dniu 25 lipca 2016 roku złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. kolejny wniosek o ustalenie prawa do wcześniejszej emerytury.

Powyższe skutkowało zainicjowaniem postępowania wyjaśniającego po przeprowadzeniu którego organ rentowy ustalił, że ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się łącznym stażem pracy w wymiarze 28 lat i 10 dni. Organ rentowy na podstawie posiadanej dokumentacji ustalił też, że ubezpieczony legitymuje się stażem pracy w warunkach szczególnych w wysokości 3 lat, 9 miesięcy i 10 dni.

Na podstawie powyższych ustaleń organ rentowy w dniu 30 sierpnia 2016 roku wydał decyzję znak: (...), którą odmówił ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury. Jako przyczynę wydania decyzji odmownej organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnił przesłanki dotyczącej wykazania stażu pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat. Organ rentowy nie zaliczył do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w (...) w K. od 1 lipca 1976 roku do 14 września 1978 roku oraz w (...) Zakładach (...) (następnie (...) S.A. Zakłady (...) w K.) od 1 grudnia 1978 roku do 7 marca 1982 roku, ponieważ nie przedstawił świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

R. H. od powyższej niekorzystnej dla niego decyzji organu rentowego odwołał się inicjując postępowanie sądowe w toku którego ustalono, że ubezpieczony w okresie od 13 lipca 1972 roku do 14 września 1978 roku był zatrudniony w Fabryce (...) w K.. W dniu 14 września 1978 roku były pracodawca wystawił odwołującemu świadectwo pracy, potwierdzające w/w okres zatrudnienia w którym jednocześnie wskazał, iż ubezpieczony zajmował stanowisko: robotnika produkcji, nastawiacza mistrza. W okresie od 21 września 1978 roku do 9 maja 1995 roku ubezpieczony był zatrudniony w (...) Zakładach (...) ( (...) S.A. Zakłady (...) w K.). W dniu 9 maja 1995 roku były pracodawca wystawił ubezpieczonemu świadectwo pracy, w którym potwierdził powyższy okres zatrudnienia jednocześnie wskazując, że wykonywał pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku mistrza, starszego mistrza, kierownika wydziału drobiu bitego, kierownika magazynu wyrobów gotowych, mistrza garmażerki.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie: dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, dokumentów znajdujących się w aktach rentowych oraz akt osobowych, a także na podstawie dołączonych akt sprawy V U 278/09 i V 1147/13. Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny.

Zdaniem Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie R. H. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 30 sierpnia 2016 roku, znak: (...) jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (aktualnie Dz.U. z 2016 r. poz. 887 t.j.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. zgodnie z art.196 ustawy - w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (tj. co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn).

Na mocy powyższego odesłania również w stosunku do ubezpieczonego dopuszczalne jest zatem badanie możliwości zastosowania art. 32 ustawy, w myśl którego ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 natomiast ust. 4 cytowanego artykułu stanowi, że wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki na podstawie których tym osobom przysługuje prawo do emerytury ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. W związku z powyższym w sprawie odpowiednie zastosowanie mają przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43, ze zm.). W myśl § 3 i 4 w/w rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku emerytura przysługuje mężczyźnie zatrudnionemu w szczególnych warunkach, który

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia wynoszący 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach,

3)  nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego,

4)  warunki do uzyskania emerytury spełnił do 31 grudnia 2007 roku.

Przy czym okres wykonywania tego rodzaju zatrudnienia stwierdza zakład pracy w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy zgodnie z § 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku. Tym samym zgodnie z przepisami § 2 rozporządzenia, tylko praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy może zostać uznana za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych.

Sąd zauważył, że w dacie wydania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji możliwość dowodzenia była ściśle ograniczona przepisami Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011r., Nr 237, poz.1412). Z tego też powodu ubezpieczony ubiegając się o świadczenie obowiązany był do złożenia na etapie postępowania wyjaśniającego przed organem rentowym zgodnej z przepisami dokumentacji potwierdzającej jego zatrudnienie w warunkach szczególnych. Jednak jak wynika to z materiału dowodowego wnioskodawca nie otrzymał od pracodawcy świadectwa potwierdzającego zatrudnienie w warunkach szczególnych i w konsekwencji - wobec ograniczonej dopuszczalności zastosowania innych środków dowodowych w postępowaniu przed organem rentowym (np. zeznań świadków czy ogólnych wpisów w książeczce ubezpieczeniowej) – nie mógł nabyć prawa do świadczenia.

Sąd zważył jednak, że zgodnie z utrwalonym i zachowującym dalszą aktualność stanowiskiem orzecznictwa (odnoszącym się bezpośrednio do wcześniej obowiązującego aktu prawnego regulującego kwestię postępowania przed organami rentowymi tj. Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń - Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm., które zostało następnie zastąpione Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe - Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz.1412) - w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w treści Rozporządzenia w sprawie postępowania dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, sygn. akt II URN 3/95). W postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązują odstępstwa od ogólnych zasad dowodzenia podyktowane dążeniem do pełnego i wszechstronnego rozstrzygnięcia wszystkich kwestii spornych. W praktyce oznacza to, że w postępowaniu tym dopuszczalne jest wykazanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, także wówczas, gdy z dokumentów wynika co innego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1995 roku, sygn. akt II URN 23/95). W trakcie postępowania dowodowego w sprawach z ubezpieczenia społecznego, mogą być przeprowadzane wszelkie dowody przewidziane przepisami kodeksu postępowania cywilnego, w tym także dowód z zeznań świadków, w celu udowodnienia wysokości uzyskiwanego wynagrodzenia (odmiennie niż w trakcie postępowania przed organem rentowym), ale wiarygodność i moc wszystkich dowodów jest oceniana przez Sąd według jego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2007 roku, sygn. akt III AUa 482/07, Apel.-W-wa 2008/1/154). W ocenie Sądu Okręgowego powołane powyżej tezy, wyrażone w orzecznictwie, w sposób jednoznaczny wskazują te okoliczności, których spełnienie jest niezbędne dla ustalenia prawa do świadczenia zgodnie z przepisami ustawy o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a ponadto wskazują te uprawnienia strony, które umożliwiają dowodzenie swoich racji zarówno w postępowaniu administracyjnym, jak też w postępowaniu przed sądem powszechnym.

Przechodząc do meritum Sąd zważył, iż kwestia prawa odwołującego do wcześniejszej emerytury była już dwukrotnie badana w postępowaniu sądowym. We wniosku z dnia 25 lipca 2016 roku ubezpieczony podnosił, iż jego zdaniem do stażu pracy w warunkach szczególnych należy zaliczyć mu okres zatrudnienia od 13 lipca 1972 roku do 14 września 1978 roku w Fabryce (...) w K. oraz w (...) Zakładach (...) (następnie (...) S.A. Zakłady (...) w K.) od 21 września 1978 roku do 9 maja 1995 roku. Na powyższe okresy odwołujący powoływał się również inicjując postępowania przed Sądem Okręgowym w Kielcach V U 1147/13 oraz V U 278/09. W związku z powyższym nie można uznać aby odwołujący w toku postępowania przed tut. Sądem przedstawił jakiekolwiek nowe okoliczności, które nie były przedmiotem prawomocnie zakończonych postępowań V U 1147/13 oraz V U 278/09. W zakresie charakteru wykonywanej przez ubezpieczonego pracy zarówno w Fabryce (...) w K. jak i (...) Zakładach (...) (następnie (...) S.A. Zakłady (...) w K.) wypowiedział się obszernie w uzasadnieniu swojego orzeczenia Sąd Apelacyjny w Krakowie. Należało zatem uznać, iż odwołujący nie przedstawił w toku niniejszego postępowania żadnych nowych dowodów, które wpłynęłyby na zwiększenie jego stażu pracy w warunkach szczególnych. Nie jest zaś rzeczą Sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 roku, sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 2 1997r., z.6-7, poz.76; wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 1998 roku, sygn. II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 6621).

Co więcej w niniejszej sprawie najistotniejszym był jednak fakt, iż odwołujący na podstawie decyzji organu rentowego z dnia 18 września 2014 roku pobiera emeryturę w powszechnym wieku emerytalnym wyliczoną w oparciu o art. 26 ustawy emerytalnej. W toku postępowania zarówno odwołujący jak i jego profesjonalny pełnomocnik nie potrafili wyjaśnić na jakiej podstawie ubezpieczony pobierając emeryturę w powszechnym wieku emerytalnym domaga się jednocześnie wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych. Należy w tym miejscu przypomnieć, iż prawo do emerytury w niższym wieku stanowi przywilej i jako takie jest odstępstwem od zasady powszechnego wieku emerytalnego. W sytuacji kiedy ubezpieczony pobiera emeryturę z tytułu osiągnięcie powszechnego wieku emerytalnego brak jest jakichkolwiek podstaw do przyznania wcześniejszej emerytury.

Tym samym, niniejsze postępowanie wykazało, że ubezpieczony nadal nie spełnia naczelnej przesłanki warunkującej prawo do wcześniejszej emerytury wynikającej z art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - a mianowicie nie legitymuje się wymaganym 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych. Z tych przyczyn, jak zasadnie przyjął to organ rentowy w decyzji z 30 sierpnia 2016 roku, że ubezpieczony nie ma prawa do wcześniejszej emerytury. Tym samym decyzja organu rentowego okazała się słuszna i odpowiada ona prawu.

W zakresie żądania ubezpieczonego zgłoszonego w piśmie procesowym z dnia 8 maja 2017 roku (podtrzymanego na rozprawie z dnia 30 sierpnia 2017 roku) o rekompensatę należało uznać je za całkowicie bezzasadne. Reguły uzyskania zdefiniowanej wyżej rekompensaty zostały określone w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2017 r. poz. 664), zgodnie z którym rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszący co najmniej 15 lat. Natomiast w myśl ust. 2 cytowanego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy emerytalnej. Z treści art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych jednoznacznie wynika, że rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie ustawy z dnia z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1383, dalej: ustawa emerytalna). Okoliczność wskazana w tym przepisie stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty, to znaczy, że zaistnienie wyrażonej w niej sytuacji uniemożliwia realizację przyznania prawa do wnioskowanego świadczenia. Skoro więc wnioskodawca zarówno nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych oraz co więcej posiada prawo do emerytury według zasad przewidzianych w ustawie emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (w powszechnym wieku) to prawa do rekompensaty nabyć nie może.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)